Στην Δυτική Αμερική (1962-1966)
Το Φθινόπωρο του 1962 ο 'Αγιος Ιωάννης έφθασε στην τελευταία του Επαρχία.
Συνέπεσε να είναι η Εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου.
Κατά την ίδια Εορτή πριν από τριάντα περίπου χρόνια είχε φθάσει στην Σαγγάη,
στην πρώτη του Επαρχία.
Αρχικώς εβοήθησε τον ηλικιωμένο και ασθενή Αρχιεπίσκοπο Τύχωνα,
μετά την κοίμηση του οποίου (17.3.1963 εκ. ημ.), ο 'Αγιος ανέλαβε Αρχιεπίσκοπος Δυτικής Αμερικής και Σαν Φραντσίσκο.
Και εδώ ο ακάματος και φιλόπονος δούλος του Θεού συνάντησε έναν ημιτελή Καθεδρικό Ναό,
αφιερωμένον στην Υπεραγία Θεοτόκο· επίσης και εδώ, όπως και στην Κίνα,
η Εκκλησία σπαρασσόταν από μία διαφωνία.
Η πρώτη μέριμνα του Αγίου ήταν η αποπεράτωσις του νέου Καθεδρικού Ναού της Ύπεραγίας Θεοτόκου
«Πάντων θλιβομένων η Χαρά»,
του οποίου οι εργασίες είχαν σταματήσει εξ αιτίας ελλείψεως πόρων και ισχυρών διαφωνιών
για τα οικονομικά, που παρέλυσαν την εκκλησιαστική κοινότητα.
Ο Κύριός μας δια του ελέους Του βοήθησε τον Αγιό Του, ο οποίος υπέφερε πάρα πολύ εξ αίτιας της διαφωνίας, μέχρι και του σημείου να συρθή στα πολιτικό δικαστήρια, αλλά συνέχισε με προσευχή και με ανύστακτη επίβλεψη την κατασκευή, εμπνέοντας όλους με το παράδειγμά του για θυσίες και κόπους.
Τα τελευταία έτη της ζωής του ήσαν πλήρη πικρίας, συκοφαντιών και διωγμού. Μερικές φορές οι άνθρωποι φθονούσαν και κατέκριναν τον 'Αγιο, όταν τους συμπεριφερόταν αυστηρά, συμφώνως προς τους Ιερούς Κανόνας της Εκκλησίας. Κάποτε ερωτήθηκε, ποιος φταίει για τις διαφωνίες στην Εκκλησία. Ο 'Αγιος απάντησε κοφτά: «ο διάβολος». Το 1964 η κατασκευή του μεγαλύτερου Ναού της Ρωσικής Εκκλησίας τής Διασποράς στην Αμερική με πέντε χρυσούς τρούλλους ήταν ουσιαστικά ολοκληρωμένη.
Η τοποθέτησις των μεγαλοπρεπών σταυρών στους τρούλλους, οι οποίοι διακρίνονται από τα πλοία που προσεγγίζουν το Σάν Φραντσίσκο, άρχισε με μία μεγάλη Λιτανεία με την συμμετοχή μεγάλου πλήθους πιστών. Προ του κινδύνου να αναβληθή η Λιτανεία εξ αίτιας βροχοπτώσεων, ο 'Αγιος, χωρίς κανένα δισταγμό, ηγήθηκε αυτής με ύμνους στους υγρούς δρόμους της πόλεως. Μόλις η Λιτανεία άρχισε, η βροχή έπαυσε.
Οι Σταυροί ευλογήθηκαν μπροστά στον νέο Καθεδρικό Ναό και όταν ο κεντρικός Σταυρός ανυψώθηκε, ο ήλιος ξεπρόβαλε και ένα περιστέρι εκάθησε πάνω στο απαστράπτον σύμβολο του Χριστού! Αυτός ο ορατός θρίαμβος της ανυψώσεως των συμβόλων της νίκης του Χριστού, που έλαμπαν στους λόφους μιας συγχρόνου Βαβυλώνος, όπου ο σατανισμός εξασκείται ανοικτά, ήταν η νίκη που έστεψε την επίγεια ζωή του Αγίου!...
Το 1966 ο Άγιος προέβλεψε την κοίμησή του αρκετούς μήνες πριν, λέγοντας σε μία πιστή γυναίκα: «πολύ σύντομα θα πεθάνω, στο τέλος του Ιουνίου, όχι όμως στο Σάν Φραντσίσκο, αλλά στο Σηάτλ». Την τελευταία αυτή περίοδο της επιγείου ζωής του είχε φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη αγιότητος: ενώπιόν του αισθανόσουν δέος, είχες την αίσθηση ότι έβλεπες έναν Άγγελο και σε κυρίευε «τρόμος και έκστασις!...
Συνοδεύων την θαυματουργό Εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου του Κούρσκ στο Σηάτλ, ο Άγιος Ιωάννης, αφού ελειτούργησε στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικολάου της πόλεως, παρέμεινε στο Ιερό Βήμα τρεις ώρες προσευχόμενος. Ήταν η 19η Ιουνίου εκ. ημ. Μετά, αφού επισκέφθηκε μερικά πνευματικά του τέκνα που έμεναν πλησίον του Ναού και μερικούς ασθενείς για να τους ευλογήση με την θαυματουργό Εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, πήγε στο δωμάτιο του οικήματος της Εκκλησίας, στο οποίο διέμενε.
Ξαφνικά, οι συνοδοί του ευλογημένου Αρχιερέως άκουσαν τον θόρυβο κάποιου που έπεφτε στο πάτωμα. Μόλις ανέβηκαν τις σκάλες, τον ευρήκαν στο έδαφος και ήδη αναχωρούντα εκ του κόσμου τούτου... Τον ανεκάθησαν στην πολυθρόνα προ τής θαυματουργού Εικόνος και ο Άγιος ειρηνικώς ανεπαύθη εν Κυρίω ενώπιον της Υπεραγίας Θεοτόκου, για την οποία έτρεφε αισθήματα υπερβολικής αγάπης και ευλαβείας σε όλη την διάρκεια της ζωής του.
Την στιγμή εκείνη έπαυσε το εξαιρετικά δύσκολο άθλημα της εκουσίου στερήσεως αναπαύσεως και ύπνου που είχε επιβάλλει στον εαυτό του ο 'Αγιος: τον απόθεσαν σε ένα κρεβάτι που ήταν στο δωμάτιο και έτσι του έδωσαν ανάπαυση και ύπνο μετά από σαράντα χρόνια υπερανθρώπου ασκήσεως!... «Τώρα αναπαύσου εν ειρήνη!», ανεφώνησε ο Αρχιεπίσκοπος Συρακουσσών και Αγίας Τριάδος Αβέρκιος, ο οποίος πολύ τον αγαπούσε.
Στο τέλος της επικηδείου ομιλίας του είπε: «Αναπαύου εν ειρήνη, αγαπητέ μας Δέσποτα! Αναπαύου εκ των δικαίων σου έργων και αγώνων! Αναπαύου εν ειρήνη μέχρι της κοινής αναστάσεως...». Η επίσημος κηδεία του Αγίου Ιωάννου έγινε την 24η Ιουνίου 1966 εκ. ημ. στον Καθεδρικό Ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου «Πάντων θλιβομένων η Χαρά» στο Σαν Φραντσίσκο.
Η Ακολουθία άρχισε στις 6 μ.μ. καί διήρκεσε επτά ώρες, λόγω τού μεγάλου πλήθους, το οποίο προσήλθε, για να αποχαιρετίση τον αγαπητό κεκοιμημένο Αρχιερέα. Ο Μητροπολίτης Φιλάρετος προίστατο, συλλειτουργών με τούς Αρχιεπισκόπους Χιλής και Περού Λεόντιο (Φιλίπποβιτς), Συρακουσσών και Αγίας Τριάδος Αβέρκιο, τους Επισκόπους Έντμοντον Σάββα και Σηάτλ Νεκτάριο, καθώς και πολλούς Κληρικούς. Η ατμόσφαιρα της κηδείας ήταν έντονα κατανυκτική και προσευχητική· κανείς από τους παρόντες δεν θα το λησμονήση.
Παρά την βαθειά λύπη των αναριθμήτων θαυμαστών του Αγίου Ιωάννου, εδέσποζε μία ιδιαίτερη χαρά, η οποία πλημμύριζε όλους τους πιστούς. Το πολύπαθο σώμα του Αγίου έμεινε εκτεθειμένο στο φέρετρο για έξι ήμέρες και παρά τον ζεστό καλοκαιρινό καιρό, δεν παρουσίασε ούτε το παραμικρό σημείο φθοράς ή σκληρύνσεως: τα χέρια του ήσαν μαλακά και ευλύγιστα, αν και δεν έκαναν τίποτε στο ευλογημένο σκήνωμα κατά την προετοιμασία της κηδείας.
Το φέρετρο με τον ανεκτίμητο θησαυρό μεταφέρθηκε για να ταφή στην κρύπτη κάτω από τον Καθεδρικό Ναό, βασταζόμενο στους ώμους των ορφανών της Σαγγάης, τα οποία - μεγάλα πια - εξέφραζαν έτσι τον βαθύτατο σεβασμό και την αγάπη τους προς τον πατέρα και προστάτη τους. Αλλά βεβαίως, «δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι»!...
Πριν ακόμη συμπληρωθούν σαράντα ημέρες, ο Άγιος εμφανίσθηκε σε πολλούς και ευρισκόμενος μέσα σε ουράνιο φως, παρήγγειλε: «Να πείτε στους ανθρώπους, ότι παρ' όλο που έφυγα από την ζωή, δεν είμαι πεθαμένος, αλλά ζω!». Και πράγματι· τούτο βεβαιώνεται από τα αναρίθμητα θαύματά του και από τον τάφο του, ο οποίος έχει άναδειχθή μία ζωηφόρος πηγή που αναβλύζει ρείθρα χαρίτων και νάματα ιάσεων... 2. Ανακομιδή και Διακήρυξις.
Το Φθινόπωρο του 1993 η Αρχιερατική Σύνοδος έδωσε εντολή στον Αρχιεπίσκοπο Δυτικής Αμερικής και Σάν Φραντσίσκο Αντώνιο μαζί με δύο άλλους Αρχιερείς να εξετάσουν τα Λείψανα του Αγίου Ιωάννου. Το βράδυ της 28ης Σεπτεμβρίου 1993 εκ. ημ., μετά την Παννυχίδα που τελέσθηκε στον τάφο του από τα μέλη της Επιτροπής, ο Αρχιεπίσκοπος Αντώνιος προέτρεψε τους συμμετέχοντας στο ιερό τούτο έργο να αλληλοσυγχωρηθούν, εζήτησε ο ίδιος συγχώρηση από όλους και κατόπιν έδωσε ευλογία να ανοιχθή ο τάφος.
Αφήρεσαν το σκέπασμα, έβγαλαν έξω το ήδη οξειδωμένο μεταλλικό φέρετρο και με φόβο Θεού και προσευχή το άνοιξαν: το πρόσωπο του Αγιου ήταν καλυμμένο και όλοι αμέσως πρόσεξαν τα λευκά και άφθαρτα χέρια του!... Μετά από προσευχή, ο Αρχιεπίσκοπος Αντώνιος αφήρεσε το κάλυμμα και φάνηκε το άφθαρτο πρόσωπο του Θεοδόξαστου Αγίου!...
Στην επομένη Συνεδρία της Αρχιερατικής Συνόδου, ο Αρχιεπίσκοπος Αντώνιος ανέφερε, ότι τα ιερά Λείψανα του Αγιου Ιωάννου εξετάσθηκαν από την Συνοδική Επιτροπή, την οποία συγκροτούσαν ο ίδιος, ο Αρχιεπίσκοπος Συρακουσών και Αγίας Τριάδος Λαύρος, ο Επίσκοπος Σηάτλ Κύριλλος και δώδεκα άλλα πρόσωπα.
Μετά το άκουσμα της αναφοράς του Αρχιεπισκόπου Αντωνίου και της Εκθέσεως της Επιτροπής, η Αρχιερατική Σύνοδος ευλόγησε να συνεχισθή και ολοκληρωθή η προετοιμασία για την Διακήρυξη του Αγίου Ιωάννου, η οποία και έλαβε χώρα την 19η Ιουνίου 1994 εκ. ημ., ημέρα της μακαρίας Κοιμήσεώς του, στον Καθεδρικό Ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου «Πάντων θλιβομένων η Χαρά» στο Σάν Φραντσίσκο. 3. «Υμείς έστε το φως του κόσμου».
Οι Άγιοι της Ορθοδοξίας μας έχουν εισέλθει «διά της στενής πύλης» στο Φως της Χάριτος, έχουν γίνει όλοι Φως και είναι πράγματι «το φως του κόσμου»: μας φωτίζουν, μας καθοδηγούν στην πορεία μας προς το Φως και μας υποδέχονται στην Βασιλεία του Φωτός, στην αιώνια δόξα του Χριστού μας! Αυτήν την οδό εβάδισε ο νεοφανής 'Αγιος Ιωάννης ο θαυματουργός, Αρχιεπίσκοπος Σαγγάης και Σαν Φραντσίσκο: την οδό της χαρμολύπης, τον σταυροαναστάσιμο δρόμο της πιστότητος στον θησαυρό της Πίστεώς μας και στο βίωμα των Πατέρων και Διδασκάλων της Ορθοδοξίας μας.
Αυτή η διπλή πιστότητα θα πρέπει ιδιαιτέρως να τονισθή, διότι ο Αγιός μας, ο νέος αυτός Ασκητής Επίσκοπος, δεν είναι για μας μόνον ένας απλανής Οδηγός στην πνευματική ζωή, αλλά και ένα γνήσιο πρότυπο ζηλωτικής επιμονής στην ακεραιότητα της Πίστεώς μας. Άλλωστε, τα δύο αυτά είναι αδιαχώριστα στην Πατερική μας Παράδοση: η φανέρωσις του αγίου Ορθοδόξου Ήθους προέρχεται από την συνεχή βίωση του Ορθοδόξου Δόγματος.
Έτσι, ο μακάριος Ιωάννης είχε λάβει μία σταθερά αρνητική θέσι έναντι του Σεργιανισμού, έναντι δηλαδή της συνεργασίας και της υποδουλώσεως της Εκκλησίας στο άθεο και αντιχριαστιανικό καθεστώς της Σοβιετικής Ενώσεως. Επίσης, είχε εκδηλώσει με παρρησία και δυναμικότητα την αντίθεσί του τόσο έναντι της ημερολογιακής καινοτομίας του 1924, όσο και έναντι της εκκλησιολογικής αιρέσεως του Οικουμενισμού.
Με τα γραπτά και προφορικά του κηρύγματα εγκωμίαζε τους αναριθμήτους Νεομάρτυρας της Ρωσικής Εκκλησίας, η μαρτυρία των οποίων αποτελεί το συγκλονιστικότερο πνευματικό γεγονός του εικοστού αιώνος. Αλλά και επαινούσε και εξέφραζε την συμπάθεια και υποστήριξή του προς όλους εκείνους τους Ορθοδόξους, ιδίως της Ελλάδος, οι οποίοι για την εμμονή τους στο Πάτριο Εκκλησιαστικό Ημερολόγιο υπέφεραν τα πάνδεινα από τους καινοτόμους και Οικουμενιστάς.
Τέλος, ο Άγιος Ιωάννης, ως γνήσιος φορέας και εκφραστής της Ορθοδόξου Πίστεως και Ζωής,
εβίωνε έντονα την αίσθηση της κορυφουμένης «Αποστασίας»,
της συγχύσεως των εσχάτων καιρών,
γι' αυτό και προέτρεπε τα πνευματικά του τέκνα να ευρίσκονται σε συνεχή εγρήγορση
και να αγωνίζονται ανυποχώρητα για την μαρτυρία της Αλήθειας και την μοναδικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Πράγματι λοιπόν,
μεγαλύτερο δώρο του Κυρίου μας προς τον άνθρωπο της τραγικής εποχής μας
δεν θα μπορούσε να υπάρξει από τους σύγχρονους Αγίους και τα άφθαρτα ιερά Λείψανά τους!...
Ας είναι ευλογημένο «το υπέρ παν Όνομα» του Χριστού και Σωτήρος μας,
διότι έτσι πολύ αισθητό μας αξιώνει να ζούμε και να αγωνιζόμεθα και να πορευόμεθα
«συν πάσι τοις Αγίοις» (Έφεσ. γ' 18)...
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις από το βιβλίο
''Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΤΣΙΣΚΟ''
του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α'.
Εκδόσεις Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής,
1995, σελ. 33-40.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου