ΜΥΡΩΔΕΙΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΜΑΛΕΒΗΣ

Ήσυχα τέλειωνε η βραδυνή ακολουθία σ' εκείνο το μικρό προαύλιο, που το στόλιζαν γαρδένιες, φούλια και γαζίες. Όλοι όρθιοι, σε στάση προσοχής, ν' αναπνέουμε τ' απόδειπνο, μέσα σ' εκείνο το μουσικό γκρι - γκρι της νύχτας, μοναχές ευθυτενείς, που έλιωναν πασχαλιάτικες λαμπάδες στην σιγαλιά μιας απάνεμης, φεγγαρόφωτης, αποσταγμένης νύχτας. Η Παρθενία υψιτενής, υποβαστάζουσα την καρυδένια, αγιοπετρίτικη, αποκλειστική της βακτηρία έψαχνε με το βλέμμα της βουλιμικά, την θωριά μιας προσκαλεσμένης, εμφανίζουσας, πορφυροντυμένης Παναγίας, που νόμιζες πως θα κατεβεί από τις μαρμαρένιες σκάλες, ανάμεσα στις προκλητικά υπερήφανες ορτανσίες και τους βαθυπράσινους, αναστημένους φύκους. Η Μαλεβή μας μύρωνε ακατάληπτες προσευχές κι ανθισμένα αρώματα από απροσμέτρητες, ουράνιες και εκπληκτικές, περίσσιες αναβάσεις. Όλη η Μονή προσκυνούσε το μυρώδες όνειρο μιας ακριβοθώρητης Παναγίας, που θυμίαζε τις παρακλητικές φιγούρες μας με υπερκόσμιες ευλογίες και θεοδώρητες, παραδεισένιες νύχτες. Γινόταν απόδειπνο στην αγιασμένη γη κι εμείς χαμένοι στην παραδοξότητα μιας ανείπωτης, ατμοσφαιρικής ακολουθίας, νοούσαμε την Παναγία να σταυρώνει τον καθένα από εμάς ξεχωριστά, στο μέτωπο, στο στήθος, στη καρδία...

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος