ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΧΑΡΑ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 92-93.
Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του:
<<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός
και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου.
Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου.
Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου.
Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών.

Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>.
Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς.
Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς,
έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς!
Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου.
(Εκ του προλόγου του βιβλίου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

8. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΧΑΡΑ

<<Ευλογητός ο Θεός, ος ουκ απέστησε την προσευχήν μου

και το έλεος αυτού απ' εμού>>

(Ψαλ. 65, 20)

Οσάκις με πίστιν προσηυχήθην, ο Κύριος εισήκουσε και εξεπλήρωσε την προσευχήν μου. Πόσον ευκόλως και ταχέως ημπορεί να μας σώση ο Κύριος! Εις μίαν στιγμήν, απροσδοκήτως και χωρίς καν να το εννοήσομεν! Πολλάκις κατά την ημέραν ήμην μέγας αμαρτωλός, κατά δε την νύκτα, μετά την προσευχήν μου, απεσύρθην εις την κλίνην μου δικαιωμένος και λευκότερος της χιόνος με την χάριν του Αγίου Πνεύματος και με βαθυτάτην ειρήνην και χαράν εις την καρδίαν μου! Πόσον εύκολον επίσης θα είναι διά τον Κύριον να μας σώσει και μετά την εσπέραν της ζωής μας, κατά την δύσιν των ημερών του βίου μας! Ω, σώσον, σώσον σώσόν με, ευσπλαχνικώτατε Κύριε' δέξαι με εις την Ουράνιόν σου Βασιλείαν! Τα πάντα είναι δυνατά εις Σε. <<Τω ιδίω Κυρίω στήκει ή πίπτει' σταθήσεται δε' δυνατός γαρ έστιν ο Θεός στήσαι αυτόν>> (Ρωμ. 14, 4). Η ελπίς μας ότι θα επιτύχομεν ό,τι ζητούμεν κατά την προσευχήν μας στηρίζεται επί της πίστεως εις την ευσπλαχνίαν και την γενναιοδωρίαν του Θεού. Ούτος είναι Θεός των οικτιρμών και των ανθρώπων εραστής. Πρέπει, λοιπόν, κατά της προσευχής την ώραν να ενθυμούμεθα τας αναριθμήτους προηγουμένας ευκαιρίας κατά τας οποίας εσκόρπισε την ευσπλαχνίαν Του επί των ανθρώπων (και θα εύρομεν αυτάς εις τας Γραφάς και τους Βίους των Αγίων) και εφ' ημών. Εκτός όμως τούτου, διά να είναι η προσευχή αποτελεσματική είναι ανάγκη όπως, εκείνοι οι οποίοι προσεύχονται, έχουν την απόλυτον πεποίθησιν ότι θα λάβουν εκείνο το οποίο ζητούν. Πλειστάκις λαμβάνομεν διά της προσευχής ό,τι ζητούμεν και μάλιστα όταν προσευχόμεθα διά κάτι, το οποίον αφορά την σωτηρίαν της ψυχής μας' αυτό πρέπει να το αποδίδομεν αμέσως εις τον Θεόν και την χάριν Του και όχι εις την τύχην. Δεν υπάρχει τυχαίον πράγμα εις την Βασιλείαν του Παντοδυνάμου Θεού. Τίποτε δε γίνεται χωρίς το θέλημά Του όπως και <<χωρίς Αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονε>> (Ιω. 1, 3). Πολλοί δεν προσεύχονται διότι νομίζουν ότι δεν έλαβον καμίαν ευεργεσίαν παρά του Θεού εις το παρελθόν, όταν προσηυχήθησαν, ή διότι νομίζουν ότι η προσευχή δεν είναι αναγκαία' λέγουν ότι ο Θεός γνωρίζει τα πάντα και χωρίς να τα ζητήσομεν' και οι τοιούτοι λησμονούν ότι ελέχθη: <<Αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε' κρούετε και ανοιγήσεται υμίν>> (Ματθ. 7, 7). Αι προσευχαί μας (αιτήσεις) είναι αναγκαίαι δια την ενίσχυσιν της πίστεώς μας, διά της οποίας μόνης ημπορούμεν να σωθώμεν' <<χάριτί έστε σεσωσμένοι διά της πίστεως>> (Εφ. 2, 8). <<Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις (Ματθ. 15, 28). Ο Κύριος ηνάγκασε την γυναίκα να προσευχηθή με θέρμην διά να εξυπνήση την πίστιν της και να την ενδυναμώση. Άνθρωποι τοιούτοι δεν εννοούν ότι δεν έχουν πίστιν -η οποία είναι η πολυτιμοτέρα του χριστιανικού κληρονομία, τόσον αναγκαία όσον και η ζωή αυτή- ότι <<ποιούσι ψεύστην τον Θεόν>> (Α' Ιω. 1, 10) με την απιστίαν των, και ότι γίνονται τέκνα του διαβόλου, ανάξια πάσης ευσπλαχνίας του Θεού, και ότι βαδίζουν εις την καταστροφήν.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 92-93.