ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΟΡΕΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ: «ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ»...

Έχει κατ' εξακολούθηση ειπωθεί και γραφεί, πως οι δογματικές διαφορές που έχουν Οικουμενιστές και Αντιοικουμενιστές στον ατέρμονο ζήτημα των διαχριστιανικών και διαθρησκειακών διαλόγων, έναν αιώνα τώρα, είναι -τάχα- θέμα διαφοράς απόψεων...! Μέγα Λάθος! Είναι ζήτημα οφθαλμοφανέστατης Πλάνης, από την οποία, οι εκπεσόντες Πατριάρχες, Μητροπολίτες, Επίσκοποι, ιερείς μοναχοί και λαϊκοί, οι οποίοι έχουν προσδεθεί σ' αυτήν, υποφέρουν ακαταπονήτως και αναισθήτως από το δαιμόνιο της Αίρεσης! Στην Εκκλησιαστική ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας θα διαπιστώσει κανείς, πως οι περιφερόμενοι αιρετικοί θρονιασμένοι μάλιστα στις παρυφές ως και την κορυφή της, υπήρξαν άνθρωποι κατά κόσμον σοφοί και κάτοχοι πολλών επιστημών. Στον Άγιο Υπάτιο, το δαιμόνιο της αίρεσης που επιτιμήθηκε στο πρόσωπο ενός σοφού, που λίγο πριν ήταν ένας απλός τσοπάνης, αποκάλεσε τον εαυτό του «ηγεμονικό»! Από ένα τέτοιο ηγεμονικό δαιμόνιο υποφέρουν όλοι οι εκπεσόντες Οικουμενιστές - Θρησκευτικοί Παγκοσμιοποιητές, και η ηγεμονική αυτή τους Πλάνη φαίνεται εμφανέστατα: στην αυταρχική - μοναρχίζουσα δημιουργία νέων ψευδοεκκλησιών (η σχισματική του Επιφανίου στην Ουκρανία)' στην αντορθόδοξη, αντιευαγγελική προβολή και αποδοχή του σοδομισμού (Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος, αλλά και εγχώριοι Μητροπολίτες)' στις αιματηρές και εξοντωτικές διώξεις των πρώτων αντιοικουμενιστών του πατρίου ημερολογίου' στην αγιοκατάταξη νέων αγίων αμφιβόλου ορθοδόξου εκκλησιαστικής υπόστασης (γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη)' κοσμικές συναυλίες σε ναούς, αφαίρεση σταυρού από την αγία Τράπεζα, τοποθέτηση διακονισσών για την μετάδοση των τιμίων Δώρων, συμπροσευχές και αμφότερες εκκλησιαστικές συνάξεις, οριοθέτηση του 2025 για κοινό εορτασμό του Πάσχα, καινοτομίες, νεωτερισμοί και απύθμενο κοσμικό φρόνημα... Η ακόλουθη συνέντευξη του Μητροπολίτη Κορέας που ακολουθεί, δεν είναι τίποτε άλλο από μια ακόμη αιρετική ταφόπλακα στα πλανερά κι αντίχριστα φρονήματα που ευαγγελίζεται η διοικούσα Εκκλησία, ένας ακόμη ήλος στο τίμιο σώμα του φιλεύσπλαχνου και οικτίρμονα Χριστού μας. Έναν Χριστό, που οι παν-αιρετικοί Οικουμενιστές βλασφημούν και αυτοκατακρίνονται κατά την επιστολή του Παύλου προς Τίτον: «αιρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3:10, 3:11).

Γ. Δ.

«Θεωρώ την Οικουμενική Κίνηση ένα πολύ μεγάλο βήμα για την ένωση των Εκκλησιών.
Η διαίρεση που επικρατεί μεταξύ των χριστιανικών Εκκλησιών, εδώ και χίλια περίπου χρόνια, είναι μια πολύ τραγική ιστορία, που πρέπει να μας θλίβει όλους μας»,
ανέφερε, μεταξύ άλλων, ο μητροπολίτης Κορέας και Έξαρχος Ιαπωνίας κ. Αμβρόσιος στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας».

Ο κ. Αμβρόσιος αναφέρθηκε στην Οικουμενική Κίνηση, αλλά και στο πλαίσιο που καλείται αυτή να εξελιχθεί στο μέλλον, ώστε να μην αποκλίνει από τον κύριο και πρωταρχικό σκοπό της και δεν παρέλειψε να αναφερθεί και σε “ιδιαίτερες” θύμησες και στιγμές, από τις πολλές που έχει να θυμάται, στην όλη αρχιερατική ποιμαντορία και διακονία του στην Κορέα και εν γένει την Άπω Ανατολή.

– Κ.τ.Ο.: Οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας και Οικουμενισμός: πόσο λεπτά είναι τα όρια, κυρίως, όταν αναφερόμαστε στην Εξωτερική Ιεραποστολή;

– κ. Αμβρόσιος: Το θέμα το οποίο θίγετε με την ερώτησή σας δεν αφορά μόνον στην «Εξωτερική Ιεραποστολή» όπως την αποκαλέσατε, αλλά σύσσωμη την ανά τον κόσμο Ορθόδοξη Εκκλησία. Η Εκκλησία μας εξ ορισμού είναι καθολική, δηλαδή οικουμενική, όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Γι᾽ αυτό το λόγο όλοι οι άνθρωποι του κόσμου έχουν δικαίωμα στην πρόσληψη τού μεγάλου και μοναδικού πνευματικού θησαυρού της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης.

Δυστυχώς, όμως, την καταλλαγή που έφερε ο Χριστός με την σταυρική Του θυσία, όπως τόσο παραστατικά την περιγράφει ο υμνογράφος τού Κανόνα τού Μεγάλου Σαββάτου: «Ήπλωσας τας παλάμας, και ήνωσας τα το πριν διεστώτα», την τραυματίσαμε θανάσιμα. Μετά το μεγάλο Σχίσμα (1054) και την Μεταρρύθμιση (1517), που ακολούθησε, η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, την Οποία παραλάβαμε από τον Χριστό και τους Αποστόλους δεν είναι πλέον Μία, δεν είναι πλέον ένα Σώμα. Ο κατακερματισμός της σε πάμπολλα κομμάτια δεν είναι απλά ένα λάθος, αλλά είναι μεγάλη αμαρτία με πολλές και σοβαρές επιπτώσεις.

Η Οικουμενική Κίνηση (WCC) ξεκίνησε το 1948 με το όραμα της ένωσης των χριστιανικών Εκκλησιών, ώστε να ξαναγίνουν πάλι όλοι οι Χριστιανοί ένα Σώμα, το Σώμα του Χριστού. Ανάμεσα στα πρώτα ιδρυτικά της μέλη ήταν και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η Εκκλησία της Κύπρου και η Εκκλησία της Ελλάδος. Θεωρώ την Οικουμενική Κίνηση ένα πολύ μεγάλο βήμα για την ένωση των Εκκλησιών. Η διαίρεση που επικρατεί μεταξύ των χριστιανικών Εκκλησιών εδώ και χίλια περίπου χρόνια είναι μια πολύ τραγική ιστορία, που πρέπει να μας θλίβει όλους μας. Κανένας μας δεν πρέπει, επ᾽ ουδενί λόγω, να συμβιβάζεται με την επικρατούσα κατάσταση, γιατί η διαίρεση είναι αντίθετη με το θέλημα του Θεού και συνεπώς είναι πολύ μεγάλη αμαρτία. Γι᾽ αυτό τον λόγο συνεχής πρέπει να είναι η προσευχή και η προσπάθειά μας για να γίνει πραγματικότητα το όραμα της ένωσης των Εκκλησιών «εν αληθεία και αγάπη».

– Κ.τ.Ο.: Θα θέλατε να μας πείτε τι νομίζετε πως πρέπει να προσέξουμε ώστε να μην αποκλίνει από την αρχική της σκοποθεσία η Οικουμενική Κίνηση στο μέλλον;

– κ. Αμβρόσιος: Θα ήθελα να πω ότι πρέπει να καταλάβουμε όλοι βαθύτερα τρία βασικά πράγματα, τα οποία είναι πολύ σημαντικά για την προώθηση της χριστιανικής ενότητας στο μέλλον: Πρώτον, πρέπει να αγαπήσουμε περισσότερο τον διάλογο με τον άλλο, τον διαφορετικό, τον ξένο. Να μάθουμε να ακούμε τον άλλο με πνεύμα μαθητείας, ώστε να γνωρίσουμε την διαφορετική παράδοση και νοοτροπία του.

Να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε βαθύτερα τον συνομιλητή μας, για να μπορέσουμε να κάνουμε ένα τίμιο διάλογο μαζί του. Και όχι μόνον δεν πρέπει να φοβόμαστε ή να αποφεύγουμε τον διάλογο με τους μη Ορθοδόξους, που αποτελούν την «πληγωμένη χριστιανοσύνη» κατά τον Άγιο Νεκτάριο, αλλά έχουμε ιερό χρέος και να προσευχόμαστε για τους ετερόδοξους αδελφούς μας, ώστε να βρουν και να ακολουθήσουν την αληθινή πίστη. Ο διαχριστιανικός και διαθρησκευτικός διάλογος, που ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης μας κ.κ. Βαρθολομαίος προωθεί τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια, ας γίνει οδηγός μας.

Δεύτερον, όλο και περισσότερα μέλη των ανά τον κόσμο χριστιανικών εκκλησιών: ιερείς, επίσκοποι, πάστορες, μοναχοί, μοναχές, και λαϊκοί, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε χρέος, που απορρέει από την διδασκαλία του Ευαγγελίου, να εργαστούμε συστηματικά για την ένωση των χριστιανών. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί χριστιανοί οι οποίοι δεν σκέπτονται καν ότι βρίσκονται σε λάθος δρόμο και συνεπώς δεν εργάζονται για την ένωση των Εκκλησιών. Μ᾽ άλλα λόγια έχουν συνηθίσει στην διαίρεση και δεν ζουν με το όραμα της ενότητας των χριστιανικών Εκκλησιών.

Και το τρίτο πολύ σημαντικό πράγμα, που πρέπει να κάνουμε για την πρόοδο της Οικουμενικής Κίνησης στο μέλλον, είναι η βαθύτερη και συστηματικότερη μελέτη της Ιστορίας του αρχέγονου Χριστιανισμού και της πορείας της ενωμένης χριστιανοσύνης της πρώτης χιλιετίας. Η ιστορία και η ζωή της αδιαίρετης Εκκλησίας της πρώτης χιλιετίας πρέπει να είναι ο οδοδείκτης μας.

Διότι η ιστορία της πρώτης χιλιετίας ήταν ιστορία δόξας. Κατά την πρώτη χιλιετία διαμορφώθηκε, ως γνωστόν, η δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας· ήταν η χιλιετία των Οικουμενικών Συνόδων· των μεγάλων Πατέρων και Οικουμενικών Διδασκάλων της Εκκλησίας· ήταν η χιλιετία κατά την οποία καλλιεργήθηκαν σε ύψιστο βαθμό η αγιογραφία, η υμνογραφία, η μουσική, η αρχιτεκτονική, κ.λπ. Η ιστορία της δεύτερης χιλιετίας ήταν δυστυχώς ιστορία ντροπής λόγω των σχισμάτων και των διαιρέσεων και του κατακερματισμού του Χριστιανισμού. Η ιστορία της τρίτης χιλιετίας μπορεί να ξαναγίνει ιστορία δόξας, μόνον εάν περάσει από το στάδιο της μετανοίας και της ταπείνωσης.

– Κ.τ.Ο.: Ακούμε να γίνετε τόσος λόγος σήμερα για το «Κατ᾿ Οικονομίαν» στην Εκκλησία. Ποια είναι τα όριά του, κυρίως στην Εξωτερική Ιεραποστολή;

– κ. Αμβρόσιος: Θα πρέπει κατ᾽ αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι οι όροι εκκλησιαστική «ακρίβεια» και «οικονομία» για την αντιμετώπιση ποιμαντικών προβλημάτων της Εκκλησίας δεν είναι νεώτερη εφεύρεση. Πάντοτε η Εκκλησία αντιμετώπιζε τα παρουσιαζόμενα προβλήματα του Ποιμνίου Της με πνεύμα αγάπης και φιλανθρωπίας, έχοντας ως κεντρική στοχοθεσία την θεραπεία των αμαρτωλών και την επιστροφή των πλανεμένων και απομακρυσμένων παιδιών Της. Η αγάπη, που υποστασιοποιείται στην «κατ᾽οικονομίαν» ποιμαντική μέριμνα της Εκκλησίας, είναι το θεολογικό κριτήριο του έργου της Εκκλησίας για την Σωτηρία του κόσμου. Αλλά και η «κατ᾽ ακρίβειαν» αντιμετώπιση δογματικών και ηθικών θεμάτων πάλι την αγάπη έχει ως θεολογικό κριτήριο για την σωτηρία των ανθρώπων.

Γι᾽ αυτό τον λόγο στο έργο διαδόσεως της ορθόδοξης μαρτυρίας στον κόσμο η Εκκλησία ως φιλόστοργη μητέρα φροντίζει άλλοτε με «ακρίβεια» και άλλοτε με «οικονομία» να βοηθά στο πλησίασμα των μη χριστιανών και μη ορθοδόξων και την ένταξή τους στους κόλπους της. [...]

*Ολόκληρη η συνέντευξη της 22.6.2024 στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας», εδώ.