ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ: ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ (Β')

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Δημητρίου Παναγοπούλου: «Το Αντίδοτον του Θανάτου»,
Βιβλιοπωλείο «Νεκταρίου Παναγοπούλου», Αθήνα 1957, β' έκδοση, σελ. 18-21.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Εξητάσαμεν την Αγίαν Γραφήν και τας Ιεράς Παραδόσεις, επισκοπήσαμεν το περιεχόμενον της Θείας Λειτουργίας, εμελετήσαμεν επισταμένως τας «Περί της Θείας Κοινωνίας» ιεράς συγγραφάς των μεγάλων Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας μας απ' αρχής της συστάσεως αυτής, και ούτω δια της Χάριτος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού έρχεται εις φως η συγγραφή αύτη με σκοπόν να νουθετήση, να υπενθυμίση ή και να διδάξη ακόμη πάντα χριστιανόν, ποίον είναι το γνήσιον και αληθές πνεύμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας επί του θέματος τούτου, της Θείας Κοινωνίας. [...] *Απόσπασμα από τον πρόλογο του συγγραφέα.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ:

«ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ»

(1957)

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΟΣΑΚΙΣ ΔΕΙ ΚΟΙΝΩΝΕΙΝ

«Εγώ είμι ο άρτος της ζωής. Οι πατέρες υμών (έλγεν προς τους Ιουδαίους) έφαγον το μάννα εν τη ερήμω και απέθανον. Ούτός έστιν ο άρτος ο εκ του ουρανού καταβαίνων, ίνα τις εξ αυτού φάγη και μη αποθάνη. Εγώ είμι ο άρτος ο ζων ο εκ του ουρανού καταβάς. Και ο άρτος δε ον εγώ δώσω, η σαρξ μου έστιν, ην εγώ δώσω υπέρ της του κόσμου ζωής. Εμάχοντο ουν οι Ιουδαίοι προς αλλήλους λέγοντες' πως δύναται ούτος ημίν δούναο την σάρκαν φαγείν; είπεν ουν αυτοίς ο Ιησούς. Αμήν αμήν λέγω υμίν' εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα ουκ έχετε ζωήν εν εαυτούς.

Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν εν εαυτούς. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον και εγώ ΑΝΑΣΤΗΣΩ αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Η γαρ σαρξ μου» αληθώς έστι βρώσις, και το αίμά μου αληθώς έστι πόσις. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ. Καθώς απέστειλέ με ο ζων Πατήρ καγώ ζω διά τον Πατέρα, και ο τρώγων με κακείνος ζήσεται δι' εμέ.

Ούτός εστίν ο άρτος ο εκ του Ουρανού καταβάς, ου καθώς έφαγον οι πατέρες υμών το μάννα και απέθανον' ο τρώγων τούτον τον άρτον ζήσεται εις τον αιώνα» (Ιωάν. στ' 49-59). Και πάλιν' «Εσθιόντων δε αυτών λαβών ο Ιησούς τον άρτον και ευλογήσας έκλασε και εδίδου τοις μαθηταίς και είπε' τούτο έστι το σώμα μου' και λαβών το ποτήριον και ευχαριστήσας έδωκεν αυτοίς λέγων' πίετε εξ αυτού πάντες τούτο γαρ έστι το αίμα μου το της Καινής Διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών» (Ματθ. κστ' 26, Λουκ. κβ' 19).

Β' ΤΙ ΛΕΓΕΙ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ

Ο θείος Παύλος γράφων προς Κορινθίους περί τούτου του Μυστηρίου λέγει: «Εγώ γαρ παρέλαβον από του Κυρίου, ο και παρέδωκα υμίν, ότι ο Κύριος Ιησούς, εν τη νυκτί η παρεδίδετο έλαβε άρτον και έκλασε και είπεν. Λάβετε φάγετε κ.λ.π. τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν. Ωσαύτως και το ποτήριον μετά το δειπνήσαι λέγων' τούτο το ποτήριον η Καινή Διαθήκη εστίν, εν τω εμώ αίματι' τούτο ποιείτε... οσάκις τούτο πίνητε, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, άχρις ου αν έλθη» (Α' Κορινθ. ια' 23-26).

Λέγων δε ο Παύλος το  «οσάκις», δηλαδή όσας φοράς ηθέλατε φάγει τον Άρτον τούτον και ηθέλατε πίει το Ποτήριον τούτο, έκαμε κύριον και εξουσιαστήν εκείνον όστις θέλει να μεταλαμβάνη ελευθερώσας αυτόν από πάσαν παρατήρησιν και διάκρισιν ημερών. Καθιστά δε ελεύθερον τον άνθρωπον να ετοιμάζεται και να προσέρχεται «οσάκις» θέλει (πάντοτε δηλαδή). Εις τας πράξεις επίσης των Αποστόλων διαβάζομεν, ότι οι χριστιανοί των Ιεροσολύμων συνήρχοντο έχοντες επί κεφαλής τους Αγ. Αποστόλους και ετέλουν το Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας και εκοινώνουν των Αχράντων Μυστηρίων:

«Ήσαν δε προσκαρτερούντες (λέγει) τη διδαχή των Αποστόλων και τη κλάσει του Άρτου κι ταις προσευχαίς» (Πράξ. β' 42). Ίσως όμως ερωτήσει τις. Πόσες φορές τον χρόνον κοινωνούσαν; Η απάντησις ευρίσκεται εις την συνέχειαν, εις τον στίχον 47, ως εξής: «Καθ' ημέραν τε προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν εν τω Ιερώ, κλώντές τε κατ' οίκον μετελάμβανον τροφής εν γαλλιάσει και αφελότητι καρδίας, αινούντες τον Θεόν και έχοντες χάριν προς όλον τον λαόν» (Πράξ. β' 47). Και εκ τούτου λοιπόν φαίνεται, ότι η συνεχής Θεία Κοινωνία δεν αντιβαίνει εις την διδασκαλίαν του Χριστού και των Αγ. Αποστόλων, διότι, αυτοί ούτοι οι Απόστολοι εφήρμοζον εν τη πράξη την διδασκαλίαν του Χριστού, και την εντολήν ην έλαβον πρ' Αυτού του Ιδίου.

Γ' ΤΙ ΛΕΓΟΥΝ ΟΙ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΕΣ

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ακολουθούντες βήμα προς βήμα την διδασκαλίαν του Κυρίου μας και των Αγ. Αποστόλων, ετέλουν συνεχώς το Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας και επέτρεπον εις τους προητοιμασμένους χριστιανούς να κοινωνώσι κατά Κυριακήν, καθώς και εις άλλας ενδιαμέσους ημέρας της εβδομάδος, εν αντιθέσει με μερικούς ευλογημένους Κληρικούς σήμερον, που αφ' ενός δεν κάμνουν καμμίαν προσπάθειαν να ετοιμάζουν τα λογικά πρόβατά των ίνα κοινωνούν, αφ' ετέρου δε, αν δι' άλλου τινος ο Θεός τους προετοιμάζη, αυτοί τα δυσκολεύουν. Ο Θεός να τους ευλογήση... 

Αλλά πόσον επίκαιρον είναι αυτό που είπεν ο Κύριος εις τους Φαρισίους: «...ότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων, υμείς γαρ ουκ εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχομένους αφίετε εισελθείν» (Ματθ. κγ' 16). Αλλ' ας ίδωμεν όμως τι λέγουν:

1) Ο Ιερομάρτυς Κλήμης: «Μεταλαμβανέτω (λέγει) ο Επίσκοπος, έπειτα οι Πρεσβύτεροι και οι Διάκονοι και οι Υποδιάκονοι και οι Αναγνώσται και ψάλται και οι Ασκηταί και εν ταις γυναιξίν αι Διακόνισσαι και ο λαός κατά τάξιν μετά αιδούς και ευλαβείας άνευ θορύβου» (Κλήμ. κεφ. ιγ').

2) Ο ομολογητής σοφός Ιώβ: «Και καθ' ημέραν ει οίον τε (εάν είναι δυνατόν) τοις αξίοις επιτελείσθαι συγκεχώρηται. Ιερεύσί τε ομοίως και ιδιώταις, ανδράσι τε και γυναιξί, νηπίοις και γέρουσι, και πάση Χριστιανών ηλικία, απλώς και τάξει».

3) Ο Ιουστίνος ο Φιλόσοφος και Μάρτυς (165) (λέγει): Τη του Ηλίου λεγομένη ημέρα (δηλ. τη Κυριακή), πάντων των κατά πόλεις ή αγρούς μενόντων επί τω αυτό συνέλευσις γίνεται και τα απομνημονεύματα των Αποστόλων ή τα συγγράμματα των Προφητών αναγιγνώσκεται μέχρις εγχωρεί. Είτα, ταυτισμένοι του αναγιγνώσκοντος, ο προεστώς διά λόγου την νουθεσίαν και πρόκλησιν της των καλών μιμήσεων ποιείται.

Έπειτα ανιστάμεθα, κοινή πάντες, και ευχάς πέμπομεν και, ως προέφημεν, παυσαμένων υμών της ευχής, άρτος προσφέρεται και οίνος και ύδωρ και ο προεστώς ευχάς ομοίως και ευχαριστίας, όση δύναμις αυτώ, αναπέμπει και ο λαός επευφημεί λέγων το Αμήν. Και η διάδοσις και η μετάληψις από των ευχαριστηθέντων εκάστω δίδοται και τοις ου παρούσι διά των Διακόνων πέμπεται» (Τόμ. Γ' Πατ. Απ. Διακον. σελ. 198).

( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Δημητρίου Παναγοπούλου: «Το Αντίδοτον του Θανάτου»,
Βιβλιοπωλείο «Νεκταρίου Παναγοπούλου», Αθήνα 1957, β' έκδοση, σελ. 18-21.