Ἡ Ἀγάπη πρὸς τὸν Ἀδελφό μας, μὲ τὴν Χάρι τοῦ Χριστοῦ μας, προξενεῖ στὴν καρδιά μας ἕνα θαῦμα: τὰ προβλήματα καὶ οἱ δυσκολίες τῶν Ἀδελφῶν μας γίνονται προβλήματα ἰδικά μας!... Ἔχουμε χαρά, ὅταν ἐκεῖνοι εἶναι χαρούμενοι... Ἔχουμε λύπη, ὅταν ἐκεῖνοι εἶναι λυπημένοι... Εἴμεθα πάντοτε δίπλα τους προσευχόμενοι... Εἶναι ἔνδειξις μεγάλης κενότητος πνευματικῆς, ὅταν λησμονοῦμε ἢ ἀποφεύγουμε νὰ σκεφθοῦμε, ἐγκλωβισμένοι στὴν φιλαυτία μας, τὶ γίνεται γύρω μας, τὶ πόνο καὶ στέρησι –πνευματικὴ καὶ ὑλική– βιώνουν πολλοὶ Ἀδελφοί μας... Φυλακισμένοι μέσα στὴν ἐγωκεντρικὴ αὐτάρκειά μας, ἀπολαμβάνουμε μακαρίως τὶς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ, χωρὶς συναίσθησι τῆς ἀναξιότητός μας, χωρὶς μία προσευχὴ γιὰ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι στεροῦνται καὶ ὑποφέρουν ποικολοτρόπως, χωρὶς διάθεσι εὐγνωμοσύνης καὶ εὐχαριστίας... Ἰδοὺ ὅμως ἕνα ἀκόμη ἀφυπνιστικὸ παράδειγμα ἀνοίγματος τῆς καρδιᾶς μας, πῶς δηλαδὴ ὀφείλει νὰ σκέπτεται ὁ ἀληθινὰ «πνευματικὸς ἄνθρωπος», ὁ ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος. «Ὁ αὐστριακὸς Φρὶτς Κράϊσλερ (1875-1962) ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους βιολιστὲς ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ἡ δεξιοτεχνία του στὸ βιολὶ εἶχε καταπλήξει τὰ ἀκροατήρια τῶν συναυλιῶν του. Ἂν καὶ θὰ μποροῦσε νὰ ἀπαιτήσει ὑπέρογκες ἀμοιβές, δὲν τὸ ἔκανε. Γι᾿ αὐτὸ ποτέ του δὲν ἔγινε πλούσιος. Ὁ Κράϊσλερ εἶχε κάποτε δηλώσει: “Ποτὲ δὲν βλέπω τὰ χρήματα ποὺ κερδίζω σὰν ‘δικά’ μου. Εἶναι μόνο ἕνα κεφάλαιο ποὺ μοῦ ἐμπιστεύθηκαν γιὰ νὰ τὸ δαπανήσω καταλλήλως”. Μιλώντας γιὰ τὴν σύζυγό του καὶ τὸν ἑαυτό του εἶπε: “Αἰσθάνομαι ἠθικὰ ἔνοχος, ἂν παραγγείλω ἕνα πολυτελὲς καὶ δαπανηρὸ γεῦμα, γιατὶ ἔτσι στερῶ ἀπὸ κάποιον ἄλλον μία φέτα ψωμί, καὶ ἴσως ἀπὸ κάποιο παιδὶ ἕνα ποτήρι γάλα... Σ᾿ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια τῶν ἐπιτυχιῶν μου στὴν μουσική, δὲν φτιάξαμε δικό μας σπίτι. Σκεφτόμαστε, ὅτι ὑπάρχουν τόσοι ἄστεγοι στὸν κόσμο...”! Σίγουρα, πρόκειται γιὰ ἀπόψεις πρωτοφανεῖς γιὰ τὴν σύγχρονη καταναλωτικὴ κοινωνία μας, ὅπου κυριαρχεῖ τὸ σύνθημα: “φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριο γὰρ ἀποθνήσκομεν”. Μᾶς χρειάζονται ὅμως τέτοιες φωνές, γιὰ νὰ ξυπνήσουμε ἀπὸ τὸν λήθαργο τῆς ὑλικῆς καὶ πνευματικῆς μας αὐτάρκειας. Ὁ μεγάλος αὐτὸς μουσικὸς αἰσθανόταν ὡς “πλησίον” του κάθε ἄνθρωπο ποὺ πάσχει καὶ ὑποφέρει. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐφάρμοζε πρὸς ὅλους ἀδιακρίτως τοὺς ἀνθρώπους τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ: “Νὰ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὅπως τὸν ἑαυτό σου”».
Ὁ Ἐρανιστὴς
† ὁ Μητροπολίτης Κυπριανὸς
15.9.2024 ἐκ. ἡμ.,
† Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Νικήτα
Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου