ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΕΡΠΕΙ ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ ΚΑΙ ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ ΣΤΟ ΠΟΤΕ

Έθνος ανάδελφο είμαστε χρόνια τώρα και ο ψυχορραγών εκτροχιασμός μας, μας οδηγεί εκτός δικτύου. Μία χώρα που έχει πάψει προ πολλού να ορθοδοξεί και να ορθοπραττεί. Οι άνθρωποι πλέον μηνύουν τις καμπάνες, στέλνουν τις εκκλησίες στο απόσπασμα και πυροβολούν τους ιερείς στο κεφάλι. Στην πλειοψηφία του, ένας λαός που αποσκίρτησε από το ποιμενικό μαντρί της Ορθοδοξίας και, ως ελεύθερος δεσμώτης καρκινοπαθεί στο Πουθενά, βουλιάζει στο Ποτέ και ελπίζει στο Τίποτα. Ανιστόρητος λαός που ξεχνάει το παρελθόν του, έχει αυτοκαταργηθεί ως σύνολο και, ως άναρχες μονάδες αυτονομεί την θλίψη και περιχαρακώνει την απόγνωση. Οι αυτοκτονίες μπορεί να λογίζονται μνημονιακές, κρύβουν όμως στην βιτρίνα, την απουσία της κατά Χριστόν ελπίδας και την αναγόρευση του αντιδίκου, ως πρωτοκαθεδρεύοντος στην αιμορραγούσα καρδιά του κατ' ευφημισμόν πιστού. Λίγο παλιότερα κυνηγούσαν την χλιδή, τώρα εποφθαλμιούν το επιούσιο ψωμί. Μια βόλτα στο κέντρο πιστοποιεί του λόγου το αληθές. Κλειδαμπαρωμένα μαγαζιά, άδειοι δρόμοι, χλωμές φιγούρες αφημένες στα παγωμένα κράσπεδα ν' αργοπεθαίνουν, εισαγόμενη και ενχώρια πορνεία ν' ανταγωνίζονται στα κόκκινα φανάρια, προς άγρα πελατών. Άνθρωποι που βρίζουν σε μια ακατάσχετη αιμορραγία καφενειακής βλαστήμιας, οδηγοί στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, πεζοδρομιακοί οδοιπόροι που παραμιλούν ατέρμονα κάνοντας άτεχνες γκριμάτσες και νευρώδεις, ακανόνιστους μορφασμούς. Κάποτε οι άνθρωποι σταυροκοπιόντουσαν στους δρόμους, τώρα σκοτώνουν με το βλέμμα τους, κάποιους που το κάνουν. Στα δικαστήρια οι καμπάνες εγκαλούνται στο εδώλιο, κατήγοροι οι άνθρωποι, ζητούν την καταργησή τους. Σταυρώστε λοιπόν το ράσσο και μηνύστε τις καμπάνες... Όπως έγραφε ο Ντοστογιέφσκι... ''τουλάχιστον, αυτές είναι βέβαιο, πως θα τις ακούσουμε την ώρα του θανάτου. Θα έχουμε όμως έναν ιερέα να μας θάψει'';

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος