Η ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΣ

Ώς είδομεν, ο Μελέτιος Μεταξάκης δεν επρόλαβεν να εκτελέση τα σχέδιά του,

διότι συνεχιζομένου εισέτι του παρανόμου συνεδρίου του, ο λαός της Κων/πόλεως 

εισορμήσας εις το Πατριαρχείον την 1ην Ιουλίου 1923, τον έσυρε βιαίως 

δια να τον εξώση του Πατριαρχείου και τον υποχρέωσε εις παραίτησιν,

αλλά και διότι έπειτα ασθένησε βαρέως. Αναφέραμε επίσης ότι αναρριχήθη,

άγνωστον πως,

εις τον θρόνον του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και εκεί επέβαλε την Γρηγοριανόν ημερολόγιον,

το οποίο δεν δεχόταν ο προκάτοχός του Φώτιος. Εις την Ελλάδα, την εκτέλεσιν της αποφάσεως 

ανέλαβε κατόπιν τούτου το έτερον σκέλος του ζεύγους ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος.

Να σημειώσωμεν ότι δεν θα αναλύσωμεν περαιτέρω δια τον Μελέτιο Μεταξάκη και τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο,

διότι ήδη σε παλαιότερα άρθρα μας το έχωμεν κάνει.

Ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος επέβαλε την αλλαγή του ημερολογίου δια μιας «Εγκυκλίου»,

ονομάσας την 11ην Μαρτίου 24 Μαρτίου 1924,

προκαταλαβών τους πάντας δια της τρομοκρατίας των δικτατόρων,

ώστε να μη εκδηλωθή μεγάλη αντίδρασις.

Ούτος ήτο ο κύριως εκτελεστής της «αποφάσεως» του αδελφού του εν παρανομία Μεταξάκη,

δια την οποίαν και ο ίδιος μεγάλως συνείργησε και η οποία ήτο και ιδική του μεγάλη επιθυμία.

Έγραφεν η «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ» Κων/πόλεως, «Ο Αθηνών Χρυσόστ. Παπαδόπουλος εξέφρασε δια γράμματος θερμάς ευχαριστίας προς τον Μητροπ. Δυρραχίου Ιάκωβον, διότι εν τη αντιπροσωπεύσει της Εκκλησίας της Ελλάδος παρά τω Πανορθοδόξω Συνεδρίω σπουδαιοτάτην παρέσχε συμβολήν εις το έργον και την επιτυχία του σκοπού αυτού». Ούτος ήτο και δεινός οικουμενιστής. Απ΄ αυτού δέ του ενθρονιστηρίου λόγου του διεκήρυσσεν ότι «Πρός συνεργασίαν και αλληλεγγύην με τας ετεροδόξους Εκκλησίας και χριστιανικάς κοινότητας δεν είναι αναγκαία προυπόθεσις η δυσεπίτευκτος, δυστυχώς, δογματική ένωσις, διότι αρκεί η ένωσις της αγάπης της Χριστιανικής, ήτις άλλως τε δύναται να προλειάνη την οδό πρός τελείαν ένωσιν». Άξιος διάδοχος και συνεχιστής του «έργου» του Μεταξάκη υπήρξεν ο επίσης οικουμενιστής και αδίστακτος νεωτεριστής και μέγας μασώνος Βασίλειος ο Γ΄. 

Περί αυτού, ο μασώνος Π. Χατζηπάνος, ο χρηματίσας και υπουργός παιδείας και θρησκευμάτων, εις το βιβλίον του «Ελληνικός Ελευθεροτεκτονισμός» έγραφεν: «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βασίλειος, ευρυμαθής ποιμενάρχης και εμπνευσμένος τέκτων, μετέστη τον Οκτώβριον 1929 εις την Αιώνιαν Ανατολήν (NEW AGE). Εμυήθη κατά τας αρχάς 1910 εις τον τεκτονισμόν εν Λονδίνω εις την Στοάν WALLWOOD υπ΄ αριθ. 5143». Περί των φρονημάτων και της ποιότητος του ανθρώπου τούτου ομιλούν και τα εξής, ολίγα εκ των ποικίλων «δραστηριοτήτων αυτού». Ούτος έτι ων μητροπολίτης Νικαίας, γράφων εις το δημοσιογραφικόν όργανον του Μεταξάκη, όντος εκείνου μητροπολίτου Αθηνών, το 1920 περι «Εκκλησιαστικών μεταρρυθμίσεων», συν άλλοις πολλοίς έφασκε: «...Πρός ασφαλή βελτίωσιν του καθ΄ ημάς εκκλησιαστικού κοινού βίου του πρακτικού και λειτουργικού, πρέπει να περιορισθή εις το ελάχιστον έλλογον μέτρον ή απο πολλών αιώνων υπερβολικωτέρα παρ΄ ημίν τάσις πρός τον μοναχικόν βίον. Ο τοιούτος βίος και άλλας εκκλησίας και θρησκείας απεμάκρυνεν απο της ευθείας οδού και απεπλάνησεν εις σκολιοδρομίας επιζημίους τη ανθρωπότητι, καθ΄ όσον φύσει διαφωνεί προς τον οργανισμόν του ανθρώπου και της ανθρωπίνης κοινωνίας...

Οι δέ ιεράρχαι, οι ιερείς και οι διάκονοι θα δύνανται εν καιρώ να νυμφεύωνται και εν ανάγκη και μετά την χειροτονίαν· δεύτερος δέ και τρίτος εν ανάγκη γάμος θα επιτρέπηται κανονικώς εις χηρεύοντας ιερωμένους. Και οι αρχιερείς δέ και επίσκοποι ελευθέρως δύνανται να είναι έγγαμοι ή άγαμοι... Το δέ κοινόν των ιερωμένων εν τω κόσμω ένδυμα φέρον πάντοτε ωρισμένον τύπον, μετά τινος εν τω περιλαιμίω διακριτικού σημείου των τριών ιερατικών βαθμών, δύναται να είναι μάλλον ευπρεπές και σεμνόν ή η σημερινή επιδεικτική αμφίεσις. Και το κάλυμμα δέ της κεφαλής πρέπει να γίνη φυσικώτερον η δέ κόμη να κόπτηται ευπρεπώς... Προκειμένου δέ περί ακολουθιών και νηστείας και τοιούτων άλλων ζητημάτων, η Εκκλησία πρέπει να κανονίση αυτά κατα τρόπον σώφρονα και λογικόν, μήτε περιφρονούσα τα τιμής άξια, μήτε καινοτομίας απρεπείς εισάγουσα, περιορίζουσα δέ και νηστείας και ακολουθίας εις τα λογικά αυτών όρια.

Είναι δέ γνωστόν ότι εις τα τοιαύτα συν τω χρόνω επεκράτησαν τα έθιμα του μοναχικού βίου, αφ΄ού πρέπει να απαλλαγώσι και το τυπικόν των εις τας πόλεις εκκλησιών και οι περί νηστείας διατάξεις...». Τοιούτου όντος ανθρώπου είχεν άξιον συνεργόν ο Μεταξάκης και ήτο το δεξί του χέρι εις το μεταρρυθμιστικόν έργον του. Άλλωστε ήσαν «αδελφοί», γενομένοι και οι δυο μασώνοι το ίδιον έτος, ο μεν εις Λονδίνον ο δέ εις Κωνσταντινούπολιν. Εις το ψευδο «πανορθόδοξον» συνέδριον, εις το οποίον ούτος αντιπροσώπευε την Εκκλησίαν Κύπρου, γενομένου άλλου λόγου υπό άλλου μέλους «περι συσφίξεως των σχέσεων της ημετέρας εκκλησίας προς την αγγλικανικήν και την των παλαιοκαθολικών», ο μητροπολίτης Νικαίας (ο κατόπιν πατριάρχης Βασίλειος Γ΄) γενικεύων το ζήτημα εισηγείται όπως γένηται σκέψις και περί ενώσεως των εκκλησιών, συμπεριλαμβανομένης και της Ρωμαικής.

Ούτος εις υπόμνημά του προς το αυτό συνέδριον,εν τω οποίο φαίνεται πασιφανέστετα η μασωνική ιδιότης,γνωμοδοτών επί του δευτέρου γάμου των κληρικών,επιτίθεται ως λυσσασμένος κατα του μοναχισμού και των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας και εξερεύγεται πράγματα δι΄ άτινα καλύπτει κανείς το πρόσωπον εξ εντροπής! Ο αυτός αναρριχηθείς μετά ταύτα πατριάρχης, έδειξε με ασεβή αυταρχισμόν όλον το αντορθόδοξον μένος του και την οικουμενιστικήν του μανίαν. Εις εφημερίδα των Αθηνών Αύγουστος 1925, ήτις τον χαρακτηρίζει ως κατ΄ εξοχήν «Νεωτεριστήν», εκφράζων ούτος τας σκέψεις και τα «προγράμματά» του, συν άλλοις έλεγεν ότι «...Αισθάνεται τον χριστιανισμόν ως ανθρωπιστικήν ιδεολογίαν, τον συγχρονίζει,ονειροπολεί την βελτίωσιν του κοινωνικού ανθρώπου. Είναι κατα του καλογηρισμού που φέρει τον μαρασμόν... Ο Χριστιανικός κόσμος, λέγει, πρέπει να απαλλαγή από καλογηρικάς ανοησίας... Η επικοινωνία των Εκκλησιών είναι επιβεβλημένη. Η ένωσις απαραίτητος... Ίσως εις ταύτα δεν συμφωνώ με πολλούς. Κρίνω όμως φιλελεύθερα.

Ο ευσεβέστατος Ωριγένης εις το ύψος της διανοίας του διέγνωσεν ότι δεν είναι δυνατόν να υφίσταται αιώνιος κόλασις. Αί Εκκλησίαι λοιπόν πρέπει καλύτερον να γνωρισθούν μεταξύ των, να επικοινωνήσουν και αργότερον να ενωθούν τελείως... Ομιλεί με ενθουσιασμόν δια την ένωσιν῎...». Εις «Διάγγελμα» του ιδίου περί των θεμάτων «Οικουμενικής Συνόδου» διαλαμβάνονται, συν άλλοις, ταύτα: «... Αναθεώρησις της όλης εκκλησιαστικής νομοθεσίας και προσαρμογή αυτής προς την παρούσα κατάστασιν της Εκκλησίας. Προσπάθεια εκ παντός τρόπου προς επικοινωνίαν και ένωσιν εν αγάπη Χριστού μεθ΄ όλων των χριστιανικών Εκκλησιών (εννοεί τας αιρέσεις). Διάκρισις θεολογουμένων από δογμάτων και όρων πίστεως...».

Ορίστε λοιπόν ο ορθοδοξομάχος μασώνος Βασίλειος Γ΄, του οποίοι εσημειώσαμεν ολίγα απο τα «κατορθώματα», δια να γνωρίζουν οι ευλαβέστατοι οπίσω ποίων ακολουθούν και ποίων τας οδούς πορεύονται, όσοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπερ του Οικουμενισμού. Επίσης, να σημειώσωμεν, ότι τω 1927 απέστειλεν ούτος εις το Άγιον Όρος τον δεινότερον πρωταίτιον και προαγωγόν της εισαγωγής του νέου ημερολογίου, τον Μαρωνείας Άνθιμον (πρώην Βιζύης), δια να «παράσχη συστάσεις, συμβουλάς και εντολάς περι εφαρμογής και εν Αγίω Όρει της περι ημερολογίου αποφάσεως, περι μνημοσύνου του Πατριάρχου και περι Συλλόγου (Συνδέσμου) των Ζηλωτών». Ούτος εις την απο 7.4.1927 απόρρητον Έκθεσίν του, προς τον αποστείλαντα αυτόν,συν τοις άλλοις, έλεγεν: «...Οι Αγιορείται, έχοντες υπ΄ όψει τας εν τω «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩ ΚΗΡΥΚΙ» της αρχιεπισκοπής Αθηνών δημοσιευθείσας προ ετών γνώμας της Υμ. Παναγιότητος περί επιβαλλομένων μεταρρυθμίσεων τη Εκκλησία και τω κλήρω, ως και το Πατριαρχικόν διάγραμμα περι των εργασιών της μελλούσης Οικουμενικής Συνόδου, θεωρούσι την προκειμένην περι ημερολογίου ενέργειαν της Μεγάλης Εκκλησίας, ως πρόδρομον και άλλων επικειμένων μεταρρυθμίσεων, δια λόγους ευνοήτους φρονούσιν, ότι η ψυχική αυτών σωτηρία επιβάλλει την στερράν και ακλόνητον εμμονήν εις πάντα ανεξαιρέτως τα παρά των Πατέρων ημών παραδοθέντα...

Η περί ημερολογίου απόφασις της Μεγάλης Εκκλησίας εχαρακτηρίσθη καινοτομία επιβληθείσα μάλιστα εις την Εκκλησία υπο της πολιτείας... πολύ κακώς ήχησε παρά τοίς πλείστοις των Αγιορειτών και προυκάλεσε δυσμενέστατα σχόλια κατά της Μεγάλης Εκκλησίας... Προς αποτροπήν εφαρμογής της προκειμένης αποφάσεως εν Αγίω Όρει, άλλοι μεν πρόθυμοι είναι, άλλοι δέ και εύχονται την ευκαιρίαν ίνα μαρτυρήσωσιν... Υμετέρα Παναγιότης χαρακτηρίζεται ως Ωριγενιστής και Νεωτεριστής... θεωρείται δέ φρονούσα ότι δήθεν ουδέν ουσιώδες διαχωρίζει την Μ. Εκκλησίαν απο της Παπικής και Αγγλικανικής Εκκλησίας· διό και υπεραμύνεται της μετ΄ αυτών ενώσεως...». Εις την αυτήν «Έκθεσιν» της οποίας ο συντάκτης λέγει περι του εαυτού του, ότι «οι εν Αγίω Όρει θεωρούσι με ένα εν των φανατικωτέρων νεοημερολογιτών» περιγράφει δια πολλών την κατα του ημερολογίου σθεναράν αντίστασιν των Αγιορειτών, βεβαιών ότι «η ανακίνησις του ημερολογιακού ζητήματος ή η δια της βίας επιβολή αυτού, θέλει συντελέσει αναμφισβήτως εις την πλήρη αναστάτωσιν, αναρχίαν και εξάρθρωσιν του Αγίου όρους... η κατάστασις δέ αυτή θέλει αποβή επικίνδυνος επι ζημία απο τε Εκκλησιαστικής και Εθνικής απόψεως...».

Οι πρωτοστάται της εισαγωγής του νέου ημερολογίου εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν εχαρακτήρισαν και ωνόμασαν τούτο «ως πρώτο βήμα» προς την εκτός Ορθοδοξίας βέβηλον «Κοινωνίαν των Εκκλησιών» ήτοι τον Οικουμενισμόν. Ο δεινός οικουμενιστής και προτεσταντόφιλος Σελευκείας (και κατόπιν Θυατείρων) Γερμανός, ο κύριος συντάκτης της Εγκυκλίου του 1920, ήτις άνοιξε την θύραν εις τον Οικουμενισμόν, εν Εκθέσει ορισθείσης «Επιτροπής», ής ήτο μέλος, επισήμως «προτείνει αποδοχήν του Γρηγοριανού ημερολογίου, φρονών ότι η χρησιμοποίησις αυτού και υπό της Εκκλησίας αποτελεί το ΠΡΩΤΟΝ ΒΗΜΑ προς την ποθητή Κοινωνίαν των Εκκλησιών». Ο Βιζύης και κατόπιν Μαρωνείας Άνθιμος, αδίστακτος νεωτεριστής, εν τω βιβλίω του «Το ημερολογιακόν ζήτημα» (1922)· λέγει,ότι «η ενότης αύτη (η ημερολογιακή) θα ενεφανίζετο αναμφιβόλως ήδη και ως το ΠΡΩΤΟΝ ΒΗΜΑ προς την πραγματοποίησιν της Κοινωνίας των Εθνών, της οποίας αποτελεί ενα των κυρίων παραγόντων...».

Εν «προσφωνήσει» του εις το ψευδο-πανορθόδοξον συνέδριον (1923) ο Αμερικής Αλέξανδρος (τον οποίον ο Μεταξάκης διώρισε «αντιπρόσωπον» εις το συνέδριό του), ενθουσιώδως διηρωτάτο: «Μήπως η εισαγωγή του νέου Πανορθοδόξου Ημερολογίου δεν είναι ο ΠΡΩΤΟΣ ΛΙΘΟΣ δια το οικοδόμημα της ενώσεως πασών των Εκκλησιών του Θεού;». Γενομένου του «πρώτου βήματος», ως εικός, ηκολούθησαν εις αυτό τα επόμενα «βήματα». Όλα όσα όριζεν η Εγκύκλιος του 1920, μετά το περί «παραδοχής ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασμόν» με τους αιρετικούς της Δύσεως, επρογραμμάτισαν και αποφάσισαν ο Μεταξάκης, ο Βασίλειος Γ΄ και οι συν αυτοίς οικουμενισταί, έγιναν ήδη εν τη πράξει και εκτελούνται, ως τα επόμενα «βήματα», οδεύοντας αυτά βαθμιαίως. Ουσιαστικώς η αντορθόδοξος ένωσις με τους δυσεβείς έγινεν ήδη, αφ΄ ότου δια της αρνησιχρίστου «Εγκυκλίου του 1920» τα αθροίσματα των Εκκλησιών ωνομάσθησαν επισήμως «Εκκλησίαι του Χριστού» «συγγενείς και οικείαι και συγκληρονόμοι της επαγγελίας του Θεού» και τελικώς έγιναν «ένα» με αυτούς (1948) «μέλη» του χριστομάχου και αθέου συνονθυλεύματος,όπου λέγεται «Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών», όμοιον του οποίου, ούτε ενεπνεύσθη, ούτε ηκούσθη άλλην φοράν.

Θεωρητικώς λοιπόν και απο μέρους «αρχηγών» οι οποίοι κάθε άλλο παρα Ορθόδοξοι είναι,η ένωσις έγινεν· εκείνο δέ όπερ μηχανεύεται είναι να «ενεργοποιηθή» αύτη εν τω λαώ και εις τούτο αποβλέπουν όλαι αι γινόμεναι «κινήσεις»,δια να συνηθίση ή αδιαφορήση και μη αντιδράση ο πολύς λαός. Γνωστός προτεστάντης ανέφερε τα εξής «Θεμελιώδης δυσκολία προκύπτει εκ της ισχυράς ανασχετικής επιδράσεως της ορθοδόξου έννοιας της Εκκλησίας. Εν αντιδιαστολή προς την αντίληψιν ταύτην, η περίφημος Εγκύκλιος του 1920 του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η οποία υπήρξεν αποφασιστική δια την συμμετοχήν της Ορθοδοξίας εις την Οικουμενικήν Κίνησιν, απευθύνεται γενικώς προς όλας τας Εκκλησίας του Χριστού ανά τον κόσμον, ως δέ εκ του κειμένου αυτής προκύπτει, υιοθετεί μίαν άλλην αντίληψιν του εκκλησιολογικού προβλήματος· εκείνην ακριβώς, η οποία κατέστησε δυνατήν την συμμετοχήν των Ορθοδόξων Εκκλησιών εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών και την Οικουμενικήν Κίνησιν...»!

Και έχει «δίκαιον» ο προτεστάντης, αφού η Εγκύκλιος αυτή ωνόμασεν όλα τα αθροίσματα των αιρετικών «Εκκλησίας», πως λέγει η ορθόδοξος εκκλησιολογία ότι είναι «η Μία κτλ.; Τα μετά το πρώτον άρθρον περί «παραδοχής ενιαίου ημερολογίου» έτερα άρθρα της «Εγκυκλίου του 1920» είναι «Η ανταλλαγή αδελφικών γραμμάτων κατα τας μεγάλας εορτάς και εν άλλαις περιστάσεσιν». «Η οικειοτέρα συσχέτισις των αντιπροσώπων των διαφόρων Εκκλησιών». «Η επικοινωνία των Θεολογικών Σχολών και των θεολόγων και η ανταλλαγή των εν εκάστη Εκκλησία εκδιδομένων εντύπων». «Η αποστολή νέων χάριν σπουδών απο της μίας εις τας Σχολάς της άλλης Εκκλησίας». «Η συγκρότησις παγχριστιανικών συνεδρίων». «Η... απαθής εξέτασις των δογματικών διαφορών». «Ο αμοιβαίος σεβασμός των ηθών και εθίμων των διαφόρων Εκκλησιών». «Η αμοιβαία παροχή ναών και κοιμητηρίων εις τας άλλας ομολογίας». «Ο διακανονισμός των μικτών γάμων».

Η αμοιβαία υποστήριξις των Εκκλησιών εις τα έργα της θρησκευτικότητος, της φιλανθρωπίας κλπ.». Ποιός δεν γνωρίζει και δεν βλέπει, ότι μετά το πρώτον άρθρον ήτοι «της παραδοχής του ημερολογίου», όλα τα υπόλοιπα άρθρα αυτής εξετέλεσθησαν και εκτελούνται πιστώς και κατα γράμμα; Απο τότε, Ορθόδοξοι οι οδεύοντες προς τας «σχολάς της Δύσεως» δια «θεολογικάς σπουδάς», επιστρέφοντες εκείθεν «αντί του μάννα και του γνησίου γάλακτος με τα οποία τους έθρεψε και επότισεν η Μήτηρ των Ορθοδοξία, ανταποδίδουν εις αυτήν την χολήν και το δηλητήριον των αιρετικών της Δύσεως», ως έγραφεν ο αοίδιμος Δοσίθεος Ιεροσολύμων, και αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι αίτιοι του υποτονισμού και της διαβρώσεως ή και της εξαλείψεως του ορθοδόξου φρονήματος και του θρησκευτικού αισθήματος παρα τω λαώ και οι λυσσωδέστεροι προαγωγοί του Οικουμενισμού. Με τα πρωτοφανή εις εφεύρεσιν «συγκροτούμενα παγχριστιανικά συνέδρια», την «απαθή εξέτασιν των δογματικών διαφορών», «με αγάπην και κατανόησιν» ωσάν να πρόκειται περι προσωπικών των αντικειμένων μικράς αξίας, προκαλείται «βαθμηδόν» η «εξοικείωσις» και ο παραμερισμός των «διαφορών» της Ορθοδοξίας, ούτως, ώστε «απροσδοκήτως να ευρεθούν ενωμένοι».

Αφού με τόσην «αγάπην και κατανόησιν και απάθειαν» «συνεδριάζουν», «σχετίζονται», «επικοινωνούν», «ανταλλάσουν», «εξετάζουν», «αλληλοσέβονται», «αλληλουποστηρίζονται», «διαλέγονται», «συμπροσεύχονται» κλπ. διατί να τους χωρίζουν «κάτι διαφοραί» της Ορθοδοξίας; Δηλαδή, αντιστρόφως κατ΄ αυτούς λειτουργεί ο εγκέφαλος· δεν τους ενδιαφέρει, ποιαί διαφοραί κατέστρεψαν την ένωσιν και επιζητούν «ένωσιν» δια καταστροφής εκείνων όπου διακρατούν την ένωσιν.

Κατ΄ αυτούς προηγείται η ένωσις και όχι η επιστροφή εις την προ της διαρρήξεως της ενώσεως κατάστασιν.

«Ένωσιν» επιζητούν,

όχι με βάσιν την αλήθειαν,

αλλά με βάσιν το ψεύδος και με την θυσίαν της αλήθειας.

Και εις το τέλος θα ειπούν · αφού δεν μας χωρίζει τίποτα (δήλωση Οικ. Πατριάρχου Αθηναγόρα),

διατί να μας χωρίζει κατα τύπους η Ορθοδοξία; Και θα κάμουν ένωσιν χωρίς Ορθοδοξίαν ήτοι χωρίς τον Χριστόν.

Και όλος ο στόχος των αυτός είναι, ο παραμερισμός της Ορθοδοξίας του Χριστού.

Όσα δέ διελάμβανε το «μεταρρυθμιστικόν πρόγραμμα» των μασώνων-οικουμενιστών 

Μεταξάκη και Βασιλείου Γ΄ 

είναι τα κατά πράξιν,μετά το «πρώτον βήμα», γενόμενα και γινόμενα «βήματα» εις τον αντίχριστον Οικουμενισμόν.

Ούτοι ανερριχήθησαν εις τον θρόνο με κύριον έργον να καταρτίσουν μέγαν κατάλογον μεταρρυθμίσεων 

δια την ανατροπήν των θεσμών και όλων εν γένει όσα παρέδωσεν η Ορθοδοξία.

Μετά την επιβολή του νέου ημερολογίου ήνοιξεν η οδός προς την απώλειαν,

(αλλά και την διάσπασιν των Ορθοδόξων)

 και τα επόμενα βήματα ήσαν ζήτημα μεθοδεύσεως και χρόνου!...

Συνεχίζεται...

Απόσπασμα κειμένου από σειρά άρθρων,

με γενικό τίτλο 

''ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ''

όπως τα δημοσίευσε το Ορθόδοξο Ιστολόγιο ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ''

Τίτλος και επιμέλεια κειμένου ''ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ'''

Η φωτογραφία ανήκει στον αοίδημο Γέροντα Πέτρο τον Αγιορείτη

τον πιστό υποτακτικό της αγίας μορφής της αγιώνυμου ερήμου του Άθωνα,

του Γέροντος Ισιδώρου του Οσιοπετρίτη

Ιστολόγιο ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ