ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ: «Ο ΔΕΚΤΟΣ ΕΝΙΑΥΤΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ»

Σήμερα, αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας γιορτάζει την πρωτοχρονιά της. Δηλαδή το ξεκίνημα του χρόνου για κάποιο σπουδαίο έργο. Και κάθε πρωτοχρονιά μπορεί βεβαίως να είναι συμβατική, κατά συμφωνίαν, αλλά όμως το θέλημα του Θεού βρίσκεται στην μέτρηση του χρόνου. Και είναι αναγκαία αυτή η μέτρησις του χρόνου, τόσο για τα έργα του ανθρώπου, όσο και για την σωτηρία του. Γι’αυτό γράφει ο Μωυσής εις το πρώτο κεφάλαιο της Γενέσεως:

«Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτωσαν –δηλαδή να γίνουν- φωστῆρες ἐν τῷ στερεώματι τοῦ οὐρανοῦ- δηλαδή ο ήλιος και η σελήνη- εἰς φαῦσιν ἐπὶ τῆς γῆς- για να φωτίζουν την γη-, τοῦ διαχωρίζειν ἀνὰ μέσον τῆς ἡμέρας καὶ ἀνὰ μέσον τῆς νυκτός· καὶ ἔστωσαν εἰς σημεῖα καὶ εἰς καιροὺς καὶ εἰς ἡμέρας καὶ εἰς ἐνιαυτούς». Βλέπετε εδώ, ο χωρισμός του χρόνου. Και μέσα σ’ αυτήν την αίσθηση, θα λέγαμε, του χρόνου, θα αποδοθεί εκείνο το θεόπνευστον «Καιρός παντί πράγματι», που λέγει ο Εκκλησιαστής, «Το κάθε πράγμα είναι στον καιρό του». «Καιρός παντί πράγματι».

Ο χρόνος, αγαπητοί, είναι δημιούργημα του Θεού μαζί με τον χώρο. Έτσι σήμερα η 1η Σεπτεμβρίου είναι η 1η του εκκλησιαστικού έτους. «Ἀρχῆς Ἰνδίκτου» λέγει το Ωρολόγιον. Κι ενώ για τους λαούς καθορίστηκαν συμβατικές πρωτοχρονιές, όμως για τους ανθρώπους του Θεού καθορίστηκαν κάποιες πολύ μεγάλες και παγκόσμιες πρωτοχρονιές. Οι Εβραίοι γιόρταζαν την εορτή των Σαλπίγγων την 1η Σεπτεμβρίου. Ο μήνας Νισάν, που είναι από 15 Μαρτίου έως την 15η Απριλίου καθορίζεται από τον Θεό σαν ο πρώτος μήνας του έτους, διότι κατ’ αυτόν τον μήνα διέβησαν οι Εβραίοι την Ερυθρά Θάλασσα, φεύγοντας από την Αίγυπτο. Γι’αυτό ο Θεός είπε «Θα είναι αυτός ο πρώτος μήνας του έτους.

Πρώτον θα τον αριθμείτε». Όπου και το Πάσχα. Πάσχα θα πει «διάβασις», διάβασις από την Ερυθρά Θάλασσα. Έτσι και ο Κύριος έπαθε τον μήνα Νισάν. Δηλαδή η Ανάστασίς Του συμπίπτει με το εβραϊκό Πάσχα που, σας είπα, ήταν στον μήνα Νισάν, μεταξύ Μαρτίου και Απριλίου. Έτσι, η έννοια της Πρωτοχρονιάς έχει σημασία για την έναρξη μιας νέας χρονικής περιόδου. Για το Πάσχα, επί παραδείγματι, εμείς –ξέρετε το Ευαγγέλιον, το μεγάλο Ευαγγέλιο που έχομε τα αναγνώσματα- ξεκινάμε το πρώτο ευαγγέλιο από την Κυριακή του Πάσχα. Και αυτό βέβαια είναι μία μέτρησις εκκλησιαστική με αρχή το Πάσχα. Πάντως η αρχαιοτέρα και πρώτη και η πιο χαρούμενη πρωτοχρονιά του κόσμου ήταν η 27η Νοεμβρίου του εξακοσιοστού πρώτου έτους της ηλικίας του Νώε.

Όταν ο Νώε βγήκε από την Κιβωτό, όλοι οι άνθρωποι είχανε πνιγεί- η αμαρτία είχε κατακλύσει την γη και έφθειρε την γη, τα πάντα κατεκλύσθησαν από τα νερά- όταν λοιπόν ο Νώε βγήκε από την Κιβωτό, ήταν εξακοσίων ενός έτους. Κι αυτό συνέβη γιατί έμεινε περίπου –περίπου- ένα χρόνο, έμεινε μέσα στην Κιβωτό, για να κατασιγάσουν τα νερά -ήτανε φοβερά νερά…· αυτό συνέβη την 27η Νοεμβρίου. Έτσι, ο παλαιός κόσμος απήλθε με τον Κατακλυσμό και ανέτειλε ένας καινούριος κόσμος με πολλές ελπίδες. Αλλά και αυτός ο κόσμος επαλαιώθη και ήταν ανάγκη να τεθεί μια νέα αληθινή πρωτοχρονιά. Και αυτή τώρα την καινούρια πρωτοχρονιά την εγκαινιάζει πλέον ο Θεός με την Ενανθρώπηση του Υιού Του. Πριν όμως την εγκαινιάσει ο Θεός, την εξαγγέλλει προφητικά δια του Ησαΐου.

Αλλά ας δούμε τα πράγματα με την σειρά τους. Ο Κύριος βρέθηκε στην Ναζαρέτ, «οὗ ἦν τεθραμμένος», όπως μας λέγει ο ευαγγελιστής Λουκάς, εκεί που μεγάλωσε. Και κατά την συνήθειά Του, ημέρα Σάββατο, εισήλθε στην Συναγωγή, εσηκώθη να αναγνώσει, όπως ήταν η συνήθεια τότε, το αγιογραφικό ανάγνωσμα. Όποιος μπορούσε, διάβαζε και ανέλυε εκείνο το οποίο διάβαζε, δηλαδή θα λέγαμε όπως έχομε σήμερα την ευαγγελική περικοπή και την ανάλυσή της· το κήρυγμα επάνω στην ευαγγελική περικοπή. Έτσι, ο Κύριος εσηκώθη να αναγνώσει το αγιογραφικόν ανάγνωσμα του Σαββάτου εκείνου. Του εδόθη το βιβλίο του Ησαΐου, το άνοιξε και επέλεξε την περικοπή τούτη- μας την αναφέρει ο Λουκάς, του Ησαΐου, ξαναλέγω: «Πνεῦμα Κυρίου ἐπ᾿ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν, κηρῦξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν».

Βλέπουμε ο Κύριος Ιησούς, σ’ αυτήν την περικοπή, να προφητεύεται ο Ίδιος. Και έρχεται τώρα να ερμηνεύσει την προφητεία ο Ίδιος. Ο προφητευόμενος ερμηνεύει την προφητεία υπέρ του εαυτού Του. Είναι η ιδανικοτέρα περίπτωσις προφητείας. Δηλαδή να ερμηνεύσει την προφητεία Εκείνος που ενδιαφέρει η προφητεία Αυτόν. Έτσι βλέπομε ότι ο Κύριος αρχίζει να αναφέρεται στο πρόσωπό Του, όχι μόνον αυτήν την φορά εις την συναγωγή της Ναζαρέτ, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις αρχίζει από τους προφήτας ό, τι είπαν για το πρόσωπό Του. Βλέπουμε, επί παραδείγματι, να συνδυάζονται τα γεγονότα με την προφητεία κατά έναν καταπληκτικό δηλαδή τρόπο. Γράφει ο Απόστολος Πέτρος: «Καὶ ἔχομεν βεβαιότερον τὸν προφητικὸν λόγον -από τι βεβαιότερον; Από τα γεγονότα-, ᾧ καλῶς ποιεῖτε(:στον οποίο καλά κάνετε) προσέχοντες ὡς λύχνῳ φαίνοντι ἐν αὐχμηρῷ τόπῳ (:καλά κάνετε και προσέχετε, γιατί είναι το λυχνάρι που φωτίζει ένα κακοτράχαλο μονοπάτι)».

Η προφητεία είναι ανωτέρα από το γεγονός αλλά επαληθεύεται από το γεγονός και στερεώνει την προφητεία το γεγονός. Και μην λησμονούμε: εδώ, εφόσον θα βρούμε την προφητεία στην Παλαιά Διαθήκη, την αξία της Παλαιάς Διαθήκης, χωρίς την οποία η Καινή Διαθήκη είναι, το υπογραμμίζω, μετέωρη. Δεν ξέρομε ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός χωρίς την Παλαιά Διαθήκη, που τόσοι και τόσοι την υποτιμούν. Λάθος! Καινή και Παλαιά Διαθήκη είναι η Αγία Γραφή. Δεν είναι ούτε ανώτερη, ούτε κατώτερη η Παλαιά Διαθήκη από την Καινή Διαθήκη, είναι η Αγία Γραφή. Κι εκεί θα βρούμε τις προφητείες, την ταυτότητα του Ιησού Χριστού. Τι έχομε στην Παλαιά Διαθήκη; Τις προφητείες. Τι έχομε στην Καινή Διαθήκη; Τα γεγονότα. Το πρόσωπον του Ιησού Χριστού. Μην λησμονούμε λοιπόν αυτό το πράγμα γιατί η γνώσις των προφητειών είναι η αρχή και η βάσις της συνειδητής πίστεως. Θέλεις να πιστέψεις συνειδητά; Να μην έχεις ταλαντεύσεις στην πίστη σου; Πήγαινε στις προφητείες. Πήγαινε στην Παλαιά Διαθήκη.

Και η βέβαιη προφητεία από μόνη της είναι ερμητικά κλειστή. Ερμητικά κλειστή. Θυμηθείτε τον Αιθίοπα εκείνον που διάβαζε τον Ησαΐα. Διάβαζε δυνατά, ήταν μια συνήθεια τότε να διαβάζουν δυνατά. Τον έστειλε ο Θεός τον Φίλιππον, ο οποίος γαντζώθηκε πίσω από το άρμα του ευνούχου αυτού -σπουδαίος ήταν· δεν ήταν Εβραίος, ήταν Αφρικανός- και του λέει: «Γινώσκεις ἅ ἀναγινώσκεις;». «Καταλαβαίνεις αυτά που διαβάζεις;». «Πώς θα μπορούσα», λέγει, «να καταλάβω εάν δεν έχω κάποιον να μου τα εξηγήσει;». Και σε ρωτώ: «Εδώ ο προφήτης για ποιον μιλάει; Για τον εαυτό του ή για κάποιον άλλον;». Δεν καταλαβαίνει τίποτα. Είναι ερμητικά κλειστή η προφητεία. Γράφει ο απόστολος Πέτρος: «Τοῦτο πρῶτον γινώσκοντες (:Αυτό πρώτα πρέπει να ξέρετε), ὅτι πᾶσα προφητεία γραφῆς ἰδίας ἐπιλύσεως οὐ γίνεται». Δεν μπορεί κανείς να εξηγήσει την προφητεία εάν δεν έχει κάτι. Τι; Χρειάζεται προφήτης. Προφήτης έγραψε την προφητεία, προφήτης χρειάζεται να εξηγήσει την προφητεία. Προφήτης διατυπώνει και προφήτης ερμηνεύει. Είναι πολύ σπουδαίο.

Και τώρα εδώ ποιος προφητεύει; Ο Ιησούς Χριστός. Ο προφητευόμενος και αναλύων την προφητείαν. Υπέρ του προσώπου Του. Όταν την ημέρα της Αναστάσεώς Του, πρόφθασε τους δύο προς Εμμαούς, «Ἀρξάμενος», λέγει ο Λουκάς εκεί, «ἀπὸ Μωϋσέως καὶ ἀπὸ πάντων τῶν προφητῶν διηρμήνευεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς γραφαῖς τὰ περὶ ἑαυτοῦ»· εξηγούσε εις τους δύο μαθητάς, ό,τι αφορούσε τον εαυτό Του από τους προφήτας. Από όλους τους προφήτας. Είδατε;

Αλλά και οι αποδέκται, όμως, μιας προφητείας πρέπει να έχουν το Πνεύμα το Άγιον. Αν δεν έχουν το Πνεύμα το Άγιον θα αντιδράσουν. Γι΄αυτό οι δύο προς Εμμαούς απεδέχθησαν εκείνα τα οποία τους έλεγε ο Ιησούς, τον Οποίον όμως δεν είχαν γνωρίσει – εκρατούντο τα μάτια των. Και όταν για μια στιγμή ο Ιησούς εξηφανίσθη από μπροστά τους, εκεί στο τραπέζι του σπιτιού ενός εκ των δύο, είπαν μεταξύ τους: «Οὐχὶ ἡ καρδία ἡμῶν καιομένη ἦν ἐν ἡμῖν, ὡς ἐλάλει ἡμῖν ἐν τῇ ὁδῷ καὶ ὡς διήνοιγεν ἡμῖν τὰς γραφάς;». «Η καρδιά μας», λέει, «δεν εφλέγετο, όπως μας εξηγούσε τις Γραφές;». Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι δύο μαθηταί απεδέχοντο εκείνα που τους έλεγε ο Κύριος. Χωρίς να ξέρουν ότι είναι ο Κύριος – Τον ήξεραν από πρώτα, αλλά ήταν ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ. Δεν είναι της ώρας να πω πιο πολλά πάνω σ’ αυτό.

Τώρα, τώρα ο Κύριος είναι στην Ναζαρέτ, όπως είδαμε στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, και ερμηνεύει ο Ίδιος την προφητεία του Ησαΐου που αφορούσε τον εαυτό Του. Αλλά οι ακροαταί Του, παρότι για μια στιγμή εγοητεύθησαν και εκρέμοντο, λέει, από τα χείλη Του, και είπαν: «Πῶς οὗτος γράμματα οἶδεν μή μεμαθηκώς;»· «Αφού δεν επήγε σχολείο, πώς ξέρει τέτοια γράμματα…». Παρά ταύτα, όταν επροχώρησε λίγο πιο κάτω ο Κύριος, επειδή δεν διετίθετο εις αυτούς το Πνεύμα το Άγιον, γιατί στο βάθος δεν ήθελαν να αποδεχθούν εκείνα που τους έλεγε ο Κύριος, γι’αυτό είπε ο Κύριος εκείνον τον λόγο: «Κανείς προφήτης», λέει, «δεν είναι τίμιος στην ίδια του την πατρίδα». Δεν γίνεται αποδεκτός· κατά το:

«Εσύ θα μας τα πεις αυτά; Εσύ ποιος είσαι;». Ακούσατε; «Εσύ θα μας τα πεις αυτά; Εσύ ποιος είσαι;». Και τι έκαναν; Ακούστε: «Ἐπλήσθησαν πάντες θυμοῦ – Γέμισαν από θυμό όλοι- ἐν τῇ συναγωγῇ ἀκούοντες ταῦτα – όταν τα άκουγαν αυτά στη συναγωγή- καὶ ἀναστάντες ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω τῆς πόλεως καὶ ἤγαγον αὐτὸν ἕως ὀφρύος τοῦ ὄρους, ἐφ᾿ οὗ ἡ πόλις αὐτῶν ᾠκοδόμητο, εἰς τὸ κατακρημνίσαι αὐτόν». Τον άρπαξαν, Τον έβγαλαν έξω, ήτανε σε ορεινή περιοχή η Ναζαρέτ, και πήγαν εκεί σε μια χαράδρα να τον γκρεμίσουν… Δεν είχαν το Πνεύμα το Άγιο… Δεν είναι λοιπόν μόνο, προφήτης θα γράψει, προφήτης θα αναλύσει, πρέπει και ο αποδέκτης, οι αποδέκται, να έχουν το Πνεύμα το Άγιον.

Και τι ο Κύριος ερμηνεύει εδώ; Ότι ήρθε να θέσει μια καινούρια Πρωτοχρονιά. Το θέμα του ήταν αυτό. Να κηρύξει, όπως λέγει, τελειώνοντας την περικοπή «ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν». «Ἐνιαυτὸς» θα πει χρόνος. Χρόνος με τις 360 ημέρες. Δηλαδή χρόνος που να είναι δεκτός από τον Κύριον- εκ μέρους των ανθρώπων, εννοείται. Μια αρχή χρόνου που να είναι αποδεκτή στον Θεό. Από τα έργα των ανθρώπων. Οι πρωτόπλαστοι ξεκίνησαν κάποτε την ζωή τους. Γι’ αυτούς ήταν μία πρωτοχρονιά.

Αλλά απέτυχον. Και η αρχή των ήταν εις τον Παράδεισο. Μετά, οι απόγονοι του Νώε, που σας είπα προηγουμένως. Και αυτοί απέτυχον. Και γίνεται τρίτη απόπειρα- προσέξτε αυτά που θα υπογραμμίσω- και τελευταία -θα δείτε παρακάτω γιατί- και τελευταία. Κι αυτή η πρωτοχρονιά, δηλαδή αυτό το ξεκίνημα του νέου χρόνου, αυτής της νέας εποχής, είχε σαν περιεχόμενο, όπως τα περιγράφει η προφητεία, και τα εξήγησε ο Κύριος, πρώτον: τον ευαγγελισμό των πτωχών από γνώση Θεού- δεν ήσαν οι πτωχοί που δεν θα είχαν να φάνε, αλλά οι άνθρωποι ήσαν πτωχοί από γνώση Θεού.

Θα ευαγγελιστεί λοιπόν ο Κύριος εις τους φτωχούς την γνώση του Θεού. Στην θεογνωσία. Θα φανερώσει ποιος είναι ο Θεός. Θα αποκαλύψει τον Θεό. Δεύτερον. Θα προχωρήσει στη θεραπεία των συντετριμμένων στην καρδιά. Από τι; Από την αμαρτία. Συντρίβει τον άνθρωπο η αμαρτία, αγαπητοί. Τρίτον. Εξαγγέλλεται η απελευθέρωσις των αιχμαλώτων. Ποιων αιχμαλώτων; Από μία πολεμική κατάσταση, σύρραξη; Όχι! Από τα δεσμά και την αιχμαλωσία του διαβόλου, την φθορά και τον θάνατο. Αυτά τα τρία: διάβολος, φθορά, θάνατος.

Τέταρτον. Ήρθε να εξαγγείλει το άνοιγμα των ματιών της ψυχής σε νέες προοπτικές και διαστάσεις. Να βλέπουν αλλιώτικα. Δηλαδή να βλέπουν υπό το πρίσμα της αιωνιότητος· ότι ο θάνατος θα υπερνικηθεί, η φθορά θα υπερνικηθεί, ο διάβολος θα δεσμευτεί και πρέπει λοιπόν να βλέπουν με άλλη προοπτική. Και πέμπτον, το δόσιμο της αληθινής ελευθερίας. Όπως είπε ο Χριστός ότι «ήλθε ο Υιός του ανθρώπου να σας ελευθερώσει». Κι αυτό δεν το κατάλαβαν οι Εβραίοι τότε. Είθε να το καταλαβαίνουμε εμείς.

Ο «ἐνιαυτὸς Κυρίου», ο «ἐνιαυτὸς Κυρίου», πώς θα το εννοούμε αυτό το έτος του Κυρίου; Είναι έτος με την ευρεία έννοια της λέξεως. Είναι η εποχή του Χριστού στη γη. Είναι ο χρόνος ανάμεσα στις δυο παρουσίες του Χριστού, μεταξύ της πρώτης και της δευτέρας Του παρουσίας, αυτός ο χρόνος είναι ο δεκτός εις τον Κύριον. Γιατί ό,τι ζητήσεις θα το έχεις μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα. Είναι τα χίλια χρόνια της Αποκαλύψεως, που οι αιρετικοί Χιλιασταί βεβαίως παρερμηνεύουν και λέγουν ό,τι λέγουν. Τι; Ποια είναι αυτή η χιλιετής Βασιλεία του Χριστού; Ο χρόνος ο περικλειόμενος μεταξύ των δύο Παρουσιών, της πρώτης και δευτέρας, δηλαδή, του Χριστού. Είναι ακόμη ο καιρός, ο «ἐνιαυτὸς Κυρίου», είναι ο καιρός της μετανοίας. Για ένα λαό, για μια ψυχή, για ένα σύνολο, για ένα πρόσωπο. Είναι ο καιρός της γνώσεως του αληθινού Θεού. Αυτός είναι ο «ἐνιαυτὸς Κυρίου», η αληθινή πρωτοχρονιά που είναι δεκτή από τον Θεό.

Προσέξτε κάτι. Στις ημέρες μας – σας είπα, η τρίτη και η τελευταία πρωτοχρονιά, δεν υπάρχει άλλη· εν ευρεία εννοία πρωτοχρονιά, δηλαδή ξεκίνημα αξιοποιήσεως του χρόνου. Στις ημέρες μας πρόβαλλε και μία νέα πρωτοχρονιά. Ας πούμε, τετάρτη πρωτοχρονιά… Είναι η λεγομένη Νέα Εποχή, New Age, όπως την λένε στην Ευρώπη και στην Αμερική. Η Νέα Εποχή… Προσέξτε: η Νέα Εποχή. Έγινε τραγούδια, έγινε… λαϊκά τραγούδια η Νέα Εποχή, έγινε…, έγινε, έγινε και τι δεν γίνεται, μόνο και μόνο να μεταδοθεί σε όλη τη γη. Είναι, όπως λένε, η πρωτοχρονιά του Υδροχόου. «Πέρασε», λένε, «η εποχή των Ιχθύων». Έχομε τα δώδεκα ζώδια. Είναι ένα ζώδιο που λέγεται «οἱ ἰχθῦς», δύο ψάρια, δύο ιχθύς. Έτσι τα βάφτισαν αυτά οι αρχαίοι Έλληνες.

Είναι ακόμη ένα ζώδιο που λέγεται Υδροχόος. Μάλιστα παριστάνεται από τους αρχαίους Έλληνες- αστέρια είναι· αυτά είναι σταθερά μεταξύ τους, οι αποστάσεις τους· φαινομενικώς τουλάχιστον, για να είμαι ακριβέστερος- εμφανίζεται ένας νέος που κρατά ένα σταμνί και χύνει νερό, υδροχόος… Και λένε λοιπόν αυτοί- ποιοι;- οι άνθρωποι της Νέας Εποχής ότι η εποχή του Ιχθύος, των Ιχθύων, πέρασε. Είναι η εποχή του Χριστιανισμού. Είπαν: «Πέρασε. Ξόφλησε»… Αν το θέλετε, ΙΧΘΥΣ, κατά συγκυρία, είναι η ακροστιχίδα, προσέξτε: Ι- Χ- Θ- Υ- Σ, Ι.Χ.Θ.Υ.Σ. ακροστιχίδα των εξής λέξεων: Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ. «Πέρασε λοιπόν η εποχή του Χριστιανισμού. Πέρασε ο Χριστός, ξόφλησε. Ό,τι είχε να δώσει, το έδωσε, δεν έχει πλέον τίποτα να δώσει. Έρχεται τώρα μια Νέα Εποχή, η εποχή του Υδροχόου»· που είναι η πρωτοχρονιά -Ναι! Ναι!- η πρωτοχρονιά του Αντιχρίστου.

Το καταλάβατε; Θα το ξαναπώ: Η πρωτοχρονιά του Αντιχρίστου. Αυτού του «πιθήκου», όπως λέει ο Ιερός Αυγουστίνος, «του Χριστού». Μιμείται τον Χριστό, να ξεγελάσει τους ανθρώπους και να εμφανιστεί ότι αυτός είναι ο Χριστός. Κι αλίμονο όποιος, αλίμονο όποιος ξεγελαστεί…

Αγαπητοί: Έχομε την πρωτοχρονιά του λεγομένου πολιτικού ή οικονομικού έτους. Λέμε 1η Ιανουαρίου. Πολιτικόν έτος. Οικονομικό έτος. Αλλά αληθινά δεκτή πρωτοχρονιά είναι αυτή που εγκαινίασε ο Χριστός πάνω στην γη. Και αυτή η Ενανθρώπησή Του αποτελεί αφετηρία. Αυτή η πρωτοχρονιά αποτελεί το κέντρον της Ιστορίας. Γι΄αυτό και ο απόστολος Παύλος μάς καταμηνύει: «Ἰδού νῦν – Να! Τώρα!- καιρός εὐπρόσδεκτος – τώρα!-, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας». «Τώρα! Τώρα να μετανοήσεις! Τώρα είναι ο καιρός ευπρόσδεκτος από τον Θεόν γιατί ήρθε ο Χριστός να κηρύξει «ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν», άφεση αμαρτιών» κ.λπ. κ.λπ. Ας προσέξουμε- θα το επαναλάβω- είναι η τελευταία πρωτοχρονιά της Ιστορίας. Αλλά και του κάθε ανθρώπου.

Κάθε άλλη πρωτοχρονιά, όπως η της Νέας Εποχής, είναι νόθος και παραπλανητική. Όποιος ξεκινήσει, όποτε ξεκινήσει, πραγματοποιεί μία πρωτοχρονιά Κυρίου. Και είναι η αρχή της πίστεως, είναι η αρχή της μετανοίας, αυτά τα δυο. Και μετάνοια σημαίνει επιστροφή στον Θεό. Επιστροφή στον Χριστό. Γι΄αυτό ας παρακαλέσουμε τον Δημιουργόν της Κτίσεως και των αιώνων, του χρόνου, να ευλογήσει «τόν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός Του», να είναι «ἐνιαυτὸς» μετανοίας, αρχής πνευματικής ζωής και ευλογίας. «Ἐνιαυτὸς» δεκτός εις τον Κύριον. Καλό μήνα, καλή χρονιά! Προς δόξαν του Αγίου Τριαδικού ΘΕΟΥ και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο, απομαγνητοφώνηση και ψηφιοποίηση ομιλίας: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος. *Εκ του ιστολογίου «Ακτίνες» της 31.8.2024. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.