῾Η ἀνάδειξις τοῦ συγκρητιστικοῦ ἄξονος
Βατικανοῦ - ᾿Αθηνῶν - Φαναρίου
καί τό ἀντιφατικό κίνημα
τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ ᾿Αντιοικουμενισμοῦ.
Οἱ δύο τροχοί, ἐπί τῶν ὁποίων φέρεται τό ἅρμα τοῦ ὀρθοδοξο-παπικοῦ Οἰκουμενισμοῦ
ἀπό τῆς δεκαετίας τοῦ ᾿60, περιεστρέφοντο μέχρι πρό τινος
περί τόν ἄξονα Βατικανοῦ - Φαναρίου.
῾Ο συγκρητιστικός αὐτός ἄξων, ἐκρίθη σκόπιμον ἀπό τούς Οἰκουμενιστάς
νά ἀναβαθμισθῆ καί ἐνισχυθῆ περισσότερον,
νά ἀναδειχθῆ δέ ἐμφαντικώτερον·
νά ἐνισχυθῆ, μέ τήν δραστήρια καί δυναμική πλέον συμμετοχή καί τῶν ᾿Αθηνῶν
στόν Διαχριστιανικό Οἰκουμενισμό
(ὁ ἀρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος ἐπισκέπτεται συνοδικῇ ἀποφάσει τό Βατικανό,
κατά τήν 14ην Δεκεμβρίου),
ἀλλά καί νά ἀναδειχθῆ, μέ τήν πολύκροτη μετάβασι τοῦ Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ´
στό Φανάρι (29-30 Νοεμβρίου).
α) Δὲν ἐπιτρέπονται «χαριτολογήματα». Οι πολλαπλές σημασίες τῶν δύο αὐτῶν ἐπισκέψεων δὲν ἐπιτρέπουν σὲ καμμίαν ἀπολύτως περίπτωσι οἱοδήποτε «χαριτολόγημα» τοῦ τύπου: «Ρώτησα ἕναν ἀδελφό: - ᾿Απὸ ποῦ πηγαίνουν στὸ Βατικανό;... Καὶ πῆρα τὴν ἀπάντηση: - ᾿Απ᾿ τὴν ᾿Αρχιεπισκοπὴ καὶ φυσικὰ μὲ τὴ βούλα τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου!...»1 ῞Οταν μάλιστα συνειδητοποιηθῆ ἐν προκειμένῳ ἡ πλήρως ἀντι-πατερικὴ στάσις τοῦ συγχρόνου μας ἁγιορειτικοῦ Μοναχισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔσπευσε νὰ συντάξη εἰδικὰ ὑμνολογήματα, προκειμένου νὰ ἐνταχθοῦν στὴν οἰκουμενιστικὴ ᾿Ακολουθία ἐπὶ τῇ ὑποδοχῇ στὸ Φανάρι τοῦ «σεπτοῦ Ποιμένος καὶ Προέδρου», «τοῦ ῾Αγιωτάτου ᾿Επισκόπου καὶ Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου»2 «τὰ 95% τοὐλάχιστον τῶν ῾Αγιορειτῶν Πατέρων ἀποδοκιμάζουν τὴν φιλοπαπικὴν πολιτικὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τοῦ ὁποίου ἔπαυσαν νὰ μνημονεύουν τὴν φήμην»3.
῾Η ἔντονος προβολὴ ἐκ μέρους τῶν Νεοημερολογιτῶν ᾿Αντι-οικουμενιστῶν τῆς πεποιθήσεώς των, ὅτι «ἡ ἡγεσία τῆς ᾿Εκκλησίας μας παρασύρει ὅλους μας ἐκτὸς τῆς ᾿Εκκλησίας, διὰ νὰ μᾶς ἑνώση μὲ τὴν αἵρεσιν καὶ τὴν Πανθρησκείαν»4 , κανοναρχούντων δυστυχῶς τῶν ῾Αγιορειτῶν (!), δὲν ἀφήνουν περιθώρια γιὰ «χαριτολογήματα». β) «Τὰ θεμέλια τῆς Πίστεως ἀνασκάπτονται» κατά τὴν κρίσιμη αὐτὴν στιγμή, ὁπότε ἡ αἵρεσις τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀναβαθμίζεται καὶ ἀναδεικνύεται ἐνισχυμένη, τὸ δὲ Φανάρι καὶ ἡ ᾿Αθήνα ὁμιλοῦν γιὰ τὴν ᾿Ορθοδοξία καὶ τὸν Παπισμὸ ὡς δῆθεν «᾿Αδελφὲς ᾿Εκκλησίες», οἱ ὁποῖες ὀφείλουν νὰ «ἐνεργοῦν ἀπὸ κοινοῦ ὡς χριστιανικὲς ᾿Εκκλησίες» καὶ νὰ «συνεργάζωνται σὲ ζητήματα κοινοῦ ἐνδιαφέροντος, ἀνεξαρτήτως τῶν θεολογικῶν διαφορῶν τους»5 , νὰ ἐπιδιώκουν δέ, ὄχι μόνον «συνύπαρξη», ἀλλὰ καὶ «στενὴ συνεργασία, γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν κοινωνικῶν καὶ ὄχι μόνο προβλημάτων τοῦ κόσμου», ὁ ὁποῖος «ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ θρησκευτικὴ σύγκλιση, στὰ ἐπὶ μέρους καὶ ἑνότητα»6 ·
Κατὰ τὴν κρίσιμη λοιπὸν αὐτὴν στιγμή, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἐπιβεβαιώσουμε ἔργῳ καὶ λόγῳ, ὅτι πράγματι: «Κανόνες Πίστεως καὶ ἀκριβείας εἶναι οἱ ῞Αγιοι καὶ αὐτοὺς ἀκολουθοῦμε»7. ῾Η ἀντορθόδοξος ταυτότης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν ἀμφισβητεῖται πλέον: «τώρα τὰ θεμέλια τῆς Πίστεως ἀνασκάπτονται ἐπὶ δεκαετίες ἀπὸ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», τὶς δοξασίες τοῦ ὁποίου «ἐπανειλημμένα διακηρύσσουν πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι καὶ θεολόγοι», οἱ ὁποῖοι ἔχουν «υἱοθετήσει τώρα ἄλλο Εὐαγγέλιο»7 . Οἱ ῞Αγιοι Πατέρες, αὐτοὶ οἱ ὄντως Κανόνες Πίστεως, οὔτε χαριτολογοῦσαν, ἀντιμετωπίζοντες τὰς αἱρέσεις, οὔτε ἐξαντλοῦσαν τὸν ἀγῶνα τους στὴν δημοσιογραφία, ἀλλὰ διέκοπταν τὴν κοινωνία τους μὲ τοὺς αἱρετικούς, δηλαδὴ ἐνίσταντο ἀποτειχιζόμενοι καὶ ἀκριβῶς ἐξ αἰτίας αὐτοῦ ἐδιώκοντο!... ῾Η διακήρυξις ἀπὸ τοὺς Νεοημερολογίτας ᾿Αντι-οικουμενιστάς, ὅτι «ἐμεῖς ἀγωνιζόμαστε στὴ γραμμὴ τῶν ῾Αγίων Πατέρων, καὶ αὐτῶν τὴν διδασκαλία προβάλλουμε»7 , ἄν δὲν εἶναι σκοπίμως παραπλανητική, εἶναι ὅμως ὁπωσδήποτε ἐλλιπής, μάλιστα ἄκρως ἐλλιπής.
Οἱ ῞Αγιοι Μάξιμος ὁ ῾Ομολογητὴς καὶ Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, στοὺς ὁποίους καὶ παραπέμπουν οἱ Νεοημερολογῖται ᾿Αντιοικουμενισταί, ἐδιώχθησαν ἐξοντωτικά, ὄχι μόνον διότι «δὲν δίστασαν νὰ ποῦν»7 , ἀλλὰ ἀκριβῶς διότι δὲν ἐδίστασαν νὰ ἀποτειχισθοῦν. γ) «Οὐδ᾿ ἄν πρὸς ὥραν» Οι σαφείς, σαφέστατες διαπιστώσεις τῶν Νεοημε- ρολογιτῶν ᾿Αντιοικουμενιστῶν, ὅτι οἱ συγκρητιστὲς ποιμένες τους «παρασύρουν» αὐτοὺς «ἐκτὸς τῆς ᾿Εκκλησίας»· ὅτι «τὰ θεμέλια τῆς Πίστεως ἀνασκάπτονται ἐπὶ δεκαετίες» ἀπὸ τοὺς ποιμένας αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν «υἱοθετήσει ἄλλο Εὐαγγέλιο», τονίζουν -μὲ ἐξαιρετικὴ μάλιστα ἔμφασι- τὴν ἀντιπατερικότητα τοῦ ὄντως ἀντιφατικοῦ κινήματος τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ ᾿Αντιοικουμενισμοῦ.
Οἱ Νεοημερολογῖται ᾿Αντιοικουμενισταί,
κοινωνοῦντες μέ τούς συγκρητιστάς ποιμένας των,
δέν δύνανται, εἶναι ἀδιανόητον, νά διακηρύττουν,
ὅτι εἶναι «Σύμφωνοι καί ᾿Ακόλουθοι ῾Αγίων Πατέρων»8 ,
διότι οἱ ῞Αγιοι -κατά τόν Μέγαν Βασίλειον-
«οὐδ᾿ ἄν πρός ὥραν» (ὄχι «ἐπί δεκαετίες»!...)
ἐδέχοντο κοινωνίαν καί «συνάφειαν» μέ ἐκείνους τούς ποιμένας,
τούς ὁποίους εὕρισκαν «σκάζοντας
(χωλαίνοντας) περί τήν Πίστιν»9 .
1. Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση, «῾Ο ᾿Αρχιεπίσκοπος εἰς τό Βατικανόν», ἐφημερ. «᾿Ορθόδοξος Τύπος», ἀριθ. 1665/17.11.2006, σελ. 1.
2. Μαρίας ᾿Αντωνιάδου, «Τρία νέα τροπάρια θά ψαλοῦν στή δοξολογία γιά τήν ἱστορική ἐπίσκεψη τοῦ Βενεδίκτου ΙΣΤ´, ὁ ὁποῖος θά ἀναγνώσει τό “Πάτερ ἡμῶν” στά ἑλληνικά», ἐφημερ. «Τό Βῆμα τῆς Κυριακῆς», 26.11.2006, σελ. Α36.
3. ᾿Εφημερ. «Τύπος ῾Ελληνικός - ᾿Ορθόδοξος», ἀριθ. 40/Μάϊος 1964, σελ. 1 καί 3.
4. ᾿Εφημερ. «᾿Ορθόδοξος Τύπος», ἀριθ. 1663/3.11.2006, σελ. 1, κύριον ἄρθρον (βλ. καί φύλ. 20.3.2005, ἀπόψεις τοῦ π. Σ. Σαράντου).
5. ᾿Εφημερ. «῾Η Καθημερινή», Κυριακή 26.11.2006, σελ. 14, Συνέντευξις τοῦ πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στόν Νῖκο Παπαχρήστου.
6. ᾿Εφημερ. «᾿Ορθόδοξος Τύπος», ἀριθ. 1665/17.11.2006, σελ. 5, Συνέντευξις τοῦ ἀρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου στό Ρωσικό Πρακτορεῖο «Νοβόστι».
7. Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση, «Οἱ ἐχθροί τῆς ᾿Εκκλησίας», ἐφημερ. «᾿Ορθόδοξος Τύπος», ἀριθ. 1665/17.11.2006, σελ. 1 καί 5.
8. Ζ´ ῾Αγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Mansi τ. 13, στλ. 196D/Σ.Μ.Π.Σ. τ. Β´, σελ. 823β, Πρᾶξις Ε´.
9. Μ. Βασιλείου, PG τ. 32, στλ. 992-994/᾿Επιστολὴ ΣΞΣΤ´, Πέτρῳ ᾿Επισκόπῳ ᾿Αλεξανδρείας.
Εκ του Ορθοδόξου περιοδικού ''ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ''.
Τεύχος 355, έτος ΛΘ', Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2006.
Τίτλος, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου