ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΚΙΝΗΣΙΣ

Αγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

 

Οἱ τελευταῖες ἐξελίξεις τῆς λεγομένης Οἰκουμενικῆς Κινήσεως,

ταπεινῶς φρονοῦμε,

ὅτι θὰ πρέπει νὰ Σᾶς προβληματίσουν βαθύτατα,

διότι πρόκειται ἀναμφισβητήτως πλέον γιὰ θέμα Πίστεως, 

γιὰ θέμα σωτηριολογικό.

Επὶ τῇ εὐκαιρίᾳ τῆς συμπληρώσεως ἑβδομήντα ἐτῶν ἀπὸ τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ῾Ημερολογίου (1994-1994),

Σᾶς ὑπενθυμίζουμε ὡρισμένα πολὺ βασικὰ πράγματα,

ὥστε μὲ προσευχὴ καὶ προσοχὴ νὰ ἐμβαθύνετε καὶ περαιτέρω νὰ ἐρευνήσετε τὸ σοβαρώτατο τοῦτο ζήτημα.

Ο «Καταστατικὸς Χάρτης» τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως εἶναι ἡ ᾿Εγκύκλιος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ ᾿Ιανουαρίου 1920.

 Εκκλησιολογικὴ βάσις αὐτῆς εἶναι κατ᾿ οὐσίαν ἡ προτεσταντικὴ κακοδοξία τῆς «Θεωρίας τῶν Κλάδων»:

 ὀρθόδοξοι καὶ ἑτερόδοξοι ἀποτελοῦν τὴν ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ· 

ὅσοι βαπτίζονται στὸ ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἀνεξαρτήτως σὲ ποιὰ ὁμολογία ἀνήκουν,

εὑρίσκκονται μέσα στὰ «ὅρια» τῆς ῾Αγίας ᾿Εκκλησίας!

Η Πατριαρχικὴ ᾿Εγκύκλιος, τὸ θεμέλιο αὐτὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, προέτεινε ὡς πρῶτο βῆμα πρακτικῆς ἐφαρμογῆς προσεγγίσεως τοῦ διηρημένου Χριστιανισμοῦ, τὴν παραδοχὴ ἑνιαίου ἡμερολογίου, γιὰ τὸν ταυτόχρονο ἑορτασμὸ ὀρθοδόξων καὶ ἑτεροδόξων. Τὸ λεγόμενο Πανορθόδοξο Συνέδριο τοῦ 1923 στὴν Κωνσταντινούπολι, ἐπὶ πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη, ἀπεφάσισε τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ῾Ημερολογίου (καὶ τοῦ Πασχαλίου), «πρὸς ἐξυπηρέτησιν» «τῆς παγχρι- στιανικῆς ἑνότητος», δηλαδὴ τῆς οἰκουμενιστικῆς ἑνότητος ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως. Τὸ 1924 μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ νέου ἡμερολογίου διεσπάσθη ἡ ἑορτολογικὴ σύμπραξις καὶ ἑνότης τῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν καὶ προεκλήθη «γεγονὸς πρωτοφανὲς εἰς τὰ χρονικὰ τῆς ᾿Εκκλησίας»! Τὸ 1948 ἱδρύεται τὸ θεσμικὸ ὄργανο τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, τὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν», στὸ ῎Αμστερνταμ τῆς ῾Ολλανδίας, μὲ τὴν συμμετοχὴ τῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν Κωνσταντινουπόλεως, ῾Ελλάδος καὶ Κύπρου, ἀργότερα δὲ γίνονται ὀργανικὰ μέλη τοῦ «Π.Σ.Ε.»,ὅλες οἱ τοπικὲς ὀρθόδοξες ᾿Εκκλησίες.

Ο ἀείμνηστος Σέρβος ᾿Ορθόδοξος Δογματολόγος π. ᾿Ιουστῖνος Πόποβιτς († 1979) θεωροῦσε τὴν συμμετοχὴ τῶν ᾿Ορθοδόξων ὡς ὀργανικῶν μελῶν ἑνὸς παμπροτεσταντικοῦ συλλόγου, ὡς «ἀποκαλυπτικῶς φρικαλέαν», ὡς «ταπείνωσιν τερατώδη», ὡς «ἀνήκουστον προδοσίαν», ὡς δουλικὸν ἐξευτελισμὸν καὶ τέλος ὡς οἰκτρὰν καὶ φρικωδῶς ἀντιαγιοπαραδοσιακὴν στάσιν! Εν τῷ μεταξύ, ἐνῶ ἐπετελεῖτο αὐτὸς ὁ θανάσιμος ἐναγκαλισμὸς ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν ἐν ὀνόματι τῆς οἰκουμενιστικῆς ἁβροφροσύνης, οἱ ᾿Ορθόδοξοι ποὺ μὲ ζῆλο ἐνέμεναν στὸ Πάτριο ᾿Εκκλησιαστικὸ ῾Ημερολόγιο καὶ ἠγωνίζοντο κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς ἐκκλησιολογικῆς παναιρέσεως, ἐδιώκοντο φονικῶς καὶ ἐξοντωτικῶς, μέχρι δὲ καὶ σήμερα ὑφίστανται ἔμμεσο διωγμό, μὲ ποικίλες πιέσεις καὶ περιορισμοὺς... Οἱ Οἰκουμενισταὶ ἐπείγονται νὰ ἐφαρμόσουν τὸ ἑνωτικό τους σχέδιο καὶ λησμονοῦν τὴν φοβερὰ γι᾿ αὐτοὺς ἀπόφασι τῆς ῾Εβδόμης ῾Αγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «῾Ο ἁγιώτατος Πατριάρχης Ταράσιος εἶπεν· εἰ ἐπήνεγκεν ἐπίσκοπος οἱασδήποτε πληγὰς καὶ βασάνους ἀνδράσι φοβουμένοις τὸν Κύριον, τοῖς τότε διωκομένοις, οὐκ ἔστιν ἄξιος ἐπισκοπῆς. ῾Η ῾Αγία Σύνοδος εἶπεν· οὐκ ἔστιν ἄξιος» (ΣΜΠΣ,τ.Βʹ,σελ.758α).

᾿Ενῶ ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶχε ἀρχικῶς ἕνα παγχριστιανικὸ ὅραμα,ἄρχισε σταδιακὰ νὰ ἀνοίγεται πρὸς τὶς ἄλλες θρησκεῖες, νὰ καταφάσκη πρὸς αὐτές, νὰ τὶς θεωρῆ ἀξιοσέβαστες πνευματικὲς παραδόσεις καὶ τὸ 1971 ἀρχίζει ἐπισήμως διάλογο, συμπροσευχές, συνεργασία καὶ συγχρωτισμὸ μὲ τοὺς ἀλλοθρήσκους. Στὸ διαθρησκειακὸ αὐτὸ ἄνοιγμα τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου ᾿Εκκλησιῶν» συνέβαλε καθοριστικὰ ἡ ὀρθόδοξος ἀντιπροσωπία, ἡ ὁποία μὲ τὴν σχετικὴ εἰσήγησι τοῦ μητροπολίτου Βηρυτοῦ κ. Γεωργίου Κὸδρ (νῦν Βίβλου καὶ ῎Ορους Λιβάνου) τοῦ πατριαρχείου ᾿Αντιοχείας, στὴν ᾿Αντὶς ᾿Αμπέμπα τῆς Αἰθιοπίας τὸ 1971, ἰσοπέδωσε τὰ πάντα καὶ κατ᾿ οὐσίαν ἐξίσωσε τὰ ἐν ῾Αγίῳ Πνεύματι βιώματα τῶν Χριστιανῶν μὲ ἐκεῖνα τῶν ἀλλοθρήσκων! Τὸ 1991 στὴν ῾Εβδόμη Γενικὴ Συνέλευσι τοῦ «Π.Σ.Ε.» στὴν Κανμπέρρα Αὐστραλίας, ἐκτὸς τῆς παρουσίας ἀλλοθρήσκων καὶ τὴν συνεργασία μαζί τους, ἡ κυρία εἰσήγησις τῆς Πρεσβυτεριανῆς Νοτιοκορεάτισσας καὶ φεμινίστριας θεολόγου Δρος Τσὰνγκ ἦταν μία οὐρανομήκης βλασφημία κατὰ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος καὶ μία ἄρνησις τοῦ ἐν Χριστῷ λυτρωτικοῦ μηνύματος τῆς Πίστεώς μας!... 

Τὴν ἴδια καταστροφικὴ πορεία διαχριστιανικῶς καὶ διαθρησκειακῶς ἀκολουθεῖ ἐπίσης τὸ Βατικανό, τὸ ὁποῖο μάλιστα συνεργάζεται στενὰ μὲ τὸ «Π.Σ.Ε.» καὶ διοργανώνει πανθρησκειακὲς συναντήσεις τύπου ᾿Ασσίζης (ἑπτὰ μέχρι τώρα ἀπὸ τὸ 1986), μὲ τὴ συμμετοχὴ δυστυχῶς πάντοτε τῶν ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν!... Τὸ ἄκρως ἀνησυχητικὸ εἶναι, ὅτι οἱ ὀρθόδοξοι Οἰκουμενισταί, βάσει τῆς λεγομένης «Βαπτισματικῆς Θεολογίας», θεωροῦν ἐντὸς τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ τὶς ἀναρίθμητες προτεσταντικὲς παραφυάδες καὶ ὁμιλοῦν σχεδὸν ἀνοικτῶς πλέον γιὰ μιὰ «παγκόσμιο ἤ καθολικὴ ἐκκλησία» πέραν τῶν ὁρίων τῆς ὀρθοδόξου, μέσῳ δὲ τῆς θεολογίας τῶν «᾿Αδελφῶν ᾿Εκκλησιῶν», διακηρύττουν ἐπισήμως τὸν παναιρετικὸ Παπισμὸ ὡς «ἀδελφὴν ᾿Εκκλησίαν» μὲ τὴν πλήρη ἔννοια τοῦ ὅρου (Βελεμένδιο Λιβάνου 1993)!... Ηδη τὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν», ὡς τόπος συγκλίσεως ὀρθοδόξων, παπικῶν, προτεσταντῶν καὶ ἀλλοθρήσκων, ἔχει σαφῶς καταστῆ ἐφαλτήριον τοῦ πανθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ καὶ ἴσως αὔριο μετονομασθῆ εἰς «Παγκόσμιο Συμβούλιο Θρησκειῶν», προκειμένου νὰ ἑτοιμάση τὴν πανθρησκεία τῶν ἐσχάτων. Υπογραμμίζουμε, ὅτι ἔχει τεκμηριωμένως ἐπισημανθῆ ἡ συγγένεια τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως μὲ τὸ πανθρησκειακὸ καὶ πολυβλάσφημο κίνημα τῆς «Νέας ᾿Εποχῆς» καὶ τὸ κοινὸ διαθρησκειακὸ ὅραμά τους...

᾿Αγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ᾿Ορθόδοξοι ἀδελφοί·

 

Μελετήσατε βαθύτερα ὅλα αὐτά, προσευχηθῆτε, ἐρευνήσατε νὰ μάθετε,τὶ συμβουλεύουν οἱ ῞Αγιοι Πατέρες καὶ τὶ ἔπρατταν Αὐτοὶ σὲ παρόμοιες περιπτώσεις!...

Εὑρισκόμεθα ἐνώπιον μιᾶς ἀπεριγράπτου «᾿Αποστασίας»!... Δὲν δικαιολογεῖται ἐφησυχασμός!...

 

῾Η ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία καὶ μόνον Αὐτὴ ταυτίζεται ὀντολογικὰ μὲ τὴν Μίαν, ῾Αγίαν, Καθολικὴν καὶ ᾿Αποστολικὴν ᾿Εκκλησίαν!... Εκτὸς Αὐτῆς δὲν ὑπάρχει σωτηρία!...

Τὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν» ἔχει μετατραπῆ σὲ ἕνα συγκρητιστικὸ χωνευτήρι, ὅπου ἀπορροφᾶται καὶ ἐξαφανίζεται ὁ Χριστιανισμὸς καὶ ἡ ᾿Εκκλησία!... Οἱ Οἰκουμενισταὶ εὑρίσκονται πλέον στὴν περιοχὴ τῆς κακοδοξίας!...

 

Φυλὴ ᾿Αττικῆς 21η Μαΐου 1994 ἐκκκλησιαστικό ἡμερολόγιο

῾Αγίων Κωνσταντίνου καὶ ῾Ελένης

 

Μακαριστός Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανός Α'