ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 127-129.
Ιδού πως περιγράφει ο ίδιος (ο Άγιος Ιωάννης) την εν Κροστάνδη ιερατικήν ζωήν και διακονίαν του:
<<Από των πρώτων ημερών του υπουργήματός μου εν τη υψηλή υπηρεσία της Εκκλησίας του Θεού, εθεώρησα ως κανόνα της ζωής μου να είμαι πιστός
και ζηλωτής εν τω ιερατικώ μου έργω και αυστηρώς επαγρυπνώ επί του εαυτού μου και της πνευματικής ζωής μου.
Προς τον σκοπόν τούτον ήρχισα να μελετώ και να σπουδάζω την Γραφήν, αποκομίζων εξ αυτής οικοδομήν ως άνθρωπος, ως ιερεύς και ως μέλος του κοινωνικού συνόλου.
Ήρχισα τότε να συντάσσω και το ημερολόγιόν μου, εν τω οποίω επακριβώς εσημείουν τους αγώνας μου κατά των κακών σκέψεων και πειρασμών, τας μετανοίας μου, τας μυστικάς μου προσευχάς και τας μετά του Θεού πνευματικάς εντεύξεις μου.
Καθ' εκάστην Κυριακήν και εορτήν συνήθιζον να κηρύττω είτε ιδικόν μου κήρυγμα, είτε εκ της συλλογής του επισκόπου Γρηγορίου.
Εκτός των ειθισμένων εκκλησιαστικών μου καθηκόντων, ευθύς εξ αρχής, επειδή και εγώ ήμην ποτέ πτωχός, εφρόντιζον περί των πτωχών.

Προ είκοσιν ετών είχον την έμπνευσιν της ιδρύσεως εν Κροστάνδη <<οίκου βιομηχανίας>> τον οποίον διά της Θείας βοηθείας κατώρθωσα να αποπερατώσω το 1873>>.
Ο πατήρ Ιωάννης καθ' όλον το ιερατικόν του στάδιον, όπερ διήρκησε 53 έτη, ουδέποτε ελησμόνει ότι ήτο ιερεύς.
Ελειτούργει καθ' εκάστην, εκήρυττε συχνότατα, τουθ' όπερ ήτο ασύνηθες κατά την εποχήν εκείνην εν Ρωσσία, επεσκέπτετο τας κατοικίας των πτωχών ενοριτών του και εβοήθει αυτούς,
έπειθε τους αλκοολικούς να εγκαταλείψωσι το πάθος της μέθης, εγίνετο τα πάντα τοις πάσι, ενίοτε δε και ανυπόδητος επέστρεφεν εις την οικίαν του, διότι έδιδε τα υποδήματά του εις πτωχούς χριστιανούς!
Τη 20ή Δεκεμβρίου του 1908 εκοιμήθη εν Κυρίω καταλιπών οπίσω αυτού φήμην ανδρός αγίου.
(Εκ του προλόγου του βιβλίου).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΤΡΙΤΟΝ

Ο ΝΑΟΣ ΚΑΙ ΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΙ ΤΟΥ

6. ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

 «Μη εγκαταλείποντες την επισυναγωγήν αυτών» (Εβρ. 10,25.

Οι νέοι, μορφωμένοι και αμόρφωτοι, σπανίως πηγαίνουν εις την Εκκλησίαν και εν γένει δεν δίδουν προσοχήν εις την πνευματικήν των μόρφωσιν, την οποίαν δεν θεωρούν αναγκαίαν, αλλά παραδίδονται εις την ματαιότητα του κόσμου. Εις αυτό το σημείον χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Αιτία αυτού του φαινομένου είναι η υπερηφάνεια και η έλλειψις αναπτύξεως πνευματικής. Το καθήκον του εκκλησιασμού και της ακροάσεως της Θείας Λειτουργίας το θεωρούν έργον του λαού και των γυναικών' και λησμονούν ότι εν τω Ναώ άγγελοι τρέμοντες υπηρετούν μαζί με τους ανθρώπους και θεωρούν την υπηρεσίαν ταύτην μακαριότητα υψίστην. Και δεν προέρχεται, άραγε, η ψυχρότης αυτή προς την δημοσίαν λατρείαν, προς την Ιεράν Ακολουθίαν από το γεγονός ότι μερικοί μεν δεν την εννοούν, άλλο δε, μολονότι εσπούδασαν και εμελέτησαν την Θείαν Λειτουργίαν, έκαμαν τούτο κατά τρόπον ξηρόν, χωρίς να εμπνευσθούν από ζωντανά παραδείγματα, και μόνον με το λογικόν των; Εν τη Θεία Λειτουργία είναι μεν η υψίστη του νου θεωρία, αλλ' είναι ταυτοχρόνως και εξόχως η ειρήνη, η ηδονή και η μακαριότης της καρδίας. Όταν οι χριστιανοί πηγαίνουν εις τον ναόν διά να προσευχηθούν εις τον ναόν, θα ενόμιζε κανείς ότι έχουν όχι ένα Θεόν, αλλά πολλούς θεούς και πολλά είδωλα (και τοιουτοτρόπως αμαρτάνουν κατά της πρώτης και δευτέρας εντολής). Μερικοί έχουν ως είδωλα εγωϊσμού τους εαυτούς των: «Όπου ο θησαυρός υμών, εκεί και η καρδία υμών έσται» Ματθ. 6,21). Είναι ανεκφράστως λυπηρόν να βλέπη κανείς τον εχθρόν, κατά τας εορτάς του Κυρίου, να μαζεύη τον φόρον του -φόρον υπερβολικόν και μεγάλον- παρά των χριστιανών! Και όσον μεγαλυτέρα είναι η εορτή τόσον μεγαλύτερος ο φόρος τον οποίον οι χριστιανοί πληρώνουν εις τον εχθρόν' διότι τι βλέπομεν κατά τας εορτάς; Απόλυτον οκνηρίαν, πάθη αχαλίνωτα, φωνασκίας διαπληκτισμούς, ακολασίας, κλοπάς, διασκεδάσεις. Θεέ μου! Οποία ικανοποίησις της σαρκός! Οποία ζηλωτή υπηρεσία εις τον Διάβολον! Είναι οι άνθρωποι αυτοί πράγματι χριστιανοί, οι οποίοι εξηγοράσθησαν με το τίμιον Αίμα του Θεού; Ζώμεν εις χρόνους χριστιανικούς ή ειδωλολατρικούς; Είναι οι άνθρωποι αυτοί κοινωνοί του ζωοπαρόχου Μυστηρίου; Είναι αυτοί οι ίδιοι, οι οποίοι επισκέπτονται συχνά μαζί μας τον οίκον του Θεού και προσεύχονται εις τον Κύριον μαζί μας; Αν πράγματι είναι, τότε διά ποίον σκοπόν πηγαίνουν εις την Εκκλησίαν; Αναμφιβόλως μόνον από συνήθειαν και όχι από αφοσίωσιν καρδίας ευγνώμονος εις τον Χριστόν Σωτήρα. Αναμφιβόλως δεν προσηυχήθησαν εις τον Θεόν' δεν προσήγγισαν. Αυτόν με την καρδίαν των, αλλά μόνον με τα χείλη των -αν έκαμαν και τούτο- και τοιουτοτρόπως δεν εισήλθον εις της εορτής το πνεύμα' εν γένει δεν εννοούν την φύσιν και τον σκοπόν των χριστιανικών πανηγύρεων και δεν μετέχουν εις αυτάς όπως μετέχουν τα τέκνα εις τας οικογενειακάς πανηγύρεις των γονέων των. Πόσον κακά είναι τα τέκνα αυτής της καλής και αγίας Μητρός, της Εκκλησίας! Η Μήτηρ είναι αγία, τα τέκνα αμαρτωλά' η Μήτηρ είναι πνευματική, τα τέκνα σαρκικά' η Μήτηρ είναι ουρανία, τα τέκνα γήϊνα' η Μήτηρ επιθυμεί να δώση εις τα τέκνα της αφθάρτους πνευματικάς ευλογίας, και όχι φθαρτάς και προδοτικάς' τα τέκνα απορρίπτουν αυτάς και προτιμούν γηϊνας, αμαρτωλάς, προσωρινάς απολαύσεις.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ».
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννου Πρωθιερέως της Κροστάνδης:
<<Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ>>, εκδόσεις <<Το Περιβόλι της Παναγίας>>,
Α' Έκδοση, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 127-129.