Το ξύπνημα της ημέρας, ευχαριστιακή κατάθεση ψυχής στα πόδια του Παντοκράτορος, ανάταση ψυχής στην νέκρωση του φθαρμένου σώματος. Ραψωδοί απαγγέλοντες το σάλπισμα της αυγής. Κάθε πρωί που ανατέλλει είναι μια ακόμη πιστωμένη ημέρα για μετάνοια, μια ακόμη ανανέωση χρόνου για άρδην συγχωρητικότητα. Τα πρωινά έχουν την μορφή της κατάλευκης αγνότητας που αλλοιώνονται στο διάβα της ημέρας, ροδοκόκκινα μάγουλα νηπίου που χάσκει αφελώς μέσα στην μαυρίλα των μεγάλων. Τα παιδιά είναι τα πρωινά της εαλωμένης αθωοτητάς μας, οι γαλάζιες ποδιές με τους άσπρους γιακάδες, που δήλωναν τα πλουμιστά κάλλη του αυθόρμητης Καλημέρας στο στόμα τους. Ξεχάσαμε την Καλημέρα και ασπαστήκαμε την Καληνύχτα. Ξημέρωσε η ημέρα στο χαμογελό σου, ανέτειλε ο ήλιος στα διψασμένα μάτια σου, ένας τέτοιος Ήλιος είναι ο Χριστός, κάνει την πίκρα, σιροπιαστό γλυκό στα ροζιασμένα χέρια της μάννας. Μετουσιώνει την καρβουνιασμένη καρδιά σε λαμπαδιασμένη φλόγα απαράμιλλης Πίστης. Πίστη είναι τα πρωινά του Θεού, σμιλεύουμε το αμετανόητο Άλφα και αθλούμαστε βασανιστικά μέχρι το μετανοημένο Ωμέγα. Η ζωή μας σηκώνει το αλφαβητάρι του σταυρού μας, μαθαίνουμε την πνευματική ΑλφαΒήτα στο φως της ημέρας και την κάνουμε επανάληψη στον Θεό μες την σιγαλιά της νύχτας. Μεγαλωμένα παιδιά που δεν σταμάτησαν ποτέ να κάνουν αταξίες, τρέχουν, κλαίγοντας στην αγκαλιά της Μάννας Παναγιάς να βρουν στοργή και στα χέρια του Πατρός Θεού να πάρουν την συγχώρεση. Απλό είναι το μετερίζι της αναβαίνουσας ζωής μας, το γεμίσαμε λίρες και τζιβαέρια σε υπερφορτωμένη λατέρνα, χορεύουμε στις μουσικές νότες μιας ασταμάτητης μανιβέλας. Κι αν κουραζόμαστε, δεν σταματάμε, άλλος πια διαχειρίζεται τους ρυθμούς της ζωής μας. Κι όταν πάψουμε τον χορό στο σεντόνι του Καραγκιόζη, τότε ίσως μπορέσουμε αληθινά ελεύθεροι, να εναρμονιστούμε στωικά με τις μουσικές των αγγέλων.
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου