ΕΠΙ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΑΠΙΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΛΟΥΤΡΑΚΙΩ

Θαῦμα Μέγα: Μεταστροφὴ «Καθολικῆς»

Κατά τὸ φετινὸ Πάσχα (1986) στὸ ῞Αγιον ῎Ορος, συνομιλούσαμε μὲ γείτονα εὐλαβῆ Γέροντα, ὀνόματι Μαρτινιανὸ (Καλύβη «῞Αγιοι Πάντες», στὴν Καψάλα, τῆς ῾Ι. Μονῆς Παντοκράτορος) καὶ ὁ λόγος κατέληξε περὶ συγχρόνων Θαυμάτων. ῾Η ἀφορμὴ ἦταν τὸ διαρκὲς Θαῦμα τῆς ᾿Ορθοδόξου Πίστεώς μας τοῦ ῾Αγίου Φωτὸς τοῦ Παναγίου καὶ Ζωοδόχου Τάφου.

Τότε ὁ Γέροντας Μαρτινιανὸς μᾶς ἀνέφερε καὶ τὸ ἑπόμενο πρόσφατο Θαῦμα τοῦ ῾Οσίου Παταπίου, τὸ ὁποῖο παραθέτουμε κατὰ τὴ διήγησή του. ῾Ο Γέροντας εἶχε συγγενὴ μετανάστη στὴ Δ. Γερμανία, ἀπὸ τὴν ὁποία πρὶν λίγα χρόνια ἐπέστρεψε ὡς συνταξιοῦχος. ῾Ο συγγενής του ὀνομάζεται Γεώργιος Ζ. (προτιμᾶ ὁ ἴδιος ὁ Γ. ἀνωνυμία ἐπωνύμου) καὶ στὴ Γερμανία ἐνυμφεύθηκε Γερμανίδα σύζυγο «καθολική», χωρὶς ἐκείνη νὰ βαπτισθεῖ πρὶν μὲ τὸ ᾿Ορθόδοξο Βάπτισμα.

᾿Ετέλεσαν βέβαια γάμο σὲ ᾿Ορθόδοξο ῾Ι. Ναὸ καὶ τὰ δύο παιδιά τους τὰ ἐβάπτισαν μὲ τὸ ᾿Ορθόδοξο Βάπτισμα, ἀλλ᾿ ἡ σύζυγος παρέμεινε «καθολική», ἄν καὶ ἐκκλησιαζόταν καὶ σὲ ᾿Ορθοδόξους Ναούς. ᾿Αφοῦ ἐπέστρεψαν στὴν ῾Ελλάδα (εἶναι κάτοικοι Ν. Σμύρνης, ᾿Ενορία «῾Αγίου Σώστη»), τὸ καλοκαίρι τοῦ 1985 πῆγαν γιὰ παραθερισμὸ στὸ Λουτράκι Κορινθίας καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἀνέβηκαν μιὰ μέρα καὶ στὴ Μονὴ τοῦ ῾Οσίου Παταπίου νὰ προσκυνήσουν τὸν ῞Οσιο. Πρῶτος εἰσῆλθε στὸ ἱ. Σπήλαιο ὁ σύζυγος, ὁ ὁποῖος καὶ προσκύνησε τὸ ἱ. Λείψανο.

᾿Αλλ᾿ ἐνῶ εἰσῆλθε καὶ ἡ «καθολικὴ» σύζυγος καὶ ἐπλησίασε νὰ προσκυνήσει, εὑρέθηκε κάτω λιπόθυμη! – 2 – Τὴν ἔπιασε ἀμέσως στὰ χέρια του ὁ σύζυγος καὶ μὲ τὴ βοήθεια καὶ ἄλλων παρευρισκομένων Προσκυνητῶν τὴν ἔβγαλαν ἔξω καὶ τὴ βοηθοῦσαν νὰ συνέλθει. ᾿Αφοῦ συνῆλθε, τὴν ἐρώτησαν τί τῆς συνέβη καὶ λιποθύμησε. Κι ἐκείνη μὲ ἔκπληξη ἀπάντησε: -«Καλά, δὲν εἴδατε, δὲν ἀκούσατε;

῾Ο ῞Αγιος μ᾿ ἔσπρωξε καὶ μοῦ εἶπε: Πῶς ἐσύ, αἱρετική, μὲ πλησιάζεις;». Καὶ ἀπὸ τὴ στιγμὴ αὐτὴ μόνη της ἐζήτησε νὰ βαπτισθεῖ ᾿Ορθόδοξη, ὅπως καὶ βαπτίσθηκε ἔπειτα ἀπὸ σχετικὴ Κατήχησή της στὴν ᾿Ενορία της. Τώρα πιὰ ὡς ᾿Ορθόδοξη ἐπισκέπτεται μὲ εὐλάβεια τὸ ἱ. Σπήλαιο τοῦ ῾Οσίου καὶ προσκυνεῖ τὸ ἱ. Λείψανο μὲ πόθο καὶ εὐγνωμοσύνη. Γιατί, ἀφότου ἔλαβε τὸ ᾿Ορθόδοξο Βάπτισμα, αἰσθάνεται ἄλλος ἄνθρωπος! «῞Οταν προσεύχομαι», μᾶς εἶπε σὲ τηλεφωνικὴ ἐπικοινωνία, «αἰσθάνομαι τὸ Θεὸ δικό μου, Πατέρα μου, ἐνῶ πρὶν δὲν αἰσθανόμουν τίποτε.

Τώρα ἀνάβω τὸ Καντήλι στὸ Εἰκονοστάσι, ἑτοιμάζω Πρόσφορο, μεταλαμβάνω, διαβάζω Βίους ῾Αγίων καὶ ἡ ψυχή μου αἰσθάνεται τὸ Θεὸ κοντά της. Νά, πῶς νὰ σᾶς τὸ εἰπῶ; κάτι πολὺ διαφορετικὸ ἀπὸ πρίν, μιὰ βεβαιότητα ὅτι εἶμαι κοντὰ στὸ Θεό. Καὶ αὐτὸ τὸ ὀφείλω στὸν ῞Αγιο Πατάπιο, ποὺ τὸν εὐχαριστῶ».

*Μοναχοῦ Νικοδήμου Μπιλάλη (ἐπιμελ.), ῾Ιερὰ ᾿Ασματικὴ ᾿Ακολουθία τοῦ ῾Οσίου Πατρὸς ἡμῶν Παταπίου τοῦ Θαυματουργοῦ, μετὰ συντόμου βιογραφίας καὶ μερικῆς διηγήσεως θαυμάτων, σελ. 19-20, ἔκδοσις Βʹ, ἐν ᾿Αθήναις 1986. *Εκ του ιστολογίου «imoph.org». Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.