Στα 1993 έπεσε στα χέρια μας το -αφηγηματικά- συγκλονιστικό βιβλίο του μακαριστού πλέον Αρχιμανδρίτη Ιωακείμ Ιεροσολυμίτη ''Ο Όσιος Παρθένιος ο Χίος (1815-1883)'', Ιεροσόλυμα 1975. Πρόκειται για ένα εκπληκτικής συγγραφής ''Συναξάρι'' ενός πολύ μεγάλου Αγίου, που η πνευματική του ψυχοφέλεια ''αναδύεται'' -κατά κυριολεξία- από την αρχή της ανάγνωσης, έως το τέλος. Παρουσιάζεται συντριπτικά φοβερή η μεταστροφή του Οσίου στον Μοναχισμό, με αφορμή τον πρόωρο θάνατο μιας νέας κοπέλας, που ως λαικός ακόμη, μετά από κάποιο ταξίδι επέστρεφε στο νησί προκειμένου να την νυμφευθεί. Εκεί συγκλονισμένος από την πληροφορία του θανάτου της αποφασίζει μία νύχτα να την επισκεφθεί στο νεκροταφείο, όπου λίγες -μόλις- ημέρες πριν είχε ταφεί. Ανοίγει τον τάφο της προκειμένου να την ''αποχαιρετήσει'' για ύστατη φορά και βλέποντας το σώμα της σε προχωρημένη σήψη, να το τρώνε τα σκουλήκια της γης και να αναδύεται μια ανυπόφορη δυσοσμία, κάθεται όλη την νύχτα και κλαίγοντας φιλοσοφούσε την ύπαρξη, αλλά -πολύ περισσότερο- τον μετά θάνατον προορισμό του ανθρώπου! Το τροπάριο από τους Μακαρισμούς της Νεκρώσιμης ακολουθίας ''εξέλθωμεν και ίδωμεν εν τοις τάφοις, ότι γυμνά οστέα ο άνθρωπος, σκωλήκων βρώμα και δυσωδία και γνώμεν τις ο πλούτος, το κάλλος, η ισχύς και η ευπρέπεια...'' ταίριαζε εκείνη την ώρα. Έτσι -αν και πολύ πιστός εκ παιδιόθεν- αποφασίζει την επομένη ημέρα να προσέλθει ως Μοναχός στην Νέα Μονή Χίου και αργότερα στην Ιερά Μονή του Αγίου Μάρκου, την οποία έχτισε εξ αρχής. Τα θαύματα που επιτέλεσε στο όνομα του Χριστού μας ήταν πολλά και θαυμαστά, όπως και η καθημερινή Χριστολογική του βιοτή, εντρυφώντας με ταπείνωση και αυταπάρνηση στην άσκηση και τον πνευματικό αγώνα. Προς πνευματική ωφέλεια ημών και των αναγνωστών μας προβαίνουμε στην ηλεκτρονική μεταφορά του συγκεκριμένου βιβλίου σε συνέχειες, επικαλούμενοι τις ευχές και ευλογίες του Οσίου, με την ελπίδα να διαβασθεί από τους περισσοτέρους προς δόξαν Θεού, κατά το του Παύλου: ''Είτε ουν εσθίετε είτε πίνετε είτε τι ποιείτε, πάντα εις δόξαν Θεού ποιείτε''. Προς Κορινθίους Α, Ι' (10) 28-33. Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
ΜΕΡΟΣ 3ον
''ΕΙΔΕ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΟΣ ΑΝΔΡΟΣ ΑΡΕΤΗΝ ΘΑΥΜΑΖΕΙΝ''
Μόνος πάνω στα βουνά με μόνη συντροφιά τα ερείπια και τα πεύκα και με αόρατη συντροφιά την παρουσία του ''αοράτως ορωμένου Θεού'' ασκήτευε ο Όσιος Παρθένιος. Για ανάπαυσι του σώματός Του προτίμησε να κοιμάται στο χώμα και για προσκεφάλι διάλεξε τις πέτρες. Καταφύγιό του ήτο η άγρια σπηλιά. Τροφή του τα χόρτα. Άρχισε μόνος να κτίζη το ναό του Αγίου Μάρκου και τα κελλιά. Πολλές φορές του γκρέμιζαν ό,τι έκτιζε πολλοί φθονεροί μοναχοί από τη Νέα Μονή. Αυτοί επηρέασαν και τον τότε Μητροπολίτη Χίου Αμβρόσιο Κωνσταντινίδη, τον μετέπειτα Νικοπόλεως και Πρεβέζης.
Τότε ο Μητροπολίτης Χίου έλαβε εναντίον του Οσίου εχθρική στάσι και τον κατήγγειλε στον Τούρκο Διοικητή της Χίου. Κάποιος Μοναχός - τον πληροφόρησε - κτίζει μοναστήρι στο βουνό της Πενθόδου χωρίς καμμιά άδεια. Και τούτο γιατι υπήρχε φόβος να νοηθή από τον Τούρκο Διοικητή ότι τα κτίσματα πρόκειται να χρησιμεύσουν ως οχυρά σε περίπτωσι ανάγκης εναντίον των Τούρκων. Ο Μητροπολίτης όμως με την κατηγορία στην οποία είχε προβή, ήτο απαλλαγμένος από κάθε συμμετοχή στο έργο του Οσίου και από κάθε υπόνοια. Έτσι διά να εξασφαλίση την θέσι του (ο Μητροπολίτης) ''παρέδωκεν'' τον Όσιο στον Τούρκο Διοικητή με την καταγγελία.
Τότε ο Τούρκος Διοικητής έστειλε έναν Τούρκο να οδηγήση τον Όσιο ενώπιόν του σε απολογία. Ο Όσιος ήτο έτοιμος να κατέβη, αλλά επειδή η ώρα είχε προχωρήσει, για να μην ταλαιπωρή κυρίως τον Τούρκο μέσα στα βουνά, τον παρακάλεσε να μείνη σ' ένα κελλί, που ως τόσο είχε κτίσει, και κατά το ξημέρωμα να ξεκινήσουν για την Χώρα. Συνέβη τότε το εξής: Ξύπνησε ο Τούρκος και είδε φως μέσα στο δάσος. Μέσα στο φως ήταν λουσμένος, ο ταπεινός Παρθένιος και, καθώς έτσι προσευχόταν, άρχισε να υψώνεται από την γη. Τότε ο Τούρκος γίνηκε έντρομος. Δεν εύρισκε πια δύναμι να μιλήση στον φοβερό εκείνο μοναχό. Έφυγε σαστισμένος πριν ξημερώσει - χωρίς να του ειπή τίποτε.
Ο ΑΓΙΟΣ ΚΤΙΖΕΙ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ
Το γεγονός έγινε γνωστό στον Τούρκο Διοικητή της Χίου. Εκείνος είχε ακούσει πολλά για την πίστι των Χριστιανών - αλλά όχι και σ' αυτό το σημείο. Αμφέβαλε όμως. Έτσι την επομένη μέρα έστειλε δύο Τούρκους στρατιώτας. Ο Όσιος Παρθένιος τους δέχθηκε χαρούμενος γιατι είχε λυπηθή που είχε χάσει τον άλλο Τούρκο την προηγούμενη μέρα. Εκείνοι πήγαν να κοιμηθούν σ' ένα νεόκτιστο κελλί και ο άγιος τράβηξε πάλι για την σπηλιά του. Την νύκτα πάλι βγήκε ο Όσιος για να προσευχηθή. Ξύπνησε ο ένας Τούρκος. Βλέπει μέσα στα πεύκα τον ταπεινό Παρθένιο να ακτινοβολή από θείο φως υψωμένο πάνω από την γη΄ ενώ, όσο πιο θερμά προσευχόταν, τόσο υψώνετο και ξεπερνούσε και τα δένδρα στο ύψος. Έτσι ήταν αρκετή ώρα.
Ξύπνησε και τον άλλο Τούρκο. Τον έβλεπαν και οι δύο εκστατικοί. Μετά ο άγιος τράβηξε για την σπηλιά του. Ο ένας Τούρκος λέει στον άλλο: - Μα μήπως ήτο όνειρο; Ο άλλος απήντησε: - Τότε πως το είδαμε και οι δύο; Τώρα έπρεπε να μιλήσουν με μεγάλη προσοχή στον ''καλόγερο Θεό'', όπως τον ωνόμασαν και όπως τον ενόμιζαν. Έπρεπε να προσέξουν μήπως τον δυσαρεστήσουν και εκείνος τους τιμωρήσει με την θεοδύναμη ευχή Του. Οι Τούρκοι είπαν μεταξύ τους: - ''Αυτός ο καλόγερος έχει την δύναμι του Θεού των Χριστιανών''. Έτσι όταν το πρωί τον πλησίασαν, πρόσεξαν πως του μιλούν. Πάτερ, του είπαν, όταν θέλης να έλθης στον Διοικητή. Όταν δεν θέλης, να μην τύχη και έλθης.
Εμείς χωρίς να θέλης δεν σε παίρνομε. Όχι: είπε ο άγιος, θα έλθω να προσκυνήσω τον Δεσπότη μου και τον Διοικητή μου. Μα και ο Δεσπότης και ο Διοικητής είχαν πληροφορηθή τα γενόμενα. Όταν πήγε στον Δεσπότη να γονατίση, γονάτισε εμπρός του ο Δεσπότης και του ζήτησε να τον συγχωρήση. ''Γιατί - του είπε - σαν Δεσπότης που είμαι, έχω πολλές σκοτούρες στο κεφάλι μου και σαν άνθρωπος πέφτω έξω''. Όχι του είπε ο Όσιος Παρθένιος, ''μέχρι τώρα όσα έκανες είναι όλα καλά και άγια''. Έτσι ο Δεσπότης τον ξαναπροσκύνησε. Αλλά ο ταπεινός Παρθένιος έπεσε και κείνος ενωρίτερα γονατιστός εμπρός στον Δεσπότη και ήτο ο ένας γονατιστός εμπρός στον άλλο.
Μετά ο Δεσπότης τον εβοήθησε ηθικά και υλικά στο υπόλοιπο κτίσιμο του μοναστηριού. Όταν μετά πήγε και στον Τούρκο Διοικητή, εκείνος το θεώρησε ευκαιρία. Αφού τον προσκύνησε και κείνος με τον τρόπο του, τον παρακάλεσε θερμά να πάνε στο σπίτι του που η σύζυγός ήτο παράλυτη καιρό. Να βάλη το χέρι του ο ταπεινός Παρθένιος πάνω της και να γίνη καλά. Γιατι όπου άγγιζε το χέρι του ''ο ουράνιος άνθρωπος και επίγειος άγγελος'', έφευγαν όλες οι αρρώστιες. Του έγινε η χάρι. Ο Όσιος με τους ''χειρουβικούς οφθαλμούς'', όπως λέει ο Άγιος Ισαάκ, ο Σύρος, περίμενε το θαύμα.
''Αδύνατον τον μετά συντριβής και ταπεινώσεως άνευ σημείων παρά Θεού αφεθήναι'', λέει ο ίδιος ο άγιος, ''τάξεως γαρ ευαγγελικής τούτο το έργον'', συμπληρώνει ''τούτον μη ιδής ως σαρκοφόρον''. Μα και ο ιερός Παρθένιος δεν ήτο πια σαρκοφόρος αλλά Θεοφόρος. Δεν πρόλαβε να αποτελειώση τα λόγια της προσευχής Του ο άγιος και η γυναίκα η παράλυτη ένιωσε έναν αέρα δροσερό να περνάη στο κορμί της. Ένα ρίγος ευγνωμοσύνης την διεπέρασε - η παράλυτη γυναίκα σηκώθηκε. Με το θαύμα του Αγίου ζήτησε να γίνη και Χριστιανή. Έτσι ο Άγιος ανενόχλητος πια τελείωσε το μοναστήρι του και ξεπλήρωσε όπως ο Θεός ηυδόκησε το τάμα του και την υπόσχεσί του στην Παναγία, όταν μικρό παιδί της ζήτησε να σώση την μητέρα του.
Εκεί που τότε προσευχήθηκε, εκεί έκτισε το μοναστήρι. Μικρό παιδί υποσχέθηκε στην Παναγία αόριστα ότι θα είναι ευγνώμων, και τώρα γινόταν πράγματι μύστης της Θεοτόκου και της Αγίας Τριάδος λάτρης. Μα που να φανταζόταν ο ίδιος τότε, μικρό παιδί, ότι η υπόσχεσί του θα έφθανε στην εκπλήρωσί της σε τέτοιο σημείο. Το μοναστήρι όταν τελείωσε, το αφιέρωσε στον Άγιο Ευαγγελιστή Μάρκο γιατι εκεί υπήρχαν ερείπια παλαιάς εκκλησίας του Αγίου. Πολλοί ευλαβείς που ήξεραν την αγιότητα του Οσίου, συγκεντρώθηκαν και συνεκρότησαν την αδελφότητα της Μονής.
Οι Τούρκοι που τον είδαν να προσεύχεται πάνω από την γη, η παράλυτη που εθεραπεύθηκε και η αρετή του όλα τραβούσαν κοντά του όλους τους θεοφιλείς της εποχής του. Το μοναστήρι του Αγίου κτίστηκε με πολλούς κόπους και με περισσότερες προσευχές. Το βράδυ οι δαίμονες του γκρέμιζαν ό,τι έκτιζε ''και γινόταν μεγάλη οχλαγοή'', λέει ο λαός. Αλλά ο Άγιος είχε τη δύναμι ''του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού''.
Παρομοίως συνέβη και στον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη. Οι φθονεροί δαίμονες του γκρέμιζαν την νύκτα ό,τι έκτιζε και ο Άγιος Αθανάσιος εντός μιας ημέρας έκτισε έναν μικρό ναό και λειτούργησε την ίδια μέρα με την υπόδειξι της Θεοτόκου. Από τότε οι δαίμονες δεν ξαναπείραξαν στην ανέγερσι της Μονής. Έτσι και πάλι στον Άγ. Παρθένιο ενεφανίσθη η Θεοτόκος και εξεδίωξε τους δαίμονες.
Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου