Ο ΕΡΩΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΔΕΝ ΔΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΔΟΣΕΙΣ

Ο χρόνος είναι ένα αθέατο ρολόι -που λες- και κάποιος το βάζει συνεχώς μπροστά. Περνούν οι μέρες σαν ασπρόμαυρες φωτογραφίες στο παλιό, ξύλινο μπαούλο, μισερές ερινύες ακόμη κι οι εξαγορευμένες αμαρτίες, που πάντα σε σταυρώνουν εκεί, που κάποτε σταύρωνες εσύ τους άλλους. Πού πήγαν όλοι αυτοί, που βρήκαμε στο διάβα της ζωής μας; Έγιναν εικονικές, χαμένες αναμνήσεις, που θάφτηκαν σε πρόχειρα φτιαγμένο τάφο. Η ευλογημένη προσευχή χρησιμεύει και ως θεραπευμένη αποκήρυξη ενός παρελθόντος, που αλώθηκε σε εφήμερες, πυώδεις αμαρτίες. Αν γνώριζα τον Χριστό νωρίτερα, θα περπατούσα ξυπόλητος σ' έναν δρόμο, που θα είχε προορισμό. Οι παράπλευροι δρόμοι οδηγούν στο πουθενά και οι αμφίδρομοι οδοί σε απαγορευμένους δρόμους. Η Εκκλησία είναι το σπίτι, που ποτέ δεν χάνεσαι, νιώθεις την ψυχή εν ειρήνη τελειούται, όπως ήταν η αγκαλιά της μάννας κάποιες βροχερές νύχτες του χειμώνα. Οι εικόνες είναι απόκοσμες παρουσίες χορικών αγγέλων που αιωρούνται υπερβατικά σε ακατάληπτους, παραδεισένιους χώρους. Οι άγιοι πάντα θα είναι εκεί, να μας θυμίζουν τους θυσιασμένους βίους, που διαβάζουμε σε μαρτυρικά, σαρκωμένα συναξάρια και σε αναβαίνουσες, ικετευτικές παρακλήσεις. Η Εκκλησία είναι η αγάπη που αρνηθήκαμε για τον έρωτα του κόσμου. Όλοι όμως, οι εγκόσμιοι έρωτες κάποτε γράφουν ένα τέλος, ο έρωτας για τον Θεό δεν δίνεται σε δόσεις, όλη η ζωική ύπαρξη είναι εσώκλειστα, αφημένη σ' ένα απλό, συστημένο γράμμα, που έχει παραλήπτη την ερωτευμένη αγάπη μας,τον ουράνιο Χριστό!

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος