ΟΣΙΟΣ ΓΕΡΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ: «Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ» (Β')

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του πρωτοπρεσβυτέρου Σπυρίδωνος Γ. Αγγελοπούλου
«ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΧΡΥΣΟΛΕΟΝΤΙΣΣΑ»
εκδόσεις «Σκαραβαίος», Αθήνα 2003, β' έκδοση, σελ. 63-66.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Η Μονή της Παναγίας της Χρυσολεόντισσας της Αίγινας είναι ένα πασίγνωστο μοναστήρι, από όπου πέρασε ο άγιος Νεκτάριος και ο οποίος συνήθιζε να προσεύχεται μπροστά στην εφέστιο εικόνα της Παναγίας μας. Μετά την κοίμηση του αγίου Νεκταρίου, ένας άλλος άγιος, ο Όσιος Ιερώνυμος της Αίγινας, ευδοκία Θεού, υπήρξε ο τελευταίος ηγούμενος της ιεράς Μονής. Από το βιβλίο  «ΠΑΝΑΓΙΑ ΧΡΥΣΟΛΕΟΝΤΙΣΣΑ» του πρωτοπρεσβυτέρου Σπυρίδωνος Γ. Αγγελοπούλου αντιγράφουμε τις σελίδες 59-66, όπου γίνεται μνεία στον Όσιο Ιερώνυμο, ως τελευταίου ηγουμένου και με επιπλέον άγνωστα στοιχεία για τον βίο του. Η έρευνα θα ολοκληρωθεί σε δύο μέρη.

Γ. Δ. 

α. Ιερώνυμος Αποστολίδης

Ο τελευταίος ηγούμενος

( ε κ  τ ο υ  π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )

Τις πρώτες ημέρες της Ιερατείας του (την τεσσαρακοστή ημέρα) είδε ένα φοβερό όραμα, τον Κύριό μας ως Βρέφος μέσα στο Άγιο Ποτήριο! Ένιωσε ανήμπορα τα χέρια του να λογχίζουν τον Κύριον! Έκτοτε, παρεκάλεσε να βρουν άλλον Ιερέα και εκείνος έπαυσε να ιερουργή. Εξηκολούθησε όμως να υπηρετή στον Ναό του νοσοκομείου, ως ιεροψάλτης και ιεροκήρυκας. Παράλληλα, υπήρξε ο άγρυπνος συμπαραστάτης στον πόνο και στη φτώχεια των συνανθρώπων του. Με το διορατικό και προορατικό χάρισμα που ήτο, μεταξύ των άλλων προικισμένος, ανεκάλυπτε τον πόνο και την ανάγκη των συνανθρώπων και αθόρυβα και στοργικά, τους επισκέπτετο και βοηθούσε. Μετά λίγο καιρό και μέχρι της κοιμήσεώς του, απεσύρθη στο ιδιόκτητο ησυχαστήριό του ο «Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, όπου και επεδόθη στα υψηλά και μυστικά (Καππαδοκικά) πνευματικά αγωνίσματα, για τα οποία δεν δύναται κανείς να εκφρασθή ή να περιγράψη! Το Ησυχαστήριό του, και συγκεκριμένα το απέριττο Κελλάκι του, είχε μετατραπεί σε «κολυμβήθρα του Σιλωάμ», όπου πλήθος ανθρώπων εύρισκαν παρηγοριά, λύτρωση κοντά του. Οι συμβουλές του και η προσευχή του ήταν το «μάλαγμα», για τις από πάσης αιτίας πληγωμένες καρδιές. Είχε σε πολύ μεγάλο βαθμό, όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Είχε αγαπήσει με όλη του την ψυχή τον Χριστό μας, την Παναγία μας, τους Αγίους και την Εκκλησία μας. Είχε διαποτισθεί από το πνεύμα των αγίων ασκητών και γεροντάδων της Καππαδοκίας και υπήρξε μία αντάξια συνέχεια αυτών. Ζούσε δε, συνεχώς, στην κατάνυξη και προσευχή. Δεν μπορούσε ποτέ να πει «ο Χριστός μας», χωρίς να γεμίσουν τα μάτια του δάκρυα. Ήταν χαρούμενος και για την χαρά προέτρεπε: «Να είσθε χαρούμενοι. Την χαρά να την δέχεσθε, την απελπισία όχι' να της κλείνετε την πόρτα. Δεν είμαστε μόνοι μας. Είναι ο Χριστός μας, που μας αγαπά και θέλει να μας βοηθήσει. Μη φοβάσθε!». Στον καθένα δίδασκε αυτά που έπρεπε και που με το χάρισμά του έβλεπε ότι ήταν ανάγκη. Στους Αρχιερείς και Ιερείς, την Ποιμαντορίαν, για την ωφέλειαν και προστασίαν των ψυχών. Έλεγε στους κληρικούς: «Πρόσεξε, είσαι βελόνα στα χέρια του Θεού. Να μην είναι σκουριασμένη η βελόνα, για να μπορεί ο Θεός να κάνη την δουλειά Του». «Έβλεπε» γεγονότα και καταστάσεις. Αναφέρουμε ένα, λόγω «επικαιρότητας»: Κάποια μέρα, εκεί που συνομιλούσε με δύο μοναχές, ξαφνικά σταμάτησε λίγο, σαν να πέρασε κάποια τρομακτική εικόνα από μπροστά του. Βυθίστηκε ο νους του, κάπου μακρυά από το παρόν και την συζήτηση και άρχισε, σαν να' ταν μόνος του, να κλαίη με λυγμούς. Έτρεχαν τα δάκρυά του, σαν να άνοιξαν ξαφνικά δύο βρύσες! Και αμέσως μετά, με τρεμάμενη φωνή, είπε: «Μπόρα μας έρχεται! Μεγάλη μπόρα εις την Εκκλησίαν μας! Λυπάμαι τις ψυχές, λυπάμαι και τους παπάδες. Τους βλέπω μέχρι τον λαιμό εις την θάλασσαν βουτηγμένους, στις θλίψεις, στους πειρασμούς! Μπόρα μας έρχεται μεγάλη! Ό,τι και να έρχεται, την Πίστιν να φυλάξωμεν»! Και χωρίς άλλη διευκρίνηση, είπε: «Πηγαίνετε έξω, να αναπαυθώ ολίγον» και αυτό εννοείται, για να κλάψη κι άλλο και να προσευχηθή... Είθε αι πρεσβείαι του αγίου Γέροντος Ιερωνύμου, και των άλλων συγχρόνων αγίων Γερόντων του αιώνος μας, περισσότερον από ποτέ άλλοτε, αγωνιώδεις και δυναταί, λόγω των προαποκαλυπτικών γεγονότων της εποχής μας, να ελκύσουν το Έλεος, την Χάριν και την Βοήθειαν της Παναγίας μας και του Χριστού μας, προς όλην την παραπαίουσαν και θλιβομένην ανθρωπότητα.

Σωτηρία Νούση

( Τ έ λ ο ς )

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του πρωτοπρεσβυτέρου Σπυρίδωνος Γ. Αγγελοπούλου
«ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΧΡΥΣΟΛΕΟΝΤΙΣΣΑ»
εκδόσεις «Σκαραβαίος», Αθήνα 2003, β' έκδοση, σελ. 63-66.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»