ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΩΡΑ - ΣΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ
«Ἡ ἀπειλὴ εἶναι εὐλογία. Μπήκαμε σὲ δοκιμασία μέσα στὴν Σαρακοστή. Ὁ Θεὸς μᾶς ἔβαλε μὲ τὸ ζόρι νὰ προσευχηθοῦμε. Ἡ Παναγία εἶναι τὸ ἀμυντήριό μας». «Πρέπει νὰ ἀναγνωρίσουμε τὴν πτώση μας καὶ νὰ σηκωθοῦμε ψηλά. Καμμία ἀπελπισία, καμμία ἀπόγνωση». «Μένουμε σπίτι μας, γιὰ νὰ μάθουμε καὶ τὴν καρδιακὴ προσευχή. Ὅπως οἱ ἐρημῖτες!
Τὶ ὡραῖο νὰ προσευχόμαστε γιὰ τοὺς ἄλλους. Τὶ ὡραῖο ποὺ ἔκλεισαν τὰ κέντρα, πῶς τὰ οἰκονόμησε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ σκεφτοῦμε». «Ἀγάπη δὲν εἶναι ἡ ἀνάγκη καὶ ἡ ἀπαίτησή μας νὰ ἀλλάξουμε τὸν ἄλλον, ἀλλὰ ὁ πόθος νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν ἄλλον. Δὲν ὑπάρχει ἀγάπη χωρὶς ἐλευθερία καὶ ἐλευθερία χωρὶς ἀγάπη. [...] Καὶ ὅταν ἀγαπῶ ἀληθινὰ τὸν ἄλλο, δὲν νοιάζομαι ἂν θὰ μὲ ἀναγνωρίσει, ἀφοῦ ἀναγνώριση γιὰ μένα εἶναι ἡ χαρὰ ποὺ τὸν πλημμυρίζει μέσα ἀπὸ τὸ ἄνοιγμά μου, μέσα ἀπὸ τὴν κίνηση τῆς προσφορᾶς μου».
«Χάνεται ἀπὸ τὴν ζωή μας ἡ ἁπλότητα καὶ ἡ εὐθύτητα, γιατὶ φοβόμαστε τὴν κρίση καὶ τὴν ἀπόρριψη. Γινόμαστε μετὰ μανίας πολυπράγμονες γιὰ νὰ καλύψουμε τὸ ὑπαρξιακό μας κενὸ ἀποκαλύπτοντας ἔτσι τὴν ἐσωτερική μας φτώχεια. Δόξα τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ Σταυρός. Ὁ Χριστὸς κενώνεται ἑκούσια καὶ προσφέρεται στὸν κόσμο. Ὄποιος ἐπὸ ἐμᾶς προσφέρεται στοὺς ἄλλους ἑκούσια καὶ μὲ ἐπίγνωση μαρτυρεῖ τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη.
Δὲν μπαίνω στὸ δίλημμα πόσο ἀρέσω ἢ δὲν ἀρέσω. [...] Πρωταρχική μας ἀσθένεια δὲν εἶναι ἡ ὑποκρισία, ἀλλὰ ἡ μετὰ μανίας ἐπιδίωξη τῆς ἀποδοχῆς καὶ ἀναγνώρισης τῶν ἄλλων». «Μποροῦμε νὰ δώσουμε δυνατότητα σωτηρίας στὸν ἄλλο μόνο ἂν τοῦ δώσουμε τὴν ἄνεση νὰ μᾶς πλησιάσει πρῶτος ἐκεῖνος. Ἀλλὰ γιὰ νὰ θελήσει νὰ ζητήσει τὴν βοήθειά μας πρέπει προηγουμένως νὰ τὸν ἔχουμε ἐμπνεύσει. Καὶ τὸν ἐμπνέουμε μὲ τὴν ὅλη μας παρουσία, μὲ ὅλο μας τὸ ἦθος, μὲ ὅλη μας τὴν ζωή, ὄχι μόνο μὲ τὰ λόγια μας, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν σιωπή μας».
«Στὴν Ἐκκλησία ταυτίζουμε συνήθως τὴν ἁμαρτία μὲ τὰ σαρκικὰ πάθη καὶ ἀγνοοῦμε τὴν ὑπερηφάνεια καὶ τὴν κενοδοξία, τὴν φιλαργυρία καὶ τόσες ἄλλες ἐμπαθεῖς καταστάσεις». «Ὅπου δὲν ὑπάρχει ταπείνωση δὲν ὑπάρχει ἀγάπη. Ὁ ὑπομονετικὸς ἄνθρωπος νιώθει πὼς βρίσκεται μέσα σὲ ἕνα κάστρο ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ πατήσει κανένας ὀχτρὸς καὶ εἶναι ἀτάραχος στὶς ἀνεμοζάλες ποὺ τὸ χτυποῦνε».
«Ταπείνωση σημαίνει ἀρνοῦμαι τὴν δική μου δύναμη καὶ ἀποδέχομαι τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ταπεινὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔμαθε νὰ λέει στὸν Θεὸ “νὰ εἶναι εὐλογημένο” ὅ,τι καὶ ἂν τοῦ συμβεῖ. Ἀφήνεται στὴν πρόνοια καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, σὲ χαρὲς καὶ σὲ λύπες, σὲ πειρασμοὺς καὶ βάσανα. Δὲν δέχεται κανέναν λογισμό. Σταυρώνει τὴν λογικὴ καὶ τὸ θέλημά του. Δὲν ταράσσεται. Στηρίζει τὰ πάντα στὴν Χάρη Του».
«Ὁ ταπεινὸς ἄνθρωπος ἀπολαμβάνει μιὰ ἐσωτερικὴ πληρότητα. Δὲν ἀπαιτεῖ, δὲν συγκρούεται. Ἐνῶ προσφέρει τὸν δικό του χῶρο στὸν ἄλλον, ἡ καρδιά του διευρύνεται τόσο ὥστε νὰ χωρᾶ ὅλη τὴν οἰκουμένη». «Τί νὰ ἀνταγωνιστῶ; Δὲν ἔχω τίποτε νὰ κατακτήσω!...».
Ὁ Ἐρανιστὴς
† ὁ Μητροπολίτης Κυπριανὸς 8.3.2020 ἐκ. ἡμ.,
† Σάββατον Γ΄ Νηστειῶν
† Ἁγίου Θεοφυλάκτου Ὁμολογητοῦ, Ἐπισκόπου Νικομηδείας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου