 |
''...Κάποτε, μετά από αρκετά χρόνια, ερώτησαν την πνευματική τους Μητέρα με καλή περιέργεια για να μάθουν περισσότερα, να ακούσουν λεπτομέρειες, να ψηλαφίσουν την αγγελοφάνεια. ''Μου έλεγαν οι τότε Αδελφές...'', διηγήθηκε μεταξύ άλλων, ''...Γιατί, Μητέρα μας, δεν το είπατε σ' εμάς, τις θυγατέρες Σας;... Γιατί να το μαθαίνουμε από άλλους και όχι από Σας;''... Μα, τι να τους έλεγα, παιδιά μου;... Ότι είδα Άγγελο;... Πώς να πω τέτοιο πράγμα;... Λέγονται αυτά;... Μία ψυχή, η οποία παρακαλεί να της δοθή άνωθεν το χάρισμα της ταπεινώσεως, πώς είναι δυνατόν να αποκαλύψη, ότι είδε Άγγελο;... Είναι αυτό κάτι που αρμόζει στην ταπείνωσι;... Θεώρησα καθήκον μου, για την ψυχική μου ασφάλεια, να το εξομολογηθώ στον πνευματικό μας Πατέρα και εκείνος έπραξε όπως τον εφώτισε ο Θεός...''. |
Η μακαριστή Γερόντισσα Κυπριανή της Μονής των Αγίων Αγγέλων στις Αφίδνες της Αττικής ήταν μια σύγχρονη οσιακή μορφή, που στο πρόσωπό της ταυτιζόταν ολοκληρωτικά η ρήση του Χριστού μας '' αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών''. (Ματθ. 18, 3). Η αείμνηστη Γερόντισσα ήταν εκ παιδιόθεν αφιερωμένη στον ηγαπημένο Νυμφίο της Χριστό, εκ του Οποίου πάντα περίμενε το κέλευσμα για την άσκηση στη μοναχική ζωή. Υπηρετώντας για μια εικοσαετία στο νοσοκομείο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού ως παιδαγωγός (1945-1967) με ταπείνωση και αυταπάρνηση, έλαβε την κλήση απ' τον Θεό μας με την συνάντηση που είχε για πρώτη φορά το 1971, με τον αείμνηστο πνευματικό μας πατέρα Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό. Στο πρόσωπο του Μητροπολίτη, η λαϊκή ακόμη Πηνελόπη Αλεξοπούλου θα βρει τον Γέροντα αυτόν, που αναζητούσε επί χρόνια ολόκληρα, με τις προσευχές και τα αιτήματά της προς τον Θεό. Έτσι το 1971 αγοράσθηκε η έκταση που βρίσκεται σήμερα η γυναικεία Ιερά Μονή των Αγίων Αγγέλων, για να ακολουθήσει η Μοναχική κουρά της Γερόντισσας το έτος 1973, λαμβάνοντας το όνομα Κυπριανή! Το 1974, την Παρασκευή της Διακαινησίμου θα γίνει Μεγαλόσχημη Μοναχή, για να ενθρονιστεί το 1982, ως Καθηγουμένη σε ηλικία 74 ετών. Η Γερόντισσα Κυπριανή ήταν ένας ευώδης κήπος με διαλεχτά και μοσχομύρητα άνθη, ένας ορμητικός ποταμός συναισθημάτων που ξεχυνόταν αβίαστα ακόμη και με την σιωπή της! ''Ένιωθα'', έλεγε ως Μοναχή πλέον, ''ότι κρατοῦσα στα χέρια μου ένα μεγάλο δοχείο γεμάτο ξέχειλα από αισθήματα... Και φοβόμουν πολύ να μην σκοντάψω... Ευτυχώς, βρέθηκε μπροστά μου ο Χριστός μας! ... Και έχυσα όλο το δοχείο επάνω Του''! Τον Ιούνιο του 2020 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο για την μακαριστή Γερόντισσα, από τον Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανό Β', που ενώ ήταν ημιτελειωμένο εδώ και χρόνια, η Αδελφότητα της Μονής εργάσθηκε με ζήλο και υπευθυνότητα για την ολοκλήρωσή του. Το βιβλίο χαίρει πλουσίων Χριστολογικών συναισθημάτων και μιας τόσο, ανυπέρβλητης πνευματικής γραφής, που ο αναγνώστης αισθάνεται να τον κατακλύζουν άρδην, ανείπωτα αισθήματα αγάπης, ταπείνωσης και ευγνωμοσύνης προς τον δωροδότη Χριστό μας. Με το σύντομο αυτό και πτωχό -καθόλα- εισαγωγικό σημείωμά μας θα περπατήσουμε μαζί -έστω και αποσπασματικά- την ''στενή και τεθλιμμένη οδό'', αλλά ταυτόχρονα και την περίλαμπρη, ευφρόσυνη ζωή της αείμνηστης Γερόντισσας Κυπριανής κατά το ''κατατρύφησον του Κυρίου, και δώσει σοι τα αιτήματα της καρδίας σου. αποκάλυψον προς Κύριον την οδόν σου και έλπισον επ' αυτόν, και αυτός ποιήσει'' (Ψαλμός 36, 4-5). Όσοι ευφρανθήκαμε από τον ανεξάντλητο πνευματικό της πλούτο, τις απλές -με υψηλά νοήματα- αστείρευτες διδαχές της, γινόμαστε προσευχητικοί ικέτες στον Χριστό μας να μας χαρίζει τέτοια μεγάλα, πνευματικά αναστήματα, που να μας γεμίζουν και να μας καθαίρουν από την πνευματική μας φτώχεια και τον εφάρματο και ανακόλουθο οδικό μας βίο. Εύχεσθε!
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος
Δημοσιογράφος
Η καλή αλλοίωσις της Θείας Ευσπλαχνίας απλώθηκε σε όλο το Ησυχαστήριο...
Η αρχαγγελική δωρεά ήταν έντονα αισθητή... Οι Αδελφές είχαν την αίσθησι, ότι κάτι έκτακτο συνέβαινε...
Δεν είχαν όμως το θάρρος να ερωτήσουν την σιωπώσα Μητέρα... Ήλθε για επίσκεψι και ο πνευματικός Πατέρας...
Είχαν περάσει ολίγες ημέρες. Αμέσως αισθάνθηκε, πολύ έντονα μάλιστα, την άνωθεν επισκίασι...
Η ειρήνη και η χαρά του Παρακλήτου άγγιξαν και την ιδική του ψυχή. Συνάντησε την Γερόντισσα, συζήτησαν όπως πάντοτε...
Δεν είχε όμως διάθεσι να φύγη... Μία πνευματική έλξις τον καθήλωνε εκεί... Ο χρόνος έτρεχε...
Ο οδηγός υπενθύμισε επανειλημμένως στον Πατέρα την συνέχεια των υποχρεώσεων...
''Γερόντισσα'', απευθύνθηκε τελικά στην Μητέρα, ''κάθε φορά με ιδιαίτερη χαρά έρχομαι να Σας συναντήσω... Χαίρομαι να παραμένω, έστω και λίγο, μαζί Σας...
Θέλω πάντοτε να ακούσω κάτι, να Σας πω κάτι... Αλλά, τί συμβαίνει σήμερα;...
Δεν έχω την δύναμι να Σας αποχωρισθώ... Κάτι ξεχωριστό με συγκρατεί εδώ...''.
''Μάλιστα, Πατέρα μου...'', απάντησε η αλλοιωμένη Μητερούλα, ''...κι εγώ επιθυμούσα να Σας συναντήσω...
Ήθελα να Σας ερωτήσω, να ακούσω την γνώμη Σας για κάτι σοβαρό... Αν είναι ευλογημένο...''.
Απεσύρθησαν κατ' ιδίαν... Του διηγήθηκε την ουράνια Επίσκεψι... Και τον ερώτησε... ''Πατέρα μου, θα ήθελα την συμβουλή Σας...
Ήταν αυτό εκ Θεού;...
Φοβούμαι μήπως με πλανήση ο πειρασμός...''. Ο Πνευματικός, βαθειά έκπληκτος και συγκινημένος, την καθησύχασε...
Ήταν αναμφισβήτητα μία Δωρεά του Θεού, ένα πραγματικό αρχαγγελικό άγγιγμα...
Η πάντα νουν υπερέχουσα ειρήνη, η οποία είχε ξεχυθή σε όλο το Ησυχαστήριο και στην ιδική του καρδιά, ήταν μια σαφεστάτη μαρτυρία, ότι δεν υπήρχε περίπτωσις να είναι εκ του πονηρού αυτή η αλλοίωσις.
Η ταπεινή και φιλήσυχη Μητερούλα ανακουφίσθηκε... Κράτησε όμως τα χείλη της κλειστά, ασφάλισε τον εαυτό της με την αυτομεμψία...
Αργότερα, μετά από πέντε χρόνια, οι Αδελφές έμαθαν για το αρχαγγελικό άγγιγμα...
Από άλλο όμως πρόσωπο, στο οποίο είχε εκμυστηρευθή το Θαύμα ο πνευματικός Πατέρας...
Κάποτε, μετά από αρκετά χρόνια, ερώτησαν την πνευματική τους Μητέρα με καλή περιέργεια για να μάθουν περισσότερα, να ακούσουν λεπτομέρειες, να ψηλαφίσουν την αγγελοφάνεια.
''Μου έλεγαν οι τότε Αδελφές...'', διηγήθηκε μεταξύ άλλων, ''...Γιατί, Μητέρα μας, δεν το είπατε σ' εμάς, τις θυγατέρες Σας;...
Γιατί να το μαθαίνουμε από άλλους και όχι από Σας;''... Μα, τι να τους έλεγα, παιδιά μου;... Ότι είδα Άγγελο;...
Πώς να πω τέτοιο πράγμα;... Λέγονται αυτά;... Μία ψυχή, η οποία παρακαλεί να της δοθή άνωθεν το χάρισμα της ταπεινώσεως, πώς είναι δυνατόν να αποκαλύψη, ότι είδε Άγγελο;...
Είναι αυτό κάτι που αρμόζει στην ταπείνωσι;...
Θεώρησα καθήκον μου, για την ψυχική μου ασφάλεια, να το εξομολογηθώ στον πνευματικό μας Πατέρα και εκείνος έπραξε όπως τον εφώτισε ο Θεός...
Η Μητερούλα συνήθιζε με βαθειά πίστι να λέγη:
''Ο επίγειος Οικοδεσπότης της Μονής μας είναι ο Πατέρας μας... Ο ουράνιος Οικοδεσπότης είναι ο Αρχάγγελος Γαβριήλ...''.
Έτσι, ανέθετε στην ευχή του πνευματικού Πατέρα και στην σκέπη του Αρχαγγέλου την προστασία και ασφάλεια της Μονής.
Κάποτε, μέσα στο καταχείμωνο, μία ημέρα πολύ σκοτεινή, φωνές ακούσθηκαν από το πυκνό δάσος, δυτικά επάνω από το Μοναστήρι...
Φωνές παράξενες, μάλλον προκλητικές, ίσως για να προβάλλουν οι Αδελφές, νέες τότε...
Φοβισμένες, δεν ήξεραν πως να ενεργήσουν...
Η Ευλογημένη, έστρεψε προσευχητικά την ελπίδα της στον Οικοδεσπότη:
Ταχύτατε, Αρχάγγελε Γαβριήλ, πρόφθασον!...
Με την ευχή του σεβαστού Πατέρα μας, βοήθησέ μας!...''.
Οι πειρασμικές φωνές έπαυσαν αμέσως... Γύρω απλώθηκε η τέλεια χειμερινή ησυχία του δάσους...
Κάποια περίοδο, μία υποψήφια Δόκιμος Μοναχή δεν κατώρθωσε να προσαρμοσθή στην Κοινοβιακή Τάξι...
Ήταν μια δύσκολη περίπτωσι. Ήταν φανερό, ότι δεν είχε προοπτικές για να παραμείνη και να ενταχθή στην Αδελφότητα.
Η ευγενής όμως και ευαίσθητη δούλη του Θεού δεν ήθελε να αναφέρη τίποτε σχετικό στην κοπέλλα, για να μη λυπήση αυτήν.
Στον Εσπερινό της Συνάξεως του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, 12-13 Ιουλίου, αλλά και την νύκτα, η εύσπλαχνη Μητέρα προσευχήθηκε στον ουράνιο Οικοδεσπότη να παρέμβη και να δώση Εκείνος την λύσι.
Το πρωϊ, ανήμερα της Συνάξεως, η υποψήφια εζήτησε την Μητερούλα. Την ενημέρωσε, ότι είχε αποφασίσει τελικά να αποχωρήση...
Εκείνη, χωρίς να λησμονήση ούτε στιγμή την τάξι και την ευγένεια, της πρότεινε να αναμένη έως ότου έλθη ο πνευματικός Πατέρας, ώστε να φύγη με ευλογία...
Αυτή αρνήθηκε...
''Τότε, να κατέβουμε στο χωριό, να καλέσουμε ταξί...''.
Ούτε αυτό ήθελε η καημένη...
Έφυγε μόνη της, με τις αποσκευές της στα χέρια...
Δεν είχε ούτε την θέλησι, ούτε την δύναμι να παραμείνη στον ιερό χώρο της Μονής και μία ώρα ακόμη...
Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο
του Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Β':
''Γερόντισσα Κυπριανή,
Της Μονής των Αγίων Αγγέλων ο επίγειος άγγελος (1908-2000)'',
έκδοση α',
Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και Φυλής
της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών,
σελ. 192 - 196, Ιούνιος 2020.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου