ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥΤΟ ΜΕΓΑ ΑΛΗΘΩΣ ΕΣΤΙ ΑΔΕΛΦΟΙ

Μετά τὸ μύρο προχωροῦμε πρὸς τὴν ἁγία Τράπεζα, σ᾿ αὐτὸ τὸ τελείωμα τῆς ζωῆς, ὅπου, ὅταν φθάσωμε, 

δὲν θὰ χρειάζεται πλέον τίποτε ἄλλο γιὰ τὴν ἐπιζητουμένη εὐδαιμονία. ᾿Απὸ ἐκεῖ πραγματικὰ δὲν θὰ παραλαμβάνωμε 

πλέον θάνατο καὶ τάφο, καὶ μέθεξι καλυτέρας ζωῆς, ἀλλὰ τὸν ἴδιο τὸν ᾿Αναστάντα, οὔτε τὰ δῶρα τοῦ Πνεύματος, 

ὅσα ἐπιτρέπεται νὰ λάβωμε, ἀλλὰ τὸν ἴδιο τὸν Εὐεργέτη, τὸν ἴδιο τὸ Ναό, στὸν ὁποῖο στηρίζεται ὅλος ὁ κύκλος τῶν χαρίτων. 

Βέβαια, Αὐτὸς ὑπάρχει στὸ κάθε ἕνα ἀπὸ τὰ Μυστήρια, Αὐτὸν χριόμαστε καὶ λουόμαστε, καὶ Αὐτὸς 

εἶναι τὸ δεῖπνο μας, συνυπάρχει δὲ ἐπίσης στοὺς μυουμένους, ὄχι κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο σὲ ὅλα, ἀλλὰ διαφορετικά·

 βαπτίζοντας, ἀπαλλάσσει τὸν πηλὸ ἀπὸ τὴν κακία καὶ ἐναποθέτει τὴν μορφή Του, χρίοντας τὸν καθιστᾶ 

ἐνεργὸ στὶς ἐνέργειες τοῦ Πνεύματος, τῶν ὁποίων ἔγινε ὁ ἴδιος θησαυροφυλάκιο ἐξ αἰτίας τῆς ᾿Ενσαρκώσεως.

 του Ιερού Νικολάου Καβάσιλα

 

῞Οταν δὲ φέρη τὸν μυούμενο στὴν Τράπεζα καὶ τοῦ δώση νὰ φάγη ἀπὸ τὸ Σῶμα Του, τὸν ἀλλάσσει ὁλόκληρο καὶ τὸν μεταθέτει στὸ ἰδικό Του ἦθος, καὶ ὁ πηλὸς δὲν εἶναι πλέον πηλός, ἀφοῦ δέχεται τὴ βασιλικὴ μορφή, ἀλλ᾿ εἶναι ἤδη σῶμα τοῦ Βασιλέως... ῞Ομως, δὲν εἶναι δυνατό, ὄχι, νὰ εἶναι τελείως ἐνεργὸ τὸ Μυστήριο καὶ οἱ μυημένοι νὰ μετέχουν ὁποιασδήποτε φαυλότητος. Γιατί; Διότι τὸ νὰ εἶναι ἐνεργὸ τὸ Μυστήριο σημαίνει τοῦτο, τὸ νὰ μὴ λείπη κανένα προσὸν ἀπὸ τοὺς μυουμένους. Διότι ἡ ἐπαγγελία γιὰ τὴν ἱερὰ Τράπεζα ἐνοικίζει στὸ Χριστὸ μὲν ἐμᾶς, σ᾿ ἐμᾶς δὲ τὸν Χριστό. Διότι, λέγει, «ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ» (᾿Ιωάν. στ´ 57). ῞Οταν μέσα μας μένη ὁ Χριστός, τί ἄλλο μᾶς χρειάζεται, ἤ ποιό ἀγαθὸ μᾶς διαφεύγει; ῞Οταν μένωμε μέσα στὸ Χριστό, τί ἄλλο θὰ ἐπιθυμήσωμε; Καὶ ἔνοικο ἔχομε καὶ κατοικία, ὥστε νὰ εἴμαστε μακάριοι γιὰ τὴν κατοικία καὶ μακάριοι διότι ἐμεῖς ἐγίναμε κατοικία τέτοιου ἐνοίκου. Διότι ποιό ἀγαθὸ δὲν κατέχουν αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τέτοια πνευματικὴ διάθεσι; Τί κοινὸ μεταξὺ τῆς φαυλότητος καὶ ἐκείνων ποὺ ἔφθασαν σὲ τέτοιο σημεῖο λαμπρότητος; 

Τί πονηρὸ θὰ ἠμποροῦσε νὰ σταθῆ ἐμπρὸς σὲ τόσο σωρὸ ἀγαθῶν; Ποιό πονηρὸ ποὺ εἶναι παρὸν θὰ ἠμποροῦσε νὰ μείνη καὶ ποιό πονηρὸ ποὺ εἶναι ἀπὸν θὰ κατώρθωνε νὰ πλησιάση, ὅταν ὁ Χριστὸς εἶναι μαζί μας τόσο πλήρως καὶ διαπερᾶ ὅλη μας τὴν ὕπαρξι καὶ κατέχη ὅλο τὸ ἐσωτερικό μας καὶ εὑρίσκεται γύρω μας; Τὰ βέλη ποὺ ἔρχονται ἀπ᾿ ἔξω τὰ ἐμποδίζει νὰ μᾶς ἐγγίσουν, καθὼς προβάλλεται γύρω ἀπὸ παντοῦ, διότι εἶναι κατοικία· κάθε δὲ φαῦλο ποὺ τυχὸν ὑπάρχει μέσα, τὸ ἀπομακρύνει ὠθώντας το· διότι εἶναι ἔνοικος ποὺ γεμίζει ὅλη τὴν κατοικία Του. Πραγματικά, δὲν μετέχομε κάτι ἀπὸ τὰ ἰδικά Του, ἀλλ᾿ Αὐτὸν τὸν ἴδιο, δὲν δεχόμαστε στὶς ψυχὲς κάποια ἀκτῖνα καὶ κάποιο φῶς, ἀλλὰ τὸν ἴδιο τὸν ἡλιακὸ δίσκο, ὥστε συγχρόνως νὰ κατοικήσωμε σ᾿ Αὐτὸν καὶ ἔνοικο νὰ Τὸν δεχθοῦμε, νὰ Τὸν ἐνδυθοῦμε καὶ νὰ Τὸν ἐνδύσωμε, νὰ ἑνωθοῦμε καὶ νὰ γίνωμε ἕνα πνεῦμα. – 61 – 61 Διότι ἀμέσως ψυχὴ καὶ σῶμα καὶ ὅλες οἱ δυνάμεις γίνονται πνευματικά, ἐφ᾿ ὅσον ἀνακρᾶται ψυχὴ μὲ ψυχή, σῶμα μὲ σῶμα, αἷμα μὲ αἷμα. Καὶ ποιό εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα αὐτοῦ; 

Τὰ καλύτερα ἀποδεικνύονται ἀνώτερα τῶν χειροτέρων καὶ τὰ θεῖα ἐπικρατοῦν τῶν ἀνθρωπίνων, καὶ ὅπως λέγει ὁ Παῦλος περὶ τῆς ἀναστάσεως, τὸ θνητὸν καταπίνεται ὑπὸ τῆς ζωῆς (πρβλ. Β´ Κορ. ε´ 4), καὶ τὸ ἑπόμενο, «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ. β´ 20). Πόσο μεγαλειώδη μυστήρια! Τί ὑπέροχο εἶναι νὰ ἀναμίξωμε τὸ νοῦ τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸν ἰδικό μας νοῦ καὶ νὰ ἑνωθῆ ἡ θέλησις ᾿Εκείνου μὲ τὴν ἰδική μας θέλησι καὶ τὸ Σῶμα Του μὲ τὸ σῶμα μας καὶ τὸ Αἷμα Του μὲ τὸ αἷμα μας! Τί θὰ εἶναι ὁ νοῦς μας ὅταν θὰ ὑπερισχύση ὁ θεῖος νοῦς καὶ τί θὰ εἶναι ἡ θέλησις ὅταν ὑπερτερήση ἡ μακαρία θέλησις καὶ τί θὰ εἶναι ὁ χοῦς ὅταν ὑπερνικήση ἐκεῖνο τὸ Πῦρ! Καὶ ὅτι ἀληθινὰ ἔτσι συμβαίνει, δεικνύει ὁ Παῦλος λέγοντας ὅτι ὁ ἴδιος δὲν ἔχει οὔτε νοῦ ἰδικό του οὔτε θέλησι οὔτε ζωή, ἀλλ᾿ ὅλα αὐτὰ τοῦ εἶναι ὁ Χριστός. Διότι λέγει, «νοῦν Χριστοῦ ἔχομεν» (Β´ Κορ. β´ 16), καὶ «δοκιμὴν ζητεῖτε τοῦ ἐν ἐμοὶ λαλοῦντος Χριστοῦ» (Β´ Κορ. ιγ´ 3), καὶ «δοκῶ Πνεῦμα Θεοῦ ἔχειν» (Α´ Κορ. ζ´ 40), καὶ «φιλῶ ὑμᾶς ἐν σπλάγχνοις ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ» (Φιλιπ. α´ 8)· ἑπομένως εἶναι φανερὸ ὅτι εἶχε τὴν ἴδια μὲ ᾿Εκεῖνον θέλησι. 

Καὶ συνοψίζοντας ὅλα αὐτὰ λέγει, «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ. β´ 20). Τόσο τέλειο εἶναι τὸ Μυστήριο αὐτό, ὑπεροχώτερο ἀπὸ κάθε Μυστήριο, καὶ τόσο πολὺ ὁδηγεῖ στὴν ἴδια τὴν κορυφὴ τῶν ἀγαθῶν, ἐπειδὴ ἐδῶ εἶναι καὶ κάθε ἀνθρώπινου ζήλου τὸ ἀπώτερο τέλος. Διότι σ᾿ αὐτὸ τὸ Μυστήριο ἐπιτυγχάνομε τὸν ἴδιο τὸ Θεὸ καὶ ὁ Θεὸς ἑνώνεται μὲ ἐμᾶς στὴν τελειότερη ἕνωσι· ποιά συνάφεια θὰ ἠμποροῦσε νὰ εἶναι πληρέστερη ἀπὸ τὸ νὰ γίνωμε ἕνα πνεῦμα μὲ τὸ Θεό;... Εἶναι φανερό, ὅτι ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος ἐγχύνεται σ᾿ ἐμᾶς καὶ ἀναμιγνύει τὸν ἑαυτό Του μ᾿ ἐμᾶς, ἀπὸ τὸ ἄλλο μᾶς ἀλλάσσει καὶ μᾶς μεταβάλλει πρὸς τὸν ἑαυτό Του, σὰν μικρὴ ρανίδα ὕδατος ποὺ ἐγχύνεται σὲ ἄπειρο πέλαγος μύρου. Τόσο πολλὰ κατωρθώνει αὐτὸ τὸ μύρο σὲ ὅσα πίπτουν μέσα του, ὥστε δὲν μᾶς ἀποδεικνύει ἁπλῶς εὐώδεις καὶ μόνο μυρωδάτους, ἀλλὰ εὐωδία κατὰ τὴν ἴδια τὴν ἰδιότητα τοῦ μύρου ποὺ ἐκενώθηκε γιὰ χάρι μας· διότι, λέγει, «Χριστοῦ εὐωδία ἐσμέν» (Β´ Κορ. β´ 15). 

Τέτοια δύναμι καὶ χάρι ἔχει τὸ δεῖπνο γιὰ τοὺς ἁγιασμένους, ἐὰν βέβαια προσέλθουν

 καθαροὶ ἀπὸ κάθε κακία καὶ δὲν εἰσαγάγουν ἔπειτα κανένα ἄλλο πονηρό· ἔχοντας τέτοια 

διάθεσι καὶ προετοιμασία, τίποτε δὲν θὰ ἐμποδίση τὸν Χριστὸ νὰ ἑνωθῇ μὲ μᾶς τόσο πλήρως·

 «τὸ μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστί» (᾿Εφεσ. ε´ 32), εἶπε ὁ Παῦλος, ἐξαίροντας τὴν ἕνωσι αὐτή, 

διότι αὐτὸ εἶναι ὁ πολυύμνητος γάμος, κατὰ τὸν ὁποῖο ὁ πανάγιος Νυμφίος παραλαμβάνει

 τὴν ᾿Εκκλησία ὡς παρθένο νύμφη... Τοῦτο τὸ Μυστήριο εἶναι μὲν φῶς γιὰ τοὺς ἤδη καθαρμένους, 

καθάρσιο δὲ γιὰ τοὺς ἀκόμη καθαιρομένους, προπονητὴς δὲ γιὰ τοὺς ἀγωνιζομένους κατὰ τοῦ πονηροῦ καὶ τῶν παθῶν...

Εκ του περιοδικού ''ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ''

Ιούλιος - Αύγουστος 2007, τεύχος 339. 

Τίτλος, επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

Αγιογραφία Serhei  Vandalovskiy