ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΙΩΑΚΕΙΜ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΟΥ ΤΟΥ ΧΙΟΥ: ''Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ Ο ΧΙΟΣ'' (1815-1883) ΜΕΡΟΣ 12ον

''Αγαπήσετε λοιπόν και Σεις τον Χριστό και την Παναγία
 μας και δεν υπάρχει γλυκύτερο πράγμα στον κόσμο. Αλλά
να ήλθε η ώρα να φύγω! Καλώς ήλθαν οι κύριοί μου να με
 παραλάβουν! Καλώς ήλθατε Όσιοι και άγιοι άγγελοι!
Παράλαβε ''εις τας χείρας Σου το πνεύμα μου Ιησού''.
Εσένα αγάπησα όταν με εδίδαξε ο Τάφος. Εσένα ελάτρευσα.
 Εσένα επόθησα και προς Σε έρχομαι. Τώρα πια εγώ ''προσδοκώ
Ανάστασι νεκρών''. Αυτά είπε και έκλεισε τα μάτια Του για
να τα ανοίξη ''όπου η ανέκφραστος ευφροσύνη και αγαλλίασις
 των καθωρώντων Χριστού το κάλλος το άρρητον''.

Στα 1993 έπεσε στα χέρια μας το -αφηγηματικά- συγκλονιστικό βιβλίο του μακαριστού πλέον Αρχιμανδρίτη Ιωακείμ Ιεροσολυμίτη ''Ο Όσιος Παρθένιος ο Χίος (1815-1883)'', Ιεροσόλυμα 1975. Πρόκειται για ένα εκπληκτικής συγγραφής ''Συναξάρι'' ενός πολύ μεγάλου Αγίου, που η πνευματική του ψυχοφέλεια ''αναδύεται'' -κατά κυριολεξία- από την αρχή της ανάγνωσης, έως το τέλος. Παρουσιάζεται συντριπτικά φοβερή η μεταστροφή του Οσίου στον Μοναχισμό, με αφορμή τον πρόωρο θάνατο μιας νέας κοπέλας, που ως λαικός ακόμη, μετά από κάποιο ταξίδι επέστρεφε στο νησί προκειμένου να την νυμφευθεί. Εκεί συγκλονισμένος από την πληροφορία του θανάτου της αποφασίζει μία νύχτα να την επισκεφθεί στο νεκροταφείο, όπου λίγες -μόλις- ημέρες πριν είχε ταφεί. Ανοίγει τον τάφο της προκειμένου να την ''αποχαιρετήσει'' για ύστατη φορά και βλέποντας το σώμα της σε προχωρημένη σήψη, να το τρώνε τα σκουλήκια της γης και να αναδύεται μια ανυπόφορη δυσοσμία, κάθεται όλη την νύχτα και κλαίγοντας φιλοσοφούσε την ύπαρξη, αλλά -πολύ περισσότερο- τον μετά θάνατον προορισμό του ανθρώπου! Το τροπάριο από τους Μακαρισμούς της Νεκρώσιμης ακολουθίας ''εξέλθωμεν και ίδωμεν εν τοις τάφοις, ότι γυμνά οστέα ο άνθρωπος, σκωλήκων βρώμα και δυσωδία και γνώμεν τις ο πλούτος, το κάλλος, η ισχύς και η ευπρέπεια...'' ταίριαζε εκείνη την ώρα. Έτσι -αν και πολύ πιστός εκ παιδιόθεν- αποφασίζει την επομένη ημέρα να προσέλθει ως Μοναχός στην Νέα Μονή Χίου και αργότερα στην Ιερά Μονή του Αγίου Μάρκου, την οποία έχτισε εξ αρχής. Τα θαύματα που επιτέλεσε στο όνομα του Χριστού μας ήταν πολλά και θαυμαστά, όπως και η καθημερινή Χριστολογική του βιοτή, εντρυφώντας με ταπείνωση και αυταπάρνηση στην άσκηση και τον πνευματικό αγώνα. Προς πνευματική ωφέλεια ημών και των αναγνωστών μας προβαίνουμε στην ηλεκτρονική μεταφορά του συγκεκριμένου βιβλίου σε συνέχειες, επικαλούμενοι τις ευχές και ευλογίες του Οσίου, με την ελπίδα να διαβασθεί από τους περισσοτέρους προς δόξαν Θεού, κατά το του Παύλου: ''Είτε ουν εσθίετε είτε πίνετε είτε τι ποιείτε, πάντα εις δόξαν Θεού ποιείτε''. Προς Κορινθίους Α, Ι' (10) 28-33. Εύχεσθε! 

Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

ΜΕΡΟΣ 11ον

(Σ υ ν έ χ ε ι α  α π ό  τ ο  π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο)

Πολλοί άρρωστοι έγιναν καλά στην κηδεία του - όταν ασπάσθηκαν το λείψανο του θαυματουργού μοναχού. Σε λίγο με λαμπάδες στα χέρια οι Μοναχοί συνοδεύουν το Ιερό Λείψανο στον ενταφιασμό.

Ο Όσιος αναπαύεται πλέον τον ύπνον των Δικαίων. Ετάφη μέσα στο νάρθηκα του καθολικού της Μονής. Ένας ακόμη άγιος στον ουρανό!

Μία προσθήκη στο χορό των οσίων: Ο Όσιος Παρθένιος ο Χίος. Το ιερό Του λείψανο ευωδίαζε - απόδειξι της αγιότητος. Η ψυχή χαιρόταν στον θρόνο του Παντοκράτορος.

Η Κυρία Θεοτόκος εδέχετο τον μύστη Της και οι άγιοι τον ισότιμό τους. Οι άγιοι μάρτυρες εδέχοντο τον μάρτυρα τη προαιρέσει και οι Όσιοι των Οσίων την δόξα και την ανακαιφαλαίωσι.

Οι άγιοι άγγελοι εδέχοντο τον ισάγγελο, τον επίγειο άγγελο, τον Όσιο Παρθένιο. Εκεί στα δεξιά του θρόνου μεγαλωσύνης θα πρεσβεύη αιώνια για όλους.

Την μέρα που ο άγιος εκοιμήθη, όταν νύκτωσε ένας μοναχός από τη Νέα Μονή είδε έναν φωτεινό δρόμο στον ουρανό που άρχιζε από τον Άγιο Μάρκο, και χανόταν στις ουράνιες αψίδες.

Από την μια και από την άλλη πλευρά του φωτεινού δρόμου ήσαν άγγελοι γονατισμένοι. Περνάει ο Όσιος Παρθένιος. Βαστά στο ένα χέρι τον Σταυρό και στο άλλο το κομποσκοίνι Του.

Κάτω από το μοναχικό Του κουκούλι η ασκητική του μορφή λάμπει από γαλήνη, από πραότητα, από ταπείνωσι. Λίγο πιο πίσω ακολουθεί ο χορός των οσίων. Μέσα σ' αυτούς ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας, ο Όσιος Παχώμιος, ο Άγ. Ευθύμιος, ο Άγ. Σάββας, ο Άγιος Μακάριος ο Κορίνθου και τόσοι άλλοι. 

Όλοι ήλθαν να συνοδεύσουν το νέο Όσιο στην κατοικία των ευφραινομένων. Ο μοναχός εκείνος που έβλεπε το όραμα, ανεφώνισε εκστατικός: ''Μεγάλη η δόξα Σου Κύριε και μεγάλη η δόξα με την οποία αντοδοξάζης τους εκλεκτούς Σου''.

Και αμέσως σηκώθηκε να πάη στην κηδεία του νέου Οσίου, και διηγήθηκε σε όλους την ουράνια οπτασία, μόλις έφθασε.

Ο τάφος του Οσίου Πατρός ημών Παρθενίου ευρίσκεται στο νάρθηκα του καθολικού της Ιεράς Σκήτης του Αγίου Μάρκου. Η επί του Τιμίου Τάφου του Αγίου μαρμάρινη πλάκα γράφει:

''Παρθένιος μοναχός, καθηγούμενος, ο κτήτωρ της Αγίας Μονής ταύτης του Αγίου Μάρκου Πενθόδου, το εικοστόν τρίτον έτος της ηλικίας Του ήλθε, το εξηκοστόν όγδοον απεβίωσε τη 8η Νοεμβρίου 1883''.

''Ουκ έσται εν εμοί πνεύμα φιλόϋλον, αλλ' ύδωρ ζων λέγον μοι: δεύρο προς τον Πατέρα''. Άγ. Ιγνάντιος ο Θεοφόρος.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΤΟΥ

Πριν ο Άγιος κοιμηθή τον ύπνον των δικαίων, κάλεσε τους μοναχούς της Μονής Του και τους είπε:

Αδελφοί εν Χριστώ, σε λίγα λεπτά δεν θα βρίσκομαι ανάμεσά Σας. Αν σε κάτι σας έθλιψα, για την πνευματική σαν άνοδο αγωνίσθηκα.

Αν σε κάτι σας ωφέλησα, ''του Θεού ήτο το έργον''. Τώρα απέρχομαι και δύο λόγια μόνο, θα σας πω. Αυτά να τα διαδώσετε παντού.

Σκεφθήτε αδελφοί και Πατέρες ποιαν χαρά θα είχατε εάν είχατε φίλον τον Βασιλέα. Σκεφθήτε ποιαν αγαλλίασιν θα είχατε εάν εγνωρίζατε την Βασίλισσα, ή εάν είχατε φίλους, εμπίστους φίλους του Βασιλέως.

Ε! είσθε σε πολύ καλύτερη θέσι. Φροντίσετε έως θανάτου να έχετε φίλον τον Χριστόν, τον Βασιλέα των Βασιλευόντων. Επιδιώξατε να γνωρίσετε διά της καθαρότητος την Παντάνασσα και Βασίλισσα των αγγέλων.

Οικειωθείτε με τους φίλους του Βασιλέως Χριστού τους αγίους. Μεγαλύτερη από αυτή την χαρά πουθενά δεν θα βρήτε ούτε εάν με κοσμικούς βασιλείς οικιωθήτε διότι και οι ευσεβείς Βασιλείς, τον Βασιλέα του Κόσμου Χριστόν προσκυνούσαν και μπροστά Του εγονάτισαν σαν θνητοί. 

Αγαπήσετε λοιπόν και Σεις τον Χριστό και την Παναγία μας και δεν υπάρχει γλυκύτερο πράγμα στον κόσμο. Αλλά να ήλθε η ώρα να φύγω! 

Καλώς ήλθαν οι κύριοί μου να με παραλάβουν! Καλώς ήλθατε Όσιοι και άγιοι άγγελοι! Παράλαβε ''εις τας χείρας Σου το πνεύμα μου Ιησού''.

Εσένα αγάπησα όταν με εδίδαξε ο Τάφος. Εσένα ελάτρευσα. Εσένα επόθησα και προς Σε έρχομαι. Τώρα πια εγώ ''προσδοκώ Ανάστασι νεκρών''. 

Αυτά είπε και έκλεισε τα μάτια Του για να τα ανοίξη ''όπου η ανέκφραστος ευφροσύνη και αγαλλίασις των καθωρώντων Χριστού το κάλλος το άρρητον''.

Οι άγγελοι και οι Όσιοι τον συνώδευσαν στην μακαρία οδό που επορεύθη. Τους είδε όταν ήλθαν πριν κοιμηθή και τους χαιρέτησε ''Καλώς ήλθαν οι κύριοί μου''.

Οι λόγοι του Αγίου προ της αγίας του κοιμήσεως ας γίνουν εγκόλπιο κάθε πιστού, που τιμά την μνήμη Του.

''...ΚΑΝ ΑΠΟΘΑΝΗ ΖΗΣΕΤΑΙ''

Πέρασαν μέρες μετά την Ταφή του Οσίου. Ο Πατήρ Γαβριήλ, ηγούμενος της Μονής, βλέπει στον ύπνο Του τον Όσιο Παρθένιο.

- Πάτερ Γαβριήλ, του λέει, να ελαττώσης τον κανόνα των μοναχών και γι' αυτό με ήλεγξε ο Κύριος. Έτσι φανέρωσε το ενδιαφέρον του από τον ουρανό και για το Μοναστήρι Του και τους μοναχούς Του.

Όταν έπειτα ο Πατήρ Γαβριήλ παρήγγειλε σ' έναν μαρμαροτεχνίτη να κατασκευάση μία μαρμάρινη πλάκα για να τοποθετηθή πάνω στον τάφο του Οσίου, ο Όσιος ενεμφανίσθη στον μαρμαροτεχνίτη και του είπε όπως τον βλέπει έτσι να τον χαράξη στο μάρμαρο - που μέχρι σήμερα φαίνεται.

Μια γυναίκα κάθισε στον τάφο του Οσίου και ο τάφος σείστηκε. Άλλη κάθισε και άρπαξαν τα ρούχα της φωτιά.

Μέσα στο ναό της Μονής δεν υπήρχαν στασίδια και ο τάφος δεν είχε μεγάλο ύψος αλλά όταν κάθισαν οι γυναίκες αυτές, είδαν τα νέα θαύματα του Οσίου.

Άλλοτε ανέβλυσαν μύρα από τον τάφο Του, και με τα μύρα αυτά και με το λάδι από το καντήλι του τάφου εθεραπεύοντο πάσχοντες από ανίατες ασθένειες.

''Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις Αυτού''.

''ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΖΩΣΙ ΚΑΙ ΤΕΘΝΗΚΟΤΕΣ'' 

Όταν κάποιος ξεκίνησε για να γίνη μοναχός - στον δρόμο Του καθώς πήγαινε από το Χαλκειός στον Άγιο Μάρκο, τον συνώδευε η σκιά του Οσίου Παρθενίου, την οποία έβλεπε πολύ καθαρά να τον οδηγή.

Ο ίδιος μοναχός αισθάνθηκε ζεστό αέρα να βγαίνη από τον τάφο του Οσίου Παρθενίου, και άλλοτε ευωδία λουλουδιών.

Έψαχνε να βρη τα λουλούδια, αλλά λουλούδια εκεί δεν υπήρχαν παρά μόνον ο μυροβλήτης Τάφος του Οσίου Παρθενίου.

Ένα μικρό παιδί είδε τον Άγιο ξαπλωμένο πάνω στον Τάφο Του. Όταν πήγε να τον ασπασθή ο Άγιος είχε εξαφανισθή. Πολλές φορές οι μοναχοί ακούουν από τον Ιερό Τάφο παράξενους ήχους σαν να κτυπά κάποιος με μπαστούνι.

Αυτό συνήθως γίνεται όταν κλείνει η πόρτα της Εκκλησίας που επικοινωνεί με τον νάρθηκα όπου βρίσκεται ο Τάφος. ''Θέλει να είναι λέει πάντα ανοικτή η πόρτα της Εκκλησίας για να συμμετέχει στις ακολουθίες''.

Αλλά και μέσα στην σπηλιά που ασκήτευε, πολλοί είδαν ένα εκτυφλωτικό φως, παράξενο να βγαίνη που μοιάζει με φωτιά - με πυρκαγιά του δάσους. 

Πολλές φορές οι κάτοικοι των Καρυών φοβήθηκαν μήπως άναψε φωτιά στο ''αγιομαρκάκι''. Άλλοι ετοιμάζονταν για να πάνε να σβήσουν την φωτιά. Όταν έφθαναν, η φωτιά χανόταν.

Γιατι τίποτα άλλο δεν ήταν η φωτιά, εκτός από θείο φως που φωτίζει από τον ουρανό την Ιερή σπηλιά του Αγίου - που ο Άγιος ηγίασε με τους αγώνες Του τους ασκητικούς.

Εκεί βρίσκεται ένας σιδερένιος Σταυρός για να θυμίζη, ότι ο Ιερός Παρθένιος ''Εσταύρωται τω κόσμω''.

Σημ. ημετέρα: Η εικόνα της ανάρτησης του Αγίου Ευαγγελιστή Μάρκου από την Ι. Μ. Αγίου Μάρκου Χίου είναι εκ του ιστολογίου ''Βήμα Ορθοδοξίας''.

 (Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι)

       

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, στο μονοτονικό σύστημα, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Εκ του βιβλίου 
του μακαριστού Αρχιμανδρίτη Ιωακείμ Ιεροσολυμίτου του Χίου 
''Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ Ο ΧΙΟΣ'' (1815-1883) 
ΒΙΟΣ-ΘΑΥΜΑΤΑ-ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ, 
Ιερουσαλήμ 1975, σελ. 64-69.