Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΔΥΝΑΜΙΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

 

«Ενδυναμού εν τη Χάριτι τη εν Χριστώ Ιησού» (Β' Τιμ. 6', 1)

Στο αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας της εορτής του αγίου Δημητρίου ο Απόστολος Παύλος συνιστά στο μαθητή του Τιμόθεο να αποκτήσει και να χρησιμοποιήσει την θαυμά­σια υπερφυσική δύναμι, την οποία χαρίζει η «Χάρις η εν Χριστώ Ιησού». Για την ιδία δύναμι μιλούσε ο ίδιος Απόστολος τόσον όταν σε άλλη περίσταση έλεγε «Πάντα ισχύω εν τω ένδυναμούντί με Χριστώ» (Φιλιπ. δ', 13), όσον και όταν διατύπωνε την προτροπή: «Ενδυναμούσθε εν Κυρίω και εν τω κρατεί της ισχύος Αυτού» (Εφεσ. στ', 10).
Με αυτήν τη δύναμι ήταν ακριβώς εξοπλισμένος ο άγιος μεγαλομάρτυς Δημήτριος ο μυροβλήτης, ο οποίος είναι το καύχημα των Ελλήνων και ιδίως της Απο­στολικής Εκκλησίας της Θεσσαλονίκης, η οποία, κατά την έκφραση του ωραίου ύμνου, «αγάλλεται Δημήτριον κατέχουσα εν κόλποις ως θησαυρόν». Για μερικές πτυ­χές της δυνάμεως αυτής γίνεται λόγος κατωτέρω:
1. Ο άγιος Δημήτριος δεν διακρινόταν μόνο για τα σφριγηλά νιάτα του και για το ότι «Πατρίδος έτυχε της μεγάλης πόλεως Θεσσαλονίκης». Επί πλέον προερχόταν από πλουσίαν και αριστοκρατική οικο­γένεια και διακρινόταν για την λαμπρή εγκύκλια μόρφωσή του και για τις άριστες θεωρητικές και πρα­κτικές επιδόσεις του στην στρατιωτική τέχνη, ένεκα των οποίων ο αυτοκράτωρ Μαξιμιανός τον αναβίβασε στο αξίωμα του ανθυπάτου, δηλαδή του στρατιω­τικού διοικητού. Η ζωή λοιπόν των επιγείων ανέσε­ων, διασκεδάσεων και τέρψεων μειδιούσε στον νεαρό Δημήτριο. Εάν μάλιστα λάβομε υπ' όψιν την ηθική έκλυση και διαφθορά, ή οποία επικρατούσε τότε στις τάξεις των αξιωματούχων του ρωμαϊκού στρατού, κατανοούμε την πνευματική δύναμι, την οποία χρει­αζόταν ο νεαρός στρατιωτικός διοικητής για ν' απο­φύγει ν' ακολουθήσει τον ελκυστικό, αλλά ολισθηρό και επικίνδυνο δρόμο της «ήσσονος προσπάθειας» των Χριστιανών, που διώκονταν από τους ειδωλολάτρες, και ο καθημερινός εμβαπτισμός του στα δροσερά και ζωογόνα νάματα της προσευχής και της μελέτης του Λόγου του Θεού μετέδιδαν στην ψυχή του θαυμάσια δύναμη, με την οποία αυτός ήταν υπόδειγμα σω­φροσύνης και αρετής. Ο γενναίος Δημήτριος βροντοφωνούσε το «'Οχι» σε κάθε τι, που επι­βουλευόταν την εσωτερική του ελευθερία κι επανελάμβανε με τον Απ. Παύλο: «Πάντα μοι έξεστιν, άλλ' ουκ εγώ εξουσιααθήσομαι υπό τίνος» (Α' Κορ. στ' 12).
2. Αλλά η «εν Χριστώ» δύναμις είναι έκδηλη και στην ακτινοβολία της προσωπικότητας του αγίου Δημητρίου. Εάν οι πνευματικώς ανερμάτιστοι και ανέστιοι αξιωματικοί του ρωμαϊκού στρατού της εποχής εκείνης ήσαν ουραγοί της εκτροχιασμένης ειδωλολατρικής κοινωνίας, ο Δημήτριος αντιθέτως ήταν ο σημαιοφόρος χριστιανός αγωνιστής, ό ρηξικέ­λευθος πνευματικός ηγέτης, ό όποιος στην επαφή με τους άλλους, όπως επισημαίνει με πατερική διατύπωση ο βυζαντινός εγκωμιαστής ήταν «οίος ο λόγος, τοιούτος ο οίος, και οίος ο βίος, τοιούτος ο λόγος».
Ο άγιος Δημήτριος έθεσε στην υπηρεσία των συνανθρώπων του τα τάλαντα, τα χαρίσματα και το αξίωμα του. Ο λαμπρός αυτός άρχων, που περιστοι­χιζόταν από θεράποντες, υπηρέτες και κατώτερους στρατιώτες έβρισκε τη δύναμη, χαρά και ευτυχία όχι στο να απολαμβάνει εγωιστικά ό,τι του χάρισε ό Θεός, αλλά στο να διακονεί τους άλλους. Κατά τον ίδιο βυζαντινό εγκωμιαστή του, «τον μεν πλούτον είχε τοις δεομένοις κοινόν, δόξαν δε τοις αδόξοις, και τη ιοχύϊ των ασθενέστερων έρεισμα γέγονε, τους δε υπ' αυτόν απαντάς ως γνησίους ηγείτο παίδας». Έτσι εξηγείται γιατί πολλοί ελκύονταν από την χριστιανική πίστη του αγίου Δημητρίου και έδειχναν αφοσίωση εις αυτόν και στον Χριστόν. Ανάμεσα σ' αυτούς ήταν και ο νεαρός Νέστωρ, ο οποίος, αφού ισχυροποιήθηκε στην πίστη του από τον Δημήτριο, «Λυαίον καθεΐλε την έπαρσιν».
3. Ή δύναμις, την οποία χορηγεί η «εν Χριστώ Ιησού» Χάρις, έλαμψε και οτο ηρωικό τέλος του Μεγαλομάρτυρος. Βεβαίως  Δημήτριος, όπως και οποιοσδήποτε άλλος από τους μάρτυρες του Χρι­στιανισμού, δεν ήταν όν υπεράνθρωπο και υπερφυσι­κό, που ζούσε έξω από τα επίγεια πλαίσια της φυσικής πραγματικότητας. 'Ηταν άνθρωπος με σάρκα και οστά, όπως είναι κι ό καθένας από εμάς. Είχε ποικίλους επίγειους δεσμούς, νεότητα, πλούτον, κοσμικό αξίωμα, δόξες, τιμές και οραματισμούς για ένα ακόμη λαμπρότερο μέλλον.
Το ότι ο άγιος Δημήτριος αρνήθηκε όλα αυτά· το ότι δεν υπήκουσε στον Μαξιμιανό, ο οποίος με ελκυστικές υπο­σχέσεις τον προέτρεπε να αρνηθεί τον Χριστό· το ότι προτίμησε το μαρτύριο μιας σκοτεινής φυλακής και τον επώδυνο μαρτυρικό θάνατο - όλα αυτά με κανέ­να τρόπο δεν ήταν αποτέλεσμα περιφρο­νήσεως των αξιών και αγαθών της ζωής ή συνέπεια στωικής και φακιρικής τρόπον τινά απάθειας απέναν­τι στους φυσικούς νόμους και στις οδύνες.
Η ηρωική καρτερία του ήταν αποτέλεσμα της θερμής πίστεως, η οποία χαρίζει στον άνθρωπο τη δύναμη να θέτει πάνω από κάθε άλλο αγαθό την αγάπη και την αφοσίωση στον Χριστό. Αποτέλεσμα της ψυχολογικής αυτής καταστάσεως και ατμοσφαίρας ήταν ακριβώς η λογική περίσκεψις, η ψυχική αγαλλίασις και γενι­κώς όλες οι αποδείξεις «του πνεύματος και της δυνά­μεως» (Α' Κορ. 6' 4), οι οποίες συνόδευαν το ηρωικό μαρτυρικό τέλος του αγίου Δημητρίου. Με απερίγρα­πτο ψυχικό μεγαλείο δέχθηκε τις φοβερές πληγές, τις οποίες έκαμαν σ' όλο το σώμα του οι λόγχες των στρατιωτών του Μαξιμιανού, και προσέφερε το αίμα του ως αγία σπονδή στον αρχηγό των μαρτύρων, στον Κύριο Ιησού Χριστό, για να συνεχίζει και από τον ουρανό να είναι όργανο εκδηλώσεως της Χάρι­τος «εν Χριστώ Ιησού», ελευθερώνοντας αιχμαλώ­τους, θεραπεύοντας κάθε είδους αρρώστιες και πολ­λές φορές σώζοντας μέχρι σήμερα τη Θεσσαλονίκη από χέρια βαρβαρικά.
Ο άγιος Δημήτριος με το φωτεινό παράδειγμα του δείχνει σε όλους και προπάντων στη νεολαία την οδό της αληθινής πνευματικής δυνάμεως. Εάν ό άγιος προστάτης της Συμπρωτευούσης κάτω από τις πιο δυσμενείς και αντίξοες εξωτερικές συνθήκες παρουσίασε τόσον πνευματικό δυναμισμό και τέτοιο ακτινοβόλο μεγαλείο, πολύ περισσότερον μπορεί σήμερα κάθε Χριστιανός, κάθε νέος και μάλιστα κάθε κληρικός ν' ακολουθήσει στα ίχνη του αγίου Δη­μητρίου και ν' αφιερώσει όλες τις δυνάμεις του για την εξυπηρέτηση των συνανθρώπων του και τη δόξα του Χριστού, επαναλαμβάνοντας τους λόγους του Απ. Παύλου: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντί με Χριστώ» (Φιλιπ. δ', 13). *Εκ του ιστολογίου «Προσκυνητής» της 25.10.2011. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.