ΟΙ ''ΚΟΡΩΝΟΙΟΙ'' ΤΗΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ

''Οι άνθρωποι που δεν νοούν Θεό και θωρούν τους ανθρώπους ως εξελιγκτικούς πιθήκους, 

αρέσκονται απλά να πιθηκίζουν 

ως επίκαιρες και ορθολογιστικές ''μαιμούδες''.
Άλλωστε ο ορθολογισμός, ως ο πλέον ανθρωποειδής εγωκεντρισμός είναι 

ένας υποκριτικά διπολικός δεσμώτης,
αφού και θαύματα να δει ο θεοποιημένος άνθρωπος,
πάντα θα εμφωλεύει,
ως στρουθοκάμηλος στην άμμο''.

Σήμερα πρώτη ημέρα καθολικής απαγόρευσης της κυκλοφορίας λόγω κορωνοιού και η πρώτη σκέψη που έρχεται είναι, πως ''αυτός ο κόσμος δεν πήγαινε άλλο''!

Κάτι σαν αιφνίδια αρρώστια το καιρό της τρυφής, κάτι σαν ξαφνική νεροποντή στη καλοσύνη της μέρας ή τέλος πάντων κάτι σαν σαν εισβολή βαρβάρων στο υπό πολιορκία τείχος της ειρήνης. Στη πλειονότητα των ανθρωποειδών -γιατι το ανθρώπινον της εν τάχει υπόστασής μας ακόμη αναζητείται- υπήρχε από καιρό σθεναρή η κοινή παραδοχή και ως εκ τούτου η ενισχυμένη αυτοεπιβεβαίωση, πως ο άνθρωπος εξέπεσε πλήρως σε μια ηθική και κοινωνική σήψη, σε έναν μετέωρο κρημνό αποστασίας και ιλίγγου.

Η πάνδημη αυτή σηψαιμία μυρίζει θάνατο -εδώ και χρόνια- αλλά εξέλιπαν πια οι αισθήσεις απ' τον άνθρωπο, εξέλιπε και ο άνθρωπος από τις αισθήσεις του! Γιατι οι αισθήσεις μας, ως νοητικές ωθήσεις και εξοικιώσεις, ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται σε πλήρη εναρμόνιση με τον Δημιουργό μας και την κτίση που Αυτός παρέδωσε, εμείς αποθεοποιήσαμε τον Χριστό, θεοποιήσαμε τον άνθρωπο, απονεκρώσαμε τη κτίση Του και την κάναμε ένα ειδεχθές  και αιμοβόρο ''fortnite'', για παιδιά μεγάλα και μικρά!

Το παράλογο εξεδίωξε το λογικό κι η παραφροσύνη το σώφρον και συνετό. Οι λέξεις απεννοήθηκαν, απώλεσαν τη σημασία τους και η νόηση αποδεκατίστηκε στην δεσποτική λαγνεία ενός ακραιφνούς και χειραγωγήσιμου παραλόγου.

Πριν λίγες ημέρες, κάποιος Μητροπολίτης της Εκκλησίας της Κύπρου κατονόμασε την πανδημία της παν-αμαρτίας, ως την βασική υπεύθυνη για την ροπή, την τροπή και την παρεκτροπή ημών των ανθρωποειδών και, ως εκ τούτου και των συνακόλουθων δεινών που διαδέχονται τις διαβολικές μας επιρροές και αυξομοιώσεις.

Ανέφερε την εγκαθίδρυση και διάδοση της ομοφυλοφιλίας ως ''εναλλακτικής επιλογής'', τους ''γάμους'' και τις υιοθετήσεις παιδιών από ομοφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες, την κατάργηση των όρων ''μάννα'' και ''πατέρας'', υποκαθιστάμενες από τους όρους ''γονέας α'' και ''γονέας β'', τις πολιτικές κηδείες, την καύση των νεκρών, την γενικευμένη αποστασία, απιστία και εντέλει προδοσία του ίδιου του Θεού.

Τα περισσότερα συστημικά και εντολοδόχα ηλεκτρονικά μέσα ανοικής γραφής και επιστασίας έπεσαν επάνω του, ως ανηλεείς, πεινασμένες και αρπακτικές αγέλες, κατηγορώντας τον για μεσαιωνικό σκοταδισμό και εγνωσμένη απαιδευσία! 

Τί να πει κανείς; Οι άνθρωποι που δεν νοούν Θεό και θωρούν τους ανθρώπους ως εξελιγκτικούς πιθήκους, αρέσκονται απλά να πιθηκίζουν ως επίκαιρες και ορθολογιστικές μαιμούδες. Άλλωστε ο ορθολογισμός, ως ο πλέον ανθρωποειδής εγωκεντρισμός είναι ένας υποκριτικά διπολικός δεσμώτης, αφού και θαύματα να δει ο θεοποιημένος άνθρωπος, πάντα θα εμφωλεύει, ως στρουθοκάμηλος στην άμμο.

Την πανδημία που αίφνις ανέκυψε σε παγκόσμια διάσταση δεν μπορούμε να την δούμε αποκομμένη από τα υπόλοιπα δεινά που προηγήθηκαν: πτωχοποίηση, capital controls, τουρκική απειλή, συνεχείς και περιφερειακοί ενχώριοι σεισμοί, μεταναστευτικό πρόβλημα, γενικευμένη ανομία και γκετοποίηση του κέντρου της Αθήνας.

Όλα σύμφωνα με την εσχατολογία είναι αρχή ωδίνων! Η απουσία Μετανοίας μοιάζει με την απωλεσθείσα αγνότητα των παιδικών μας χρόνων, με τη ζωή που χαλαλήσαμε σε δρόμους που οδηγούσαν στο αδιέξοδο, με μια ανεύθυνη διαδρομή που αγνοήσαμε αδιάφορα μονοδρομήσεις και απαγορευτικά!

Ακόμη και τώρα όμως΄ αν αποκωδικοποιήσουμε εξ απαλών ονύχων την πανδημία, ως ένα εμπόδιο που πρέπει απλά να υπερκεράσουμε, τότε απλά θα βρεθούμε έτι μια φορά παρακμιακοί, ακυρωτικοί και αποβλητέοι. Τα δεινά -δυνητικά- ενέχουν το τεκμήριο της σωτηρίας, την προοπτική της συντριβής, της εξιλέωσης και της ψυχικής αποκατάστασης.

Γι' αυτό και ειδωμένα υπό το πρίσμα της ανασύνταξης, της ανασυγκρότησης και της Χριστολογικής εγρήγορσης αποτελούν τα ιδανικότερα ''εμβόλια'' για την ψυχική μας ανακαίνιση. Δυστυχώς όμως βλέπουμε μόνιμα το δέντρο και χάνουμε το δάσος. 

Γέμισε η ζωή μας ξεραμένα δέντρα, που αποκομμένα από το υπόλοιπο δάσος, θωρούν στα μάτια μας σαν μοιρολατρικές κατάρες, σαν εφήμερα και τυχαία αναθέματα, σαν εκρήξεις οργής που απαιτούν εκδίκηση. 

Θα περάσει κι αυτό το εμπόδιο κάποια στιγμή ανεπιστρεπτί. Η στάση ζωής μας απέναντι στο Θεό και τους Αγίους Του θα έχει αλλάξει ριζικά προς το καλύτερο;

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος