ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

  

Η νύχτα έχει προχωρήσει αρκετά, 

ενώ,

εγώ μόνος στο κελλί μου προσπαθώ με συντροφιά τις ιερές εικόνες και το ιλαρό φως του καντηλιού, 

προσπαθώ να βρώ, 

για ποιο λόγο ακριβώς επικρατεί σήμερα στην Ελλαδική Εκκλησία και το Άγιον Όρος 

αυτή η φοβερή αφασία για τα θέματα της Πίστεως,

αφασία, 

που χρόνια τώρα έχει περάσει στην περιοχή της Αποστασίας. 

Ή, για να είμαι πιο ακριβής και δίκαιος, 

ασχολούνται και με την πίστη. 

Απόδειξη τα κηρύγματα για τους χιλιαστάς, παπικούς και σπανίως τους μασόνους, 

όπως επίσης και τα σχετικά φυλλάδια και βιβλία. 

Αυτό, όμως, που δεν κάνουν είναι, 

ότι δεν ενδιαφέρονται να ελέγξουν δια λόγου και πράξεως, 

σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση, τους κακοδόξους προισταμένους τους 

ή και συναδέλφους τους, 

οι οποίοι δεκαετίες τώρα κηρύττουν το αιρετικό πιστεύω του Οικουμενισμού. 

Διότι κατ΄αυτούς, η πίστη των Ορθοδόξων δεν είναι μοναδικός δρόμος σωτηρίας... 

Υπάρχουν και άλλοι δρόμοι, 

που οδηγούν εξίσου με την Ορθοδοξία προς τον Θεόν 

και την σωτηρίαν...

Γι' αυτό ακριβώς και το 1990 υπεγράφη στην Ελβετία η ένωσις με τους αιρετικούς Μονοφυσίτας, τους οποίους από τον πέμπτο αιώνα έχει καταδικάσει η Εκκλησία δια Οικουμενικών Συνόδων! Την ένωσιν επεκήρωσε και ο πατριάρχης Βαρθολομαίος στην τελευταία συνάντησή του με τον πάπα, όπου μετά το ουνιτικό ''συλλείτουργο'', που είχαν στην Ρώμη,συνεπόγραψαν το κοινόν ανακοινωθέν, το οποίον επικροτεί τα γενόμενα στον Λίβανον. Αλλά μόνον αυτά:

Ακόμη και τον Μωαμεθανισμόν και τας λοιπάς ειδωλολατρικάς θρησκείας, τας θεωρούν οι συγκριτισταί Οικουμενισταί, ότι οδηγούν στον Θεόν. Όλων αυτών των κακοδόξων αρχιτεκτόνων και υπερασπιστής και διάκονος είναι ο πατριάρχης Βαρθολομαίος, τον οποίον αναμένουν τον προσεχή Μάιον στας Αθήνας και εις την Μητρόπολίν Παροναξίας, δια να τιμήσουν οι επίσημοι και ο αγνοών εν πολλοίς λαός της Ελλάδος. Να υποδεχθούν ποίον; 

Όχι μόνον έναν αιρετικόν, αλλά και έναν υβριστή των Ελλήνων! ''Πώς είναι δυνατόν η Ελλάς να υποδεχθεί τιμητικώς έναν πατριάρχην, ο οποίος είναι αποδεδειγμένα μισέλλην;'' διάβασα να γράφει ένα έντυπο, που πριν λίγο καιρό είχα λάβει και το οποίον συνέχιζε με τα εξής: ''Δεν αποτελεί τούτο ατιμίαν κατά της Ελλάδος, που οφείλει την ελευθερίαν της εις τους ήρωας του 1821, τους οποίους ο κ. Βαρθολομαίος καθιβρύζει;

Διότι, ως γνωστόν, αφού εγράφη πολλάκις εις τον Τύπον, είπε και τούτο το απίστευτον, ότι δήθεν ''...δυστηχώς οι δύο λαοί (Τούρκοι και Έλληνες) διέκοψαν την υπέροχη συμβίωση των 400 χρόνων'' (δηλαδή την Τουρκικήν δουλείαν των Ελλήνων!), όταν ξεσηκώθηκαν κάτι ξυπόλυτοι το 1821 και δημιούργησαν τις γνωστές προστριβές...'' (Αυριανή 26.10.1991).

Προσφάτως δε έγραψε ο Τύπος: ''Υπέρ όχι μόνον της τελωνειακής σύνδεσης (της Τουρκίας), αλλά και της πλήρους ένταξή της στην Ευρωπαική Ένωση είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης... ''(Ελευθεροτυπία 15. 1. 1996). Στόχος του τα πιθανά πνεονεκτήματα, που θα προκύψουν από το Φανάρι, αδιαφορώντας για τις αρνητικές επιπτώσεις στον Ελλαδικό χώρο από τον βάρβαρο και αντιδημοκρατικόν εταίρον... 

Εκτός, όμως των ανωτέρω είναι και ψευδοπατριάρχης. Διότι, ενώ ''αιρετικός έστι... ο μικρόν γουν εκκλίνων της ορθοδόξου πίστεως'', ο κ. Βαρθολομαίος παρεκτρέπεται σε πολλά και μεγάλα, ως θα φανεί κατωτέρω: α. Παραβαίνει συνεχώς και προκλητικώς την απόφασιν των αγίων πατέρων και Συνόδων, που αναφέρει, ότι ''πρέπει να αναθεματισθεί'' πάσα αίρεσις. (Α΄Κανών της Β΄Οικουμενικής Συνόδου).

Αυτός, όμως πράττει το αντίθετον! β. Και, όχι μόνον δεν αναθεματίζει τας διαφόρους αιρέσεις, αλλά και διακηρύττει αναιδώς, ότι τας αναγνωρίζει,ως Εκκλησίας, ήδη από την πρώτην ημέρα, που ανήλθεν στον θρόνον. Όσο δε αφορά τους Ιερούς Κανόνας, που απαγορεύουν με καθαίρεση μια τέτοια ομολογία και πράξη, αυτός καταφρονεί τελείως την φωνή τους, αποκαλών αυτούς ''τείχη αίσχους''! (Επίσκεψις,15.6.89).

γ. Εν συνεχεία δε την παράνομον αυτήν αναγνώρισιν των αιρέσεων προσπαθεί να επιβάλει, όχι μόνον εις το Άγιον Όρος, αλλά και στας λοιπάς Εκκλησίας, όπως συνέβη και με το πατριαρχείο Ιεροσολύμων, το οποίο ηρνήθη να δεχθεί, ως Ορθοδόξους, τους αιρετικούς Μονοφυσίτας. δ. 

Γι' αυτό ακριβώς ο μέγας αυτός αποστάτης των εσχάτων χρόνων, ουδέποτε κατηγόρησε τις σατανολατρικές συμπροσευχές της Ασίζης της Ιταλίας το 1986 των Οικουμενιστών, με αρχηγόν τον πάπαν. Σε αυτές έλαβον μέρος, όχι μόνον οι χριστιανικές αιρέσεις, αλλά και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι, Βουδισταί, ειδωλολάτραι, μάγοι κ.λ.π. Ιδού, πάλιν, διατί ο κ. Βαρθολομαίος μετέχει αμετανοήτως εις σατανοκρατικά συνέδρια οικουμενιστών, όπως εκείνο της Καμπέρα Αυστραλίας το '91, όπου έγιναν τέτοια δαιμονικά ξεφαντώματα, ώστε ένας προτεστάντης αναγκάστηκε να γράψει:

''Η θέσις του Π.Σ.Ε., ότι αι ειδωλολατρικαί θρησκείαι θα κερδίσουν τον ουρανόν χωρίς τον Ιησούν Χριστόν, καθιστά τον ίδιον τον Χριστόν έναν ''απατεώνα'', όταν λέει: ''ουδείς δύναται ελθείν προς τον πατέρα, ειμή δι' εμού''. Τότε ο Παύλος εις μάτην ηνάλωσε την ζωήν του και εις μάτην έγραψε τις επιστολές του, που άπλωσαν τον Χριστιανισμόν στον ρωμαικόν κόσμον. Η Βίβλος ''έσφαλλε'' απορρίπτουσα τα είδωλα εις την δευτέραν εντολήν.

Το Π.Σ.Ε. υποβιβάζει τον Ιησούν Χριστόν εις το επίπεδο των ειδωλολατρών ηγετών και τον κάνει μία από τας πολλάς οδούς προς τον Θεόν!... Ένα σατανικόν πνεύμα ή πνεύματα παρήγαγον έναν ''σατανικόν Ιησούν'' εις το Π.Σ.Ε.! 

Ο ''Χριστός'' του Π.Σ.Ε. στην Αυστραλία ουδέποτε ήλθεν εκ των ουρανών, ουδέποτε επέστρεψε εις τους ουρανούς και δεν δύναται να πάρει κάποιον στον ουρανόν. Ένα ξένο και σατανικό πνεύμα και πνεύματα, αυτό είναι το μόνο είδος του ''Χριστού'', που θα ηδύνατο να προσκληθεί για να ακούσει τις κραυγές των Οικουμενιστών... Η Αυστραλία απεκάλυψε το βάθος της Αποστασίας, που ενεργείται δια μίαν παγκόσμιον Εκκλησίαν και η οποία έχει περιγραφεί, ως ''Βαβυλών η μεγάλη, η μήτηρ των πορνών, η νύμφη του τελικού αντιχρίστου...''. (Orthodox Christian Witness,5. 9. 91).

Και, όταν τυχόν ταύτα προβάλλονται από βιντεοκασσέτες, οι οικουμενισταί χαλούν τον κόσμον δια να σταματήσουν τις εκπομπές και να τις ματαιώσουν με εγκληματικές προφάσεις.[...]. Παραθέτομεν ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα εκκλησιαστικής εφημερίδας, δημοσιευθέν το 1992. ''Από την εποχή, που στον πατριαρχικό θρόνο της Βασιλεύουσας ανέβηκε ο Μελέτιος Μεταξάκης, ένας εσμός προδοτών, με εξαίρεσιν τον πατριάρχην Μάξιμο τον Ε΄, έβλαψε περισσότερο από όλους την Ορθοδοξία, που είναι αναμφίβολο, αν πιστεύουν και σε αυτόν τον Θεόν ακόμα, που δεν παύουν όμως να τον ''εμπιστεύονται'' και εμπαίζουν σαρκαστικά. 

Γιατι, αν πίστευαν, κανένας τους δεν θα τολμούσε να παριστάνει τον κληρικό από αυτούς. Και γι' αυτό ξεπουλούν την Ορθοδοξία σε τιμή ευκαιρίας''! (Ορθόδοξος Τύπος 25.6.1982). Μετά από τέτοια κείμενα και τις δημόσιες εμφανίσεις του πατριάρχου, που ολοφάνερα προδίδουν την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας, πώς είναι δυνατόν να τον ανέχονται επίσκοποι, ιερείς και μοναχοί, ιδίως του Αγίου Όρους,που τον μνημονεύουν καθημερινώς;

Μέχρι, πότε θα τον θωπεύουν με τις δήθεν διαμαρτυρίες τους, ενώ βλέπουν, ότι καθημερινώς θρασύνεται και περισσότερον, απεμπολών τον ''θησαυρόν της υγιαινούσης πίστεως''; Δεν αντιλαμβάνονται, ότι προ πολλού έπρεπε να είχαν διακόψει κοινωνίαν μαζί του συμφώνως προς τους Ιερούς Κανόνες και την πατερική διδασκαλία; 

Ο κ.Βαρολομαίος, όμως δεν είναι μόνον αιρετικός. Όπως όλοι οι αιρετικοί είναι και άδικος. Τούτο αποδεικνύεται από τον τρόπον, που συμπεριφέρεται προς όσους δεν τον προσκυνούν και μνημονεύουν. Τότε αφήνει να εκδηλωθεί όλος ο ''πλούτος'' της κακοδόξου καρδιάς του...

Έτσι στις 20. 5. 1992 εξεδίωξε δια της αστυνομίας την αδελφότητα της Σκήτης του Προφήτου Ηλιού εν Αγίω Όρει, επειδή δεν τον εμνημόνευε λόγω των οικουμενιστικών του ενεργειών. Εις τούτο φέρει μεγίστην ευθύνην και η συμπράξασα Ιερά Κοινότης του Άθωνος, η οποία σύρεται δυστηχώς, ως κοπέλλι όπισθεν των παρανόμων επιθυμιών του.

Εν συνεχεία κάλεσε τους ζηλωτάς που εγκαταβιούν στην Αθωνική Πολιτεία,
υπολογίζονται γύρω στους τρακόσιους,
''εις μετάνοιαν και ανάνηψιν'' και στη περίπτωση που αρνηθούν κάτι τέτοιο
''να απέλθουν εκτός Αγίου Όρους,
''διότι αυτό είναι έδαφος του Οικουμενικού Πατριαρχείου
και δεν έχουν θέσιν εις αυτό, οι τα ενάντια προς αυτό φρονούντες''. (ΤΑ ΝΕΑ 9.11.92).
Ακόμη έθεσε το ρητορικό ερώτημα:
''ημπορεί σε μια οικογένεια,
τα παιδιά να διαφωνούν με τον πατέρα, τον αρχηγό της οικογενείας;'' (ΕΘΝΟΣ 7.11.92). [...].
''Πολύ και λίαν πλανάται'' ο κ. Βαρθολομαίος λέγων τα ανωτέρω και αν νομίζει,
ότι θα περάσει ο διωγμός των Ορθοδόξων Αγιορειτών,
τον οποίον ετοιμάζει εν πνεύματι αιρετικής αδικίας.
Πρώτον,
διότι ''εις μετάνοιαν και ανάνηψιν'' καλείται ο ίδιος,
που είναι άδικος και αιρετικός και όχι οι Αγιορείται.
Δεύτερον, διότι,
όπως ένας ''πατέρας'' δεν ημπορεί να έχει αξίωσιν υπακοής από τον υιόν του,
όταν τον εξωθεί εις την ληστείαν,
ούτε από την θυγατέρα του, όταν την προάγει εις την πορνείαν,
ούτω και ο ''πνευματικός πατέρας'' δεν ημπορεί να έχει αξίωσιν υπακοής,
όταν είναι λύκος αντί ποιμένος
και προάγει εις την αίρεσιν,
που είναι η χειροτέρα μορφή πορνείας!...

Εισαγωγή, επιμέλεια και τίτλος κειμένου

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Απόσπασμα από το βιβλίο του αειμνήστου πατρός

 Θεοδωρήτου Μαύρου,

''ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΠΡΟΔΙΔΟΥΝ'',

Αθήνα 2001.

Στην φωτογραφία εικονίζεται ένας άλλος ακόμη ζηλωτής Χριστού,

  ο μακαριστός Γέρων Ισίδωρος ο Αγιορείτης.

Αείμνηστος Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος

ΟΣΙΟΣ ΛΕΟΝΤΙΟΣ ΤΗΣ ΣΑΜΟΥ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ

 

Λέγεται 

ὅτι οἱ δώδεκα ἀνώνυμοι ἀναχωρητές τοῦ Ἄθωνα τοῦ συνέστησαν νά πάει 

ἤ τόν ἔστειλαν στό νησί τῆς Σάμου,

γιά νά βοηθήσει πνευματικά τό λαό.

Ἔκανε ὑπακοή καί πῆγε καί ἔμεινε ἐκεῖ μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του.1

Οἱ κάτοικοι τοῦ νησιοῦ πού τόν γνώρισαν διηγοῦνται θαυμαστά γεγονότα γιά τήν ζωή του. 

Ἔλεγχε στρατηγούς, δημάρχους καί ἄλλα ἐξέχοντα πρόσωπα, 

τά ὁποῖα δέν ἔδιναν τό καλό παράδειγμα στό λαό,

ἀλλά ζοῦσαν ὡς ἀποστάτες τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς κατά Χριστόν ζωῆς.

Ποτέ δέν εἰσῆλθε σέ αὐτοκίνητο στή Σάμο,

ὅπου ἔζησε τά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του.2

Ἦταν πεζοπόρος κήρυκας τῆς πίστεως καί τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἔζησε,

ὡς ἀκτήμων καί διά Χριστόν σαλός καί ὁ λαός τόν σεβόταν ὡς ἅγιο.

Ἦταν ζηλωτής καί ἀκολουθοῦσε μέ πάθος τό Πάτριο ἡμερολόγιο, 

ἐλέγχοντας τούς Νέοημερολογίτες γιά τήν μεγάλη προδοσία τῆς Πίστεως.3

Στήν Σάμο πολλοί ἦταν οἱ πιστοί ἐκεῖνοι 

πού κράτησαν τήν Ὀρθοδοξία καί ἔμειναν σταθεροί στήν Πίστη.

Γι'αὐτό ὑπέστησαν διωγμούς,

ἰδιαίτερα,

ἐπειδή δέν δέχονταν μέ τίποτα τό νέο φράγκικο καλενδάριο.

Μεταξύ αὐτῶν ἦταν καί ὁ παπα-Μελέτιος πού ὑπέστη διωγμό καί φυλάκιση,ἐπειδή δέν ἀκολούθησε τήν ἀλλαγή.Ἰδιαίτερα σκληρός ἦταν ὁ διωγμός στά χρόνια 1950-55.Τότε φυλακίστηκε καί βασανίστηκε καί ὁ παπά-Μελέτιος καί ὅταν ἀποφυλακίστηκε,τόν ἄφησαν σχεδόν γυμνό,μέσα στήν παγωνιά καί στό κρύο.Ἅρπαξε πνευμονία καί κοιμήθηκε.Εἶχε συγγενῆ καί τήν Ἀργυρώ,μιά πολύ πιστή Ὀρθόδοξη γυναῖκα.Ἡ Ἀργυρώ,μέσα σέ μεγάλη κακοκαιρία καί καταρρακτώδη βροχή,ἐμφανίστηκε στό Μοναστήρι μέ Κόλλυβα, ὅπου λειτουργοῦσε ὁ παπα-Πανάρετος,μιά ἁγιασμένη ψυχή,καί ἔφερε τά κόλλυβα γιά τό μνημόσυνο τοῦ παπά-Μελέτιου,χωρίς καθόλου νά βραχεῖ!

Στήν ἐρώτηση, πῶς ἔφτασε μέχρι τό Μοναστήρι τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, χωρίς νά βραχεῖ καθόλου, οὔτε αὐτή, οὔτε τά κόλλυβα, ἀπάντησε, ὅτι πήγαινε ἀπό ἐκεῖ...πού δέν ἔβρεχε! Στό Μοναστήρι τοῦ Εὐαγγελισμοῦ στή Σάμο,ὅπου πήγαινε καί ὁ παπά-Λεόντιος, ζοῦσαν μέ μεγάλη στέρηση καί ἐγκράτεια καί δύο πολύ μεγάλες ἀσκήτριες,πού ψάρι δέν έτρωγαν,οὔτε καί τοῦ Εὐαγγελισμοῦ,πού πῆγε νά τούς λειτουργήσει ὁ παπα-Ἀζαρίας.Στή Σάμο ζοῦσε καί ὁ μπαρμπα-Μανώλης.Ἤταν πολύ ταπεινός καί πρᾶος!Ἔκανε πολλά παιδιά.Πολλά πέθαιναν ἀπό τήν φυματίωση καί τἄθαβε χωρίς παπά.Τοὔλεγαν νά γυρίσει μέ τό Νέο,γιατί κι αὐτός θά πέθαινε καί δέν θἆχε παπά νά τόν θάψει!Ἐκεῖνος ταπεινά ἀπαντοῦσε:-Ἄμα τό ἐπιτρέψει ὁ Θεός ἄς γίνει,ἀλλά δέν νομίζω νά τό ἐπιτρέψει!

Ὅταν κοιμήθηκε,τά παιδιά του,πού εἶχαν μεγαλώσει, πῆραν τήν νύχτα τρεῖς ἡ ὥρα τηλέφωνο τόν παπα-Ἀζαρία,νά στείλουν ἑλικόπτερο γιά νά τόν πάρει,πού θά τό νοίκιαζαν μέ πολλά λεφτά,γιατί εἶχε ἀπαγορευτικό καί οὔτε ἀεροπλάνο πετοῦσε, ιά νά ψάλλει τόν πατέρα τους!Ἐκεῖνος ὅμως ξεκίνησε πολύ πρωί καί πῆγε στό ἀεροδρόμιο,ἕξι ἡ ὥρα,ὅπου ὑπῆρχε μόνο μία θέση στό ἀεροπλάνο,καί ἦταν τό μοναδικό πού πέταξε ἐκείνη τήν ἡμέρα,μέ τό ὁποῖο καί ξαναγύρισε,ἀφοῦ ἔφτασε στή Σάμο καί ἐξεπλάγησαν ὅλοι πού τόν εἶδαν πρωί-πρωί ἐκεῖ!Ὅλα εἶχαν μόνο γιά λίγη ὥρα ἠρεμήσει! Οὔτε κακοκαιρία, οὔτε βροχή!Ἔκανε τήν κηδεία τοῦ εὐλογημένου μπάρμπα-Μανώλη, τόν ἔθαψαν ἁπλά,μέσα σέ ἕνα σεντόνι καί ὁ παπα-Ἀζαρίας ἐπέστρεψε στό Μοναστήρι του!Ὅπως μᾶς διηγήθηκε ὁ π. Ἀζαρίας,ὁ παπα-Λεόντιος ἦταν ἔγγαμος καί εἶχε ἀδελφό ἱερέα,στό χωριό Πλάτανος.

Ὅλο τό χωριό τόν ψήφισε ἱερέα,(ἔτσι γινόταν τότε, ἐκλέγονταν οἱ ἱερεῖς) καί χειροτονήθηκε στό Βαθύ τῆς Σάμου.Οἱ χωριανοί του,τόν προϋπάντησαν μέ θυμιάματα καί ἑξαπτέρυγα.Τό ὄνομά του ὡς κοσμικός ἦταν Λεωνίδας.Ὅταν ἄλλαξε τό ἡμερολόγιο δέν ἀκολούθησε τήν καινοτομία.Ὁ ἀδελφός του τόν προέτρεπε νά ἀλλάξει κι αὐτός, γιατί θά λειώσουν τά παπούτσια του καί δέν θά μπορέσει νά ξαναγοράσει ἄλλα!Ἔκτοτε,πέταξε τά παπούτσια του καί ἦταν ἀνυπόδητος σέ ὅλη του τή ζωή! Λέγοντας,ἄν τά παπούτσια μου γίνουν αἰτία νά χάσω τήν ψυχή μου,ποτέ νά μήν ξαναφορέσω!Ἡ πρεσβυτέρα του λυπήθηκε πολύ,πού δέν θἆχαν τά χρειαζούμενα γιά νά ζήσουν καί ἀπό τήν στενοχώρια της πῆρε δηλητήριο,γιά νά αὐτοκτονήσει!Ὅμως δέν πέθανε!Τῆς ἔκαναν πλύσεις καί νοσηλεύτηκε στό νοσοκομεῖο.Ἔζησε στή συνέχεια ἄρρωστη.Εἶχε καί ἕναν γυιό,πού τελευταία κοιμήθηκε στόν Πειραιά.

Ὅλη τήν περιουσία του ὁ παπα-Λεόντιος τήν εἶχε μέσα σέ ἕνα σακκούλι!Δηλαδή εἶχε μέσα σ' αὐτό τά ἅγια σκεύη,Ἅγιο Ἄρτο καί τά ἀπαιτούμενα γιά τήν Θεία Λειτουργία!Φοροῦσε σχεδόν πάντα τό κουκκούλι του.Ἐπάνω ἔγραφε: "Ὀρθοδοξία ἤ θάνατος!"Μόνο ἕνα ζωστικό χιλιομπαλωμένο φοροῦσε.Δεύτερο ἔνδυμα δέν εἶχε! Ζοῦσε σέ ἐξωκκλήσια καί στίς ἐρημιές.Ἔστελνε τά μικρά παιδιά νά διαλαλήσουν ὅτι τό ἀπόγευμα θἄβγαζε κήρυγμα ὁ παπα-Λεόντιος στήν πλατεῖα τοῦ χωριοῦ.Τῶν Θεοφανείων ἅγιαζε ὅλες τίς παραλίες τοῦ νησιοῦ.Γυναῖκες μέ παντελόνια καί βαψίματα τίς ἔλεγχε αὐστηρά καί δέν τίς δεχόταν.Ἔκανε τόν τρελλό, ιά νά κρύβει τήν ἁγιότητά του.Πολλοί τόν ἀπόπαιρναν.Τόν κυνηγοῦσαν καί τόν χτυποῦσαν.Τρέλλες, ὅμως, δέν ἔλεγε!Δημόσια ἔλεγχε ἐκείνους πού γέλαγαν καμμιά κοπέλα καί στή συνέχεια τήν ἐγκατέλειπαν καί δέν τήν νυμφεύονταν.Ἔτσι ἔλεγξε κάποτε καί τόν γυιό ἑνός φορτηγατζῆ,πού γέλασε μιά κοπέλα στό χωριό!

Ἐκεῖνος, ὅμως δέν ἄντεξε τόν ἔλεγχο.Ἦταν καί πολύ γεροδεμένος. Τοὔστησε καρτέρι καί τόν βασάνισε φρικτά, χτυπώντας τον,ἔχοντας τον γονατιστό καί βγάζοντας του τά γένια τρίχα-τρίχα...Ο μακάριος ὅμως παπα-Λεόντιος δέν ἔλεγε τίποτε!Μόνο προσευχόταν!Καρτερικά ὑπέμεινε τό βασανιστήριο καί γιά τόν λόγο τῶν χειλέων Του ἐβάστασε ὁδούς σκληράς!Γιά τό φρικτό βασανιστήριό του ἔλεγε στό Μοναστήρι,ὅπου τόν δέχτηκαν γιά νά τόν περιποιηθοῦν λίγο καί νά καθαρίσουν τά αἵματα,πού ἔτρεχαν ἀπό τό πρόσωπό του και,πού τόν προέτρεπαν νά πάει νά καταγγείλει τό γεγονός στήν ἀστυνομία:Ἀφῆστε νά ξεπληρώσω καμμιά ἁμαρτία!Ὅταν ἦταν μικρό παιδί ὁ παπα-Ἀζαρίας καί ἔπαιζε μέ τά ἄλλα παιδιά στήν παραλία,ὁ παπα-Λεόντιος προφήτευσε,ὅτι αὐτό τό παιδί,ὅταν μεγαλώσει θά γίνει ἱερομόναχος καί ἡγούμενος,ὅπως διαβεβαίωσαν οἱ παλαιότεροι πού ζοῦν ἀκόμη καί εἶδαν τήν προφητεία του,μετά ἀπό πολλά χρόνια νά ἐκπληρώνεται.Παλαιότερα ὁ παπά-Λεόντιος εἶχε πάει καί στά Ἱεροσόλυμα.

Ὅταν τόν ρώτησαν,γιατί πῆγε, ἀπάντησε:-Γιά νά σώσω τήν ψυχή μου!Ἀλλά ἔφυγε πάλι ἀπό 'κεῖ,γιατί οι Νεοημερολογίτες ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς συλλειτουργοῦσαν μέ τούς Ἁγιοταφίτες.Στή Σάμο,ὅπως σημειώσαμε, λειτουργοῦσε σέ ξωκκλήσια!Κάποτε λειτουργοῦσε στόν Ἅγιο Γεώργιο.Τούς πέταξαν ἔξω τά ὄργανα τῆς καινοτομίας. Ἕνας ἀπ' αὐτούς πέταξε καί τά Ἅγια.Ὁ παπα-Λεόντιος τότε τοῦ εἶπε:-Κακό τέλος νά ἔχεις!Καί πράγματι αὐτός ὁ ἀσεβής,καθόταν κάποτε καί κάπνιζε κοντά σέ ἕνα βαρέλι μέ πετρέλαιο.Τό ἄνοιξε νά δεῖ πόσο πετρέλαιο εἶχε μέσα, αί τά εὔφλεκτα ἀέρια,πού εἶχαν συγκεντρωθεῖ στό βαρέλι,πῆραν φωτιά καί ἔγινε ἔκρηξη καί ὁ ἴδιος κάηκε ζωντανός καί εἶχε φρικτό θάνατο!Ἦταν αὐστηρός νηστευτής.Οὔτε τό Πάσχα δέν ἔτρωγε!Κάποτε, Πάσχα,θά τρώγαν κάτι σαρδέλες,στό Μοναστήρι πού βρέθηκε.Τόν πίεζαν νά φάει κι αὐτός!Πῆρε ἕνα κόκκαλο ἀπό μιά σαρδέλα καί τό κατάπιε, γιά νά τούς κάνει τό θέλημα!

Κάποτε εἶχε ἔλθει στή Σάμο γιά διακοπές, ἀπό ὅπου καταγόταν, μέ τήν οἰκογένειά του ἀπό τήν Γερμανία, ἕνας φίλος μου, ὁ Γιάννης, πού δούλευε σέ μιά Κοινωνική ὑπηρεσία Δήμου στή Γερμανία. Πηγαίνοντας γιά μπάνιο μέ τό αὐτοκίνητό του, βλέπει τόν παπά-Λεόντιο καταμεσήμερο, στόν ἔρημο δρόμο, πού τοῦ σήκωσε τό χέρι.-Σταμάτα, τοῦ λέει! -Ἐγώ σέ αὐτοκίνητο δέν μπαίνω, ἀλλά στό δικό σου θά μπῶ! γιατί ἐσύ θά γίνεις ἱερεύς!Πῆγε μέχρι λίγο παρακάτω μαζί τους, καί μέσ' τήν ἐρημιά κατέβηκε.Ὁ φίλος μου ὁ Γιάννης τἄχασε!Δέν εἶχε ξανασυναντήσει τέτοιον ἄνθρωπο.Τόν θεώρησε τρελλό!Ἔτσι,ὅπως τόν εἶδε ρακένδυτο καί ξυπόλυτο!Πέρασαν τρία χρόνια καί χειροτονήθηκε ἱερεύς,ὁ παπά-Γιάννης!

Τό περιστατικο μοῦ τό διηγήθηκε ὁ ἴδιος,ὅταν ζοῦσε στήν Γερμανία.Πολλά θαυμάσια περιστατικά μοῦ διηγήθηκε καί ὁ τ. πρόεδρος τῆς Βερδικούσσας,ὁ κ. Θεόδωρος Καφφές, γιά τόν παπα-Λεόντιο.Ότι περπατοῦσε ξυπόλυτος μέσα στό χιόνι καί ἀπό τίς πατοῦσες του ἔτρεχε αἷμα!Ὅτι μπαίνοντας στόν Ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, στή Θεσσαλονίκη,μαζί του, μυρόβλυσε ὅλη ἡ Ἐκκλησία καί ἐκεῖ ἔβγαλε λόγο μέ παρρησία ὁ παπά-Λεόντιος,καυτηριάζοντας στό κέντρο τῆς πόλης τήν καινοτομία τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί τόν φοβερό Οἰκουμενισμό!Καί κανένας δέν τόμησε νά ἀντιλέξει,γιατί ἔβλεπαν τό μεγάλο θαῦμα τῆς μυροβλυσίας μπροστά στά μάτια τους!Προσευχόταν ὁ παπα-Λεόντιος,στό δωμάτιο,πού τόν φιλοξενοῦσε ὁ πρόεδρος καί,ὅταν ἄνοιξε γιά νά τοῦ μιλήσει,τόν εἶδε λουσμένο στόν ἱδρῶτα,νά προσεύχεται μέ λιγμούς καί μέ κραυγή ψυχῆς πρός τόν Θεόν!Ἐπισκέφθηκαν κάποτε τόν παπα-Λεόντιο σέ ἕνα Μοναστήρι, που βρισκόταν,μερικοί ἀδελφοί ἀπό τήν Πάτρα.

Τούς σταύρωσε ὅλους ὁ παπα-Λεόντιος καί τούς εὐλόγησε,ἐκτός ἀπό τόν ἱερομόναχο τῆς συνοδείας,πού τόν ἔφτυνε συνέχεια!Αὐτός ὁ ἱερομόναχος πῆρε ἄσχημο δρόμο στή συνέχεια,γιατί, φαίνεται,δέν εἶχε καθαρό βίο,ὅπως ὀφείλουν νά ἔχουν οἱ ἱερεῖς καί καθαιρέθηκε ἀπό τήν Ἐκκλησία,γιατί σκανδάλιζε τόν κόσμο μέ τήν ἀπρόσεκτη ζωή του.Κάποτε,ἀπό φθόνο τοῦ διαβόλου,ἔσπασε τό γυάλινο Ἀρτοφόριο,πού εἶχε πάντοτε μαζί του ὁ παπα-Λεόντιος, γιά νά κοινωνεῖ τούς ἀσθενεῖς καί νά μεταλαμβάνει καί ὁ ἴδιος,ὄντας ιερεύς,ὅταν δέν μποροῦσε νά λειτουργήσει,μιά καί ἦταν σέ διαρκῆ νηστεία.Ἔσκυψε μέ ἰδιαίτερη εὐλάβεια, μάζεψε τά γυαλιά καί τόν Ἅγιο Ἄρτο,ἔκανε τά γυαλιά μικρά κομματάκια σέ ἕνα γουδί χτυπώντας τα μέ τό γουδοχέρι καί τά κατέλυσε ὅλα.Περίμεναν νά πεθάνει ἀπό ἐσωτερική αἱμορραγία,ἀφοῦ θά κατακόβονταν τά σπλάχνα του ἀπό τά γυαλιά,ἀλλά τίποτε δέν ἔπαθε!Συνέχισε νά κηρύσσει καί νά διδάσκει τόν λαό μέ παρρησία μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του,τό 1995.

Δίδασκε νά νηστεύουν ὅλοι καί νά ἐπιμελοῦνται τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς τους συνεχῶς,μέ ἀδιάλειπτη προσευχή ἐφαρμόζοντας τό Ἅγιο Εὐαγγέλιο καί τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Κυρίως κήρυσσε νά ἐπιστρέψουν ὅλοι στήν Ὀρθοδοξία καί στό Πάτριο Ἑορτολόγιο καί νά ἐγκαταλείψουν τήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ."Ἡ ἀγάπη οὐ λογίζεται τό κακόν"

Ἀγαπημένοι μου πνευματικοί ἀδελφοί!

Ἀνάμεσα στοὺς ὡραίους καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ξεχωρίζει, ὡς χάρισμα τῆς ψυχῆς, ποὺ ἀγαπᾶ ἰδιαίτερα τὸν Χριστόν μας,ἡ ἀγαθωσύνη! Συνδυάζεται πάντοτε μὲ τὴν συγχωρητικότητα,τὴν κατανόηση,τήν καλωσύνη καὶ τὴν ἐλεημοσύνη! Ἀληθινὰ καὶ κατὰ Θεὸν δίκαιος εἶναι ὁ ἐλεῶν ὅλην τὴν ἡμέραν,μὲ προσευχὴ γιὰ τοὺς ἀδελφούς,μὲ καλὸν λόγον,ἀγαθὲς σκέψεις καὶ καλοὺς λογισμοὺς γιὰ ὅλους!Τότε ἡ ψυχὴ μας γίνεται ὁλάνθιστο πνευματικὸ περιβόλι!Καρπὸς τῆς ἀγαθωσύνης εἶναι ἡ εἰρήνη καὶ ἡ πραότητα,ἡ γλυκύτητα τῶν ὑποστηρικτικῶν καὶ παρηγορητικῶν λόγων στοὺς ἀσθενεῖς πνευματικὰ καὶ σωματικά. Ἡ ἀγαθωσύνη, ὡς ἐλεημοσύνη ἐκφράζεται καὶ μὲ τὴν ὑλικὴ κατὰ τὸ δυνατὸν συμπαράσταση στοὺς ἐνδεεῖς καὶ ἀπόρους ἀδελφούς μας. Μεγάλη παρρησία κοντὰ στὸν Θεὸν ἀποκτάει ἡ ψυχή μας μὲ τὴν ἐλεημοσύνη καὶ στὸν νῦν αἰῶνα, στὰ αἰτήματα τῶν προσευχῶν μας,ἀλλὰ κυρίως τὴν Ἡμέρα Ἐκείνη, ἐνώπιόν του Δίκαιου Κριτῆ! Γιαὐτό, ἰδιαίτερα σήμερα, σὲ ἡμέρες πνευματικῆς κυρίως κρίσεως, ἂς καλλιεργήσουμε συνειδητὰ τὸν ὡραιότατο αὐτὸν καρπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴν ἀγαθωσύνη,ὁμοιάζοντας μὲ τὸν Χριστόν μας,ποὺ ἀνατέλλει τὸν ἥλιον Αὐτοῦ ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους καὶ ποὺ ἡ δικαιοσύνη Του ἀποδεικνύεται στὰ ἔργα μας μᾶλλον,ὡς διαρκής φιλανθρωπία καὶ μέγα ἔλεος!

1Ἴσως οἱ διηγήσεις αὐτές ἀναφέρονται σέ ἄλλον ἀσκητή καί ὄχι στόν παπα-Λεόντιο τῆς Σάμου, πού ἦταν ἔγγαμος ἱερεύς καί δέν εἶχε πάει ποτέ στό Ἅγιον Ὄρος, ὅπως μᾶς διεβεβαίωσε ὁ π. Ἀζαρίας, ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γροργοϋπηκόου στά Βίλλια Ἀττικῆς. Ὁ π. Ἀζαρίας κατάγεται ἀπό τήν Σάμο καί μᾶς διηγήθηκε πολλά θαυμάσια γιά τόν π. Λεόντιο. Πολλά, βέβαια, ἀπό τά ἀναφερόμενα καί στίς παραπάνω διηγήσεις εἶναι γεγονότα ἀληθινά καί εἶναι ἀπό τόν βίο τοῦ παπα-Λεόντιου, πού γιά ἕνα διάστημα εἶχε ἐξαφανισθεῖ ἀπό τήν Σάμο, ὅταν πῆγε στά Ἱεροσόλυμα!... ἤ καί στό Ἅγιον Ὄρος!...;
2 Μέ ἐξαίρεση τό γεγονός πού ἀναφέρεται πιό κάτω.
3 Σύγκρινε, Βλασίου Μοναχοῦ, ἁγιορείτου, Οἱ ἀόρατοι ἐρημίτες τοῦ Ἄθωνα, 2007.
Πηγή: ''ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ''
από το ομώνυμο Ιστολόγιο του πατρός Νικολάου Δημαρά
Τίτλος, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Δημαράς

ΩΣ ΟΥΔΕ ΗΜΕΙΣ ΑΦΙΕΜΕΝ ΤΟΙΣ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙΣ ΗΜΩΝ

 

Στην Αντιόχεια της Ανατολής, στα χρόνια του αυτοκράτορα Ουαλεριανού,

ζούσαν ο ιερέας Σαπρίκιος και ένας φίλος του,

ο Νικηφόρος.

Ο Νικηφόρος είχε για πνευματικό οδηγό τον ιερέα Σαπρίκιο.

Όμως ο διάβολος μίσησε την φιλία των δύο αυτών πνευματικών αδελφών.

Κάποια συκοφαντία που έφτασε στα αυτιά του ιερέα Σαπρικίου ήταν ικανή

 να διαλύσει τον χριστιανικό τους σύνδεσμο.

Κύριος φταίχτης της συκοφαντίας θεωρήθηκε ο Νικηφόρος και γι’ αυτό 

ο Σαπρίκιος τον μίσησε θανάσιμα.

Πολλές φορές ο Νικηφόρος προσπάθησε να τον πλησιάσει,αλλά μάταια.

Ο Σαπρίκιος δεν άκουγε κουβέντα.

Κι όσο περνούσε ο καιρός,τόσο πείσμωνε ο ιερέας. Τότε ξέσπασε στα μέρη της Ανατολής ένας τρομερός διωγμός σε βάρος των Χριστιανών. Ανάμεσα στους Χριστιανούς που έπιασαν, ήταν και ο ιερέας Σαπρίκιος. Τον βασάνισαν για ν’ αρνηθεί την πίστη του. Τον έφεραν μπροστά στο χρυσό είδωλο του Δία, μα εκείνος αρνήθηκε να θυσιάσει. Και τον έριξαν στην φυλακή, όπου συνέχισαν να τον βασανίζουν περισσότερο. Ο Νικηφόρος βλέποντας τα μαρτύρια του ιερέα, με αρκετά χρήματα έπεισε τον φύλακα να τον αφήσει να μπει στο κελλί της φυλακής για να ζητήσει συγχώρεση και πάλι από τον Σαπρίκιο. Κλαίγοντας ο Νικηφόρος τον παρακαλούσε, αλλά εκείνος δεν τον συγχωρούσε με τίποτα.

Την άλλη μέρα ο δήμιος διάβαζε τη θανατική καταδίκη του ιερέα και ετοίμαζε το ξίφος του για να τον αποκεφαλίσει. Ανάμεσα στο πλήθος που είχε μαζευτεί ήταν κι ο Νικηφόρος,που φώναζε δυνατά στον Σαπρίκιο ζητώντας του συγχώρεση την τελευταία εκείνη στιγμή.Ο Σαπρίκιος και πάλι αρνιόταν.Αλλά ο Θεός, που δεν θέλει τέτοιους μάρτυρες, πήρε τη χάρη Του από τον Σαπρίκιο κι ο ιερέας μπροστά στον δήμιο αρνήθηκε ότι ήταν Χριστιανός και θυσίασε στα είδωλα. Το πλήθος έμεινε στη θέση του παγωμένο. Ο Νικηφόρος σάστισε. Γύρισε το βλέμμα του στον ουρανό και είδε έναν Άγγελο έτοιμο να στεφανώσει τον μάρτυρα. Μα, όταν ο Σαπρίκιος αρνήθηκε τον Χριστό, το στεφάνι παρέμεινε εκεί,περιμένοντας κάποιο μάρτυρα καινούριο.Τότε ο Νικηφόρος πετάχτηκε από το πλήθος και φώναξε στο δήμιο: -Ο Χριστός θέλει σήμερα ένα μάρτυρα. Είμαι Χριστιανός!Εμπρός, τι περιμένεις;Αποκεφάλισέ με!Κι έτσι τη θέση του Σαπρικίου πήρε ο Άγιος Νικηφόρος.

Ένας ευσεβής οικογενειάρχης από την Ανατολή, ο Γεώργιος, επισκέφθηκε τον αββά Σιλουανό, για να τον συμβουλευτεί σχετικά με κάτι που τον απασχολούσε. Τον τελευταίο καιρό είχε προβλήματα με έναν γείτονά του,που του έκανε ζημιές στο κτήμα του.Για όλες τις ταλαιπωρίες ο Γεώργιος έκανε υπομονή και τις ξεπερνούσε με την προσευχή του στο Θεό. Όσο περνούσαν όμως οι μέρες,ο γείτονας γινόταν όλο και χειρότερος. Η υπομονή του Γεωργίου στο τέλος εξαντλήθηκε και πήρε την απόφαση να πάει το γείτονά του στα δικαστήρια. Θέλησε να ρωτήσει γι’ αυτό τον αββά Σιλουανό. Στην εξομολόγησή του ο Γεώργιος αποκάλυψε στο Γέροντα το πρόβλημά του και την απόφασή του να πάει τον σκληρόκαρδο γείτονα στα δικαστήρια.

Ο γέροντας, σιωπηλός και ατάραχος, του λέει:- Κάνε όπως θέλεις, παιδί μου.- Δεν νομίζεις όμως, Γέροντα, ότι αν τιμωρηθεί αυστηρά θα ‘ναι πιο δίκαιο;- Κάνε ό,τι σε αναπαύει, απάντησε ο Γέροντας με αδιαφορία. -Θα ‘ναι καλύτερα και για την ψυχή του, ε Αββά; Ρώτησε ο Γεώργιος, μα ο Γέροντας δεν απάντησε.-Τότε λοιπόν να πηγαίνω σιγά-σιγά, είπε ο Γεώργιος, να μην κουράζω άλλο την αγάπη σου. Θα φύγω για το δικαστή κατευθείαν.-Στάσου λίγο, παιδί μου. Μη βιάζεσαι τόσο, είπε ο Γέροντας. Έλα να προσευχηθούμε πρώτα, να ευλογήσει ο Θεός την πράξη σου. -Σηκώθηκε ο Γέροντας και πήρε τον Γεώργιο και στάθηκαν μπροστά στην εικόνα του Παντοκράτορα. Αφού έκανε τον σταυρό του ο Αββάς, άρχισε να λέει: «Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου, ελθέτω η βασιλεία σου, γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ και επί της γης.

Τον άρτον ημών τον επιούσιον δός ημίν σήμερον και μη αφίης ημίν τα οφειλήματα ημών,

ως ουδέ ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών»!

Στα τελευταία αυτά λόγια της προσευχής του αββά Σιλουανού,

ο Γεώργιος φώναξε:

-Μα, γέροντα, δε λέει έτσι η Κυριακή Προσευχή.

Μήπως κάνετε κάποιο λάθος;

-Πραγματικά, παιδί μου, δεν λέει έτσι η Κυριακή Προσευχή, είπε με σταθερή φωνή ο Αββάς.

Έτσι όμως είναι η πραγματικότητα.

Αφού εσύ αποφάσισες, να παραδώσεις τον αδελφό στη δικαιοσύνη,

εγώ δεν μπορώ να κάνω άλλη προσευχή για σένα.

Ο Γεώργιος έμεινε άφωνος! 

Πήρε ευχή και επέστρεψε στο σπίτι του.

Τα λόγια του Αββά χαράκτηκαν βαθιά στην ψυχή του.

Ο Γεώργιος συνέχισε την ενάρετη ζωή του επαναλαμβάνοντας το δίδαγμα του Αββά Σιλουανού:

 «Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών…»!...

Πηγή: ''Αγιορείτικο Βήμα''
Επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Ο ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΣΙΓΩΝ ΚΡΥΠΤΕΙ ΧΡΙΣΤΟΝ ΕΝ ΤΑΦΩ

Γέροντα,
το Πατριαρχείον αποδεικνεύει,
ότι δεν πιστεύει πια στην μοναδικότητα της Ορθοδοξίας,
αφού λατινοφρονεί τόσο επίσημα και απροκάλυπτα.
-Περί τούτου δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία,τέκνον!
Οι επίσκοποί του έχουν γίνει πλέον ένα με τον πάπα και προσπαθούν να παρασύρουν και εμάς στην αίρεσή τους.
Αυτός, ο ίδιος ο Μάξιμος στην Ν. Σκήτη ετόλμησε να κηρύξει ενώπιον των πατέρων της,
ότι ο Παπισμός έχει κανονική ιερωσύνη και έγκυρα μυστήρια!
Ευτυχώς που βρέθηκε και ένας ευλογημένος Ιερομόναχος και τον ήλεγξε κατά πρόσωπον γι' αυτήν του την βλασφημία.
Και μετ' ολίγον είχεν το θράσσος,
αυτός ο ίδιος κακόδοξος επίσκοπος να διακηρύξει εν μέσω Προτάτω,
περί της μοναδικότητας της Ορθοδοξίας!...
Δόκτορες... της κακοδοξίας παιδί μου,
αδίστακτοι και αδιάντροποι...
Αλλά, όπως λέγει και ένας Άγιος,
η Εκκλησία της Κων/λεως έχει γίνει συνήθεια πλέον και πέφτει σε αιρέσεις,
γι' αυτό και δεν μας παραξενεύει και τόσο.
Το θέμα, όμως είναι,
τί κάνουν οι υπόλοιποι Ορθόδοξοι και ειδικά για μας,
οι αρχές του Αγίου Όρους,οι ηγούμενοι και οι δεκάδες προιστάμενοι των Ιερών Μονών.
Δυστηχώς,
αντί να αντιδράσουν κατά του Φαναρίου,
δώκουν...τους ζηλωτάς,
ώστε να σβήσει κάθε στοιχείο,που θα εμπόδιζε την ένοχη στάση τους.

Και οι μορφωμένοι θεολόγοι, ερώτησε με αγωνία και αγανάκτηση ο Ιλαρίων, συμφωνούν και αυτοί με τις βλασφημίες αυτές του Εξάρχου; -Απ' αυτούς παιδί μου, μην περιμένεις τίποτα, απάντησε με ταραγμένη κάπως φωνή ο πνευματικός. Θέλεις αποδείξεις;

Άκουσε, να σου διαβάσω κατ' αρχήν τις γνώμες τριών εκ των ηγουμένων των νέων αδελφοτήτων, αναφορικώς με το θέμα της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου, για να καταλάβεις και μόνος σου, τι πιστεύουν οι άνθρωποι αυτοί για τον ιερό αγώνα του ζηλωτισμού εις τον Άθωνα. Σηκώθηκε αργά, πήρε τα γυαλιά του και ένα φάκελλο με πολυγραφημένες κόλλες των Πρακτικών της Εξαρχίας και άρχισε να διαβάζει με την ιεροπρεπή φωνή του: ''Συμμερίζομαι πλήρως ότι η Μήτηρ Εκκλησία μέχρι σήμερον επέδειξε την ενδεικνυμένην χριστιανικήν επιείκειαν και ανοχήν. 

Μήπως όμως σήμερον η χρησιμοποίησις βίας και η καταδίωξις ενίων πρωταιτίων ''ζηλωτών'' θα εδημιουργήσει θόρυβον και κατά τίνα τρόπον θα ηρωποιούσε τα πρόσωπα ταύτα, ενώ έχομεν πληροφορίας, ότι οσημέραι η παράταξις αυτών φθίνει και οδηγείται εις αυτοδιάλυσιν''. Και, ποιος τα λέει αυτά παιδί μου Ιλαρίων; Ο ηγούμενος της Μονής Γρηγορίου π. Γεώργιος, αυτός, που μέχρι προχθές έγραφε,''ότι η ένωσις σχεδόν έχει γίνει'' και καλούσε σε εγρήγορση τους πατέρας του Αγίου Όρους!

Βλέπεις, πόσο εύκολα είναι τα λόγια και δύσκολη η πράξη; Με το ίδιο πνεύμα μίλησε,συνέχισε ο πνευματικός, και ο ηγούμενος της Μονής Σταυρονικήτα π. Βασίλειος. ''Νομίζω, ότι άπαντες, είπε, είμεθα σύμφωνοι εις την επιβολήν της δεούσης τιμωρίας εις τους πρωταιτίους της Ι. Μονής Εσφιγμένου. Πλην δέον, όπως είμεθα επιφυλακτικοί εις την ετέραν φάσιν, ήτοι εις την εκτέλεσιν της ληφθησομένης σχετικής αποφάσεως. 

Θα έδει, όπως σοβαρώς απασχολήσει ημάς ο ενδεικνυόμενος τρόπος τιμωρίας και απομακρύνσεως των εν λόγω προσώπων''. Ακριβώς, όπως ήθελαν να ενεργήσουν οι Γραμματείς και Φαρισαίοι δια την σύλληψιν του Κυρίου, συνέχισε ο παπα-Αγάθων, να γίνει δηλαδή με τρόπον ''ίνα μη θόρυβος γένηται παρά τω λαώ'! Πώς λοιπόν να μην κλαίω Ιλαρίων, μετά από μια τέτοια κατάσταση;

Βλέπεις με τι ανέντιμον τρόπον προσπαθούν όλοι τους να παρουσιάσουν διχασμένους τους πατέρας και την Μονή, δήθεν ''παρασυρμένη'' από μερικούς ''πρωταιτίους ζηλωτάς'', ενώ επανειλημμένως όλοι μαζί, εν συνάξει, έχουν υπογράψει τα κείμενα και την ομολογίαν τους ενώπιον του πατρ. Εξάρχου ήδη από το 1972.'''Η όλοι μαζί εξορία, ή κανείς'', εδήλωσαν και δηλώνουν μέχρι σήμερα.

-Να σου διαβάσω τώρα, συνέχισε ο Γέροντας και την σχετικήν γνώμην του ηγουμένου της Μονής Ξενοφώντος, ενός χθεσινού αγιορείτου, ο οποίος, αντί να παραδειγματισθεί από την σώφρονα σιωπήν άλλων παλαιοτέρων συναδέλφων του, θέλησε κι αυτός να δώσει το παρόν μαζί με τους λοιπούς θεολόγους ηγουμένους, ώστε να μην υπάρχει εξαίρεση στην θλιβερή τους διακονία...''

Είναι τελείως απαράδεκτον,είπε,το γεγονός, ότι η Μονή Εσφιγμένου επί τόσα χρόνια ευρίσκεται μακράν της Ιεράς Κοινότητος και αγνοεί τας εν προκειμένω υποχρεώσεις αυτής. Η συνέχισις της καταστάσεως ταύτης ουδόλως τιμά την αγιορειτικήν πολιτείαν και ημάς προσωπικώς''.

-Μα Γέροντα, αυτός και χωρίς να το θέλει, ομολογεί, ότι τους... ατιμάζει στα μάτια των Ορθοδόξων την πορεία της Εσφιγμένου και των λοιπών ζηλωτών πατέρων'', αφού, ως και οι Ιεροί Κανόνες γράφουν, καθώς πολλές φορές διαβάσαμε μαζί, ότι τιμή και έπαινος ανήκει σε όποιον ιερέα και πιστόν δεν ακολουθεί κακόδοξον ψευδοποιμένα, αλλά διακόπτει την μετ' αυτού κοινωνίαν. Αφού λοιπόν αυτοί θέλουν να την συνεχίζουν, τότε ας χαίρονται... τον έλεγχον και την εξουδένωση που τους αρμόζει,κι ας αφήσουν για την Μονή Εσφιγμένου τον έπαινον, που μόνη της διάλεξε υπακούοντας στην ιερή φωνή των Πατέρων. 

Δυστηχώς Ιλαρίων,το λέω και δεν μπορώ να το πιστέψω, αλλά το έχουν για τιμή τους,που υπακούουν σε μια τέτοια Εκκλησία, όπως ακριβώς κατήντησε το Φανάρι τελευταία. Άκουσε, πως την θαυμάζει, ένας άλλος ηγούμενος, ο π.Αιμιλιανός της Σιμωνόπετρας, και φρίξον δια την μόρφωσιν της ''ευσεβείας'' των νέων αγιορείτικών αδελφοτήτων.

''Δι' αυτό, ενώπιον Υμών, Άγιε Πρόεδρε,ομολογώ, ότι η αφοσίωσίς μου προς την Μητέρα Μεγάλην του Χριστού Εκκλησίαν είναι τοιαύτη, ώστε θα προετίμων να πλανώμαι, αλλά να έχομαι στερρώς της Αγίας Μητρός Εκκλησίας, παρά να αληθεύω ανεξαρτήτως απ' αυτήν, διότι δεν θα έχω την βεβαιότητα, ότι πατώ σε έδαφος ασφαλές''. -Μα αυτό είναι φοβερό, Γέροντά μου!

Τέτοια ομολογία αγιορείτου ηγουμένου ενώπιον ενός τέτοιου επισκόπου, υπέρ μιας τέτοιας εκκλησίας, χωρίς καμμιά διαμαρτυρία των άλλων παρόντων συναδέλφων του,σημαίνει καθαρά πλέον, ότι το επίσημον Όρος έπεσε ,όπως και το Φανάρι, προ ετών. Δεν απομένει πια παρά η τιμωρία μας από τον Θεόν. -Και εγώ το πιστεύω αυτό,απήντησε με σβησμένη φωνή ο γηραιός πνευματικός. 

Το πιστεύω, διότι δεν είναι μόνον οι παραπάνω ηγούμενοι που συνεφώνησαν πλήρως με την Εξαρχίαν προς εξόντωση της Μονής Εσφιγμένου. Ως επληροφορήθην, πλην μιας Μονής, όλες οι άλλες υπέγρραψαν την απέλαση της Γεροντίας και του ηγουμένου! Τα μέτωπα, ως βλέπεις, έχουν χωρίσει πια!Φοβούμαι, ότι ''εγγύς έστιν το τέλος'', δηλαδή η ένωσις.

Ο Θεός θα επιτρέψει τότε να λάβομεν έκαστος κατά την καρδίαν του. Παιδί μου Ιλαρίων, ήλθεν πλέον η ώρα να πάρεις και εσύ την σκυτάλην της ομολογίας, που τόσα χρόνια με πολλές δοκιμασίες και πίκρες κρατήσαμε εμείς,οι γεροντότεροι. Μην δειλιάσεις για το βάρος και την ευθύνη, ούτε να γογγύσεις. Λίγοι στην ζωή αυτή αξιώνονται να ολολογήσουν, γι' αυτό πρέπει να το θεωρούν υψίστη τιμή τους.

Ούτε να νομίσεις,ότι η αρετή σου ή τα τυχόν χαρίσματά σου έγιναν η αιτία να σε διαλέξει ο Θεός, γι' αυτήν την αποστολή. Ο Θεός πολλές φορές καλεί τα πιο ''εξουθενωμένα'' για να καταισχύνει τα ''ισχυρά''. Τον αμαθή όχλο, για να ταπεινώσει τους εν υπερηφανία και φυσιώσει θεολογούντας... 

Όπως αγωνίζεσαι για την καθαρότητα των λογισμών σου, έτσι θέλω να αγωνισθείς και για την καθαρότητα της πίστεώς σου. Τα πάντα να προτιμήσεις να χάσεις παρά να υποχωρήσεις στον ενωτικόν υστερισμόν της εποχής μας, μολύνοντας έτσι τον γλυκύ της Ορθοδοξίας μας οίνον,που με τόσες θυσίες έφθασε μέχρι εσένα άκρατος και ηδύς. ''Κράττει ο έχεις, ίνα μηδείς λάβει τον στέφανόν σου τέκνον'' και ο Θεός θα μείνει παντοτινή σκέπη για εσένα και την συνοδείαν σου.

Στον κόσμο αυτό, μόνο την αμαρτία να φοβάσαι, όπως λέει και το χρυσό στόμα της Εκκλησίας, τα δε λοιπά πάντα, να τα βλέπεις, ως μάταια και παρερχόμενα, ''καν χρηστά ή, καν λυπηρά''. Όσο δε για τους Αγιορείτας αδελφούς σου, που μέχρι τώρα επιμένουν να καλύπτουν την τραγωδία που διέρχεται η Ορθοδοξία εξ' αιτίας του Φαναρίου και των συνοδοιπόρων του, μην στεναχωριέσαι, διότι έφθασε και γι' αυτούς η ώρα. 

Το ''κοινόν ποτήριον'' ευρίσκεται ήδη ''επί θύραις'' και, όταν η αλλόκοτος μίξις θα έχει συντελεσθεί, να δούμε, τι προφάσεις θα βρουν, για να καλύψουν την εντροπή τους... Ας ευχόμεθα, όμως και γι' αυτούς, διότι είναι αδελφοί μας και ''το αίμα νερό δεν γίνεται''.

Ελπίζω να δώσετε τα χέρια στον διωγμό -διότι, εγώ δεν θα ζω πια- όταν εσείς και όσοι εξ' αυτών σας μιμηθούν διωγμένοι απ' τους πολλούς, που θα μείνουν πιστοί στην αντίχριστο ένωση, θα αποτελείτε την συνέχεια της γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας μέσα στην σύγχυση των ημερών εκείνων.

Δεινόν πόλεμον ήγειραν οι οικουμενισταί
εναντίον της Ορθοδοξίας.
Υποκρινόμενοι δε, επικαλούνται υπέρ του αντιεκκλησιαστικού τούτου σάλου
και... την ειρήνην.
Διότι ''οδόν ειρήνης ουκ έγνωσαν'' (Ρωμ.γ' 17΄),οι δυστηχείς.
Την ειρήνην καταλύει η αίρεσις.
Η αίρεσις αρνείται την Ορθοδοξίαν,αντιμάχεται την αλήθειαν και φθείρει ''εν κακή διδασκαλία'' ''την πίστιν του Θεού'', ''υπέρ ης Ιησούς Χριστός εσταυρώθη''
(Ιγναντίου Θεοφόρου, ΒΕΠΕΣ, 2, 267).
Η κοινωνία της αιρέσεως είναι ''αλλοτρίωσις Χριστού'' (Θεοδώρου του Στουδίτου,
P.G.99, 1276), απομάκρυνσις ''από της του Θεού Χάριτος''
πτώσις εις την κατάραν και ''εις το σκότος το εξώτερον'' (Δαλματίου,Μ. 41257),
ένθα ουκ έστιν ειρήνη.
Κ αίρεσις δόρατα ακοντίζει κατά της ευσεβείας ''εντός της Εκκλησίας,
τουτέστιν εντός αυτού του οίκου του Θεού.(Κελεστίνου Ρώμης,Μ.4.1048).
Δια της αιρέσεως, τέμνεται στο σώμα του Χριστού εις μυρίας δόξας διαιρούμενον'' (Θεοδώρου Στουδίτου,P.G.99,1473),
σαλεύονται αι κατά τόπους Ορθόδοξαι Εκκλησίαι (Μ.Βασιλείου,P.G.32,212),
διεγείρεται λύσσα τω κόσμω'' και δια των ψευδοδοξιών
ο εχθρός Διάβολος ''κακώς τα ημέτερα ταλαντεύει''
(Γρηγορίου Θεολόγου,P.G.36,476).

Εισαγωγή κειμένου,τίτλος,επεξεργασία και επιμέλεια 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Αποσπάσματα άρθρων από το βιβλίο 

του αειμνήστου πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου

 ''Ορθοδοξία και Αίρεσις''.

Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα στη σύγχρονη αίρεση του Οικουμενισμού και την μεγάλη ευθύνη των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής.

Η φωτογραφία είναι του μακαριστού

Γέροντα Αββακούμ του Ανυπόδητου, 

ενός άλλου ακόμη ζηλωτή Χριστού.

Ο Τίτλος είναι στίχος από τα έμμετρα έργα του μεγάλου ομολογητή, 

Μελετίου του Γαλησιώτη (13ος αιώνας),

ενός από τους κυριότερους αντίπαλους της ψευδοένωσης της Λυών (1275).

Αείμνηστος Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος

ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΣ ΤΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΑΣ

 

Η Αγία Θεοδώρα γεννήθηκε το 815 μ.Χ., στην Παφλαγονία της Μικράς Ασίας. 

Ήταν κόρη του Μαρίνου,

ο οποίος είχε πάρει το αξίωμα του Δουγγαρίου (διοικητής του θεματικού στόλου) και της Θεοκτίστης.

Διακρινόταν από νωρίς για την εξυπνάδα και τη μεγάλη της ευσέβεια.

Σε ηλικία 15 χρόνων το 830 μ.Χ., 

εγκαταστάθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου θα έπαιρνε μέρος σε μια γιορτή

 που δινόταν από την αυτοκράτειρα,

για να διαλέξει σύζυγο ο αυτοκράτορας Θεόφιλος.

Στην γιορτή παρευρισκόταν όλες οι νέες των ανωτέρων κοινωνικών τάξεων,

μεταξύ των οποίων και η Κασσιανή.

Ο αυτοκράτορας είπε στην Κασσιανή ''’εκ γυναικός ερρύει τα φαύλα'', 

που σημαίνει,ότι από την γυναίκα προέκυψαν όλες οι συμφορές,υπονοώντας την Εύα,

θέλοντας να τη δοκιμάσει.

Αλλά αυτή του απάντησε με παρρησία:

''Και εκ γυναικός πηγάζει τα κρείττω'', εννοώντας την Θεοτόκο.

Εξαιτίας της τολμηρής της απάντησης ο αυτοκράτορας επέλεξε τη σεμνότατη Θεοδώρα.Η Κασσιανή ενδύθηκε το μοναχικό σχήμα και η Θεοδώρα την αυτοκρατορική πορφύρα,στο πλευρό του εικονομάχου συζύγου της.Απέκτησε έναν υιό το Μιχαήλ και πέντε θυγατέρες τη Θέκλα, την Άννα,την Αναστασία,την Πουλχερία και τη Μαρία.Η αυτοκράτειρα Θεοδώρα διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην πολιτική και θρησκευτική πάλη γύρω από το ζήτημα της λατρείας ή όχι των εικόνων,που είχε ξεκινήσει ήδη από το 730 μ.Χ.,από τον ιδρυτή της δυναστείας των Ισαύρων Λέοντα τον Γ.Η διαμάχη αυτή χώρισε το Βυζάντιο σε δύο μέρη στους εικονολάτρες και στους εικονομάχους.Ο αυτοκράτορας Θεόφιλος ακολούθησε εικονομαχική πολιτική.

Με βασανιστήρια,διώξεις και καταστροφή ιερών κειμηλίων και εικόνων (π.χ. ασβέστωναν τις ιερές Εικόνες).Σε δύο αδελφούς από την Συρία το Θεοφάνη και το Θεόδωρο,χάραξε στα μέτωπα τους με πυρωμένο σίδερο για να τους εξευτελίσει, μερικούς στίχους,γι’ αυτό ονομάσθηκαν ‘’Γραπτοί’’.Η αυτοκράτειρα Θεοδώρα έμεινε πιστή στις θρησκευτικές αρχές,που είχε διδαχθεί από τους γονείς της και μαζί με τα παιδία της κρυφά στα διαμερίσματα της,αλλά και σ’ επισκέψεις στην μητέρα της, απέδιδαν τις πρέπουσες τιμές στους Αγίους.Αποκαλούσαν μητέρα και παιδιά τις ιερές Εικόνες ''καλά νινιά'', για να μην καταλάβει κάτι ο αυτοκράτορας.

Το 842 μ.Χ.ο αυτοκράτορας Θεόφιλος αρρώστησε βαριά από δυσεντερία τόσο που παραμορφώθηκε το στόμα του και ο λάρυγγάς του είχε βγει έξω.Σε όραμά της η αυτοκράτειρα Θεοδώρα είδε,την άχραντο Θεοτόκο με το θείο βρέφος αγκαλιά, περιστοιχισμένη με λαμπροφορεμένους αγγέλους,οι οποίοι έδερναν το Θεόφιλο ανελέητα.Καθώς ξύπνησε άκουσε το σύζυγο της να λέει αναστενάζοντας, ''Αλίμονό σε μένα τον άθλιο και δυστυχή.Για τις αγίες Εικόνες με κτυπάνε''.Τότε η Θεοδώρα παρακαλούσε μπροστά στην εικόνα του Χριστού,που είχε βγάλει από τα σεντούκια,να τον λυπηθεί.Ξαφνικά ο Θεόφιλος άρπαξε και καταφιλούσε μια εικόνα,που σαν εγκόλπιο είχε κρεμασμένη ένας από τους παρευρισκόμενους.Το θαύμα έγινε και το στόμα και ο λάρυγγάς του επανήλθαν στη φυσιολογική τους κατάσταση.Με το θάνατο του συζύγου της το 842,ανέβηκε στο θρόνο ο ανήλικος υιός της Μιχαήλ,σε ηλικία τριών ετών.

Η Αυγούστα, ως επίτροπος του υιού της συγκρότησε και επικύρωσε τα πρακτικά της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας (787), κατέβασε από τον πατριαρχικό θρόνο τον εικονομάχο Ιωάννη,τον έβδομο και ανέβασε το Μεθόδιο. Επίσης αποφασίστηκε η οριστική αναστήλωση των ιερών Εικόνων.Έδωσε εντολή ν’ αφεθούν ελεύθεροι από τις φύλακες και να επιστρέψουν από τις εξορίες,όσοι εξαιτίας των εικόνων είχαν βασανισθεί και διωχθεί.Με απόφαση της Ιεράς Συνόδου στις 11 Φεβρουαρίου του 842, ημέρα Κυριακή των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, συγκεντρώθηκαν στην Αγία Σοφία,όσοι Πατέρες,μοναχοί και κληρικοί είχαν διασωθεί από την αυτοκρατορική οργή,μεταξύ των οποίων και οι «Γραπτοί» και μ’ επικεφαλής την Αυτοκράτειρα Θεοδώρα και τον υιό της Μιχαήλ,τέλεσαν λιτανεία των Ιερών Εικόνων με θυμιατά,λαμπάδες και επανέφεραν στους ναούς τις ιερές Εικόνες.

Η εκκλησία μας τιμά και εορτάζει αυτό το γεγονός κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή των Νηστειών,η οποία ονομάσθηκε Κυριακή της Ορθοδοξίας.Όμως κηδεμόνας του Μιχαήλ ήταν ο αδερφός της Βάρδας,άνθρωπος ποταπός και ασεβής,που παρέσυρε σε ανόσιες πράξεις τον ανιψιό του.Αφού συκοφάντησε για κατάχρηση του αυτοκρατορικού ταμείου τη Θεοδώρα και πως επιβουλευόταν τον υιό της, κατάφερε να ξεσηκώσει το Μιχαήλ εναντίον της και την έκλεισε στο μοναστήρι των Γαστρίων μαζί με τις κόρες της.Εκεί εξανάγκασε τον Πάτρωνα,αδερφό της Θεοδώρας να τις κάρει μοναχές,χωρίς τη θελήσή του,ενάντια στην ελευθερία του ατόμου και στους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας. Έζησε, έως την κοίμησή της εκεί, διαπρέποντας στο μοναχικό βίο, όπως και στον αυτοκρατορικό με τις αρετές και την πιστή της, στηρίζοντας τις κόρες τις.

H αληθινή της ευσέβεια και η ορθόδοξη πίστη της, δεν άφησαν τη Θεοδώρα να παρασυρθεί από αλαζονεία, ματαιοδοξία για την βασιλική δόξα που είχε ζήσει,αλλά με πραγματική ταπείνωση έζησε εν Χριστώ.Κοιμήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου του 867 και μετά την ανακομιδή,το ιερό λείψανό της που βρέθηκε άθικτο,ευωδίαζε μύρο και επιτελούσε πολλά θαύματα,η δε Εκκλησία μας την ανακήρυξε Αγία. Το σεπτό σκήνωμα φυλασσόταν, έως το 1841 στον Ιερό Ναό της Αγίας Αναστάσεως στην Κωνσταντινούπολη, μετά την πτώση της όμως μεταφέρθηκε στον Μητροπολιτικό Ναό της Κέρκυρας. Στις 18 Ιανουαρίου του 1941 μόλις σταμάτησαν οι ανελέητοι βομβαρδισμοί των ιταλικών αεροπλάνων, οι Κερκυραίοι για την καλύτερη προστασία του το μετέφεραν, με λυγμούς και δάκρυα στο Ναό των Αγίων Ιάσωνος και Σωσιπάτρου στην Γαρίτσα, όπου διαφυλάχθηκε, έως τις 18 Οκτωβρίου του 1942. 

Με ιερή λιτανεία μεταφέρθηκε ξανά αργότερα στον Μητροπολιτικό Ναό, όπου ευρίσκεται μέχρι και σήμερα. Κάθε χρόνο, μετά από απόφαση του μακαριστού Μητροπολίτου Τιμοθέου Τριβιζά το 1896, την Κυριακή της Ορθοδοξίας τελείται ιερά λιτάνευση του σεπτού σκηνώματος της Αγίας Θεοδώρας στην πόλη της Κέρκυρας!

 

Αγία Θεοδώρα η Αυγούστα

ΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΕΣΩΣΑΝ ΤΟΝ ΛΗΣΤΗ

 

 

Στα παλιά χρόνια, δηλαδή πριν από το 1800, κάποιος τότε, υπήρχαν πολλοί λησταί, όπως είναι γνωστό, που στήνανε καρτέρι στα σταυροδρόμια και λήστευαν τους περαστικούς. Κάποιος λοιπόν απ’ αυτούς τους αρχιληστάς είχε βάλει μερικούς συντρόφους, να στήνουν το καρτέρι τους σε ένα σταυροδρόμι, που ήτο αναγκαστικό πέρασμα για τους περαστικούς πεζοπόρους, από την μια πόλη στην άλλη. Και,όποιος περνούσε, είτε ήταν μόνος του, είτε ήταν δύο, είτε τρείς, τους λήστευαν. Και μετά τους άφηναν να φεύγουν, δεν τους έκαναν κακό. Δεν τους τραυμάτιζαν, δεν τους κακοποιούσαν. Κάποτε πέρασε απ’ αυτό το σταυροδρόμι και ένας άγιος μοναχός. Εκείνος, τον σταμάτησαν βέβαια και τον λήστεψαν, τι να πάρουν από έναν μοναχό, τέλος πάντων, ό,τι είχε.

 

 

Παρακάλεσε τους ληστάς να τον οδηγήσουν στο λημέρι του αρχηγού τους και τότε του λένε, λέει «τι τον θέλεις;» -Α,λέει, θα σας πώ κάτι πολύ σπουδαίο. Σε λίγο θα περάσει ένας πολύ μεγάλος και πλούσιος έμπορος φορτωμένος διαμάντια, αλλά, θέλω να του πώ, πώς θα είναι ντυμένος, για να τον καταλάβετε, γιατί θά' χει μαζί του πολλά  κουρέλια. Έτσι και έγινε, όχι για να μην του χαλάσουν το χατίρι, αλλά για τις απολαβές που θα είχαν.

Τον πήγαν λοιπόν. Μόλις συναντήθηκε ο μοναχός με τον αρχιληστή, του λέγει, ότι θα καλέσεις όλους τους ανθρώπους εδώ, για να τους πω αυτό το μεγάλο νέο, διότι είναι πολύ σπουδαίο. Πράγματι λοιπόν,εκείνος τους μάζεψε. Α, λέει, κάποιος λείπει. Να μου τον φέρετε κι αυτόν εδώ. Του λένε, τι τον θέλεις, αυτός μαγειρεύει τώρα για το μεσημέρι. Όχι, να τον φέρετε. Πάνε λοιπόν, εκείνος δεν ήθελε να ’ρθεί και τον άρπαξαν με το ζόρι και τον έφεραν μπροστά στο μοναχό. Μόλις ο μάγειρας αντίκρισε τον μοναχό, δεν ήθελε να τον βλέπει. Αλλά, ούτε και ο μοναχός γύρισε να τον δει.

Αντιθέτως ο μάγειρας άρχισε να τρέμει, να τρέμει πολύ. Τον ρωτάει λοιπόν ο μοναχός. -Γιατί τρέμεις μάγειρα; - Ε, αναγκάστηκε εκείνος να ομολογήσει, ότι ήταν διάβολος που είχε μετασχηματιστεί σε άνθρωπο, για να παρακολουθεί από κοντά αυτόν τον αρχιληστή. Ο αρχιληστής όμως αυτός, είχε μια πολύ καλή συνήθεια. Προσευχόταν στην Παναγία καθημερινά. Και, πώς προσευχόταν; Διάβαζε κάθε μέρα τους Χαιρετισμούς! Πρωί και μεσημέρι και βράδυ. Την καλή αυτή συνήθεια την πήρε απ’ τη μάνα του. Την πήρε απ’ το σπίτι του, που του είχε μάθει τους Χαιρετισμούς από μικρό παιδί και έτσι τους ήξερε από στήθους. Δηλαδή από μνήμης και τους έλεγε, χωρίς να τους διαβάζει. Βέβαια, αργότερα πήρε τον κακό το δρόμο κι έγινε ληστής, παρά ταύτα όμως, τους Χαιρετισμούς δεν τους είχε αφήσει ούτε μια μέρα.

Έτσι η Παναγία βρισκόταν κοντά του και τον φύλαγε. Και τον φύλαγε, επειδή περίμενε μια ευκαιρία η Παναγία για να τον σώσει, να τον φέρει σε μετάνοια, ν’ αλλάξει ζωή, να σωθεί. Ο μάγειρας διάβολος είχε σταλεί πάλι απ’ τον αρχισατανά, για να τον σκοτώσει και να πάρει την ψυχή του στην Κόλαση. Δεν μπορούσε όμως, γιατί τον εμπόδιζαν οι Χαιρετισμοί της Παναγίας. Περίμενε λοιπόν μια ευκαιρία. Ποιά; Το πότε θα ξεχνούσε έστω και μία φορά, έστω και μια μέρα,να απαγγείλει ο αρχιληστής τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Τότε θα ήταν αφύλακτος από την προστασία Της, θα προκαλούσε για τη μοιρασιά, ανάμεσα στους ληστάς και τους συντρόφους του κάποια φασαρία, εκείνοι με την προτροπή βέβαια του διαβόλου μάγειρα, θα τον σκότωναν και έτσι θά' παιρνε την ψυχή του στην Κόλαση.

Μα η Παναγία τον προστάτευε και τον προστάτευε χάριν των Χαιρετισμών. Μπορεί να ήτο ληστής, αλλά δεν ήταν φονιάς. Παρά ταύτα,όμως τους Χαιρετισμούς δεν τους άφησε. Μπορεί η ζωή του να ήτο άσχημη, να ήτο κακή, να ήτο αντιευαγγελική, αλλά ο Θεός, όμως που δεν θέλει το θάνατο του αμαρτωλού, ως το επιστρέψαι και ζείν αυτόν και ακούγοντας και τις μεσιτίες και τις παρακλήσεις της Παναγίας Μητρός Του, του έδωσε την ευκαιρία για να σωθεί. Μόλις λοιπόν ο αρχιληστής άκουσε αυτή την ομολογία από τον μάγειρα διάβολο, αμέσως φωτίσθηκε. Κατάλαβε τα τραγικά του λάθη. Τις αμαρτίες του και εκείνη τη στιγμή μετανόησε  και σώθηκε.

Η μετάνοιά του συγκλόνισε και τους άλλους ληστάς, τους συντρόφους του και με τις οδηγίες του αγίου εκείνου μοναχού, όλοι τους οδηγήθηκαν στο μεγάλο μυστήριο της ευσπλαχνίας του Θεού, δηλαδή στην Ιερά Εξομολόγηση. Και με την έμπρακτη αποκατάσταση όλων των κλοπιμαίων, όλοι οι λησταί μαζί με τον αρχιληστή εσώθησαν. Τους έσωσαν οι Χαιρετισμοί της Παναγίας. Οι Χαιρετισμοί λοιπόν χριστιανοί μου, έχουν τεράστια σωτηριώδη σημασία, όταν τους διαβάζουμε ή τους απαγγέλουμε κάθε βράδυ με πίστη και ευλάβεια. Μας χαρίζουν την πλέον αποτελεσματική βοήθεια στην προσπάθειά μας και στον αγώνα, που κάνουμε κάθε μέρα, για να νικήσουμε τα πάθη μας. Για να νικήσουμε το κακό, την αμαρτία και τον διάβολο!

 

    

Από τις διδαχές του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού.(διασκευασμένο κείμενο).

Πηγή: ''Πενταπόσταγμα''

Τίτλος, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΑΘΑΙΡΕΣΕΙΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΙΜΕΣ

 

Περί της 14ης Απριλίου 1926 με το νέο ημερολόγιο.

Η πλατεία Μητροπόλεως έχει γεμίσει με ποικίλο πλήθος, ανθρώπων, 

άνδρες, γυναίκες, παιδιά,γέροντες, μοναχούς, μοναχές, 

οι οποίοι συζητούν ζωηρά χειρονομώντας και κυττάζοντας προς την οδόν Φιλοθέης,

όπου και τα γραφεία της Συνόδου.

Σε λίγο θα εδικάζοντο από το Συνοδικό Δικαστήριο τέσσερεις Μοναχές 

της Ι. Μ. Κεχροβουνίου Τήνου,

η ηγουμένη και τρεις αδελφές,

διότι εσυνέχιζαν να μην δέχονται την καινοτομία του παπικού Καλενδαρίου.

Όλο σχεδόν το Μοναστήρι είχε ακολουθήσει την Ηγουμένη στην ομολογία της,

αλλά οι συνοδικοί θα εδίκαζαν μόνον αυτές,

σαν ''πρωταγωνίστριες της αντιδράσεως''.

Σε λίγο κατέφθασαν και οι επτά συνοδικοί που θα συγκροτούσαν την ''ιεράν εξέτασιν'' της Ορθοδοξίας εν έτει 1926 κατά τεσσάρων Μοναζουσών!

Πρόεδρος του δικαστηρίου,

ο της ''επαναστάσεως'' του 1923 εκλεκτός,

ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος.

Μόλις εισήλθε τελευταίος εις την αίθουσα ο Πρόεδρος,

ένας εκ των επισκόπων προέτρεψε τις Μοναχές να βάλουν μετάνοια στον Μακαριότατο.

Η απάντηση ήλθε από την Μοναχή Ευπραξία:

-Θεωρούμε, ότι προτιμότερο είναι ν΄αρχίσει η δίκη το συντομότερον.

Εμείς μετάνοια σε καινοτόμους αρχιερείς δεν βάζουμε.

-Τι ημερομηνία έχουμε σήμερα; ρώτησε ο Πρόεδρος αρχίζοντας την δίκη.

-Πρώτη Απριλίου, της Οσίας Μακαρίας της Αιγυπτίας,

απήντησαν αμέσως οι κατηγορούμενες.

Οι σύνεδροι χαμογέλασαν.

Εν συνεχεία ο Πρόεδρος ελαφρά ταραγμένος τους ανέπτυξε τους λόγους της αλλαγής 

και τις εκάλεσε να ξεχάσουν ''τα παλιά ημερολόγια και τα τοιαύτα''.

Τότε η Γερόντισσα Μελάνη δεν άντεξε και έβγαλε μέσα από τα ράσσα της το Πηδάλιο,

και με φωνή παρρησίας είπε:

-Πώς θέλετε ν΄ακολουθήσω τον νεωτερισμόν αυτόν,

αφού τούτο εδώ το Ιερό Πηδάλιο αναφέρει ότι ο Θεός δεν το θέλει;

 

Στο σημείο αυτό ο Πρόεδρος έκαμε διάλειμμα της δίκης. Τότε διάφοροι επιτήδειοι, γνωστοί και άγνωστοι,κατάφεραν να πείσουν την Ηγουμένη να ζητήσει συγνώμη και να επανέλθει στην Μονή, πράγμα που δυστηχώς εκείνη, μετά από δισταγμούς, το απεδέχθη. Έτσι, με την επανάληψη της δίκης, η καταδικαστική απόφαση του Δικαστηρίου αφορούσε μόνο τις τρεις Μοναχές, Ευπραξία, Μελάνη και Κασσιανήν. Την ποινήν τους, η οποία ήταν η εσχάτη των ποινών, απήγγειλε σε νεκρική σιγή του ακροατηρίου ο καινοτόμος αρχιεπίσκοπος μετά στόμφου: 

ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ, δηλαδή του λοιπού θα εθεωρούντο ''αποβεβλημέναι όχι μόνον των μοναχικών τάξεων και γεγυμνωμέναι παντός σχήματος, αλλά και αποκεκομμέναι της Εκκλησίας'', ως έλεγε το σχετικόν έγγραφον. Στο άκουσμα της ποινής, οι Μοναχές σταυροκοπήθηκαν και ψιθύρισαν: -Σ'ευχαριστούμε Κύριε,που μας αξίωσες να ζήσουμε αυτήν την μεγάλη στιγμή!

Σε λίγο βγήκαν από το κτίριο της οδού Φιλοθέης ήρεμες και χαριέστατες, ενώ το πλήθος που τις περίμενε απ' έξω ησπάζετο τα ράσσα και τα χέρια τους! Για μια ακόμη φορά ο φύλαξ της Ορθοδοξίας, ο λαός του Θεού είχε νικήσει. Για τον λαόν, η Μοναχή Κασσιανή (Κώνστα), Μελάνη (Μινάνδρου) και Ευπραξία (Φιλιππίδου) που ''αφορίσθηκαν'' για την Ορθοδοξία από τους σχισματικούς, θα τιμώνται σαν ομολογήτριαι από την μαρτυρική Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών στους αιώνες. 

Αξίζει να σημειωθεί εδώ, ότι από τους συνοδικούς δικαστάς, ο μεν Ηλείας Αντώνιος καθηρέθη αργότερον ως κομμουνιστής, ο Χίου Παντελεήμων δεν έλιωσε, ο Αρχιεπίσκοπος ψυχορραγών εκαλούσε αγωνιωδώς τον άξιον ποιμενάρχην των Παλαιοημερολογητών κυρόν Χρυσόστομον Καβουρίδην, τον οποίον είχε καθαιρέσει και εξορίσει, να ''συγχωρεθούνε'', ο δε Τήνου Αθανάσιος απέθανεν μετά τριετίαν εις τον Ευαγγελλισμόν από ανίατη ασθένειαν.

Αντιθέτως αι ομολογήτριαι Μοναχαί εκοιμήθησαν εν πολλή ειρήνη, με πλήρη διάλυσιν του σώματός των και με οστά στίλβοντα κατά την ανακομιδήν των, εις απόδειξη, ότι ο άδικος αφορισμός εκ μέρους των νεωτεριστών επέστρεψε εις τας κεφαλάς των, κατά τους λόγους των αγίων της Εκκλησίας μας. (Πάτρια 1970, σελ.31 εξ.). 

Ο κατά της αληθείας διωγμός υπό των εργατών του ψεύδους και της πλάνης έχει πολύ παλαιάν ιστορίαν. Από την εποχή του Κυρίου μας, όταν οι Γραμματείς και Φαρισαίοι είδαν, ότι δεν κατόρθωσαν να εμποδίσουν τον λαό από του να παρακολουθεί και να θαυμάζει την διδασκαλίαν του Ιησού και επειδή δεν μπόρεσαν δια του διαλόγου ν' αποδείξουν τον Κύριον λαοπλάνον, ως ήθελαν, κατέφυγαν εις την βίαν.

Απεφάσισαν δηλαδή ''να γένηται αποσυνάγωγος'', όποιος ομολογήσει τον Ιησούν, ότι είναι ο Χριστός. Με άλλα λόγια Τον αφόριζαν, ώστε να μην έχει δικαίωμα να προσευχηθεί με τους άλλους χωριανούς Του εις την συναγωγήν, ούτε να προσφέρι θυσίαν εις τον Ναόν των Ιεροσολύμων κλπ. 

Παρά ταύτα η έλξη της Αληθείας δεν τους άφηνε. Χιλιάδες Ιουδαίοι, ζώντος του Κυρίου, αλλά και μετά το κήρυγμα των Αποστόλων, άρχισαν να γίνονται Χριστιανοί, χλευάζοντας τις κατάρες των Φαρισαίων και τους αφορισμούς των.[...].

Έτσι, όταν ο πατριάρχης Κων/λεως Νεστόριος (δ΄αιών) ήρχισε να κηρύττει βλάσφημα κατά της Θεοτόκου, αμέσως κλήρος και λαός διεμαρτυρήθησαν δημοσία, διακόψαντες πάσαν εκκλησιαστικήν μετ΄αυτόν κοινωνίαν, προτού καν, να συνέλθει σύνοδος δια να τον κρίνει. Ο Νεστόριος τότε, ως πραγματικός αλλόφρων αντέδρασε βίαια δι' αφορισμών, καθαιρέσεων, μαστιγώσεων, φυλακίσεων, χωρίς, όμως να κατορθώσει τίποτα. (Σπ. Μήλια, Πρακτικά Συνόδων, α΄σελ.442 εξ). 

Και τούτο, διότι αγρυπνούσαν άλλοι καλοί ποιμένες, οι οποίοι έσπευσαν με ζήλον και αυταπάρνηση να συμμαχήσουν με το ευσεβές ποίμνιον και να καθαιρέσουν εν συνεχεία τον υβριστήν της Παναγίας. Το ίδιο έγινε αργότερα με την περίπτωση του Αγίου Χρυσοστόμου.

Ο εχθρός του Αγίου, Θεόφιλος Αλεξάνδρειας ήλθεν εις την Κων/λιν και συνεργάσθηκε με φανερούς αντιπάλους του καλού ποιμένος και όλοι μαζί συνεκρότησαν μίαν ''σύνοδον'' και ''καθήρεσαν'' τον Άγιον, χωρίς να υπάρχει ο παραμικρός λόγος. Οι Ορθόδοξοι όμως της Κων/λεως δεν ελογάριασαν την άδικον απόφασιν της ληστρικής αυτής συνόδου και εβεβαίωσαν τον Βασιλέα, ότι ''Ιωάννης ου καθήρρητται''. 

Το ίδιο έπραξε και ο πάπας Ρώμης Ιννοκέντιος, απορρίψας την άδικον απόφασίν της συνόδου εκείνης. Το αποτέλεσμα ήταν, οι μεν εχθροί του Αγίου να καταισχυνθούν, αυτός δε να λαμπρυνθεί έτι περισσότερον. Την εποχήν της εικονομαχίας (8ος αιών), όλοι σχεδόν οι επίσκοποι του Βυζαντίου ηκολούθησαν τον εικονομάχον-αυτοκράτορα και έδιωξαν τους ολίγους ορθοδόξους κληρικούς,που αντιστάθηκαν στην αίρεσή τους.

Επειδή ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός δια ισχυρών λόγων του επολέμησε την κακοδοξία, στην σύνοδο που έκαναν οι εικονομάχοι το 754, τον αναθεμάτισαν με τους εξής λόγους: ''Μανσούρ τω κακωνύμω και σαρακηνόφρονι, ανάθεμα. Τω εικονολάτρη και φαλσογράφω Μανσούρ, ανάθεμα. 

Τω της ασεβείας διδασκάλω και παρερμηνευτή της Θείας Γραφής,ανάθεμα''. (ΜΑΝSI,13,356). Το ίδιο έκαναν και για τον Άγιον Γερμανόν Κων/λεως. Τον 18ον αιώνα επίσης στο Άγιον Όρος, μοναχοί μεγάλης αρετής και παιδείας,αποκληθέντες από τους αντιπάλους τους χλευστικώς ''Κολλυβάδες'', αφοσρίσθησαν αυτοί και οι οπαδοί τους από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον αντικανονικώς, καίτοι ακολουθούσαν πιστώς την Ιερά Παράδοση.

Οι πνευματικοί αρχηγοί των Κολλυβάδων, Μακάριος Κορίνθου και Νικόδημος Αγιορείτης αγίασαν και άλλων τα οστά ευωδίασαν, ως του πνευματικού του Όρους Παρθενίου, ενώ άλλοι αναδείχθησαν κορυφαίοι διδάσκαλοι του Γένους, ως ο Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης και ο Αθανάσιος ο Πάριος.

 

Το 1930 για να έλθουμε στις μέρες μας,

ο Χρυσόστομος τιμωρεί και πάλιν εννέα Μοναχές της αυτής Μονής Κεχροβουνίου.

Τρεις μεν εξ' αυτών,

τας Μοναχάς Καλλιστράτην, Πελαγίαν και Μαγδαληνήν,

επειδή τον ήλεγξαν σθεναρώς κατά την δίκην (6 Απριλίου 1930), με αποβολή του μοναχικού σχήματος,

τας δε υπολοίπους έξι με εξορίαν εις διαφόρους Μονάς της Χώρας,

η οποία ουδέποτε επραγματοποιήθη.

Ο αυτός αρχιεπίσκοπος με την σύνοδόν του το 1935 καθήρεσε

 και εξόρισε τον πρώτον ηγέτην των Παλαιοημερολογητών,

τον πρώην Φλωρίνης κυρόν Χρυσόστομον Καβουρίδην,

διότι ομού μετ΄άλλων δυο ιεραρχών απεκήρυξαν την καινοτόμον εκκλησίαν του Παπαδοπούλου.

Αδιαφορήσας ούτος δια τας ''καθαιρέσεις'' των σχισματικών,

εξηκολούθησεν επί μίαν εικοσαετίαν να ποιμαίνει το ποίμνιον των Γνησίων Ορθοδόξων μετά πάσης πραότητος και στοργής,

προγνωρίσας και τον θάνατόν του.(+1955). 

Το δε 1974,

το Οικουμενικόν Πατριαρχείον επιβάλει την ποινήν της καθαιρέσεως και του αποσχηματισμού,

εις τον ηγούμενον της Ι.Μ.Εσφιγμένου Αθανάσιον,

ως επίσης και τον αποσχηματισμόν εις τρεις συνεργάτας του,

τον Εφραίμ, Χαρίτωνα και Κυριακόν,

λόγω της σθεναράς των αντιδράσεως κατά της αιρέσεως του Οικουμενισμού.

Σύνολον σχεδόν το Άγιον Όρος αντιδρά δια την ιερόσυλον αυτήν απόφαση του Πατριαρχείου,

τον αποσχηματισμόν,  με αποτέλεσμα να ματαιωθεί η εφαρμογή του.

Ο Χριστός είπε: όστις θέλει''.

Οι σχισματικοί νεοημερολογίτες Τον διορθώνουν και δια της βίας φωνάζουν:

''Θέλεις δεν θέλεις θα με ακολουθείς, 

διαφορετικά θα σε αφορίσω,καθαιρέσω,και με συνεργασία του Καίσαρα 

θα σε εξορίσω!''.

Εισαγωγή κειμένου, τίτλος, επεξεργασία και επιμέλεια
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπάσματα άρθρων από το βιβλίο
του αειμνήστου πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου,
''Όταν οι Φύλακες Προδίδουν''.
Έκδοση περιοδικού ''Ο Αγιορείτης'',
Αθήνα 2001.

 

Αείμνηστος Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος