Η ΑΙΡΕΣΙΣ ΩΣ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΣΩΔΙΑ

 

Από τά ἀσεβῆ δόγματα τοῦ ᾿Ωριγένους στόν Οἰκουμενισμό

Δύο συγκλονιστικές ἀποκαλύψεις

α. «Δόγματα δυσωδίαν ποιοῦντα»

Ο Όσιος Παχώμιος ὁ Μέγας μισοῦσε πολὺ τὰ συγγράμματα τοῦ αἱρετικοῦ ᾿Ωριγένους, 

διότι εἶχε ἀναμείξει σὲ αὐτὰ «τὰ ὀρθὰ ρήματα τῆς θείας Γραφῆς» μὲ «τὰ δοκοῦντα πιθανά», 

«ὅν τρόπον τις φάρμακον ἀναμειγνύει μέλιτι», «εἰς ἀπώλειαν τῶν ἀγνοούντων».

 Η ἐπίγνωσις ἐκ μέρους τοῦ Μεγάλου Παχωμίου τῆς ἐπικινδυνότητος τῶν ἀσεβῶν δογμάτων τοῦ ᾿Ωριγένους,

 ὡδήγησε αὐτὸν νὰ δώση αὐστηροτάτη ἐντολὴ στοὺς Μοναχούς του «οὐ μόνον ὅπως 

μὴ ἀναγνῶναι τολμῶσιν, ἀλλὰ μήτε ἀκοῦσαι τῶν λεγομένων ὑπ᾿ αὐτοῦ».

Κάποτε μάλιστα ὁ ῞Οσιος, ὅταν εὑρῆκε ἕνα βιβλίο τοῦ ἀσεβοῦς ᾿Ωριγένους, τὸ ἔβαλε στὸ νερὸ καὶ τὸ κατέστρεψε, λέγων: «Εἰ μὴ ὅτι τὸ ὄνομα Κυρίου γεγραμμένον ἦν ἐν αὐτῷ, ἐπεὶ ἔκαιον τὰς βλασφημίας αὐτοῦ καὶ φλυαρίας». ῎Αλλοτε πάλι, τὸν ἐπισκέφθηκαν κάποιοι μεγάλοι ᾿Αναχωρηταὶ καὶ συνεζήτησε ἐπ᾿ ἀρκετὸν μὲ αὐτοὺς κατ᾿ ἰδίαν· κατὰ τὴν διάρκεια ὅμως τῆς συνομιλίας, ὁ ῞Οσιος Παχώμιος αἰσθάνθηκε νὰ ἐξέρχεται ἀπὸ τοὺς ἐπισκέπτες «μεγάλη» καὶ «νοσερὰ» «δυσωδία». ῞Οταν ἔφυγαν οἱ ᾿Αναχωρηταί, ὁ Μέγας προσευχήθηκε στὸν Θεὸ νὰ τοῦ γνωρίση «τὴν τῆς δυσωδίας αἰτίαν»· τότε, ἦλθε ῎Αγγελος Κυρίου καὶ τοῦ εἶπε: «Δόγματα ἀσεβείας ἦν ἐν τῇ ψυχῇ αὐτῶν ᾿Ωριγένους, τὰ τὴν τοσαύτην δυσωδίαν ποιοῦντα. ᾿Αλλὰ τάχιον πέμψας ὑπόστρεψον τοὺς ἄνδρας καὶ διαμάρτυραι αὐτοῖς τοῦ μηκέτι ἐνέχεσθαι τῶν τοιούτων βλαβερῶν καὶ ψυχοφθόρων δογμάτων, ἐπεὶ εἰς ἀπώλειαν ἔσονται». 

῾Ο ῞Οσιος ἔσπευσε νὰ εἰδοποιήση τοὺς ᾿Ασκητὰς καὶ ὅταν ἐκεῖνοι ἐπέστρεψαν, τοὺς εἶπε: «᾿Ιδοὺ διαμαρτύρομαι ὑμῖν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅτι πᾶς ἄνθρωπος ἀναγινώσκων ᾿Ωριγένην καὶ δεχόμενος τὰ συγγράμματα αὐτοῦ εἰς πυθμένα ᾅδου μέλλει καταντᾶν· καὶ ἡ κληρονομία αὐτοῦ ἐστιν τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον, ὅπου ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. ῞Ο οὖν ἐγνωρίσθη μοι παρὰ Θεοῦ, ἐμαρτυράμην ὑμῖν· ἀνεύθυνος οὖν εἰμι πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τούτου· ὑμεῖς ὄψεσθε· ἰδοὺ ἠκούσατε τὴν ἀλήθειαν. Εἰ δὲ πιστεύετέ μοι καὶ θέλετε ἀληθῶς ἀναπαῦσαι τὸν Θεόν, ὅλα τὰ βιβλία ᾿Ωριγένους ἅ ἔχετε, λαβόντες εἰς τὸν ποταμὸν ρίψατε καὶ μηκέτι θελήσετε ἀναγνῶσαι αὐτὰ καὶ κατ᾿ ἐξαίρετον τὰ βλάσφημα». β. «῾Η δυσωδία πλήθαινε». Ο Γέρων ᾿Εφραὶμ ὁ Κατουνακιώτης (1912-1998), ὁ σύγχρονός μας ῾Αγιορείτης ῾Ησυχαστὴς καὶ μαθητὴς τοῦ περιφήμου ἁγίου Γέροντος ᾿Ιωσὴφ τοῦ Σπηλαιώτου († 1959), εἶχε μία «καθαρὴ πληροφορία ἀπ᾿ τὸν Οὐρανό», σχετικὰ μὲ τὴν εἰρηνολογία καὶ ἑνωσιολογία τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν καὶ τὴν ἀγαπολογία τῆς συγκρητιστικῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως. 

῾Η διήγησις τοῦ Γέροντος ᾿Εφραὶμ εἶναι ἐξόχως ἐνδιαφέρουσα καὶ ἐπίκαιρος: «Κάποια φορά, κατὰ τὸ ᾿70, πέρασαν ἀπὸ δῶ τρία παιδιά: ῾Ο ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς, θεολόγος, ἦταν θερμὸς ὀπαδὸς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μοῦ ἐξήγησε τὴν καινούργια νοοτροπία, ὅτι δηλαδὴ τονίζοντας τὰ θετικὰ στοιχεῖα μεταξὺ τῶν ὁμολογιῶν καὶ καλλιεργώντας πνεῦμα ἐμπιστοσύνης, μπορούσαμε νὰ φθάσουμε στὴν ἕνωση. Μοῦ ᾿κανε ἕναν ὕμνο τῆς ἀγάπης κι ὅτι πρέπει νὰ ξεχάσουμε τὶς ἐμπάθειες καὶ τὶς διαφορὲς τοῦ παρελθόντος. ᾿Εγώ, γιὰ νὰ πῶ τὴν ἀλήθεια, πρώτη φορὰ ἄκουγα τέτοιες θεωρίες καὶ μάλιστα τόσο ὄμορφα ἀνεπτυγμένες. ῞Οταν ἔφυγαν τὰ παιδιά, ἔμεινα ἐντυπωσιασμένος ἀπ᾿ αὐτὰ ποὺ μοῦ ᾿παν. Τὸ βράδυ προσευχήθηκα στὸν Χριστό: “Χριστέ μου, Τοῦ εἶπα, εἶν᾿ ἀλήθεια θετικὴ αὐτὴ ἡ κίνηση; Θὰ φέρει κάτι καλὸ στὴν ᾿Ορθοδοξία;”. Τότε ἄρχισε νὰ γεμίζει τὸ δωμάτιο ποὺ καθόμουν μιὰ δυσωδία. ᾿Αναγκάσθηκα ν᾿ἀνοίξω τὸ παράθυρο καὶ τὴν πόρτα, ἀλλὰ ἡ δυσωδία δὲν ἔφευγε, ἀλλὰ πλήθαινε. 

῎Εφυγα ἀπ᾿ τὸ δωμάτιο, γιατὶ δὲν μποροῦσα ν᾿ ἀναπνεύσω. ᾿Επὶ τρεῖς μέρες ἡ μπόχα ἦταν ἀνυπόφορη στὸ δωμάτιό μου». Καὶ κλείνει ὁ Γέρων ᾿Εφραὶμ τὴν ἀποκαλυπτικὴ διήγησί του: «Τοὺς ξέρω καλά», δηλαδὴ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ· «ἔχω καθαρὴ πληροφορία ἀπ᾿ τὸν Οὐρανό: τὴ βρώμα ποὺ ἐπὶ τρεῖς ἡμέρες δὲν μποροῦσα νὰ διώξω ἀπ᾿ τὸ κελλί μου». ῾Ο αὐτήκοος μάρτυς καὶ συγγραφεὺς τῆς διηγήσεως αὐτῆς κατακλείει τὸ κείμενό του ὡς ἑξῆς: «Εἶναι προφανὲς τὸ σκανδαλῶδες ἐρώτημα ποὺ προκύπτει: “᾿Εὰν ὁ Οἰκουμενισμὸς βρωμάει, τότε μὲ τὴν ᾿Εκκλησία ποὺ ἐμπλέκεται στὰ πλοκάμια του, τί γίνεται;”».

Τὸ ἐρώτημα ὅμως αὐτὸ γίνεται σκανδαλωδέστερο, ὅταν συνειδητοποιηθῆ ἡ τραγικὴ ὄντως ἀλήθεια, 

ὅτι ἡ αὐτὴ «᾿Εκκλησία», ὄχι ἁπλῶς «ἐμπλέκεται στὰ πλοκάμια του», ἀλλ᾿ εἶναι δημιουργὸς ἐν

 γνώσει καὶ ἐπίμονος φορέας καὶ κήρυξ τῶν ἀσεβῶν δογμάτων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, 

συμμετέχει συλλογικῶς στὸ παναιρετικὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν», παράγει δὲ

 καὶ προωθεῖ τὸν Διαχριστιανικὸ καὶ Διαθρησκειακὸ Συγκρητισμό, καλύπτουσα αὐτὸν μὲ νεόκοπες ἀντιπατερικὲς θεολογίες.

 «Μὲ τὴν ᾿Εκκλησία» αὐτὴ «τί γίνεται»;...

  

Εκ του περιοδικού ''Άγιος Κυπριανός''

 Μάιος - Ιούνιος 2006, αριθμός τεύχους 336

Επιμέλεια ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ