ΑΓΙΟΣ, Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ;

Μία από τις πολλές, δαιμονικές κακοδοξίες των Οικουμενιστών είναι και 

η προτεσταντίζουσα θεωρία ''των καλών έργων''. 

Άσχετα, 

αν ''καλά έργα'' δύνανται να κάνει πάσης φύσεως αιρετικός, αλλόδοξος, μέχρι και μασόνος. 

Τα έργα, 

όμως -επουδενί- δεν τους απαλάσσουν από την πτώση, την εκτροπή, ειδικά, 

όταν αυτή λογίζεται, ως χρονία νοσούσα δογματική παρεκτροπή. 

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος 

έχει δώσει απτά διαπιστευτήρια της Οικουμενιστικής του δράσης και δογματικής εντρύφησης στις αρχές του Π.Σ.Ε., 
φτάνοντας και στην ανάληψη της προεδρίας του, το 2006.

Την 1η-6-2002 συμετείχε, μαζί με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο κατά την Θεία Λειτουργία, 

στο ναό του Αγίου Απολλιναρίου στη Ραβένα της Ιταλίας, 

όπου ο δεύτερος 

 μετέδωσε τα Άχραντα Μυστήρια σε αιρετικούς, λαικούς παπικούς!

Στις 31-10-2011 

συμμετέχει σε αντικανονική συμπροσευχή στη Διαθρησκειακή συνάντηση της Ασίζης.

Στις 3-9-2012 

μιλώντας στην εκτελεστική επιτροπή του Π.Σ.Ε., που συνήλθε στη Κρήτη 

αποκάλεσε ανερυθριάστως 

τις αιρετικές ψευδοεκκλησίες, ως κανονικές Εκκλησίες. 

Μεταξύ άλλων υπογράμμισε: 

''2. Στην οδυνηρή αυτή οικονομική κρίση, η Εκκλησία δεν μπορεί να μείνει απλός θεατής. 

Είναι υποχρεωμένη 

να αρθρώσει με σθένος λόγο προφητικό, προς τρεις κατευθύνσεις.

α) Σθεναρή κριτική στα μέλη των Εκκλησιῶν μας για την ασυνεπή προς τις αρχές του Ευαγγελίου στάση…

γ) Οι κατά τόπους Εκκλησίες έχουν την ευκαιρία να δείξουν ευρύτερη αλληλεγγύη μεταξύ τους 

επιδρώντας στις κοινωνίες μέσα στις οποίες ζουν''...

Μία μόνο απόδειξη της δογματικής εκτροπής του -εκ των πολλών- υπήρξε και το βιβλίο του ''Ίχνη από την αναζήτηση του Υπερβατικού'', Εκδόσεις Ακρίτας, 2004. Σε αυτό αποδέχεται, πως και οι μη Χριστιανοί, οι εθνικοί, οι αλλόθρησκοι ανήκουν αοράτως στην Εκκλησία του Θεού!... Για να υποστηρίζει την νεοδογματική του αυτή ''αυτοτέλεια'' επικαλείται (παρερμηνεύοντας) το χωρίο Εφεσ. γ´ 6: ''είναι τα έθνη συγκληρονόμα και σύσσωμα και συμμέτοχα της επαγγελίας αυτού (του Θεού) εν τω Χριστώ''.

Η σωστή ερμηνεία όμως είναι η εξής: ''Οι εθνικοί είναι (μαζί μέ τους Ιουδαίους) συγκληρονόμοι και μέλη του αυτού σώματος (της Εκκλησίας δηλαδή) και συμμέτοχοι της ευλογίας, που ο Θεός είχε υποσχεσθεί. Όμως παραλείπεται παντελώς η φράση ''διά του Ευαγγελίου''. Πως, όλα δηλαδή τα παραπάνω επιτυγχάνονται μόνο διά του Χριστού μας και φυσικά της Μίας Εκκλησίας Του! Δεν χρειάζεται να υποστηρίξουμε τίποτα παραπάνω, άλλωστε το βιογραφικό του σε σχέσει με το ΠΣΕ είναι πλούσιο από παναιρετικές, συγκρητιστικές δράσεις και δοξασίες. 

Για την ιστορία μόνο να σημειώσουμε, πως εκλέχτηκε πρόεδρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών έτει 2006!  Ως εκ τούτου και δίχως να παραγνωρίζεται το ιεραποστολικό του έργο -στην Αφρική ιδιαίτερα- και στην Αλβανία, προκύπτει όμως αναμφιβόλως το εύλογο ερώτημα: ιεραποστολή για ποιον και γιατι; Η ''Κιβωτός της Ορθοδοξίας'' τον αποκαλεί ''άγιο''. Καθόλου πρωτότυπο για τα σημερινά νεοημερολογίτικα εκκλησιαστικά ειωθότα. Αν ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος δεν μετανοήσει και αποτάξει τις -γυμνή τη κεφαλή- παναιρετικές κακοδοξίες του, όσα ''καλά έργα'' κι αν ποιήσει, το βέβαιο είναι, πως αυτά θα είναι εκ των ουκ άνευ... 

Ιδού λοιπόν τα έργα και ημέρες του ''αγίου'' της Νέας Εποχής από το 1963 μέχρι τις ημέρες μας: διετέλεσε Mέλος της Διεθνούς «Eπιτροπής για ιεραποστολικές μελέτες» του ΠΣΕ, 1963-69) και Γραμματέας για την «Iεραποστολική έρευνα και τις σχέσεις με τις Oρθόδοξες Eκκλησίες» στη Γενική Γραμματεία του ΠΣE (Γενεύη, 1969-71). Έλαβε μέρος στις Συνελεύσεις Παγκοσμίου Iεραποστολής και Eυαγγελισμού (Μεξικό 1963, Μπανγκόκ 1973, Μελβούρνη 1980, Σαν Αντώνιο 1989) και τις Συνελεύσεις του ΠΣΕ (Ουψάλα 1968, Ναιρόμπι 1975, Βανκούβερ 1983, Καμπέρα 1991, Χαράρε 1998, Πόρτο Αλέγκρε 2006). 

Είναι μέλος πολλών διεθνών επιστημονικών επιτροπών, όπως: της «Γερμανικής Eταιρείας για την Iεραποστολική», της «Διεθνούς Eταιρείας Iεραποστολικών Mελετών», της Διαχριστιανικής Eπιτροπής ΠΣE για το διάλογο με άλλες θρησκείες και ιδεολογίες (1975-83), της Mικτής Eπιτροπής του «Συμβουλίου των Eυρωπαϊκών Eκκλησιών» και της Συνελεύσεως των Pωμαιοκαθολικών Eπισκόπων «Islam in Europe» Committee (1989-91) και του «Διεθνούς Συμβουλίου» του World Conference on Religion and Peace (1985-1994). 

Aπό το 1959 μετέχει ενεργώς σε αρκετά διεθνή συνέδρια, διορθόδοξες, διαχριστιανικές και διαθρησκειακές συσκέψεις, εκπροσωπώντας την Eκκλησία ή την επιστήμη σε διαφόρους διεθνείς Oργανισμούς. Έχει δώσει διαλέξεις σε διάφορα πανεπιστημιακά κέντρα του εξωτερικού, σχετικά με τη σύγχρονη χριστιανική σκέψη, τον διαθρησκειακό διάλογο, την παγκόσμια αλληλεγγύη και ειρήνη. Είναι επίτιμο μέλος του Kuratorium του Pωμαιοκαθολικού Iδρύματος Pro Oriente, Βιέννη (1989), Πρόεδρος-Συντονιστής της Commission on World Mission and Evangelism του ΠΣE (1984-1991), μέλος της Kεντρικής Eπιτροπής του ΠΣE (1998 - 2006) και της Eπιτροπής «Πίστις και Tάξις» (2000 - 2006). 

Ακόμη είναι μέλος των European Council of Religious Leaders/Religions for Peace (ECRL) (2001) και Council of 100, Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, Νταβός (2003), αντιπρόεδρος της Conference of European Churches (2003), Πρόεδρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (2006) και Επίτιμος Πρόεδρος της «Παγκοσμίου Διασκέψεως των Θρησκειών για την Ειρήνη» (2006).

Τέλος να υπενθυμίσουμε και τα εξής: 

ο ''άγιος'' Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας πρότεινε στη ληστρική, ψευδοσύνοδο της Κρήτης 

να... καταδικαστεί... ο ''αντι-Οικουμενισμός'', 

ως αίρεση!...

 Και κατέληξε: ''… να αφήσουμε, λοιπόν, το Πνεύμα να πνέει και σήμερα στην Εκκλησία, 

όπως θέλει, 

κι όχι να αντιγράφουμε μονίμως το παρελθόν..''. 

Εκεί, όμως, που αποκάλυψε πλήρως την οικουμενιστική του ανησυχία και διαστροφή 

ήταν στις 1-5-2018, λίγο μετά την Πατριαρχική και Αρχιεπισκοπική Θεία Λειτουργία 

στο Καθεδρικό Ναό ''Αναστάσεως του Κυρίου'' στα Τίρανα, 

συλλειτουργούντος του Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ. Κυρίλλου. 

Κατά την προσφώνησή του, 

μετά την ολοκλήρωση της Θείας Λειτουργίας -μεταξύ άλλων- αναφέρθηκε 

στην μεταπολεμική περίοδο, 

όταν άρχιζε να σχηματοποιείται οργανικά μέσω του Π.Σ.Ε. ο Οικουμενισμός 

και ''οι Ορθόδοξοι νέοι, θεολόγοι λαικοί και κληρικοί ενέτειναν την φωνή τους 

για περισσότερη ενότητα 

-κυρίως - μέσα στην Ορθοδοξία''. 

Εκθείασε -με λίγα λόγια- όλη την ιστορική διαδρομή του Μελετίου Μεταξάκη, 

του Αθηναγόρα Σπύρου, του Δημητρίου Παπαδοπούλου και του Βαρθολομαίου Αρχοντώνη, 

που εισήγαγαν νεωτερισμούς, 

καινοτομίες και κακοδοξίες στο σώμα της Εκκλησίας και, 

αφού το διαίρεσαν, συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να διαιρούν και αυτήν την επίσημη Εκκλησία, 

με ομάδες Μητροπολιτών, να μην αποδέχεται η μία την άλλη. 

Αυτοί είναι οι καρποί του νεοημερολογιτικού σχίσματος, που κατέληξε στην παναίρεση του Οικουμενισμού 

και ονομάζει πλέον ''αγίους'', τους παρασημοφορεμένους και -επί βραβεύσει- νεοποχίτικους διαστροφείς του!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος