ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ Ο ΔΥΤΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΘΕΟ ΚΑΙ ΤΗ WOKE ΑΤΖΕΝΤΑ;

Στη δημόσια αντιπαράθεση για τον γάμο ομόφυλων έχει επιβληθεί ένα παραπλανητικό στερεότυπο. Και το στερεότυπο αυτό είναι πως, όσοι αντιδρούν σε αυτόν και στο ευρύτερο αφήγημα μέσα στο οποίο αυτός εντάσσεται, είναι θρησκόληπτοι φονταμενταλιστές, ενώ αυτοί που είναι υπέρ παλεύουν για την απαλλαγή της κοινωνίας από θρησκευτικούς σκοταδισμούς.

του Κώστα Γρίβα

Στην πραγματικότητα όμως, το ευρύτερο αφήγημα το οποίο υπηρετεί η woke ατζέντα, μέρος της οποίας είναι ο γάμος ομόφυλων, αποτελεί έκφανση του σκληρού πυρήνα του Δυτικού Χριστιανισμού. Όπως ο γράφων υποστήριξε σε προηγούμενο άρθρο του στο SLpress, το ευρύτερο αφήγημα είναι η άρνηση των διαφορετικών ρόλων των δύο φύλων σε μια οικογένεια, αυτόν του πατέρα και της μητέρας. Και αυτή προκύπτει από την άρνηση της ύπαρξης βιολογικών διαφορών μεταξύ των φύλων και εν τέλει από την άρνηση της ίδιας της έννοιας του βιολογικού φύλου. Το φύλο θεωρείται ως μια αυθαίρετη “φαντασιακή” κατασκευή και τίποτε άλλο.

Όμως, αυτή η άρνηση της ίδιας της βιολογίας, που θα ήταν αδύνατη για οποιονδήποτε άλλο πολιτισμό στην ιστορία της Ανθρωπότητας, καθίσταται δυνατή εξαιτίας της τεράστιας αυτοπεποίθησης που έχει προσδώσει στον άνθρωπο της μετανεωτερικής Δύσης το κοσμοείδωλο του “ανθρωποθεού” (man-god), το οποίο εντάσσεται στον σκληρό πυρήνα του Δυτικού Πολιτισμού και προέρχεται από τον Δυτικό Χριστιανισμό.

Ποιος γέννησε τον “ανθρωπόθεο”Αναλυτικότερα, η παρακμή του Χριστιανισμού στη Δύση και η άνοδος του Ανθρωπισμού ουσιαστικά οδήγησε στην αντικατάσταση του Θεού στη συλλογική συνείδηση των ανθρώπων από την πίστη στις δυνατότητες του ίδιου του Ανθρώπου. Δηλαδή, δημιουργήθηκε το κοσμοείδωλο του “ανθρωποθεού”, όπως το περιγράφει ο Ντοστογιέφσκι στο βιβλίο του οι “Δαιμονισμένοι”. Με απλά λόγια, ο άνθρωπος επιχείρησε να υποκλέψει τις αρμοδιότητες και τις δυνατότητες του θεού και να θεοποιηθεί ο ίδιος.

Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο καθηγητής John Gray στο βιβλίο του “Αχυρένια Σκυλιά”, «ο ανθρωπισμός δεν είναι επιστήμη αλλά θρησκεία». Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει και η θρησκειολόγος, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Κάρεν Άρμστρονγκ, η οποία στο διάσημο βιβλίο της “Η Ιστορία του Θεού” υποστηρίζει ότι «ο ουμανισμός είναι καθ’ εαυτόν μια θρησκεία δίχως θεό». Όμως, ο Ουμανισμός και ο Διαφωτισμός δεν ήταν προϊόν παρθενογένεσης. Πάτησαν πάνω στη νοησιαρχία του Δυτικού Χριστιανισμού, στην αυτολατρεία της ανθρώπινης διάνοιας που χαρακτηρίζει τον Χριστιανισμό της Δύσης.

Όπως γράφει ο καθηγητής Γιανναράς στο βιβλίο “Ορθοδοξία και Δύση”: «Από τα τέλη του 9ου αιώνα παγιώνεται στη Δύση η καινούργια εκδοχή της σημασίας του λόγου στη χρήση της λέξης ratio. Ratio είναι η ατομική νοητική ικανότητα (facultas rationalis), η επιτηδειότητα του νου να γνωρίζει τα πράγματα κατά την ουσία τους (per se), αφού εξ ορισμού ο ανθρώπινος νους είναι μικρογραφία της θείας διάνοιας, όπου εμπεριέχονται ως νοητικές συλλήψεις οι ουσίες όλων των όντων».

Σκοτώνοντας τον θεόΕν συνεχεία, ο Διαφωτισμός “σκοτώνει” φαντασιακά τον θεό, αλλά η αυτοθεοποίηση της ανθρώπινης διάνοιας, ως “μικρογραφία της θείας διάνοιας”, παραμένει. Έτσι, οι άνθρωποι στη Δύση, από τα χρόνια του Διαφωτισμού και μετά, όταν “απελευθερώθηκαν” από τον θεό, δεν θεώρησαν τον εαυτό τους ως ένα ακόμη πρωτεύον θηλαστικό με ανώτερη νοημοσύνη από τα υπόλοιπα, αλλά σαν ένα εντελώς ξεχωριστό ον που δεν έχει καμία σχέση με τους υπόλοιπους βιολογικούς συγγενείς του.

Κατά κάποιον τρόπο, η εξορία του θεού από τα ανθρώπινα πράγματα αντί να υποβιβάσει την αντίληψη του ανθρώπου από τον άνθρωπο στο επίπεδο του νοήμονος ζώου, την αναβάθμισε στο επίπεδο του θεού! Από “δημιούργημα του θεού” ο άνθρωπος αυτο-αντιμετωπίστηκε σαν θεός ο ίδιος ή έστω σαν ένα ον που μπορούσε να έχει απόλυτο έλεγχο της μοίρας του, του κόσμου και του εαυτού του. Και τον έλεγχο αυτό τον επετύγχανε δια της διάνοιας και της βουλήσεώς του. “Απελευθερώθηκε” φαντασιακά από τη φύση και θεώρησε ότι μπορεί να επιτύχει τα πάντα.

Όπως γράφει ο καθηγητής Ματσούκας στο βιβλίο του “Ο Προτεσταντισμός”: «Ο μεγάλος προτεστάντης θεολόγος του 20ου αιώνα K. Barth σημειώνει χαρακτηριστικά ότι ο 18ος αιώνας δεν χαρακτηρίζεται μόνο για τη λογική του, αλλά και για τη δαιμονική και μεφιστοφελική του ορμή. Αποθεώνει τον άνθρωπο, βάζοντάς μέσα του τον θεό. Έτσι, ο άνθρωπος αρχίζει να πιστεύει στην παντοδυναμία του. Έχει πια την πεποίθηση ότι θα τα κατορθώσει όλα, από την οργάνωση της προσωπικής του ζωής ως την οργάνωση των κρατών».

Ο υπεράνθρωπος, οι Ναζί και η woke ατζένταΗ αυτολατρεία της διάνοιας του Δυτικού Ανθρώπου συνδυάστηκε με τη μεταφυσική πίστη στις δυνατότητες της θέλησής του. Έτσι, η βουλησιαρχία εμφανίστηκε ως ένα είδος υποκατάστατου των θεϊκών ικανοτήτων. Η νοησιαρχία της Δύσης χρειαζόταν τη μεταφυσική βουλησιαρχία, τη μετατροπή της ανθρώπινης θέλησης σε μια υπεράνθρωπη δύναμη, έτσι ώστε να έχει μια “βάση ισχύος”, πάνω στην οποία ο νεωτερικός άνθρωπος θα έδραζε την προσπάθεια του να ελέγξει τον κόσμο και την μοίρα τουs.

Έτσι, προέκυψε το νεωτερικό μεταχριστιανικό, βουλησιαρχικό άτομο, που με τη θέλησή του μπορεί να κυριαρχήσει στον κόσμο γύρω του, όπως θεωρούσαν ότι μπορούσαν να πράξουν οι Ναζί, προβάλλοντας μια διεστρεβλωμένη ανάγνωση της έννοιας του νιτσεϊκού υπερανθρώπου. Ο υπεράνθρωπος, λοιπόν, είναι η πολιτισμική μήτρα που γεννά σήμερα τις θεωρίες περί ανυπαρξίας φύλων και των κοινωνικών παραγώγων τους, όπως είναι ο γάμος ομόφυλων.

Η διαφορά με τους Ναζί είναι ότι ο μετανεωτερικός υπεράνθρωπος στοχεύει στον έλεγχο του μικρού του εσωτερικού σύμπαντος, πιστεύοντας, με μεταφυσικό φανατισμό, ότι είναι σε θέση να επιλέξει ακόμη και το φύλο του, απαλλαγμένος από κάθε έννοια εξωτερικών δυνάμεων, όπως είναι η φύση και η βιολογία, τις οποίες αντιλαμβάνεται σαν αυθαίρετες “φαντασιακές κατασκευές”. Αξίζει να σημειωθεί πως αυτή η αποδόμηση των ανθρώπινων ταυτοτήτων και γενικότερα η σχετικοποίηση της πραγματικότητας, που αποτελεί βασικό στοιχείο της λεγόμενης μετανεωτερικότητας, συνδέεται άμεσα με μισαλλόδοξες ιστορικές αναγνώσεις, όπως είναι η άρνηση του Ολοκαυτώματος. Για περισσότερα, μπορεί να δει κανείς το βιβλίο του Robert Eaglestone “Μεταμοντερνισμός και άρνηση του Ολοκαυτώματος”.

Το πρόβλημα, λοιπόν, με το ευρύτερο αφήγημα που υπηρετεί ο γάμος ομόφυλων δεν είναι η ισότητα απέναντι της κοινωνίας και του νόμου, αλλά η οντολογία του ανθρώπου. Το πώς ορίζεται ο άνθρωπος και αν έχει νόημα η ίδια η έννοια του ανθρώπου. Ο καθένας, λοιπόν, ας κάνει τις επιλογές του, ας αναλάβει τις ευθύνες του. Ας μην κρύβεται, όμως, κάτω από “φερετζέδες” προοδευτικότητας που τάχα πολεμούν την θρησκοληψία.

Η αποδόμηση των φύλων είναι σκληρή και φονταμενταλιστική θρησκοληψία. Απλά είναι μεταλλαγμένη και καμουφλαρισμένη… *Εκ του ιστολογίου «Slpress.gr» της 15.2.2024. Επιμέλεια, παρουσίαση ημετέρα.