Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλου:
«Οι Δοκιμασίες και οι Θλίψεις στη ζωή μας κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας»,
εκδόσεις «Φωτοδότες», 4η έκδοση, σελ 176-180.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Πρόλογος
Οι δοκιμασίες και οι θλίψεις, μας επισκέπτονται όλους! Άλλους λίγο και άλλους πολύ. Άλλους συχνά κι άλλους σε αραιότερα χρονικά διαστήματα. Κάποτε μοιάζουν δυσβάστακτες, ακόμη δε και ανυπόφορες! Πολλές φορές δε αιφνιδιαζόμαστε μ' αυτές, σαστίζουμε, τα χάνουμε, απογοητευόμαστε, απελπιζόμαστε, χανόμαστε! Σε κάθε περίπτωση λυπούμαστε, αλλάζει η ψυχική μας διάθεση, χάνουμε την ηρεμία μας, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, ενώ χίλιες δυο σκέψεις περνούν απ' το μυαλό μας! Να σαν κι αυτές: Γιατί να μου συμβεί αυτό; Καλά δεν ήταν όλα στη ζωή μου μέχρι τώρα; Δεν μ' αγαπάει πια ο Θεός; Γιατί με τιμωρεί; Γιατί μου στερεί αυτό ή εκείνο; Μα εγώ είμαι καλός άνθρωπος. Του το ζητούσα αυτό ή Του έλεγα να μη μου το στερήσει, κι όμως δεν με άκουσε! Και γιατί τόσοι άλλοι τα έχουν όλα, ευτυχούν, ιδιαίτερα δε εκείνοι που δεν είναι ευλαβείς και καλοί άνθρωποι; Κι ακόμη! Χίλιοι είναι οι προβληματισμοί στο «τι κάνω τώρα»; Πως να αντιμετωπίσω την κατάσταση που με βρήκε; Σε ποιους να καταφύγω; Ποια μέσα και τρόπους να χρησιμοποιήσω; Ανθρώπινα όλα τους! Κι ο καθένας θα μας πει το κάθε τι, οι φίλοι μας και πρόσωπα που μας αγαπούν θα μας συμβουλεύσουν για το ένα ή το άλλο, ως και αντικρουόμενα πράγματα ενδέχεται να ακούσουμε, ή θα προσπαθήσουν όπως-όπως να μας παρηγορήσουν, ή και να μας δώσουν πράγματι ένα χέρι βοήθειας. Ωστόσο όλα αυτά, μπορεί σε κάποιο βαθμό να μας ανακουφίζουν, όμως σε ποιο βαθμό πράγματι μας βοηθούν και μας οικοδομούν; Κι έτσι σκεφθήκαμε τους Πατέρες! Αυτούς που οικοδόμησαν και στήριξαν μοναδικά την Εκκλησία. Αυτούς που τόσο πολύ υπέφεραν ο καθένας τους προσωπικά, από ένα πλήθος δοκιμασιών και θλίψεων, όπως και ο Κύριός μας Τον οποίο τόσο πολύ αγάπησαν και υπηρέτησαν, στον οποίο τόσο πολύ αφιερώθηκαν. Λοιπόν, στ' αλήθεια, τι λένε οι Πατέρες επί όλων αυτών; Ποια είναι η θέση τους για το μεγάλο αυτό θέμα, πως οι ίδιοι το αντιμετώπιζαν, πως οικοδομούσαν τους πιστούς της εποχής τους, αλλά κι όλους τους πιστούς έκτοτε; Ενσκήψαμε στα συγγράμματά τους, την αποκαλούμενη Πατρολογία, σταχυολογήσαμε ό,τι βρήκαμε γραμμένο σ' αυτήν κατά το δυνατόν, το ταξινομήσαμε σε ενότητες, το χωρίσαμε σε κεφάλαια και πολλές παραγράφους, προβήκαμε σε πλήθος υπογραμμίσεων και γενικά σε ό,τι κρίναμε πρακτικό και χρήσιμο προκειμένου το κείμενο να είναι απλό, άνετο στη μελέτη και εύληπτο, ώστε καθένας μας -ακόμη δε και ο ολιγογράμματος- να χαρεί τα αναγραφόμενα, να παρηγορηθεί, να οικοδομηθεί και να πάρει τις αποφάσεις που πρέπει, στις δύσκολες εκείνες ώρες των δοκιμασιών και των θλίψεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Πατέρες περισσότερο χρησιμοποιούν τον ευρύτερο όρο «θλίψεις» στον οποίο περιλαμβάνουν τα πάντα. Δηλαδή τις κάθε είδους δοκιμασίες, τις ασθένειες, τις όποιες συμφορές, ακόμη δε και το πένθος! Είναι, πράγματι, εντυπωσιακή η σοφία τους, η έμπνευσή τους, το πλήθος των παραδειγμάτων που χρησιμοποιούν, αλλά και οι αναφορές τους στην Αγία Γραφή απ' όπου αντλούν τα πάντα, προκειμένου να βοηθήσουν τον κάθε πιστό. Στ' αλήθεια η μελέτη των κειμένων τους είναι απολαυστική, δίνει πολύ ενθουσιασμό κι ελπίδα, κατατοπίζει απολύτως, οπωσδήποτε οικοδομεί. Αλλά και αν κάποια σημεία είναι δύσκολα για κάποιον, ας τα μελετήσει πάλι και πάλι, ας μην απογοητευθεί, κι ας συνεχίσει με τα επόμενα. Δεν είναι καλό να αφήσει την τόσο εποικοδομητική μελέτη του βιβλίου, για μια δύσκολη παράγραφο, ας πούμε. Ελπίζουμε ότι ο φίλος αναγνώστης, πράγματι θα βρει χρήσιμη αυτή την προσπάθεια και θα ωφεληθεί πολύ. Όπως ωφεληθήκαμε κι εμείς κι απ' αυτήν ακόμη την συγγραφή του κι ενώ βρισκόμαστε σε καιρό δοκιμασίας...
Κ.Γ.Π.
ΟΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ε. Να τις υπομένουμε με κάθε γενναιότητα!
Γράφει ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης: «Αν οι πύλες του Άδη δεν θα υπερνικήσουν την αμόλυντη και ορφή Πίστη (Ματθ. 16, 18), οι οποίες είναι όλα τα φλογισμένα βέλη του πονηρού (Εφ. 6, 12), κι αφού ούτε ο κίνδυνος, ούτε η γύμνια, ούτε ο θάνατος δεν μπορούν να μας χωρίσουν απ' τον Χριστό (Ρωμ. 5, 35), για ποίο λόγο αγαπητέ, παραπονιέσαι και δυσκολεύεσαι να υπομείνεις τις μικρές επιθέσεις που σου γίνονται για χάρη του Χριστού; Μείνε, λοιπόν, αμετακίνητος (Α' Κορ. 7, 37), και οι πειρασμοί που ήρθαν θα σβήσουν, κι όσα σχεδιάζονται θα φύγουν πριν τα δοκιμάσεις. Γιατί η σταθερότητα του φρονήματος, θα γίνει αιτία να αποτύχουν όλα τα διαβολικά τεχνάσματα».
[Απ' την επιστολή του 373 «ΠΑΛΛΑΔΙΩ ΥΠΟΔΙΑΚΟΝΩ»]
Γράφει και ο Μέγας Βασίλειος: «Ας αποδεχθούμε, λοιπόν, το δυσάρεστο που συνέβη. Γιατί με το να δυσαρεστούμαστε, ούτε αυτό που έγινε διορθώνουμε, αλλά και τους εαυτούς μας καταστρέφουμε. Ας μην κατηγορούμε τη δίκαιη κρίση του Θεού. Είμαστε πολύ αμαθείς και δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις μυστικές κι ανέκφραστες κρίσεις και αποφάσεις Του. Τώρα ο Κύριος υποβάλλει σε δοκιμασία την αγάπησου προς Αυτόν. Τώρα σου παρουσιάζεται η ευκαιρία με την υπομονή σου να καταταγείς στην τάξη των μαρτύρων».
[Απ' την 6η Επιστολή του]
Επίσης ο Μ. Βασίλειος τονίζει αλλού, όταν δεν υπομένουμε τις θλίψεις και αποκάμνουμε, τότε χαίρονται οι δαίμονες! «Οι θλίψεις δε οι οποίες παρέχονται στους αγίους (=Χριστιανούς) για να δοκιμασθούν, δεν προξενούν χαρά στους αόρατους εχθρούς μας, αλλ' όταν καταβληθούμε απ' αυτές και οι σκέψεις μας πιέζονται, γιατί έχουμε υποχωρήσει και αποκάμνει εξ' αιτίας τους, τότε αυτοί ευφραίνονται και χειροκροτούν και χαίρονται για το κακό. Όπως στην περίπτωση του Ιώβ. Έχασε την περιουσία του, στερήθηκε τα παιδιά του, ήταν γεμάτος από πληγές και σκουλήκια.
Αυτό δεν προξενούσε καθόλου χαρά στον αντίπαλο. Αν όμως υποχωρούσε στις δυσκολίες κι έλεγε κάποιο βλάσφημο λόγο, σύμφωνα με την συμβουλή της γυναίκας του, τότε θα χαίρονταν οι εχθροί γι' αυτό! Το ίδιο στην περίπτωση του Παύλου, όταν πεινούσε και διψούσε κι ήταν γυμνός και ραπιζόταν και κοπίαζε και περιπλανιόταν (βλ. Α' Κορ. 4, 11). Δεν χαιρόταν ο εχθρός. Αντίθετα μάλιστα συντριβόταν βλέποντας να υποφέρει έτσι τα αγωνίσματα, ώστε να λέγει στον διάβολο περιφρονητικά: «Τί μπορεί να μας χωρίσει απ' την αγάπη του Χριστού;».
[Απ' την Ομιλία του «ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΘ' ΨΑΛΜΟΝ»]
Γράφει ο Άγ. Ιω. Χρυσόστομος: «Τίποτε απ' τα θλιβερά που σας συμβαίνουν να μην σας συνταράσσει, ούτε τα αλλεπάλληλα κύματα των περιστάσεων να θορυβούν τη διάνοιά σας. Γιατί τέτοια είναι η «στενή και τεθλιμμένη οδός». Έχει πολύ δυσκολία, πολλούς ιδρώτες και κόπους. Όμως αυτά ξεπερνιούνται κι εξαφανίζονται με την παρούσα ζωή. Γιατί, κι αν ακόμη είναι είναι στενός ο δρόμος, αλλ' είναι δρόμος. Τα βραβεία όμως, όταν υποφέρουμε με υπομονή και γενναιότητα, είναι συνεχή κι αθάνατα και πολύ ανώτερα απ' τους ιδρώτες. Κατανοώντας, λοιπόν, ότι η θλίψη είναι φθαρτή και προσωρινή, ενώ οι αμοιβές συνεχείς κι αθάνατες, υπομείνετε όλα γενναία, χωρίς να συνταράσσεστε απ' τις δυσκολίες. Γιατί ένα μόνο είναι λυπηρό, η αμαρτία. Ενώ όλα τα άλλα, εξορίες, κατασχέσεις περουσιών, απαγωγές σκευωρίες κι όσα άλλα τέτοια, είναι κάποια σκιά και καπνός κι αράχνη και οτιδήποτε άλλο υπάρχει πιο ευτελές απ' αυτά».
[Απ' την ΚΘ' επιστολή του «ΧΑΛΚΙΔΙΑ ΚΑΙ ΑΣΥΓΚΡΙΤΙΑ»]
Στο ίδιο πνεύμα κινούμενος, γίνεται πιο αναλυτικός και παραστατικός, λέγοντας: «Ας μην σε τρομάζει, λοιπόν, καμμιά απ' τις συμφορές που έρχονται εναντίον σου, αλλ' όσο κι αν αυξάνονται τα κύματα και γίνεται μεγαλύτερη η θαλασσοταραχή, τόσο περισσότερο θα είναι και το εμπόρευμα και πολύ μεγαλύτερα τα βραβεία των ιδρώτων σου και μεγαλύτερα και λαμπρότερα. Καθόσον «τα τωρινά παθήματα δεν είναι άξια να συγκριθούν προς την δόξα που πρόκειται να φανερωθεί και να δοθεί σ' εμάς». (Ρωμ. 8, 18).
Γιατί τα παρόντα είναι δρόμος, και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα αυτής της ζωής, και τα δυο με όμοιο τρόπο παρέχονται και κανένα απ' αυτά δεν είναι σταθερό, ούτε μόνιμο, αλλά μιμούνται τη φύση, κάνουν δηλαδή την εμφάνισή τους και συγχρόνως παρέρχονται. Όπως, λοιπόν, οι ταξιδιώτες και οι οδοιπόροι, είτε βαδίζουν μέσα απ' τα λιβάδια, είτε μέσα απ' τα φαράγγια, καμμιά ευχαρίστηση δεν δοκιμάζουν απ' τα πρώτα, ούτε δε και υποφέρουν στενοχώρια απ' τα δεύτερα
(γιατί είναι οδοιπόροι κι όχι πολίτες, που και τα δυο τα προσπερνούν και βιάζονται να φθάσουν στην πατρίδα τους, έτσι παρακαλώ κι εσένα, ούτε να θαμπώνεσαι απ' τα ευχάριστα της παρούσας ζωής, ούτε δε και να καταποντίζεσαι απ' τα δυσάρεστα, αλλά ένα μόνο να έχεις για σκοπό σου, πως θα φθάσεις στην κοινή όλων μας πατρίδα με πολλή παρρησία. Γιατί είναι το μόνιμο και σταθερό και αθάνατο αγαθό, ενώ όλα τα άλλα είναι άνθος χορταριού και καπνός κι ό,τι πιο ευτελές απ' αυτά υπάρχει».
[Απ' την ΡΕ' Επιστολή επιστολή του «ΧΑΛΚΙΔΙΑ»]
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλου:
«Οι Δοκιμασίες και οι Θλίψεις στη ζωή μας κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας»,
εκδόσεις «Φωτοδότες», 4η έκδοση, σελ 163-167.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση
«ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου