ΤΗ ΑΥΤΗ ΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Την Β' Κυριακή του Ματθαίου κάθε έτους, μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων, όπου ακούμε στις εκκλησίες την ευαγγελική περικοπή για την κλήση των πρώτων Μαθητών από τον Χριστό, εορτάζουμε την μνήμη πάντων των εν Αγίω Όρει διαλαμψάντων Οσίων Πατέρων.

Οι Αγιορείτες Άγιοι αντιλήφθηκαν την κλήση αυτή από τον Θεό και έφθασαν σε ύψη αρετής. Σύμφωνα με το βιβλίο του λόγιου μακαριστού μοναχού Μωυσή του Αγιορείτου, αριθμούνται οι Άγιοι Πατέρες του Άθω σε 450, ενώ χιλιάδες είναι οι αφανείς και άγνωστοι άγιοι ασκητές, οι οποίοι αγίασαν τα χώματα του Άθω και έγιναν η αιτία για να ονομαστεί το Όρος Άγιον.

Η κοινή εορτή όλων των Αγιορειτών Αγίων καθιερώθηκε μετά την σύνθεση της ακολουθίας και των εγκωμίων από τον πολυγραφότατο και ιερώτατο Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη κατά τον 19ο αιώνα. Στον Άγιο Νικόδημο οφείλουμε το απολυτίκιο των Αγιορειτών Αγίων:

''Τους του Άθω Πατέρας και Αγγέλους εν σώματι, Ομολογητάς και Οσίους, Ιεράρχας και Μάρτυρας, τιμήσωμεν εν ύμνοις και ωδαίς, μιμούμενοι Αυτών τας αρετάς. Η του Όρους πληθύς πάσα των μοναστών κραυγάζοντες ομοφώνως, δόξα τω στεφανώσαντι υμάς, δόξα τω αγιάσαντι, δόξα τω εν κινδύνοις ημών, προστάτας δείξαντι''.

Από τον ασκητή Όσιο Πέτρο και τον ιδρυτή Όσιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη ως τους γέροντες των ημερών μας είναι πολλές οι άγιες μορφές του Αγίου Όρους που έζησαν σαν άγγελοι, όπως αναφέρει και το απολυτίκιο τους. Η μεγαλύτερη προσφορά του Αγιορειτών Αγίων είναι η προστασία του Ορθόδοξου δόγματος σε όλες τις Ορθόδοξες χώρες και της πνευματικής κληρονομιάς της Ορθοδοξίας. Ας δούμε τι αναφέρει ο Γέροντας Μωυσής για ένα μέρος των Αγίων του Αγίου Όρους.

Ο κτήτορας της Αθωνικής μονής Χιλανδαρίου Άγιος Σάββας Ο οσιομάρτυς Ιωάννης Δοχειαρίτης (1275), για την υποστήριξή των ορθών δογμάτων έναντι των Λατίνων στη Θεσσαλονίκη δέχθηκε διωγμούς, τους οποίους υπέμεινε άριστα.

Για την ομολογία του υπέστη μαρτυρικό θάνατο από προδότη φιλενωτικό και λατινόφρονα μαθητή του. Το αυτό και ο μαθητής του Γρηγόριος Δοχειαρίτης (1275), ο οποίος έλαβε τον στέφανο του μαρτυρίου υπερασπιζόμενος απτόητα τα ορθόδοξα δόγματα.

Ο άγιος Ιωαννίκιος ο Α' (1279), αρχιεπίσκοπος των Σέρβων, από ηγούμενος του Χιλανδαρίου, ποίμανε βάσει των ιερών Κανόνων το ποίμνιό του. Διαφύλαξε αλώβητη την ορθόδοξη πίστη. Δεν συμμετείχε στην κίνηση για την υποταγή της Ορθοδοξίας στον Καθολικισμό, που ενεργούσε ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος.

Ο Οσιομάρτυς Κοσμάς, Πρώτος του Αγίου ΌρουςΟ όσιος Νικηφόρος ο Ησυχαστής (13ος αιώνας) καταγόταν από την Ιταλία και άνηκε στον Ρωμαιοκαθολικισμό. Τον εγκατέλειψε χάριν της φιλτάτης Ορθοδοξίας και μέσω Βυζαντίου ήλθε στο Άγιον Όρος.

Επειδή αντιτάχθηκε στην ένωση των Εκκλησιών, εξορίσθηκε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο, ο νηπτικός ομολογητής, Αγιορείτης όσιος. Ο όσιος Γεράσιμος ο Σιναΐτης (1320), μαθητής του οσίου Γρηγορίου του Σιναΐτου (1346), μετά την έξοδό του από τον Άθωνα, περιήλθε την Ελλάδα ενισχύοντας τους πιστούς, βοηθώντας πολλούς να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία.

Το αυτό πράττουν οι συμμαθητές του Ιωσήφ «ο ορθοδοξότατος» και Νικόλαος «ο ομολογητής», που δέχθηκε για την πίστη του φυλακίσεις και εξορίες. Ο άγιος Νικόδημος αρχιεπίσκοπος Πεκίου (1325), αγωνίσθηκε ακούραστα για την εκρίζωση των αιρέσεων των Βογομίλων και την στερέωση της ορθοδόξου πίστεως και παραδόσεως. Το αυτό έργο εποίησε ο άγιος Δανιήλ ο Β', αρχιεπίσκοπος των Σέρβων (1338).

Ο άγιος Θεόκλητος μητροπολίτης Φιλαδελφείας (1324/6) μεταβαίνοντας από τον Άθωνα στην Κωνσταντινούπολη ήλεγξε για την εκκλησιαστική του πολιτική τον αυτοκράτορα Μιχαήλ η' τον Παλαιολόγο, με αποτέλεσμα να ριχθεί στη φυλακή. Ο επίσκοπος συνέχισε την ορθόδοξη διδασκαλία του σε όλη του τη ζωή απτόητα.

Ο άγιος Ισίδωρος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1350) διδασκάλους στον Άθωνα είχε τους αγίους Γρηγόριο Σιναΐτη και Γρηγόριο Παλαμά. Στη Θεσσαλονίκη, όπου στέλνεται να εργασθεί ιεραποστολικά, στέκεται στο πλευρό του αγίου Παλαμά και είναι ένας από τους πρώτους που πολεμά τον αιρετικό Βαρλαάμ. Ως πατριάρχης αποκατέστησε τον συνοδοιπόρο του στους αντιαιρετικούς αγώνες άγιο Παλαμά, τον οποίο χειροτόνησε μητροπολίτη Θεσσαλονίκης.

Ο όσιος Νείλος ο Εριχιώτης (1355/6) υπήρξε ομολογητής αγιορείτης και πολλές υπέστη από τους κακοδόξους εξορίες και θλίψεις για την ακρίβεια της πίστεώς του. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (1359) υπήρξε μέγας θεολόγος. Υποστήριξε το ορθόδοξο δόγμα με γνώση, πίστη και επιμονή. 

Κατατρόπωσε με τους υπέροχους λόγους του τους αιρετικούς Βαρλαάμ, Ακίνδυνο και Γρηγορά. Για το σθένος του υπέμεινε διωγμούς φυλακίσεις κι εξορίες. Αν δεν είχαμε τον άγιο Γρηγόριο, σήμερα θα είμασταν τουλάχιστον Ουνίτες. Γι' αυτό τον μισούν οι Λατίνοι μέχρι σήμερα.

Ο όσιος Θεοδόσιος Τυρνόβου (1362/3) μετά την παραμονή του στον ιερό Άθωνα επιστρέφει στην πατρίδα του Βουλγαρία κι εγκαθίσταται στην μονή Κελιφάρεβα. Η μονή αποτέλεσε φάρο Ορθοδοξίας, κέντρο αντιαιρετικό, όπου ακτινοβολούσε στη Σερβία, Ουγγαρία και Βλαχία.

Ο άγιος συχνά άφηνε την ησυχία, για να υπερασπίσει τα ορθόδοξα δόγματα, που κινδύνευαν από τους ακόλουθους των αιρετικών Βαρλαάμ και Ακινδύνου, τους Αδαμιστές, τους Βογομίλους και τους Εβραίους. Στη σύνοδο του 1359 της Βουλγαρίας πρωτοστάτησε κατά των αιρετικών κι έδωσε μεγάλη χαρά στους πιστούς για την νίκη της Ορθοδοξίας κατά της πλάνης και του ψεύδους των αιρέσεων.

Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος (1379) πήρε μέρος στις ησυχαστικές έριδες, στο πλευρό του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Έγραψε λόγους κατά του Ακινδύνου. Πήρε μέρος στη σύνοδο του 1351 για το ησυχαστικό ζήτημα και συνέταξε τον τόμο των πρακτικών της. Το 1368 συνοδικά αναγνώρισε την αγιότητα του Παλαμά.

Υπήρξε βαθύς θεολόγος και υπεράσπισε με ακαταμάχητο σθένος την Ορθοδοξία. Εξουδετέρωσε τις προσηλυτιστικές προσπάθειες των Λατίνων. Τιμάται την Ε' Κυριακή των Νηστειών ως φύλακας της Ορθοδοξίας.

Ο άγιος Μακάριος ο Μακρής (1431) μόνασε στη μονή Βατοπεδίου. Διά του γέροντός του Δαυίδ σχετίσθηκε με τον αυτοκράτορα Μανουήλ Β' τον Παλαιολόγο.

Ως ηγούμενος της μονής Παντοκράτορος Κωνσταντινουπόλεως εστάλη από τον αυτοκράτορα Ιωάννη Η' τον Παλαιολόγο στην Ρώμη ως αντιπρόσωπός και διακρίθηκε για την άκαμπτη στάση του και το γνήσιο ορθόδοξο φρόνημά του. Έγραψε λόγο κατά της εκ του Υιού εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, όπου τονίζει τις σοβαρές μεγάλες διαφορές μεταξύ ορθοδόξων και Λατίνων. 

Ο Διονυσιάτης άγιος Νήφων ο Β' και Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1508), μετά την εκθρόνισή του και κατά την παραμονή του στη Βλαχία, έσωσε την ρουμάνικη Εκκλησία από την έντονη παπική προπαγάνδα, τις διάφορες αιρέσεις, δεισιδαιμονίες και ηθοφθορίες. Παρόμοιο έργο επιτέλεσε στην Ρωσία ο Βατοπεδινός μοναχός όσιος Μάξιμος ο Γραικός (1556). Ο άγιος Βασίλειος Όστρογκ ο θαυματουργός (1671) έζησε αρκετά στο Άγιος Όρος. Ως επίσκοπος στην πατρίδα του Σερβία προφύλαξε σθεναρά το ποίμνιό του από τους Ιησουΐτες, τη λατινική προπαγάνδα και την Ουνία.

Ο όσιος Ιερόθεος ο Ιβηρίτης (1745) δεν δίστασε να έρθει σε σύγκρουση με τον Μεθόδιο Ανθρακίτη, που δίδασκε «αλλόκοτα δόγματα και άθεα μαθήματα» της αιρέσεως του Μολίνου. Παραβρέθηκε και σε σύνοδο, για να στηλιτεύσει την «πανσπερμία των αιρέσεων» του Μεθοδίου. Σε όλη του τη ζωή υπερασπιζόταν την ορθόδοξη παράδοση και δογματική. Ο ιερομάρτυς και εθνομάρτυς Κοσμάς ο Αιτωλός (1779), ο γνωστότατος διδαχός και ιδρυτής ναών και σχολείων, ο ακάματος Φιλοθεΐτης ιερομόναχος, δεν έπαυσε με αυστηρότητα να στηλιτεύει τα λάθη των Λατίνων στα πύρινα κηρύγματά του. Μαρτύρησε από το μίσος των Εβραίων και των Οθωμανών. Είναι σημαντικό το ιεραποστολικό του έργο για την αναγέννηση του Ελληνισμού στην δύσκολη περίοδο της Τουρκοκρατίας. Ανάλογο έργο, ως πρόδρομοι του Αγίου Κοσμά, είχαν και οι επίσης Φιλοθεΐτες Άγιοι, Διονύσιος εν Ολύμπω, Δαμιανός εν Κισσάβω και Συμεών ο ανυπόδητος.

Οι άγιοι Κολλυβάδες Παΐσιος Βελιτσκόφσκι (1794), Μακάριος Νοταράς (1805), Νικόδημος Αγιορείτης (1809), Νήφων ο Χίος (1809) και Αθανάσιος ο Πάριος (1813) στους λόγους τους, στις συγγραφές και στα έργα τους υποστηρίζουν με σθένος και βαθειά γνώση την Ιερά παράδοση, τους Ιερούς Κανόνες, τα απαράβατα δόγματα της Εκκλησίας μας. Στιγματίζουν τις πλάνες τις εκτροπές, τα σχίσματα, τις αιρέσεις, τους άθεους. Οι ένδοξοι νεομάρτυρες, οσιομάρτυρες και ιερομάρτυρες Αγιορείτες υπογράφουν με το αίμα τους την ακέραιη πίστη τους στο ορθόδοξο δόγμα. Το κίνημα των Νεομαρτύρων αποτέλεσε παράδειγμα υπομονής και αντίστασης για τους υπόδουλους Έλληνες.

Μεταξύ αυτών διακρίνονται: Παχώµιος ο Νεοσκητιώτης (+ 1730), Κωνσταντίνος ο Ρώσος (+ 1742), Δαµασκηνός ο Θεσσαλός (+ 1771), Κοσµάς ο Αιτωλός (+ 1779), Λουκάς ο Σταυρονικητιανός (+ 1802), Γεράσιµος ο Κουτλουµουσιανοσκητιώτης (+ 1812), Ευθύµιος ο Ιβηροσκητιώτης (+ 1814), Γεδεών ο Καρακαλληνός ο εν Τυρνάβω τελειωθείς (+ 1818), Αγαθάγγελος ο Εσφιγµενίτης (+ 1819), Γρηγόριος ο Ε' Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (+ 1821), Παύλος ο Κωνσταµονίτης (+ 1824) και τελευταίος γνωστός Αθανάσιος ο Λήµνιος (+ 1846). Ας έχουμε τις πρεσβείες όλων των Αγιορειτών Αγίων Πατέρων.

Πηγή: https://antexoume.wordpress.com

ΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΤΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, περιπατῶν ὁ Ἰησοῦς παρά τήν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας, εἶδε δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τόν λεγόμενον Πέτρον, καί Ἀνδρέαν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τήν θάλασσαν˙ (ἦσαν γάρ ἁλιεῖς˙) καί λέγει αὐτοῖς˙ Δεῦτε ὀπίσω μου, καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Οἱ δέ εὐθέως ἀφέντες τά δίκτυα, ἠκολούθησαν αὐτῷ. Καί προβάς ἐκεῖθεν, εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς, Ἰάκωβον τόν τοῦ Ζεβεδαίου, καί Ἰωάννην τόν ἀδελφόν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετά Ζεβεδαίου τοῦ πατρός αὐτῶν, καταρτίζοντας τά δίκτυα αὑτῶν˙ καί ἐκάλεσεν αὐτούς. Οἱ δέ εὐθέως ἀφέντες τό πλοῖον, καί τόν πατέρα αὑτῶν, ἠκολούθησαν αὐτῷ. Καί περιῆγεν ὅλην τήν Γαλιλαίαν ὁ Ἰησοῦς, διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν, καί κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας, καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον, καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. (Ματθ. δ’ 18-23)

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Πρό­σε­ξε ὅ­μως καὶ τὴν πί­στη καὶ τὴν ὑ­πα­κο­ὴ τῶν μα­θη­τῶν. Ὅ­ταν ἄ­κου­σαν τὸ κά­λε­σμά Του, ἦ­ταν στὴ μέ­ση τῆς ἐρ­γα­σί­ας καὶ ξέ­ρε­τε πό­σο ἀ­παι­τη­τι­κὸ εἶ­ναι τὸ ψά­ρε­μα. Κι ὅ­μως δὲν ἄ­φη­σαν γι’ ἀρ­γό­τε­ρα, δὲν εἶ­παν· «Ἅ­μα γυ­ρί­σου­με στὸ σπί­τι, θὰ μι­λή­σου­με μὲ τοὺς δι­κούς μας».

Ἀλ­λὰ τ’ ἄ­φη­σαν ὅ­λα καὶ Τὸν ἀ­κο­λού­θη­σαν, ὅ­πως ἔ­κα­με ὁ Ἐ­λισ­σαῖ­ος στὰ χρό­νι­α τοῦ προ­φή­τη Ἠ­λί­α. Τέ­τοια ὑ­πα­κο­ὴ ζη­τᾶ ἀ­πὸ μᾶς ὁ Χρι­στός, ὥ­στε οὔ­τε ἕ­να δευ­τε­ρό­λε­πτο ἀ­να­βο­λὴ νὰ μὴν κά­νου­με, ἀ­κό­μα κι ἂν μᾶς βι­ά­ζει κά­τι ἀ­πὸ τὰ ἀ­πα­ραί­τη­τα. Γι’ αὐ­τὸ καὶ κά­ποιον ἄλ­λον, ποὺ τὸν πλη­σί­α­σε καὶ ζή­τη­σε νὰ θά­ψει τὸν πα­τέ­ρα του, οὔ­τε αὐ­τὸ δὲν τὸν ἄ­φη­σε νὰ κά­νει, δεί­χνον­τας ὅ­τι ἀ­πὸ ὅ­λα πρέ­πει νὰ προ­τι­μοῦ­με νὰ Τὸν ἀ­κο­λου­θή­σου­με. 

Καὶ ἂν ἰ­σχυ­ρι­στεῖς ὅ­τι ἦ­ταν με­γά­λη ἡ ὑ­πό­σχε­ση ποὺ τοὺς ἔ­δω­σε, θὰ ἀ­παν­τή­σω ὅ­τι γι’ αὐ­τὸ καὶ τοὺς θαυ­μά­ζω πι­ὸ πο­λύ, ἐ­πει­δὴ παρ’ ὅ­λο ποὺ ἀ­κό­μα δὲν εἶ­χαν δεῖ ἀπ’ Αὐ­τὸν κα­νέ­να θαυ­μα­στὸ ση­μεῖ­ο, πί­στε­ψαν σὲ τό­σο με­γά­λη ὑ­πό­σχε­ση καὶ ὅ­λα τὰ ἄλ­λα τὰ θε­ώ­ρη­σαν δευ­τε­ρεύ­ον­τα μπρο­στὰ στὸ νὰ Τὸν ἀ­κο­λου­θή­σουν.

Για­τί μὲ ὅ­ποια λό­γι­α πεί­στη­καν οἱ ἴ­διοι, πί­στε­ψαν ὅ­τι μὲ αὐ­τὰ θὰ μπο­ροῦ­σαν κι ἄλ­λους νὰ πεί­σουν. Αὐ­τό, λοι­πόν, ὑ­πο­σχέ­θη­κε σ’ αὐ­τούς. Σ’ ἐ­κεί­νους ὅ­μως ποὺ ἦ­ταν μα­ζὶ μὲ τὸν Ἰ­ά­κω­βο καὶ τὸν Ἰ­ω­άν­νη δὲν εἶ­πε τί­πο­τα τέ­τοιο, για­τί ἡ ὑ­πα­κο­ὴ τῶν πρώ­των ἄ­νοι­ξε ἔ­πει­τα τὸ δρό­μο καὶ σ’ αὐ­τούς. Ἐξ ἄλ­λου εἶ­χαν ἀ­κού­σει πολ­λὰ προ­η­γου­μέ­νως γι’ Αὐ­τόν.

Κοί­τα­ξε καὶ πό­σο σα­φῆ ὑ­παι­νιγ­μὸ κά­νει γιὰ τὴ φτώ­χεια τους. Τοὺς βρῆ­κε νὰ ρά­βουν τὰ δί­χτυ­ά τους. Τό­σο με­γά­λη ἦ­ταν ἡ φτώ­χεια τους, ὥ­στε νὰ δι­ορ­θώ­νουν τὰ χα­λα­σμέ­να, ἐ­πει­δὴ δὲν μπο­ροῦ­σαν ν’ ἀ­γο­ρά­σουν ἄλ­λα.

Δὲν ἦ­ταν κι αὐ­τὸ τό­τε μι­κρὸ δεῖγ­μα ἀ­ρε­τῆς, ἡ ἀ­γόγ­γυ­στη δη­λα­δὴ ὑ­πο­μο­νὴ στὴ φτώ­χεια, ἡ ἀ­πό­κτη­ση τῆς τρο­φῆς ἀ­πὸ τί­μι­ο μό­χθο, ὁ σύν­δε­σμος με­τα­ξύ τους μὲ τὴ δύ­να­μη τῆς ἀ­γά­πης, τὸ νὰ ἔ­χουν μα­ζὶ τὸν πα­τέ­ρα τους καὶ νὰ τὸν πε­ρι­ποι­οῦν­ται. Κι ὅ­ταν τοὺς ἔ­πι­α­σε στὰ δί­χτυ­ά Του, τό­τε ἀρ­χί­ζει, ἐ­νῶ αὐ­τοὶ εἶ­ναι μα­ζί Του, νὰ θαυ­μα­τουρ­γή, βε­βαι­ώ­νον­τας μὲ τὰἔρ­γα Του ὅ,­τι εἶ­χε πεῖ γι’ Αὐ­τὸν ὁἸ­ω­άν­νης ὁ Βα­πτι­στής...

Βρι­σκό­ταν ἀ­δι­ά­κο­πα στὶς συ­να­γω­γὲς κι ἐ­κεῖ τους ἔ­λε­γε ὅ­τι δὲν εἶ­ναι κα­νέ­νας ἀν­τί­θε­ος ἡ πλά­νος, ἀλ­λὰ ὁ ἐρ­χο­μὸς Τοῦ εἶ­ναι σύμ­φω­νος μὲ τὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ Πα­τέ­ρα. Κι ἐ­κεῖ δὲν κή­ρυτ­τε μό­νον, ἀλ­λὰ ἔ­κα­νε καὶ θαύ­μα­τα. Για­τί πάν­το­τε ὅ­ταν γί­νε­ται κά­τι δι­α­φο­ρε­τι­κὸ καὶ πα­ρά­δο­ξο καὶ εἰ­σά­γε­ται ἕ­νας νέ­ος τρό­πος ζω­ῆς, συ­νη­θί­ζει ὁ Θε­ὸς νὰ κά­νει θαύ­μα­τα, δί­νον­τας ἐ­χέγ­γυ­α γιὰ τὴ δύ­να­μή Του σ’ ἐ­κεί­νους ποὺ εἶ­ναι νὰ δε­χτοῦν τοὺς νό­μους.

Ἔ­τσι, ὅ­ταν ἦ­ταν νὰ πλά­ση τὸν ἄν­θρω­πο, δη­μι­ούρ­γη­σε ὅ­λον τὸν κό­σμο καὶ τό­τε τοῦ ἔ­δω­σε τὸ νό­μο ἐ­κεῖ­νο μέ­σα στὸν πα­ρά­δει­σο. Καὶ ὅ­ταν ἦ­ταν νὰ δώ­σει τὸ νό­μο τοῦ Νῶ­ε, πά­λι με­γά­λα θαύ­μα­τα ἔ­κα­νε, μὲ τὰ ὁποῖ­α ἀ­να­δη­μι­ούρ­γη­σε ὅ­λη τὴν πλά­ση καὶ κρά­τη­σε ὁ­λό­κλη­ρο χρό­νο τὸ φο­βε­ρὸ ἐ­κεῖ­νο κα­τα­κλυ­σμὸ κι ἔ­κα­νε ὅ­λα ἐ­κεῖ­να, μὲ τὰὁ­ποῖ­α ἔ­σω­σε τὸ δί­και­ο ἐ­κεῖ­νο (τὸ Νῶ­ε) μέ­σα στὸ χα­λα­σμό.

Καὶ στὰ χρό­νι­α τοῦ Ἀ­βρα­ὰμ πα­ρου­σί­α­σε πολ­λὰ θαύ­μα­τα, τὴ νί­κη στὸν πό­λε­μο, τὴν πλη­γὴ ποὺ ἔ­δω­σε στὸ Φα­ρα­ώ, τὴν ἀ­παλ­λα­γὴ ἀ­πὸ τοὺς κιν­δύ­νους. 

Κι ὅ­ταν νο­μο­θε­τοῦ­σε στοὺς Ἑ­βραί­ους, πα­ρου­σί­α­σε τὰ θαυ­μα­στὰ καὶ μέ­γι­στα ἐ­κεῖ­να ση­μεῖ­α καὶ τό­τε τοὺς ἔ­δω­σε τὸ νό­μο. Ἔ­τσι κι ἐ­δῶ, θέ­λον­τας νὰ δώ­σει ἕ­ναν ἀ­νώ­τε­ρο τρό­πο ζω­ῆς καὶ νὰ τοὺς πεῖὅ­σα πο­τὲ δὲν εἶ­χαν ἀ­κού­σει ἀ­πὸ κα­νέ­ναν, ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νει τοὺς λό­γους Του μὲ τὰ θαύ­μα­τά Του.

Ἐ­πει­δὴ δη­λα­δὴ δὲ φαι­νό­ταν ἡ βα­σι­λεί­α ποὺ κή­ρυτ­τε, αὐ­τὴ λοι­πὸν τὴν ἀ­ό­ρα­τη βα­σι­λεί­α τὴ φα­νε­ρώ­νει μὲ χει­ρο­πια­στὰ θαύ­μα­τα. Καὶ πρό­σε­ξε τὴ λι­τό­τη­τα τοῦ Εὐ­αγ­γε­λι­στῆ. Δὲ μᾶς δι­η­γεῖ­ται δη­λα­δὴγιὰ τὸν κα­θέ­να ἀ­πὸὅ­σους θε­ρα­πεύ­ον­ταν, ἀλ­λὰ μὲ δύ­ο λό­γι­α πα­ρα­τρέ­χει ἀ­να­ρίθ­μη­το πλῆ­θος ἀ­πὸ θαύ­μα­τα.

«Τοῦ ἔ­φε­ραν, λέ­ει, ὅ­λους ὅ­σοι τα­λαι­πω­ροῦν­ταν ἀ­πὸ δι­ά­φο­ρες ἀ­σθέ­νει­ες καὶ βα­σα­νί­ζον­ταν, δαι­μο­νι­σμέ­νους, σε­λη­νι­α­ζο­μέ­νους, πα­ρα­λυ­τι­κοὺς καὶ τοὺς θε­ρά­πευ­σε».Ἀλ­λὰ αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ ἀ­ξι­ο­πε­ρί­ερ­γο, για­τί δη­λα­δὴ δὲ ζή­τη­σε ἀ­πὸ κα­νέ­να τοὺς πί­στη οὔ­τε καν εἶ­πε αὐ­τὸ ποῦἔ­πει­τα φα­νε­ρὰἔ­λε­γε· «Πι­στεύ­ε­τε ὅ­τι μπο­ρῶ νὰ τὸ κά­νω αὐ­τό»; 

Αὐ­τὸ ἔ­γι­νε ἐ­πει­δὴ δὲν εἶ­χε δώ­σει ἀ­κό­μα ἀ­πό­δει­ξη τῆς δυ­νά­με­ώς Του. Ἐξ ἄλ­λου τὸ ὅ­τι ἔρ­χον­ταν σ’ Αὐ­τὸν εἴ­τε ἀ­πὸ μό­νοι τους εἴ­τε τοὺς ἔ­φερ­ναν ἄλ­λοι, μαρ­τυ­ροῦ­σε πί­στη ἀ­ξι­ό­λο­γη. Τοὺς ἔ­φερ­ναν ἀ­πὸ μα­κρι­ὰ καὶ δὲ θὰ τοὺς εἶ­χαν φέ­ρει, ἂν δὲν εἶ­χαν πεί­σει τὸν ἑ­αυ­τὸ τοὺς γι’ Αὐ­τὸν ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κά. Ἂς τὸν ἀ­κο­λου­θή­σου­με λοι­πὸν κι ἐ­μεῖς.

Για­τί ἔ­χου­με πολ­λὲς ἀ­σθέ­νει­ες στὴν ψυ­χή μας κι αὐ­τὲς θέ­λει πρῶ­τα νὰ θε­ρα­πεύ­σει. Γι’ αὐ­το­ ­α­πο­κα­θι­στὰ τὶς σω­μα­τι­κὲς ἀ­σθέ­νει­ες, γιὰ νὰ ἐ­ξο­ρί­σει τὶς ψυ­χι­κὲς ἀ­πὸ τὴν ψυ­χή μας.

Ἂς ἔρ­θου­με λοι­πὸν κον­τά Του καὶ ἂς μὴν Τοῦ ζη­τή­σου­με τί­πο­τα βι­ο­τι­κό, πα­ρὰ μό­νο τὴ συγ­χώ­ρη­ση τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν μας· μᾶς τὴ δί­νει καὶ τώ­ρα, ἂν τὴν ἐ­πι­δι­ώ­κου­με μὲ ζῆ­λο. Τό­τε εἶ­χε φτά­σει ἡ φή­μη Του ὡς τὴ Συ­ρί­α· τώ­ρα ἔ­χει φτά­σει σ’ ὅ­λη τὴν οἰ­κου­μέ­νη. 

Κι ἐ­κεῖ­νοι ἔ­τρε­χαν κον­τά Του, ὅ­ταν ἄ­κου­γαν μό­νο πὼς θε­ρά­πευ­ε δαι­μο­νι­σμέ­νους· ἐ­σὺ ὅ­μως, ποὺ ἔ­χεις πε­ρισ­σό­τε­ρες καὶ με­γα­λύ­τε­ρες ἀ­πο­δεί­ξεις γιὰ τὴ δύ­να­μή Του, για­τί δὲ ση­κώ­νε­σαι νὰ τρέ­ξεις σ’ Αὐ­τόν; Κι ἐ­κεῖ­νοι μὲν ἄ­φη­σαν καὶ πα­τρί­δα καὶ φί­λους καὶ συγ­γε­νεῖς· ἐ­σὺ ὅ­μως δὲ θέ­λεις οὔ­τε τὸ σπί­τι σου ν’ ἀ­φή­σεις, γιὰ νὰ πᾶς κον­τά Του καὶνὰ λά­βεις πο­λὺ πε­ρισ­σό­τε­ρα;

Ἡ μᾶλ­λον δὲ ζη­τᾶ­με οὔ­τε καν αὐ­τὸ ἀ­πὸ σέ­να. Ἄ­φη­σε μό­νο τὴν κα­κὴ συ­νή­θει­α καὶ μέ­νον­τας στὸ σπί­τι σου μα­ζὶ μὲ τοὺς δι­κούς σου θὰ μπο­ρέ­σεις εὔ­κο­λα νὰ σω­θεῖς... Ἂς βγά­λου­με ἀ­πὸ τὴ μέ­ση τὴν πη­γὴ τῶν κα­κῶν (τὴν ἁ­μαρ­τί­α) καὶ ὅ­λα τὰ κύ­μα­τα τῶν ἀ­σθε­νει­ῶν θὰ στα­μα­τή­σουν.

Πηγή: http://hristospanagia3.blogspot.com

(ΜΙGΝΕ Ρ. G. τ. 57, στ. 217-222. ΕΠΕ τ. 9, σελ. 447-453) 

''Η ΔΕ ΕΠΙΣΚΟΠΗ ΣΟΥ ΕΦΥΛΑΞΕ ΜΟΥ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ''

Ο Αγ. Νεκτάριος στην Ποιμαντική του, γράφει: 

- Τι σημαίνει η λέξη επίσκοπος; 

«Την εποπτεία και επισκόπηση που έχει ο Αρχιερέας επί του πληρώματος της Εκκλησίας». 

- Ποιος ονομάζεται επίσκοπος στην Αγία Γραφή; 

«Ο Θεός που επιβλέπει και επισκοπεί τα πάντα, καλείται στον Ιώβ επίσκοπος (κεφ. 20,29 και κεφ. 10,12). 

Στο βιβλίο του Ιώβ, διαβάζουμε: 

«Ζωήν δε και έλεος έθου παρ’ εμοί, η δε επισκοπή σου εφύλαξέ μου το πνεύμα» (Ιώβ 10,12). 

Μετάφραση: 

«Μαζί με την ζωήν μου έδωσες και το έλεός σου, η Θεία σου πρόνοια εφύλαξε την ζωήν μου». 

Διευκρινίζει ο Ι. Πατήρ: «Επίσκοποι ονομάσθηκαν και οι ίδιοι οι Απόστολοι αλλά και οι διάδοχοί τους, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι όπως βεβαιώνουν οι Πατέρες της Εκκλησίας». Ερμηνεύοντας τον Ιώβ ο Ολυμπιόδωρος, σημειώνει: «Ακούγοντας οι επίσκοποι ότι ο Θεός αποκαλείται με αυτό το όνομα στην Αγία Γραφή, ας φροντίσουν να διατηρήσουν το αξίωμα του ονόματος, επισκοπώντας άγρυπνα το ποίμνιό τους, με πίστη και ζωή ανεπίληπτη και σεμνή διδασκαλία».

Χρυσοστομική ανάπτυξη του όρου «Επίσκοπος» έχουμε στον ενθρονιστήριο λόγο (16/7/1967) του π. Αυγουστίνου Καντιώτη και στην έμπρακτη επισκοπική του δράση. Σήμερα, κατανοούμε βαθύτερα και βιωματικά την μακρόχρονη ιερατική διακονία – προσφορά του π. Αυγουστίνου στην Εκκλησία. Το πλήρωμα, ως υιοί φιλοπάτορες, εγκωμιάζει: «Η δε επισκοπή σου εφύλαξέ μου το πνεύμα». Διαχρονικά, το χωρίο αυτό εκφράζει και την ομολογία – ευχαριστία του πληρώματος για όλους εκείνους τους Επισκόπους – ποιμένες, που στο παρελθόν για σειρά ετών συσσώρευαν άφθονο πνευματικό πλούτο στις ιδίους και στα λογικά πρόβατα της Εκκλησίας του Χριστού. 

Λειτουργική προβολή του χωρίου έχουμε και στην απόλυση της Θ. Λειτουργίας. Εκεί η Ορθόδοξη συνείδηση, δεν ξεχνά και δεν βραδύνει να ομολογήσει – επικαλεσθεί τις πρεσβείες της Θεοτόκου και των αγίων, με ευχαριστιακή υφή, αφού η πνευματική επισκοπή τους αμβλύνει τα ρέοντα, που επιτρέπει ο Θεός: «Με πόνους και με μαστιγώσεις ας τιμωρηθείς παιδαγωγικώς, Ιερουσαλήμ, για να μην απομακρυνθεί η ψυχή μου από σένα» (Ιερ. στ΄, 7-8). 

Τέλος, αναφερόμαστε προσευχητικά στον Δημιουργό των πάντων που διασώζει πνευματικά τους Ορθοδόξους, τους έχοντας αγαθή προαίρεση, από την αμαρτία και την σημερινή αίρεση του οικουμενισμού, με το φωτισμό – διδαχή των Αγίων Πατέρων: «Ιδού δέδωκα τους λόγους μου εις το στόμα σου» (Ιερ. α΄,9).

Σήμερα, το στρογγυλοκάθισμα του οικουμενισμού στην Εκκλησία έριξε δυσοίωνο φως στην Εκκλησιολογική πλευρά των επισκόπων. Οι ορθόδοξες συνειδήσεις είδαν την «αφωνία» των Μοναχών και την συγκατάβαση (συνοδική) των επισκόπων στην αλλοίωση της εννοίας της Εκκλησίας. Ορθόδοξοι, παπικοί και προτεστάντες, όλοι μαζί, για τον οικουμενισμό αποτελούν την «εκκλησία»! Αυτή είναι η θεωρητική εκκλησιολογική πυξίδα των οικουμενιστών επισκόπων, που κατοχυρώθηκε στην Κρήτη.

Αυτή η αιρετική θεώρηση παρουσιάσθηκε (και συνεχίζεται) από τους Πατριάρχες και τους «συν αυτώ», σε πολλές παραλλαγές συναντήσεων και συμπροσευχών με τους αιρετικούς, σε μια αντίθεση με την Γραφή, τους Πατέρες και τους Ι. Κανόνες! Για τις αιρέσεις, να θυμίσουμε τον χαρακτηρισμό τους από τον Αγ. Αμφιλόχιο, ότι είναι «είδωλα Εκκλησιών». Σε καιρό αποκλίσεως των ποιμένων εκ του δόγματος και του ήθους, οι Πατέρες τονίζουν: «Δος αίμα, ίνα κρατήσεις το πνεύμα»! Στη σοφία Σειράχ (κεφ. 20, 6-7), διαβάζουμε: «Άνθρωπος σοφός σιγήσει εώς καιρού, ο δε λαπιστής και άφρων υπερβήσεται καιρόν».

Ο σοφός Σειράχ ελέγχει τα «Δυνητικά» σοφίσματα, που εξελίσσουν το «έως καιρού» της Γραφής σε «άχρι καιρού», σε μια δηλ. αναμονή ατέρμονης χρονικότητας για την αντίδραση στην σύγχρονη αίρεση του οικουμενισμού με την εφαρμογή του 15ου Κανόνα. Αναμφίβολα, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, ότι μια κακή απόφαση μπορεί να είναι καταστρεπτική, όσο και μια νικηφόρα προέλαση ενός στρατού εισβολής. Γι’ αυτό, το θεόπνευστο κείμενο τονίζει, ότι «ο σοφός άνθρωπος σιγήσει έως καιρού», μέχρι τον αντικειμενικό καθορισμό του στίγματος μιας ορισμένης αντίδρασης. Αυτή η λογική αξία του «σιγήσει έως καιρού», δεν γίνεται παραδεκτή – αποτελεσματική, όταν το πέρασμα του χρόνου αντίδρασης απορροφήσει την δυνατότητα αντίδραση και την διαδεχθεί το αύριο του παρόντος! 

ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ ΕΛΕΩ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΝΑΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΚΙΕΒΟΥ

Ο Βιτάλι Ντρουζιούκ πάνω από 19 χρόνια ήταν ηγούμενος της ενορίας, αλλά η συμμετοχή στη «Τοπική Σύνοδο», του κόστισε απαγόρευση στο υπουργείο και το ναό!...

Ενώ στο Κίεβο ο «κληρικός» του Πατριαρχείου του Κιέβου (ΠK) «πρωθιερέας» Βιτάλι Ντρουζιούκ υποστήριζε τον «Πατριάρχη του Κιέβου και Πάσης Ρους-Ουκρανίας» Φιλάρετο Ντενισένκο στη «Τοπική Σύνοδο» του Πατριαρχείου Κιέβου, στο Ρίβνε κατέλαβε την εκκλησία του, ανέφερε η ηλεκτρονική έκδοση ''Pibhe Behiphe''.

Για την έναρξη της κατάληψης, ο Ντρουζιούκ thn έμαθε ακόμα στο Κίεβο και αμέσως δημοσίευσε στη σελίδα του στο Facebook, βίντεο κάλεσμα στις τοπικές αρχές και το ποίμνιό του να προστατέψουν το ναό και, αν χρειαστεί, να καλέσουν την αστυνομία.

«Είμαι στον αέρα από τον Πατριαρχικό Καθεδρικό ναό του Αγίου Βλαδίμηρου στο Κίεβο. Η συνείδησή μου με κάλεσε εδώ σήμερα για να υποστηρίξω τον Πατριάρχη Φιλάρετο στον αγώνα του για την αξιοπρέπεια της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ενώ πραγματοποιείται η Σύνοδος, γίνεται κατάληψη επιδρομέων, αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, του ναού μας. Δηλαδή, ήρθαν κάποιοι ιερείς και λένε ότι αυτός είναι ο ναός τους, – απευθύνθηκε ο "ιερέας" στους ενορίτες του. – Ως εκ τούτου, όποιος μπορεί, σας καλώ ορμάτε! Τρέξτε στο ναό και ρωτήστε. 

Και αν είναι αξιοπρεπείς άνθρωποι, να μην καλέσετε αστυνομία. Αλλά αν αυτό συμβαίνει άγρια, παρακαλώ, καλέστε την αστυνομία, υπερασπιστείτε τον ναό μας. <...> Προς το παρόν είμαστε αναγκασμένοι να μείνουμε προσωρινά στο Πατριαρχείο του Κιέβου, επειδή υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, όπως λέει ο Πατριάρχης Φιλάρετος».

Ο «κληρικός» παρακάλεσε τον επικεφαλή της Κρατικής Διοίκησης της Περιφέρειας Ρίβνε, Αλεξέι Μουλιαρένκο, να καλέσει τον «Αρχιεπίσκοπο» της PCU (Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, μην κανονική), τον Ιλαρίωνα Πρότσικ, και να πει ότι «οι αξιοπρεπείς άνθρωποι, ειδικά κληρικοί, δεν ενεργούν έτσι». Ωστόσο, ο «δεσπότης» Ιλαρίωνας δεν άκουσε τον «ιερέα» του.

«Μίλησα με τον αρχιεπίσκοπο της PCU Ιλαρίωνα και του εξήγησα, ότι η κοινότητά μου δεν ανήκει στην PCU. Ωστόσο, με έβρισε και με αντιμετώπιζε άσχημα. Είπε, ότι με απαγορεύσει τη διακονία. Παρόλο που δεν έχει το δικαίωμα να το κάνει αυτό, επειδή δεν υπάγομαι σ’ αυτόν, αλλά στο Πατριαρχείο Κιέβου», – δήλωσε αργότερα ο Ντρουζιούκ στην ηλεκτρονική εφημερίδα «Ρίβνε Vechіrne».

Σύμφωνα με τον ίδιο, ήθελαν να μεταφέρουν την ενορία «με πονηριά από το Πατριαρχείο του Κιέβου στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας (PCU)», ενώ τον ίδιο τον κληρικό πίεζαν για 2 εβδομάδες. «Ωστόσο, οι ενορίτες μου και εγώ σεβόμαστε και υποστηρίζουμε σε μεγάλο βαθμό τον Πατριάρχη Φιλάρετο. Λυπούμαστε πολύ για το γεγονός ότι ανοιχτά χύνεται βρωμιά εναντίον ατόμου, στο οποίο οφείλουμε την ουκρανική εκκλησία. 

Θεωρώ αγριάδες όλες τις δηλώσεις του Μητροπολίτη Επιφάνιου και του περιβάλλοντος του, στις οποίες λένε, ότι ο Φιλάρετος έχει τρελαθεί. <...> Οι ενορίτες της εκκλησίας μας είναι σοκαρισμένοι από αυτό που συνέβη, επειδή ανήκουμε στο Πατριαρχείο Κιέβου, αλλά η PCU είναι αδιάφορη. Επιπλέον, έβαλαν φρουρά από το «Δεξιό τομέα» γύρω από την εκκλησία, που εμείς και οι ενορίτες οικοδομούμε για τόσο πολύ καιρό», – δήλωσε ο Βιτάλι Ντρουζιούκ.

Και πρόσθεσε ότι με εντολή του «αρχιεπισκόπου» Ιλαρίωνα, οι επιδρομείς ήρθαν στον επίτροπο, πήραν τα κλειδιά και αντικατέστησαν παράνομα τις κλειδαριές, και οι «ξένοι» επιτέθηκαν στους ενορίτες και τη χορωδία.

Στις 20 Ιουνίου 2019 στο Κίεβο, ο Φιλάρετος πραγματοποίησε τη «Τοπική Σύνοδο» του Πατριαρχείου Κιέβου, με αποτέλεσμα να ακυρώσει τη διάλυση του UOC-KP (ΟΟΕ Πατριαρχείου Κιέβου) και ότι τώρα υπάρχουν τρεις εκκλησίες στην Ουκρανία: UOC, PCU και το Πατριαρχείο Κιέβου.

Στην Απόφαση της «Τοπικής Συνόδου» τονίζεται επίσης, ότι στο Πατριαρχείο του Κιέβου ανήκουν στην πραγματικότητα τα περιουσιακά στοιχεία της PCU: Καθεδρικός ναός της PCU του Αγίου Μιχαήλ, καθώς και η Θεολογική Ακαδημία, η οποία στεγάζει την κατοικία του Επιφάνιου και «όλες επισκοπές, μοναστήρια, θρησκευτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, αδελφότητες, αποστολές που έχουν καταχωρηθεί από τα κρατικά όργανα, ως θρησκευτικές οργανώσεις του Πατριαρχείου Κιέβου (ΠΚ)».

''Ένωση Ορθόδοξων Δημοσιογράφων''

Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ, Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

«Ο αδελφός μου Βαρθολομαίος, 

Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως 

είναι πρόδρομος πολλών ιδεών και πρωτοβουλιών, τις οποίες έχουμε ενστερνισθεί 

και τις έχουμε κάνει και δικές μας, όπως στην εγκύκλιο μας για το περιβάλλον, 

Laudato Si.»

Αυτά είπε ο Πάπας Φραγκίσκος στην ομιλία του που εκφώνησε αμέσως μετά την ολοκλήρωση των εργασιών του Διεθνούς συμποσίου που έλαβε χώρα στην Νάπολη της Ιταλίας 20 και 21 Ιουνίου με θέμα: «Η Θεολογία μετά την εγκύκλιο Veritatis Gaudium στο χώρο της Μεσογείου.»

Ένα συνέδριο που είχε ως σκοπό την θέση της Θεολογίας στις ανάγκες και προκλήσεις της σύγχρονης εποχής, με επίκεντρο τη Μεσόγειο, την θάλασσα όπου διασταυρώθηκαν οι πιο σημαντικοί πολιτισμοί της γης και λαμβάνει χώρα σήμερα εκεί η μεγάλη τραγωδία της μετανάστευσης.

Για το λόγο αυτό ζητήθηκε η άποψη του Οικουμενικού Πατριάρχη, ο οποίος απάντησε στην πρόσκληση με την αποστολή ενός σημαντικού μηνύματος, το οποίο όλοι οι παρόντες και τα μέσα επικοινωνίας το αποκάλεσαν ως εισαγωγή στην Θεολογία της Υποδοχής.

Με αυτό ακριβώς στον πρόλογο του ο Πάπας θέλησε να εξάρει τον ρόλο του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και της Κωνσταντινουπόλεως και προσκάλεσε όλους να δώσουν ιδιαίτερη βαρύτητα στους λόγους του Οικουμενικού Πατριάρχη, που «μας τίμησε με αυτό το μήνυμα», όπως είπε χαρακτηριστικά.

Στο κείμενο του Οικουμενικού Πατριάρχη τονίζεται, μεταξύ άλλων, ότι το μήνυμα του Κυρίου μας και Σωτήρα και κατά συνέπεια εκείνο των Εκκλησιών, δεν πρέπει να περιορίζεται και να εξαντλείται εκ μέρους μας σε πράξεις βοήθειας και ελεημοσύνης, μα είναι επιτακτικό να αναδείξουμε την σημασία και την αξία της αλήθειας και της δικαιοσύνης και να εξετάσουμε τις βαθιές αίτιες του φαινομένου της τραγωδίας που πλήττει την Μεσόγειο, ώστε να τις θεραπεύσουμε, για να αποφύγουμε την καταρράκωση της ανθρώπινης ύπαρξης. 

Είναι πρωταρχικό καθήκον των Εκκλησιών να συντονισθούν για ένα κοινό αγώνα για μια κοινωνική δικαιοσύνη σε ένα σύγχρονο παγκοσμοποιημένο κόσμο, ώστε να δημιουργηθούν οι θεολογικές και ανθρωπολογικές εκείνες προϋποθέσεις, μέσω και του έργου των θεολογικών σχολών, με σκοπό να αναδειχθούν θεσμοί κοντά στις ανθρώπινες ανάγκες, οι οποίες δεν θα θέτουν σαν πρωταρχικό σκοπό τους την εκμετάλλευση της ανθρώπινης ύπαρξης. Υπενθύμισε επίσης ότι στην Πανορθόδοξο Σύνοδο της Κρήτης (2016), δόθηκε μεγάλη έμφαση στην καταπολέμηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον συνάνθρωπο του.

Ο ίδιος ο Πάπας στη ομιλία του, εκτός των άλλων, έδωσε έμφαση στην έννοια της Χριστιανικής Παράδοσης, σημαντικό εφόδιο κατά της λήθης του ανθρωπίνου γίγνεσθαι, αλλά υπογραμμίζοντας την ορθή ερμηνεία της: «Η Χριστιανική μας Παράδοση είναι χρήσιμη», είπε ο Πάπας Φραγκίσκος, «και δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτή, γιατί χωρίς την Παράδοση ο άνθρωπος στερείται μνήμης. Αλλά και η Παράδοση δεν πρέπει να εκλαμβάνεται σαν κάτι το στατικό, διότι η ίδια η Παράδοση ενέχει την δυναμική της Αλήθειας και θα μας βοηθήσει να ανοίξουμε νέους ορίζοντες για την αληθινή πρόοδο της ανθρωπότητας».

Αυτές είναι σκέψεις του Μητροπολίτη Ιωάννη Ζηζιούλα, μου ψιθύρισε ο καθηγητής Θεολογίας Sergio Tanzarella, που ως γνωστόν ο ίδιος ο Πάπας έχει επανειλημμένως εκφραστεί ότι τον θεωρεί τον πιο σημαντικό θεολόγο εν ζωή. Ίσως γιατί παλιά λεγόταν ότι η πίστη έχει δυο πηγές: την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση. Στην ουσία η Αγία Γραφή υπάρχει ως παράδοση και η Εκκλησία συνεχίζει την πορεία της μέσω της ιστορίας έως τα έσχατα, όπως έλεγε και πρόσφατα στο Ποντιφικό Ινστιτούτο Οριεντάλε ο π. Γρηγόριος Παπαθωμάς.

Εντύπωση προκάλεσε και η ομιλία του καθ. Sergio Tanzarella, ο οποίος ανέφερε ότι η Θεολογία σήμερα ημέρα, έχει γίνει προνόμιο μιας ελίτ, εντελώς αποκομμένης από τις ανάγκες του κοινωνικού γίγνεσθαι της Εκκλησίας του Κυρίου μας και έχει εστιάσει το ενδιαφέρον της στα αμιγώς διοικητικά συμφέροντα της Εκκλησίας. 

Η τοποθέτηση του Sergio Tanzarella που απέσπασε τα χειροκροτήματα των παρόντων, 

προκάλεσε και την επικρότηση του Πάπα Φραγκίσκου, 

ο οποίος τόνισε ενώπιον όλων ότι με την ομιλία του ο Καθηγητής Tanzarella 

μας έδωσε ισχυρά ραπίσματα και δικαίως. 

Και ο νοών νοείτω, σκεπτόμενοι εσχατολογικά.

https://www.vimaorthodoxias.gr

Νίκος Τζωίτης

Η ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ

'Οπως ανακοίνωσε η ΕΛ.ΣΤΑΤ., κατά το 2018 το 31,8% του πληθυσμού της χώρας βρισκόταν σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό. Σε αριθμό, αυτό μεταφράζεται σε 3.348.500 άτομα. Τα ποσοστά και οι αριθμοί της ντροπής είναι κατά τι μειωμένα σε σχέση με το 2017 (34,8%, 3.701.800 άτομα), αλλά παραμένουν σε εξωφρενικά επίπεδα.

Η κρίση και οι πολιτικές που την προκάλεσαν, αλλά και εκείνες που εφαρμόστηκαν για να... αντιμετωπιστεί φτωχοποίησαν τους Ελληνες, διέλυσαν την οικονομία, αποξήραναν την αγορά και μείωσαν τον πληθυσμό της χώρας με τη μετανάστευση των Ελλήνων για το μεροκάματο, αλλά και την υπογεννητικότητα.

Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι ο κίνδυνος φτώχειας στην Ελλάδα ελάχιστα απέχει από αυτόν που αντιμετωπίζουν οι πολίτες της Βουλγαρίας (32,8%) και της Ρουμανίας (32,5%). Οι χώρες, που τόσο πολύ απείχαν από το δικό μας επίπεδο λόγω του εγκλεισμού τους στην «κατάψυξη» του ανατολικού μπλοκ, τώρα βρίσκονται απελπιστικά κοντά μας.

Οι αριθμοί δεν είναι πάνω από τους ανθρώπους, αλλά αποκαλύπτουν την αλήθεια για πολλά πράγματα που τους αφορούν - και κυρίως στα πολιτικά ζητήματα. Αυτοί οι αριθμοί, λοιπόν, λένε τα χειρότερα για τις ηγεσίες της χώρας που μας έφεραν σε αυτό το σημείο.

Επί σειράν ετών, η ελληνική άρχουσα τάξη -τόσο η πολιτική όσο και η οικονομική, αλλά και η πνευματική ελίτ- διαφήμιζε την εισδοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση ως σωτήρια για τα εθνικά ζητήματα, και ειδικά για την αντιμετώπιση του τουρκικού κινδύνου, αλλά και ως μια μοναδική ευκαιρία οικονομικής ανάπτυξης και ένταξης στο «κλαμπ» των ισχυρών κρατών της Ευρώπης.

Τελικά, διαπιστώσαμε ότι δεν αρκεί να είσαι μέλος μιας «μεγάλης και ισχυρής οικογένειας» (αν μπορεί η Ευρωπαϊκή Ενωση να αποκαλείται «οικογένεια»). Κάθε κράτος, για να προοδεύσει, δεν μπορεί να στηρίζεται σε τρίτους. Μπορεί να συνεργάζεται, να συνάπτει συμφωνίες, να διαμορφώνει κοινές πολιτικές σε συγκεκριμένους τομείς, αλλά δεν μπορεί να ποντάρει σε δυνάμεις εκτός των δικών του. 

Πρέπει το ίδιο να έχει και τις δυνατότητες και τις κατάλληλες ηγεσίες.

''ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ''

ΑΓΙΟΙ ΕΣΕΣΘΕ ΟΤΙ ΕΓΩ ΑΓΙΟΣ ΕΙΜΙ

«Ἅγιοι ἔσεσθε, ὅτι ἐγώ Ἅγιός εἰμι» (Δευτ. ιθ´ 2· Α´ Πετρ. α´ 16) 

«Ὥσπερ τοίνυν ἀληθῶς εἰσι θεοί (οἱ Ἅγιοι) οὐ φύσει, ἀλλ᾿ ὡς τοῦ φύσει Θεοῦ μέτοχοι, οὕτως εἰσί προσκυνητοί, οὐχί φύσει, ἀλλ᾿ ὡς τόν φύσει προσκυνητόν ἐν ἑαυτοῖς ἔχοντες» 

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός 

Α. Τρόποι προσκυνήσεως τοῦ Θεοῦ καί τῶν κτισμάτων 

῾Ο Ἅγιος καὶ θεοφόρος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, στὸν τρίτο Λόγο του «Πρὸς τοὺς διαβάλλοντας τὰς Ἁγίας Εἰκόνας» (PG τ. 94, στλ. 1317-1420), μετὰ τὴν ἀναφορά του στοὺς «πέντε τρόπους» τῆς προσκυνήσεως τοῦ Θεοῦ (§§ κη´- λβ´), περιγράφει «πόσα τὰ προσκυνούμενα εὑρίσκομεν ἐν τῇ Γραφῇ, καὶ κατὰ πόσους τρόπους προσάγομεν προσκύνησιν κτίσμασι» (§§ λγ´-λθ´). Ὁ Ἱερὸς Δαμασκηνὸς ἀποσαφηνίζει, ὅτι ἡ «προσκύνησις» εἶναι «σημεῖον» καὶ «σύμβολον»: ἔναντι μὲν τοῦ Θεοῦ, ὑποταγῆς καὶ «ταπεινώσεως» (§ κζ´), ἔναντι δὲ τῶν «κτισμάτων», «φόβου καὶ πόθου καὶ τιμῆς», ἀλλ᾿ «οὐδενὶ δεῖ προσκυνεῖν ὡς Θεῷ, εἰ μὴ μόνῳ τῷ φύσει Θεῷ, πᾶσι δὲ ὀφειλὴν ἀπονέμειν διὰ τὸν Κύριον» (§ μ´) (νὰ ἀπονέμουμε σὲ ὅλους ὅ,τι ὀφείλουμε, χάριν τοῦ Κυρίου / Ρωμ. ιγ´ 7). 

Β. Πρῶτα προσκυνούμενα κτίσματα: οἱ Ἅγιοι 

Στὴν Ἁγία Γραφή, λέγει ὁ θεῖος φωστὴρ τῆς Δαμασκοῦ (§ λγ´), εὑρίσκουμε νὰ προσκυνοῦνται πρωτίστως ἐκεῖνοι, στοὺς ὁποίους ἔχει ἀναπαυθῆ ὁ Θεός, «ὁ μόνος Ἅγιος καὶ ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενος» (Ἡσ. νζ´ 15), ὅπως εἶναι ἠ ἁγία Θεοτόκος καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι: αὐτοὶ εἶναι «οἱ κατὰ τὸ δυνατὸν ὁμοιωθέντες (τῷ) Θεῷ», τόσο ἀπὸ τὴν ἰδική τους προαίρεσι, ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ποὺ κατοίκησε μέσα τους. Αὐτοὶ λέγονται ἀληθινὰ θεοί, ὄχι βεβαίως κατὰ φύσιν, ἀλλὰ κατὰ θέσιν· ὅπως καὶ ὁ πυρακτωμένος σίδηρος λέγεται πῦρ (φωτιά), ὄχι βεβαίως κατὰ φύσιν, ἀλλὰ κατὰ θέσιν καὶ κατὰ μέθεξιν (μετέχει στὴν φωτιά, γίνεται ὅλος φωτιά, ἀλλὰ δὲν μεταβάλλεται σὲ φωτιά). 

Ἔτσι λοιπὸν καὶ οἱ Ἅγιοι: ὡμοιώθησαν μὲ τὸν Θεὸν «ἐκ τῆς ἑαυτῶν προαιρέσεως» καὶ «ἐκ τῆς Θεοῦ ἐνοικήσεως καὶ συνεργείας»· ὁ Κύριος μᾶς προτρέπει: «Ἅγιοι ἔσεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Δευτ. ιθ´ 2· Α´ Πετρ. α´ 16) καὶ αὐτὸ ἀφορᾶ τὸ πρῶτο δηλαδὴ τὴν προαίρεσι. Κατόπιν, ἐκεῖνον ποὺ θέλει καλοπροαίρετα τὸ ἀγαθό, ὁ Θεὸς τὸν βοηθεῖ καὶ «συνεργεῖ εἰς τὸ ἀγαθὸν» (πρβλ. Ρωμ. η´ 28). Καὶ ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλὰ ἐν συνεχείᾳ ὁ Θεὸς κατοικεῖ μέσα σὲ ὅσους πράττουν τὸ ἀγαθό: «Ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω» (Β´ Κορινθ. Ϛ´ 16) καί: «Ναοί ἐσμεν Θεοῦ καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οίκεῖ ἐν ἡμῖν» (Α´ Κορινθ. γ´ 16). Ὁ Κύριός μας, ἀφοῦ κατοικήσει στοὺς Ἁγίους, ὕστερα τοὺς δοξάζει καὶ τοὺς δίδει τὴν χάρι νὰ ἐνεργοῦν ὅσα καὶ Ἐκεῖνος: «Ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν κατὰ πνευμάτων ἀκαθάρτων, ὥστε ἐκβάλλειν αὐτά, καὶ θεραπεύειν πᾶσαν νόσον, καὶ πᾶσαν μαλακίαν» (Ματθ. ι´1)· «Ὅσα ποιῶ, καὶ ὑμεῖς ποιήσετε, καὶ μείζονα τούτων ποιήσετε» (Ἰωάν. ιδ´ 12)· «Ζῶ ἐγώ, λέγει Κύριος, ἀλλ᾿ ἢ τοὺς δοξάζοντάς με δοξάσω» (Α´ Βασιλ. β´ 30)· «Εἴπερ συμπάσχομεν, ἵνα καὶ συνδοξασθῶμεν» (Ρωμ. η´ 17)· «Ὁ Θεὸς ἔστη ἐν συναγωγῇ θεῶν· ἐν μέσῳ δὲ θεοὺς διακρινεῖ» (Ψαλμ. πα´ 1). 

Γ. Προσκυνοῦντες τούς Ἁγίους, προσκυνοῦμε τόν Θεό 

Καὶ συνεχίζει ὁ θεοφόρος Πατέρας μας: Ὅπως οἱ Ἅγιοι εἶναι ἀληθινὰ θεοί, «οὐ φύσει, ἀλλ᾿ ὡς τοῦ φύσει Θεοῦ μέτοχοι», ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι καὶ «προσκυνητοί», «οὐχὶ φύσει, ἀλλ᾿ ὡς τὸν φύσει προσκυνητὸν [Θεὸν] ἐν ἑαυτοῖς ἔχοντες»· ὅπως ἄλλωστε συμβαίνει μὲ τὸν πυρακτωμένο σίδηρο: δὲν εἶναι ἀπὸ τὴν φύσι του καυστικὸς καὶ ἑπομένως ἀπρόσιτος στὴν ἀφή, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ μετέχει στὴν φωτιὰ ποὺ εἶναι ἀπὸ τὴν φύσι της καυστική. Προσκυνοῦνται λοιπὸν πάντες οἱ Ἅγιοι, ἐπειδὴ ἔχουν δοξασθῆ ἀπὸ τὸν Θεό· ἐπειδὴ ἔγιναν ἀπὸ τὸν Θεὸ φοβεροὶ μὲς στοὺς ἐχθρούς, εὐεργέτες δὲ στοὺς προσερχομένους σὲ αὐτοὺς μὲ πίστι, ὄχι βεβαίως ὡς πρὸς θεοὺς καὶ εὐεργέτας κατὰ φύσιν, ἀλλ᾿ ὡς πρὸς θεράποντας / ὑπηρέτας καὶ λειτουργοὺς τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖοι ἀξιώθηκαν νὰ ἔχουν παρρησίαν / θάρρος πρὸς Αὐτόν, διότι Τὸν ἀγάπησαν. Ἑπομένως, προσκυνοῦμε τὸν Ἅγιο, ἐπειδὴ λατρεύεται ὁ οὐράνιος Βασιλεύς, ὅταν βλέπη νὰ προσκυνῆται ὁ ἀγαπημένος Του θεράπων / ὑπηρέτης, ὄχι βεβαίως ὡς Βασιλεύς, ἀλλὰ ὡς ὑπάκουος λειτουργὸς καὶ ἀγαπητὸς φίλος. 

Δ. Τιμῶντες τούς Ἀγίους, ἐκπληρώνονται τά αἰτήματά μας 

Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ ἐκπληρώνονται καὶ τὰ αἰτήματα τῶν προσερχομένων μὲ πίστι: εἴτε τοῦ Ἁγίου ποὺ ζητεῖ τοῦτο ἀπὸ τὸν Βασιλέα, εἴτε διότι ὁ Κύριος ἀποδέχεται τὴν τιμὴ καὶ τὴν πίστι ἐκείνου τοῦ εὐσεβοῦς ποὺ ζητεῖ κάτι ἀπὸ τὸν θεράποντά Του, ἀκριβῶς ἐπειδὴ τὸ ἐζήτησε διὰ μέσου αὐτοῦ. Μὲ τὸν τρόπο αὐτόν, ὅσοι προσήρχοντο, διὰ μέσου τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἐθεραπεύοντο· ἔτσι καὶ ἡ σκιὰ καὶ τὰ σουδάρια καὶ τὰ σιμικίνθια (διαφόρου τύπου μαντήλια) τῶν θείων Ἀποστόλων ἐπήγαζαν ἰάσεις (Πράξ. ε´ 15· ιθ´ 12). Ε. Τιμωροῦνται ὅσοι ἀπαιτοῦν προσκύνησι καὶ ὅσοι καταφρονοῦν τοὺς Ἁγίους Ἐκεῖνοι ὅμως, οἱ ὁποῖοι θέλουν «ἀνταρτικῶς καὶ ἀποστατικῶς» νὰ προσκυνοῦνται ὡς θεοί, αὐτοὶ εἶναι «ἀπροσκύνητοι» καὶ ἄξιοι τοῦ αἰωνίου πυρός. Καὶ ὅσοι πάλι «καραφρονητικῶς, ὑπερηφάνῳ φρονήματι» δὲν προσκυνοῦν τοὺς θεράποντας / ὑπηρέτας τοῦ Θεοῦ, ὡς ἀλαζόνες καὶ ὑπερήφανοι καταδικάζονται ὡσὰν νὰ ἀσεβοῦν πρὸς τὸν Θεόν· αὐτὸ τὸ μαρτυροῦν / βεβαιοῦν ἐκεῖνα τὰ παιδιὰ ποὺ ἐνέπαιξαν τὸν Ἅγιο Προφήτη Ἐλισσαῖο καὶ γι᾿ αὐτὸ ἔγιναν τροφὴ στὶς ἀρκοῦδες (Δ´ Βασιλ. β´ 23-24). «Οἱ Ἅγιοι υἱοὶ Θεοῦ [εἰσιν], υἱοὶ τῆς Βασιλείας καὶ κληρονόμοι Θεοῦ καὶ συγκληρονόμοι Χριστοῦ. Τιμῶ οὖν τοὺς Ἁγίους καὶ συνδοξάζω τοὺς δούλους καὶ φίλους καὶ συγκληρονόμους Χριστοῦ, τοὺς δούλους ἐκ φύσεως καὶ φίλους ἐκ προαιρέσεως καὶ υἱοὺς καὶ κληρονόμους ἐκ θείας Χάριτος, ὥς φησιν ὁ Κύριος πρὸς τὸν Πατέρα» (§ ΚϚ´)

Εκ του Περιοδικού ''Άγιος Κυπριανός'', 
αριθμός τεύχους 296, Μάϊος - Ιούνιος 2000, σελ. 297-299

ΜΥΣΤΙΚΟΝ ΑΝΤΙΣΧΕΔΙΟΝ ''ΡΩΣΙΚΗ ΜΑΤΡΙΟΣΚΑ''

Ἀπό τήν ἀνεξαρτησία τό 1991 ἡ Οὐκρανία προσπαθεῖ ἀπεγνωσμένα νά ἀποκτήσει ὑποκειμενικότητα στή διεθνῆ σκηνή. 

Ἐντούτοις, 

ἡ χώρα παραμένει ἕνα πολύγωνο, ὅπου «ἀναπτύσσουν» τίς στρατηγικές τους 

καί ὅπου διάφορα «κέντρα ἐξουσίας» ἐκτελοῦν τήν ἐξωτερική ἐπέκτασή τους. 

Πολιτική, οἰκονομική καί τώρα καί ἐκκλησιαστική.

του Alexei Smirnov, θεολόγου

Τρεῖς κύριαι στρατηγικαί τῆς ἀναπτύξεως τῆς παγκοσμίας Ὀρθοδοξίας

Σήμερα, ταυτόχρονα, ἡ παγκόσμια Ὀρθοδοξία ἐπηρεάζεται ἀπὸ τρεῖς θεμελιωδῶς διαφορετικὲς καὶ ἀνταγωνιστικὲς στρατηγικές. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα, πρόκειται γιὰ μία συντηρητικὴ κανονικὴ στρατηγικὴ σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ Κεφαλὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ὅλες οἱ Τοπικὲς Ἐκκλησίες εἶναι ἴσα, αὐτοδιοίκητα μέρη τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἑνότητα τῶν ὁποίων ἐκδηλώνεται σὲ ἕνα ἑνιαῖο δόγμα καὶ ἀμοιβαία κοινωνία στὰ μυστήρια. Ἡ στρατηγικὴ αὐτὴ ὁρίζει ὅτι ὁ Πατριάρχης τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶναι μόνο «ὁ πρῶτος μεταξὺ τῶν ἴσων» καὶ δὲν ἔχει ἄμεση ἐξουσία καὶ εἰδικὲς πληρεξουσιότητες στὴν λήψη ἀποφάσεων σὲ σύγκριση μὲ τοὺς ἄλλους Προκαθημένους. Οἱ φορεῖς αὐτῆς τῆς στρατηγικῆς εἶναι οἱ Προκαθήμενοι καὶ Ἱεράρχες σχεδὸν ὅλων τῶν Τοπικῶν, μὲ ἐξαίρεση τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, Ἐκκλησιῶν, ποὺ ἐνδιαφέρονται νὰ διατηρήσουν τοὺς ὑπάρχοντες κανόνες. Καὶ εἶναι πεπεισμένοι, ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος τρόπος, γιὰ νὰ προφυλαχθῆ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπὸ ἀπειλὲς ἀπὸ τὸ Βατικανό, τοὺς Οὐνίτες καὶ τοὺς «ἐσωτερικοὺς» σχισματικούς.

Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν κανονικὴ στρατηγική, ἡ στρατηγική τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καὶ τῶν ὑποστηρικτῶν του στοχεύει στὴ διαμόρφωση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τοὺς νέους κανόνες τοῦ παιχνιδιοῦ, στὸ ὁποῖο οἱ Τοπικὲς Ἐκκλησίες ἀναγνωρίζουν τὴν ἀπόλυτη ὑπεροχὴ καὶ εἰδικὰ δικαιώματα στὸ Φανάρι, συμφωνοῦν νὰ περιορίσουν τὴν δραστηριότητά τους στὰ ὅρια τῶν ἐθνῶν-κρατῶν καὶ σταδιακὰ νὰ ἐγκαταλείψουν τὶς ἐνορίες στή διασπορὰ καὶ ἀκόμη καὶ ὁλόκληρες ἐπισκοπὲς καὶ μητροπόλεις ὑπὲρ τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ὡς ἀποτέλεσμα, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος θὰ μπορέσει νὰ μετατραπεῖ ἀπὸ τὸν «πρῶτον μεταξὺ ἴσων» στὸν πραγματικὸ ἐπικεφαλῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἀποκτήσει δύναμη συγκρίσιμη μὲ τὴν παπική.

Τέλος, ἡ στρατηγική τοῦ Βατικανοῦ καὶ τοῦ Φραγκίσκου θέτει ὡς στόχο τήν σταδιακὴ ἀποδοχὴ τοῦ ρωμαιοκαθολικισμοῦ μέ τήν ἀπορρόφηση τοῦ ὀρθοδόξου κόσμου. Τὰ κυριότερα ἐργαλεῖα γιὰ τὴν ὑλοποίηση αὐτῆς τῆς στρατηγικῆς εἶναι ἡ χρήση ἐσωτερικῶν διαμαχῶν, ποὺ ἀποσποῦν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τὴν προώθηση τῆς οὐνίας, ποὺ διατηρεῖ τὶς ὀρθόδοξες τελετουργίες καὶ τὸ Ὀρθόδοξο ἡμερολόγιο μὲ ἀντάλλαγμα τὴν ἀναγνώριση τοῦ πρωτείου τοῦ Πάπα Ρώμης. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία εἶναι ἰδιαίτερα εὐτυχὴς ποὺ παρακολουθεῖ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς φιλόδοξης στρατηγικῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, μὲ στόχο τὴν ἀποδυνάμωση τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Ἔχει κάθε λόγο νὰ πιστεύει ὅτι «ἕνας μὲ ἕνα», χωρὶς τὴν ὑποστήριξη ἄλλων Προκαθημένων καὶ ἱεραρχῶν, θὰ εἶναι πολὺ πιὸ εὔκολο νὰ «ἀντιμετωπίσει» τὸν Βαρθολομαῖο.

Ἢ νὰ διαπραγματευθεῖ … Μεταφορικὰ μιλώντας, ἡ στρατηγική τοῦ Βατικανοῦ θυμίζει τὸν χωρισμὸ τῆςρωσικῆς ματριόσκας , ὅπου ὁ κανονικὸς μονόλιθος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας πρωτίστως μὲ φιλοδοξίες τοῦΒαρθολομαίου χωρίζεται σὲ κωνσταντινοπολίτικο «πυρήνα» καὶ «περιφερειακὲς» Ἐκκλησίες. Καὶ τότε αὐτὰ «ὁ πυρήνας» καὶ «ἡ περιφέρεια» χωρίζονται, ἐνῶ χρησιμοποιώντας τὴν οὐνία καὶ «ἑνοποιοῦν τὰ σχέδια» μὲ τὴ συμμετοχὴ τῶν οὐνιτῶν.

Ἡ Οὐκρανία ὡς πεδίον δοκιμῶν διά τάς στρατηγικάς τοῦ Φαναρίου καί τοῦ Βατικανοῦ

Ἡ Οὐκρανία δὲν ἐπιλέχτηκε μόνο ὡς δοκιμαστικὸ ἔδαφος γιὰ τὴν προώθηση τῶν στρατηγικῶν τοῦ Φαναρίου καὶ τοῦ Βατικανοῦ. Πρῶτον, ἡ Οὐκρανία εἶναι μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ὀρθόδοξες χῶρες μὲ δεκάδες ἑκατομμύρια πιστοὺς καὶ περίπου 20.000 κληρικούς. Δεύτερον, στὴν Οὐκρανία τὰ συμφέροντα ὅλων τῶν μεγάλων παικτῶν ἐνεργὰ διασταυρώνονται. Περισσότερες ἀπὸ 12.000 ἐνορίες τῆς κανονικῆς καὶ ἀναγνωρισμένης ἀπὸ ὅλες τὶς Τοπικὲς Ἐκκλησίες τῆς UOC-MP ὑπάρχουν ταυτόχρονα στὴ χώρα. Πάνω ἀπὸ 6.000 ἐνορίες τῆς OCU, ποὺ δημιουργήθηκε μὲ τὴν ἕνωση τῆς πρώην σχισματικῆς UOC-KP καὶ τῆς UAOC, ἡ ὁποία ἔλαβε ἀναγνώριση καὶ αὐτοκέφαλο ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως. Ὅπως καὶ σχεδὸν 4.000 ἐνορίες τῆς UGCC, τῆς μεγαλύτερης Ρωμαιοκαθολικῆς «Ἐκκλησίας» τοῦ ἀνατολικοῦ τυπικοῦ, ἡ ὁποία ἀναγνώρισε τὴν οὐνία τοῦ Πάπα. Τρίτον, στὴν Οὐκρανία, ὅπως καὶ πουθενὰ ἀλλοῦ, δὲν ὑπάρχει ὅριο μεταξύ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ κράτους καὶ οἱ Οὐκρανοὶ ὑπάλληλοι προσπαθοῦν νὰ πάρουν ἐνεργὸ μέρος στὸν «ἀγώνα τῶν ἐκκλησιαστικῶν θρόνων» μέ τὴ μία πλευρὰ ἢ τὴν ἄλλη.

Ἀναγνώριση τῆς OCU «μὲ πρωτοβουλία» καὶ μὲ τὴν ἐνεργὸ συμμετοχὴ τοῦ πρώην προέδρου τῆς Οὐκρανίας Πέτρο Ποροσένκο ἦταν τὸ πρῶτο βῆμα πρὸς τὴν ὑλοποίηση μιᾶς μακροπρόθεσμης στρατηγικῆς τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Μὲ αὐτὸ τὸ βῆμα ὁ Βαρθολομαῖος κήρυξε στὸ σύνολο τοῦ ὀρθόδοξου κόσμου τὸ σχηματισμὸ τῶν νέων κανόνων τοῦ παιχνιδιοῦ, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο, ὅπως ἀνέφερε ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης, σὲ συνέντευξή του, «Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἔχει τὸ ἀποκλειστικὸ προνόμιο νὰ παρέχει αὐτοκέφαλο καὶ νὰ δεχτεῖ ἔφεση ἀποφάσεων τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν καὶ δὲν ὑποχρεοῦται νὰ ἐξετάσει τὴ γνώμη τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ νὰ συνεργαστεῖ μαζί τους».

Τὰ ἑπόμενα βήματα στὸ πλαίσιο αὐτῆς τῆς στρατηγικῆς θὰ ἦταν ἡ βίαια μεταβίβαση σημαντικοῦ ἀριθμοῦ ἐνοριῶν καὶ ναῶν τῆς UOC-MP στὴν OCU μὲ τὴν ἐνεργὸ ὑποστήριξη τῆς κυβέρνησης. Καὶ ἐπίσης τὴν ἀναγνώριση ἀπὸ ἄλλες τοπικές ἐκκλησίες τοῦ Τόμου, ποὺ παραχώρησε ὁ Βαρθολομαῖος, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο ἡ OCU ἀποποιεῖται τίς ἐνορίες στὴν διασπορά της καὶ ἀναγνωρίζει τὸ πρωτεῖο τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως «ὅπως καὶ ἄλλοι Πατριάρχες καὶ Προκαθήμενοι». Μετὰ ἀπὸ αὐτό, ὁ Βαρθολομαῖος θὰ μποροῦσε νὰ προχωρήσει στὰ τελικὰ βήματα, γιὰ νὰ ἐφαρμόσει τὴ στρατηγική του καὶ νὰ χρησιμοποιήσει τὸ οὐκρανικὸ προηγούμενο γιὰ νὰ ἐπιβάλλει νέους κανόνες σὲ ὅλες τὶς Τοπικὲς Ἐκκλησίες. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα, στὴν Ρωσική, Ρουμανικὴ καὶ Ἑλλαδικὴ μαζὶ μὲ τὴν Οὐκρανική, ποὺ ὑπάρχει ὁ μεγάλος ἀριθμὸς τῶν ναῶν, κληρικῶν καὶ ἐνοριτῶν.

Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι τὸ Βατικανὸ μαζὶ μὲ τὴν «Οὐκρανικὴ Ἑλληνοκαθολικὴ Ἐκκλησία» ὑποστήριξαν ἐνεργὰ τὸ γεγονὸς μιᾶς νέας ἐκκλησίας μὲ βάση τὴν ἕνωση τῆς UOC-KP καὶ τῆς UAOC καὶ τούς Ὅρους τοῦ Τόμου, ποὺ ἔδωσε ὁ Βαρθολομαῖος, βάζοντας τὴν OCU ἐντελῶς νὰ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ Φανάρι καὶ στερώντας της τὶς ἐνορίες ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ ὑπὲρ τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἐπιπλέον, πολλοὶ «παράγοντες ἐπιρροῆς» τῆς UGCC στὴν οὐκρανικὴ ἐξουσία (Πρόεδρος τῆς Βουλῆς Παρουμπίι, ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς κοινοβουλευτικῆς ἐπιτροπῆς γιὰ τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν πνευματικότητα Ἐλάνσκι, ὁ ὑπουργὸς Πολιτισμοῦ Εὐγένιος Νιτσούκ, διευθυντὴς τοῦ Τμήματος Θρησκευμάτων Γιουρὰς καὶ ἄλλοι ἐνορίτες τῆς UGCC) κατέβαλαν κάθε δυνατὴ προσπάθεια καὶ διοικητικὴ πίεση γιὰ τὴν ἀποδυνάμωση τῶν θέσεων τῆς UOC-MP καὶ γιὰ διευκόλυνση τῆς μεταβίβασης τῶν ναῶν καὶ τῶν ἐνοριῶν στὴν OCU. Τὴν ἴδια στι­γμή, ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς UGCC, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σβιατοσλὰβ (Σεβτσούκ), μίλησε σὲ διάφορες δημόσιες πρωτοβουλίες ὑψηλοῦ προφὶλ γιὰ τὴ διοργάνωση συλλειτουργίας μὲ τὸν Μητροπολίτη Ἐπιφάνιο καὶ κοινῶν ἐκπαιδευτικῶν σχεδίων μὲ τὴν OCU.

Ἔτσι, ἡ οὐκρανικὴ στρατηγική τοῦ Βατικανοῦ καὶ τῆς UGCC ἔγινε ὁρατή, μὲ στόχο τὴν ἀποδυνάμωση τῆς κανονικῆς UOC-MP, ἐπιδεινώνοντας τὶς διαμάχες στὴν Οὐκρανικὴ Ὀρθοδοξία, ἐπιβάλλοντας τὸν δικό του ἑνοποιημένο ὁδικὸ χάρτη μέ προσεκτικὴ ἀπορρόφηση τῆς OCU. Ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς UGCC παρουσίασε στὸ κοινὸ αὐτὴ τὴ στρατηγικὴ σὲ μία συνομιλία μὲ ἕνα πρώην πρεσβευτὴ τῶν ΗΠΑ στὴν Οὐκρανία, τόν Μ. Ἰβάνοβιτς, ἐξηγώντας ὅτι «ἡ δημιουργία μιᾶς ἑνιαίας Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας εἶναι μόνο τὸ πρῶτο βῆμα προκειμένου νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ ἑνότητα τῶν ἐκκλησιῶν «τοῦ βαπτίσματος τοῦ Βλαντιμὶρ» σὲ μία τοπικὴ Ἐκκλησία τοῦ Κιέβου. Τὸ ἑπόμενο βῆμα θὰ εἶναι ὁ οἰκουμενικὸς διάλογος μεταξύ τῆς UGCC καὶ τῆς OCU πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς ἀποκατάστασης τῆς ἀρχικῆς ἑνότητας αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας».

Καὶ ἡ UGCC ὑπολογίζει νὰ πάρει σύντομα τὸ καθεστὼς τῆς πατριαρχίας ἀπὸ τὸ Βατικανό, ἔτσι ὥστε στὸ νέοτου καθεστὼς «νὰ ἐκτείνει ἕνα χέρι στοὺς ἀδελφοὺς Ὀρθοδόξους γιὰ ἑνότητα». Ἐπιπλέον, τὸ λαμπρὸ προηγούμενο τοῦ «τεντωμένου χεριοῦ» στὴν Οὐκρανία ὑπάρχει ἤδη ἀπὸ τὸ 2019, ἡ πρώην ἐπαρχία τῆς Χάρκοβο-Πολτάβα τῆς UAOC πέρασε στὴν οὐνία.

Τό Οὐκρανικόν Ὀρθόδοξον ἀδιέξοδον καί τρόποι ἐξόδου ἀπό αὐτό

Οἱ πιθανότητες τοῦ Βατικανοῦ καὶ τῆς UGCC νά συνδεθεί διά τῆς οὐνίας μὲ τὴν Ὀρθοδοξία τῆς Οὐκρανίας αὐξήθηκε μόνο λόγω τῆς ἐπεκτατικῆς στρατηγικῆς τοῦ Φαναρίου, ποὺ ἀμφισβήτησε τὴν κανονικὴ ἀκεραιότητα καὶ τὴν ἑνότητα τοῦ Ὀρθόδοξου κόσμου καὶ ὁδήγησε σὲ βαθύτερο σχίσμα μέσα στὴν οὐκρανικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Οὐκρανία ἔχει γίνει ὅμηρος ἑνὸς μεγάλου «παιχνιδιοῦ τῶν ἐκκλησιαστικῶν θρόνων» καὶ ταυτόχρονα μιᾶς «ὡρολογιακῆς βόμβας» γιὰ τὴν παγκόσμια Ὀρθοδοξία.

Γιὰ νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο, οἱ Προκαθήμενοι τῶν τεσσάρων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ποὺ ἔχουν τιμητικὲς θέσεις στά δίπτυχα (Ἀλεξάνδρεια, Ἀντιόχεια, Ἱεροσόλυμα καὶ Κύπρος) ἀνέπτυξαν ἕνα σχέδιο συμφιλίωσης, τὸ ὁποῖο περιλαμβάνει τέσσερα ἁπλὰ σημεῖα. Πρῶτον, ἄρση ἀπὸ τὸ Φανάρι τοῦ Τόμου, ποὺ ἔδωσε. Δεύτερον, διάλυση τῆς OCU καὶ ἀναχειροτόνηση τῆς ἱεραρχίας της στὴν κανονικὴ UOC. Τρίτον, διεξαγωγὴ τῆς Ἑνωτικῆς Συνόδου τῆς UOC, συζήτηση καὶ λήψη ἀποφάσεων σχετικὰ μὲ τὴν αἴτηση γιὰ αὐτοκέφαλο ἀπὸ τὴν μητρικὴ Ἐκκλησία. Τέταρτον, παραχώρηση στὴν UOC τοῦ αὐτοκεφάλου καὶ ἀναγνώρισή της ἀπὸ ὅλες τὶς Τοπικὲς Ἐκκλησίες.

Αὐτὸ τὸ σχέδιο ἔχει πολλοὺς προβληματικοὺς τομεῖς. Σχεδὸν ὅλοι οἱ συμμετέχοντες θὰ πρέπει νὰ ἀπαρνηθούν τις φιλοδοξίες τους καὶ νὰ κάνουν ὀδυνηροὺς συμβιβασμοὺς γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Ὁ Πατρ. Βαρθολομαῖος θὰ πρέπει νὰ παραδεχτεῖ τὸ λάθος τῆς μονομεροῦς ἀναγνώρισης τοῦ αὐτοκεφάλου καὶ νὰ ἀρνηθεῖ νὰ ἐφαρμόσει μία φιλόδοξη ἐπεκτατικὴ στρατηγική. Οἱ ἱεράρχες ἀπὸ τὴν OCU θὰ πρέπει νὰ συμφωνήσουν γιὰ τὴν ἀναχειροτόνησή τους στὴν «μισητὴ Μοσχοβιτικὴ» Ἐκκλησία καὶ οἱ ἱεράρχες τῆς UOC θὰ πρέπει νὰ ἀναχειροτονήσουν ἐκείνους τοὺς ὁποίους εἶχαν προηγουμένως ὀνομάσει «σχισματικούς» καὶ «ἐπιδρομεῖς». Τέλος, ὅλοι μαζὶ θὰ χρειαστεῖ νὰ ὑποβάλουν αἴτηση γιὰ αὐτοκέφαλο καὶ ἡ ROC θὰ πρέπει νὰ συμφωνήσει νὰ παραχωρήσει αὐτὴ τὴν αὐτοκεφαλία. Σὲ σχεδὸν ὅλα αὐτὰ τὰ βήματα, μπορεῖ νὰ προκύψουν προβλήματα λόγω διαφορετικῶν συμφερόντων καὶ ἀμοιβαίας δυσπιστίας. Σχεδὸν κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ βήματα μπορεῖ νὰ διαρκέσει πολύ.

Ὡστόσο, ἐκτὸς ἀπὸ πολλὰ προβλήματα, αὐτὸ τὸ σχέδιο τεσσάρων σημείων ἔχει τέσσερα τεράστια πλεονεκτήματα, τὰ ὁποῖα ὅλα αὐτὰ τὰ προβλήματα τά ἀντισταθμίζουν. Πρῶτον, τὸ σχέδιο αὐτὸ συμμορφώνεται πλήρως μὲ τοὺς κανόνες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας· κανένα ἀπὸ τὰ σημεῖα δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητηθεῖ. Δεύτερον, τὸ σχέδιο αὐτὸ ἀποσκοπεῖ στὴν ἕνωση, στὴν ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας στὴν οὐκρανικὴ καὶ στὴν παγκόσμια Ὀρθοδοξία καὶ ὄχι στὴν ἱκανοποίηση τῶν μεγάλων ἢ μικρῶν συμφερόντων καὶ φιλοδοξιῶν κάποιων. Τρίτον, τὸ σχέδιο αὐτὸ θὰ ἐπιτρέψει μακροχρόνια νὰ υἱοθετήσουμε καὶ νὰ ἑδραιώσουμε τοὺς σταθεροὺς κανόνες τοῦ παιχνιδιοῦ στὸν ὀρθόδοξο κόσμο καὶ νὰ ἐλαχιστοποιήσουμε κάθε ἀπειλή γιὰ τὸ μέλλον του. Τέλος, τέταρτον, ἡ ἐφαρμογὴ αὐτοῦ τοῦ σχεδίου μπορεῖ νὰ ἐπηρεάσει θετικὰ τὸ ἐξωτερικὸ περιβάλλον καὶ νὰ συμβάλλει στὴν ἐνίσχυση τῆς ἑνότητας σὲ ὅλη τὴν Οὐκρανία.

Πηγή: http://orthodoxostypos.gr

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ: Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΦΑΝΩΝ!

Αφανείς άγιοι, μάρτυρες που τα βασανιστήριά τους δεν μαθεύτηκαν ποτέ, άγνωστοι στους ανθρώπους αλλά γνωστοί στον Θεό, τιμούνται, όπως όρισε η Εκκλησία, την τελευταία Κυριακή του Πεντηκοσταρίου.

Η Κυριακή των Αγίων Πάντων είναι αφιερωμένη σε όλους αυτούς τους αγίους, που με την πίστη, την αφοσίωσή τους στον Χριστό και τα μαρτύρια που υπέμειναν, κέρδισαν όχι μόνο τον Παράδεισο αλλά και μια θέση στη χορεία των αγίων της Εκκλησίας και ας μην έμαθαν ποτέ οι Χριστιανοί το όνομά τους ή στοιχεία για τη ζωή τους.

Την Κυριακή των Αγίων Πάντων τιμούμε και εορτάζουμε όσους αγίασε το Άγιο Πνεύμα, τους Προπάτορες και τους Πατριάρχες, τους Προφήτες και τους Αποστόλους, τους Μάρτυρες και τους Ιεράρχες, τους Οσιομάρτυρες και τους Ιερομάρτυρες, τους Όσιους και τους Δίκαιους, τις άγιες γυναίκες και όλους τους υπόλοιπους ανώνυμους αγίους.

Η Κυριακή των Αγίων Πάντων ολοκληρώνει τον κινητό κύκλο των εορτών που άρχισε από την πρώτη Κυριακή του Τριωδίου (Τελώνου και Φαρισαίου). Αποτελεί τη σφραγίδα της εορταστικής αυτής περιόδου που παρουσιάζει στους Χριστιανούς τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, τους Άγιους Πάντες. Συνιστά την απόδειξη του έργου της Εκκλησίας.

Η εορτή των Αγίων Πάντων θεσπίσθηκε την εποχή του Λέοντος του Σοφού (866- 912). Τους πρώτους αιώνες, η εορτή περιελάμβανε μόνο τους μάρτυρες. Το συναξάρι της ημέρας αναφέρει ότι την ημέρα αυτή επιτελείται η μνήμη «των αγίων και καλλινίκων μαρτύρων των εν πάση τη οικουμένη κατά διαφόρους καιρούς μαρτυρησάτων υπέρ του ονόματος του Μεγάλου Θεού και Σωτήρος Ημών Ιησού Χριστού».

Μετά τον θάνατο της ευλαβούς συζύγου του Θεοφανούς, ο Λέων Σοφός έκτισε ναό στην μνήμη της, με σκοπό να τον τιμήσει στο όνομά της. Όταν ανακοίνωσε την πρόθεσή του αυτή στην Εκκλησία, του υποδείχθηκε ότι θα πρέπει να περάσει πολύς χρόνος για να αποκτήσει η μακαριστή Θεοφανώ το «τίμιον και σεβάσμιον» της αφιέρωσης ενός ναού.

Ο Αυτοκράτορας, τότε, δέχθηκε την υπόδειξη αυτή και αφιέρωσε τον ναό που έφτιαξε στην μνήμη πάντων των αγίων απανταχού της γης. Παρότι η γιορτή ξεκίνησε ως τιμή των μαρτύρων και επεκτάθηκε στη συνέχεια για όλους τους αγίους, οι σοφοί άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας θέσπισαν τη συγκεκριμένη συλλογική εορτή για να μας δείξουν ότι το Άγιο Πνεύμα κατεβαίνει στον κόσμο και εξυψώνεται στον ουρανό ο χωμάτινος άνθρωπος. Αυτοί που ήταν πριν αποξενωμένοι από τον Θεό, μπορούν τώρα να γίνουν άγιοι. 

Η αγιότητα δεν είναι για κάποιους λίγους και εκλεκτούς αλλά για όλους. Έτσι, η ανθρωπότητα, διά των Αγίων Πάντων, αναπληρώνει το τάγμα εκείνο των Αγγέλων που κατέπεσε από τους ουρανούς. Ένας ακόμη λόγος για την καθιέρωση της συγκεκριμένης γιορτής, γνωστών και αγνώστων αγίων μαζί, είναι για να υπογραμμισθεί ο κοινός λόγος για τον οποίο αγωνίσθηκαν όλοι.

Οι άγιοι, όλοι μαζί, αγωνίσθηκαν σε ένα κοινό στάδιο αρετής για τον Τριαδικό Θεό. Συνέστησαν την «μίαν Εκκλησίαν», προτρέποντας τους ανθρώπους να αγωνιστούν με όλες τις δυνάμεις τους, όπως εκείνοι. Η εορτή των Αγίων Πάντων διαθέτει ακόμη ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό, καθώς έχει και προληπτικό χαρακτήρα. Έχει θεσπισθεί και για τους «επιγενησομένους αγίους», για αυτούς, δηλαδή, που θα αγιάσουν στο μέλλον.

Το στεφάνι της αγιότητας δεν είναι μόνο για τους μάρτυρες και για εκείνους που έχυσαν το αίμα τους για την πίστη του Χριστού. Μάρτυρες θεωρούνται όλοι όσοι αγωνίσθηκαν και αγωνίζονται με συνέπεια στον στίβο της αρετής. Είναι αυτοί που καθημερινά βιώνουν τον λόγο του Ευαγγελίου, τον λόγο του Σταυρού. Αυτοί που παλεύουν με τα πάθη τους και υπομένουν καρτερικά τις δοκιμασίες της ζωής, ελπίζοντας στην Ανάσταση!

Πηγή: https://mountathos-eshop.com