Η ΔΙΑ ΣΑΡΚΟΣ ΑΠΩΛΕΙΑ

 

''Η σαρξ δυστυχώς, είχε, έχει και θα έχη, πάντα
 τα θύματά της μεταξύ των ανθρώπων. Δεν
εσεβάσθη μεγάλους, ούτε σέβεται. Δεν ελυπήθη
μικρούς, ούτε λυπείται. Και εις το ανάκτορον και
εις την καλύβην. Και εις την αγοράν και εις την
Εκκλησίαν. Έχει δυστυχώς παντού το πρόσωπόν
της. Και τούτο, διότι δεν έγινε ή δεν γίνεται καλή
χρήσις αυτής, εκ μέρους ημών αναφορικώς με
την αποστολήν της. Τα σαρκικά αμαρτήματα (ως
λέγει Πατήρ τις) δεν γεννώνται από την σάρκα,
 αλλά από την διεφθαρμένην κρίσιν του νοός,
δι' αυτό η ευθύνη δεν ανήκει εις τον Δημιουργόν
αυτής, αλλ' εις τον χειριστήν αυτής, που είμεθα
ημείς''.

Η σαρξ, καθώς γνωρίζομεν, είναι το ένα εκ των δύο μερών μας. Ο Θεός, το πρώτον εποίησεν αυτήν, και ως ποίημα του Θεού, δεν ημπορεί παρά να είναι, αφ' ενός λίαν καλή και αφ' ετέρου λίαν χρήσιμος.

Δυστυχώς όμως, παρ΄ότι ο Θεός και καλήν την εποίησεν και χρήσιμον, εποιήσαμεν ημείς αυτήν κακήν και επιζήμιον, καθ' ότι την χρησιμοποιούμεν εναντίον του ετέρου μέρους μας, της ψυχής.

Ο Δημιουργός, την εποίησεν ίνα εξυπηρετή, και ημείς δυστυχώς, την εξυπηρετούμεν.

Την έδωσε δούλην, και ημείς την ανεδείξαμεν κυρίαν. Την ετοποθέτησε υπό, και ημείς την ανεβιβάσαμεν υπέρ.

Η σαρξ, το σώμα δηλαδή, είναι πολύτιμον. Όχι βεβαίως αφ' εαυτού της, αλλά λόγω της υπηρεσίας που προσφέρει εις την αθάνατον ψυχήν μας.

Είναι βλέπετε ''ναός'', του εν ημίν Αγίου Πνεύματος, ως λέγει το Ευαγγέλιον΄

''Ουκ οίδατε ότι το σώμα υμών ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματός έστιν;'' (Α' Κορινθ. στ' 19).

Και ως τοιούτον έχει την αξίαν. Αυτόν όμως τον ''ναόν'', τον χρησιμοποιούμεν πολλάκις κακώς.

Δηλαδή διά ηδονάς και μόνον και ούτω φονεύωμεν και κολάζωμεν το έτερον σκέλος, την αθάνατον ψυχήν.

Διά τας προσκαίρους δυστυχώς ηδονάς, πολλοί εξ ημών εκολάσθησαν ή θα κολασθούν.

Διότι ενόμισαν ή νομίζουν, ότι θα έμενον ή θα μείνουν αιώνιοι και ατιμώρητοι.

Και ούτω σκεφθέντες ηκολούθησαν ή ακολουθούν όπισθεν των ηδονών της σαρκός και απωλέσθησαν ή θα απωλεσθούν.

Η σαρξ δυστυχώς, είχε, έχει και θα έχη, πάντα τα θύματά της μεταξύ των ανθρώπων.

Δεν εσεβάσθη μεγάλους, ούτε σέβεται. Δεν ελυπήθη μικρούς, ούτε λυπείται.

Και εις το ανάκτορον και εις την καλύβην. Και εις την αγοράν και εις την Εκκλησίαν.

Έχει δυστυχώς παντού το πρόσωπόν της. Και τούτο, διότι δεν έγινε ή δεν γίνεται καλή χρήσις αυτής, εκ μέρους ημών αναφορικώς με την αποστολήν της.

Τα σαρκικά αμαρτήματα (ως λέγει Πατήρ τις) δεν γεννώνται από την σάρκα, αλλά από την διεφθαρμένην κρίσιν του νοός, δι' αυτό η ευθύνη δεν ανήκει εις τον Δημιουργόν αυτής, αλλ' εις τον χειριστήν αυτής, που είμεθα ημείς.

Διά την χρηστήν λειτουργίαν της σαρκός, χρειάζεται η ''εγκράτεια''. Η εγκράτεια, ήτις είναι αγαθόν του σώματος, καθ' ότι δίδει υγείαν και καλλονήν εις αυτό, συνάμα δε και εις την ψυχήν.

Όπου εγκράτεια, εξασθενεί τας ορέξεις της σαρκός αποκοιμίζοντας αυτήν και ούτω φρουρεί την ακεραιότητα της αθανάτου ψυχής.

Η εγκράτεια, είναι η θεμελιώδης βάσις της ηθικής και ο μέγας φρουρός της υγείας και ο σοβαρός συντελεστής της μακροζωϊας.

Έχομεν όμως και αντίπαλον της ''εγκρατείας''. Ο άσπονδος εχθρός της εγκρατείας, είναι η ''ακρασία'', η ''ακολασία'', η ''σαρκολατρεία'', αι ηδοναί της σαρκός.

Ακρασία είναι, η μη κρατουμένη, η ακάθεκτος και άλογος ορμή της σαρκός, εις κακάς έξεις και επιθυμίας.

Από την ακρασίαν, ακολασίαν και ανηθικότητα εν γένει, πληθύς νόσων προέρχεται, εκτός της κολάσεως της ψυχής.

Προς βεβαίωσιν δε των τοιούτων αρκεί μία επίσκεψις εις αντιφροδισιακά ιατρεία ή Νοσοκομεία τύπου ''Συγγρού'',

ως και εις ψυχιατρεία, νευρολογικάς Κλινικάς, και άσυλα ανιάτων, ίνα ίδωμεν ιδίοις όμμασι τα αποτελέσματα των ακροατών και σαρκολατρών ανθρώπων.

Ακρατείς και ακόλαστοι λέγονται και είναι,  πάντες οι δούλοι της σαρκός. Ο ακρατής είναι σεσηπός μέλος της κοινωνίας.

Ως άνθρωπος και ως πολίτης είναι άχρηστος. Είναι ασελγής, έκφυλος και κατησχυμένος δούλος των παθών και των ηδονών.

Η ''ηδονή'' εις τας ημέρας μας, κατ' εξοχήν της σαρκός, έχει θεοποιηθεί και απολαμβάνεται ως ''νέκταρ'' από μικρούς και μεγάλους, νέους και νέας, 

λαϊκούς, πολλάκις δε δυστυχώς και Κληρικούς, παρά την γνώμην του Μ. Βασιλείου, όστις λέγει΄ 

''Ηδονή μήτηρ της αμαρτίας, η δε αμαρτία το κέντρον έστι του θανάτου΄ Ηδονή ροφός του αιωνίου σκώληκος,

η προς καιρόν μεν καταγλυκαίνει τον απολαύοντα, ύστερον δε πικρότερον χολής ποιείται τας αντιδόσεις'' και πάλιν΄

''Η ηδονή άγκιστρόν έστι του Διαβόλου προς απώλειαν έλκον''. Και εν αντιθέσει με την εγκράτειαν,

ήτις είναι ''...αμαρτιών αναίρεσις, παθών απαλλοτρίωσις, σώματος νέκρωσις... ζωής πνευματική αρχή, των αιωνίων αγαθών πρόξενός έστί΄

εν εαυτή το κέντρο της ηδονής αφανίζουσα'' που λέγει ο ίδιος. Η σαρξ λοιπόν ήτις εδόθη ως ''ναός'',

οίκος, της ψυχής και βοηθός αυτής, καταντά διά των ηδονών, εχθρός και μέσον απωλείας της.

Ας μην ξεχνώμεν όμως ότι αι ηδοναί της σαρκός μας εναγκαλίζονται πάντα διά να μας απωλέσουν

και ουδέποτε ίνα μας σώσουν, ως ο θείος Χρυσόστομος λέγει΄

''Μητρόπολις κακών, η ηδονή''.

Δι' αυτό, πας ο αγαπών τας ηδονάς, και εντρυφεί εις αυτάς, λέγεται και είναι φιλήδονος.

Κάθε δη φιλήδονος ουκ έστι φιλόθεος και ως μη φιλόθεος, θα κολασθή.

Η κατάχρησις της ηδονής της σαρκός, επιφέρει επίσης πολλάκις ακαριαίως και τον θάνατον.

Εάν δε η ηδονή ήτο διαρκείας δεν θα υπήρχε ζωή επί της γης.

Οι ειλικρινείς φιλόσοφοι λέγουσι ότι, η συνουσία φθείρει την υγείαν, αδυνατεί την όρασιν, εκλύει τα νεύρα, φθείρει τον στόμαχον και ασθενεί όλον το σώμα.

Ο Ιπποκράτης δε, την μίξιν μετά της γυναικός, την έλεγε μικρόν ''σεληνιασμό''.

Διά τούτο και η περιστερά ζη ολίγον. Διότι περισσώς ερά, και συχνώς βατεύει.

Ερωτηθείς ποτέ ο Πυθαγόρας΄ πότε πρέπει ο άνδρας να μίγεται με γυναίκα, απήντησεν΄ ''Όταν αγαπά να ασθενήση''.

Εκ των ολίγων λοιπών τούτων, δύναταί τις να βγάλη συμπέρασμα τι ψυχική και σωματική ζημία προκύπτει από την κακήν χρήσιν της σαρκός.

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Εκ του βιβλίου του μακαριστού ιεροκήρυκα Δημητρίου Παναγοπούλου

 ''Η Διά Σαρκός Απώλεια'', 

εκδόσεις ''Βιβλιοπωλείον Νεκτάριος Παναγόπουλος'', σελ. 7-10.