Κ. Γ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: «ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» (ΜΕΡΟΣ ΔΕΚΑΤΟΝ ΕΚΤΟΝ)

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλου:
«Οι Δοκιμασίες και οι Θλίψεις στη ζωή μας κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας»,
εκδόσεις «Φωτοδότες», 4η έκδοση, σελ 151-153.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Πρόλογος

Οι δοκιμασίες και οι θλίψεις, μας επισκέπτονται όλους! Άλλους λίγο και άλλους πολύ. Άλλους συχνά κι άλλους σε αραιότερα χρονικά διαστήματα. Κάποτε μοιάζουν δυσβάστακτες, ακόμη δε και ανυπόφορες! Πολλές φορές δε αιφνιδιαζόμαστε μ' αυτές, σαστίζουμε, τα χάνουμε, απογοητευόμαστε, απελπιζόμαστε, χανόμαστε! Σε κάθε περίπτωση λυπούμαστε, αλλάζει η ψυχική μας διάθεση, χάνουμε την ηρεμία μας, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, ενώ χίλιες δυο σκέψεις περνούν απ' το μυαλό μας! Να σαν κι αυτές: Γιατί να μου συμβεί αυτό; Καλά δεν ήταν όλα στη ζωή μου μέχρι τώρα; Δεν μ' αγαπάει πια ο Θεός; Γιατί με τιμωρεί; Γιατί μου στερεί αυτό ή εκείνο; Μα εγώ είμαι καλός άνθρωπος. Του το ζητούσα αυτό ή Του έλεγα να μη μου το στερήσει, κι όμως δεν με άκουσε! Και γιατί τόσοι άλλοι τα έχουν όλα, ευτυχούν, ιδιαίτερα δε εκείνοι που δεν είναι ευλαβείς και καλοί άνθρωποι; Κι ακόμη! Χίλιοι είναι οι προβληματισμοί στο «τι κάνω τώρα»; Πως να αντιμετωπίσω την κατάσταση που με βρήκε; Σε ποιους να καταφύγω; Ποια μέσα και τρόπους να χρησιμοποιήσω; Ανθρώπινα όλα τους! Κι ο καθένας θα μας πει το κάθε τι, οι φίλοι μας και πρόσωπα που μας αγαπούν θα μας συμβουλεύσουν για το ένα ή το άλλο, ως και αντικρουόμενα πράγματα ενδέχεται να ακούσουμε, ή θα προσπαθήσουν όπως-όπως να μας παρηγορήσουν, ή και να μας δώσουν πράγματι ένα χέρι βοήθειας. Ωστόσο όλα αυτά, μπορεί σε κάποιο βαθμό να μας ανακουφίζουν, όμως σε ποιο βαθμό πράγματι μας βοηθούν και μας οικοδομούν; Κι έτσι σκεφθήκαμε τους Πατέρες! Αυτούς που οικοδόμησαν και στήριξαν μοναδικά την Εκκλησία. Αυτούς που τόσο πολύ υπέφεραν ο καθένας τους προσωπικά, από ένα πλήθος δοκιμασιών και θλίψεων, όπως και ο Κύριός μας Τον οποίο τόσο πολύ αγάπησαν και υπηρέτησαν, στον οποίο τόσο πολύ αφιερώθηκαν. Λοιπόν, στ' αλήθεια, τι λένε οι Πατέρες επί όλων αυτών; Ποια είναι η θέση τους για το μεγάλο αυτό θέμα, πως οι ίδιοι το αντιμετώπιζαν, πως οικοδομούσαν τους πιστούς της εποχής τους, αλλά κι όλους τους πιστούς έκτοτε; Ενσκήψαμε στα συγγράμματά τους, την αποκαλούμενη Πατρολογία, σταχυολογήσαμε ό,τι βρήκαμε γραμμένο σ' αυτήν κατά το δυνατόν, το ταξινομήσαμε σε ενότητες, το χωρίσαμε σε κεφάλαια και πολλές παραγράφους, προβήκαμε σε πλήθος υπογραμμίσεων και γενικά σε ό,τι κρίναμε πρακτικό και χρήσιμο προκειμένου το κείμενο να είναι απλό, άνετο στη μελέτη και εύληπτο, ώστε καθένας μας -ακόμη δε και ο ολιγογράμματος- να χαρεί τα αναγραφόμενα, να παρηγορηθεί, να οικοδομηθεί και να πάρει τις αποφάσεις που πρέπει, στις δύσκολες εκείνες ώρες των δοκιμασιών και των θλίψεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Πατέρες περισσότερο χρησιμοποιούν τον ευρύτερο όρο «θλίψεις» στον οποίο περιλαμβάνουν τα πάντα. Δηλαδή τις κάθε είδους δοκιμασίες, τις ασθένειες, τις όποιες συμφορές, ακόμη δε και το πένθος! Είναι, πράγματι, εντυπωσιακή η σοφία τους, η έμπνευσή τους, το πλήθος των παραδειγμάτων που χρησιμοποιούν, αλλά και οι αναφορές τους στην Αγία Γραφή απ' όπου αντλούν τα πάντα, προκειμένου να βοηθήσουν τον κάθε πιστό. Στ' αλήθεια η μελέτη των κειμένων τους είναι απολαυστική, δίνει πολύ ενθουσιασμό κι ελπίδα, κατατοπίζει απολύτως, οπωσδήποτε οικοδομεί. Αλλά και αν κάποια σημεία είναι δύσκολα για κάποιον, ας τα μελετήσει πάλι και πάλι, ας μην απογοητευθεί, κι ας συνεχίσει με τα επόμενα. Δεν είναι καλό να αφήσει την τόσο εποικοδομητική μελέτη του βιβλίου, για μια δύσκολη παράγραφο, ας πούμε. Ελπίζουμε ότι ο φίλος αναγνώστης, πράγματι θα βρει χρήσιμη αυτή την προσπάθεια και θα ωφεληθεί πολύ. Όπως ωφεληθήκαμε κι εμείς κι απ' αυτήν ακόμη την συγγραφή του κι ενώ βρισκόμαστε σε καιρό δοκιμασίας...

Κ.Γ.Π.

ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

 ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

γ. Μονάχα στον Θεό να ελπίζουμε!

Πόσο σημαντικό είναι αυτό! Και να γιατί...
Γράφει ο Μ. Βασίλειος:
«Οι παλιοί, την προσδοκία του Θεού την διδάσκονταν με πίστη κι ελπίδα με πολλές δοκιμασίες.
Πράγματι ο Ιωσήφ, ταλαιπωρούμενος επί δεκατρία χρόνια, με πώληση, με φυλακίσεις, με συκοφαντίες,
ύστερα απ' τις λαμπρές και μεγάλες υποσχέσεις του Θεού, που του δίνονταν μέσω των ονείρων,
χωρίς να το περιμένει, έγινε στη συνέχεια κύριος της Αιγύπτου.
Ο Δαβίδ, πάλι,
ενώ έλαβε όχι μόνο υπόσχεση αλλά και χρίσμα βασιλικό, κινδύνευε, έφευγε, κρυβόταν, δραπέτευσε με αλλόφυλους,
κυνηγημένος απ' τον φθόνο του βασιλιά.
Έπειτα όμως,
και την πτώση εκείνου που τον καταδίωκε είδε, και τη βασιλεία απόλαυσε».

Γιατί είναι πολλές οι δοκιμασίες που συνέβησαν στους Αγίους και τα γυμνάσματα της ελπίδας, χωρίς τόσο χρόνο να εκπληρώνονται τα όσα ήλπιζαν, αλλά και συναντούσαν τα αντίθετα! Τί δηλαδή ήταν φυσικό να περιμένει ο Ιωσήφ όταν τον πωλούσαν; Πώς μπορούσε να πιστέψει ότι θα πραγματοποιούνταν η προσκύνηση που του υπόσχονταν τα όνειρα; Τί επίσης ο Δαβίδ όταν τον πωλούσαν;

Πώς μπορούσε να πιστέψει ότι θα πραγματοποιούνταν η προσκύνηση που του υπόσχονταν τα όνειρα; Τί επίσης ο Δαβίδ, που είχε χριστεί βασιλιάς, αλλά κακοπαθούσε σαν αιχμάλωτος και σαν κακοποιός φυγάς; Τί μπορούσε να σκεφθεί για τη χρήση του βασιλιά; Δεν έπαυαν, όμως, να ελπίζουν στις υποσχέσεις των αγαθών, εξ αιτίας των κακών που τους είχαν βρει. Γι' αυτό και έμεναν πιστοί, χωρίς να ζητούν τίποτε περισσότερο απ' την ελπίδα στον Θεό. Γι' αυτό και πέτυχαν εκείνα που ήλπιζαν.

Τί πάλι θα μπορούσες να πεις για τον Αβραάμ, ο οποίος έλαβε εντολή να προσφέρει σε θυσία τον γιο του, για τον οποίο του είχε αποκαλύψει ο Θεός λέγοντας: «Απ' τον Ισαάκ θα αποκτήσεις απογόνους»; Τίποτε όμως απ' αυτά δεν σκέφτηκε ούτε και είπε. Γι' αυτό και υπολογίστηκε αυτό ως δικαίωσή του. Γιατί πραγματικά κάθε άλλη ελπίδα είναι άσκοπη, εκτός απ' την ελπίδα στον Θεό. Είτε στον πλούτο ελπίζει κάποιος, «οι πλούσιοι έγιναν φτωχοί και πείνασαν, ενώ αυτοί που αναζητούν τον Κύριο, δεν θα στερηθούν κανένα αγαθό». (Ψαλμ. 33,1).

Είτε στον άνθρωπο στηρίζει κανείς τις ελπίδες του, καθόσον: «Καταραμένος ο άνθρωπος που στηρίζει τις ελπίδες του σε άνθρωπο, και στηρίζει το μπράτσο του πάνω σ' αυτόν, και απομακρύνεται η καρδιά του από τον Κύριο». (Ιερ. 17,5). Και  «ευλογημένος ο άνθρωπος που πιστεύει στον Κύριο, και είναι ο Κύριος η ελπίδα του». (Ιερ. 17,7). Και «Είναι καλό να έχει κανείς την ελπίδα του στηριγμένη στον Κύριο, παρά να ελπίζει στους άρχοντες» (Ψαλμ. 117,9).

Και «Δεν σώζεται ο βασιλιάς με την μεγάλη δύναμη, ούτε ο  γίγαντας απ' την ισχύ του. Είναι ψεύτικη η ελπίδα ότι θα σωθεί κάποιος με το ιππικό και τη μεγάλη του δύναμη. Να, τα μάτια του Κυρίου είναι στραμμένα πάνω σ' αυτούς που Τον φοβούνται κι ελπίζουν στο έλεός Του, κι είναι έτοιμος να σώσει τις ψυχές τους και να τους θρέψει σε καιρό λιμού» (Ψαλμ. 32,16).

[Απ' τα «ΑΣΚΗΤΙΚΑ» του]

Γράφει πολύ ωραία ο Άγ. Μάξιμος Ομολογητής: «Κάθε άνθρωπο πρέπει να τον αγαπάμε με την ψυχή μας, αλλά τις ελπίδες μας πρέπει να τις στηρίζουμε μονάχα στον Θεό, και να Τον λατρεύουμε με όλη μας τη δύναμη. Γιατί όσο καιρό αυτός μας συντηρεί, και οι φίλοι μας μας φροντίζουν, και οι εχθροί μας δεν μπορούν να μας βλάψουν. Όταν όμως ο Θεός μας εγκαταλείπει, τότε και όλοι μας οι φίλοι μας αποφεύγουν, αλλά και οι εχθροί μας ενισχύονται τότε εναντίον μας».

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλου:
«Οι Δοκιμασίες και οι Θλίψεις στη ζωή μας κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας»,
εκδόσεις «Φωτοδότες», 4η έκδοση, σελ 151-153.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»