ΜΕ ΑΝΑΜΜΕΝΟ ΔΑΥΛΟ ΦΩΝΑΞΕ ΕΙΜΑΙ Ο ΣΠΥΡΙΔΩΝ

Το 1715 ο Καπουδάν Χοντζά πασάς,

αφού κατέκτησε την Πελοπόννησο κατά διαταγή του σουλτάνου προχωρεί για να καταλάβει και τα Επτάνησα.

Και πρώτα-πρώτα βαδίζει προς την Κέρκυρα,

που τόσο αυτή,

όσο και τα άλλα νησιά βρισκόντουσαν κάτω από την Ενετική κυριαρχία.

Ένα πρωί της 24ης Ιουνίου 1716 η τουρκική στρατιά με επικεφαλής τον σκληρό στρατηγό της επέδραμε

 και πολιόρκησε την πόλη κι απ' την ξηρά κι από τη θάλασσα.

Επί πενήντα μέρες το αίμα χυνόταν ποτάμι κι από τις δύο μεριές.

Οι υπερασπιστές Έλληνες και Βενετσιάνοι αγωνιζόντουσαν απεγνωσμένα

 για να σώσουν την πόλη.

Τα γυναικόπαιδα,

μαζεμένα στον ιερό ναό του αγίου μαζί με τους γέρους 

κι όσους δεν μπορούσαν να πάρουν όπλα προσεύχονται στα γόνατα και με 

στεναγμούς λαλητούς εκζητούν του προστάτη αγίου Σπυρίδωνα την μεσιτεία.

Σάν πέρασαν οι πενήντα μέρες οι εχθροί αποφάσισαν να συγκεντρώσουν όλες τις δυνάμεις τους και να κτυπήσουν με πιο πολλή μανία την πόλη. Το επόμενο πρωινό ένας Αγαρηνός με τηλεβόα κάνει προτάσεις στους μαχητές να παραδοθούν, προβάλλοντας δελεαστικές υποσχέσεις,αλλά αραδιάζοντας παράλληλα κι ένα σωρό απειλές σε περίπτωση,που οι υπερασπιστές δεν θα δεχόντουσαν τη γενναιόδωρη πρότασή του. Περνούν οι ώρες. Η αγωνία κι ο φόβος συνέχει τις ψυχές. Οι Αγαρηνοί ετοιμάζονται για το τελειωτικό κτύπημα. Η πρώτη επίθεση αποκρούεται με πολλά τα θύματα κι από τις δύο μεριές. Η πόλη της Κέρκυρας περνά τρομερά δύσκολες στιγμές. Ξημέρωσε η 10η Αυγούστου. Κάτι ασυνήθιστο για την εποχή παρατηρείται την ήμερα αυτή από το πρωί. Ο ουρανός είναι σκεπασμένος με μαύρα πυκνά σύννεφα. Πολύ πριν από το μεσημέρι μια βροχή, καταρρακτώδης, βροχή κατακλυσμιαία αρχίζει να πέφτει στη γη. Μοναδική η περίπτωση.

Νύχτωσε κι ακόμη έβρεχε. Σαν αποτέλεσμα της κακοκαιρίας αυτής καμιά επιθετική προσπάθεια δεν αναλήφθηκε εκείνη την ημέρα. Η νύχτα περνά ήσυχα. Περί τα ξημερώματα της 11ης Αυγούστου συνέβη κάτι το εκπληκτικό, το αναπάντεχο. Μια Ελληνική περίπολος που έκαμνε αναγνωριστικές επιχειρήσεις, για να εξακριβώσει από που οι εχθροί θα επιτίθεντο, βρήκε τα χαρακώματα των Τούρκων γεμάτα νερό από τη βροχή και πολλούς Τούρκους στρατιώτες πνιγμένους μέσα σ' αυτά. Νεκρική σιγή βασίλευε παντού.Στο μεταξύ ξημέρωσε για καλά. Όλη τη νύχτα ο θαυματουργός εκείνος υπερασπιστής της νήσου, ο άγιος Σπυρίδωνας της Κύπρου με ουράνια στρατιά συνοδεία κτύπησε άγρια τους Αγαρηνούς, τους διέλυσε και τους διασκόρπισε. Αυτά ομολογούσαν οι ίδιοι οι Αγαρηνοί το πρωί που έφευγαν «χωρίς διώκοντος». Σωρεία τα πτώματα στην παραλία.

Τα απομεινάρια της τούρκικης στρατιάς μαζεμένα στα λίγα πλοία που απέμειναν, φεύγουν εντροπιασμένα για την Κωνσταντινούπολη. Η Κέρκυρα πανηγυρίζει. Ο πιστός λαός, μαζεμένος στην εκκλησία του Αγίου δοξολογεί με μία φωνή τον Κύριο. Η ανέλπιστη σωτηρία της νήσου από την εκστρατεία των Τούρκων ανάγκασε κι αυτή την αριστοκρατία των Ενετών, να αναγνωρίσει ως ελευθερωτή της Κέρκυρας τον άγιο Σπυρίδωνα. Και προς τούτο,ως εκδήλωση ευγνωμοσύνης, με ψήφισμα, προσέφεραν στον ναό μια ασημένια πολύφωτη κανδήλα της οποίας το λάδι θα γινόταν δημοσία δαπάνη καθώς και καθιερώθηκε από την Ενετική διοίκηση η 11 Αυγούστου, ως ημέρα εορτής του αγίου και λιτανεύσεως του ιερού Του Σκηνώματος. Το θαύμα αυτό της σωτηρίας της νήσου, ακολούθησε κι άλλο θαύμα πολύ μεγάλο κι εξαιρετικό, αλλά και φοβερό στην όλη του εμφάνιση και παρουσία.

Ο αρχιναύαρχος του Ενετικού στόλου και διοικητής της νήσου Κερκύρας, Ανδρέας Πιζάνης, θέλοντας κατά ένα τρόπο πιο φανερό και πιο θεαματικό να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη του στον άγιο για τη σωτηρία, αποφάσισε να στήσει μέσα στον ορθόδοξο ναό του Αγίου δίπλα στην Αγία Τράπεζα, ένα φράγκικο θυσιαστήριο (αλτάριο κατά τους Λατίνους) στο οποίο και θα τελείτο θ. λειτουργία με άζυμα!Την ιδέα αυτή ενίσχυσε και ένας Λατίνος θεολόγος, σύμβουλος του αρχιναύαρχου, ονόματι Φραγκίσκος Φραγγιπάνης. Μετά τη γνωμοδότηση,που πήρε από τον σύμβουλό του ο διοικητής Ανδρέας Πιζάνης, κάλεσε τους ιερείς του Ναού και τους ζήτησε κατά κάποιο τρόπο τη συγκατάθεση τους. Εκείνοι, όπως ήτο φυσικό, αρνήθηκαν κι υπέδειξαν, πώς αυτό θα ήταν μια καινοτομία ασύγγνωστη και επιζήμια και γι’ αυτό δεν έπρεπε να γίνει.

Στην άρνηση των ιερέων να συγκατατεθούν στην τοποθέτηση του αλταρίου, ο διοικητής τους απείλησε κι αποφάσισε να προχωρήσει στην εκτέλεση του σχεδίου του χωρίς την άδεια τους. Οι ιερείς στην επιμονή του κατέφυγαν με δάκρυα στον άγιό τους και ζήτησαν με θερμή προσευχή, την βοήθεια και την προστασία του. Ο Άγιος για να προλάβει μια τέτοια απαράδεκτη πράξη, παρουσιάστηκε δύο κατά συνέχεια νύκτες στον ύπνο του με το ένδυμα ορθόδοξου μονάχου και του συνέστησε να παραιτηθεί από την απόφαση του, διαφορετικά θα το μετάνιωνε πολύ πικρά. Τρομαγμένος ο διοικητής κάλεσε τον σύμβουλό του και του φανέρωσε και τις δύο φορές την απειλή του αγίου. Ο θεολόγος σύμβουλος γέλασε κι υπέδειξε, πώς δεν έπρεπε αυτός ένας μορφωμένος άρχοντας να βασισθεί στα όνειρα, που είναι έργο, όπως του είπε, του διαβόλου και που σκοπό έχουν να παρεμποδίσουν και να ματαιώσουν ένα θεάρεστο έργο.

Τα λόγια του συμβούλου διασκέδασαν τον φόβο του διοικητού, ο οποίος μάλιστα την 12 Νοεμβρίου 1718 ακολουθούμενος από τη συνοδεία του πρωί-πρωί ξεκίνησε για την εκκλησία του αγίου, φέρνοντας τα απαραίτητα εργαλεία και υλικά. Οι ιερείς κι ένας αριθμός πιστών έμειναν εκεί,συνεχίζοντας με δάκρυα τις παρακλήσεις τους μπροστά στην ανοικτή λάρνακα,που περιείχε το σεπτό λείψανο. Πέρασε η μέρα. Νύχτωσε. Κοντά στα μεσάνυχτα,όπως μας διηγείται ο υπέροχος χρονικογράφος Αθανάσιος ο Πάριος, στο βιβλίο του «ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΡΙΣΙΣ», βροντές και κεραυνοί συνταράζουν την πόλη. Ο σκοπός, που βρισκόταν στην είσοδο του φρουρίου κοντά στην πυριτιδαποθήκη, βλέπει κάποιο μοναχό να προχωρεί μ' ένα δαυλό αναμμένο στο χέρι και να μπαίνει στο Φρούριο.

Πρόφτασε και του φώναξε: -Ποιός είσαι; Πού πάς; Μια φωνή του απήντησε. -Είμαι ο Σπυρίδων. Την ίδια ώρα τρείς φλόγες βγήκαν από το καμπαναριό της εκκλησίας, ενώ ένα χέρι άρπαξε τον σκοπό και τον πέταξε στην άλλη μεριά του κάστρου. Ο σκοπός έπεσε όρθιος χωρίς να πάθει τίποτα. Ταυτόχρονα μια δυνατή, εκκωφαντική έκρηξη ακούστηκε. Και το φρούριο τινάχτηκε στον αέρα με όλα τα γύρω σπίτια. Η καταστροφή υπήρξε τρομερή. Χίλια περίπου πρόσωπα σκοτώθηκαν. Ο διοικητής Ανδρέας Πιζάνης βρέθηκε νεκρός με τον τράχηλο ανάμεσα σε δύο δοκάρια.

Και ο θεολόγος σύμβουλος του, νεκρός έξω από το τειχόκαστρο μέσα σε ένα χαντάκι, στο οποίο έτρεχαν τα ακάθαρτα νερά των αποχωρητηρίων της πόλεως. Το ασημένιο πολύφωτο κανδήλι, που έκανε δώρο ο άρχοντας στην εκκλησία του αγίου, κατέπεσε με αποτέλεσμα να καταστραφεί η βάση του. Το κανδήλι κρεμάστηκε πάλι στο ίδιο μέρος, όπου βρέθηκε πεσμένο. Έτσι με αλάλητη φωνή μαρτυρεί, ως σήμερα την συμφορά, που έγινε. Και στη Βενετία, εκεί μακριά στη Βενετία, την ίδια στιγμή έπεσε κεραυνός στο μέγαρο του Ανδρέα Πιζάνη, τρύπησε τον τοίχο κι έκαψε το πορτραίτο του άρχοντα. Την εικόνα του. Μόνο την εικόνα του. Ή τιμωρία παραδειγματική. Και το δίδαγμα από το περιστατικό μοναδικό.

Η Ορθοδοξία δεν μπορεί να συγχέεται με τον παπισμό.

Η Ορθοδοξία είναι φως, αλήθεια, ζωή.

Ο παπισμός σκοτάδι, αίρεση και πλάνη.

Την άλλη μέρα, μετά από αυτά που συνέβησαν,

ο Λατίνος επίσκοπος διέταξε να ματαιώσουν άμεσα το έργο που σκέφθηκαν να εκτελέσουν.

Την ίδια μέρα ο λαός της Κέρκυρας, μαζεμένος στον ιερό ναό του αγίου ψάλλει με αγαλλίαση και χαρά στον ακοίμητο προστάτη της νήσου:

"Ως των Ορθοδόξων υπέρμαχον,και των κακοδόξων αντίπαλον,

Παμμακάριστε Σπυρίδων,

ευφημούμεν oι πιστοί και υμνούμέν σε,και δυσωπούμέν σε,φυλάττειν τον λαόν και την πάλιν σου,

πάσης κακοδοξίας και επιδρομής βαρβάρων απρόσβλητον...".

Οι κάτοικοι της Κέρκυρας σε κάθε δυσκολία 

δεν παραλείπουν από του να καταφεύγουν στον άγιο και να εκζητούν με πίστη φλογερή τη μεσιτεία του.

Σ' αυτή τους την ζηλευτή συνήθεια,ας τους μιμηθούμε κι εμείς.

Μεγάλο θα είναι το κέρδος μας.

Το μαρτυρεί η πίστη μας.

Το βεβαιώνει η ιστορία του αγίου!... 

Πηγή: ''10ο Δημοτικό Σχολείο Κέρκυρας''
Τίτλος, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ