πως ενόψει της περιφήμου ''Πανορθοδόξου Συνόδου'' του 2016, οι αρχι-τέκτονες Οικουμενιστές
και οι περί αυτών -συντασσόμενοι, διαπιστευμένοι- ''ορθόδοξοι'' εκποιητές προετοιμάζουν
εαυτούς και αλήλλους, ώστε οι αποφάσεις της επικειμένης Συνόδου να έχουν την ετικέτα
της Παγκοσμιοποίησης και το λογότυπο του Οικουμενισμού;
Στην Θεολογική Σχολή της Θεσσαλονίκης, από καιρό τώρα εξήγγειλαν
την ίδρυση τμήματος Ισλαμικών Σπουδών, ο κοσμήτορας του Αριστοτελείου
φυγάδευσε το προσκυνητάρι με την εικόνα του Χριστού από την είσοδο του Πανεπιστημίου,
το κτίριο τελεί - πλην ελαχίστων καθηγητών - υπό Οικουμενιστική επιστασία,
ενώ ο ίδιος ο κοσμήτορας ''αποκαθήλωσε'' από τους διαδρόμους των γραφείων των Καθηγητών
και τα... κάδρα με τις φωτογραφίες μοναστηριών του Αγίου Όρους και των Μετεώρων!...
Όλα αυτά εύλογα και φυσιολογικά γίνονται για ευνόητους λόγους, αφού οι νέοι Μουσουλμάνοι Καθηγητές που θα επανδρώσουν τμήματα της Σχολής δεν θα πρέπει... να συναντούν στο διάβα τους εικόνες και σύμβολα της Ορθοδοξίας...! Ο κοσμήτορας του Αριστοτελείου κ. Μιλτιάδης Κωνσταντίνου -άλλωστε- έχει ένα πλούσιο βιογραφικό Οικουμενιστικής κατάθεσης και Παπικοπροτεσταντικής δυτικοφροσύνης. Υπήρξε μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής Διάσκεψης Χριστιανών, Μουσουλμάνων και Εβραίων για την ειρήνη στα Ιεροσόλυμα που διοργάνωσαν από κοινού το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, το Ποντιφικικό Συμβούλιο για τον Διαθρησκειακό Διάλογο και η Επιτροπή της ''Αγίας Έδρας'' για τις Θρησκευτικές Σχέσεις με τους Εβραίους και την Παγκόσμια Λουθηρανική Ομοσπονδία.
Από τον Αύγουστο του 1980 μέχρι τον Ιανουάριο του 1983 ήταν υπότροφος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών και του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών. Συνέχισε τις σπουδές του στην Παλαιά Διαθήκη και στην Φιλολογία των αρχαίων ελληνικών λαών, στο Tübingen της τότε Ο.Δ. Γερμανίας,ενώ στην Ευαγγελική Θεολογική Σχολή σπούδασε Βιβλική Αρχαιολογία με καθηγητή τον S. Mittmann και Βιβλική Εβραϊκή και Αραμαϊκή Γλώσσα με καθηγητή τον H. P. Rüger. Ταυτόχρονα, παρακολούθησε μαθήματα Ερμηνευτικής Θεολογίας τόσο στην ίδια Σχολή, όσο και στην Καθολική Θεολογική Σχολή. Το προσκυνητάρι με την εικόνα του Χριστού μας, σύμφωνα με τον καθηγητή κ. Ιωάννη Κογκούλη είχε ζητηθεί και στο παρελθόν να φύγει από την θέση του.
Για τον λόγο αυτό συνεδρίασε τότε η Κοσμητεία -και με ψήφους μια υπέρ και τέσσερεις κατά- αποφάσισε να παραμείνει το προσκυνητάρι, μέχρι την στιγμή που ο νυν κοσμήτορας της Σχολής κ. Μιλτιάδης Κων/νου το απομάκρυνε με το αιτιολογικό, πως στον φυσικό του χώρο (στο παρεκκλήσι δηλαδή), θα ήταν καλύτερα... Όλα αυτά συντάσσονται σε μια γενικότερη συστρατευμένη εκδίωξη των Αγίων Εικόνων και των Ιερών Συμβόλων της Πίστης μας, με το -άχαρο και φθηνά εφευρετικό- επιχείρημα της ''υποχρεωτικής'' Παγκοσμιοποίησης. Αυτή η νέα Εικονομαχία θυμίζει τα εκατό ματωμένα χρόνια των αιρετικών Εικονομάχων, των Παυλικιανών, των Νεστοριανών, του Λέοντος του Γ΄, του Κωνσταντίνου του Ε', του Μιχαήλ Β' του Τραυλού ή του Θεοφίλου, απλώς τώρα οι διωγμοί έχουν κοινοβουλευτικό επικάλυμμα και ''δημοκρατική'' νομιμοποίηση. Οι διωγμοί γίνονται σιγά, συχνά ανεπαίσθητα και υπό το πρίσμα μιας αφηρημένης, κοσμικής Αγάπης, αφού έτσι πανχριστιανικά και πανθρησκειακά θα επιβάλλουν το αντίχριστο μίασμα της Νέας Εποχής.
Το εύλογο ερώτημα όμως είναι, τι είδους θεολογία διδάσκουν Οικουμενιστές θεολόγοι καθηγητές, που έχουν συνταυτίσει αρμονικά στην ζωή τους την ''Ορθοδοξία'', τον Συγκρητικό Οικουμενισμό και τα μασονικά υποκαταστήματα της Τεκτονικής Στοάς, όπως oι λέσχες Rotary; Είναι τόσο απλό! Η αλλοίωση του δόγματος και των παραδόσεων της Εκκλησίας, σε μια από χρόνια λατινόφρονη, παποκεντρική ιδεοληψία, σε συνδιασμό με την ακόρεστη έως βουλιμική Τεκτονοποίηση Πατριαρχών, Μητροπολιτών, Επισκόπων, Ιερέων, θεολόγων, εκκλησιαστικών συγγραφέων και κάθε λογής συνταυτισμένων και επί γνώσει αιρετικών, δημιούργησε αυτήν την νόθα, αλλοιωμένη πίστη, που πλέον δεν ξεχωρίζει από τις σκοτεινές και μυστικιστικές δοξασίες των Τεκτόνων! Τι είδους θεολογία μπορεί να διδάσκει ένας εμβληματικός αρχιοικουμενιστής, αυθαίρετος καταπατητής και εκπορθητής των Παραδόσεων της Αγίας Εκκλησίας μας, που φωτογραφίζεται ευάρεστα και εφησυχαστικά μέσα στις τεκτονικές εταιρίες των Rotary;
Ποιος εκκλησιαστικός άνδρας τον ήλεγξε δημοσίως -και όχι μόνο αυτόν- για τις λίαν αιρετικές του εκτροπές, τις δι-αιρετικές του συνευρέσεις, έως και τις μασονικές του κατευθύνσεις; Η Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου έχει γίνει από χρόνια εδραίωμα και άντρο όλων των Οικουμενιστών αιρετικών του εκπεσσόμενου Φαναρίου, της οποίας η νοσηρή και δύσοσμη έρεβος της Νέας Εποχής έχει αλλοιώσει σε βαθμό προχωρημένης θρησκευτικοπλαστικής σήψης άπαντες. Κάποιες φωνές, του π. Θεοδώρου Ζήση, του κ. Δημήτρη Τσελεγκίδη απλώς είναι μικρές φλόγες φωτός στο άπλετο σκότος της υπεραναπτυγμένης Οικουμενιστικοφροσύνης. Και οι σπουδαστές της Σχολής; Οι περισσότεροι θα αναμασήσουν με πνιγηρό άρωμα ευρωπαικής ''χριστιανοσύνης'' τις αλλοιωμένες πνευματικά ''τροφές'' καθηγητών, που εκτροχειάστηκαν θανάσιμα από την γνησιότητα της ανόθευτης, Πατερικής Θεολογίας και υπό το κράτος ενός ακόρεστα, παιδευτικού γεννιτσαρισμού θα μεταλαμπαδεύσουν νοσηρές, νεοποχίτικες κακοποιημένες δοξασίες.
Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης της Καινοτόμου Εκκλησίας κ. Άνθιμος
είναι κατά κόρον λαλίστατος,
όταν πρόκειται να μιλήσει -επιλεκτικά πάντα- για εθνικά θέματα,
για τις μαζικά μεταναστευτικές ή προσφυγικές επελάσεις,
για τους ''εφευρέτες'' Σκοπιανούς εθνικιστές ή για τους Βαυαρούς, αμετανόητους κατοχικούς κατακτητές.
Για τον επάρατο Οικουμενισμό όμως,
που έχει αλώσει παντελώς την επίσημη Εκκλησία μιας τεκτονικά, διαβαθμισμένης
παποκαισαρικής υψηλοφροσύνης και ενός -μοιραία αυταπόδεικτου- λατινικού εκμαυλισμού,
τηρεί ανεκλάλητη σιγή υπερήφανα στωικού ιχθύος!
Πως αλλιώς άλλωστε;
Αφού και ο ίδιος,
ως ''ομολογιακός'' Οικουμενιστής διαθρησκεύει αυτά, που το πνεύμα της αίρεσης,
που αναπαύεται ησύχως στην μεταΧριστοδουλική ζωή του, τον έχει επιδαψιλεύσει
με έναν αυταρχικά αμετροεπή δεσποτισμό και έναν φίλαρχο, διαχριστιανικό αυτοματισμό.
Ο π. Νικόλαος Μανώλης -προς τιμήν του ιδίου του ιερέως- είναι από τα πνευματικά του... αποπαίδια!
Όλα αυτά εύλογα και φυσιολογικά γίνονται για ευνόητους λόγους, αφού οι νέοι Μουσουλμάνοι Καθηγητές που θα επανδρώσουν τμήματα της Σχολής δεν θα πρέπει... να συναντούν στο διάβα τους εικόνες και σύμβολα της Ορθοδοξίας...! Ο κοσμήτορας του Αριστοτελείου κ. Μιλτιάδης Κωνσταντίνου -άλλωστε- έχει ένα πλούσιο βιογραφικό Οικουμενιστικής κατάθεσης και Παπικοπροτεσταντικής δυτικοφροσύνης. Υπήρξε μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής Διάσκεψης Χριστιανών, Μουσουλμάνων και Εβραίων για την ειρήνη στα Ιεροσόλυμα που διοργάνωσαν από κοινού το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, το Ποντιφικικό Συμβούλιο για τον Διαθρησκειακό Διάλογο και η Επιτροπή της ''Αγίας Έδρας'' για τις Θρησκευτικές Σχέσεις με τους Εβραίους και την Παγκόσμια Λουθηρανική Ομοσπονδία. 
Άργά βαδίζει ό Χριστός, όμως έάν Τοϋ έπιτρέπαμε θά βάδιζε γρηγορότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ (Απόσπασμα κειμένου)
Έγώ καί έσύ φταίμε, φίλε μου. Έγώ καί έσύ φράξαμε τό δρόμο τοϋ Χριστού, έγώ μέ τό κέρδος μου καί εσύ μέ την ηδονή σου.
Έγώ ζητώ από κάθε πράγμα κέρδος καί έσύ ζητάς από κάθε πράγμα ήδονή. Δέν είναι έτσι;
Καί ένώ εμείς στύβουμε καί πιπιλάμε αύτό τόν κόσμο, ό Χριστός στέκει πίσω από τήν πλάτη μας καί δέν μπορεί νά βαδίσει, επειδή Τόν εμποδίζουμε.
Ό ασβέστης κοχλάζει,καπνίζει καί βρομά. Στή μέση τού δρόμου στέκει ή ασβεστοκάμινος, από τήν οποία βγαίνει καπνός καί κακοσμία.
Ό Χριστός στέκει καί περιμένει,καί δέν μπορεί νά βαδίσει.
Καί φταίνε οί Ίούδες καί οι Βοργίες,οί αντίπαλοι του καλού τού Χριστού, έκεϊνοι πού ζητούν τά μέγιστα αγαθά από τόν κόσμο, ένώ τού δίνουν τά μέγιστα κακά.
Ό Χριστός δέν θά βαδίζει άργά, άλλά θά πετά σάν πρωινή ακτίνα μέσα άπό τόν αιθέρα, όταν κάθε άνθρωπος θά πράττει τά μέγιστα καλά γιά τόν κόσμο καί θά άπαιτεϊ τά ελάχιστα καλά άπ' αυτόν.
Καί φταίνε τά ξερά κεφάλια καί οί σκληρές καρδιές• τά ξερά κεφάλια,πού τήν ίσχυρογνωμοσύνη τους τήν ονομάζουν εύφύία, καί οι σκληρές καρδιές, πού τή σκληρότητά τους τήν ονομάζουν χαρακτήρα
Στά ξερά κεφάλια δέν μπορεί νά μπει ό λόγος τού Χριστού καί στίς ξερές καρδιές δέν μπορεί νά μπει ή άγάπη Του
Αγαπητέ αδελφέ εν Κυρίω Γεώργιε ..Συγχαρητήρια για τήν ανανεωμένη Λειτουργική Ιστοσελίδα σου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ (Ή άγάπη μας στό Θεό δέν πρέπει, βέβαια, νά περιορίζεται στά λόγια, άλλά ν’ άποδεικνύεται κι άπό τά πράγματα. «Τεκνία μου, μή άγαπώμεν λόγω μηδέ τή γλώσση άλλ’ έν έργω καί άληθεία» (Α' Ίω. 3:18), παραγγέλλει ό άπόστολος. Καί πρέπει νά είναι μιά άγάπη δυνατή τόσο, πού, όταν έρθει άντιμέτωπη μέ όποιαδή-ποτε άλλη άνθρώπινη άγάπη, νά τή νικάει καί νά έπι-κρατεΐ — «ότι κραταιά ώς θάνατος άγάπη» (Ασμα 8:6).