Ἡ ὑπομονὴ στὶς θλίψεις μᾶς χαρίζει τὴν αἰώνια παρηγορία
«Ἔστειλα θλίψεις στὶς ἐπίγειες ζωές τους γιὰ τὴν σωτηρία τους»
Κατὰ τὴν ἔναρξι τοῦ 1840, σὲ μία ἀπὸ τὶς Νότιες ἐπαρχίες τῆς Ρωσίας, στὸ Χάρκωβ ἢ ἴσως στὸ Βορονὲζ (δὲν θυμᾶμαι), συνέβη τὸ ἀκόλουθο ἀξιοσημείωτο γεγονός, τὸ ὁποῖο μαρτυρήθηκε ἀπὸ ἀξιόπιστο πρόσωπο, ποὺ τὸ διηγήθηκε στὸν κεκοιμημένο πιὰ Γέροντα τῆς Μονῆς τῆς Ὄπτινα π. Μακάριο. Ἐκεῖ ζοῦσε μιὰ χήρα, ἡ ὁποία κατήγετο ἀπὸ τὴν ἀνωτέρα τάξι, ἀλλὰ ἐξ αἰτίας διαφόρων λόγων περιῆλθε σὲ ἐσχάτη πενία καὶ σὲ δύσκολες περιστάσεις καὶ σὰν συνέπεια, αὐτὴ καὶ οἱ δύο νεαρὲς θυγατέρες της ὑπέμεναν μεγάλη στέρησι καὶ θλῖψι. Μὴ ἀναμένοντας τὴν ὁποιαδήποτε βοήθεια στὴν κατάστασί τους, ἅρχισε νὰ παραπονῆται ἐναντίον τῶν ἄλλων, καὶ ἀκόμη ἐναντίον αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ!
Σὲ αὐτὴ τὴν πνευματικὴ κατάστασι εὑρισκομένη, ἀρρώστησε καὶ ἀπέθανε. Μετὰ τὸν θάνατο τῆς μητέρας τους, ἡ κατάστασις τῶν θυγατέρων ἔγινε ἀκόμη πιὸ πολὺ ἀνυπόφορη. Ἡ μεγαλύτερη ἀπὸ τὶς δύο ἐπίσης μεμψιμοιροῦσε, ὅπως ἡ μητέρα της, καὶ ὁμοίως ἀρρώστησε καὶ ἀπέθανε. Ἡ μικρότερη ποὺ ἀπέμεινε, πόνεσε ὑπερβολικὰ μετὰ τὸν θάνατο τῆς μητέρας καὶ τῆς ἀδελφῆς της, διότι εἶχε ἀφεθῆ μόνη στὸν κόσμο αὐτό, ὅπως ἐπίσης καὶ γιὰ τὴν ἀπελπιστικὴ κατάστασί της. Στὸ τέλος ἀρρώστησε καὶ αὐτὴ ἐπίσης. Κάποιες γνωστὲς τῆς κοπέλλας ποὺ ἐνδιαφέρθηκαν γιὰ τὴν μοῖρα της, βλέποντας ὅτι ἐπλησίαζε στὸ τέλος της, τῆς ἐπρότειναν νὰ ἐξομολογηθῆ τὶς ἁμαρτίες της καὶ νὰ δεχθῆ τὰ Ἅγια Μυστήρια, καὶ αὐτὴ συνεφώνησε.
Αὐτὴ μετὰ ἐζήτησε ἐπίσης ἀπὸ ὅλους, σὲ περίπτωσι ποὺ θὰ πέθαινε νὰ μὴν τὴν κηδεύσουν πρὶν ἀπὸ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ἀγαπητοῦ πνευματικοῦ της πατρός, ὁ ὁποῖος ἔλειπε ἐκεῖνον τὸν καιρό. Λίγο μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ἀνεπαύθη. Σύμφωνα μὲ τὴν ἐπιθυμία της, δὲν ἐκηδεύθη καὶ ἀνεμένετο ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ πνευματικοῦ της πατρός. Οἱ ἡμέρες περνοῦσαν καὶ ὁ πνευματικὸς πατέρας καθυστεροῦσε ἐξ αἰτίας κάποιων ὑποθέσεων καὶ δὲν ἐπέστρεφε. Πρὸς κατάπληξιν ὅλων, τὸ σῶμα τῆς κοπέλλας δὲν παρουσίασε κανένα δεῖγμα φθορᾶς. Ἄν καὶ κρύο καὶ δίχως πνοή, ὠμοίαζε περισσότερο μὲ κοιμωμένου, παρὰ μὲ νεκροῦ. Στὸ τέλος, μόνον κατὰ τὴν ὀγδόη ἡμέρα μετὰ τὴν κοίμησί της, ὁ πνευματικός της πατέρας ἕφθασε καὶ ἄρχισε τὴν ἑτοιμασία γιὰ τὴν Ἐξόδιο Ἀκολουθία, θέλοντας νὰ τὴν κηδεύση τὴν ἐπομένη ἡμέρα, ἤδη ἐνάτη ἀπὸ τῆς κοιμήσεώς της.
Κατὰ τὴν ὥρα τῆς κηδείας, ἕνας ἀπρόσμενος συγγενὴς κα- τέφθασε ἀπὸ τὴν Ἁγία Πετρούπολι καὶ ἀτενίζοντας τὸ πρόσωπο ποὺ ἔκειτο στὴν νεκρικὴ κλίνη, εἴπε ἀποφασιστικά: «Ἄν ἐπιθυμῆτε, ἐπιτελέσατε τὴν κηδεία της ὅπως νομίζετε σωστά, ἀλλὰ δὲν θὰ σᾶς ἐπιτρέψω νὰ τὴν θάψετε, ἐφ᾿ ὅσον δὲν παρουσιάζει ὁρατὰ σημεῖα θανάτου». Πράγματι, αὐτὴν τὴν ἡμέρα ἡ κοπέλλα ποὺ ἔκειτο στὸ φέρετρο σηκώθηκε καὶ ὅταν ἄρχισαν νὰ τὴν ἐρωτοῦν, τί τῆς συνέβη, ἀπήντησε ὅτι εἶχε πεθάνει πραγματικὰ καὶ εἶχε ἰδεῖ τὴν πληρότητα τῆς ἀνεκφράστου ὀμορφιᾶς καὶ χαρᾶς, τοῦ παραδείσου.
Μετὰ εἶδε τὸν ζοφερὸ τόπο τῆς βασάνου καὶ μεταξὺ ἐκείνων ποὺ ἐβασανίζοντο εἶδε τὴν μητέρα της καὶ τὴν ἀδελφή της. Τότε, ἄκουσε μία φωνή. «Ἔστειλα θλίψεις στὶς ἐπίγειες ζωές τους γιὰ τὴν σωτηρία τους. Ἄν ὅλα τὰ ὑπέφεραν μὲ ὑπομονή, ταπείνωσι καὶ εὐχαριστία καὶ ὑπέμεναν μὲ μακροθυμία τὶς ἐφήμερες δυσκολίες καὶ στερήσεις, θὰ ἐδέχοντο τὶς αἰώνιες παρηγορίες, τὶς ὁποῖες εἶδες στὶς εὐλογημένες “Μονὲς” τοῦ Παραδείσου.
Ἀλλὰ οἱ μεμψιμοιρίες τους κατέστρεψαν κάθε τι καὶ ἔτσι τώρα βασανίζονται. Ἄν ἐπιθυμῆς
νὰ εἶσαι μαζί τους, πήγαινε καὶ γόγγυζε...».
Μὲ αὐτοὺς τοὺς λόγους, ἡ κεκοιμημένη ἐπανῆλθε στὴν ζωή!...
Περιοδικό «Ὀρθόδοξη Ζωὴ» (Orthodox Life)
τόμος 39, Νο 1, Ἰανουάριος-Φεβρουάριος 1989
Αναδημοσίευση από την Ιστοσελίδα της
''Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής''
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών
Επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου