ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Δημητρίου Παναγοπούλου: «Το Αντίδοτον του Θανάτου»,
Βιβλιοπωλείο «Νεκταρίου Παναγοπούλου», Αθήνα 1957, β' έκδοση, σελ. 52-53.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Εξητάσαμεν την Αγίαν Γραφήν και τας Ιεράς Παραδόσεις, επισκοπήσαμεν το περιεχόμενον της Θείας Λειτουργίας, εμελετήσαμεν επισταμένως τας «Περί της Θείας Κοινωνίας» ιεράς συγγραφάς των μεγάλων Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας μας απ' αρχής της συστάσεως αυτής, και ούτω δια της Χάριτος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού έρχεται εις φως η συγγραφή αύτη με σκοπόν να νουθετήση, να υπενθυμίση ή και να διδάξη ακόμη πάντα χριστιανόν, ποίον είναι το γνήσιον και αληθές πνεύμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας επί του θέματος τούτου, της Θείας Κοινωνίας. [...] *Απόσπασμα από τον πρόλογο του συγγραφέα.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ:

«ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟΝ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ»

(1957)

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΕΙΣ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ

ΕΝΣΤΑΣΙΣ ΣΤ'.

Οσία Μαρία η Αιγυπτία και Θεία Κοινωνία

Μερικοί, διά να μας εμποδίσουν από την Θείαν Κοινωνίαν, συν τοις άλλοις μας λέγουν, ότι η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, και πολλοί άλλοι ερημίται και ασκηταί, παρ' ότι μίαν φοράν εκοινώνησαν εις όλην των την ζωήν, δεν ημποδίσθησαν εν τούτοις να αγιάσουν. Διατί, λοιπόν, σεις θέλετε να κοινωνήτε συχνά; Εις αυτούς απαντώμεν: ότι οι ερημίται δεν κυβερνούν την Εκκλησίαν, ούτε η Εκκλησία έκαμε τους κανόνας διά τους ερημίτας, καθώς ο Απόστολος λέγει: «Δικαίω νόμος ου κείται». (Α' Τιμ. α' 9). Δηλαδή: Νόμος και εντολή εις τον δίκαιον δεν έχει θέσιν, διότι αφ' ευατού ποιεί το αγαθόν. Και ο θείος Χρυσόστομος προσθέτει: «Και πάντες, όσοι τη εν τη Καινή φιλοσοφίαν εζήλωσαν, ου φόβω και κολάσει ουδέ απειλή και τιμωρία, αλλά αγάπη θεία  και φίλτρω ζέοντι τω περί Θεώ εγένοντο ου γαρ εδεήθησαν προσταγμάτων ουδέ εντολών και νόμων, ώστε αρετήν ελέσθαι και φεύγειν κακίαν, αλλ' ώσπερ ευγενείς παίδες και ελεύθεροι, την οικείαν επιγνόντες αξίαν, χωρίς φόβον τινός και κολάσεως ηυτομόλησαν προς την αρετήν». (Λόγ. 56, Τόμ. 5). Δηλαδή: «Εάν δε, εις το μέρος που ήσαν, δεν είχον πλησίον Θείαν Κοινωνίαν, όπως η Οσία Μαρία, που επί 47 χρόνια δεν είδε καν άνθρωπον, τότε δεν κατακρίνονται, διότι δεν το έκαμνον αυτό από εγωϊσμόν και αυτοπεποίθησιν εις τας ιδικάς των δυνάμεις, αλλ' επειδή δεν είχον, ως και ο ιερός Καβάσιλας λέγει: «Ει τοίνυν αι μεν ψυχαί προς το Μυστήριον έτοιμος έχουσι και παρασκευασμένως, ο δε αγιάσαι και τελέσαι Κύριος αγιάζειν αεί βούλεται και εαυτόν εκάστοτε μεταδιδόναι επιθυμεί, τι το κωλύον την μετουσίαν; Πάντως ουδέν. Είπει τις ουν αν' ει τις και των ζώντων, τα μεν εν τη ψυχή αγαθά έχει τα ειρημένα, μη προσέλθοι της μυστηρίοις, έξει τον αγιασμόν εκείθεν ουχ ήττον; Ου πας, αλλ' ει τις ου δύναται προσιέναι σωματικώς, ώσπερ εκ των τεθνηκότων ψυχαί και οίοι γεγόνασιν εν τοις οπαίς της γης, οις Θυσιαστήριον και Ιερέα ιδείν αμήχανον ην. Ει δε τις δυνάμενος ου προσέλθη τη Τραπέζη, τούτον του παρ' αυτοίς αγιασμού τυχείν παντελώς αδύνατον' ουχ ότι δεν προσήλθεν απλώς, αλλ' ότι δυνάμενος ου προσήλθε. Και διά τούτο δήλόν έστιν, ότι των οφειλομένων αγαθών τοις μυστηρίοις έρημον έχει την ψυχήν». Δηλαδή: «Αν και οι ψυχαί των κεκοιμημένων δέχωνται τον αγιασμόν, ο δε Κύριος θέλει να αγιάζη και να μεταδίδη τον εαυτόν του εις τον κάθε ένα, τι ημπορεί τότε να μας χωρίση από την Θ. Κοινωνίαν του Χριστού; Αλλ' ίσως είπει τις' εάν ένας χριστιανός έτοιμος εις την ψυχήν δεν υπάγη να μεταλάβη δεν απολαμβάνει αυτός τον αγιασμόν ως οι κοιμηθέντες; Όχι' δεν ημπορεί ο καθείς να απολαύση τον αγιασμόν ως οι κοιμηθέντες; Όχι' δεν ημπορεί ο καθείς να απολαύση τον αγιασμόν, παρά μόνον ο μη δυνάμενος να υπάγη σωματικώς να μεταλάβη, ως λ.χ. αι ψυχαί των κεκοιμημένων και όσοι κατοικούν εις την έρημον, εις βουνόν, εις σπήλαια, εις οπάς της γης, οι οποίοι πλησίον δεν έχουν Θυσιαστήριον και Εκκλησίαν. Εάν όμως δυνάμενος τις να υπάγη να μεταλάβη και δεν υπάγει, και όχι διότι δεν υπάγει απλώς, αλλά διότι δυνάμενος να υπάγη αμελεί και δεν υπάγει, κολάζεται. Δι' αυτό, αγαπητοί, ας προσέξωμεν, διότι ο βίος της Οσίας Μαρίας και των ερημιτών δεν μας ενθαρρύνει εις το να κοινωνώμεν όταν θέλωμεν ημείς εις την ζωήν μας, άλλωστε ποίος μας εξασφαλίζει το ευτυχές τέλος της Οσίας, ότι θα είναι και ιδικό μας;»

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια κειμένου, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Δημητρίου Παναγοπούλου: «Το Αντίδοτον του Θανάτου»,
Βιβλιοπωλείο «Νεκταρίου Παναγοπούλου», Αθήνα 1957, β' έκδοση, σελ. 52-53.