Φωτογραφία από το εσωτερικό του ναϋδρίου της Ι. Μ. Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης,
Φυλής Αττικής,
το αφιερωμένο στο Άγιο Πνεύμα.
<<...Το ποίμνιον το οποίον ηρνήθη να ακολουθήση την ημερολογιακήν καινοτομίαν αναπτύσσεται και γαλουχείται πνευματικώς διά της
ορθοδόξου ασκητικής αγωγής της αγρυπνίας, νηστείας και νοεράς προσευχής (κομβοσχοίνι), καθισταμένης ούτως ευκόλου της αναγνωρίσεώς του.
Είναι το ποίμνιον που θα παραμείνη όχι μόνον μακράν της καινοτομίας αλλά και των κινημάτων και οργανώσεων του αιώνος μας,
διά ν' αποτελέση το πολύτιμον αντίβαρον έναντι της εκκοσμικευμένης αστικής θρηκευτικότητος, αι ηγέται της οποίας παρέμειναν ου μόνον τελείως ξένοι
προς το ευγενές κίνημά των, αλλά και διετέθησαν εξ υπαρχής εχθρικώς προς αυτό...>>
Η νεωτέρα Ελλάς απαλλαγείσα της Οθωμανικής δουλείας διά της δυνάμεως του τιμίου Σταυρού και των αγώνων των αγνών τέκνων της, και εισελθούσα εις τον ελεύθερον πολιτικόν βίον,
δυστυχώς, επρόκειτο να αιχμαλωτισθή εκ νέου υπό ετέρου και πλέον απαισίου κατακτητού, του επαράτου και αθέου προτεσταντικού ορθολογισμού!
Η Βαυαρική αντιβασιλεία (Maurer) ευρούσα το κατάλληλον αυτής όργανον προς εκτέλεσιν των αντιπαραδοσιακών σχεδίων της, τον αρχιμανδρίτην Θεόκλητον Φαρμακίδην, θα επιτύχη να καταστήση την Εκκλησίαν ταπεινήν θεραπαινίδα της προτεσταντικής και εικονομαχικής αντιβασιλείας!
Αι εναπομείνασαι νησίδες της ορθοδόξου πνευματικότητος, αι ιεραί Μοναί, θα δεχθούν αγρίαν την επίθεσιν του Ευρωπαίου βανδάλου, ο οποίος ήλθε να εκπολιτήση τους αμορφώτους και υπαναπτύτους ραγιάδες...
Άνω των 400 Μονών εις ολόκληρον την χώραν θα διαλυθούν και λεηλατηθούν, ενώ μοναχοί και μοναχαί θα προτρέπωνται και από αρχιερατικά εισέτι χείλη να έλθουν εις γάμου κοινωνίαν!...
Δυστυχώς αι ορθόδοξοι ηγετικαί μορφαί της υπ' όψει περιόδου τυγχάνουν ελάχιστοι, με επικεφαλής τον μεγαλοφυή και ορθοδοξότατον πρωτοπρεσβύτερον Κωνσταντίνον Οικονόμου.
Λόγιοι ιερομόναχοι του Μ. Σπηλαίου ως και τινες Αγιορείται θα κηρύξουν λόγον Θεού εις τον πεινώντα λαόν, προσφέροντες συγχρόνως και τας συγγραφάς των.
Οι <<Μοναχοί>> Παπουλάκος και Κοσμάς Φλαμιάτος θα ενθουσιάσουν διά των κηρυγμάτων των την λαϊκήν ευσέβεια, η οποία με τον αλάθητον κριτήριόν της θα διακρίνη εις το πρόσωπόν των τον <<καλόν ποιμένα>> του ιερου Ευαγγελίου.
Παρά ταύτα η διάβρωσις του ορθοδόξου φρονήματος προχωρεί αργώς, πλην σταθερώς, ώστε με την ανατολήν του εικοστού αιώνος η αλλοίωσις να έχη προσλάβη τεραστίας διαστάσεις.
Ούτω το 1920 το Οικουμενικόν Πατριαρχείον φθάνει εις το σημείον να κυκλοφορήση Διάγγελμα προς τας αιρετικάς συναγωγάς της δύσεως αποκαλών αυτάς <<εκκλησίας>> και <<συγκληρονόμους της βασιλείας του Θεού>>.
Το επόμενον βήμα ήτο η αναγνώρισις των Αγγλικανικών χειροτονιών και η σύγκλησις του <<αντορθοδόξου>> (4) συνεδρίου της Κων/πόλεως (1923), υπό την προεδρίαν του αποστάτου πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη.
Διά του ανωτέρω συνεδρίου και με προφανή και σκανδαλίζουσαν πάντα συνεργασίαν της Ελλαδικής Εκκλησίας, διευθυνομένης υπό του Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, κατορθούται η μονομερής εισαγωγή του νέου ημερολογίου εις τινας των ορθοδόξων εκκλησιών, με αποτέλεσμα να διακοπή η λειτουργική ενότης συμπάσης της Ορθοδόξου Εκκλησίας!
Τούτο αποτελεί ασφαλώς την πρώτην νίκην του συγκρητιστικού οικουμενισμού επί πανορθοδόξου πεδίου, όστις από τας αρχάς του 20ού αιώνος ήρχισε τον <<δι' αγάπης>> ενεργούμενον... θανάσιμον εναγκαλισμόν της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Το Άγιον Όρος όμως αγρυπνεί! Ολίγαι πλην ηρωϊκαί ψυχαί, δεν θα θυσιάσουν εις την σκοπιμότητα και την δήθεν οικονομίαν την φωνήν της συνειδήσεώς των.
Γνωρίζουν καλώς την ιεράν φωνήν του ρήτορος της Εκκλησίας, ότι εκ των ανεπιτιμήτων μικρών πτώσεων φθάνωμεν ασφαλώς εις όλας τας μεγάλας και αδιορθώτους.
Αμέσως μετά την καινοτομίαν δημιουργείται εν Αγίω Όρει ο <<Σύνδεσμος των Ζηλωτών Αγιορειτών Μοναχών>> με κύριον σκοπόν συστάσεώς του την καταπολέμησιν πάσης καινοτομίας εν τω χώρω της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Ιερομόναχοι του Συνδέσμου αλλά και λόγιοι μοναχοί αυτού εξελθόντες του Αγίου Όρους δημιουργούν εκατοντάδας παραρτημάτων <<Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών>> καθ' άπασαν την χώραν, τα μέλη των οποίων δεν διατηρούν ουδεμίαν εκκλησιαστικήν κοινωνίαν προς την καινοτομήσασαν Εκκλησίαν.
Μετά δε το 1935, ότε το κίνημά των πλαισιούται και από ιεραρχών αποκηρυξάντων την καινοτόμον ιεραρχίαν των, ο αγών των αποκτά έτι μείζονα αίγλιν και σημασίαν.
Τους ενεργηθέντας υπό της καινοτομησάσης ιεραρχίας διωγμούς και εξορίας των υπομένουν μετά θαυμαστής καρτερίας και υπομονής, ιδιαιτέρως δε το μέγα διωγμόν του 1951,
διά τον οποίον δυστυχώς δεν τυγχάνουν και αυτοί αμέτοχοι ευθύνης, κατόπιν της κυκλοφορίας της υπ' αριθμ: 13)1950 γνωστής ατυχεστάτης εγκυκλίου των.
Το ποίμνιον το οποίον ηρνήθη να ακολουθήση την ημερολογιακήν καινοτομίαν αναπτύσσεται και γαλουχείται πνευματικώς διά της ορθοδόξου ασκητικής αγωγής της αγρυπνίας, νηστείας και νοεράς προσευχής (κομβοσχοίνι), καθισταμένης ούτως ευκόλου της αναγνωρίσεώς του.
Είναι το ποίμνιον που θα παραμείνη όχι μόνον μακράν της καινοτομίας αλλά και των πιετιστικών κινημάτων και οργανώσεων του αιώνος μας, διά ν' αποτελέση το πολύτιμον αντίβαρον
έναντι της εκκοσμικευμένης αστικής θρηκευτικότητος, αι ηγέται της οποίας παρέμειναν ου μόνον τελείως ξένοι προς το ευγενές κίνημά των, αλλά και διετέθησαν εξ υπαρχής εχθρικώς προς αυτό.
Τα έτη παρέρχονται. Αι νεοτεροποιαί και κακόδοξοι δυνάμεις, εντός της ορθοδοξίας αναπτυσσόμεναι και δρώσαι, με οδηγόν το Διάγγελμα του 1920 σπεύδουν <<αγαλλομένω ποδί>> να ενωθούν μετά της <<σεβασμίας και πρεσβυτέρας Ρώμης>>!
Ούτω την 5ην Ιαν. του 1964 ο υπερβαλών εις αίρεσιν και τον Μεταξάκην πατριάρχης Αθηναγόρας, ερχόμενος εις Ιεροσόλυμα προς ασπασμόν του αιρετικού ποντίφηκος,
θ' ακούση από τα χείλη του ότι <<καλούνται οι κεχωρισμένοι αδελφοί (ορθόδοξοι), όπως επανέλθουν εις την ποίμνην>>; της οποίας τ σ ο π ά ν ο ς γ ν ή σ ι ο ς τυγχάνει ο ίδιος!
Δεκαοκτώ ημέρας μετά την ανωτέρω συνάντησιν το Άγιον Όρος δι' επιλέκτων μελών του απευθύνει προς τον πατριάρχην και τον ελληνικόν λαόν π ρ ο κ ή ρ υ ξ ι ν διαμαρτυρίας και προειδοποιήσεως, έχουσα ως ακολούθως:
Προκήρυξις Αγιορειτών Πατέρων προς τον Ορθόδοξον Ελληνικόν Λαόν
Οι κάτωθι Αγιορείται Πατέρες, Καθηγούμενοι, Ιερομόναχοι και Μοναχοί, λαβόντες γνώσιν διά τα εσχάτως τεκταινόμενα εναντίον της αμωμήτου Ορθοδόξου ημών Πίστεως υπό της Παπικής Ανταρσίας και τα φιλενωτικά συνθήματα του Οικουμεν. Πατριάρχου και των συνεργατών του,
διακηρύσσομεν στεντορεία τη φωνή ότι αποκηρύσσομεν τα τοιαύτα φιλενωτικά συνθήματα και φιλενωτικάς τάσεις και μένομεν στερεοί και ακλόνητοι εις την Ορθόδοξον ημών Πίστην,
ακολουθούντες όσα προεφήτευσαν οι Θεηγόροι Προφήται και εδίδαξαν οι Θεοκήρυκες Απόστολοι, ο των Θεοφόρων Πατέρων Σύλλογος, αι επτά άγιαι Οικουμενικοί Σύνοδοι και αι Τοπικαί τοιαύται,
έχοντες επί κεφαλής τον ακρογωνιαίον Λίθον Χριστόν τον Θεόν ημών και εν γένει εμμένομεν εις όσα η Ορθόδοξος ημών Πίστις διδάσκει είτε διά γραφίδος είτε δια της Παραδόσεως, αποκρούοντες την «Ένωσιν» ή «Ενότητα» όπως την αποκαλούν εσχάτως οι φιλενωτικοί.
Εάν οι Καθολικοί και οι λοιποί αιρετικοί θέλουν να επιστρέψουν εις την Ορθοδοξίαν, να έλθουν αυτοί προσπίπτοντες και ζητούντες το έλεος, ασπαζόμενοι εις το ακέραιον τα δόγματα και Παραδόσεις της αμωμήτου ορθοδόξου ημών Πίστεως και όχι να τρέχωμεν ημείς οι ορθόδοξοι προς τους αιρετικούς.
Ποιούμεν έκκλησιν προς τον Οικουμενικόν Πατριάρχην να παύση εξακολουθών τας φιλενωτικάς του ενεργείας, καθόσον, εάν συνεχίση, θ' αποκηρύξωμεν και αυτόν.
Προσεπιδηλούμεν ότι θέλομεν αγωνισθή μέχρις εσχάτης ημών αναπνοής δια την Ορθοδοξίαν μας, χύνοντες και αυτό το αίμα μας εάν το καλέση η ανάγκη, μιμούμενοι τους αειμνήστους Προκατόχους μας
και αναφωνούντες μετά Ιωσήφ του Βρυεννίου, «Ουκ αρνηθησόμεθά σου φίλη Ορθοδοξία, ου ψευσόμεθά σε πατροπαράδοτον σέβας, ουκ αφιστάμεθά σου Μήτερ Ευσέβεια, εν σοι εγεννήθημεν και σοι ζώμεν και εν σοι κοιμηθησόμεθα, ει δε καλέσειε καιρός, και μυριάκις υπέρ σου τεθνηξόμεθα».
Συγχαίρομεν τον Γεραρόν Προκαθήμενον της Ορθοδόξου Ελλαδικής Εκκλησίας και άπασαν την Ορθόδοξον Ελληνικήν Ιεραρχίαν δια την σθεναράν στάσιν των υπέρ της Ορθοδοξίας μας και δηλούμεν ότι είμεθα παρά το πλευρόν των.
Εν Αγίω Όρει τη 23η Ιανουαρίου 1964 Οι ενωτικοί όμως αδίστακτοι και πεποιθότες εις την αδιαφορίαν της πλειονότητος του λαού και την χλιαρότηταν της αστικής θρησκευτικότητος, ήτις, ως συνήθως, εκτονούνται διά πανηγυρικών εντός κλειστών αιθουσών, συνεχίζουν την εκτέλεσιν του σχεδίου των.
Το 1965 (Δεκ. 7) διακηρύσσουν θεατρικώς την <<άρσιν των αναθεμάτων>> μεταξύ Ρώμης - Κων/λεως, ου μόνον διά κειμένων αλλά και διά επισήμων συμπροσευχών μεταξύ των αρχηγών των δύο Εκκλησιών εις Ρώμην (29 Ιουνίου και 26 Οκτ.) και Φανάριον (25 Ιουλίου).
Ως αντίδρασις, διά τας νωτέρω αντορθοδόξους ενεργείας του πατριάρχου, σημειούται εις τινας Αγιορειτικάς Μονάς η παύσις του μνημοσύνου του, ουχί όμως και της μετ' αυτού κοινωνίας, πράγμα το οποίον θα εφαρμόσουν μετά παρρησίας και μεμονομένως ιερομόναχοί τινες και μοναχοί.
Μετά την βιαίαν πτώσιν του αρχ/που Αθηνών Χρυσοστόμου του Β', του γνωστού διά τα ανθενωτικά του φρονήματα και την άνοδον εις τον θρόνον του Ιερωνύμου, ο οικουμενισμός επιτυγχάνει νέας επιτυχίας εις τον ελλαδικόν χώρον.
Η νεωτεροποιός θύελλα εκδηλούται και εις αυτήν ακόμη την διακόσμησιν των ιερών ναών, διά της αφαιρέσεως των τέμπλων εκ τινων εξ αυτών, της εισαγωγής δειλώς πως της τετραφωνίας και της κουράς γενείου και κόμης των κληρικών, ιδιαιτέρως όμως - της στενής συνεργασίας Αθηνών - Φαναρίου εις βάρους του της ορθοδοξίας κηρύγματος.
Κατόπιν των ανωτέρω Αγιορείται καθηγούμενοι και μοναχοί συντάσσουν και δημοσιεύουν εις τον θρησκευτικόν τύπον Υπόμνημα διαμαρτυρίας προς την Ι. Σύνοδον του κ. Ιερωνύμου, εις τον οποίον βρίσκουν την ευκαιρίαν να αναφερθούν εις όλας τας αντικανονικάς ενεργείας του Φαναρίου, καθιστώντες ούτω σ υ ν υ π ε ύ θ υ ν ο ν την Ελλαδικήν Ιεραρχίαν διά πάντα τα γενόμενα.
<<...Το ποίμνιον το οποίον ηρνήθη να ακολουθήση την ημερολογιακήν καινοτομίαν αναπτύσσεται και γαλουχείται πνευματικώς διά της ορθοδόξου ασκητικής αγωγής
της αγρυπνίας, νηστείας και νοεράς προσευχής (κομβοσχοίνι), καθισταμένης ούτως ευκόλου της αναγνωρίσεώς του. Είναι το ποίμνιον που θα παραμείνη όχι μόνον μακράν
της καινοτομίας αλλά και των πιετιστικών κινημάτων και οργανώσεων του αιώνος μας, διά ν' αποτελέση
το πολύτιμον αντίβαρον έναντι της εκκοσμικευμένης αστικής
θρηκευτικότητος, αι ηγέται της οποίας παρέμειναν ου μόνον τελείως ξένοι προς το ευγενές κίνημά των,
αλλά και διετέθησαν εξ υπαρχής εχθρικώς προς αυτό...>>.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Αποσπασματικές αναρτήσεις εκ του βιβλίου
του μακαριστού Ιερομονάχου π. Θεοδώρου Μαύρου:
<<Μοναχισμός και Αίρεση>>
(Οι υπερφυείς αγώνες και τα ηρωϊκά παλαίσματα των τέκνων της ερήμου
υπέρ της ορθοδόξου πίστεως απ' αρχής της συστάσεως του Μοναχικού τάγματος μέχρι σήμερον).
Αθήνα 1977, σελ. 134-142.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου