ΕΥΛΟΓΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΤΟΝ ΠΑΛΑΜΑ

Το ἔργο καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ μεγάλου Πατρὸς τῆς Ἐκκλησίας Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ἀποτελεῖ, 

ὡς γνωστόν, 

μία δεύ­τερη νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας,

 μετὰ τὸν λαμπρὸ ἑορτασμὸ τοῦ Θριάμβου τῆς Ὀρθοδοξίας τὴν Α΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν. 

Ὁ Ἅγιος Γρη­γόριος Θεσσαλονίκης διετύπωσε αὐθεν­τικὰ τὴν Πίστι, βασιζόμενος στὴν Πατερικὴ Παράδοσι­ καὶ ἐξέφρασε μία ὄντως ζῶσα Θεολογία. 

Ἡ μαρτυρία του 

γιὰ τὴν πραγμα­τικὴ θεϊκότητα τῶν σωτηριωδῶν Ἀκτίστων Ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο ἔτυχε Συνοδικῆς ἐγκρίσεως καὶ Ἐκκλησιαστικῆς ἐπισφραγίσεως. 

Ὁ Ἅγιος Παλαμᾶς 

προέβη σὲ ἐξήγησι τῆς θεοπρεποῦς διακρίσεως Οὐσίας καὶ Ἐνεργειῶν στὸν Θεὸ καὶ ὑπερασπίσθηκε

 μὲ σθένος τὴν πραγματικότητα τῆς κοινωνίας καὶ ἑνώσεως τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, 

δηλαδὴ τῆς Θεώσεως τοῦ ὅλου ἀνθρώπου.

Πῶς θεοποιούμεθα; 

Μὲ τὴν νέκρωσι τοῦ «παλαιοῦ ἀνθρώπου» τῆς ἐμπαθείας καὶ τὴν ἐκζήτησι τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας ἐν Χάριτι μὲ τὸν Θεὸ

 καὶ τὸν πλησίον· 

μὲ ἕνα λόγο, μὲ τὴν Ἀγάπη ὡς Χάρι Θεοῦ, ὡς δωρεὰ τοῦ Πνεύματος τῆς Ἀληθείας.

Ὁ Ἡσυχασμός, ὡς μέθοδος θεραπείας τῆς προσωπικότη­τος τοῦ ἀνθρώπου, τὸν ὁποῖον ἐπαγγέλθηκε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, εἶναι γιὰ ὅλους, διότι ἅπαντες ἔχουν ἀνάγκη θεραπείας ἀπὸ τὸν ἀτομισμὸ καὶ τὴν ἐξωστρέφεια, ὥστε νὰ ἐγκεντρισθοῦν.Διατηρήσαμε μὲν ἄθικτη καὶ ἀκέραιη τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν ἑαυτό μας καὶ τὴν ἐπιθυμία καὶ τὴν ἀνάγκη νὰ μᾶς ἀγαποῦν, ὅμως πλέ­ον δυσκολευόμαστε πάρα πολὺ νὰ ἀγαποῦμε ἐμεῖς τοὺς ἄλλους θυσιαστικὰ καὶ διακονητικά, «ἀνιδιοτελῶς», λόγῳ τῆς φιλαυτίας καὶ τοῦ ἐγωϊσμοῦ μας ἀληθινὰ στὸ Μυστηριακὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, νὰ χριστοποιη­θοῦν καὶ νὰ σωθοῦν.Ο Τριαδικός Θεὸς μᾶς ἔπλασε ἀπὸ Ἀγάπη καὶ ἔθεσε στὴν «κατ’ εἰκόνα» Αὐτοῦ ψυχή μας δύναμι θεϊκῆς Ἀγάπης καὶ Γνώ­σεως, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νὰ ἔχη συνεχῆ μνήμη καὶ θεωρία Θεοῦ καὶ νὰ φλέγεται ἀπὸ τὴν Ἀγάπη Του, γιὰ νὰ ἑλκύη τὴν Χάρι Του καὶ νὰ ἔχη τὸ «καθ’ ὁμοίωσιν». Διὰ τοῦ τρόπου τούτου ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου θὰ παρέμενε μὲ Ἀγάπη στὸν Θεὸ «ὑπὲρ ἑαυτήν», μὲ Ἀγάπη στὸν πλησίον «ὡς ἑαυτὴν» καὶ ἀληθινὴ Ἀγάπη τοῦ ἰδίου τοῦ ἑαυτοῦ της.Ὅμως, δὲν ἐκπληρώσαμε τὴν ἀποστολή μας, οὔτε διατηρήσα­με τὰ δῶρα καὶ τὶς δυνατότητές μας, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐπήρεια τῶν «ἀντιθέων» καὶ «λυμαντικῶν» καὶ «πολεμιωτάτων» τοῦ γένους μας ἐχθρῶν δαιμόνων (Κεφάλαια..., § 27), «ἀποστατήσαμε» καὶ πρά­ ξαμε σὰν τοὺς μανιακούς, οἱ ὁποῖοι διασπαράττουν τὶς ἴδιες τους τὶς σάρκες, ἐφ’ ὅσον διασπαράξαμε «τὴν ἔμφυτον καλλονήν» μας(Κεφάλαια..., § 40).Παρακούσαμε τοῦ Θεοῦ καὶ βρήκαμε τὸν θάνατο, τὸν χωρισμὸ ἀπὸ τὴν θεία διαμονὴ καὶ τὴν γύμνωσι ἀπὸ τὰ ἐνδύματα τοῦ «ἀφθάρτου φωτὸς» (Πρὸς Ἀκίνδυνον Λόγος Ἀντιρρητικὸς Ἕκτος, Ι΄, § 28).Καὶ πλέον, μᾶς κατέλαβε νύκτα καὶ μᾶς περιτύληξε σκότος· τὸ «κατ’ εἰκόνα» ἀμαυρώθηκε καὶ τὸ «καθ’ ὁμοίωσιν» ἀπωλέσθηκε!...Ο Θεός, διὰ τοῦΥἱοῦ καὶ ΛόγουΤου, μᾶς ἀνέπλασε ἀπὸ Ἀγάπη καὶ μόνον καὶ μᾶς ἐπανέφερε στὴν ἄνωθεν ἀξία καὶ πλέον αὐτῆς! Κατῆλθε μέχρις ἡμῶν καὶ ὑπέμεινε Σταυρὸ καὶ Θάνατο καὶ ἔτσι λαφυραγώγησε τὸν Ἅδη καὶ ἔδειξε πάλι στὴν φύσι μας τὸ Φῶς τῆς Ἀθανάτου Ζωῆς, ὡς Φῶς Ἀναστάσεως (Ὁμιλία ΚΓ΄, § 3)!...Τὸ Φῶς αὐτὸ ἐνυπάρχει στὴν Ἐκκλησία, τὴν «Κοινωνία Θεώ­σεως», καὶ μᾶς παρέχεται δωρεάν, ὡς Χάρις Ἀληθείας καὶ Ἀγάπης, διὰ τῶν Μυστηρίων καὶ τῶν Ἀρετῶν. Γιὰ τὴν οἰκείωσι αὐτῶν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο χρειάζεται ἀγώνας, διότι ἀντιτάσσονται σφοδρῶς ἡ«φιλαμαρτήμων γνώμη», ἡ φιλαυτία καὶ ἡ ἐμπάθειά μας. Ἐπειδὴ πλασθήκαμε «κατ’ εἰκόνα τοῦ ἀγαθοῦ», μετὰ τὴν πτῶσι,πώς θὰ καταστήσουμε τὸν νοῦ μας δεκτικὸ Χάριτος καὶ ἄρα Ἀγάπης; Χρειάζονται καὶ τὰ ἐξωτερικὰ ἔργα Ἀγάπης, ἀλλὰ κυρί­ως ἀπαιτεῖται ἐσωτερικὴ θεραπεία. Πρωτίστως, χρειάζεται ἀπο­κοπὴ τῶν ἁμαρτιῶν καὶ ἀπαλλαγὴ τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὶς ἐμπαθεῖς προσκολλήσεις της, τήρησις τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ μὲ φόβο καὶ βαθειὰ προσευχὴ μετανοίας. Ἡ ἐπιμονὴ σὲ αὐτὰ φέρνει εἰρήνη καὶ καταλλαγὴ στὴν ψυχὴ καὶ ὁ φόβος μεταβάλλεται σταδιακὰ σὲ Ἀγάπη μέσα στὸν ἄνθρωπο· «τὸ τῆς εὐχῆς ὀδυνηρὸν» μετατρέπεται σὲ «τερπνὸν» καὶ «ἀνατέλει τὸ ἄνθος τοῦ φωτισμοῦ» καὶ καταυγάζει ἡ Χάρις τῆς Ἀγάπης (Λόγος ὑπὲρ τῶν ἱερῶς Ἡσυχαζόντων 1, 1, § 7).Ἄν πιστεύουμε ὀρθὰ καὶ γνωρίζουμε ὅτι χωρὶς τὸν Θεὸ δὲν δυνάμεθα νὰ κάνουμε τίποτε, ἄν μᾶς καταλάβη, βάσει τῶν ἀνω­τέρω, ὁ θεῖος Ἔρως, τότε κάνουμε τροφὴ καὶ πνοή μας τὴν Εὐχή, ὥστε οἱ δωρεὲς νὰ σταθεροποιοῦνται καὶ αὐξάνουν καὶ ἡ ἱερὰ εὐφροσύνη νὰ μᾶς περιθάλπη. Διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἡ καρδιὰ καθαίρεται καὶ ὁ νοῦς φωτίζεται.Ἡ νοερὰ προσευχὴ εἶναι προσιτὴ σὲ ὅλους, γιὰ τὴν ἀκρίβεια στοὺς ὑπάκουους καὶ ὄχι στοὺς παρήκοους καὶ ὑπερήφανους. Ἡ Ἡσυχαστικὴ μέθοδος μὲ νῆψι καὶ προσοχὴ εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ἡ Αὐτο-αγάπη καὶ ἡ Αὐτο-αλήθεια, ἔδωσε τὴν Ἐντολὴ τῆς Ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὸν πλησίον ὡς τὴν ἀνώτερη ὅλων τῶν ἐντολῶν κβ΄ 37-40) καὶ ὡς τὸ «Κεφάλαιόν» τους. Ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπὸ Αὐτήν!Βεβαίως, ἡ Ἀγάπη ὑπάρχει σὲ μᾶς «φυσικῶς» καὶ «κτιστῶς», ὡς «ἀπήχημα» τῆς ἀρχικῆς μας πλάσεως, ἀλλ’ ἐὰν δὲν μετα­ μορφωθῆ χαρισματικά, εὔκολα ἀμαυρώνεται, χρησιμοποιεῖται ἐμπαθῶς καὶ ἀχρειώνεται. Ἔτσι, ἡ δύναμις τῆς ἀγάπης τῆς ψυχῆς ἐκπίπτει καὶ σκορπίζεται «πρὸς ἐπιθυμίαν βρωμάτων οὐκ ἀναγκαίων, πρὸς ἐπιθυμίαν σωμάτων οὐκ εὐσχημόνων, πρὸς ἐπι- θυμίαν οὐκ εὐχρήστων χρημάτων, πρὸς ἐπιθυμίαν τῆς κενῆς καὶ ἀδόξου δόξης»Ἔτσι, ὁ νοῦς «κατακερματίζεται» καὶ ἀφίσταται τοῦ Θεοῦ καὶ «μάχεται τοῖς πλησίον, μαίνεται κατὰ τῶν ὁμοφύλων, ἀποθηριοῦται κατὰ τῶν μὴ συναινούντων ταῖς αὐτοῦ παραλόγοις ὀρέξεσι, καὶ ἀνθρωποκτόνος, φεῦ, ὁ ἄνθρωπος γίνεται, οὐ μόνον τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις ὁμοιωθείς, ἀλλὰ καὶ τοῖς ἑρπετοῖς καὶ ἰοβόλοις τῶν ζώων, σκορπίος, ὄφις, γέννημα ἐχιδνῶν γεγονώς, ὁ ἐν υἱοῖς Θεοῦ τεταγμένος» (Πρὸς Ἀκίνδυνον Λόγος).Μὲ τὴν ἐγκρά­τεια καθαίρεται τὸ σῶμα, μὲ τὴν ἀγάπη μεταποιοῦνται ὁ θυμὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία σὲ ἀρετές, καὶ μὲ τὴν προσευχὴ ὁ ἐξαγνισμένος νοῦς παρίσταται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ λαμβάνει ὅ,τι ἔχει ὑπο­σχεθῆ ὁ Κύριός μας γιὰ τοὺς καθαροὺς τῇ καρδίᾳ δηλαδὴ κατοικεῖ καὶ ἐμφανίζεται ὡς Φῶς σὲ ὅσους Τὸν ἀγαποῦν καὶ τοὺς ἀγαπᾶ. Τὸ Φῶς αὐτὸ δὲν εἶναι αἰσθητὸ καὶ ὑλικό, ἀλλὰ προαιώνιο καὶ ἀτελεύτητο.Αὐτὸ τὸ Ἄκτιστο Φῶς προϋπέδειξε ὁ Κύριός μας στὸ Ὄρος Θαβὼρ­ κατὰ τὴν θεία Μεταμόρφωσι, ἡ δὲ φύσις Αὐτοῦ τοῦ Φωτὸς­ ἀπετέλεσε κατὰ κύριο λόγο τὸ ἀντικείμενο τοῦ Ἀντι- αιρετικοῦ ἀγῶνος τοῦ Ἁγίου μας κατὰ τῶν βλασφημησάντων εἰς Αὐτό. Ὁ ἀγώνας τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου ἦταν ἀγώνας Ἀγάπης καὶ Ἀληθείας, γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν ἀπὸ τὸ δηλητήριο τῆς Αἱρέσεως, γι’ αὐτὸ καὶ διεξήγετο δυναμικῶς μέν, ἀλλ’ ἀπαθῶς, χωρὶς νὰ ἀφίσταται ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἦθος τῆς εὐπρεπείας καὶ φιλανθρωπίας.Ὁ ἀπόρρητος φωτισμὸς μὲ τὸ θεῖο Φῶς σημαίνει μέθεξι τῆς θεοποιοῦ Ἐνεργείας καὶ Χάριτος καὶ ὄχι τῆς Οὐσίας τοῦ Θεοῦ, ἡ Ὁποία εἶναι ἀμέθεκτη ἀκόμη καὶ γιὰ τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους. Ἡ δὲ ὅρασις καὶ μετοχὴ Αὐτοῦ ἐπιτυγχάνεται διὰ θείας Δυνάμεως καὶ Αἰσθήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὴ ἡ θεοποιὸς Ἕνωσις δεικνύει τὸ ὑπερβάλλον μέγεθος τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο· ὀνομάζεται «σύμφυσις» καὶ «ἀνάκρασις» καὶ συ­νάπτει Θεὸ καὶ ἄνθρωπο εἰς «Πνεῦμα ἕν» Ἀντιρρητικὸς Ἕβδομος..., Θ΄, § 28-29). Αὐτὴ εἶναι ἡ ὄντως Ἀγάπη Θεοῦ πρὸς ἄνθρωπο καὶ ἀνθρώπου πρὸς Θεόν! Καὶ αὐτὸ εἶναι ποὺ συντελεῖται στὴν Θεία Εὐχαριστία, ὅπου ἐπὶ πλέον δὲν ἔχουμε μόνον συνάφεια καὶ ἕνωσι πνευματική, ἀλλὰ καὶ σωματική! Στὴν Θεία Κοινωνία ἔχουμε -μὲ πνευματικὴ ἔννοια- γαμήλια-ἐρωτικὴ ἕνωσι καὶ ἀνάκρασι Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου εἰς «ἕν σῶμα» καὶ «ἕν πνεῦμα» (Ὁμιλία ΝΣΤ΄, § 10)!...ΠΟΙΑ εἶναι τὰ γνωρίσματα τῆς ὄντως Ἀγάπης; Πρῶτον, ὅταν κάποιος προσεύχεται καὶ χαίρεται ὁ νοῦς του στὴν μνήμη τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ διασπᾶται καὶ χωρὶς νὰ δυσανα­ σχετῆ ἀπὸ πιθανὴ παράτασι τῆς προσευχῆς· καὶ δεύτερον, ὅταν κάποιος μὲ κατάνυξι καὶ γλυκειὰ ὀδύνη καρδιᾶς προσεύχεται ὅπως γιὰ τὸν ἑαυτό του, παρομοίως καὶ γιὰ κάθε ἄνθρωπο, γνωστὸ ἤ ἄγνωστο, φίλο ἤ ἐχθρό, λυπήσαντα αὐτὸν ἤ μὴ λυπήσαντα.Αὐτὰ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιτευχθοῦν, χωρὶς τὴν ἐξάσκησι τῶν φανερῶν – πρακτικῶν ἔργων Ἀγάπης: πρῶτον, τὴν ἐκκοπὴ τοῦ ἰδίου θελήματος, ὥστε νὰ ἐπιτευχθῆ τὸ θέλημα τοῦ πλησίον -ὅταν φυσικὰ δὲν ὑπάρχη ἁμαρτία-, διότι χωρὶς αὐτὴ τὴν στάσι δὲν πρόκειται νὰ δείξουμε ὑπομονὴ σὲ ὅσα θὰ μᾶς ἐπιφέρη ὁ πλησίον· καὶ δεύτερον, τὴν ὑπομονὴ μὲ γενναιότητα καὶ μακρο­θυμία ὅσων δυσχερῶν μᾶς συμβαίνουν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, διότι διαφορετικὰ δὲν πρόκειται νὰ προκόψουμε στὴν προσευχὴ ὑπὲρ τῶν ἐχθρῶν (Ὁμιλία ΜΔ΄, § 9).Εἶναι γνωστόν, ὅτι ἡ Ἀγάπη δοκιμάζεται στὶς θλίψεις τῶν πει­ρασμῶν καὶ χρειάζεται ὁπωσδήποτε ὑπομονὴ σὲ ὅσα δεινὰ μᾶς ἐπέρχονται παρὰ τὴν θέλησί μας, ὥστε καὶ οἱ ἑκούσιες πράξεις μας νὰ τύχουν τῆς θείας εὐλογίας (Πρὸς τὴν σεμνοτάτην ἐν Μοναζούσαις Ξένην..., § 45).Καὶ βέβαια, εἶναι ἀπαραίτητα τὰ ἔργα τῆς ἔμπρακτης Ἀγάπης, διότι ὅποιος δὲν ἔχει ἔργα Ἀγάπης καὶ Συμπαθείας, ὁμοιάζει μὲ τὶς «μωρὲς παρθένες» (βλ. Ματθ. κε΄ 1-13) μὲ τὶς σβησμένες λαμπάδες, χωρὶς τὸ Ἔλαιον τῆς Ἀγάπης. Ὅποιος δὲν ἔχει ἔργα Ἀγάπης, ὁμοιάζει ἐπίσης μὲ αὐτὸν ποὺ δὲν διαθέτει «ἔνδυμα γάμου» (βλ. Ματθ. κβ΄ 11-12), ὥστε νὰ μὴ δύναται νὰ παρακαθήση στὸ Δεῖπνο τῆς Βασιλείας, ἔστω καὶ ἄν εἶναι προσκεκλημένος (Ὁμιλία ΙΗ΄, § 15).Στὴν Μέλλουσα Κρίσι θὰ γίνη ἐξέτασις τῆς Κεφαλῆς ὅλων τῶν Ἀρετῶν, τῆς Ἀγάπης καὶ Εὐποιΐας, σὰν Ὀροφῆς στὸν οἰκοδόμημα τοῦ οἴκου τῶν Ἀρετῶν καὶ σὰν Ἐπισφραγίσεως καὶ Ἐπιστέψεως αὐτῶν (Ὁμιλία Δ΄, § 14).Γι’ αὐτὸ ὁ φιλόθεος καὶ φιλάνθρωπος Ἅγιος, γεμᾶτος Ἀγάπη καὶ Συμπόνια, μᾶς προτρέπει:«Ἀγαπῶμεν οὖν ἀλλήλους καὶ ἀνεχώμεθα καὶ κηδώμεθα ἀλλή­λων, ἅτε μέλη ὑπάρχοντες ἀλλήλων· τὸ γὰρ σημεῖον τῆς ἡμῶν πρὸς Ἐκεῖνον μαθητείας, ὡς Αὐτὸς ὁ Κύριος εἶπεν, ἡ Ἀγάπη ἐστι καὶ ἡ πατρικὴ κληρονομία, ἥν ἡμῖν ἀφῆκε μεταβαίνων ἐκ τοῦ κό­σμου τούτου, ἡ Ἀγάπη ἐστι, καὶ ἡ τελευταία ἥν ἔδωκεν ἡμῖν εὐχὴ πρὸς τὸν οἰκεῖον Πατέρα ἀναβαίνων τὴν πρὸς ἀλλήλους Ἀγάπην ἡμῶν ἐπιστηρίζει» (Ὁμιλία ΙΕ΄, § 12).

Καὶ κατακλείουμε μὲ τὴν παρόμοια σωτήρια καὶ προτρεπτικὴ Παλαμικὴ «Εὐλογία Ἀγάπης»:

«Ἀλλ’ ἡμεῖς Ἀγάπης ἔργα ἐπιδειξώμεθα εἰς τοὺς ἡμετέρους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς, ἐλεοῦντες τοὺς πενομένους,

 ἐπιστρέφοντες τοὺς πεπλανημένους, ἥν ἄν εἴποις πλάνην τε καὶ πενίαν, ἐκδι­κοῦντες (δικαιώνοντες) τοὺς ἀδικουμένους, 

ἐπιρρωννῦντες (ἐνι­σχύοντες) τοὺς ἐν ἀσθενείᾳ κατακειμένους, 

εἴτε διὰ τῶν αἰσθητῶν­ τοῦτο πάσχοντας ἐχθρῶν καὶ νοσημάτων,

 εἴτε διὰ τῶν ἀοράτων πονηρῶν πνευμάτων καὶ τῶν τῆς ἀτιμίας παθῶν, ἐπισκεπτόμε­ νοι τοὺς ἐν φυλακῇ καθειργμένους, 

ἀλλὰ καὶ ἀνεχόμενοι τῶν εἰς ἡμᾶς πταιόντων, καὶ χαριζόμενοι ἀλλήλοις εἴ τις πρός τινα ἔχει μομφήν, ὡς καὶ ὁ Χριστὸς ἐχαρίσατο ἡμῖν·

 καὶ ἁπλῶς παντὶ τρόπῳ καὶ πᾶσιν ἔργοις τε καὶ λόγοις, οἷς ἔχομεν, ἐπιδειξώμεθα τὴν πρὸς ἀλλήλους Ἀγάπην,

 ἵνα καὶ τῆς παρὰ τοῦ Θεοῦ ἐπιτύ­χωμεν Ἀγάπης καὶ εὐλογηθῶμεν παρ’ Αὐτοῦ καὶ κληρονομήσωμεν τὴν ἐπηγγελμένην ἡμῖν

 καὶ δι’ ἡμᾶς ἡτοιμασμένην οὐράνιον καὶ αἰώνιον Βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου.

Ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν, χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, 

μεθ’ Οὗ τῷ Πατρὶ ἅμα τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι τιμὴ καὶ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. 

Ἀμήν»!

 

 

 

        Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης

της Εκκλησίας Γνησίων των Ορθοδόξων Χριστιανών

ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ FACEBOOK

 

''Εις το όνομα του Facebook,η υπερβολή διαθλάται πίσω από την αυτιστική παραδοχή ενός χωμάτινου Θεού,που από ταπεινό αρνίο,οι χλιαροί τον έκαναν κάτι σαν σταρ του Σινεμά.''

 

Καλοκαίρι 2014. 

Τα ''μπάνια του λαού'' εν δράσει, η αποτείχιση από το κλεινόν και άπνοον άστυ ομοιάζει με απόδραση ισοβίτη, λίγο πριν τον συλλάβει αυτό το μαυροτσούκαλο, εκφασισμένο κράτος, που εξελίχθηκε πλέον σ' ένα μπαρουτοκαπνισμένο καθεστώς. Οι πολίτες σαν τσιπαρισμένες, ανοικές συνειδήσεις ρομποτοποιούν νυχθημερόν τις βιοτικές ανάγκες τους και αποστασιοποιημένοι - στην πλειονότητά τους - από Θεό και Εκκλησία ετοιμάζουν με προσεγμένη επιμέλεια τα σάβανα της ψυχικής ευθανασίας τους. Δεν είναι το σύστημα που φταίει, είναι απλά, απλούστατα η άνευ όρων παράδοση στον διάβολο, η εξαγορά ευρύχωρου και ολονύχτιου ''αγροτεμαχίου'' στην κόλαση με ιδεατούς και ευπροσάρμοστους όρους. Η δε κόλαση - χάριν της γενικευμένης Αποστασίας - ανακαινίζεται και εμπλουτίζεται συνεχώς με νέους, μόνιμους ιδιοκτήτες, με άκρως ''δελεαστικά'' και ''συμφέροντα'' πακέττα, για μόνιμες πλέον διακοπές!

Και μείναμε εμείς, το 5 ο/ο του ''θυμόσοφου'' και ''λαοπρόβλητου'' λαού να δηλώνουμε χλιαροί Χριστιανοί, που μοιάζει πλέον το όλον θέμα κάτι σαν κάρτα μέλους ποδοσφαιρικής ομάδας ή μεγάλου πολυκαταστήματος στο κέντρο της πόλης. Χριστιανοί της εύμορφης βιτρίνας και του υποκριτικά ''καθωσπρεπικού'' πρωτοκόλλου, Χριστιανοί - ιλουστρασιόν αθλητές, στην πνευματική παλαίστρα ενός ευφάνταστου, γυάλινου, οικιοποιημένου κόσμου, που μοιάζει φανταστικά γραφικότατα με τα Jumbo της γωνίας. Χριστιανοί της Εθιμοτυπίας, του Ψυχαναγκασμού και του Φει βολάν. Το Facebook για μας τους χλιαρούς είναι συχνά, ιδανικά διαπραγματεύσιμος χώρος διαφημιστικής καμπάνιας κάθε ευκατανάλωτης και εύπεπτης ανοησίας, που πλανερά χειραγωγούντες την βαφτίζουμε, ως ''θεοπρεπές'' και ''ορθόδοξο'' κατόρθωμα. Οι περισσότεροι, απνευμάτιστοι, λίαν εκκοσμικευμένοι και περισσώς, γήινα ζωσμένοι θωρούν την Μετάνοια, ως δυσεύρετη παρόλα στο λεξικό του Μπαμπινιώτη. Έχουν εναρμονίσει τεχνιέντως κατά το δοκούν και κατά το συμφέρον την πνευματική με την κοσμική ζωή, λες και Χριστός και διάβολος χωρούν μαζί στην ίδια εύπλαστη και επίπλαστη καρδιά τους. Ο εκκλησιασμός κατάντησε επιβεβλημένη υποχρέωση και η εξομολόγηση, κάτι σαν φορολογική εκκαθάριση του τρέχοντος έτους. Η προσευχή γίνεται ευκαιριακά σε έκτακτες περιπτώσεις, κάτι σαν το 11888 του ΟΤΕ, που, επειδή είναι ακριβό, αποφεύγεται, ενώ η ελεημοσύνη - καθ' όποιον τρόπο - είναι πάντα καλοδεχούμενη, εφόσον αυτή δεν θίγει την δική μας τσέπη ή την διάθεση. Κι αυτή η ξεφτισμένη στην σκέψη μας Μετάνοια, διαδικαστική λέξη ''του συρμού,'' απλώς, για να ξεχωρίζουμε το Πριν απ' το Μετά. Λέξεις, όπως αυτομεμψία, νήψη, καρτερία, υπομονή, Θείος Έρως, παραμένουν ακόμα άγνωστες... Είκοσι εννέα κατασκευαστές συνειδήσεων - τους λένε και δαίμονες - δεν τις αποκάλυψαν ακόμη... Αντιθέτως όμως, λέξεις, όπως κατάκριση, καταλαλιά, θυμός, ακηδία και πλάνη, συνιστώνται ανεπιφύλακτα προς πνευματικήν οικοδομήν μιας σάπιας, αρρωστημένης και λίαν παιδεύουσας ψυχής. Πώς γίναμε έτσι, πένθιμοι αφισοκολλητές αυτοδημιουργημένων ιδεών και ανοικοί πλαστικοποιητές σάθρων ιδεών και ψευδόπλαστων ελπίδων! Σ' αυτό το Facebook - δεν ξέρω - αν οι αναρτήσεις συνομολογούν στην βοήθεια των αδυνάτων ή στην ανόητη, ως και γελοία αποδοχή όλο και περισσότερων like. Πολλές φορές, το πολύ της γραφικότητας γεννά παραφροσύνη κι ένας αδόκιμος τραγέλαφος γίνεται σοβαρή υπόθεση. Πολλοί προσεύχονται μέσω αναρτήσεων, παρακαλούν, προσδοκούν κι επικαλούνται με τέτοια αξιοζήλευτη θέρμη και μια παράδοξη έπαρση, που λες, γιατι δεν ποιούν αυτό κατά μόνας, μπροστά σε μια εικόνα, μόνοι, ''γυμνοί'' και ταπεινούντες στην θέα του Θεού; Απλά, γιατι η πλάνη συνεπικουρούμενη από την δεικτικότητα έκαναν την προσευχή, να μοιάζει με ομαδική, προτεσταντική επίκληση, κάτι σαν τις άναθρες και πομπώδεις κραυγές πεντηκοστιανών σε χλιδάτη αίθουσα λαικού αναψυκτηρίου. Η ταπεινότητα κατακρημνίστηκε στο όνομα μιας γενικόλογης, άμορφης και άχαρης ''Αγάπης,'' χωρίς στοιχεία και ταυτότητα, καταχωρημένη σε ανώνυμο χαρτοφύλακα άγνωστου, ληξιαρχικού συλλέκτη. Γιατι οι χλιαροί έκαναν αυτήν την ''Αγάπη,'' να μοιάζει με πλουσία κυρία μεγαλοεφοπλιστικής οικογενείας, που αίφνις αποφάσισε, να γίνει ''πρέσβειρα καλής θελήσεως'' στις υπό εξαφάνιση χελώνες caretta-caretta ή στα Tursiops truncatus δελφίνια των ακτών της Καραϊβικής. Σε μια τέτοια κοσμοπολίτικη και κυρίως γήινη ''Αγάπη'' υποτάχθηκαν οι περισσότεροι, μια αρκετά συμφέρουσα, ανέξοδη και επίπλαστη ''Αγάπη,'' που όλα τα συγχωρεί και όλα τα επιτρέπει. Έτσι ποιούνται αναρτήσεις, που θα έκαναν τον κάθε αιρετικό ''ευαγγελιστή'' ή τον κάθε νεόκοπο οικουμενιστή να σκάει χαμόγελο στην ''προσωπικότητα'' της Πλάνης! Υπάρχουν βεβαίως και οι ''θεωρητικοί'' του Χριστιανισμού,όπως του Καπιταλισμού,του Σοσιαλισμού και εν γέννει κάθε Σιωνιστικού -Ισμού. Αυτοί εντρυφούν συνήθως με ύφος πανεπιστημιακού διδάκτορα, που κέρδισαν μια έδρα στον αστερισμό της Έπαρσης! Δηλώνουν με κάθε επισημότητα την θεολογική τους ταυτότητα και τον επιστημονικό καταρτισμό τους, αυτοπροβάλλονται, ως παροχημένες διαφημίσεις στο καταναλωτικό κοινό τους, επιδεικνύουν παντού την ιλουστρασιόν κάρτα της εμβληματικής τους ετικέτας και αυτοαναιρούνται μέσα από την δύσοσμη υπερηφάνεια των επηρμένων λόγων τους!...

  

Δεν χρειάζεται καμμιά ιδιαίτερη μόρφωση
για ν' αντιληφθεί κανείς όλα αυτά.
Ένας υγειώς - σκεπτόμενα - πιστός,
μπορεί να ξεχωρίσει τo original από το κινέζικο προιόν της Facebook βιτρίνας.
Εις το όνομα του Facebook,
η υπερβολή διαθλάται πίσω από την αυτιστική παραδοχή ενός χωμάτινου Θεού,
που από ταπεινό αρνίο, οι χλιαροί τον έκαναν κάτι σαν σταρ του Σινεμά.
Ποτε ταυτίζεται με λατίνο ηθοποιό της Cinecita
και ποτε με αρρενωπό μοντέλο της πασαρέλλας.
Η ανάγκη για δημοσιευμένη δεικτικότητα μπέρδεψε τα πνευματικά βιβλία της Ορθοδοξίας
με τα Εικοναγραφημένα Κλασσικά περιοδικά της δεκαετίας του '70.
Κι εμείς συμμέτοχοι σε κατά συρροήν και κατά διαδοχήν πνευματικά εγκλήματα
αδυνατούμε ακόμη ν' αντιληφθούμε,
πως η Μετάνοια δεν γράφεται με γράμματα,
χτυπημένα στο μαύρο πληκτρολόγιο.
Εύχεσθε!

                                  

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΟΜΟΛΟΓΗΤΑΙ ΚΑΙ ΖΕΣΤΟΙ ΕΝ ΚΥΡΙΩ

 

«Οἶδα σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρὸς ἦς ἤ ζεστός· 
οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου» (᾿Αποκαλ. γ´ 15-16).
(Ξέρω καλὰ τὰ ἔργα σου. 
Οὔτε ψυχρὸς εἶσαι [στὴν πίστι] οὔτε ζεστός. Μακάρι νὰ ἤσουν ψυχρὸς ἤ ζεστός. 
῎Ετσι, ἐπειδὴ εἶσαι χλιαρὸς καὶ δὲν εἶσαι οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, θὰ σὲ ξεράσω ἀπὸ τὸ στόμα μου).
Οἱ λόγοι αὐτοί, τοὺς ὁποίους 
ἀπευθύνει ὁ Κύριός μας στὸν ἐπίσκοπο τῆς Λαοδικείας στὴν ῾Ιερὰ ᾿Αποκάλυψι, ἁρμόζουν δυστυχῶς στοὺς περισσοτέρους Χριστιανοὺς τῶν ἡμερῶν μας.
Οἱ Χριστιανοὶ αὐτοὶ πολλὲς φορὲς μὲ τὴν χλια- ρότητα τῆς ἀγάπης τους πρὸς τὸν Χριστόν μας, δὲν εἶναι
 ὅπως τοὺς θέλει ὁ Θεός, δηλαδὴ τὸ πνευματικὸ «φῶς» καὶ «ἅλας» τῆς γῆς (Ματθ. ε´ 13, 14).
Γιατὶ ὅμως συμβαίνει αὐτό; 
Διότι ἁπλούστατα οἱ Χριστιανοὶ αὐτοὶ δὲν εἶναι «ζεστοὶ» ἐν Κυρίῳ: δὲν ἀγαποῦν θερμὰ τὸν Σωτῆρα μας, 
δὲν εἶναι ζηλωταὶ τοῦ νόμου καὶ τῶν ἁγίων ἐντολῶν Του.
Γι᾿ αὐτὸ τοὺς λείπει τὸ εὐλογημένο θάρρος τῆς ὁμολογίας, τὸ ὁμολογιακὸ πνεῦμα καὶ φρόνημα...
Οἱ Χριστιανοὶ τῆς ἐποχῆς μας 
ἔχουν ἐπηρεασθῆ βαθύτατα ἀπὸ τὸ κοσμικὸ πνεῦμα· 
ἔχουν κυριευθῆ ἀπὸ τὴν φιλοδοξία, τὴν φιλαργυρία καὶ τὴν φιληδονία, δηλαδὴ ἔχουν ὑποδουλωθῆ στὸν ἐγωϊσμό, 
τὴν ἀφιλαδελφία καὶ τὴν σαρκολατρεία.῎

Η ῾Αγία ᾿Ιουλίττα ἤκμασε κατὰ τοὺς δεινοὺς καὶ τρικυμιώδεις χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284-305), τοῦ φοβεροῦ αὐτοῦ διώκτου τῶν Χριστιανῶν.Κατήγετο ἀπὸ τὸ ᾿Ικόνιον τῆς Λυκαονίας τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας καὶ ἦταν μία ἀπὸ τὶς πλέον εὐλαβεῖς καὶ πιστὲς Χριστιανές.Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ συζύγου της, πολὺ νέα ἀφιερώθηκε στὴν ἀνατροφὴ τοῦ βρέφους της, τὸ ὁποῖον ἐβάπτισε μὲ τὸ ὄνομα Κήρυκος.Μέχρι δὲ τὴν ἡλικία τῶν τριῶν ἐτῶν τοῦ ἐδίδασκε μὲ περισσὴ φροντίδα καὶ ἐπιμέλεια, ἰδίως ὅμως μὲ τὸ παράδειγμά της, τὴν πίστι καὶ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Κύριόν μας ᾿Ιησοῦ Χριστό, ἡ ὁποία ἐκδηλώνεται μὲ τὴν προσευχή, τὴν ἁγία καὶ ἐνάρετη ζωή, τὴν συμμετοχὴ στὰ ῞Αγια Μυστήρια καὶ τὴν ὁμολογία τοῦ ῾Αγίου ᾿Ονόματός Του.῞Οταν τὰ θύματα τοῦ διωγμοῦ κατὰ τῶν Χριστιανῶν πολλαπλασιάσθηκαν, ἡ ῾Αγία ᾿Ιουλίττα πῆρε τὸν μικρὸ καὶ πολυαγαπημένο της Κήρυκο καὶ κατέφυγε στὴν Σελεύκεια τῆς Κιλικίας. ᾿Αλλὰ καὶ ἐκεῖ ἡ φλόγα τοῦ διωγμοῦ ἐμαίνετο...῎Ετσι ἡ ῾Αγία κατέφυγε στὴν Ταρσό, τὴν γενέτειρα τοῦ ῾Αγίου ᾿Αποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου.᾿Εκεῖ ὁ ἡγεμόνας τῆς πόλεως, ὀνόματι ᾿Αλέξανδρος, ἄνθρωπος ἄγριος καὶ θηριώδης, ἔμαθε γιὰ τὴν ῾Αγία καὶ τὴν ἐκάλεσε σὲ ἀπολογία.Βλέποντας τὴν στοργή, ποὺ ἔτρεφε πρὸς τὸν μικρὸ χαριτωμένο ἄγγελό της, τὸν Κήρυκο, προσεπάθησε νὰ νικήση τὴν Πίστι της μὲ τὴν ἀπειλὴ τοῦ θανάτου αὐτῆς καὶ τοῦ τέκνου της. ῞Ομως ἡ ῾Αγία παρέμεινε σταθερὴ καὶ ἀπτόη- τη καὶ ἦταν ἕτοιμη νὰ προσφερθῆ θυσία ζῶσα καὶ ἄμωμος, μαζὶ μὲ τὸν μικρόν υἱόν της, παρὰ νὰ ἀρνηθῆ τὴν εὐσέβεια. Τότε ὁ ἡγεμόνας ἅρπαξε μὲ θυμὸ ἀπὸ τὶς μητρικὲς ἀγκάλες τὸν μικρὸ Κήρυκο καὶ ἄρχισε νὰ τὸν καλοπιάνη, νὰ τὸν θωπεύη καὶ νὰ τὸν ἀσπάζεται, γιὰ νὰ κάμψη τὴν μητέρα καὶ νὰ τὸν ἑλκύση μὲ τὸ μέρος του. ῞Ομως, ὁ Κύριός μας, ὁ σοφίζων καὶ φωτίζων τὰ νήπια, ἔδωσε διὰ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος «στόμα καὶ σοφίαν» (Λουκ. κα´ 15) στὸν μικρὸ στὴν ἡλικία καὶ μέγα στὴν ὁμολογία Κήρυκο. Τὸ θεοφώτιστο νήπιο ἄρχισε νὰ ἐπικαλῆτε μὲ φωνὴ ὑποψελλίζουσα τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ φωνάζη: «Εἶμαι Χριστιανός!... ῎Αφησέ με νὰ πάω στὴν μητέρα μου»!Μάλιστα, γιὰ νὰ ξεφύγη ἀπὸ τὸν τύραννο, ἄρχισε νὰ τὸν κτυπᾶ καὶ νὰ τὸν κλωτσᾶ στὴν κοιλιά, λέγοντας καθαρὰ καὶ ἐπίμονα: «᾿Εγὼ τὸν Χριστὸν ἀγαπῶ»! ῾Ο ἡγεμόνας ᾿Αλέξανδρος, μὴ ὑποφέροντας τὰ κτυπήματα τοῦ μικροῦ Κηρύκου καὶ ἰδίως τὴν ἧττα καὶ τὸ ὄνειδος ἀπὸ τὴν ῾Ομολογία του, ἐξεμάνη καὶ μὲ ἀγριότητα καὶ ἀπανθρωπία ἔρριψε τὸ νήπιο ἀπὸ τὶς σκάλες τοῦ κριτηρίου, λακτίζοντάς το μὲ δύναμι.Τὸ δὲ μακάριο νήπιο κτυπήθηκε στὴν κεφαλὴ θανάσιμα καὶ παρέδωσε στὸν Δεσπότη Χριστὸ τὴν ἁγία καὶ ἀθώα ψυχούλα Του. Ετσι ἀξιώθηκε νὰ λάβη ἐνδόξως τὸν στέφανο τῆς ῾Ομολογίας καὶ ᾿Αθλήσεως.Στὸ θέαμα αὐτό, ἡ τρισμακαρία μητέρα τοῦ παιδομάρτυρος, νικήσασα τὴν φύσι μὲ τὴν Πίστι στὸν Χριστὸ καὶ χαίρουσα καὶ εὐχαριστοῦσα τὸν Θεό, εἶπε στὸν τύραννο: «῞Οπως συνέτριψες τὴν κεφαλὴ τοῦ τέκνου μου, ἔτσι θὰ συντριβῆ, σκληρὲ καὶ κακοῦργε ἄρχοντα, ἡ ψευδοθρησκεία σου»... Η μητρομάρτυς ῾Αγία ᾿Ιουλίττα, ἀφοῦ δοκι- μάσθηκε μὲ φρικτὰ κολαστήρια καὶ δὲν ἀρνήθηκε τὸν γλυκύτατό μας ᾿Ιησοῦ, τέλος ἀποκεφαλίσθηκε τὸ ἔτος 304 καὶ ἔλαβε τὸν στέφανο τοῦ Μαρτυρίου, γιὰ νὰ συναγάλλεται μὲ τὸν τριετῆ ἀμνό της ῞Αγιο Κήρυκο καὶ νὰ δοξάζωνται μαζὶ στοὺς οὐρανοὺς ἀπὸ τοὺς ᾿Αγγέλους καὶ στὴν γῆ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. ῾Η ῾Αγία μας ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία τελεῖ τὴν μνήμη τους τὴν 15η ᾿Ιουλίου. Ο Βίος, ἡ ῾Ομολογία καὶ τὸ Μαρτύριο τῶν ῾Αγίων Κηρύκου καὶ ᾿Ιουλίττης ἀποτελοῦν πράγματι ἕναν ἰσχυρὸ ἔλεγχο γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς τῆς ἐποχῆς μας καὶ μίαν διαρκῆ ὑπόμνησι τοῦ χρέους καὶ τῆς εὐθύνης μας νὰ τοὺς μιμηθοῦμε, ἐφ᾿ ὅσον ἐφ᾿ ὅσον ἡ Πίστις μας στηρίζεται στὰ Αἵματα ὁδηγητικῶν μορφῶν, οἱ ὁποῖες ἐθυσίασαν καὶ αὐτὴν ἀκόμη τὴν ζωή τους γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Σωτῆρος μας. Εἴθε ὁ Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστὸς νὰ δίδη στοὺς ᾿Ορθοδόξους Χριστιανοὺς τὴν Χάριν τῆς ῾Ομολογίας τοῦ ῾Αγίου ᾿Ονόματός Του καὶ τῆς ἐφαρμογῆς τῶν σωτηρίων ἐντολῶν Του, πρὸς σωτηρίαν αἰώνιον. ᾿Αμήν!

Εκεῖνον ποὺ ἐσταυρώθη γι᾿ αὐτοὺς καὶ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ Τοῦ ἐκφράσουν τὴν ἀγάπη καὶ εὐγνωμοσύνη τους.
῎Αλλοι πάλι Χριστιανοί, ἀπὸ ἐντροπὴ καὶ δειλία, χαλοῦν εὔκολα τὴν νηστεία τους, ὅταν εἶναι ἡμέρες ἤ περίοδοι 
ποὺ ἀπαγορεύονται τὰ ἀρτύσιμα φαγητά, διότι δὲν θέλουν δῆθεν νὰ προσβάλουν ἐκείνους ποὺ - ἀπὸ ἄγνοια ἤ ἀδιαφορία - δὲν νηστεύουν!...
Μάλιστα ὑπάρχουν κι ἐκεῖνοι ποὺ πέφτουν ἀκόμη πιὸ χαμηλά: ἀνέχονται ἀδιαμαρτύρητα ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐνώπιόν τους ἐκστομίζουν φοβερὲς βλασφημίες, 
βεβηλώνοντας κάθε ἱερὸ καὶ ὅσιο τῆς ῾Αγίας Πίστεώς μας!...
Πόνος κυριεύει τὴν καρδιά μου, ὅταν ἀντιμετωπίζω τὸ θλιβερὸ φαινόμενο τέτοιων χλιαρῶν Χριστιανῶν καὶ στὴν ἐπιθυμία μου 
νὰ τοὺς βοηθήσω νὰ γίνουν «ζεστοὶ» γιὰ τὸν Κύριό μας, προβαίνω στὴν ἔκδοσι τοῦ φυλλαδίου αὐτοῦ.
Περιέχει πολὺ περιληπτικὰ τὸν Βίο καὶ τὸ Μαρτύριο τοῦ ῾Αγίου Κηρύκου, ὁ ὁποῖος - ἄν καὶ ἦταν τριετὲς νήπιο - ἀνεδείχθη μεγάλος ῾Ομολογητὴς τῆς ῾Αγίας Πίστεώς μας· 
ἐπίσης καὶ τῆς μητρός του ῾Αγίας ᾿Ιουλίττης.
῎Ετσι, ἐλπίζω αὐτὸ τὸ φυλλαδιάκι νὰ ὑπενθυμίζη στοὺς Χριστιανούς μας συνεχῶς τὸ σωτήριο χρέος τῆς ῾Ομολογίας, ὅπως αὐτὸ ἀπορρέει ἀπὸ τοὺς λόγους τοῦ Χριστοῦ μας:
«Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ᾿Εμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν Οὐρανοῖς· 
ὅστις δ᾿ ἄν ἀρνήσεταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν Οὐρανοῖς» (Ματθ. ι´ 32-33).

Η φωτογραφία είναι του Πρεσβυτέρου π. Μιχαήλ Κωνσταντινίδη

Μακαριστού Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α'

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ...! Ο ΣΤΑΥΡΟΣ...!

 

''Τό βράδυ ἐκεῖνο τοῦ 1925, πού φανερώθηκε ὁ Τίμιος Σταυρός, ἔκανα τό τελευταῖο δρομολόγιο, ὡς ὁδηγός τράμ.
Εἶχα φθάσει στήν ῾Ομόνοια καί ἔκανα τόν κύκλο της, ὅταν εἶδα τούς ἀνθρώπους νά κοιτάζουν πρός τόν οὐρανό καί νά φωνάζουν·
"κοιτάξτε... ὁ Σταυρός... ὁ Σταυρός".
᾿Αμέσως πάτησα φρένο καί σταμάτησα τό ὄχημα.
῎Εβγαλα τό κεφάλι μου ἔξω ἀπό τήν πόρτα τοῦ ὀχήματος καί εἶδα κι' ἐγώ ὁ ἀνάξιος τόν Τίμιον Σταυρόν τοῦ Κυρίου μας
-δοξασμένο νά'ναι τό ἅγιον ὄνομά του-
νά φεγγοβολᾶ πάνω ἀπό τόν ῾Υμηττό.
Δέν θυμᾶμαι πόσο κράτησε αὐτό.''

Η ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στούς Γνησίους ᾿Ορθοδόξους ἦταν στήριγμα, θεία ἐπιβράβευση 

τοῦ δύσκολου ἀγώνα ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως τῶν πατρόων παραδόσεων. 

Πάνω ἀπό δύο χιλιάδες ἦσαν οἱ πιστοί, οἱ ὁποῖοι "ἰδίοις ὅμμασι" εἶδαν καί ἐθαύμασαν τό συγκλονιστικό θαῦμα. 

῾Ο μακαριστός ᾿Επίσκοπος Πενταπόλεως, κυρός Καλλιόπιος, 

στήν μνημειώδη καί μοναδική γιά τήν ἱστορία τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος,

 σειρά τῶν "ΠΑΤΡΙΩΝ", 

καταγράφει μεταξύ ἄλλων καί ὀρισμένες χαρακτηριστικές μαρτυρίες, ἀνθρώπων, πού ἦσαν ἐκεῖ,

 ἀψευδεῖς, αὐτόπτες μάρτυρες τῆς θαυματουργικῆς ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στόν ᾿Αττικό οὐρανό. 

᾿Εξόχως ἐνδιαφέρουσα καί σημαντική εἶναι ἡ μαρτυρία τοῦ ᾿Ιωάννη Γλυμμῆ. 

῏Ηταν ἕνας ἀπό τούς ἄνδρες τῆς χωροφυλακῆς, 

οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀνέβη στούς πρόποδες τοῦ ῾Υμηττοῦ γιά νά συλλάβουν τόν ἱερέα τόν εὐλαβέστατο 

παπα-Γιάννη Φλῶρο 

καί νά ἐμποδίσουν ἔτσι τήν τέλεση τῆς ἀγρυπνίας.

῞Οπως εἶπε ὁ μακαριστός ᾿Ιωάννης Γλυμμῆς, ὄντως ἔγινε ἔνορκη ἀνάκρισις διά τό θαῦμα. ῾Ο τότε ὅμως ὑπουργός τῶν ἐσωτερικῶν, τήν ἀπέκρυψε ἀπό την δημοσιότητα. 'Ομως ὁ Τίμιος Σταυρός δέν ἦταν ὁρατός μόνο στήν περιοχή τοῦ ῾Υμηττοῦ. ῾Υπῆρξαν ἐκείνη τήν ὥρα ἄνθρωποι πού εἶδαν τό θαῦμα κι ἀπό τό κέντρο τῶν ᾿Αθηνῶν καί συγκεκριμένα ἀπό τήν πλατεία ῾Ομονοίας.

'Ενας ἀπό αὐτούς, ὁ ᾿Αθανάσιος Πριμάλης, ὁδηγός τοῦ τράμ, πού ἐκείνη τήν ὥρα ἔκανε τόν κύκλο τῆς ῾Ομονοίας, ἀφηγεῖται μέ συγκίνηση· «Τό βράδυ ἐκεῖνο τοῦ 1925, πού φανερώθηκε ὁ Τίμιος Σταυρός, ἔκανα τό τελευταῖο δρομολόγιο, ὡς ὁδηγός τράμ. Εἶχαφθάσει στήν ῾Ομόνοια καί ἔκανα τόν κύκλο της, ὅταν εἶδα τούς ἀνθρώπους νά κοιτάζουν πρός τόν οὐρανό καί νά φωνάζουν· "κοιτάξτε... ὁ Σταυρός... ὁ Σταυρός". ᾿Αμέσως πάτησα φρένο καί σταμάτησα τό ὄχημα.

῎Εβγαλα τό κεφάλι μου ἔξω ἀπό τήν πόρτα τοῦ ὀχήματος καί εἶδα κι' ἐγώ ὁ ἀνάξιος τόν Τίμιον Σταυρόν τοῦ Κυρίου μας -δοξασμένο νά'ναι τό ἅγιον ὄνομά του- νά φεγγοβολᾶ πάνω ἀπό τόν ῾Υμηττό. Δέν θυμᾶμαι πόσο κράτησε αὐτό. ῞Ενα μόνο γνωρίζω, ὅτι ὁ Τίμιος Σταυρός πού εἶδα ἐκεῖνο τό βράδυ, μ' ἔκανε ἄλλο ἄνθρωπο. ᾿Από τότε ὅλοι στήν οἰκογένειά μου γίναμε πιστά τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας των Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν». Η μακαριστή γερόντισσα Εὐθυμία, Καθηγουμένη τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, στήν Πάρνηθα ᾿Αττικῆς, ἐξιστορεῖ κατά τρόπον γλαφυρόν, ὅσα ἀξιώθηκε νά δεῖ μέ τά παιδικά τότε μάτια της, τήν εὐλογημένη ἐκείνη νύκτα. «Θυμᾶμαι τή βραδιά ἐκείνη τοῦ 1925, σάν νά'ναι τώρα.

Κάναμε ἀγρυπνία στόν ῞Αγιον ᾿Ιωάννη τόν Θεολόγο. Εἶχε ἔλθει πολύς κόσμος ἀπό Μέγαρα, Κούλουρη, ᾿Ελευσίνα καί Μάνδρα. Στίς 11 καί μισή περίπου οἱ περισσότεροι ἦταν ἔξω ἀπό τό ἐκκλησάκι, ἐνῶ ὁ παπα- Γιάννης καί λίγοι ἀπό μᾶς εἴμαστε μέσα. Ξαφνικά ἐκεῖ πού ὁ ψάλτης διάβαζε μέ δυνατή φωνή τήν ὡραία ὁμιλία πού ἀρχίζει μέ τό «πάλιν ἑορτήν καί πάλιν πανήγυρις» ἀκούσθηκαν φωνές ἀπό τό πλῆθος πού ἔλεγαν «ὁ Σταυρός!.. ὁ Σταυρός!..». ᾿Εμεῖς ὅμως μέσα δέν ξεκαθαρίσαμε καλά τί ἔλεγαν καί νομίσαμε, ὅτι φώναζαν ὁ στρατός, ὁ στρατός! ᾿Αμέσως λοιπόν, χωρίς κι' οἱ ἴδιοι νά τό καταλάβουμε πώς, ντύσαμε τόν παπά μέ Κουλουριώτικα ρούχα, μαντίλα καί φούστα. ῎Ετσι, καί νά τόν ἔβλεπαν, ἦταν ἀδύνατον νά τόν πιάσουν.

Οἱ φωνές ὅμως ἀπ' ἔξω ἐξακολουθούσαν δυνατές γι'αὐτό βγήκαμε καί ἐμεῖς ἔξω. ᾿Αλλ' ἐκεῖ πού μέ συγκίνηση καί γονατιστοί παρακολουθούσαμε τό θαυμάσιο, νά σου καί πλησιάζουν οἱ χωροφύλακες μέ τόν μακαρίτη τόν Παπαγεωργίου ἐπικεφαλῆς. Μόλις εἶδαν τόν Σταυρό γονάτισαν. Κι' αὐτοί πού ἦταν διώκτες φοβεροί, ἔγιναν, ὑπέρμαχοι τῆς ὀρθοδοξίας».Από τήν παράθεση αὐτῶν τῶν τόσο συγκινητικῶν μαρτυριῶν, ἀνθρώπων πού ἀξιώθηκαν τέτοιας μεγάλης τιμῆς, νά εἶναι μάρτυρες ἀψευδεῖς τῆς θαυματουργικῆς ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, δέν θά μποροῦσε νά ἀπουσιάζει ἡ μαρτυρία τοῦ μακαριστοῦ ᾿Ηλία ᾿Αγγελοπούλου.

Τοῦτο, διότι ἦταν ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος, σέ μιά τυχαῖα συνάντησή του μέ τόν μακαριστό πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον, μέ τήν ἁπλότητά του, τόν αὐθορμητισμό καί κυρίως μέ τόν ἔνθερμο ζήλο του, ἔδωσε οὐσιαστικά στόν ἀγωνιστή Ποιμενάρχη τήν ἀφορμή γιά ἕνα ἔντονο προβληματισμό, πού κατέληξε στήν ὁμολογία τοῦ ῾Ιεροῦ ἀγῶνος τῶν Γνησίων ὀρθοδόξων καί τήν ἀνάληψη τῆς ποιμαντορίας τους. Νεαρός λοιπόν, 18 ἐτῶν τότε, εὑρισκόταν κι ἐκεῖνος στούς πρόποδες τοῦ ῾Υμηττοῦ, τήν ἀνεπανάληπτη ἐκείνη νύχτα τῆς 13ης πρός 14ην Σεπτεμβρίου 1925, γιά τήν ὁποία ἀναφέρει·

«῎Ημουν τότε 18 ἐτῶν. Μαζί μέ τήν μακαρίτισσα τήν μητέρα μου πήγαμε τό βράδυ ἐκεῖνο, ν' ἀγρυπνήσωμε στό ἐρημοκκλήσι τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου, πού βρίσκεται στούς πρόποδες τοῦ ῾Υμηττοῦ. Εἴχαμε ἑτοιμαστεῖ μάλιστα νά μεταλάβωμε. Περί τίς 11 καί μισή, ἐνῶ ψαλλόταν, ἄν θυμᾶμαι καλά, ὁ μέγας ἑσπερινός τῆς ἑορτῆς τῆς ῾Υψώσεως, ἔγινε στόν οὐρανό ἡ ἐμφάνισις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. ῏Ηταν τόσο δυνατό τό φῶς του, πού ἐφωτίσθη ὁλόκληρος ἡ περιοχή. ῞Ολοι γονατίσαμε προσευχόμενοι καί δέν χορταίναμε νά βλέπωμε τό θεῖο αὐτό Δῶρο. Χαρακτηριστικά θυμᾶμαι ἕναν τυφλό, πού ἦταν δίπλα μου καί ἔχοντας τά κλειστά μάτια του στραμμένα πρός τόν οὐρανό ἐφώναξε μέ σπαρακτική φωνή τό "Κύριε ᾿Ελέησον"».

Τά δημοσιεύματα τῶν ἐφημερίδων, οἱ συγκλονιστικές καί συγκινητικές συνάμα περιγραφές τῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων, δημιούργησαν σάλο ἀνά τήν ῾Ελλάδα.
 Κι αὐτός ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὁ ἄνθρωπος πού προκάλεσε τό ἡμερολογιακό σχῖσμα, θορυβήθηκε τόσο 
πού ἔκανε τό πᾶν γιά νά κρατήσει σιωπηλές τίς ἐφημερίδες. 
Δέν πέτυχε ὅμως τήν ἀπόλυτη σιγή.
Εκτός ἀπό τήν ἐφημερίδα "ΣΚΡΙΠ", πού πρώτη δημοσίευσε τήν εἴδηση τοῦ θαύματος, 
τήν ἑπομένη ἡμέρα καί μιά ἄλλη ἐφημερίδα,
ἡ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ" ἀναφέρθηκε στό γεγονός.
 ῞Ενα ἀκριβῶς χρόνο ἀργότερα μετά τήν θαυματουργική ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, στίς 15/28-9-1926, τήν ἑπομένη τῆς ἑορτῆς τῆς ῾Υψώσεως, 
ἡ ἐφημερίδα "ΕΛΛΗΝΙΚΗ" δημοσίευσε κι αὐτή μέ τή σειρά της, τό θαῦμα πού πρίν ἀπό ἕνα χρόνο εἶχε συμβεῖ
 καθώς καί ἀναπαράσταση, πιστή στίς περιγραφές τῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων, τοῦ φωτεινοῦ Σταυροῦ· νά καταυγάζει 
μέ τό λαμπρό λευκό του φῶς,ὁλόκληρη τή περιοχή
 γύρω ἀπό τό μονίδριον τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου στόν ῾Υμηττό.

Πηγή: ''ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ''
Διασκευή,επιμέλεια ''ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ''
Η φωτογραφία της ανάρτησης είναι του Πρεσβυτέρου π. Μιχαήλ Κωνσταντινίδη.

ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΒΒΑ ΤΟΝ ΝΕΚΡΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ;

 

 

Ήταν ένας γέροντας ασκητής και αναχωρητής,

 ο οποίος ασκήτευσε σ’ ένα έρημο τόπο 70 χρόνια με νηστεία, παρθενία και αγρυπνία.

 Στα τόσα δε χρόνια που δούλευε στο Θεό δεν αξιώθηκε να δει καμία οπτασία και αποκάλυψη εκ Θεού.

 Και σκέφθηκε, λέγοντας τούτο: 

«Μήπως για καμίαν αφορμή που δεν ξέρω εγώ δεν αρέσει του Θεού η άσκησή μου, και η εργασία μου είναι απαράδεκτη· 

γιά τούτο δεν μπορώ να έχω αποκάλυψη και να δω κανένα μυστήριο:».

Αυτά λογιζόμενος ο γέροντας άρχισε να δέεται και να παρακαλεί το Θεό περισσότερο, προσευχόμενος και λέγοντας: 

«Κύριε εάν σου αρέσει η άσκησή μου και δέχεσαι τα έργα μου, δέομαί σου ο αμαρτωλός και ανάξιος, να χαρίσεις και σε μένα κάποιο από τα χαρίσματά σου, 

για να πληροφορηθώ με μία φανέρωση ενός μυστηρίου ότι άκουσες τη δέησή μου, 

 για να περνώ θαρρετά και πληροφορημένα την ασκητική μου ζωή».

Ενώ τα έλεγε αυτά  ο άγιος γέροντας και παρακαλούσε,  άκουσε τη φωνή του Θεού να του λέει: «Αν  και αγαπάς και θέλεις να δεις τη δόξα μου, πήγαινε μέσα στη βαθύτατη έρημο και θα σου  αποκαλυφθούν  μυστήρια».Όταν  άκουσε αυτή τη φωνή ο γέροντας, βγήκε από το κελλί του. Αφού  απομακρύνθηκε, τον συνάντησε ένας ληστής, ο οποίος όταν είδε τον άββα, όρμησε με βία εναντίον του, θέλοντας να τον σκοτώσει. Όταν τον  έπιασε, του είπε : «Σε καλή ώρα σε συνάντησα, Γέροντα, για να τελειώσω την εργασία  μου και να σωθώ. Διότι εμείς οι ληστές έχουμε τέτοια συνήθεια και τέτοιο νόμο και πίστη. Ότι όποιος μπορέσει να κάνει εκατό φόνους, πηγαίνει στο παράδεισο. Εγώ, μετά από πολλούς κόπους έως τώρα έκανα ενενήντα εννιά φόνους. Μου λείπει ακόμα ένας για να  τελειώσω την εκατοντάδα μου και να σωθώ. Λοιπόν, σου χρωστάω   μεγάλη χάρη και σε ευχαριστώ, γιατί σήμερα για σένα θ’ απολαύσω τον παράδεισο».Όταν άκουσε τα λόγια  του ληστή ο γέροντας, ξαφνιάστηκε και τρόμαξε με το ξαφνικό και ανέλπιστο πειρασμό. Και αφού με το νου του κοίταξε προς το Θεό  σκέφτηκε και είπε: «Αυτή είναι η δόξα σου, Δέσποτα Κύριε, που θέλησες να δείξεις σε μένα το δούλο σου; Τέτοια συμβουλή  έδωσες σε μένα τον αμαρτωλό, να βγω από το κελλί μου για να με πληροφορήσεις τέτοιο   φοβερό μυστήριο; Με τέτοιες δωρεές αμείβεις τους κόπους της ασκήσεως που έκανα για σένα; Τώρα αληθινά γνώρισα, Κύριε, ότι όλος ο κόπος της ασκήσεώς μου ήταν μάταιος· και όλες οι προσευχές μου θεωρήθηκαν από σένα  σίχαμα και βδέλυγμα. Όμως ευχαριστώ τη φιλανθρωπία σου. Κύριε, ότι, καθώς γνωρίζεις, παιδεύεις την αναξιότητα μου, όπως μου πρέπει, για τις αμέτρητες αμαρτίες μου και με παρέδωσες στα χέρια του ληστή και φονιά».Αυτά λέγοντας ο γέροντας  λυπημενος δίψασε πολύ και είπε  στο ληστή: «Παιδί μου, επειδή με το να είμαι αμαρτωλός, με παρέδωσε ο Θεός  στα χέρια σου να με θανατώσεις και να γίνει  έτσι η επιθυμία σου, όπως το θέλησες, και εγώ στερούμαι τη ζωή, σαν κακός άνθρωπος που είμαι, γι’ αυτό σε παρακαλώ  κάνε μου μία χάρη και ένα πολύ μικρό θέλημα και δος μου λίγο νερό να πιω, και μετά  αποκεφάλισέ με». Όταν  άκουσε ό ληστής το λόγο  του γέροντα, θέλοντας με προθυμία να εκπληρώσει την επιθυμία του, έβαλε στη θήκη το σπαθί, που κρατούσε, και έβγαλε από τον κόρφο του ένα δοχείο και πήγε στο ποτάμι που ήταν εκεί κοντά  και έσκυψε να το γεμίσει, για να φέρει στο γέροντα να πιεί. Και εκεί που προσπαθούσε να γεμίσει το αγγείο,  πέθανε.Όταν πέρασε λίγη ώρα και δεν ερχόταν ο ληστής, σκεπτόταν ο γέροντας και έλεγε: «Μήπως και ήταν νυσταγμένος και έπεσε και αποκοιμήθηκε και για αυτό αργεί και έτσι μπορώ νά φύγω και να πάω στο κελλί μου; Επειδή όμως είμαι γέρος, φοβάμαι, γιατί δεν έχω δύναμη να τρέξω, θα κουραστώ  και θα με προφθάσει,  και στο θυμό του θα με τυραννήσει χωρίς λύπη κόβοντάς με ζωντανό σε πολλά κομμάτια. Λοιπόν ας μη φύγω, αλλά ας πάω  στο ποτάμι, να δω τί κάνει». Πήγε λοιπόν ο γέροντας με­ τέτοιες σκέψεις και τον βρήκε πεθαμένο. Όταν τον είδε γέμισε θαυμασμό   και έκπληξη. Και σηκώνοντας τα χέρια του στον ουρανό έλεγε: «Κύριε φιλάνθρωπε, εάν δεν μου  αποκαλύψεις  το μυστήριο αυτό, δεν κατεβάζω τα χέρια μου. Λυπήσου λοιπόν τον κόπο μου και φανέρωσέ μου αυτό το πράγμα».Ενώ  προσευχόταν ο γέροντας, ήλθε Άγγελος Κυρίου και του είπε:

«Βλέπεις, αββά, αυτόν που βρίσκεται μπροστά σου πεθαμένος; 

Εξαιτίας σου πέθανε με αιφνίδιο θάνατο, για να γλυτώσεις εσύ και να μη σε θανατώσει. 

Λοιπόν θάψε τον ως ένα σωσμένο.

 Διότι η υπακοή που έκανε σε σένα και έκρυψε το φονικό σπαθί στη θήκη του, 

γιά να πάει να σου φέρει νερό, να σβήσει τη φλόγα της δίψας σου, 

με αυτό το έργο καταπράυνε την οργή του Θεού και τον δέχθηκε ως εργάτη της υπακοής. 

Και η ομολογία των ενενήντα εννέα φόνων θεωρήθηκε ως εξομολόγηση.

 Λοιπόν θάψε τον και έχε τον με τους σωσμένους. 

Και γνώρισε απ’ αυτό το πέλαγος της φιλανθρωπίας και ευσπλαχνίας του Θεού. 

Καί πήγαινε χαίροντας στο κελλί σου και να είσαι πρόθυμος στις προσευχές σου και να μη λυπάσαι και να λες, 

ότι πως είσαι αμαρτωλός και στερημένος από αποκάλυψη. 

Γιατί όπως είδες σου απεκάλυψε ο Θεός ένα μυστήριον.

 Να ξέρεις δε και τούτο, ότι όλοι οι κόποι της ασκήσεως σου είναι δεκτοί ενώπιον του Θεού· 

διότι δεν υπάρχει κανένας κόπος που γίνεται για το Θεό και να απορρίπτεται απ’ αυτόν».

 Αφού άκουσε αυτά ο γέροντας έθαψε τον νεκρό.

Από χειρόγραφο «Γεροντικό», της Ι. Μ.Φιλοθέου.

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ

Ο Όσιος Γέροντας Ιερώνυμος της Αίγινας ήταν άγγελος παρηγοριάς για όλους.
Όλη μέρα ανακούφιζε τον ανθρώπινο πόνο, και την νύχτα την περνούσε προσευχόμενος
μετά δακρύων και βαθυτάτων αναστεναγμών και οδύνη ψυχής για τους ανθρώπους.
Μόνος, μόνω Θεώ, ησυχάζοντας και εντρυφώντας στο γλυκύ μέλι της κοινωνίας με τον Ουράνιο Πατέρα μας!
Έλεγε:" Όταν προσεύχομαι για τους αδελφούς μου, δίνω κάτι από τον εαυτό μου,
η καρδιά μου ματώνει!
Προσευχή που δεν έχει πόνο και δάκρυ δεν είναι προσευχή!" Ο λόγος του είχε σοφίαν!
Ομιλούσε πάντα με σοβαρότητα.
Λόγος αργός δεν έβγαινε από τα χείλη του.
Ως ανατολίτης όπου ήταν, ομιλούσε πολλάκις αποφθεγματικώς:
"- Θεολόγος είσαι, γράμματα ηξεύρεις, φόβον Θεού δεν έχεις, τότε τέχνην κατέχεις."
Δηλ. αν είσαι απόφοιτος της Θεολογίας, θα έχεις διαβάσει πολλά βιβλία,
θα ξέρεις πολλά γράμματα,
αλλά αν δεν έχεις και φόβον Θεού,
τότε μόνον επάγγελμα έχεις και όχι την υψηλήν τέχνην της Θεολογίας.

Από την παιδική του ηλικία, αγάπησε την ησυχίαν και την προσευχήν. Δάσκαλός του ήταν ο αγιασμένος Μισαήλ, που ανέβαινε την Πέμπτη στα βουνά και επέστρεφε την Κυριακή για την Λειτουργία!  Εκεί, αυτή η ευλογημένη ψυχή, ο Μισαήλ, ύψωνε τα χέρια του σε προσευχή, από φυλακής πρωϊας μέχρι νυκτός και με δάκρυα και αναστεναγμούς προσευχόταν προς τον Κύριο. Τόση δε κατάνυξη είχε και δάκρυα εις την προσευχήν, ώστε αρπαζόταν σε θεία θεωρία. Πολλές φορές από την μεγάλη οδύνη και την ένταση της προσευχής μαζί με τα δάκρυα έβγαινε και αίμα από τα μάτια του στην προσευχή! Την κατανυκτική προσευχή την διδάχθηκε από άγγελον! Ο Μισαήλ ήταν έγγαμος και με οικογένειαν! Είχε δε και μίαν θυγατέρα, η οποία από μειράκιον τον εμιμείτο, έκανε ο,τι έκανε και ο πατέρας της. Μπρούμυτα επί ώρες ο Μισαήλ, μπρούμυτα κι αυτή! Δάκρυα ο Μισαήλ στην προσευχή, δάκρυα κι αυτή! Τόσον δε είχε προχωρήσει στην προσευχή, ώστε, όταν έγινε κοράσιον 18-20 ετών έφτασε εις το μέτρον της Θεοφορίας. και λόγον Θεού είχεν και άλλους εδίδασκεν! Όσο μεγάλωνε, τόσο ήρχοντο γυναίκες να ομιλήσουν με αυτήν πνευματικά. Οι άνδρες πήγαιναν εις τον Μισαήλ και οι γυναίκες εις την θυγατέρα του. Και ήκουον κατανυκτικόν λόγον, και είχον πένθος, με δάκρυα και αναστεναγμούς. Μεγάλο όφελος εγίνετο εις τους Χριστιανούς, όχι μόνον εις το Γκέλβερι, αλλά και στα γύρω χριστιανικά χωριά. Ασθένησε όμως η θυγατέρα του Μισαήλ βαρειά προς θάνατον. Πολύ εστενοχωρούντο οι γυναίκες δια τον θησαυρόν που θα έχαναν. Πήγαν λοιπόν εις τον Μισαήλ και του λέγουν να κάνει εκτενή προσευχή να γίνει καλά η κόρη του, όχι τόσον διότι ήτο θυγατέρα του αλλά διότι τους ήτο παρήγορος άγγελος μέσα εις τα βάθη της Τουρκιάς, και αν απέθνησκε, θα στέρευε η πηγή απ' όπου ελάμβαναν ύδωρ αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον και εδροσίζοντο. Έκανε προσευχή από υπακοή ο Μισαήλ και ακούει φωνήν." Εγγυάσαι";"Ούτε καν εσκέφθην," είπε αργότερα. " Εγώ δεν δύναμαι να δώσω εγγύησιν δια τον εαυτόν μου ακόμη, δεν γνωρίζω τι φέρνει η επιούσα, και πως να εγγυηθώ δια την θυγατέρα μου; Συ Κύριε, όπως θέλεις να ποιήσεις. Γενηθήτω το θέλημά Σου το άγιον εν παντί". Προς εσπέραν έρχεται αγγελιοφόρος και του λέγει ότι εκοιμήθη η θυγατέρα του και να σπεύσει προς ενταφιασμόν αυτής! Αυτός ο πνευματοφόρος πατήρ δίδαξε και τον Άγιον Ιερώνυμο την προσευχή με δάκρυα, όπως την έλεγαν στην πατρίδα του, την Ανατολή, γιατί δεν γνώριζαν τον όρο καρδιακή προσευχή. Δίδασκε ο Όσιος Γέροντας αργότερα, ότι: -Εάν δεν έλθουν δάκρυα στην προσευχή, η προσευχή δεν εισακούεται. -Να μην σηκωθείς από την προσευχή, εάν δεν χύσεις έστω και έναν κόμπο δάκρυ! -Πρέπει να βρέξει στην προσευχή, δηλ. πρέπει να χύσεις δάκρυα, για να εισακουστείς από τον Θεόν.

Η αγία ζωή του ενέπνευσε πολλούς νέους και νέες, που τον ακολουθούσαν και του ήταν απόλυτα αφοσιωμένοι. 

Μαζί πήγαιναν σε διάφορα ξωκκλήσια για να κάνουν εσπερινό και προσευχή.
Οι εμπειρίες που έζησαν μαζί του σ' αυτές τις προσευχές έμειναν αλησμόνητες!
Δεν ήταν λίγες οι φορές που τον είδαν μετάρσιο την ώρα της προσευχής, ν' αρπάζεται ο νους του στα ουράνια και να μη συμμετέχει με καμμιά αίσθησή του στα εγκόσμια!
Τον έβλεπαν πολλές φορές μέσα στο φως την ώρα της ενώσεώς του με τον Θεόν, έχοντας υποστεί την καλήν αλλοίωσιν.
Ήταν φοβερή η εμπειρία, όπως διηγούνται αυτόπτες μάρτυρες.
Τους προειδοποιούσε όμως να μην φανερώσουν σε άλλους αυτό που έβλεπαν!
- Δεν είναι τίποτε, αυτό κόρη!
Υπάρχουν πολύ ανώτερα!
- Μην πεις σε κανένα τίποτε για ό,τι επέτρεψε ο Θεός να δεις!
Είπε σε μία αυτόπτη μάρτυρα,
που συγκλονίστηκε στην συνάντησή της με τον Γέροντα,
όταν τον είδε προσευχόμενο!

 

Όσιος Ιερώνυμος της Αίγινας