ΘΥΜΙΣΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Τα πρώτα μου χρόνια τα αξέχαστα, τα έζησα κοντά στο ακρογιάλι - που λέει και ο ποιητής. Στα μικρά παιδικά μου χρόνια στην Στυλίδα, η καλή μου μητέρα έφερνε με την αγάπη της και την νοικοκυροσύνη της όλες τις χριστουγεννιάτικες ομορφιές στο σπίτι. 

Αγόραζε πολύχρωμα χρυσά, μπλέ, πράσινα και κόκκινα χρυσόχαρτα, σχεδίαζε αστεράκια, αγγελάκια και δεντράκια και γέμιζε τα παράθυρα. Τότε δεν υπήρχαν οι τόσες επιλογές που έχουμε σήμερα, μιλώ για πενήντα πέντε χρόνια πίσω. Ήθελε πάντα ένα κλαδάκι από δέντρο και ένα φρέσκο λουλουδάκι στο βάζο.Κοντά στην ξυλόσομπα που μπουμπούνιζε από την ζέστη, φρυγανιστό ψωμί με βούτυρο πρόβειο σε στρογγυλό σχήμα και μέλι είχαν την τιμητική τους. Και τις μέρες κοντά στα Χριστούγεννα υποχρεωτική νηστεία και στο φρυγανιστό, ζεστό ψωμάκι αλειφόταν με ελίτσες. Τα απογεύματα,μια χήρα μεγάλης ηλικίας γυναίκα έφερνε στο σπίτι χόρτα άγρια και όστρακα, καβούρια πυκνά - συχνά και πληρωνόταν από την μητέρα μου. 

Δεν υπάρχει πιο νόστιμη σαλάτα από ζεστά ζωχιά, ραδίκια με μπόλικο λεμονάκι και παρθένο ελαιόλαδο, όπως τα έφτιαχνε η μαννούλα μου τόσο σχολαστικά και καθαρά. Και ύστερα ερχόταν με το τραίνο η γιαγιά απο την Θεσσαλονίκη φορτωμένη στολίδια για το δένδρο, παιχνίδια, γλυκά και αγάπη. Τα δώρα, τα έφερνε ο Χριστούλης πάντα κοντά στο μαξιλάρι μας την ημέρα των Χριστουγέννων. Προπαραμονές η μαννούλα μου έφτιαχνε μικρά χριστόψωμα νηστίσημα με αρώματα ανατολής, μαχλέπι και κακουλέ και μαστιχούλα χιώτικη. Η παραμονή ήταν ανάλαδη και τα χριστόψωμα, το ωραιότερο γλυκό που μοιραζόταν μαζἰ με χρήματα στα παιδιά, που ερχόντουσαν για τα κάλαντα. Μετά ζύμωνε κουλουράκια με μαγιά σαν μικρά τσουρέκια και βασιλόπιτες, τις στόλιζε με περίτεχνα ζυμαρένια στολίδια και ξεφλουδισμένα αμύγδαλα.

Τό σπίτι μοσχομύριζε γλυκά από τα χειροποίητα καλούδια και την αγάπη της. Τα καλά μας ρούχα μοσχομύριζαν και, εάν μας είχαν πάρει καινούρια παπούτσια, τα πρωτοφορούσαμε στην εκκλησία, όταν με την καθαρότητα του παιδιού κοινωνούσαμε των Αχράντων Μυστηρίων. Όλο το διάστημα των Χριστουγέννων μας μιλούσε για την Γέννηση του Χριστού, για την άκρα ταπείνωσή Του να γεννηθεί σε ένα φτωχικό σπήλαιο και να τον ζεσταίνουν τα χνώτα των ζώων. Δάκρυζαν τα μάτια μας στην αφήγησή της και τότε αυτή, η πελώρια μαμαδίστικη αγκαλιά, που δεν συγκρίνεται με καμμιά άλλη, τα στέγνωνε και άφηνε γλυκά χαμόγελα. Μιά Χριστουγεννιάτικη ανάμνηση μιάς άλλης εποχής!

Παρασκευή Αρβανίτη