Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του Γεωργίου Κ. Τουμανίδη: «Πυρρίχιος Δρόμος» εκδόσεις «Έαρ», 1η έκδοση, Απρίλιος 2023, σελ. 82-84. Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Το βιβλίο αυτό είναι ένα πόνημα-αφήγηση που εξιστορεί τη ζωή των προπατόρων μας στον μαρτυρικό Πόντο, αυτών που αντί του συμβιβασμού, της υποταγής και της προσκύνησης, επέλεξαν τον πυρρίχιο δρόμο του καθήκοντος, τον πυρρίχιο τρόπο της πίστεως και της προσευχής, την πυρρίχια ζωή της θυσίας. Είναι μια προσπάθεια να προβληθεί η αγιοπατερική παράδοση και σοφία του Πόντου από το απώτερο άκρο της Μ. Ασίας, από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, μια συλλογή μαρτυριών που διασώθηκαν και πέρασαν από γενιά σε γενιά, από τους ανθρώπους που τα βίωσαν και γράφονται για να μεταφερθούν στη σημερινή και τις επόμενες γενιές. Είναι ένα ταξίδι στη μαρτυρική ζωή του Ελληνισμού του Πόντου, τις αρχές και τις αξίες του, μία περιπλάνηση στη δίνη άλλων κόσμων σκληρών, αλλά πραγματικών. Ίσως στην υλόφρονη εποχή μας να φαντάζει παραμυθένια η αγιότητα και η προσκόλληση στην ορθόδοξη πίστη, για την οποία οι άνθρωποι στον Πόντο και γενικότερα στην Μικρά Ασία υπέστησαν δοκιμασίες, έχυσαν δάκρυα και αίμα. Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας οδηγός επιβίωσης, που περιγράφει τρόπους και τεχνικές πνευματικού πολέμου σε καιρούς κρίσεως ή σε καιρούς Αποκαλύψεως, όταν καλείται κάποιος να ξεπεράσει τα ανθρώπινα όριά του. Περιέχει προσευχές, τρόπους και μεθόδους πνευματικού αγώνα από τον αγιοτόκο Πόντο, που έχουν δοκιμαστεί στις δυσκολότερες καταστάσεις και αντιξοότητες. Για να γραφτεί αυτό το βιβλίο. άνοιξαν δακρύβρεχτα αρχεία μιας ζωής, βίβλοι καρδιάς, καταθέσεις ψυχών. Ξεδιπλώθηκαν και αποκαλύφθηκαν από τις εσχατιές της Ανατολής αναμνήσεις μαρτυρικής ζωής αγίων του Πόντου, γραμμένες με δάκρυα και αίμα, που στολίζουν στον δρόμο του Θεού και παρακαλούν για δικαίωση. Όσα γράφτηκαν σ' αυτό το βιβλίο έγιναν. Ο ουρανός κατέβηκε στη γη και οι άνθρωποι ανυψώθηκαν στον ουρανό, καταθέτοντας στον Θεό τα πειστήρια του μαρτυρίου τους: κομμένα χέρια, πόδια, γλώσσες, κεφάλια, καμμένα κορμιά, παγωμένα μέλη, θυσιασμένα παιδάκια, αγνές παρθένες κόρες με την τιμή και την αξιοπρέπειά τους κατατεθειμένες στον Χριστό για να τους τις ξαναδώσει λαμπρότερες στη Δευτέρα Παρουσία Του, πυρπολημένες καρδιές και φλεγόμενες ψυχές. Ας είναι αιωνία παρά τω Θεώ η μνήμη των μαρτύρων της πίστεως, του Πόντου και ολόκληρης της Μικρασίας. *(Απόσπασμα εκ του προλόγου).
«ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ»
Β'
ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΕΜΕΛΕ ΤΑΜΠΟΥΡΟΥ
Η σύληση του τουρκικού στρατώνα
Οι Έλληνες δραπέτες έφτασαν έξω από το συρματόπλεγμα του στρατώνα. Η νύχτα ήταν ασέληνη, το φεγγάρι κρυμμένο, ενώ έπνεε και ένα απαλό βοριαδάκι. «Ο Θεός εν' αδακά άμον δροσερόν αερόπον π' επήεν σον προφήτη Ηλία» ( = Ο Θεός είναι εδώ και κάνει αισθητή την παρουσία Του σαν αύρα, όπως παρουσιάστηκε στον προφήτη Ηλία), είπε ο Κωστής. Σύμφωνα με το σχέδιο, τον φρουρό της αποθήκης πυρομαχικών θα τον εξόντωνε ο Κωστής Χαραλαμπίδης. Ήταν ευλύγιστος σαν αίλουρος. Το παρατσούκλι του ήταν «Αγροπαρδίν» ( = αγριόγατος, αίλουρος), ενώ άλλοι συγκρατούμενοι που ήταν γείτονες στο χωριό του τον αποκαλούσαν «Οφίδ» (φίδι). Τον άλλο φρουρό, που βρισκόταν σε απόσταση περίπου εκατόν πενήντα μέτρων, θα τον εξόντωνε ο Χρύσανθος, αφού ακουγόταν μια φωνή κουκουβάγιας, την οποία θα έκανε ο Κωστής, ο οποίος μιμούνταν πολύ καλά τις κραυγές των ζώων. Ο Χρύσανθος ήταν πολύ καλός στο πέταγμα μαχαιριού και τσεκουρόπον (μικρό τσεκούρι). Ήταν το παιχνίδι των παιδικών τους χρόνων να βάζουν στόχο στα δέντρα και να τον πετυχαίνουν σημαδεύοντας με το μαχαίρι και το τσεκουράκι. Όπλα, μαχαίρια και τσεκούρια, μικρά και μεγάλα, σφυριά, πένσες και άλλα εργαλεία είχαν πάρει από το λατομείο μετά την εξόντωση των Τούρκων φρουρών. Το αεράκι φύσαγε προς την κατεύθυνση των Ποντίων και έτσι δεν θα ακούγονταν τα βήματα του Κωστή, όταν θα πλησίαζε τον Τούρκο φρουρό. Όμως το «Οφίδ», ο Κωστής, δεν θα περπατούσε καθόλου. Μέχρι τον φρουρό ήταν μία περίσταση περίπου εκατό μέτρων. Θα σερνόταν μέχρι το φυλάκιο του φρουρού. Αφού έκοψε το συρματόπλεγμα με τανάλια που είχε πάρει κατά την απόδρασή του από το λατομείο - κάτεργο, έκανε τον σταυρό του, έβαλε αποφασιστικά το μαχαίρι στο στόμα -θαρρείς το δάγκωσε- και έπεσε κατάχαμα. Σαν πραγματικό φίδι σερνόταν στο χώμα, ανάμεσα στα χόρτα. Δέκα μέτρα πίσω του σερνόταν για εφεδρεία ο Νικηφόρος Ελευθεριάδης, ώστε, αν κάτι πήγαινε στραβά, να αποτελείωνε αυτός τον φρουρό. Ήταν πραγματικά γενναίος και νικηφόρος, όπως έλεγε και το όνομά του, όπως επίσης αντρειωμένος και ψυχωμένος ήταν και ο γιος του Λεόντιος, 16 ετών, που είχαν συλληφθεί από τους Τούρκους και ήταν μαζί σκλάβοι στο λατομείο. Όταν έφτασε ο Κωστής πίσω από το φυλάκιο του φρουρού, σηκώθηκε αργά - αργά όρθιος, έπιασε το μαχαίρι, πλησίασε και, αφού πέταξε μια πέτρα στην αριστερή πλευρά του φυλακίου, ώστε να γυρίσει ο Τούρκος σκοπός αριστερά, αυτός πήγε από δεξιά και, καθώς ο φρουρός γυρνούσε προς το μέρος του, έπεσε νεκρός από τον Κωστή. Μετά ο Κωστής μιμήθηκε την κραυγή της κουκουβάγιας. Ο Τούρκος φρουρός που ήταν στην άλλη πλευρά του στρατοπέδου γύρισε προς το σημείο που ακούστηκε ο θόρυβος. Αυτή ήταν και η μοιραία κίνηση. Σε λίγο έπεφτε νεκρός από τον Χρύσανθο. Στη συνέχεια, αφού ήλθαν και οι υπόλοιποι αγωνιστές μέσα στο τουρκικό στρατόπεδο, ο Κοσμάς τσαούς τους οδήγησε στην αποθήκη πυρομαχικών. Μαύρες σκιές μέσα στο σκοτάδι, φαντάσματα της νύχτας, οι Πόντιοι φορτώνονταν πυρομαχικά όπλα, χειροβομβίδες και εκρηκτικά, φωτοβολίδες και καπνογόνα, πολεμοφόδια. Κατόπιν ο Κοσμάς τσαούς τους πήγε στην αποθήκη τροφίμων και από εκεί πήραν όσα τρόφιμα μπορούσαν να κουβαλήσουν. Φεύγοντας, απομακρύνθηκαν αργά' βάδιζαν όλη τη νύχτα. Μαζί τους ενώθηκαν το επόμενο πρωί οι κρατούμενοι που είχαν παραμείνει να φυλάνε τους Τούρκους αιχμαλώτους του λατομείου.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ» Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου του Γεωργίου Κ. Τουμανίδη: «Πυρρίχιος Δρόμος» εκδόσεις «Έαρ», 1η έκδοση, Απρίλιος 2023, σελ. 82-84.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου