Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής Γ' Λουκά

''Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπορεύετο ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πόλιν 

καλουμένην Ναΐν· καὶ συν­επορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ 

αὐτοῦ ἱκανοὶ καὶ ὄχλος πολύς. ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ 

τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς 

μονογε­νὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ 

ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ 

Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐ­τῇ· μὴ κλαῖε· 

καὶ προσ­ελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες 

ἔστησαν, καὶ εἶπε· νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι. 

καὶ ἀν­εκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔ­δω­­κεν

αὐτὸν τῇ μη­τρὶ αὐ­­τοῦ. ἔλαβε δὲ ­φό­­­βος πάντας 

καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγον­τες ὅτι προ­φήτης 

μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν 

λαόν αὐτοῦ''.

Το σημερινό ευαγγέλιο μας παρουσιάζει ένα θλιβερό γεγονός. Μία χήρα μητέρα συνοδεύει το νεκρό μονάκριβο παιδί της στον τάφο. Τη νεκρώσιμη πομπή συνάντησε ο Χριστός στην πόλη Ναϊν. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με το πιο βασανιστικό πρόβλημα της ανθρώπινης ύπαρξης, το πρόβλημα του θανάτου.

Στην είσοδο της πόλεως ο Κύριος και η συνοδεία Του συναντά οδυρόμενη μια χήρα μητέρα, που κήδευε το μονάκριβο παιδί της. Την σπλαχνίζεται, την πλησιάζει και της λέει παρηγορητικά: « Μη κλαίε». Μην κλαίς. Πλησιάζει τη σορό και ως εξουσίαν έχων δίνει εντολή στο νεκρό παιδί: «Νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι». Και ο πρώην νεκρός νέος ανασηκώνεται και άρχισε να μιλά. Αυτό είναι ένα δείγμα ότι έχει επιστρέψει στον κόσμο των ζώντων.

Ο Χριστός παραδίδει τον αναστημένο γιο της χήρας, ενώ όσοι παρακολουθούν το γεγονός έλεγαν: «μεγάλος προφήτης εμφανίσθηκε ανάμεσά μας», και «ότι επεσκέψατο ο Θεός τον λαόν αυτού». To γεγονός της ανάστασης του γιού της χήρας της Ναίν το αναφέρει μόνο ο ευαγγελιστής Λουκάς και έχει ως σκοπό να ρίξει φως στο δράμα της ζωής και του θανάτου. Ο θάνατος είναι η κατάλυση της ζωής και μπήκε στον κόσμο μετά την πτώση του ανθρώπου και είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας και της διακοπής των σχέσεών του με τον Θεό που είναι η πηγή της ζωής.

Ο θάνατος πάντα μας δημιουργεί τρομακτικά συναισθήματα και μας αιφνιδιάζει, γιατί είναι κάτι έξω από τη φύση του ανθρώπου. Ο Χριστός δεν έχει καμία σχέση με τον θάνατο, αλλά με τη ζωή και αυτό φαίνεται από τις νεκραναστάσεις του ευαγγελίου και με την δική του Ανάσταση. Ο θάνατος κατανικήθηκε με την παρουσία του Χριστού στον κόσμο και σε καμία περίπτωση δεν είναι η τελική πορεία της ζωής. Και τούτο γιατί έχασε τη δύναμή του.

«Πού σου θάνατε το κέντρον; Ανέστη Χριστός και συ καταβέβλησαι». Και αυτό το διαπιστώνουμε στην περίπτωση της αναστάσεως του νεκρού νέου της Ναίν. Η παρουσία του Χριστού και ο κόσμος που εγκαινιάζει είναι ένας κόσμος φωτός, ζωής και ανάστασης. Εξ άλλου κεντρικό θέμα της Καινής Διαθήκης είναι η ζωή και η ανάσταση και όχι ο θάνατος. Και η ανάσταση δεν είναι μία θεωρητική έννοια, αλλά έχει χαρακτήρα σωτηριολογικό. Ο Χριστός φέρνει την ανάσταση σ’ όλους τους ανθρώπους και έρχεται να κηρύξει για την ανάσταση και να την κάνει πραγματικότητα.

Έτσι το γεγονός του θανάτου από μία γενική θλιβερή και αποτρόπαια πραγματικότητα γίνεται ένα είδους ύπνου, αναγκαίο όμως όπως και σκληρό. Ένα πέρασμα από την προσωρινότητα στην αιωνιότητα. Ο Χριστός είπε στη μητέρα του νεκρού παιδιού της: «Μην κλαίς», όπως είπε και άγγελος στη Μαγδαληνή μπροστά στο κενό μνημείο: «Γύναι, τι κλάιεις;» Τώρα όλα γεμίζουν από φως γιατί η ελπίδα και η χαρά ήρθαν ξανά στον κόσμο. Ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία δακρύων και αδιεξόδων. Δεν αποδέχεται τον θάνατο ως ένα κάτι το φυσικό και τετελεσμένο. Ο αναστημένος Χριστός έρχεται να δώσει χαρά και ζωή στους ανθρώπους που κτυπιούνται από το κεντρί του θανάτου:

«Την Χαράν την εμήν δίδωμι ημίν». Και η ανάσταση γίνεται «ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν» οι άνθρωποι. Αξιοπρόσεκτη είναι η κατακλείδα του σημερινού ευαγγελίου. Η ανάσταση του νεκρού νέου της Ναϊν έγινε γνωστό σ’ όλη τη χώρα από την Γαλιλαία μέχρι την Ιουδαία. Όλοι θαύμασαν και δοξολογούσαν τον Θεό. Και όπως γνωρίζουμε δοξάζει κανείς τον Θεό, όταν νοιώθει χαρούμενος και πληρωμένος. Ε, λοιπόν η ανάσταση μας οδηγεί στο «περισσόν» της ζωής και ο άνθρωπος από βιολογική μονάδα γίνεται ένα όν δοξολογούμενον.

H ανάσταση του νεκρού νέου της Ναϊν σηματοδοτεί μία βαθιά θεολογική σημασία. Ο κόσμος καλείται από τη ζωή της φθοράς και της οδύνης να γίνει κόσμος χαράς και αναστάσιμης ζωής. Ένας κόσμος που θα διαποτίζεται από την παρουσία του Χριστού που φέρνει στον κόσμο το μήνυμα της ανάστασης και της ζωής. Μιας ζωής που θα εκδηλώνεται ως φιλάνθρωπη πράξη απέναντι το συνάνθρωπο όχι από οίκτο ή λύπη, αλλά από το περίσσευμα της καρδιάς.

Οι πιστοί καλούνται ιδιαίτερα σήμερα να πράττουν το αγαθό ως αποτέλεσμα της αναστάσιμης ζωής και το αναστάσιμο πνεύμα να χαρακτηρίζει κατά πάντα και δια πάντα την αναστάσιμη πνευματικότητα τους. Καλή Αναστάσιμη Κυριακή.

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ 

ΕΝΑ ΕΞΑΙΣΙΟ ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ κ. ΣΩΤΗΡΗ ΤΖΟΥΜΑ

''Ιδού πως εόρτασε το ιστορικό ΟΧΙ
ένας Επίσκοπος που …
δεν έχει τα εχέγγυα
που θέλουν οι σύγχρονοι υποκριτές οι οποίοι κρύβουν
την ασχετοσύνη και την ανικανότητα τους πίσω από
τον όρο Αποστολική Διαδοχή!
Ευκαιρία να μας δείξουν όλοι
το πως εόρτασαν και τι έκαναν την επέτειο
του Ιστορικού ΟΧΙ!''.

Όταν η κακότητα και το κόμπλεξ είναι αντιστρόφως ανάλογο από το μπόι μας ….

του Σωτήρη Μ. Τζούμα 

Αίσθηση προκάλεσε πριν μερικές βδομάδες το παράδειγμα του Σεβ. Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Συμεών, ο οποίος φέρθηκε ως καλός Σαμαρείτης, όταν στα όρια της Μητροπόλεώς του τραυματίστηκε σε τροχαίο «αδελφός» του –όπως τον απεκάλεσε- Επίσκοπος των ΓΟΧ.

Εκ διαμέτρου αντίθετος, Επίσκοπος νησιωτικής περιοχής- απέναντι από τα Μικρασιατικά παράλια- ο οποίος αντί να προσανατολίζεται και να παρεμβαίνει με κηρύγματα ενθαρρυντικά, αφυπνιστικά, ενωτικά ως όφειλε, αναλίσκεται σε λογίδρια του… ύψους του, χτυπώντας ανελέητα κληρικούς των ΓΟΧ της περιοχής του. Και δεν επιτίθεται μόνο σε αυτούς. Αλλά και προς τους κληρικούς της Μητροπόλεως του οι οποίοι ούτε να τον ακούσουν δεν θέλουν.

Πήγε του Αγίου Ιακώβου στον ομώνυμο ναό της επαρχίας του και δεν μίλησε για το χάλι μας και για την απουσία της Εκκλησίας από τα προβλήματα του λαού, αλλά θέλησε να βγάλει προς τα έξω τα προσωπικά του απωθημένα. Με πληροφόρησαν αρκετοί εκ του εκκλησιάσματος ότι στην ομιλία που έκανε κατά την λειτουργία, εκτός των άλλων ομίλησε περί Αποστολικής Διαδοχής και κατέληξε στους…. παλαιοημερολογίτες ότι είναι ένα τίποτα, ανίεροι, που στερούνται της Χάριτος του Κυρίου.

Πολύ λυπήθηκα. Και λυπήθηκα φίλοι μου ξέρετε γιατί; Γιατί ο Επίσκοπος αυτός ποιμαίνει έναν λαό που δεν έχει φανατισμούς. Ο προκάτοχος του πέρασε μια ζωή μαζί με τους θρησκευόμενους του νησιού χωρίς να ενοχλήσει και να προσβάλει κανέναν! Αντιθέτως τους ενθάρρυνε να κάνουν την δουλειά τους και να προσφέρουν πάντα με αγάπη στον πάσχοντα συνάνθρωπο. Και έρχεται τώρα αυτός και ταράζει τη ζωή κάποιων ανθρώπων με απαράδεκτο τρόπο.

–Δεν έχουν έγκυρα Μυστήρια είπε, οι παλαιοημερολογίτες! Όλα είναι άκυρα. Μπορεί να έχουν σεβαστούς παπάδες, συνέχισε με ύφος Οικουμενικής Συνόδου, αλλά να μην πηγαίνετε σε αυτούς διότι είναι ανίεροι, δίχως Αποστολική Διαδοχή. Αφού θέλει να παριστάνει τον ξερόλα ο Άγιος γιατί δεν μας λέει για ποιο λόγο υπάρχουν σήμερα και γιατί υπάρχουν οι παλαιοημερολογίτες.

Και αν είναι τόσο τολμηρός και το σηκώνει ο οργανισμός του ας έλθει να κουβεντιάσει μαζί μας τα της Αποστολικής Διαδοχής για να αρχίσει να ψάχνεται για την δική του υπόσταση και κανονικότητα! Τί κάνει αλήθεια την Αποστολική Διαδοχή; Μήπως η σφραγίδα και τα προεδρικά διατάγματα; Κάθε άλλο! Αυτά δεν θα μετρήσουν ενώπιον του Θεού τη μέρα της κρίσεως! Ο Κύριος θα μας ρωτήσει για τα έργα μας και τι αγγίζουν τα δάκτυλά μας! Και αν μπορέσουμε να τα απαντήσουμε άφοβα όλα αυτά τότε μπορούμε να ελπίζουμε!

Ομολογώ πως το συμβάν αυτό στο νησί με στενοχώρησε! Ισως γιατί θυμάμαι έντονα το πως συμπεριφέρθηκε ο Σεβ. Φθιώτιδος στον τραυματισθέντα αδελφό του παλαιού! Η αντιπαραβολή με χαλά! Και λέγω ότι πρόκειται για διαφορά δύο κόσμων, εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους... Και είναι θέμα προς επισήμανση και διδαχή: το πως φέρθηκε ο Φθιώτιδος στον τραυματισμένο και πως ο άλλος ο κοντός, με τα κόμπλεξ και τις αδολεσχίες του προς ανθρώπους του παλαιού της επαρχίας του που δεν τον πείραξαν!

Ένας σοφός και Άγιος Γέροντας, ο π. Θεόφιλος Ζησόπουλος της ΛΥΔΙΑΣ, ο οποίος ανήκει πια στην θριαμβεύουσα Εκκλησία, είχε παλαιομερολογίτες που τον επισκέπτονταν για συζητήσεις, προβληματισμούς και συμβουλές. Αυτός λοιπόν ο Άγιος και ξεχωριστός Γέροντας έλεγε ότι ο Κύριος στην Κρίση «δεν θα ψάχνει στον λαιμό μας αν φέρουμε ταμπελάκι με το (νούμερο) 13 ή όχι. Θα ρωτήσει αν ποιήσαμε έλεος, αν δείξαμε αγάπη, αν συμπαρασταθήκαμε στους αδελφούς μας που πάσχουν…». Αλλά πρέπει να έχεις ήθος για να τα λες αυτά! Και ασφαλώς να μην είσαι υποκριτής!

Λύσαμε βλέπετε όλα τα άλλα θέματα στην Εκκλησία μας και επιλέξαμε την κατάλληλη εποχή (sic) για να επιτεθούμε στους Επισκόπους των ΓΟΧ, πολλοί εκ των οποίων αγωνιούν και αγωνίζονται με θάρρος και ομολογιακό φρόνημα για το ποίμνιό τους. Και κάνουν πράγματα που δεν κάνουν οι Ιεράρχες της επισήμου Εκκλησίας, οι οποίοι φόρεσαν τις μάσκες, έκρυψαν τα πρόσωπα και κάθισαν στην άκρη για να …μην φαίνονται! Είναι προτιμότερο κάποιοι Επίσκοποι να σταματήσουν τις αδολεσχίες και τα επιθετικά φληναφήματα γιατί το μόνο που θα επιτύχουν είναι να απομακρύνουν τους πιστούς και να τους οδηγήσουν σε άλλες ποίμνες.

Ας αποφασίσουν να κηρύξουν μετάνοια, ως ποτέ «τη Νινευί», ας καταναλίσκουν την φαιά τους ουσία στην εφαρμογή του θελήματος του Θεού και ας στρέψουν τα βέλη τους εναντίον των εχθρών της αμωμήτου πίστεώς μας και προς κάποιους εθνομηδενιστές και πατριδοκάπηλους, που αποφάσισαν τον αφανισμό της Ελλάδας. Αλλά ο Θεός δεν θα τους κάνει χάρη!

Κάναμε έναν Χριστιανισμό στα μέτρα μας. Καλός ο Χριστός όταν χορταίνει τους πέντε χιλιάδες… Καλός ο Χριστός όταν θεραπεύει τους “κακώς έχοντας”… Καλός ο Χριστός όταν μας χαρίζει το θαύμα…!Καλός ο Χριστός μας όταν μας δίνει αυτό που ζητάμε. Αλλά “εισάγει κενά δαιμόνια” και είναι “άδικος Θεός” όταν παίρνει το φραγγέλιο, όταν ζητάει συγκυριναίους, όταν μας κερνάει από το ποτήριό Του, όταν παιδαγωγεί…!

Ιδού πως εόρτασε το ιστορικό ΟΧΙ ένας Επίσκοπος που …δεν έχει τα εχέγγυα που θέλουν οι σύγχρονοι υποκριτές οι οποίοι κρύβουν την ασχετοσύνη και την ανικανότητα τους πίσω από τον όρο Αποστολική Διαδοχή! Ευκαιρία να μας δείξουν όλοι το πως εόρτασαν και τι έκαναν την επέτειο του Ιστορικού ΟΧΙ!

Ιστολόγιο ''ΕΞΑΨΑΛΜΟΣ''

''Η ΑΣΚΗΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ''. 20 ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟΥΣ ΑΣΚΗΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

''Μπορεί να λυγίζουμε σαν άνθρωποι.
Ο Θεός δεν μετράει την πτώση,
όσο την ανόρθωση
και τον αγώνα για την κατάκτηση της
αρετής. Ακόμη στους πειρασμούς νοιώθουμε
ότι χωρίς τη βοήθεια του Θεού δεν μπορούμε
να κάνουμε τίποτε.
 Αν αφήση ελεύθερο
τον σατανά ο Θεός, τότε η θέση μας θα είναι
τραγική''.

Μέρος 6ον

Στις θλίψεις και στις δύσκολες καταστάσεις που θ' αντιμετωπίσουμε χρειάζεται υπομονή. Άλλος τρόπος αντιμετωπίσεως δεν υπάρχει. Η υπομονή διώχνει την πικρία των αμαρτιών. Στους πειρασμούς χρειάζεται αντίσταση. Δεν πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε με απραξία και ακηδία. Όταν ανοίξουμε τις πόρτες της ψυχής μας, τότε θα μπει μέσα η σύγχηση, η ταραχή, η βλασφημία, η μεμψιμοιρία, οι διεστραμμένοι λογισμοί και τόσα άλλα κακά που βλάπτουν την ψυχή μας. Και η αιτία αυτών των κακών είναι η αμέλειά μας.

Για να θεραπευθούμε από τις αρρώστειες αυτές χρειάζεται ταπείνωση. Χωρίς την ταπείνωση οι πειρασμοί θα έρχονται μεγαλύτεροι και σφοδρότεροι. Αυτή είναι η αλήθεια. Προσπάθησε ν' αποκτήσεις την ταπεινοφροσύνη και θα σ' ελεήσει ο Θεός. Ανάλογα με την ταπείνωση στέλνει ο Θεός και την υπομονή. Και με την υπομονή γίνεται πιο ελαφρύ το βάρος των θλίψεων και των συμφορών. 

Τότε το Πνεύμα το Άγιο θα κατοικήσει στην καρδιά σου. Ο Θεός, που είναι όλος αγάπη, δεν διώχνει αμέσως τους πειρασμούς, γιατι γνωρίζει ότι αυτό δεν είναι για το ψυχικό μας συμφέρον, αλλά δείχνει την υπομονή και μ' αυτήν έρχονται όλα τα καλά. Ένοχοι ενώπιον του Θεού είμαστε όταν υποχωρούμε στους πειρασμούς, και όχι όταν μας προσβάλλουν. Η προσβολή των πειρασμών θα γίνει οπωσδήποτε γιατι έτσι θα δοκιμασθούμε.

Εμείς όμως δεν πρέπει να τους δεχόμαστε για να μη μολύνεται η ψυχή μας. Οι άγιοι υπομένοντας τους πειρασμούς έφτασαν σε μεγάλα έργα αρετής. Η δοκιμασία κάνει τον άνθρωπο δυνατό και ξεκαθαρίζονται μέσα του το καλό από το κακό. Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος: Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να μας δοκιμάσει ο Θεός; Γιατί ο Θεός επιτρέπει να υποφέρουν τα παιδιά του; 

Ο Θεός όρισε έτσι, γιατι αν δεν δοκιμάσει κανείς το κακό, δεν θα αισθανθεί ποτέ την γλυκήτητα του καλού. Μπορεί να λυγίζουμε σαν άνθρωποι. Ο Θεός δεν μετράει την πτώση, όσο την ανόρθωση και τον αγώνα για την κατάκτηση της αρετής. Ακόμη στους πειρασμούς νοιώθουμε ότι χωρίς τη βοήθεια του Θεού δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε. Αν αφήση ελεύθερο τον σατανά ο Θεός, τότε η θέση μας θα είναι τραγική.

Του επιτρέπει τόσο μόνο να επέμβει, όσο ορίζει Εκείνος, που είναι ο παιδαγωγός της ψυχής μας. Αυτοί που προσχώρησαν στην αρετή φυλάχτηκαν από τη θεία δύναμη και έδιωξαν από την ψυχή τους τα καταστρεπτικά πάθη. Ο απόστολος Παύλος αναφέρει ότι επέτρεψε ο Θεός να έχει σοβαρό πειρασμό, για να μην υπερηφανεύεται. Του δόθηκε ''σκόλοψ τη σαρκί, ίνα μη υπεραίρεται''. Ακόμη από τους πειρασμούς αποκτά κανείς και πίστη.

Ο πειρασμός ωφελεί τον άνθρωπο. Οι αγωνιστές πειράζονται περισσότερο όταν αυξήσουν τον πνευματικό τους πλούτο. Με τους πειρασμούς αυτοί που κοιμούνται ξυπνάνε και αυτοί που είναι μακρυά από τον Θεό τον πλησιάζουν πιο πολύ. Ο άνθρωπος που δεν αγωνίζεται, δεν δέχεται τον πλούτο της βοήθειας του Θεού.

Γι' αυτό ο Θεός πειράζει και βασανίζει πρώτα τους δούλους Του και αφού υπομείνουν καρτερικά τους πειρασμούς, μετά τους δίνει την αμοιβή. Ας δοξάζουμε τον Θεό που μας δίνει φάρμακα, ώστε μετά απ' αυτά να μας έρθει η ψυχική υγεία και η παρηγοριά. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην κουράζεται και να μην δυσανασχετεί την ώρα του πειρασμού.

Κι αυτοί οι άγιοι που θαυμάζουμε, αντιμετώπισαν τεράστιες εσωτερικές δυσκολίες, αλλά δεν άφησαν τον αγώνα. Χωρίς το φάρμακο των πειρασμών δεν μπορεί να γιατρευτεί κανείς. Όμως το να υπομένουμε τους πειρασμούς δεν εξαρτάται μόνο από τη δική μας προσπάθεια, αλλά και από τη θεία βοήθεια. Λοιπόν, αν υπομένουμε με καρτερία τους πειρασμούς ο Θεός δεν θα μας εγκαταλείψει και θα μας στείλει τη βοήθειά Του, ώστε να προκόψουμε στην αρετή και να ενωθούμε μαζί Του.

Η σάρκα, εχθρός της ψυχής

Γνώριζε, ότι σφοδροί λογισμοί και σαρκικοί λογισμοί πειρασμοί θα σε πολεμούν, για να μολύνουν το σώμα σου και την ψυχή σου. Για να νικήσεις το πάθος αυτό πρέπει να αποφεύγεις συστηματικά τις κοσμικές συναναστροφές. Μη ξεχνάς ότι η φύση μας έχει μέσα της την ορμή για τεκνογονία, που φουντώνει από την απρόσεκτη συμπεριφορά μας με τις γυναίκες.

Άλλη ζημιά προκαλούν στην ψυχή οι πειρασμοί που έρχονται από πράγματα που βρίσκονται μακρυά μας, και άλλη, πολύ σοβαρότερη βλάβη προξενούν στην ψυχή μας οι λογισμοί που μας έρχονται όταν ο πειρασμός είναι κοντά μας. Όταν η φωτιά είναι μακρυά δεν μας βλάπτει πολύ, όταν όμως είναι κοντά, τότε η ζημιά είναι σίγουρη. Όπως το λάδι τρέφει το φως του λυχναριού, έτσι και οι σαρκικές επιθυμίες τρέφουν τα πάθη.

Για να κρατήσουμε το σώμα μας καθαρό από τους σαρκικούς λογισμούς, πρέπει να προσέχουμε πολύ τα ερεθίσματα. Γιατι δεν βλάπτει η ροπή για την τεκνογονία, που έβαλε ο Θεός στον άνθρωπο, αλλά η εκτροπή. Τη ροπή όμως αυτή ο άνθρωπος πρέπει να τη δαμάζει και να την οδηγεί στο καλό. Γιατι αν αφήνει τον εαυτό του χωρίς χαλινάρι, τότε θα καταντήσει χειρότερος κι από τα άλογα ζώα.

Ο Θεός τα έκαμε όλα ''καλά λίαν'', αλλά ο άνθρωπος ξέφυγε από τον σωστό δρόμο και άφησε το σώμα του ελεύθερο να ικανοποιείται όπως εκείνο θέλει, και όχι όπως προστάζει το θέλημα του Θεού. Οι φυσικές κινήσεις του σώματος δεν πρέπει να μας βγάζουν από τον σωστό δρόμο ούτε να μας εμποδίζουν στην σωφροσύνη. Τα ποτά, τα πολλά φαγητά και η απρόσεκτη συναναστροφή με γυναίκες ανάβουν τη φλόγα των κακών επιθυμιών και το σώμα αγριεύει, χάνοντας τη φυσική του ημερότητα και απλότητα.

Πολλές φορές νομίζουμε ότι με την άσκηση και την προσευχή έχουμε φτάσει σε υψηλά μέτρα αρετής. Τότε ακριβώς επιτρέπει ο Θεός τους σαρκικούς πειρασμούς για να ταπεινωθούμε. Χρειάζεται βία, γιατι η σάρκα δεν υποτάσσεται εύκολα. Ο αγώνας είναι δύσκολος, αλλά με τη βοήθεια του Κυρίου θα νικήσουμε.

Ο κόπος και ο αγώνας μας, ο σκληρός και δύσκολος, θα αμειφθεί από τον Θεό. Οι θλίψεις και οι στενοχώριες θανατώνουν τα σαρκικά πάθη. Το σώμα μας, όπως και η ψυχή μας, δεν είναι αμαρτωλά, αλλά οι κακές επιθυμίες και οι σαρκικοί λογισμοί τα μολύνουν. Η άσκηση, η ταλαιπωρία του σώματος και η προσευχή βοηθούν στην πνευματική ανύψωση.

Όταν περιφρονούμε τις θλίψεις και τις στενοχώριες, που επιτρέπει ο Θεός για την τελειοποίησή μας, είναι σαν να περιφρονούμε τις εντολές του Θεού. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αρετή ανθίζει μέσα μας σαν λουλούδι μόνο με τις θλίψεις και τους σωματικούς κόπους. Όσο περισσότερο αγαπάμε την ανάπαυση, τόσο περισσότερο δίνουμε τόπο στα πάθη.

Γιατι όταν ταλαιπωρείται το σώμα με κόπους και με θλίψεις, οι πονηροί λογισμοί υποχωρούν. Όταν ο άνθρωπος θυμάται τις αμαρτίες του και μετανοεί γι' αυτές, τότε ο Θεός προνοεί γι' αυτόν και του αυξάνει την αρετή. Όσο περισσότερο κανείς βιάζει τον εαυτό του, τόσο περισσότερο ο Θεός τον ευλογεί, χαρίζοντας σ' αυτόν τη χαρά της αρετής. Κάθε χαρά που δεν προέρχεται από την αρετή, τροφοδοτεί τα πάθη της σάρκας.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου

''Η Άσκηση στη Ζωή μας'' 

Είκοσι κείμενα για την Ορθόδοξη Πνευματική Ζωή 

βασισμένα στους Ασκητικούς Λόγους του Αββά Ισαάκ του Σύρου, 

έκδοση της Ι. Μ. Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής, 2006, σελ. 26 - 32.

ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ: ''Η ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ Η ΡΩΣΙΔΑ, Η ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗ'' (ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΝ))

''Η Μακαρία Ξένη
άρχισε να εξασθενή αξιοσημείωτα.
Πήγε τότε να επισκέπτεται όλους τους γνωστούς
της και να τους αποχαιρετά, λέγοντας ότι
''ετοιμαζόταν για έναν μακρυνό δρόμο''.
Μετά δεν ξαναφάνηκε πλέον.
Ευρέθη στο Κοιμητήριο, καθισμένη κάτω από
ένα δένδρο να έχη κοιμηθή εν Κυρίω!...
Το πολυπαθές αγιασμένο σκήνωμά της
ετάφη στο Κοιμητήριο του Σμολένσκ''. 

(Σ υ ν έ χ ε ι α  α π ό  τ ο  π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο)

Ο θάνατος του Ιβάν ΣΤ' Αντώνοβιτς

Η Βασίλισσα Άννα Ιβανόβνα επιθυμούσε να απομονώση την μεταβίβασι του Ρωσικού θρόνου στην αυτοκρατορική οικογένεια από την πλευρά του πατέρα της. Κάλεσε λοιπόν την ανεψιά της Άννα Λεοπολντόβνα, την υπάνδρευσε με τον Πρίγκιπα Αντώνιο Ούρλιχ και όταν γεννήθηκε ένας γυιος από τον γάμο αυτό, η Αυτοκράτειρα Άννα τον ανεκήρυξε υποψήφιο του θρόνου της.

Το 1740, μετά τον θάνατο της Άννας Ιβανόβνα, ο Ιβάν ΣΤ' Αντώνοβιτς στέφθηκε Αυτοκράτορας. Ένα χρόνο αργότερα (24 και 25 Νοεμβρίου 1741) έλαβε χώρα ένα πραξικόπημα, ο Ιβάν εκδιώχθηκε από την θέσι του και η Ελισάβετ Πετρόβνα, κόρη του Πέτρου Α', ανακηρύχθηκε Αυτοκράτειρα.

Ο δυστυχής Ιβάν Αντώνοβιτς φυλακίσθηκε στο Φρούριο του Σλουσσελμπούργκ και οι γονείς του εξορίστηκαν στο Χολμογκορί, όπου τελικά και απέθαναν. Ο άτυχος Ιβάν έλειωσε μέσα στην φυλακή επί εικοσιτρία (23) χρόνια. Το 1764, ενώ βασίλευε η Αικατερίνη Β', ένας Αξιωματικός, ονόματι Μιροβίτς, της φρουράς του Σλουσσελμπούργκ επεχείρησε την απελευθέρωσι του Ιβάν και την αποκατάστασί του στον θρόνο. Η προσπάθεια απέτυχε και ο Ιβάν Αντώνοβιτς σκοτώθηκε.

Τρεις εβδομάδες πριν το δυσάρεστο αυτό γεγονός η οσία Ξένη άρχισε να κλαίη πικρά κάθε πρωί και βράδυ. Όποιος την έβλεπε νόμιζε ότι κάποιος την είχε προσβάλει. Όταν της ζητούσαν εξηγήσεις, απαντούσε απλά: ''Υπάρχει αίμα, υπάρχει αίμα! Υπάρχει ένα ποτάμι αίμα εκεί!...'', και συνέχιζε να κλαίη περισσότερο.

Κανείς δεν ημπορούσε να καταλάβη τι ήταν αυτό που είχε ταράξει την τόσο ήρεμη και καλοπροαίρετη Ξένη, αλλά και το νόημα των μυστηριωδών τρομακτικών λόγων της. Όταν όμως τρεις εβδομάδες αργότερα απλώθηκε η είδησις του τραγικού θανάτου του Ιβάν Αντώνοβιτς σ' όλη την Αγία Πετρούπολι, εννόησαν την πρόρρησι της Μακαρίας. 

<<Τους δοξάζοντάς με δοξάσω>>

Αυτά τα ολίγα γνωρίζουμε για την ευλογημένη δούλη του Θεού Ξένη, η οποία έζησε πράγματι ως ξένη σ' αυτή την ζωή και τώρα φιλοξενείται στους ουρανίους θαλάμους και απολαμβάνει την αιώνια ανάπαυσι και μακαριότητα. Τους πολλούς άθλους της έκρυψε από τους ανθρώπους αλλά ο Κύριός μας, ενώπιον του Οποίου έκαιγε λαμπάδα και κανδήλα ακοίμητη σ' όλη την επίγεια ζωή της, την εδόξασε μετά θάνατον απερίγραπτα.

Η Οσία, μετά από περιπλανήσεις και αγώνες, σαρανταπέντε (45) χρόνων, εκοιμήθη σε ηλικία εβδομηνταένα (71) χρόνων γύρω στα 1796 - 1806 με τον εξής θαυμαστό τρόπο. Η Μακαρία Ξένη άρχισε να εξασθενή αξιοσημείωτα. Πήγε τότε να επισκέπτεται όλους τους γνωστούς της και να τους αποχαιρετά, λέγοντας ότι ''ετοιμαζόταν για έναν μακρυνό δρόμο''. Μετά δεν ξαναφάνηκε πλέον.

Ευρέθη στο Κοιμητήριο, καθισμένη κάτω από ένα δένδρο να έχη κοιμηθή εν Κυρίω!... Το πολυπαθές αγιασμένο σκήνωμά της ετάφη στο Κοιμητήριο του Σμολένσκ. Ένα μεγάλο πλήθος πιστών ερχόταν καθημερινώς για να προσκυνήση και να ζητήση την βοήθεια του Θεού διά των πρεσβειών της. Εγίνοντο θαύματα και το προσκύνημα μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Κάθε προσκυνητής ήθελε να πάρη κάτι από τον τάφο της, λίγο χώμα, ένα χαλικάκι. Έτσι κάθε τόσο ο τάφος της καταστρεφόταν και έπρεπε να τον ξαναφτιάξουν. 

Απεφασίσθη τελικά να τον σκεπάσουν με μια μαρμάρινη πλάκα. Οι πιστοί όμως, έσπασαν την πλάκα και διαμοιράσθηκαν τα κομματάκια. Μια δεύτερη πλάκα είχε κι αυτή την ίδια τύχη. Αρχικώς οι προσκυνηταί άφηναν χρήματα στο μνήμα της, τα οποία έπαιρναν οι φτωχοί. Μετά όμως τα μάζευαν σ' ένα κουτί και με το ποσόν που μαζεύτηκε, έκτισαν ένα παρεκκλήσι επί του τάφου. Είχε δύο μικρά παράθυρα, προς την ανατολή ένα εικονοστάσι (τέμπλο) και δυτικά μια κιγκλιδωτή πόρτα, πάνω από την οποία υπήρχε η επιηγραφή: ''Δούλη του Θεού Ξένη''.

Στην νέα πλάκα που τοποθετήθηκε επάνω στον τάφο χαράχθηκε η επιγραφή που αναφέραμε στην αρχή του Βίου. Αργότερα επειδή ο κόσμος που ερχόταν αυξανόταν συνεχώς, αναγκάσθηκαν να προσθέσουν μια γαλαρία, όπου Ιερείς όλη την ημέρα εκ περιτροπής έκαναν Μνημόσυνα (Παννυχίδες) στην οσία Ξένη, για όσους προσκυνητάς το ζητούσαν.

Οι Ρώσοι Ορθόδοξοι έχουν συνήθεια να κάνουν Μνημόσυνα (Παννυχίδες) στους Αγίους τους οποίους τιμούν μεν, αλλά δεν έχουν ακόμη ανακηρυχθή επισήμως από την Σύνοδο της Ιεραρχίας. Διά των Μνημοσύνων αυτών προσευχόμεθα υπέρ των κεκοιμημένων Αγίων και εκείνοι πρεσβεύουν για μας από την κατάστασι της μακαριότητος, την οποία απολαμβάνουν μέσα στο φως της τρισηλίου Θεότητος.

Έτσι τονίζεται ιδιαιτέρως και γίνεται ασθητότερη η μεγάλη αλήθεια που διδάσκει η αγία μας Εκκλησία, ότι όλοι μαζί, ζώντες και τεθνεώτες, αποτελούμε το μυστικό Σώμα του Χριστού και επικοινωνούμε εν Χριστώ οι επί γης με τους εν ουρανώ αδελφούς μας.

Η ευλάβεια των πιστών προς την οσία Ξένη στον αιώνα μας

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, ότι μετά την επικράτησι του Κομμουνισμού στην Ρωσία και παρ' όλη την ωργανωμένη αθεϊστική προπαγάνδα, δεν ανεχαιτίσθη η ευλάβεια προς την αγία Ξένη και πολλοί προσκυνηταί εξακολούθησαν να πηγαίνουν στην πηγή αυτή των χαρίτων, το μνήμα της Οσίας, για να εύρουν λύσι των προβλημάτων τους και να απαλύνουν τον πόνο τους.

Ένας από τους τελευταίους πρόσφυγες, που άφησε την Ρωσία κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου θυμάται: ''Το παρεκκλησάκι της Μακαρίας στο Κοιμητήριο του Σμολένσκ στο Λένιγκραντ (Αγία Πετρούπολι) κλείσθηκε στα 1930 - 1940, αλλά μπορούσε κανείς πάντοτε να ιδή ανθρώπους γονατισμένους και προσευχομένους μπροστά στην κλειδωμένη πόρτα. Στους τοίχους ήσαν γραμμένα: ''Μακαρία Ξένη, βοήθησε να έλθη ειρήνη στις υποθέσεις της οικογενείας μου''.

''Προσευχήθηκα να με βοηθήση να βρω δουλειά και θαυματουργικά βρήκα μια θέσι την ίδια ημέρα. Αυτή ήταν η τελευταία μου προσευχή εκεί το 1937. Το 1941 ξαναεπισκέφθηκα το Εκκλησάκι, ήταν η τελευταία μου επίσκεψις, και ως συνήθως ήταν περικυκλωμένο από πλήθος προσκυνητών''.

Στην δεκαετία του 1960 είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι ο Σοβιετικός Τύπος επέτρεψε να κυκλοφορήσουν άρθρα, που ωμιλούσαν για το ρεύμα των προσκυνητών στο Εκκλησάκι της οσίας Ξένης και συζητούσαν τρόπους καταστροφής της ''λατρείας'' (cult) της Αγίας. Έτσι αυτά τα άρθρα μαρτυρούν για την ευλάβεια των κατοίκων του Λένινγκραντ στις ημέρες μας, προς την δούλη του Θεού Ξένη.

Για παράδειγμα αναφέρουμε δύο δημοσιεύματα. Ένα άρθρο στο ''Επιστήμη και Θρησκεία'' (''Nauka Religiya'') (ΝΟ. 4, 1961) αναφέρει ότι το παρεκκλήσι είναι πάντοτε γεμάτο από προσκυνητάς, που αφήνουν σημειώματα στην Μακαρία Ξένη. Το άρθρο συνοδεύεται και από φωτογραφία που δείχνει τους πιστούς να φιλούν τους τοίχους του Ναίσκου. Αυτό το άρθρο επιπλήττει την Σοβιετική Νεολαία, επειδή αυτή καταφεύγει στην Αγία και ζητεί βοήθεια για επιτυχία στις εξετάσεις, στις υποτροφίες και για άλλα προσωπικά προβλήματα!

Η ''Αλήθεια του Λένινγκραντ'' (Leningradskaya Pravda'') της 26ης Νοεμβρίου 1964 αναφέρει το κλείσιμο του παρεκκλησίου στο μνήμα της Μακαρίας Ξένης και την μετατροπή του σε εργαστήριο! Εν τούτοις η εφημερίδα πάλι μαρτυρεί, η ''λατρεία'' (cult) της Αγίας συνεχίζεται!... Το κοιμητήριο του Σμολένσκ στην Αγία Πετρούπολι τώρα ευρίσκεται σε αθλία κατάστασι, όπως παραστατικά το περιέγραψε ένας σπουδαστής του Πανεπιστημίου του Λένινγκραντ, ο Βλαδίμηρος Γ. Ντερουντζίν.

Τα μνήματα είναι ρημαγμένα. Σχεδόν όλοι οι Σταυροί είναι σπασμένοι ή κατεστραμμένοι και μερικά μνήματα είναι χωρίς σταυρό. Για χρόνια τώρα ομάδες της Κομμουνιστικής Νεολαίας (Komsomol) επιτίθενται στους Σταυρούς για να τους σπάσουν ή καταστρέψουν. Μέσα στο Κοιμητήριο είναι ο Ναός της Παναγίας του Σμολένσκ. Το εκκλησάκι της αγίας Ξένης είναι ξεχωριστό από τον Ναό της Παναγίας. 

Όπως γράφει ο Βλαδίμηρος Μαλσένκο, ''γύρω στο 1963 οι Σοβιετικές Αρχές έκλεισαν το παρεκκλήσι της οσίας Ξένης και το μετέτρεψαν σε εργαστήριο γλυπτικής. Το μνημείο, τα περιεχόμενα του παρεκκλησίου και η ταφόπετρα με τις θρησκευτικές γραφές για την Ευλογημένη Ξένη αφαιρέθηκαν από αυτό. Παρ' όλα αυτά οι πιστοί ακόμη έρχονται στο πρώην εκκλησάκι της Μακαρίας. Κάνουν το σημείο του Σταυρού και προσεύχονται. Βάζουν στα χάσματα της πόρτας και των παραθύρων σημειώματα, στα οποία έχουν γράψει διάφορα αιτήματα.

Στην αρχή οι πιστοί βαθειά λυπήθηκαν και φέρθηκαν με θυμό, ακόμη και πέταξαν τις επιγραφές για τα λυπτά από το παρεκκλήσι. Μερικοί μπήκαν στο εργαστήριο, κάθισαν στο πάτωμα και έψαλαν ύμνους προς τιμήν της Ξένης, ''της διά Χριστόν σαλής''. Οι πιστοί συνεχίζουν και σήμερα να πηγαίνουν στην Μακαρία Ξένη για βοήθεια, και όχι μόνον οι ηλικιωμένοι, όπως λένε οι Σοβιετικές Αρχές, αλλά ακόμη και οι νέοι Σπουδαστές.

Να μια τυπική προσευχή από αυτές που γράφονται στα χαρτάκια από τους νέους σπουδαστές της Σοβιετικής εποχής: ''Ω αγαπητή Μακαρία, ερχόμεθα προς Σε και Σου ζητάμε να μας βοηθήσης στην ζωή μας, να μας καθοδηγήσης στον σωστό δρόμο και να μας δώσης καλύ τύχη. Ποτέ δεν θα σε λησμονήσουμε. (Υπογράφοντες): Βέρα, Ζήνα, Ζώρα''. 

Στις ημέρες μας συναντάμε γυναίκες που έταξαν να κάνουν ένα προσκύνημα στο παρεκκλήσι και να εκπληρώσουν ένα δύσκολο κατόρθωμα προσευχής εκεί. Φέρνουν ένα κερί, το στερεώνουν σε μια προεξοχή του τοίχου του πρώην παρεκκλησίου, το ανάβουν και κατόπιν, μένουν υπομονετικά μέχρι να καή τελείως. Προσκυνητές συχνά μαζεύονται στο εκκλησάκι και ψάλλουν ύμνους και παρακλήσεις στην Ευλογημένη Ξένη, άλλοτε όρθιοι και άλλοτε γονατιστοί. Αυτό το κάνουν σ' όλες τις εποχές του έτους''.

Καθώς γράφει ο προανεφερθείς Βλαδίμηρος Γ. Ντερουτζίν, σπουδαστής στο Λένινγκραντ, ''δεν είναι γνωστό αν τα λείψανα της Ευλογημένης Ξένης είναι ακόμη εκεί ή τα έκλεψαν οι Σοβιετικοί. Αλλά το σφραγισμένο παρεκκλήσι χωρίς σταυρούς ή παράθυρα δεν ενοχλεί καθόλου τους πιστούς.

Όλο τον χρόνο έρχονται στο εκκλησάκι, το στολίζουν με λουλούδια, τα οποία είναι ακριβά στο Λένινγκραντ, και ιτιές και μετά για πολύ ώρα και με θερμότητα, σχεδόν πάντα με δάκρυα, προσεύχονται μπροστά του κάνοντας πολλές φορές τον σταυρό τους και υποκλινόμενοι. Και μερικές φορές, αν αρκετοί πιστοί μαζευτούν, διαβάζουν ή ψάλλουν απαλά προσευχές''.

(Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι)

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Εκ του βιβλίου του αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α'

''Η Οσία Ξένη η Ρωσίδα, η διά Χριστόν Σαλή'', 

έκδοση Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης, Φυλής Αττικής, 

1993, σελ. 36-43.

Από τις αναρτήσεις έχουν απαλειφτεί οι σχετικές παραπομπές του βιβλίου 

-με ευθύνη του επιμελητή του ιστολογίου- 

προκειμένου το κείμενο να καταστεί περισσότερο στρωτό και ευανάγνωστο.

''ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΝΑΣΛΙΜΗΣ (1910-1973) ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ'' (ΜΕΡΟΣ 11ον)

 

Το βιογραφικό βιβλίο του θεοφιλεστάτου Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, υπό τον τίτλο ''ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΝΑΣΛΙΜΗΣ (1910-1973) ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ'' Τόμος Α', αναφέρεται σε μία μεγάλη, πνευματική προσωπικότητα των καιρών μας, που κόσμισε θεάρεστα το Κίνημα των Γνησίων Ορθοδόξων από το 1924, έως σήμερα.

Επιλέξαμε -αποσπασματικά και μόνο- να μεταφέρουμε κάποιες παραθέσεις του βιβλίου, προς πνευματική ωφέλεια ημών και των αναγνωστών μας, χωρίς να αλλοιώνεται ή και να παρερμηνεύεται ο σκοπός και το πνεύμα του συγγράμματος. Αντί ημετέρων σχολίων, καταγράφουμε από τον πρόλογο της έκδοσης, τα λόγια του κ. Ιωάννη Πολέμη, καθηγητή Βυζαντινής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, που μας εισάγει στην ορθόδοξη πνευματικότητα του σύγχρονου αυτού ομολογητή της Εκκλησίας μας.

''Στην εκατόχρονη μαρτυρική πορεία του το Κίνημα των Γνησίων Ορθοδόξων δεν αναζωογόνησε μόνο το τοπίο της καθόλου ορθοδοξίας, τόσο στην χώρα μας όσο και στην αλλοδαπή, αλλά ανέδειξε και μαρτυρικές και ομολογιακές μορφές, εφάμιλλες των παλαιών πατέρων, που αγωνίσθηκαν τον αγώνα τον καλό υπέρ της πατρώας πίστεως. Ανάμεσά τους αναμφίβολα ξεχωρίζει ο Μαγνησίας Χρυσόστομος, του οποίου την βιογράφηση ανέλαβε με ζήλο και ευσυνειδησία ο θεοφιλέστατος επίσκοπος ΓΟΧ Γαρδικίου κ. Κλήμης.

Πρόκειται για μία απόλυτα τεκμηριωμένη και αξιόπιστη εργασία, η οποία με γλαφυρότητα αποτυπώνει τον βίο ενός ομολογητού των ημερών μας. Σε κάθε σελίδα του βιβλίου ο αναγνώστης μπορεί να οσφρανθεί το πολύτιμο μύρο της αγίας πίστεώς μας, το οποίο τόσο γενναιόδωρα σκόρπισε στο πέρασμά του από την εφήμερη τούτη ζωή ο Χρυσόστομος Νασλίμης.

Ο θεοφιλέστατος Γαρδικίου προβάλλει τον ταπεινό ομολογητή επίσκοπο Μαγνησίας ως πρότυπο αγωνιστού και για τις ημέρες μας και για τους σκοτεινούς καιρούς που έρχονται. Είθε ο Κύριος να τον αξιώσει να μας δώσει σύντομα και τον δεύτερο τόμο της βιογραφίας αυτής, η οποία ίσως λειτουργήσει και ως παρότρυνση σε άλλους ερευνητές να καταγράψουν την αγία βιοτή και άλλων μορφών της αγωνιζομένης ορθοδοξίας.

Κάποιοι πρέπει να διασώσουν όποια στοιχεία υπάρχουν ακόμη για τον παπα-Γιάννη Φλώρο, τον παπα-Ευγένιο Λεμονή, τον Κυκλάδων Παρθένιο, τον Φυλής Κυπριανό και τόσους άλλους. Έτσι θα δημιουργηθεί σταδιακά ο νέος Συναξαριστής της πραγματικής ορθοδοξίας και της γνήσιας αγιότητος στον ταραγμένο εικοστό αιώνα''.

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ

''...Όμως δεν σκοπεύουμε να παρακολουθήσουμε λεπτομερώς την συνέχεια της ιστορίας, ει μη μόνον εν σχέσει προς το πρόσωπο του βιογραφουμένου μας π. Χρυσοστόμου Νασλίμη. Αυτός δεν φάνηκε να λαμβάνει ενεργό μέρος στην προκληθείσα τότε κατάσταση. Παρά, διακατεχόμενος από υψηλό εκκλησιαστικό φρόνημα, από ωριμότητα, ευρύτητα και ολοκληρωμένη παιδεία, παρέμεινε προσκολλημένος με εμπιστοσύνη στους Αρχιερείς του Δημητριάδος Γερμανό και πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο, με τους οποίους ως άνθρωπος και Κληρικός μετριοπαθής και συνετός συμφωνούσε, κατανοούσε το πνεύμα τους και παρέμεινε στην υπακοή και διάθεσή τους.

Μόνον αργότερα, μετά το 1948, αναμίχθηκε στην διαμάχη με τους Παρασυναγώγους και Σχισματικούς του Βρεσθένης Ματθαίου, ως υπερασπιστής της Κανονικής τάξεως της Εκκλησίας, γεγονός περί του οποίου θα αναφερθούμε εκτενώς σε ιδιαίτερο Κεφάλαιο παρακατιόντες.

Η μόνη του απώλεια ήταν, ότι στερήθηκε του μέχρις εκείνης της στιγμής Πνευματικού του πατρός, του Αρχιμ. Ακακίου Παππά του Αγιορείτου, ο οποίος τότε ακολούθησε τους αποσχισμένους έως του έτους 1945, οπότε επανήλθε στην Κανονική Ιερά Σύνοδο υπό τον Άγιο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο''. [...]. (σελ. 185-186). 

Θ. Συνέχεια ποικίλης αρθρογραφίας προπολεμικώς

Θ.1. Περί Χορών

Μετά το εκτενές για τον Μακράκη, και μάλιστα στο ίδιο εκείνο τεύχος της ''Φωνής της Ορθοδοξίας''1, στο οποίο δημοσιευόταν η δωδεκάτη και τελευταία συνέχεια της αντι-μακρακιστικής πραγματείας, που παρουσιάσθηκε στο προηγούμενο Κεφάλαιο, περιείχετο σύντομο άρθρο του ιδίου συγγραφέως Αρχιμ. Χρυσοστόμου Νασλίμη, με τον χαρακτηριστικό τίτλο ''Οι Χοροί''.

Ο βιογραφούμενος-συγγραφέας μας θεωρεί το ζήτημα σπουδαιότατο από κοινωνικής πλευράς, διότι μία εκδήλωση ''αθώας εσωτερικής ευθύμου καταστάσεως'', που είναι στην πραγματικότητα ο χορός, μεταβλήθηκε και παραμορφώθηκε από το ρεύμα της σύγχρονης ανηθικότητας σε μέσο εκδηλώσεως ''χαμαιζήλων (χαμερπών/κατωτέρων) ορμών και αισθημάτων εφαμάρτων''.

Ο χορός κατ' αρχήν δεν καταδικάζεται, διότι ''αποτελεί το εκχείλισμα πλημμυρούσης εσωτερικής χαράς'', όπως φαίνεται σε χωρία της Αγίας Γραφής. Συγκρότηση χορού σε ένδειξη χαράς έχει ορισθεί από την Εκκλησία στην χειροτονία των Ιερωμένων και στην στέψη των νεονύμφων. Όμως η υποβόσκουσα κλίση στην εμπάθεια μέσα στους ανθρώπους, διέφθειρε εν πολλοίς την εκδήλωση αυτή της χαράς, ώστε ο σύγχρονος χορός να καταντήσει μέσο ηθικής εξαχρειώσεως.

Από τον χορό οι άνθρωποι βλάπτονται σωματικά και ψυχικά΄ σωματικά από την καταπόνηση και ψυχικά από την πρόκληση στις αίθουσες ασέμνων χορών των περισσοτέρων σκανδάλων ηθικής και κοινωνικής φύσεως. Όμως, ενώπιον αυτής της καταστάσεως, όπου στις κοσμικές χοροεσπερίδες ποδοπατείται η τιμή και η ηθική, αντί αντιδράσεως παρατηρείται αδράνεια.

Γι' αυτό, εκεί όπου οι εμπρηστικές φλόγες των χορευτικών κέντρων με την έξαψη των κατωτέρων παθών, τον οίστρο φιληδονίας, τους εναγκαλισμούς και τους στροβιλισμούς, παράγουν καρπούς μολυσμένους, χρειάζεται όχι επιείκια, αλλά στηλίτευση του κακού και επιβολή στους συμμετέχοντες του επιτιμίου του ΙΑ' ιερού Κανόνος του Αγίου Ιωάννου του Νηστευτού2.

Άλλωστε, δεν πρέπει να λησμονείται, ότι εξ αιτίας ενός τέτοιου ξέφρενου χορού, διαπράχθηκε από τον Ηρώδη το μέγα έγκλημα της καρατομήσεως στην φυλακή του μείζονος των Προφητών Αγίου Ιωάνου του Προδρόμου και Βαπτιστού του Σωτήρος ημών.

Θ.2. Για την καύση των νεκρών

Στο αμέσως επόμενο τεύχος της ''Φωνής της Ορθοδοξίας''3 δημοσιεύθηκε άρθρο του Αρχιμ. Χρυσοστόμου Νασλίμη με τον ενδιαφέροντα τίτλο: ''Η καύσις των νεκρών''.

Το θέμα ετέθη από τότε στην πατρίδα μας, εφ' όσον είχε ήδη εφαρμοσθεί στην Ευρώπη, όπου τα σώματα των αποθνησκόντων που εξέφραζαν εν ζωή επιθυμία περί τούτου, αντί να θάπτονται σε τάφους, καίγονταν σε ειδικούς κλιβάνους (κρεματόρια), και τούτο ίσως από φόβο μεταδόσεως λοιμικών νοσημάτων.

Αλλά το έθιμο αυτό, λέγει ο συγγραφέας μας (π. Χρ. Ν.) απαντήθηκε σε ειδωλολατρικούς λαούς της αρχαιότητος, οι οποίοι φύλαγαν μόνον την τέφρα των συγγενών τους. Στον δε Χριστιανισμό, οι νεκροί θάπτονται με ειδική προς τούτο Ακολουθία και ιεροτελεστία, γι' αυτό και η καύση των νεκρών κρίνεται θρησκευτικώς και ψυχολογικώς απαράδεκτη.

Δεν είναι δυνατόν να επιδειχθεί μία τέτοια σκληρότητα και απανθρωπία, όπως είναι η διά πυρός εξαφάνιση ενός φιλτάτου νεκρού, ενώ η αγάπη προς αυτόν άλλα υπαγορεύει. Ο σεβασμός στους νεκρούς καταφαίνεται με την τιμή και διακόσμηση του τόπου της τελευταίας κατοικίας τους. Η επίσκεψη των ταφών τους επιχέει βάλσαμο παρηγορίας στους πενθούντες και παρέχει αφορμή στους ζώντες φιλοσοφίας περί της ματαιότητος των ανθρωπίνων, ώστε να κατασταθούν προσεκτικοί.

Πέραν τούτων, η θέα των κεκοιμημένων και των οστών τους αποτελεί απόδειξη της ισότητος που επικρατεί ενώπιον του θανάτου, ο οποίος καταργεί κάθε είδους διαφορά και κοινωνική διάκριση. Η ταφή των σωμάτων έχει για τον Χριστιανισμό μεγάλη σημασία, εφ' όσον προσδοκούμε ''ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος''.

Όπως το σιτάρι σπείρεται στην γη θαπτόμενο, αλλά δεν εξαφανίζεται, παρά το ότι σαπίζει, διότι βλαστάνει και πάλι καινούργιο και πολλαπλάσιο, έτσι και τα σώματά μας θάπτονται στη γη, σπειρόμενα, και σαπίζουν, όμως πιστεύουμε ότι θα έλθει η στιγμή, που θα εγερθούν νέα και άφθαρτα (βλ. Α' Κορ. ιε' 42).

Γι' αυτό στα Μνημόσυνα χρησιμοποιούμε στην Εκκλησία σιτάρι (κόλλυβα), για να συμβολίσουμε όλα αυτά και να τονίσουμε στους πενθούντες ''ίνα μη λυπώνται, καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα'' (Α' Θεσ. δ' 13)΄ διότι, όπως βεβαιώνει ο Κύριός μας, ''εάν μη πεσών ο σίτος εις την γην αποθάνη (αν δεν σαπίσει), ου δύναται καρπόν φέρειν'' (Ιωάν. ιβ' 24).

Είναι φανερόν, ότι τα ως άνω σύντομα κείμενα έχουν πρακτικό σκοπό και χωρίς να εμβαθύνουν ιδιαίτερα στα υπό εξέτασιν θέματα, λέγουν τα απαραίτητα, σωτήρια και ωφέλιμα, αποτρέποντας τις εκτροπές. Το ενδιαφέρον του καλού Ποιμένος για την ενημέρωση, προφύλαξη και καθοδήγηση των λογικών προβάτων επί νομάς σωτηρίους είναι προφανές και αισθητό.  (σελ. 221-225).

1. Αρ. φ. 72/.11.1937, σ. 2.

2. ''Αλλά και των γυναικών η εις ασπασμούς ανδρός ελθούσα και επαφάς, μη μέντοι διαφθαρείσα, το της μαλακίας επιτίμιον δέχεται'', ήτοι ξηροφαγία 40 ημερών, άνευ Θείας Κοινωνίας, και 100 μετάνοιες ημερησίως, κατά την ερμηνεία του Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου (βλ. Ι. Πηδάλιον, σ. 706).

3. Αρ. φ. 73/9.11.1937, σ. 1.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια και παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Σειρά αποσπασμάτων από το βιβλίο του 

Επισκόπου Γαρδικίου κ. Κλήμεντος 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών 

''ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΝΑΣΛΙΜΗΣ (1910-1973) 

ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ'', 

τόμος Α', σελ. 185-186 και 221-225, Αθήνα 2019.

ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗΝ ΕΓΚΟΜΒΩΣΑΣΘΕ

«Σύγγνωστον γὰρ τῆς ἀμαθίας τὸ ἔγκλημα,
εἰ μὴ ἐκ ῥαθυμίας προέρχοιτο·
τὸ δὲ σὺν τῇ ἀμαθίᾳ κεκτῆσθαι τὴν τῆς γνώσεως οἴησιν,
καὶ μείζονος, ἵνα μὴ λέγω τῆς ἄκρας, ἀμαθίας τεκμήριον»
(Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ)

«Τὴν ταπεινοφροσύνην ἐγκομβώσασθε»

«Δεόμεθα διδασκαλίας» 

Μητροπολίτου Ὠρωποῦ καὶ Φυλῆς Κυπριανοῦ Α´ (+2013)

Ἡ μνήμη τῆς Ζ´ Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Κυριακὴ Δ´ Λουκᾶ), μᾶς δίδει τὴν εὐκαιρία νὰ ἐμβαθύνουμε καὶ πάλι στὸ γνήσιο Ὀρθόδοξο Ἐκκλησιαστικὸ Ἦθος, τὸ ὁποῖο σήμερα, ἐξ αἰτίας τοῦ ἀδιακρίτου καὶ μὴ κατ᾿ ἐπίγνωσιν ζήλου καὶ προφάσει ἑνίοτε τῆς ἀκεραιότητος τῆς Πίστεως, νοθεύεται δεινότατα.

Ὑπενθυμίζουμε, ὅτι τὸ κυρίαρχο γνώρισμα τοῦ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἤθους εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη, ἡ βαθεῖα συναίσθησις τῆς ἀνεπαρκείας μας, ἡ διαρκὴς ἐπιθυμία ὄχι νὰ διδάξουμε τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ νὰ διδαχθοῦμε καὶ φωτισθοῦμε καὶ χειραγωγηθοῦμε στὴν ὁδὸ τῆς ἐν Χριστῷ γνώσεως καὶ σοφίας. Ἡ βίωσις τῆς γνησίας ταπεινοφροσύνης διασφάλιζε ἀνέκαθεν τὴν εἰρήνη καὶ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἀντιθέτως ἡ ὑψηλοφροσύνη καὶ δοκησισοφία προκαλοῦσαν συγχύσεις καὶ ταραχὲς καὶ ἐπεσώρευσαν σχίσματα ἐπὶ σχισμάτων.

Δύο κύρια χαρακτηριστικὰ τῆς ταπεινοφροσύνης ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν λιτή, ἀλλὰ δυναμικὴ προτροπὴ τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Πέτρου: «Τὴν ταπεινοφροσύνην ἐγκομβώσασθε»1. Δηλαδή, «κουμπωθῆτε καλὰ καὶ δέσατε γερὰ ἐπάνω σας τὸ ἔνδυμα τῆς ταπεινοφροσύνης». Ἡ ταπεινοφροσύνη λοιπὸν δὲν πρέπει νὰ εἶναι στιγμιαία καὶ περιπτωσιακή, ἀλλὰ διαρκὴς καὶ μόνιμος, ὅπως φοροῦμε διαρκῶς τὰ ἐνδύματά μας· ἐπίσης δὲν πρέπει νὰ εἶναι χαλαρὰ καὶ ἐπιφανειακή, ἀλλὰ νὰ εἶναι βαθεῖα καὶ ταυτισμένη μὲ τὴν προσωπικότητά μας, ὥστε οἱ ἰσχυροὶ ἄνεμοι τῶν πειρασμῶν νὰ μὴ παρασύρουν αὐτὴν μακρυὰ καὶ μένουμε γυμνοὶ καὶ ἀποτρόπαιοι. 

Β´. Ὡραῖα καὶ ὁδηγητικὰ παραδείγματα τοιαύτης γνησίας ταπεινοφροσύνης μᾶς ὑπενθυμίζει ἡ Ζ´ Ἁγία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (787)· ἂς ἀναφερθοῦμε πρὸς τὸ παρὸν μόνο σὲ δύο.

1. Στὸ πνευματικώτατο κείμενο τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὴν Ἁγία Σύνοδο εἶχε ἐπισυναφθῆ τὸ θαυμάσιο Ἐνθρονιστήριο Γράμμα τοῦ ἤδη κοιμηθέντος ἁγιωτάτου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Θεοδώρου (περ. 750 - περ. 770)· τοῦτο, μετὰ τὴν συνήθη Ἔκθεσι Πίστεως, κατακλείεται μὲ βαθειὰ ταπεινοφροσύνη: «Εἴ τι εὑρέθη ἐν αὐτοῖς [τοῖς δηλωθεῖσι] δεόμενον ἐπιδιορθώσεως, μετάδοτε ἀφθόνως ἡμῖν τῆς ἐνθέου διδαχῆς ὑμῶν, καὶ ἀντεπιστεῖλαι παρακλήθητε»2 . Ἐμεῖς σήμερα πράττουμε τὸ ἀντίθετο: μὲ ὑπερφίαλο ὕφος, ἐμμένουμε πεισμόνως στὸ «ἀλάθητό μας» καὶ εἴμεθα ἀνυποχώρητοι στὶς ὁποιεσδήποτε φιλάδελφες ὑπομνήσεις καὶ «διδαχὲς» τῶν ἄλλων γιὰ τὰ «δεόμενα ἐπιδιορθώσεως»...

2. Στὴν Ἁγία Σύνοδο ἔλαβε μέρος, καὶ ὑπέγραψε μάλιστα ἐγκριτικὰ τὸ Κείμενο Πίστεως στὴν Πρᾶξι Δ´, ἕνας ἐκπληκτικὸς ἀριθμὸς Μοναχῶν καὶ Ἡγουμένων: ἦσαν 132, ἐπὶ 367 Πατέρων. Οἱ Μοναχοὶ αὐτοί, ἂν καὶ εἶχαν ὑποστῆ διωγμοὺς καὶ μαρτύρια ἀπὸ τοὺς Εἰκονομάχους, ἂν καὶ ἦσαν ὄχι τῆς τυχούσης θεολογικῆς μορφώσεως, ἐπέδειξεν βαθεῖαν ταπεινοφροσύνην, ὅταν στὴν Σύνοδο συνεζητοῦντο καίρια κανονικὰ προβλήματα. Σὲ σχετικὴ ἐρώτησι τοῦ Ἁγιωτάτου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ταρασίου, δὲν ὠμίλησαν μὲ διδασκαλικὴ αὐθεντία, οὔτε μὲ αὐθάδη πεισμονήν, ἀλλὰ μὲ μετριόφρονα ἄγνοια: «Οἱ εὐλαβέστατοι Μοναχοὶ εἶπον· δεόμεθα, Δέσποτα, διδασκαλίας»3 .

Αὐτὴ ἡ εὐλογημένη φράσις: «Δεόμεθα διδασκαλίας», σήμερα ἔχει σχεδὸν πλήρως ἐξαφανισθῆ, ἐφ᾿ ὅσον ἔχει κυριολεκτικὰ ἐνταφιασθῆ στὸ μνῆμα τῆς ὑποτιθεμένης αὐτάρκους αὐθεντίας μας καὶ τῆς ἀκλονήτου αὐτοπεποιθήσεώς μας.

Ἂς ἐμβαθύνουμε, αὐτομεμφόμενοι καὶ προσευχόμενοι, στὶς «προκλήσεις» αὐτὲς τῆς ταπεινοφροσύνης καὶ ἂς δεηθοῦμε τῆς Κυρίας ἡμῶν Θεοτόκου νὰ μᾶς χαρίζη τὴν θεοδώρητον αὐτογνωσία, ἕνεκα τῆς ὁποίας ἀκόμη καὶ οἱ κορυφαῖοι Ἅγιοι τῆς Πίστεώς μας, ὅταν ἐκαλοῦντο νὰ διδάξουν, ἀπέφευγον προφασιζόμενοι «ἀμάθειαν»: «Σύγγνωστον γὰρ τῆς ἀμαθίας τὸ ἔγκλημα, εἰ μὴ ἐκ ῥαθυμίας προέρχοιτο· τὸ δὲ σὺν τῇ ἀμαθίᾳ κεκτῆσθαι τὴν τῆς γνώσεως οἴησιν, καὶ μείζονος, ἵνα μὴ λέγω τῆς ἄκρας, ἀμαθίας τεκμήριον» (Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ)4 .

Αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος τρόπος νὰ συμβάλουμε οὐσιαστικὰ στὴν θεραπεία τῆς ἐκκλησιαστικῆς συγχύσεως καὶ τῶν πολλαπλῶν σχισμάτων.

Περιοδικό «Άγιος Κυπριανός». 

Αριθμ. 286/ Σεπτέμβριος - Ὀκτώβριος 1998, σελ. 105 -106. 

1. Α´ Πετρ. ε´ 5. 

2. Μ. τ. 12, στλ. 1146C/ ΣΜΠΣ τ. Β, σελ. 766β (Πρᾶξις Γ´). 

3. Μ. τ. 12, στλ. 1022D / ΣΜΠΣ τ. Β, σελ. 733β (Πρᾶξις Α´). 

4. PG τ. 94, στλ. 524Α 

(«Προοίμιον» εις το μνημειώδες έργον του «Πηγὴ Γνώσεως»). 

Εκ της Ιστοσελίδος της

 Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής 

της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών 

εδώ.

ΣΤΗΝ ΕΠΟΠΟΙΪΑ ΤΟΥ 1940-41 ΜΕ ΠΙΣΤΗ (Ζ' Μέρος)

 

''Στο μέτωπο, σ' όλη την γραμμή, από την
γαλανή θάλασσα του Ιονίου
ίσαμε ψηλά
στις παγωμένες Πρέσπες, ο ελληνικός στρατός
άρχισε να έχει παντού το ίδιο όραμα:
έβλεπε τις νύχτες
μια γυναικεία μορφή να προβαδίζει ψιλόλιγνη,
ελαφροπάτητη,
 με την καλύπτρα της αναριγμένη από
το κεφάλι στους ώμους.
Την αναγνώριζε, την ήξερε από πάντα.
Ήταν η μάνα η μεγαλόχαρη στον πόνο
και την δόξα,
η λαβωμένη της Τήνου, η Παναγία η Θεοτόκος,
Υπέρμαχος Στρατηγός''.

Ζούμε σε χρόνια αίολα, που τα υστερικά συνθήματα ξεθώριασαν στους τοίχους με τα γκράφιτι και στους πολυχρησιμοποιημένους καναπέδες. Η εποποιϊα του ’40 έγινε για τους νεοέλληνες η αβάσταχτη ελαφρότητα της υπαρξιακής ανίας. Οι ήρωες της ελληνικής αντίστασης απέκτησαν την έννοια του κιτς, ενώ για άλλους διαβεβλημένους ηγετίσκους ο διαχωρισμός σε κυβερνητικούς στρατιώτες και σε λαικούς, στρατολογημενους παρτιζάνους έγινε σημαία, για να αιτιολογηθεί ο στίχος ‘’τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας’’! Η διχόνοια και ο διαμερισμός των Ελλήνων ήταν ανέκαθεν ζωτικής σημασίας υπαρξιακό στοιχείο... Ακόμα και για το ποιος ξεστόμισε το ‘’Όχι’’ έγινε ανεπίτρεπτο ταμπού και απαγορευτική ταμπέλα σε δρόμους μονής κατεύθυνσης κι από ‘’οδηγούς’’ που απαξιώνουν να κοιτάξουν προς τα πίσω. Ας μη γελιόμαστε… Ζούμε σε μια ξετσίπωτη, απόστατη κι ανερυθρίαστη εποχή, που ο λαός μας αρέσκεται να κοιτά σε κλειδαρότρυπες, να ‘’δραπετεύει’’ κατά μόνας μπροστά στο ‘’GNTM’’, το ‘’big brother’’ και το ‘’bachelor’’! Οι εθνικές εορτές υποβιβάστηκαν στα μάτια τους, σε ασπρόμαυρες, φολκλορικές ταινίες και οι συνοικιακές, μαθητικές παρελάσεις σε λούμπεν συνάξεις παραδοσιακών στοιχείων. Οι σημαίες αποκαθηλώθηκαν στον ευτελισμό της επικαιρότητας και τα τραγούδια της Βέμπο ακρωτηριάστηκαν από το fun κοινό του ‘’Voice’’! Σε πείσμα των καιρών που ζούμε και, επειδή αδυνατούμε συχνά να εναρμονιστούμε με αυτήν την αποκρουστικά, σηψαιμική πραγματικότητα αναρτούμε εν όψει της επετείου του ’40, αυτοβιογραφικές σελίδες του Πολέμου, από το εξαιρετικό βιβλίο της Μερόπης Σπυροπούλου ‘’Στην Εποποιϊα του 1940-41 με Πίστη’’. Η Μερόπη Σπυροπούλου είναι ομότιμη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών, με πλούσιο συγγραφικό υλικό, γνωστή από τις δεκάδες διαλέξεις της, αλλά και από τις ομιλίες της μέσα από τον ραδιοσταθμό της ‘’Πειραϊκής Εκκλησίας’’. Το βιβλίο αποτελεί μια διανθισμένη συλλογή από κείμενα λογίων της εποχής του έπους του ’40, παρμένα από περιοδικά, εφημερίδες και ξεχασμένα, σπάνια βιβλία. Οι αναρτήσεις μας υπό τον τίτλο ‘’Στην Εποποιϊα του 1940-41 με Πίστη‘’ θα ολοκληρωθούν σε επτά αυτοτελείς συνέχειες, ως ελάχιστο δείγμα τιμής, μνήμης και υπόμνησης στο έπος του ’40, για όλους εμάς, που ξεχάσαμε να θυμόμαστε και γίναμε διακομιστές μιας επικής, επιλεγμένης αμνησίας!

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος 

Δημοσιογράφος

ΜΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟΝ 

(Τελευταίον)

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΡΑΖΑΝΟΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ. 

ΑΛΒΑΝΙΑ, 1940 - 1941. 

Εκδόσεις ΒΙΒΛΙΟΡΑΜΑ, Αθήνα 2007.

''Κατά την ώρα δε της παραμονής μας αυτής, είδαμε να γίνεται πιο πέρα και η ταφή ενός φαντάρου. (Επρόκειτο περί τραυματία που μεταφερόταν στα Γιάννενα και πέθανε καθ' οδόν, εκεί). Την όλη επικήδια πομπή την αποτελούσαν οι δύο τραυματοφορείς του και ο παπάς. Αυτοί μόνον τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία.

Και ήσαν και οι τρεις τους συναισθηματικώς άγχρωμοι και ανεκδήλωτοι. Τον κατέβασαν στον τάφο, με την ψυχραιμία και την απάθεια με την οποία φυτεύει κανείς ένα δέντρο. Κι αυτό με μελαγχόλησε. Δεν ήξερα ακόμη αυτό που έμαθα την επομένη κιόλας, ότι δηλαδή όσους σκοτώνονται στον πόλεμο τους θάβουν και πιο απέριττα ακόμη. Κι χωρίς παπά.

Και βαρύς, ψυχικώς, όπως έγινα, τραβήχτηκα κατόπιν πιο πέρα, μόνος, για ν' αγναντέψω τα μέρη και να διώξω από τα μάτια μου την θλιβερή σκηνή που είχα παρακολουθήσει. Αλλά δεν αλάφρωσα και εκεί που πήγα. Την ώρα εκείνη, ώρα απογεύματος, από κάποιο χωριό, που φαινόταν χαμηλά, ακούστηκε η καμπάνα της εκκλησίας. Κάποιος παπάς (στρατιωτικός βέβαια, αφού όλους τους Βορειοηπειρώτες τους είχαν μετακινήσει οι Ιταλοί στο εσωτερικό της Αλβανίας, από τη αρχή ακόμη του πολέμου) σήμαινε εσπερινό.

Κι ο ήχος της καμπάνας δεν έφτασε στ' αυτιά μου (και μέσα μου) όπως άλλοτε. Άλλοτε, η καμπάνα του εσπερινού, με την ιλαρότητα που διαχέει, γέμιζε την ψυχή μου με αισιοδοξία, ελπίδες και χαρά. Τώρα την γέμισε, κόμπο τον κόμπο, με κατάθλιψη και απαισιοδοξία. Και κατάλαβα τα μάτια μου να θολώνουν... [...].

Την άλλη το απόγευμα ζήσαμε και μερικές στιγμές θρησκευτικής κατανύξεως. Ήρθε και μας λειτούργησε, κάτω από ψιλή βροχή μάλιστα, ο παπάς της Μεραρχίας. Συνοπτικό ήταν το τελετουργικό, αλλ' άγγιξε την ψυχή μας. Κύριο δείγμα ευλαβείας κατά την θρησκευτική αυτή τελετή μας ήταν ότι, συντεταγμένοι, καθώς την παρακολουθούσαμε, παραμέναμε ασκεπείς. [...] Την ίδια ασταμάτητη πορεία κάναμε και την επομένη.

Προτού κοιμηθούμε απόψε, μια ομάδα στρατιωτικών μας έψαλε τα εγκώμια (''Η ζωή εν τάφω'' κλπ.). Δεν μπορώ να ειπώ ότι τα έψελνε καλά. Μπορώ να ειπώ όμως ότι για μένα, για την κουρασμένη και θλιμμένη ψυχή μου, ήσαν μελωδικότατα. Με συγκίνησαν πολύ...''. 

ΗΛΙΑΣ ΚΑΡΤΑΛΑΜΑΚΗΣ

Επισμηναγός

Η ΕΝΔΟΞΟΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ.

Άρθρο στο περιοδικό ''ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ''. 

Τεύχος 1ης Νοεμβρίου 1949. 

Αφιέρωμα στην 28η Οκτωβρίου.

''28 Οκτωβρίου 1942. ΕΛ-ΑΛΑΜΕΪΝ. Είναι μόλις λίγες μέρες που άρχισε η μάχη του Ελ - Αλαμέϊν. Τα Ελληνικά φτερά δίνουν ''παρών'' πρωί κι απόγευμα σε συνεχείς επιθετικές περιπολίες προκαλώντας τον εχθρό. [...] Τα δώδεκα πουλιά δεν τέλειωσαν τη δουλειά τους, μα ούτε και οι Ιταλοί. Κτυπούν και κτυπιούνται. [...]

Από τα δώδεκα, το αεροπλάνο μου έχει κτυπηθεί άσχημα, και με ταχύτητα τρομερά ελαττωμένη, είναι έτοιμο να πέσει. Μένει αρκετά πίσω μόνο του, αδύνατο να φθάσει τους συντρόφους του. Μια νεκρική ησυχία διαδέχεται τις ανώμαλες εκρήξεις της μηχανής και δεν ακούγεται παρά το γλύστρημα του σκάφους που δεν θ' αργήσει να σταματήσει και να τσακιστεί.

Εδώ καλώ τον αρχηγό από την ΡΙΤ και τον πληροφορώ πως θα αναγκαστώ σε προσγείωση γιατι η μηχανή μου σταμάτησε, και από στιγμή σε στιγμή θα πέσω στο εχθρικό έδαφος. [...] Από κάτω μου, γίνεται η αρματομαχία της 8ης Στρατιάς και δέχομαι χιλιάδες βλημάτων των αντιεροπορικών των Γερμανικών αρμάτων μάχης. Απερίγραπτο θέαμα κολάσεως, από πυροβόλα και ταχυβόλα.

Πολλές τροχιοδεικτικές σταματούν στο αεροπλάνο. Έχει γίνει πραγματικό κόσκινο. Σ' αυτή τη στιγμή επικαλούμαι τη Θεία Πρόνοια. Και μου φαίνεται πολύ γενναιόδωρος. [...] Με απότομο χειρισμό, για ν' αποφύγω τη λίμνη, το προσγειώνω σε σωρούς από χώματα μπρος από τη λίμνη. Μόλις η προπέλλα ακουμπά κάτω ένας τρομαχτικός θόρυβος ακούγεται και νομίζω πως όλος ο πλανήτης έπεσε πάνω μου [...]

Νομίζω πως έχασα το μάτι μου, όμως ευχαριστώ το Θεό που επέζησα απ' το ατύχημα...''.

ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ Φ. ΚΕΡΤΕΜΕΛΙΔΗΣ

Αντιστράτηγος ε.α.

ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ. 

Εκδόσεις ΑΡΣΕΝΙΔΗ, Αθήνα 1995.

''Η κρίσιμη ημέρα είχε πια ζηγώσει για έναν αγώνα μέχρι θανάτου. Ο εχθρός δεν έπρεπε να περάσει δώθε από την τοποθεσία Καλπάκι-Ασονίσα-Γκραμπάλα πάση θυσία. Την ίδια νύχτα και με συνεχή βροχή, ο παππάς της μονάδας μας, γεροδεμένος, ψηλός, μέχρις εκεί πάνω και με γένια πυκνά που ανέμιζαν, μας επισκέφθηκε τείνοντας τον σταυρό και λέγοντας ''φίλα χέρι, φίλα σταυρό'' δυνάμωσε την πίστη μας προς τον Θεό και την αγάπη μας για την πατρίδα. [...]

Στο μέτωπο, σ' όλη την γραμμή, από την γαλανή θάλασσα του Ιονίου ίσαμε ψηλά στις παγωμένες Πρέσπες, ο ελληνικός στρατός άρχισε να έχει παντού το ίδιο όραμα: έβλεπε τις νύχτες μια γυναικεία μορφή να προβαδίζει ψιλόλιγνη, ελαφροπάτητη, με την καλύπτρα της αναριγμένη από το κεφάλι στους ώμους.

Την αναγνώριζε, την ήξερε από πάντα. Ήταν η μάνα η μεγαλόχαρη στον πόνο και την δόξα, η λαβωμένη της Τήνου, η Παναγία η Θεοτόκος, Υπέρμαχος Στρατηγός. [...] Εγώ δεν είχα κανένα δέμα, είχα όμως λάβει κάτι πιο πολύτιμο: ένα γράμμα από τη μάνα μου. Γραμμένο καθαρά, με τα σταθερά και στρογγυλά γράμματά της, με το αριστερό της χέρι, όπως συνήθιζε, μου έλεγε:

''Παιδί μου απόψε σε είδα στ' όνειρό μου, ήσουν τυλιγμένος στο κατάλευκο χιόνι. Μας είπαν ότι είναι ευτυχία. Τ' αδέλφια σου, ο Τάσος και ο Δημήτρης, λείπουν και αυτοί στον πόλεμο, μα δεν ξέρω σε ποιο μέτωπο. Ο πατέρας σου κι εγώ, σε σκεφτόμαστε. Να μας γράφεις. Να μας έλθεις νικητής''.

Μέσα στο φάκελο βρήκα μια μικρή εικόνα του Αγίου Δημητρίου, προστάτη της Θεσ/νίκης και ένα μικρό φυλαχτό, για να με προστατεύουν. Και τα δύο, εικόνα και φυλαχτό, από τότε με συνοδεύουν παντού και με προστατεύουν πάντοτε, στην Αλβανία, στην αντίσταση, στην Μέση Ανατολή με τον Ιερό Λόχο, στον ανταρτοπόλεμο με τις Δυνάμεις Καταδρομών.

Τα φυλάω και τα δύο στον κόρφο σαν τα μάτια μου. Είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου''.

Τ Ε Λ Ο Σ

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ. 

Αποσπάσματα εκ του βιβλίου της Μερόπης Σπυροπούλου, 

Ομότιμης καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών 

‘’Στην Εποποιϊα του 1940-41 με Πίστη’’ 

Αποσπάσματα από γραπτές μαρτυρίες, 

εκδόσεις Αρχονταρίκι, 

Αθήνα 2009, δ’ έκδοση 2018, σελ. 91 99.