Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ Ο ΖΗΛΩΤΗΣ ΘΕΟΥ

Ο Όσιος Γέρων Ιερώνυμος,
κατά κόσμον Βασίλειος Αποστολίδης,
γεννήθηκε το έτος 1883 εις το Μικρασιατικό Χωρίον «Γκέλβερη» της Καππαδοκίας.
Οι γονείς του Ανέστης και Ελισάβετ,
απέκτησαν 6 (εξ) τέκνα, μεταξύ των οποίων και τον εκ κοιλίας μητρός κεκλημένον Βασίλειον,
τον μετέπειτα γνωστόν μας Όσιο Πατέρα - Γέροντα Ιερώνυμο.
Μεγάλωσε και άνετράφη σε περιβάλλον προσευχής, ασκήσεως και αγιότητας. 

Τα προσευχητικά δάκρυα της μητέρας του,
ήσαν τα πρώτα

 που επέδρασαν στην ευαίσθητη ψυχή του Βασιλείου.
Επίσης και τα άγια παραδείγματα των Ασκητών - Τρωγλοδυτών
Αγίων της περιοχής του,
οι οποίοι εκρύπτοντο και ζούσαν εν αφάνεια στα διάσπαρτα αυτά «κέντρα» προσευχής
των βράχων της Καππαδοκίας.
Εχειροτονήθη Διάκονος υπό του Μητροπολίτου Σωφρονίου εις την Αμισόν.
Επισκεφθείς τους Αγίους Τόπους,
ως Διάκονος,
παρέμεινε επί εννέα μήνας εις την Ι. Μονήν του Τιμίου Προδρόμου παρά τον Ιορδάνη ποταμό.
Επιστρέφων,
διωρίσθη Διάκονος εις τον Ι. Ναόν Αγίου Γεωργίου εις Κωνσταντινούπολη,
οπού και αφήκε την «σφραγίδα» του,
διότι εθαυμάζετο δια τας αρετάς και την αγιότητα του,
τον ζήλο και την καλλικέλαδο φωνή του.

Η Μικρασιατική καταστροφή, έφερε εις την Ελλάδα το «πτηνόν της ερήμου», τον «Ερωδιόν», Ασκητή Διάκονο Βασίλειον. Η Νήσος Αίγινα, αμέσως μετά την στέρησιν του Αγίου της, Αγίου Νεκταρίου, το έτος 1922, υπεδέχθη τον Διάκονο Βασίλειον, που ήλθε «από την μεγάλη στεριά, όπως θα έλεγε ο Κόντογλου, από τα 'Αγια χώματα της Ανατολής: από την Καππαδοκία, που την τίμησαν και την δόξασαν τόσοι Μάρτυρες και Όσιοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας» (Π. Πάσχος). Την εποχή εκείνη Ιεροκήρυξ εις την Αίγινα, ήτο ο μετέπειτα Μητροπολίτης Καρυστίας Παντελεήμων, ο όποιος εξετίμησε και ηγάπησε τον Καππαδόκη Διάκονο Βασίλειον. 

'Οτε δε έγινε Μητροπολίτης Καρυστίας, εις μίαν επίσκεψίν του εις την Αίγινα, μετά πολλάς πιέσεις προς τον Βασίλειον, τον έπεισε και τον χειροτόνησε εις Ιερέα, δίδων εις αυτόν και το Οφίκιον του Άρχιμανδρίτου. Μετά εν έτος έλαβε και το Μέγα και Αγγελικόν Σχήμα από τον Αγιον Γέροντα Ιερώνυμο Σιμωνοπετρίτη, λαβών το όνομα Ιερώνυμος. Στην αρχή της Ιερατεία του, κάποια, μέρα, την ώρα πού έκαμε προσκομιδή είδε ένα φοβερό δράμα (τον Κύριόν μας ως βρέφος επάνω στην Αγία Τράπεζα), το οποίον τόσο πολύ τον συνεκλόνισε ώστε έγινε ή αφορμή, να παύση να ιερουργεί, διότι ήτο τόσο το δέος του, που θεωρούσε ανήμπορα τα χέρια του να λογχίζουν το Σώμα του Κυρίου μας. 

Κατόπιν και μέχρι της κοιμήσεως του, απεσύρθη εις ιδιόκτητο Ησυχαστήριον «Ευαγγελισμός της Θεοτόκου». Εις το Ησυχαστήριον αυτό, συνέχισε τους Ασκητικούς αλλά και Ποιμαντικούς αγώνας του. Άλλοτε απεσύρετο εις ιδιαίτερο κρυπτόν τόπον (εντός του Ησυχαστηρίου), που ενθύμιζε τους λαξευτούς διαδρόμους - κρύπτες και τα κελλιά, υπό τους βράχους, της Πατρίδος του, άλλοτε εγίνετο «η κολυμβήθρα του Σιλωάμ», οπού πλήθος επισκεπτών εύρισκαν κοντά του, παρηγοριά, λύτρωση, αναγέννηση. Οι συμβουλές του και ή προσευχή του, ήσαν το «μάλαγμα» για τις από πάσης αιτίας πληγωμένες καρδιές. Και μόνον που τον ατένιζε κανείς, ένοιωθε να τον διαπερνά σε όλο το είναι του, η Χάρις και η Ευλογία του Αγίου, πολύπαθους Γέροντος, της Αγιότητας του και έφευγε, «άλλος άνθρωπος!». 

Ειχεν όλα τα Χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, το δε προορατικό του Χάρισμα, ήτο εις αφάνταστο βαθμό εντυπωσιακό και ακριβέστατο, ώστε ο επισκέπτης, καθώς τον ήκουε, ησθάνετο δέος και φόβον! Εκοιμήθη μετά δύο, περίπου, μηνών επώδυνου ασθενείας του, εις τας Αθήνας, την 2αν (π.ε.) Οκτωβρίου 1966. Είθε οι πρεσβείες του Αγίου Γέροντος Ιερωνύμου να μας σκέπουν, προστατεύουν, ενισχύουν και βοηθούν για την σωτηρία μας, διαφυλάττουν δε την Ορθοδοξία μας και το Έθνος μας, από πάσης επιβουλής και κακίας. Πολλοί, όσοι τον είχαν γνωρίσει προσωπικά ή μετά την ανάγνωσιν των βιβλίων, περί του Οσίου Γέροντος και που συνεκλονίσθησαν και τον ηγάπησαν, οσάκις κατακλύζονται από οδύνη καί πόνο καί τον επικαλούνται, έχουν ευεργετηθεί καί εν γένει έχουν γίνει δέκται της αγιαστικής του στοργής καί παρρησίας. 

Διηγούνται πολλά θαύματα, ιάσεις ασθενών επιτυχίες στα παιδιά τους, είτε σε σπουδές είτε σε αποκαταστάσεις καί πού οπωσδήποτε τα αποδίδουν στην μεσιτεία, αγάπη καί στοργή του Γέροντος. Παρατίθενται, ενδεικτικώς μόνον, ώρισμένα εκ των πολλών θαυμάτων και θαυμάσιων που είχεν επιτελέσει εν ζωή ο Γέροντας καθώς και δύο εμφανίσεις του Γέροντος μετά την κοίμησίν του, χωρίς δι' ευνόητους λόγους να αναφερθούν τα ονόματα αυτών που τα διηγήθηκαν, τα οποία όμως υπάρχουν εις το αρχείο «περί του Γέροντος», που κρατείται. «…….'Ήμουν, λέγει, δέκα επτά ετών, μαθήτρια της κοπτικής και ραπτικής Σχολής του Παπαϊωάννου, ότε με κατέλαβε ξαφνικά και εισήλθεν εντός μου ο διάβολος, τέλη του Έτους 1922. Με έφεραν στην την Αίγινα και με έκλεισαν σε ένα δωμάτιο και με έδεσαν, δια να μη κτυπώ και κάμνω και άλλα πολλά. Τούτο, όταν το επληροφορήθη ό Γέροντας, με επεσκέφθη και ανέλαβε το βαρύ έργον, να εκβάλη το δαιμόνιον, το οποίον με βασάνιζε. 

Μου είπε ότι πρέπει να νηστεύω και να προσεύχομαι περισσότερο. Άρχισα την νηστεία, αλλά έκαμε και ο Γέροντας συγχρόνως πιο αυστηρή νηστεία. Επί τεσσαράκοντα ημέρας τελείτο καθημερινώς θεία Λειτουργία και μου διάβαζε και τους εξορκισμούς. Η κατάστασης αύτη κράτησε επί εννέα ολόκληρα έτη, εκ των οποίων τα τέσσαρα ήσαν πολύ μαρτυρικά, Ιδίως δια τον Γέροντα. Κατά την διάρκεια των πρώτων αυτών χρόνων, έφθασε περίοδος που ήμουν έτοιμη να αποθάνω, όπως οι άλλοι αλλά και ο ίδιος ο Γέροντας μου είπαν αργότερα. Επί τρεις ημέρας ήμουν τελείως αναίσθητη. 

Όταν λίγο καλυτέρευσα, την τρίτην ήμέραν το εσπέρας ο Γέροντας έκαμε εσπερινό και με εχειροθέτησε Μοναχή, και μάλιστα μεγαλόσχημη, ώστε αν φύγω δια την άλλην ζωήν, να είμαι μοναχή, επειδή πολύ το επιθυμούσα. Τότε όμως ξαφνικά συνήλθα, ένοιωσα πώς δεν είχα τίποτα. Την επομένη μου είπε και κοινώνησα. Πράγματι, ένοιωσα άλλος άνθρωπος, δεν το πίστευα! Ο Θεός και ό Γέροντας έκαμαν το θαύμα τους. Έκτοτε, με την βοήθειαν του Θεού δεν ξαναέπαθα τίποτα.

Γράφει η μακαριστή Ξένη μοναχή:
«Φεύγοντας (ο Γέροντας μετά από επίσκεψη στο Ησυχαστήριό μου,
σε εξοχικό Προάστιο)
και βγαίνοντας τελείως έξω από την πόρτα του κήπου, μου λέει με μιαν έκφραση λύπης και απογοητεύσεως:
-Πω πω! μεγάλη αμαρτία γίνεται εις τούτον τον τόπον (δάσος, βουνό).
Μια φωτιά όμως,
όλα γύρω απ' εδώ θα τα φτιάξη αυτά.....
Την ίδια χρονιά,
μετά λίγους μήνες,
μετά την επίσκεψη του Γέροντος,
έπιασε χωρίς να το γνωρίζουμε πώς,
μια τεράστια φωτιά που την βοήθησε και ο αέρας ν' απλωθεί,
πολύ περισσότερο.
Περί τα 400 στρέμματα κάηκαν.
Ούτε θάμνοι έμειναν, ούτε δένδρα, όλα έγιναν στάκτη.
Ακόμη και σήμερα,
φαίνεται όλος αυτός ο τόπος που τον «έφτιαξε» η φωτιά.
Κάθε φορά που τον βλέπω,
βλέπω και τον Γέροντα στο ίδιο σημείο,
να μου δείχνει τον τόπον αυτόν και να προφητεύει!
{Συνεχίζεται...}.

Μέρος 1ον.

Στην φωτογραφία,το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων στην Αίγινα, 

που έχτισε ο ίδιος ο Όσιος Ιερώνυμος, 

όπου και έγινε η επίσημη αγιοκατάταξή του από την Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. 

Να έχουμε την ευλογία και την μεσιτεία του Αγίου αυτού Καππαδόκη της Μικρασίας, 

που το 1942 

αποτειχίστηκε από την καινοτόμο Εκκλησία και εντάχθηκε 

στον Ιερό Αγώνα των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.

Όσιος Ιερώνυμος Αιγίνης