ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΝΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ: ΣΩΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΣΚΗΤΙΣΜΟΣ (6ον)

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ: ΕΡΓΑ Ζ'
«ΣΩΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΣΚΗΤΙΣΜΟΣ»
(Επιλεγμένα κείμενα και επιστολές προς πνευματικά του παιδιά,
με πλήθος θεμάτων πνευματικής οικοδομής και σωτηρίας).
Μετάφραση Επιμέλεια Πέτρου Μπότση. Αθήνα 2021, σελ. 39-42).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

 

Ο Χριστός στεφανώνει τους νικητές με το Άγιο Πνεύμα. Τις ημέρες αυτές το Πνεύμα δεν κατέρχεται, επειδή οι ασκητές αγωνίζονται άνομα. «Ουδείς στρατευόμενος εμπλέκεται ταις του βίου πραγματείαις, ίνα τω στρατολογήσαντι αρέση» (Β' Τιμ. β' 4). Ό,τι εμποδίζει την αυταπάρνηση και φέρνει ταραχή στην καρδιά, είναι το εμπόριο της σύγρονης ζωής.

Ο Κύριος το παρατηρεί με αυστηρότητα αυτό' απομακρύνεται από τον αγωνιστή που δεσμεύεται με το εμπόριο της ζωής αυτής! Γι' αυτό κι ο άγιος απόστολος πιέζει το μαθητή του στον πραγματικό πνευματικό αγώνα: «Συ ουν κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού» (Β' Τιμ. β' 3). Ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος λέει για τους ασκητές που δεν φροντίζουν να ξεριζώσουν τα πάθη της ψυχής:

«Οι σωματικοί αγώνες δεν φέρνουν καρπούς. Όπως ο άνθρωπος που σπέρνει σε κακτώδη γη δε γίνεται να θερίσει καρπούς, έτσι είναι κι ο άνθρωπος που φθείρει τη σκέψη του με ανησυχία, με μνήμη των κακών και απληστία κι έπειτα γκρινιάζει στο κρεβάτι του για τις πολλές αγρυπνίες του και τη μεγάλη εγκράτειά του... Η Αγία Γραφή το βεβαιώνει αυτό ως εξής:

«...ως λαός δικαιοσύνην πεποιηκώς και κρίσιν Θεού αυτού μη εγκαταλελοιπώς αιτούσί με νυν κρίσιν δικαίαν και εγγίζειν Θεώ επιθυμούσι λέγοντες' τί ότι εμνηστεύσαμεν και ουκ οίδες; εταπεινώσαμεν τα ψυχάς ημών και ουκ έγνως: εν γαρ ταις ημέραις των νηστειών υμών ευρίσκετε τα θελήματα υμών και πάντας τους υποχειρίους υμών υπονήσσετε» (Ησ. νη' 2-3), δηλαδή τις πονηρές επιθυμίες σας.

Τους προσφέρετε ως ολοκαυτώματα στα είδωλα' και στις ελεινές σκέψεις σας θεωρείτε τους εαυτούς σας ως Θεούς, θυσιάζετε καθημερινά την ελεύθερη βούλησή σας, που είναι πολυτιμότερη απ' όλα τα θυμιάματα' και όμως οφείλετε μάλλον να επικεντρωθείτε σε Μένα με τα καλά σας έργα και την καθαρή σας συνείδηση». Ο όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος λέει: «Αν κάποιος μεταθέσει την αγάπη που έχει για τον Χριστό, το Νυμφίο του, στην επιθυμία του για κάτι άλλο, θα γίνει μισητός και απεχθής στο Χριστό κι ανάξιος να ενωθεί μαζί Του.

Είναι γραμμένο ότι «εγώ τους εμέ φιλούντας αγαπώ, οι δε εμέ ζητούντες ευρήσουσι χάριν» (Παρ. η' 17). Πρόσεξε με ποιον τρόπο τιμούσαν οι αρχαίοι μοναχοί την ιερή αυτή δραστηριότητα - πόση αξία υπέρμετρη της έδιναν! Εμείς που έχουμε σκοτιστεί, είμαστε ανίκανοι ακόμα και να το κατανοήσουμε αυτό, επειδή δεν έχουμε βιώσει μια πραγματική, νηπτική ζωή. Έχουμε ζήσει κάπως χαλαρά, σκόρπιοι, σα νά' ναι κάτι ασήμαντο αυτό, σα να μην πιστεύουμε στην αιωνιότητα και τη διπλάσια ανταμοιβή της.

«Κάποτε ο μεγάλος και θεοφόρος γέροντας Δανιήλ πήγε με τους μαθητές του από τη Σκήτη στο μοναστήρι της Θηβαϊδας, όπου ζούσε ο αββάς Απολλώ». Όταν οι πατέρες πληροφορήθηκαν τον ερχομό του, και περπάτησαν επτά στάδια (περίπου χίλια τρακόσια μέτρα) για να τον προϋπαντήσουν. Ήταν περισσότεροι από πέντε χιλιάδες κι ανάμεσά τους υπήρχαν χίλιοι που κρατούσαν λάβαρα. Ήταν ένα θαυμάσιο θέαμα! Έσκυψαν όλοι ως τη γη και περίμεναν να υποδεχτούν τον Χριστό.

Μερικοί απ' αυτούς έστρωσαν τα ιμάτιά τους μπροστά στα πόδια του, άλλοι τις κουκούλες τους, ενώ τα μάτια όλων είχαν γίνει πηγές δακρύων. Ο αββάς Απολλώ έφτασε και πλησιάζοντας το γέροντα προσκύνησε μπροστά του επτά φορές και τον κοίταξε με σεβασμό. Η εκκλησία δεν τους χωρούσε όλους. Έπειτα χαιρέτισαν ο ένας τον άλλον με αγάπη. Οι αδελφοί άρχισαν να ικετεύουν το γέροντα να τους αξιώσει ν' ακούσουν από τα χείλη του λόγους σωτηρίας.

Ο γέροντας δεν άρχισε σύντομα να μιλάει. Κάθισαν όλοι στην άμμο, κοντά στο μοναστήρι κι ο π. Δανιήλ είπε στο μαθητή του να γράψει τ' ακόλουθα: «Αν θέλετε να σηκωθείτε, να τηρείτε την ακτημοσύνη και τη σιγή' στις δύο αυτές αρετές στηρίζεται όλη η μοναχική ζωή». Ο μαθητής έγραψε αυτό που του είπε ο γέροντας και το έδωσε σ' έναν από τους αδελφούς, που το διάωασε στους Αιγύπτιους μοναχούς. Όλοι τους ένιωσαν συντριβή κι άρχισαν να θρηνούν (Πατερικό της Σκήτης).

Τέτοια ήταν η ζωή του Γέροντα, που μπορούσε να περικλείσει ολόκληρη τη μοναχική ζωή σε δύο λέξεις! -και σε δύο λέξεις να βάλει συγκεκριμένα όρια για το νου και την καρδιά, ορίζοντας το έργο της σωτηρίας! Αυτή ήταν η ζωή των αδελφών' η ζωή τους πλούτιζε με την εμπειρία να προσέχουν τον εαυτό τους, να ερευνούν τον εαυτό τους αν κατανόησαν ολόκληρο το βάθος των λόγων του Γέροντα κι ανταποκρίθηκαν με γενικό θρήνο.

Η ακτημοσύνη είναι το ίδιο με το να έχει νεκρωθεί κανείς για όλα, με το να κρατάει το νου του ελεύθερο από κάθε τι το επίγειο' κι η σιγή, όταν γίνεται συνήθεια, παρέχει όλη την ελευθερία στο νου να κοιτάζει διαρκώς την καρδιά. Αυτή είναι η ζωντανή εικόνα του αληθινού ανθρώπου της σιγής, του αληθινού μοναχού που είναι νεκρός για τον κόσμο, ένας μυστικός ιερέας και αρχιερέας που προσφέρει στο Θεό μια αδιάλειπτη θυσία των ιερών και αγίων σκέψεων κι αισθημάτων, καθώς και μια θυσία ακόμη μεγαλύτερη, της καρδιακής και νοεράς σιγής. Αυτός είναι ο μυστικός γνόφος, πέραν του οποίου υπάρχει ο Θεός.

*Η επιστολή αυτή, όπως κι η προηγούμενη, πρέπει να γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής του στο μοναστήρι Νικολο-Μπαμπαέφσκυ, το 1847.

Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ: 'ΕΡΓΑ Ζ
«ΣΩΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΣΚΗΤΙΣΜΟΣ»
(Επιλεγμένα κείμενα και επιστολές προς πνευματικά του παιδιά,
με πλήθος θεμάτων πνευματικής οικοδομής και σωτηρίας).
Μετάφραση Επιμέλεια: Πέτρου Μπότση. Αθήνα 2021, σελ. 39-42).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ