«ΜΕ ΧΩΡΙΣΑΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ!... ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ...»

Λίγα ξερὰ σύκα. Γιὰ τὴν ἔρημο, βέβαια, σπάνιο δῶρο. Ἀλλὰ τὶ νὰ σοῦ κάνουν ὅταν πρέπει νὰ μοιραστοῦν σὲ μιὰ ὁλόκληρη Σκήτη; Ταιριάζει τώρα νὰ πᾶς εὐλογία ἕνα-δυὸ ξερὰ σύκα σὲ κάθε Πατέρα; Προβληματίστηκαν οἱ Ἀδελφοὶ ποὺ ἀνέλαβαν νὰ τὰ διαχειριστοῦν. Τί νὰ κάνουν; Δίκαια ἔπρεπε νὰ τὰ μοιράσουν, ἀλλὰ ντρέπονταν κιόλας. Ἐν τέλει, ἀποφάσισαν. Θὰ πήγαιναν ἀπὸ ἕνα-δυὸ σὲ ὅλους, ἀλλὰ ὄχι στὸν Ἀββᾶ Ἀρσένιο. Δίσταζαν ἀπὸ σεβασμὸ ἀκόμα καὶ τὴν πόρτα του κελλιοῦ του νὰ χτυπήσουν, θὰ τὸν ἐνοχλοῦσαν τώρα γιὰ ξερὸ σύκο; Ἔ, στὸν ἄφταστο αὐτὸν Ἀσκητή, στὸν φάρο τῆς Αἰγύπτου, στὸν μεγάλο Γέροντα τῆς Σκήτης, στὸν πρώην πατρίκιο καὶ «βασιλοπάτορα» ποὺ τὰ ἄφησε ὅλα γιὰ τὸν Θεό, δὲν εἶχαν τὸ θάρρος νὰ πᾶνε κάτι τόσο εὐτελές... * * * «Μὲ χωρίσατε ἀπὸ τοὺς Ἀδελφούς! Δὲν μπορῶ νὰ ἔρθω ἔτσι στὴν ἐκκλησία!». Σὰν κεραυνὸς ἔπεσε ἡ εἴδηση ποὺ ἔφερε ὁ Ἀδελφός, ὁ ἀπεσταλμένος γιὰ νὰ δεῖ γιατὶ ἀργεῖ ὁ Ἀββᾶς Ἀρσένιος στὴν Ἀκολουθία. Δάκρυα, τοὺς εἶπε, εἶχαν ἔρθει στὰ μάτια του. Πονεμένη εἶχε βγεῖ ἡ φωνή του. «Μὲ χωρίσατε ἀπὸ τοὺς Ἀδελφούς! Τὸ ξέρω, ὅτι δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ λάβω αὐτὴ τὴν εὐλογία. Ἀλλὰ θέλω νὰ εἶμαι ἑνωμένος μαζί σας. Δὲν μπορῶ νὰ νιώθω ξεχωριστός, διαφορετικός, ξένος. Μιὰ οἰκογένεια εἴμαστε ὅλοι μας. Σὰν ἕνας ἄνθρωπος!». Ντράπηκαν τώρα περισσότερο ἀκόμα οἱ Πατέρες. Ντράπηκαν καὶ συγκλονίστηκαν. Πόση πιὰ ταπείνωση εἶχε ὁ Γέροντας; Χρόνια τώρα, δὲν εἶχαν σταματήσει νὰ ἀνακαλύπτουν ὅλο καὶ καινούργιες πτυχὲς τῆς ἀρετῆς του. Καὶ ποιὸς ξέρει πόσο βάθος, πόσο μεγαλεῖο, πόση ἁγιότητα τοὺς ἔκρυβε ἀκόμα!... Ὁ Ἱερέας βρῆκε ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Βῆμα. Ζήτησε λίγα ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ σύκα καὶ ἔτρεξε βιαστικὰ στὸ Κελλί τοῦ Ἀββᾶ Ἀρσενίου...

Ὁ Ἐρανιστὴς 

† ὁ Μητροπολίτης Κυπριανὸς 

4.5.2025 ἐκ. ἡμ., † Ὁσιομάρτυρος Πελαγίας

Ιερά Μητρόπολη Ωρωπού και Φυλής

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών