ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

 

 Ομιλία του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος με θέμα:

 ''Το φως της Ορθοδοξίας και το σκότος του Οικουμενισμού''

Μέρος Β΄

Τὸ θεῖο γεγονὸς ἐνέπλησε χαρᾶς καὶ ἐνθουσιασμοῦ τοὺς Ὀρθο­δόξους­ καὶ κατήσχυνε τοὺς κακοδόξους, 
οἱ ὁποῖοι ἦλθαν μὲν καὶ προσπαθοῦσαν νὰ δείξουν τὴν ἱκανοποίησί τους, ἀλλὰ ἦταν ἐμφανὴς καὶ ἀδιαμφισβήτητη 
σὲ ὅλους ἡ κατάπτωσι τοῦ γοήτρου τους καὶ ἡ ἐντροπὴ τοῦ σαθροῦ καθεστῶτος τους...
Γιὰ τὸν λόγο τοῦτο, ἡ Λατινικὴ ἐξουσία ἔπαυσε ὀλίγους μῆνες ἀργότερα καὶ ἐξώρισε τὸν Δαϊμβέρτο, ὡς ὑπαίτιο δῆθεν... τῆς ἀποτυχίας,
καὶ ἐτοποθέτησε στὴν θέσι του τὸν Ἔβρεμαρ. 
Τὸ πιὸ σημαντικὸ ὅμως ἦταν, ὅτι οἱ Λατῖνοι ἔλαβαν σοβαρὰ «ὑπ’ὄψιν τους τὸ μάθημα»25-πάθη­μα καὶ μὴ ἀνεχόμενοι καὶ ἀντέχοντες νέο δημόσιο ἐξευτελισμό,
 παρέδω­σαν τὰ κλειδιὰ τοῦ ΠαναγίουΤάφου στοὺς Ἕλληνες Ὀρθοδόξους καὶ ὥρισαν νὰ προΐσταται τῆςΤελετῆς τοῦ Ἁγίου Φωτὸς κατ’ἔτος
 ὁ Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου,ὁ ὁποῖος ἦταν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη καὶ ὁ Ἀντικαταστάτης τοῦ ἐξορίστου κανονικοῦ Ὀρθοδόξου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων.Γ΄. 
Ἀντιπαπικὴ παράδοσις στοὺς Ἁγίους Τόπους
Ἕξι περίπου ἔτη ἀργότερα, τὸ 1107, ὁ Ρῶσος Ἡγούμενος Δανιήλ,ὁ ὁποῖος παρευρέθη στὴν Τελετὴ τοῦ Ἁγίου Φωτός,
 ἐβεβαίωσε ὅτι ὅταν ἦλθε μεγαλοπρεπῶς τὸ Ἅγιον Φῶς, ἄναψε θαυματουργικὰ τὶς κανδῆλες τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων καὶ Ρώσων,
 οἱ ὁποῖες ἦσαν ἐπάνω στὴν πλάκα τοῦ Παναγίου Τάφου, ἀλλὰ ὄχι καὶ τὶς κανδῆλες τῶν Λατίνων, οἱ ὁποῖες ἐκρέμοντο ἐπάνω ἤ ἔξω ἀπὸ Αὐτόν 26!
Οἱ Παπικοὶ μὴ ἀντέχοντες οὔτε ἀνεχόμενοι τὴν αἰσχύνη ἀπὸ τὴν θεία ἀποστροφή, ἀντὶ νὰ ἔλθουν «εἰς ἑαυτούς»27 
καὶ νὰ μετανοήσουν, γιὰ νὰ μὴ περιπατοῦν «ἐν τῇ σκοτίᾳ», ἀλλὰ νὰ ἔχουν «τὸ φῶς τῆς ζωῆς»28, ἐσκληρύνθησαν
 καὶ ἐσκοτίσθησαν τόσο πολύ, ὥστε διὰ τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ Θ΄ τὸ ἔτος 1238 νὰ ἀποκηρύξουν τὴν ἐγκυρότητα τοῦ θαύματος τοῦ Ἁγίου Φωτὸς
 καὶ νὰ ἀπαγορεύσουν αὐστηρῶς στὸ ποίμνιό τους νὰ συμμετέχη καὶ νὰ παρίσταται στὴν ἱερὰ Τελετή29!

Λίγο ὅμως ἐνωρίτερα, ὁ ἴδιος ἐκεῖνος Πάπας προέβη σὲ κάτι ἐπίσης φοβερὸ καὶ βλάσφημο. Ὁ Αὐτοκράτορας τῆς Γερμανίας Φρειδερῖκος ὁ Β΄, ὁ ὁποῖος εἶχε ἡγηθῆ τῆς πέμπτης Σταυροφορίας, κατώρθωσε διὰ συνθήκης τοῦ ἔτους 1229 μὲ τὸν Σουλτᾶνο τῆς Αἰγύπτου Καμὴλ νὰ τοῦ παραχωρηθῆ ἡ Ἱερουσαλήμ, ὅπου στέφθηκε ἰδιοχείρως καὶ ἐπανέκαμψε εἰς τὰ ἴδια. Ὁ Πάπας ὅμως Γρηγόριος ὁ Θ΄, ὁ ὁποῖος ἦταν θανάσιμος ἐχθρὸς τοῦ Φρειδερίκου, τόσον ἐξεμάνη ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ γεγονός, ὥστε ἐκσφενδόνισε τὴν φοβερὰ ποινὴ τῆς «ἀπαγορεύσεως» (inderdictum) ἐπὶ τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλὴμ καὶ ἐπὶ τοῦ Παναγίου Τάφου! «Ὥστε καὶ μέχρι ἀφορισμοῦ τοῦ ἁγίου Τάφου ἔφθασεν ἡ παπικὴ ἀλαζονεία!»30, σημειώνει ἔκπληκτος ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἱστο­ρικός...Ὡς ἀνεμένετο, στὴν Ἁγία Γῆ εἴχαμε τοὺς ἑπομένους αἰῶνες λαμ­πρὰ Ἀντιλατινικὴ Παράδοσι, ἐφ’ ὅσον ἄλλωστε ἡ ἐπιθετικότης καὶ ἡ ἁρπακτικότης τῶν Παπικῶν ἦταν πάντοτε αἰσθητὴ καὶ ἐπικίνδυνη.Ἔτσι, κατὰ τὴν ἐποχὴ μετὰ τὴν ψευδένωσι τῆς Λυῶνος τοῦ 1274, ἀξίζει ἰδιαιτέρας μνείας ἡ ὁμολογιακὴ στᾶσις τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Γρηγορίου τοῦ Α΄. Ὁ Πατριάρχης τῆς Ἁγίας Πόλεως ἐξέδωσε τὸ ἔτος 1281 Ἀντίρρησιν, συνταχθεῖσαν εἰς τὸ ὄνομά του ὑπὸ τοῦ ἐπιφανοῦς Ὀρθοδόξου Θεολόγου Γεωργίου Μοσχάμπαρος, μὲ ἐπιγραφή: «Κεφάλαια ἀντιρρητικὰ κατὰ τῶν τοῦ Βέκκου δογ­μάτων τε καὶ γραμμάτων»· εἰς αὐτὴν διελέγχονται «τὰ κίβδηλα καὶ διεφθορότα τῶν νῦν αἱρετιζόντων (Λατίνων καὶ Λατινοφρόνων) δόγματά τε καὶ γράμματα, ὅπως μὴ διὰ τοιούτων διεστραμμένων δογμάτων τε καὶ γραμμάτων αἱ τῶν ἀκεραιοτέρων ἐξαπατῶνται ψυχαὶ καὶ πρὸς δυσσέβειαν παρασύρωνται»31. Τὸ δὲ ἑπόμενον μόλις ἔτος 1282 ὁ μὲν Λατινόφρων αὐτοκράτωρ Μιχαὴλ Η΄ ὁ Παλαιολόγος ἀπέθανε, ὁ δὲ αἱρετικὸς πατριάρχης Ἰωάννης Βέκκος καθαιρέθηκε καὶ ἡ ψευδένωσις καταδικάσθηκε.

Εἶναι δὲ ἄξιον ἀναφορᾶς καὶ τὸ γεγονὸς τῆς καταλύσεως τοῦ Λα­ τινικοῦ πατριαρχείου τῆς Ἱερουσαλήμ, τὸ ὁποῖο εἶχαν ἐγκαταστήσει μὲ τὴν παπικὴ βεβαίως ἔγκρισι οἱ Σταυροφόροι. Ὅταν οἱ Σαρακηνοὶ κατέλαβαν καὶ πάλι τοὺς Ἁγίους Τόπους, εἰσῆλθαν τὸν Μάϊο τοῦ ἔτους 1291 στὴν Πτολεμαΐδα (Ἄκκρα) τῆς Παλαιστίνης καὶ οἱ ὀλίγοι Σταυροφόροι ποὺ ἀπέμειναν ἐκεῖ, μετὰ τοῦ Λατίνου πατριάρχου Νικο­ λάου, ὥρμησαν σὲ μία λέμβο στὴν θάλασσα γιὰ νὰ διασωθοῦν. Ὅμως, ἀπὸ τὴν βία τῶν ἐπιδόξων ἐπιβατῶν ἡ λέμβος ἀνετράπη καὶ ὁ Λατῖνος πατριάχης μαζὶ μὲ τοὺς λοιποὺς ἐπνίγη 32!...Οἱ Σταυροφορίες ξεκίνησαν ὑποτίθεται μὲ ἀγαθὸ σκοπό, ὁ ὁποῖος ὅμως ἐπιτελέσθηκε μὲ βάρβαρο τρόπο καὶ ἔτσι ἀπέβησαν μία πραγμα­ τικὴ μάστιγα γιὰ τὴν Ἀνατολὴ καὶ ἀπεδείχθησαν «ἐπιζημιώταται» γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ γιὰ τὸ Γένος.Ὁ Σταυροφορικὸς πόλεμος, ὅπως σημειώνει ὁ μέγας Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Δοσίθεος, «ἱερὸς ἐλέγετο, καθ’ ὅν τρόπον ἱερὰ νόσος λέγεται ἡ λέπρα!»33. Εἶναι βέβαιον, ὅτι ἄν ἐπικρατοῦσαν οἱ Σταυροφόροι θὰ εἶχε ἐξαφανισθῆ ἡ Ὀρθοδοξία στὴν κοιτίδα τοῦ Χριστιανισμοῦ!Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων στὰ δεινὰ ἐκεῖνα χρόνια, παρέμενε στὴν ἐμπροσθοφυλακὴ τοῦ ἀγῶνος ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἔτσι, Σύν­ οδος στὰ Ἱεροσόλυμα τὸ ἔτος 1443, παρουσίᾳ τοῦ Πατριάρχου τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἰωακείμ, τοῦ Ἀλεξανδρείας Φιλοθέου καὶ τοῦ Ἀντιοχείας­ Δωροθέου, κατεδίκασε τὴν προδοτικὴ ἑνωτικὴ Σύνοδο τῆς Φερράρας- Φλωρεντίας τοῦ 1438-1439, στὴν ὁποίαν ὡς γνωστὸν ὁ Ἄτλας τῆς Ὀρθοδοξίας Ἁγίας Μᾶρκος Ἐφέσου ὁ Εὐγενικὸς ἀντιπροσώπευσε ἐπαξίως καὶ τοὺς τρεῖς ὡς ἄνω Ἀνατολικοὺς Θρόνους.

Ἡ Σύνοδος τῶν Ἱεροσολύμων ἀπεκάλεσε τὰ διαμειφθέντα στὴν Φερράρα-Φλωρεντία «μιαρά», διότι τὰ ἀποφασισθέντα ἦσαν ὑπὲρ τοῦ Παπισμοῦ, ἤτοι ἡ προσθήκη στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, τὰ ἄζυμα, τὸ μνημόσυνο τοῦ Πάπα καὶ ὅσα ἄλλα «παρὰ τοὺς Κανόνας» ἄθεσμα· ἐπίσης, ἡ Σύνοδος τῶν Ἱεροσολύμων ἐστράφη ἐναντίον τῶν προβληθέντων καὶ ἐπιβληθέντων ἀπὸ τὸν Λατινόφρονα πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μητροφάνη «βεβήλων μητροπολιτιδίων» καὶ «μιαρῶν ἐπισκοπιδίων», γιὰ τὴν μετάδοσι τῆς ἀπάτης, τῆς φθορᾶς καὶ τῶν σκανδάλων·οἱ «φθορεῖς» ἐκεῖνοι ἐκρίθησαν «ἀργοὶ καὶ ἀνίεροι» ἀπὸ κάθε ἱεροπραξία καὶ ἐκ­ κλησιαστικὴ κατάστασι «ἄχρις ἄν ἐξετασθῇ ἡ εὐσέβεια κοινῶς τε καὶ οἰκουμενικῶς»· σὲ περίπτωσι δὲ ἀντιστάσεώς τους, ἡ Σύνοδος ἔκρινε νὰ εἶναι «ἀφωρισμένοι καὶ κεχωρισμένοι καὶ ἠλλοτριωμένοι τῆς Ἁγίας Τριάδος»34.Ἕτερον Θαῦμα ἀποδοκιμασίας αἱρετικῶν εἴχαμε καὶ τὸ 1579, ὅταν οἱ Ἀρμένιοι δωροδόκησαν τοὺς Ὀθωμανοὺς καὶ προσπάθησαν νὰ βγάλουν ἐκεῖνοι τὸ Ἅγιον Φῶς, ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι εἶχαν συγκεντρωθῆ στὴν αὐλὴ τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως πρὸ τῆς Ἁγίας Πόρτας.Καὶ ἐνῶ οἱ Ἀρμένιοι ἐλιτάνευαν ἐντὸς τοῦ Ναοῦ γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τοῦ ποθουμένου, οἱ Ὀρθόδοξοι μὲ τὸν τότε Πατριάρχη Σωφρόνιο τὸν Δ΄ ἔκλαιαν καὶ προσηύχοντο γιὰ τὴν ἐξ ὕψους παρηγορία. Καὶ τότε ἀκού­ σθηκε κρότος καὶ ἔπνευσε βιαία πνοὴ ἀνέμου, σχίσθηκε δὲ ἡ με­σαία­ κολώνα τῆς ἀριστερᾶς φλιᾶς τῆς Ἁγίας Πόρτας καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἐβγῆκε τὸ Ἅγιον Φῶς στοὺς Ὀρθοδόξους, θαῦμα τὸ ὁποῖο μαρτυρεῖται μέχρι σήμερον 35!Στὴν σύντομη αὐτὴ ὁμολογιακὴ ἀναφορά μας, θὰ ἦταν παράλειψις νὰ μὴ ἀναφερθοῦμε στὸν περίφημο καὶ ἡρωϊκὸ Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Δοσίθεο­ (1669-1707), ὁ ὁποῖος «διὰ τῆς θεολογικῆς αὐτοῦ δρά­ σεως πα­ρίστατο “παντὸς τοῦ τῶν ὀρθοδόξων πληρώματος δι­ δάσκαλος­ καὶ σοφὸς καθηγεμών”, ὑπερκείμενος πάντων τῶν συγχρόνων­ αὐτοῦ εἰς εὐρυμάθειαν καὶ τὸν ἀπέραντον ζῆλον ὑπὲρ τῆς ὀρθοδοξίας,μετὰ ζεούσης εἰς τὸν Θεὸν πίστεως.

Εἶχεν, οὕτως εἰπεῖν,εἰς χεῖρας αὐτοῦ τὴν διεύθυνσιν τῆς ζωῆς τῆς ὅλης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας...»,διότι, σὺν τοῖς ἄλλοις, ἀόκνως «ἐπολέ­μει τὴν ἀπὸ μέρους τῶν λατίνων ἤ τῶν προτεσταντῶν ἐπίδρασιν καὶ ἠγωνίζετο ἵνα παραμείνῃ ἀλώβητος ἡ ὀρθοδοξία»36. Ὅταν, γιὰ παράδειγμα, τὸ ἔτος 1689 ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία ἀναγκάσθηκε γιὰ πολιτικοὺς λόγους, ὑπὸ τὴν πίεσιν τῆς Αὐστρίας καὶ τῆς Γαλλίας, νὰ παραχωρήση σημαντικὸ μέρος τῶν Προσκυνημάτων στὸν Πανίερο Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἐπίσης στὴν Βηθλεὲμ στοὺς Λατίνους, αὐτοὶ προέβησαν σὲ βανδαλισμοὺς καὶ ἱε­ ροσυλίες,­ ἀλλὰ καὶ διωγμοὺς εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων· διέδωσαν μάλιστα τὴν φήμη ὅτι ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει εὑρισκόμενος τότε Πατριάρχης Δοσίθεος ἀπαγχονίσθηκε, γιὰ νὰ τρομοκρατήσουν τοὺς Ὀρθοδόξους. Ὁ ἱερὸς Δοσίθεος στὸ ἄκουσμα ὅλων αὐτῶν τῶν τραγι­ κῶν συμβάντων ἔσπευσε νὰ διαψεύση πρωτίστως τὴν κακόβουλη φήμη γιὰ τὸν δῆθεν ἀπαγχονισμό του καὶ ἔψεξε μὲ δριμύτητα τὴν φαιδρὰ ἄποψι τῶν Λατίνων, ὅτι λόγῳ δῆθεν τῆς ὀρθότητος τῆς πίστεώς τους ἔλαβαν αὐτοὶ τὰ Προσκυνήματα! Ὁ ἱερὸς καὶ ὁμολογητὴς Δοσίθεος ἐπιβεβαίωσε ὅτι οἱ Λατῖνοι ἦσαν πάντοτε «σχισματικοὶ καὶ τῶν αἱ­ ρετικῶν οἱ κορυφαῖοι» καὶ διεκήρυξε ἀνοικτὰ καὶ ἄφοβα: «τοὺς δὲ Λατίνους ἔχομεν ὡς εἶχον οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν παντὶ καιρῷ καὶ ἐν παντὶ προσώπῳ καὶ ἐν παντὶ τόπῳ αἱρετικοὺς καὶ ἀποβεβλημένους τῆς ἁγίας ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Παραφρονοῦσιν οἱ Λατῖνοι ὅτι νομίζουσι νὰ εἶναι ὀρθόδοξοι μὲ ἁρπαγὴν τοίχων τινῶν»37!...

Ἀξιοσημείωτη ἐπίσης εἶναι ἡ πληροφορία, ὅτι ὁ Πατριάρχης­ Ἱε­ροσολύμων­ Παρθένιος συμμετεῖχε τὸ 1755 
σὲ Σύνοδο στὴν Κων­ σταντινούπολι τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας καὶ Ἱεροσολύμων
 (ὁ Ἀντιοχείας ἔλειπε γιὰ ἐράνους στὴν Ρωσία), ἡ ὁποία ἀπεφάσισε ὅτι οἱ Λατῖνοι καὶ οἱ λοιποὶ αἱρετικοὶ
 πρέπει νὰ βαπτίζωνται κανονικῶς καὶ ὀρθοδόξως ὅταν προσέρχωνται στὴν Ὀρθοδοξία, θεωρούμενοι κατ’ ἀκρίβειαν
 ὡς «ἀνίεροι καὶ ἀβά­πτιστοι»38.
Ὁ αὐτὸς Πατριάρχης Παρθένιος συμμετεῖχε ἐπίσης στὴν ἀπόκρουσι τοῦ ἐξαπλωθέντος τὴν ἐποχὴ ἐκείνη στὴν Συρία Οὐνιτισμοῦ,
 «βοη­θήσας τὸν Πατριάρχην Ἀντιοχείας Σίλβεστρον καὶ καταδικάσας τοὺς παπίζοντας ἀντιπατριάρχας Ἀντιοχείας»39.
Ἡ ἀναφορὰ στὸ ἀναστάσιμο Ἅγιον Φῶς τοῦ Παναγίου Τάφου καὶ στὴν ἀπόκρουσι τῶν Παπικῶν, οἱ ὁποῖοι στὴν αἱρετικὴ παραφροσύνη τους
 ἔφθασαν στὸ ἀπίστευτο καὶ βλάσφημο σημεῖο νὰ ἀπορρίψουν τὸ Θαῦμα, μᾶς ὁδηγεῖ ἀβίαστα στὴν σύνδεσι τοῦ θέματος καὶ μὲ τὴν ἑορτολογικὴ ἐκτροπὴ τῶν Λατίνων. 
Ἡ ἀπομάκρυνσίς τους ἀπὸ τὸ Φω­τουργὸ καὶ Ζωοποιὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὸν Ζωοδόχο καὶ Πανάγιο Τάφο τοῦ Κυρίου μας,
 ὡδήγησε αὐτοὺς σὲ νέο ὑπολογισμὸ τῆς Ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, γιὰ τὴν ἐπίτευξι δῆθεν ἀστρονομικῆς ἀκριβείας, 
μὲ τὴν γνωστὴ Ἡμερολογιακὴ Μεταρρύθμισι - Καινοτομία τους τοῦ ἔτους 1582 ἐπὶ τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ΄. 
Διὰ τοῦ τρόπου τούτου, μόνοι τους ἀπομακρύνθηκαν καὶ αἰσθητῶς- ἑορτολογικῶς ἀπὸ τὴν Ἑορτὴ τοῦ Πάσχα 
καὶ τὸν ἡμερομηνιακὸ συν­εορτασμὸ μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους· 
ἔτσι αὐτοεξωρίσθηκαν εἰς χώραν μακράν, καθήμενοι ἐν σκιᾷ θανάτου, μὴ ἐπιτρέποντες νὰ τοὺς ἐγγίση τὸ Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, 
νὰ τοὺς ἐπιφαύση 40 ὁ Ἀναστημένος Χριστὸς μὲ τὴν λαμπρότητα τῆς θείας Δόξης Του, ὥστε νὰ ἐγερθοῦν ἐξ ὕπνου αἱρέσεως καὶ ἀποστασίας. 

 

Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Γαρδικίου κ. Κλήμης 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών