( Ε κ τ ο υ π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν ο υ )
Διαβάζομεν εις την Αγ. Γραφήν, εις το βιβλίον της Εξόδου ότι ο Μέγας Μωυσής προσηύχετο σιωπηρώς διά την σωτηρίαν του Ισραήλ και ήκουσε μυστικά και μέσα του στην καρδιά του την φωνήν του Θεού που του έλεγε με αγάπην: τί βοάς προς με;
Με τον ίδιον τρόπον προσηύχετο και η δούλη του Θεού Ειρήνη, αξιωθείσα αντί φωνής να δεχθή εις την καρδιά της την θείαν Χάριν και να γίνη σκεύος εκλεκτόν του Αγίου Πνεύματος.
Απέκτησεν ανεξικακίαν, πραότητα και απάθειαν. Κανένα εξωτερικόν δεν ήτο ικανόν να διαταράξη την εσωτερικήν της γαλήνην. Η ψυχή της πλημμυρισμένη από θείαν αίγλην μεταλαμπάδευσε και εις τους άλλους το φως των εναρέτων πράξεων, για να δοξάζεται αενάως ο ουράνιος Πατήρ.
Έτσι μόνον εξηγείται ότι η νεωτέρα κατά την ηλικίαν Ειρήνη, είχεν ελκύσει την αγάπην, τον σεβασμόν και την εκτίμησιν όλων των Μοναστριών του Κοινοβουλίου.
Ποτέ της δεν ελύπησε καμμίαν αδελφήν με την θέλησίν της, αλλ' ούτε έννοιωσεν η ιδία λύπην από άλλας. Η Προεστώσα όμως εγνώριζε καλώς, ότι εις τας αρχάς μερικές νεώτερες και λιγώτερον ενάρετες είχον φθονήσει την ανωτερότητά της και της έδειχναν σκληρότητα και απρέπειαν εις την συμπεριφοράν.
Μάλιστα η Ειρήνη με την βαθυτητάτην της ταπείνωσιν, την ανεξικακίαν και την ανεξάντλητον αγάπην, σύντομα εκέρδισε τις καρδιές των, διότι βλέπουσαι, την υπομονήν της και τας λοιπάς χάριτάς της, συνησθάνθησαν και την ηγάπησαν.
Επίσης και η Ευφροσύνη ήτι και αυτή τόσον αυστηρά της είχε φερθή και αύτη έκλαιε πικρώς, όταν η Ηγουμένη μετέφερε την Ειρήνην από το τμήμα της, εις το τμήμα των καλλιγράφων.
Έδειχνεν ακόμη και μεγάλην υπομονήν εις τας επιθέσεις των ακαθάρτων πνευμάτων. Πολλάκις της υπενθύμιζον τας ανέσεις, το αυτοκρατορικόν περιβάλλον, και όλα αυτά αντέκρουε με την Χάριν του Θεού.
Τόσο ήτο η μανία του διαβόλου εναντίον της Αγίας, ώστε μίαν νύκτα καθώς προσηύχετο επαρουσιάσθη εμπρός της αισθητικώς με μίαν απαισίαν μορφήν αράπη, απειλώντας την με αναριχιαστικήν φωνή, που ενόμιζες πως έβγαινε βαθειά από την κόλασιν.
-Μαζί μου πολεμάς, μαύρη μάγισσα; περίμενε και θα μάθης ποιος είμαι εγώ και πόσην δύναμιν και εξουσίαν έχω! Μα η Ειρήνη δεν εδειλίασε καθόλου εις την επίθεσιν αυτήν, αντιθέτως μάλιστα, με το φως της θείας Χάριτος διέκρινε στην εμφάνισιν εκείνην την τελείαν αδυναμίαν του εχθρού της.
Εσημείωσε κατ' επάνω του το σημείον του Σταυρού κι εκείνος σαν να εμαστίζετο αοράτως από παντοδύναμον χείρα, έφυγεν με θόρυβο αφήνοντας από την λύσσα του διά εκδίκησιν μίαν αποπνικτικήν δυσωδίαν.
Την επομένην ένοιωσε δυνατώτερα τον πόλεμο των λογισμών. Τώρα όμως είχε δοκιμάσει με την πείραν πόσον αδύνατος ήτο, και κατέφυγε εις την προστασίαν του Ιησού βάζου μεσίτας την Παναγίαν Παρθένον και τους Αγ. Αρχαγγέλους.
Ο Ιησούς που είχεν επιτρέψει τας επιθέσεις, διά να δοκιμασθή η δούλη Του, βλέποντας την υπομονήν της, το θάρρος και την πίστιν της, εστεφάνωσε την νίκην της, δίδοντας και τελείαν κατάπαυσιν του πολέμου.
Από τότε δεν ετόλμα ο εχθρός να την ξαναπειράξη. Η Ειρήνη απέδωκε μετ' ευγνωμοσύνης την ευχαριστίαν εις τον Ιησούν.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Κ'
Προς το μακάριον τέλος.
Η οσιωτάτη Άννα, η γνησία δούλη του Θεού που με την ακατάπαυστον πνευματικήν εργασίαν μιας ολοκλήρου ζωής ωδήγησε πολλάς ψυχάς στον δρόμον του Χριστού, είχε φθάσει πια σε βαθειά γηρατειά΄
κουρασμένη και εξηντλημένη από την αδιάκοπον δραστηριότητα, έπεσε στο κρεββάτι για να μη σηκωθή πλέον. Αν δεν ήτο υπερβολικά μετριόφρων, ώστε να μην ανεγνώριζε στον εαυτόν της ούτε ένα κατόρθωμα θα μπορούσε να επαναλάβη με βεβαιότητα τα γεμάτα πίστι λόγια του θείου Παύλου:
<<Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα, λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος ον αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα ο δίκαιος Κριτής>>.
Με την βοήθειαν της Θ. Χάριτος είχε φθάσει εις το μακάριον τέρμα. Τον θάνατον τον είχεν από καιρόν προαισθανθή και κάμνουσα την πρέπουσαν ετοιμασίαν τον περίμενε με χαράν και ηρεμίαν στην ψυχήν. Προσηύχετο για τον εαυτό της και για το ποίμνιόν της.
Στην Ειρήνην, εις την οποίαν είχεν ανατεθή η περιποίησις της Άννης, επειδή είχε την επιτηδειότητα εις το διακόνημα αυτό και το εκτελούσε με αυταπάρνησιν και αυτοθυσίαν της είχε κάνει εντύπωσιν βαθειά η αισιοδοξία της Άννης με την οποίαν αντίκρυζε τον θάνατον.
-Από εκεί ψιθύριζε με κόπον η ετοιμοθάνατος, δείχνουσα με το δάκτυλον την Καινήν Διαθήκην, που ήτο δίπλα στο τραπεζάκι της. Αυτό το θείον βιβλίον υπήρξεν ο οδηγός της ζωής. Αυτό γίνεται και τώρα του θανάτου μου οδηγός.
Άλλοτε πάλιν έβλεπεν η Ειρήνη το βλέμμα της πνευματικής μητέρας της να πέφτη επάνω της με στοργήν, σαν να ήθελε να της εκφράση κάτι βαθύτερον. Το εφανέρωσεν η Προεστώσα στας αδελφάς της Μονής λίγο πριν αφήση τον κόσμον.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΑ'
Υποθήκαι ετοιμοθανάτου
Την Ειρήνην, με την πρόφασιν ν' αναπαυθή, γιατι έμεινε διαρκώς άϋπνος κοντά της, την διέταξε ν' αποσυρθή. Κατόπιν προσεκάλεσε όλας τας άλλας αδελφάς κοντά της και με μίαν υπερτάτην προσπάθειαν να συγκεντρώση τας εξηντλημένας της δυνάμεις, εφανέρωσε την τελευταίαν της θέλησιν.
-Μη λυπείστε για μένα τέκνα μου, τους είπεν. Ο Ιησούς σας έχει ετοιμάσει καλή μητέρα και Ηγουμένη, πολύ αξιωτέραν εμού. Συνετήν, ενάρετον και με άγιον βίον΄ την αδελφήν σας την Ειρήνην, την θυγατέρα του Φωτός, την εκλεκτήν Νύμφην του Χριστού, το σκεύος του Παναγ. Πνεύματος.
Και πνίγουσα τα δάκρυα προσέθεσεν επιβλητικά: -Μην αποφασίσετε να κάνετε άλλην Προεστώσα, τέκνα της υπακοής και η ευχή μου θα σας συνοδεύη εις όλον σας τον βίον.
Όμως αι τελευταίαι της υποδείξεις έχυσαν βάλσαμον παρηγορίας εις τας τεθλιμμένας των ψυχάς. Όλαι ευρέθησαν σύμφωνοι μ' αυτήν. Στην Ειρήνην δεν είπαν τίποτα, από φόβον να μην την χάσουν, διότι ίσως η μεγάλη της ταπεινοφροσύνη να την έκανε να φύγη κρυφά από το Μοναστήρι, με την επιθυμίαν να αποφύγη το αξίωμα.
Έτσι, μόνον η Ειρήνη έμεινεν απαρηγόρητος αυτάς τας ημέρας που εδοκιμάζετο όλον το Κοινόβιον.
( Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι )
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Εκ του βιβλίου
της Ιεράς Μονής Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου
Καρελλάς Κορωπίου Αττικής,
''Βίος και Ακολουθία
της Οσίας Μητρός ημών Ειρήνης Ηγουμένης Μονής Χρυσοβαλάντου'',
σελ. 67-69, Οκτώβριος 2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου