ΨΥΧΗ ΜΕ ΜΟΡΦΗ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ

Κάποιος θεοσεβής και πιστότατος ενός έγκλειστου, άνδρας, ενόσω ακόμα 

βρισκόμουν στο μοναστήρι, μου διηγήθηκε, πώς μερικοί από τα μέρη της Σικελίας

 κατευθύνονταν ακτοπλοϊκώς για τη Ρώμη, όταν, ευρισκόμενοι στη μέση της θάλασσας,

 είδαν,

να φέρεται στον ουρανό η ψυχή ενός δούλου του Θεού, πού είχε κάνει έγκλειστος στο Σάμνιο.

Αυτοί, όταν αποβιβάστηκαν στη γη, διερευνώντας την υπόθεση, αν όντως έτσι έγινε,

εξακρίβωσαν, πώς ο δούλος τού Θεού αποδήμησε την ίδια μέρα, πού και αυτοί γνώρισαν,

πώς ανέβηκε εκείνος στα ουράνια βασίλεια.

Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΣΠΕ
           

Ενόσω βρισκόμουν ακόμα στο μοναστήρι μου, (πρόκειται για τη μονή του αγ. Ανδρέου στη Ρώμη) από διήγηση ενός ευσεβέστατου ανδρός πληροφορήθηκα, αυτό πού λέγω. Έλεγε λοιπόν, πώς ένας ευσεβής πατήρ ονόματι Σπές έκτισε μοναστήρια στον ποταμό, πού επονομάζεται Κάμπλε, ο οποίος χωρίζεται από την παλαιά Νουρσία με ένα ενδιάμεσο διάστημα έξι μιλίων. Αυτόν ο Παντοδύναμος και Ελεήμων Θεός τον προστάτευσε από την αιώνια μαστίγωση δίνοντάς του εδώ μάστιγα, και φύλαξε για αυτόν και την μεγαλύτερη αυστηρότητα και την μεγαλύτερη χάρη της Θείας Οικονομίας Του. 

Κατέδειξε πόσο προηγουμένως τον αγαπούσε παιδεύοντας με το να τον θεραπεύσει αργότερα τελείως. Κάλυψε με σκοτάδι τα μάτια του για ένα διάστημα σαράντα χρόνων συνεχούς τυφλώσεως, μή ανοίγοντας του κανένα φώς, ούτε της πιο ελάχιστης θέας. Αλλά κανείς δεν μπορεί να αντέξει τα πλήγματα πάνω του, αν τον εγκαταλείψει η Χάρις. Αν ο ίδιος ο Ελεήμων Πατήρ, πού επιβάλλει την θλίψη, δεν χορηγήσει υπομονή, αμέσως με την ανυπομονησία, αυτό πού ήταν για να σμικρύνει τις αμαρτίες, μάς αυξάνει την αμαρτία.

Το αξιοθρήνητο αποτέλεσμα είναι πώς, από εκεί ακριβώς πού έπρεπε να ελπίζουμε τερματισμό του πταίσματός μας, εκεί αυτό λαμβάνει αύξηση. Γι' αυτό βλέποντας ο Θεός την αδυναμία μας, αναμιγνύει με τις μάστιγες και την σκέπη Του, και στον καιρό της δοκιμασίας δείχνεται στους εκλεκτούς υιούς Του τώρα ελεημόνως δίκαιος, για να φανεί σέ αυτούς μετέπειτα δικαίως ελεήμων.

Έτσι και στον ευσεβή γέροντα αυτόν, ενώ τον κάλυψε με εξωτερικό σκοτάδι, ποτέ δεν τού στέρησε το εσωτερικό φώς. Αυτός, ενώ καταπονούνταν με την μάστιγα τού σώματος, με την σκέπη τού αγίου Πνεύματος είχε παράκλησιν καρδίας. Και όταν συμπλήρωσε πια τον τεσσαρακοστό χρόνο τυφλότητας, ο Κύριος τού ξαναέδωσε το φώς και του ανήγγειλε πώς πλησιάζει το τέλος του. Του παρήγγειλε να κηρύξει τον λόγο της ζωής στα μοναστήρια πού είχε κτίσει τριγύρω, ούτως ώστε, έχοντας ξαναβρεί αυτός το σωματικό του φως, περιοδεύοντας χάριν επισκέψεως να διανοίξει στους αδελφούς το φως της καρδιάς τους.

Αυτός πειθαρχώντας αμέσως στις προσταγές, περιόδευσε στα κοινόβια των αδελφών και κήρυξε τις εντολές της ζωής , πού αυτός είχε μάθει πράττοντάς τες. Την δέκατη πέμπτη μέρα λοιπόν επέστρεψε στο μοναστήρι του, έχοντας ολοκληρώσει το κήρυγμα. Εκεί συγκάλεσε τούς αδελφούς, στάθηκε στο μέσο, μετέλαβε το Δεσποτικό Σώμα και Αίμα και στη συνέχεια άρχισε μαζί τους μυστικές ωδές ψαλμών. Και ενώ εκείνοι έψαλλαν, αυτός απορροφημένος στην προσευχή παρέδωσε το πνεύμα του.

Όλοι τότε οι παρευρισκόμενοι αδελφοί, είδαν να βγαίνει από το στόμα του ένα περιστέρι. Αμέσως άνοιξε η οροφή του ναού, βγήκε αυτό έξω, μπροστά στα βλέμματα των αδελφών και εισέδυσε στον ουρανό. Και πρέπει, να πιστέψουμε, πώς η ψυχή του εμφανίστηκε σέ σχήμα περιστεριού, ακριβώς για να δείξει ο Παντοδύναμος Θεός με αυτό το ίδιο το σχήμα, με πόσο απλή καρδιά τον είχε υπηρετήσει εκείνος ο άνδρας .
 

Βίοι Αγνώστων Ασκητών
Άγιον Όρος 1988.
Επιμέλεια κειμένου, τίτλος ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.