ΠΡΟΒΑ ΝΥΦΙΚΟΥ ΣΤΟΝ ΦΑΝΑΡΙΩΤΙΚΟ ΝΥΜΦΩΝΑ

Τώρα έφτασε η απερινόητη ρωγμή του Χρόνου, 

που η Ιστορία αντιστρέφεται σε ρόλο παντομίμας. 

Τώρα διαχωρίζεται η ήρα από το στάρι. 

Τώρα ενισχύεται ο δάκος που τρώει την ελιά. 

Τώρα αποτειχίζονται ιερείς, 

που αρνούνται, 

να συμμετάσχουν σ' αυτό το οικουμενιστικό θέατρο των Εσχάτων, 

που θιασάρχης του είναι ο ίδιος, ο Αντίχριστος. 

Τα ζεστά χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποδείχθηκαν 

έτι περισσότερο ευπρόσιτα στις πνευματικές αναζητήσεις των πατέρων. 

Φρόντιζαν επιμελώς, ν' αναστηλώνουν τα παλαιά κτίρια του Άθωνα, 

αλλά την έρημη την Πίστη, 

την άφησαν απογυμνωμένη στην γωνία. 

Η Ομολογία κατάντησε γραφειοκρατική αλληλογραφία ημετέρων, 

η Ορθοπραξία εξ' απαλών ονύχων, θεωρητική εντρύφηση 

και η Πατερική Θεολογία ένα καλογυαλισμένο, μπρούτζινο μπαούλο, 

αφημένο, ως μουσειακό έκθεμα.

Μετά από έναν βαθύ ύπνο συνήθως επικρατεί η οκνηρία. 

Τότε πνευματικά άεργοι και ουμανιστικά ξετσίπωτοι 

θα θωρούμε το βδέλυγμα της ερημώσεως εγκατεστημένο 

στα μάτια, στ' αυτιά και στο βλέμμα των ανθρώπων...

 

 

 ...Και να που φτάσαμε στην στιγμή της Αλήθειας, 

στο ειμαρμένο μεταίχμιο του Χρόνου
να απολαμβάνουμε δυστηχείς τις ανομίες,
που αιρετικοί,εκκλησιαστικοί δεσμώτες φυλάκισαν
τα όνειρα και τις ελπίδες ενός λαού,
στο αποσαθρωμένο καναβάντζο αυτής της Εσχατιάς, της Ιστορίας.
Οι στρουθοκαμηλικοί λεονταρισμοί λαμβάνουν τέλος,
η αντιμετώπιση της αντίχριστης Πανθρησκείας του Αντιχρίστου
με χιλιογραμμένα κομφετί και λευκές, κάτασπρες, λεκτικές σερπαντίνες
ολοκλήρωσαν πια το αποκριάτικο πανηγύρι της οικουμενιστικής επέλασης
και τα δωρεάν αντιοικουμενιστικά ψηφίσματα
πάνε εξ' ολοκλήρου στις εύπεπτες καλένδες της αφυπνιστικής ανυπαρξίας.
Ο Πάπας πηγαίνει την Κυριακή στο Φανάρι
για τις τελευταίες Πρόβες Νυφικού της οικουμενιστικής Αποστασίας
και το 2016 η ένωση με τους Λατίνους θ' αποτελεί μια ιστορική,
βδελυγματική πραγματικότητα.
Ο λύκος και η κοκκινοσκουφίτσα ετοιμάζονται ίνα εισέλθουν εις γάμου κοινωνίαν,
όπου λύκος,
ο πιο αιρετικός Πατριάρχης όλων των εποχών,
κατά σημείωση του αειμνήστου Νικολάου Σωτηροπούλου
και κοκκινοσκουφίτσα,
η Λατίνα παπαδίνα ντυμένη στα κόκκινο της φωτιάς,
που έκανε τον λύκο να υποκύψει στις άγριες, θελκτικές ορέξεις της!

Εννέα κατ' ευφημισμόν ''Ορθόδοξα Πατριαρχεία'', ως κλητοί παράνυμφοι καλούνται, να επισημοποιήσουν τα του γάμου, να επιμεληθούν τους καλεσμένους τους και φυσικά να φροντίσουν για τα πνευματικά, εκκλησιολογικά εδέσματα, που θα τους παράσχουν. Δεν τίθεται θέμα καν για το, ποιός θα τελέσει το ''μυστήριο''; Δεν είναι άλλος από τον πνευματικό πατέρα τους, αυτόν τον Εωσφόρο, που θέλει ''ίνα πάντες ενώσι εις μίαν ποίμνιν''. Τα εννέα ''Ορθόδοξα Πατριαρχεία'' είναι τύποις ''Ορθόδοξα'', αφού όλα βρίσκονται υπό το μαύρο πέπλο του Οικουμενιστικού Νυμφώνα! Το Πατριαρχείο της Αντιοχείας έχει ενωθεί από καιρό με τους αιρετικούς μονοφυσίτες, σύγχρονοι επίγονοι του αφορισμένου Αρείου, το Αλεξάνδρειας επιτελεί χρόνια τώρα μικτούς γάμους και βαπτίσεις με αυτούς τους κόπτες, ενώ το Ιεροσολύμων, από τότε που ανέλαβε προγραμματισμένα και παραβατικά ο Θεόφιλος ο Γ,΄ επανέφερε το Πατριαρχείο στο Π.Σ.Ε, από εκεί που ο μακαριστός Διόδωρος το είχε βγάλει. Το Πατριαρχείο της Ρωσίας, αν και έφυγε από το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών για κυρίως πολιτικούς λόγους, είναι τεκτονικά οικουμενιστικοποιημένο, της Ρουμανίας του κ. Δανιήλ είναι πλήρες υποταγμένο στο άρμα του Οικουμενισμού, ενώ στο Πατριαρχείο της Σερβίας ο. κ. Ειρηναίος,συνεπικουρούμενος από τα ''πνευματικοπαίδια'' του αειμνήστου πατρός Ιουστίνου Πόποβιτς έχει αρχίσει από χρόνια ένα πογκρόμ διώξεων κατά οιασδήποτε αντιοικουμενιστιής φωνής, αρχής γενομένης από τον Μητροπολίτη Ράσκας - Πριζρένης κ. Αρτέμιο. Και το ποίμνιο; Το ποίμνιο έχει ήδη υποστεί αυτήν την οικουμενιστική διαστροφή στο D.N.A του, έχει μολυνθεί απερίγραπτα από τον οικουμενιστικό ιό μιας πλαστικοποιημένης και σαθρής Αγαπολογίας, όπου ο Χριστός, που είναι η Αγάπη έχει διαχωριστεί επιμελώς απ' την Αλήθεια! Κι όμως ο Χριστός είναι Αγάπη εν Αληθεία! Αυτά τα δυο είναι απερίσπαστα, όπως και τα πρόσωπα της Τρισηλίου Θεότητας είναι ενωμένα. Ο πνευματικός αυτός εκφυλισμός έχει αποκλείσει τεχνιέντως τους Πατέρες από τα μάτια των ανθρώπων και τους έχει αντικαταστήσει με τους γέροντες, που (περίεργα γιατί) κανείς από αυτούς δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά με την παναίρεση που αυτοφιλοξενήθηκε στο σπίτι τους. Οι γέροντες υπερέβηκαν των Θεοφόρων Πατέρων, αγιοποιούνται οι ακίνδυνοι και αποκόπτονται οι λίαν επικίνδυνοι. Η αγιοποίηση του εθνομάρτυρα και μόνο, Χρυσοστόμου Σμύρνης, γνωστού τέκτονα της πόλης, προιδέασε σ' ένα βαθμό, για το τι θ' ακολουθήσει. Στο μέλλον θα αγιοποιούνται πρότυπα ανθρώπων, όπως ο Αναστάσιος Αλβανίας, ο Περγάμου Ζηζιουλας ή ο Εφραίμ της Βιστωνίδας...Πρόσωπα, όπως ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος ή ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης θα θεωρούνται αποβλητέα. Οι χριστιανοί μας ήδη έχουν μεγαλύτερη παρρησία σε σύγρονους γέροντες, απ' ότι στους Αγίους. Ο γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ αποτελεί μια αποκαλυπτική ταυτοποίηση του Οικουμενισμού στο πρόσωπό του. Διοικούσε επί χρόνια μικτή Μονή (κατά παράβαση των Ιερών Κανόνων), συναγελαζόταν με αγγλικανούς ''ιερείς'' και καθολικούς πάστορες και έτρεφε τα καλύτερα αισθήματα για τους τροφούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο π. Γεώργιος Μεταλληνός έχει κατά καιρούς εκφράσει δημοσία την επιφύλαξή του περί του γέροντος αυτού, που τόσο διαφημίστηκε από ημετέρους χορηγούς ''αγίων''. Η γερόντισσα Γαβριηλία αποτελεί μια άλλη, ιδεατή περίπτωση οικουμενιστικής ανάδειξης και φιλενωτικής ομαδοποίησης. Προβάλλεται επιμόνως το προφίλ μιας μοναχής, που επί χρόνια τελούσε ιεραποστολή στην Αφρική σχεδόν πάντοτε με την βοήθεια και επιστασία καθολικών φίλων της, που υπερτερούσαν τον αριθμό, από αυτόν των ορθοδόξων, πάντοτε στο όνομα μιας τεκτονικά διανθισμένης, απερινόητης Αγάπης. Στο όνομα αυτής της γενικόλογης, βερμπαλιστικής και ουμανιστικής Αγάπης καταστρατηγείται τεχνιέντως η Πατερική υφή της Ορθοδοξίας. Τα αναθέματα δεν αποκόπηκαν όλως τυχαίως, η ημερολογιακή καινοτομία δεν έγινε για αστρονομικούς και ... διαπλανητικούς λόγους και οι λόγοι Βαρθολομαίου για αγίους, που στο παρελθόν υπέπεσαν σε πλάνη, διακόπτοντας τις αγαστές σχέσεις Ρωμαιοκαθολικισμού και Ορθοδοξίας και πάλι δεν έγιναν επί συμπτώσει! Τώρα, έναν αιώνα σχεδόν οικουμενιστικής χειραγώγισης των τοπικών Εκκλησιών, εκ του αποτελέσματος γίνονται απερίφραστα αντιληπτές, όλες οι επιδέξιες καινοτομίες και οι εκκλησιαστικές προσθαφαιρέσεις Πατριαρχών και Αρχιεπισκόπων από την δεκαετία του 1920 και εντεύθεν. Η Μεταπατερική Θεολογία του Ιγναντίου δεν είναι τίποτ' άλλο, από μια απλά πιστοποιημένη, πνευματικά παραβατική εγκαθίδρυση μιας παναιρετικής εκκλησιολογίας, που ήδη ευδοκιμεί τα μάλλα στον χώρο της κρατούσης Εκκλησίας. Και η απόλυτη σιγή συνεχίζεται ακάθεκτη... Οι αγιορείτικες μονές, που επί Αθηναγόρα είχαν διακόψει το μνημόσυνό του, χρόνια τώρα τηρούν σιγήν απερίφραστη, μυστικοπαθούς ιχθύος. Τα ζεστά χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποδείχθηκαν έτι περισσότερο ευπρόσιτα στις πνευματικές αναζητήσεις των πατέρων... Φρόντιζαν επιμελώς,ν' αναστηλώνουν τα παλαιά κτίρια του Άθωνα, αλλά την έρημη την Πίστη, την άφησαν απογυμνωμένη στην γωνία!...

 

Η Ομολογία κατάντησε γραφειοκρατική αλληλογραφία ημετέρων,

η Ορθοπραξία εξ' απαλών ονύχων θεωρητική εντρύφηση 

και η Πατερική Θεολογία ένα καλογυαλισμένο, μπρούτζινο μπαούλο, αφημένο,
ως Μουσειακό έκθεμα.
Μετά από έναν βαθύ ύπνο συνήθως επικρατεί η οκνηρία.
Οι σημερινοί αγιορείτες αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων,
πλην της Εσφιγμένου και κάποιων ζηλωτών πατέρων
σε σκήτες και κελλιά.
Η Μονή Εσφιγμένου αποδείχθηκε περίτρανα,
πως ήταν και είναι η Μονή, που αντιστάθηκε έμπρακτα και
όχι άλογα στην Νεοταξικούς δεσμώτες του σβησμένου από χρόνια Φαναρίου.
Είναι αυτοί,
που κουβαλούσαν επί χρόνια τους απαξιωτικούς χαραχτηρισμούς
του σχισματικού, του φανατικού, του καταληψία, του αντάρτη.
Στα βαρύκουα αυτιά των ιλαρών, λαλίστατων, βερμπαλιστών της Πίστης,
η Ορθότητά της έγινε συνώνυμο ακραιφνούς φανατισμού και οι Θεοφόροι Πατέρες,
αιμοσταγείς τζιχαντιστές του πρόσφατου παρελθόντος.
Όταν κάποτε αλλάξουν τα πράγματα,
κανείς δεν θα θυμάται τους σημερινούς δήμιους Χριστοκτόνους
μιας δημοσιουπαλληλικής, αλότριας και απουσιάζουσας, κρατικοδίαιτης Εκκλησίας.
Θα θυμάται όμως το μικρό ποίμνιο των λογικών προβάτων,
που συνάντησαν κάποια στιγμή στον λόγο του Χριστού μας,
''οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμί ἐν μέσῳ αὐτῶν» ( Ματθ . 18, 19-20).
Εύχεσθε!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος