Το πλήγμα κατά της Eκκλησίας της Eλλάδoς κατεφέρθη το έτος 1924,
διά της επιβληθείσης εορτολογικής καινοτομίας,
προς δήθεν επιστημονικόν «εκσυγχρονισμόν» και «συμπόρευσιν» μετά του πεπολιτισμένου κόσμου,
αλλ΄εν τη πραγματικότητι, χάριν αντορθοδόξου ενώσεως μετά αμετανοήτων αιρετικών και αιρέσεων.
Προκύπτει δε,
ότι η ανατροπή της Λατρείας δια της επιβληθείσης καινοτομίας της εισαγωγής του Γρηγοριανού Ημερoλoγίoυ
ή της δήθεν διορθώσεως του παραδεδομένου δια της προσθήκης 13 ημερών,
τυγχάνει άθεσμος ενέργεια και κακόδοξος πράξις,
ήτις πλήττει αύτην ταύτην την Πίστιν.
Το πάτριον εορτολόγιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας αποτελεί θεσμόν
συσταθέντα υπό της άνωθεν εύδοκίας.
Όθεν αι εόρτιοι ημέραι είναι αγίως ορισμέναι υπό του Κυρίου και της Εκκλησίας Αυτού,
ως σημεία των σταδίων της Πίστεως και υπό του Αγίου Πνεύματος ηγιασμένα.
Πάσα πράξις της Εκκλησίας αναγνωρίζουσα και ουχί καταργούσα εόρτιον τιμήν είναι πράξις προηγούμενον εσχηκότα θείον σκοπόν την σωτηρίαν του ανΘρώπου, ήτοι, την έφεσιν του Λαού επί την άκλινη Πίστιν, ως εσαεί λατρευτική κατάθεσις τιμής και ευλαβείας. Ούτω, πάσα μεταβολή των σαφώς καθορισμένων κινητών και ακινήτων εορτών συνιστά ανατροπήν, ευθείαν και άμεσον προσβολήν των τεθεσπισμένων και ασαλεύτως τηρουμένων υπό τε των Συνόδων και της Παραδόσεως εν τη Λατρεία.
Ετέρωθεν, ότι η αντικανονική μετακίνησις και αλλοίωσις του πατρίου εορτολογίου προβάλλει ως προιόν παπικού νοσφισμού εξουσίας αφ' ενός, και αφ' ετέρου η δήθεν επιστημονική διόρθωσις, ως εισβολή κακοδόξου προτεσταντικού πνεύματος. Το συναμφότερον, όμως άγει εις την ταχείαν ανάπτυξιν και κυριαρχίαν του συγκρητιστικου Οικουμενισμού, αφού εισάγει διά της ευρείας πύλης εις Ιερόν Σύνθρονον, ως άρχοντας την ρομφαίαν και τον υπολογισμόν, ήτοι, τα μέσα προς επίτευξιν της κυριαρχίας του εν πτώσει τελούντος χαμαιζήλου κόσμου.
Ο Οικουμενισμός είναι παναίρεσις κοινωνίας ή κοινωνία εν παναιρέσει, δηλαδή αντιεκκλησιαστική και αντικανονική κοινωνία Ορθοδόξων και αιρετικών προς ειρήνην, αγάπην και ενότητα ή ένωσις, άνευ κοινής Ορθοδόξου ομολογίας και πίστεως. 'Ητοι, συγκρητιστική ή και εκλεκτική ανοχή των αιρέσεων, άμαχος σιωπή προ κακοδοξιών και καινοτομιών, σιγή έναντι προσβολών κατά της Ορθοδοξίας και βαθμιαία κοινωνία και συναγελασμός ορθοδόξων και αιρετικών εκτός της εν Χριστώ αληθείας και Χάριτος και παρά τους κανονικούς θεσμούς της Εκκλησίας, την νομοκανονικήν τάξιν της πολιτείας και την δεοντολογίαν της κοινωνικής διαβιώσεως.
Ήγουν, κατευθυνομένη, κεκαλυμμένη, αθόρυβος, αέναος, καθολική, δελεαστική και ύπουλος αλλοίωσις της Ορθοδοξίας εις αίρεσιν και άλωσις της υποστάσεως των Ορθοδόξων, δια της τακτικής, του μη μάχου υπέρ πίστεως και μετατοπίσεως αυτών εκτός Εκκλησίας. Η τακτική των Οικουμενιστών συνίσταται εις ανοχήν ή προαγωγήν της οικουμενιστικής καινοτομίας και εις διωγμόν της Ορθοδόξου ομολογίας - ενστάσεως και της εκκλησιαστικής κοινωνίας της εν Χριστώ σωτηρίας.
Δια τούτο, όσοι ανέχονται, δέχονται και υπερασπίζονται την οικουμενιστικήν καινοτομίαν και κοινωνίαν και τους οικουμενιστάς, επιτίθενται αθέσμως κατά των κανονικώς αποτειχιζομένων, πατερικώς ομολογούντων και παραδοσιακώς αγωνιζομένων υπέρ πίστεως Ορθoδόξων ενισταμένων. Ούτω, συμβάλλουν εις περαιτέρω διαίρεσιν της εν Ελλάδι Εκκλησίας.
Έκτοτε, ήτoι από του έτους 1924, η εν Ελλάδι Ορθόδoξoς Εκκλησία διεσχίσθη εις οπαδούς του σχίσματος της εορτολογικής καινοτομίας της αιρέσεως του Οικουμενισμού και εις κανονικώς ενισταμένους κατά της καινοτομίας ταύτης, προς άρσιν του οικουμενιστικού σχίσματος και ένωσιν της Eκκλησίας, δια κοινής Ορθοδόξου Συνόδου Ενώσεως, ήτις θα κατακρίνει την οικουμενιστικην αίρεσιν και θα ενώσει τα διεστώτα, επαναφέρουσα την προ του 1924 τάξιν.
Συνεπώς, οι μεν ενιστάμενοι Ορθόδοζοι αγωνίζονται και αποτειχίζονται ευαρέστως, οι δε καινοτόμοι κείνται υπό ορθόδοξον εκκλησιαστικήν κρίσιν, ήτοι, είναι εισέτι μη κεκριμένοι ειδικώς. Καινοτόμοι και ενιστάμενοι είναι διάδικοι και αντίδικοι. Κατά τους αγίους Πατέρας της Ορθοδοξίας, τα Μυστήρια αμφοτέρων, και των ενισταμένων και των ακρίτων εισέτι καινοτόμων είναι ισχυρά, αλλά αι ποιναί των οπαδών της εορτολογικής καινοτομίας κατά των Ορθοδόξων ενισταμένων τυγχάνουν εκκλησιαστικώς άκυροι, ανυπόστατοι και ανενέργητοι.
Λόγω της διαιρέσεως,
η Σύνοδος της ιεραρχίας της ηνωμένης Oρθoδόξoυ εν Ελλάδι Εκκλησίας
σήμερον δεν δύναται να συγκροτηθεί.
Συνεπώς, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν είναι η Σύνοδος της ηνωμένης εν Ελλάδι Ορθοδόξου Έκκλησίας,
αλλά Σύνοδος εν καινοτομiα,
τελούσα υπό την κρίσιν της μελλούσης να συνέλθει Oρθoδόξoυ Συνόδου Ενώσεως
και κατ' ακολουθίαν αναρμόδιος να επιλύσει εκκλησιαστικά ζητήματα
ή να επιβάλλει ποινάς κατά των Ορθοδόξων ενισταμένων.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο στο μονοτονικό σύστημα, τίτλος, επιμέλεια και παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα εκ του βιβλίου του μακαριστού Αρχιμανδρίτη της νήσου των Σπετσών π. Χρυσοστόμου Σπύρου,
''Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ ΜΟΥ''.
Έκδοση της Ιεράς Μονής Παναγίας Γοργοεπηκόου και Μυροφόρων,
Σπέτσες 2008.
Η φωτογραφία της ανάρτησης ανήκει στην σελίδα του f.b. ''ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ''.
Η φωτογραφία της ανάρτησης ανήκει στην σελίδα του f.b. ''ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου