ΜΙΑ ΒΡΑΔΥΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

<<...Κάποτε ήλθε στο κελλί μου κάποιος, που μου επαινούσε ένα φαινομενικά επιτυχημένο άνθρωπο - Χριστιανό.

Επειδή οι ιδέες του επαινουμένου δεν ήταν ορθόδοξες, πήγα αμέσως στο εκκλησάκι και ζήτησα από τον Θεό πληροφορία για να μου φανερώση τί είναι.

Και δεν θα το πιστεύσης...

- Αλλοίμονον, πάτερ, γιατί να μη το παραδεχθώ;

- ...αμέσως βρώμισε το εκκλησάκι. Και είπα, δεν είναι καλός άνθρωπος, δεν έχει την Χάρι του Χριστού...>>

Υπακοή, ταπείνωσι, αυτομεμψία, δίψα ακόρεστη για την <<ευχή>>. Υπακοή στον Γέροντα και τον ιδιαίτερο πνευματικό. Ταπείνωσι σε όλους και μάλιστα ταπείνωσι, που συνδέεται με τον αγώνα για την κάθαρσι από τα πάθη.

Να μη κάνουμε πολλά έργα, γιατι δυστυχώς στο θέμα αυτό μας έχουν επηρεάσει διάφορες άλλες αιρέσεις. Το μεγαλύτερο έργο είναι να αποκτήσουμε ταπείνωσι και αγιότητα.

Τότε είμαστε οι πραγματικά πλούσιοι. Η Εκκλησία δεν είναι υπουργείο κοινωνικών υπηρεσιών, αλλά <<ταμειούχος της Θείας Χάριτος>>. Οι Ιερείς δεν είναι υπάλληλοι και κοινωνικοί λειτουργοί, αλλά εκείνοι που ποιμαίνουν τον λαό του Θεού.

Και αυτό δεν μπορεί να γίνη παρά μόνο με την ταπείνωσι και την αγιότητα. Χωρίς αγιότητα και ταπείνωσι το μεγαλύτερο κοινωνικό έργο γρήγορα εκμηδενίζεται, ενώ με ταπείνωσι και αγιότητα βίου και το μικρότερο κοινωνικό έργο αποκτά τεράστιες διαστάσεις.

Με την ταπείνωσι να συνδέεται και η αυτομεμψία, δηλ. η αυτοκατηγορία. Να κατηγορούμε εμείς πρώτοι τον εαυτό μας. Τον σεβασμό των άλλων να τον αποδίδουμε όχι στον εαυτό μας, αλλά στο σχήμα το ιερατικό, ότι δηλ. σέβονται την ιερωσύνη.

Τις κατηγορίες των άλλων να τις αποδίδουμε όχι στην ιερωσύνη, αλλά στον αμαρτωλό εαυτό μας. Τότε και ειρήνη θα έχουμε και Χάρι πολλή από τον Θεό και θα εκδιώκουμε κάθε αιτία να μισήσουμε τον αδελφό μας.

Επίσης δίψα ακόρεστη για την <<ευχή>>. Να μη θεωρούμε την προσευχή σαν μια ευκαιρία, αλλά σαν την ζωή μας. Μέσα στην προσευχή να κινούμαστε. Και η θεολογία μας και τα κηρύγματά μας να γίνωνται μέσα στο άγιο περιβάλλον της.

Να έχουμε και τον κανόνα μας και να τον κάνουμε κάθε μέρα. Όταν κανείς έτσι ζη, τότε και ο κόσμος αφάνταστα ωφελείται. Ό,τι και να γίνη κανείς είτε ιερεύς είτε επίσκοπος, ένα μέλημα πρέπει να έχη.

Να μη χάση τον μοναχό. Γράφεται στο Γεροντικό: <<Διηγήθηκαν για τον Αββά Νετρά, τον μαθητή του Αββά Σιλουανού, όταν έμεινε στο κελλί του, στο όρος Σινά, κανόνιζε την ζωή του σύμμετρα και με τις χρείες του σώματος.

Όταν δε έγινε επίσκοπος στην Φαράν, πολύ επίεζε τον εαυτό του στην σκληραγωγία. Και του λέγει ο μαθητής του: <<Αββά, όταν είμαστε στην έρημο, δεν έκανες τόση άσκηση>>.

Και του λέγει ο γέρων: <<Εκεί έρημος ήταν και ανέχεια και ήθελα να διαφεντεύω το σώμα, για να μη ασθενήσω και ζητήσω αυτά που δεν είχα. Τώρα δε κόσμος είναι και αφορμές είναι. Και να ασθενήσω εδώ, θα βρεθή ένας να με περιποιηθή. Κάνω όλα αυτά για να μην χάσω τον μοναχό>>. 

Αυτοί που έχουν μοναχική συνείδησι, ό,τι εργασία κάνουν, αισθάνονται την ανάγκη να πάρουν την ευλογία. Και κατά την διάρκειά της ή και με την λήξι της την αναθέτουν στον Επίσκοπο και στον έμπειρο πνευματικό καθοδηγό για να την ελέγξη και να την διορθώση.

Δεν ζητούν επαίνους για ό,τι κάνουν, γιατι <<όποιος τιμηθή ή επαινεθή περισσότερο από ό,τι αξίζει, πολύ ζημιώνεται>>. Ναι, πάτερ μου. Και όπου βρίσκεσθε, στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, κ.λπ. να λέτε την <<ευχή>> του Ιησού'  <<Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με>> και <<Υπεραγία Θεωτόκε, σώσον ημάς>>.

Να κάνετε κατόπιν πολλής προετοιμασίας συχνά την Θ. Λειτουργία και να κοινωνήτε των αχράντων Μυστηρίων. Μέσα στην δημιουργία όλα υμνούν και δοξάζουν τον Θεό. Ένας Ιερεύς, που δεν λειτουργεί, είναι μια παραφωνία στον εξαιρετικό αυτό ύμνο!

Καλόν θα είναι πότε - πότε να ψάλλετε και τον κανόνα στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, που βρίσκεται στο Ωρολόγιον το μέγα, καθώς επίσης να ψάλλετε και τους χαιρετισμούς στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, που υπάρχουν στο τέλος του <<Αοράτου πολέμου>>

και που συνέταξε ο άγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης, για να μας παρακινήση <<εις το να μελετάμε συχνά το σωτήριον και γλυκύτατον και χαροπάροχον και πάντων των καλών πρόξενον όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όχι μόνον με το στόμα, αλλά με την καρδίαν και τον νουν>>.

Έχετε ακόμη καθήκον να προσεύχεσθε και για τους άλλους, γιατι σε σας έχει εμπιστευθή ο Θεός τον δικό του λαό και επομένως έχετε υποχρέωσι να αποσύρεσθε και να προσεύχεσθε για την ειρήνευσι και τον φωτισμό αυτού του λαού. Όπως έκανε και ο μέγας Μωυσής...

9. <<Ευχή>> για τους άλλους

- Αλήθεια, Γέροντα, δεν είπαμε μέχρι τώρα για την <<ευχή>> για τους άλλους. Πώς μπορεί κανείς να την χρησιμοποιήση; - Υπάρχει, πάτερ μου, τόση κακοδαιμονία στον κόσμο, τόση πλάνη, τόση άγνοια Θεού, που κατά τους Πατέρας είναι η μεγαλύτερη αμαρτία και γι' αυτό έχετε υποχρέωσι να κλαίτε και να προσεύχεσθε.

Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος έχει συντάξει ένα λόγο προς τον ποιμένα, δηλ. προς ηγούμενο, αλλά ισχύει και για κάθε επίσκοπο και πνευματικό, που είναι επίσκοπος κάθε μιας ψυχής. Εκεί λέγει και το εξής.

Όπως ο βοσκός, όταν αναπαύωνται τα πρόβατα, αφήνει ελεύθερα τα σκυλιά γύρω από την μάνδρα για να φυλάνε το κοπάδι από τους λύκους, το ίδιο να κάνη και ο ιερεύς.

Την ώρα που οι Χριστιανοί κοιμούνται, αυτός να ξαγρυπνά και ν' αφήνη τον νου του, (σαν το σκυλί), ελεύθερο και άγρυπνο για να κράζη προς τον Θεό για τον λαό Του. Πόσοι την ώρα εκείνη ασωτεύουν!

Πόσοι θέλουν να αυτοκτονήσουν! Πόσοι είναι έτοιμοι να διαπράξουν φοβερά εγκλήματα! Πόσοι είναι απογοητευμένοι και στερούνται απ' όλα τα αγαθά! Για όλους αυτούς να λέτε την <<ευχή>>.

Δηλ. <<Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τους δούλους σου>> ή <<τον δούλον σου>> αν έχετε μια συγκεκριμένη περίπτωσι. - Να σας κάνω μια ερώτησι. Είπατε προ ολίγου ότι η <<ευχή>> πρέπει να γίνεται αφάνταστα.

Και τώρα λέτε ότι πρέπει να προσευχώμαστε για τους άλλους, που έχουν τόσα προβλήματα. Μήπως αυτό αναπτύσσει την φαντασία και γίνεται η αιτία να δραπετεύη ο νους, που πρέπει να επιδιώκουμε να τον συγκεντρώνουμε στον εαυτό του και στην καρδιά;

- Καλά έκανες, που μου έθεσες αυτή την ερώτησι. Γιατι η επεξήγησι είναι αναγκαία. Όταν προσευχώμαστε για τους άλλους, να το κάνουμε εξωτερικά. Δηλ. όταν θέλουμε να κάνουμε λίγη ώρα <<ευχή>> για μερικούς, που έχουν ανάγκη, να λέμε την πρώτη φορά

το <<Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον τους δούλους σου>> ή <<τον δούλον σου>> (και μνημονεύουμε τα ονόματά τους), αλλά στην συνέχεια να λέμε τον δούλον σου ή τους δούλους σου, χωρίς να λέμε τα ονόματά τους και χωρίς να πηγαίνη σ' αυτούς ο νους μας (χωρίς να τους σκεπτώμαστε).

Ο Θεός γνωρίζει τότε για ποιόν εμείς προσευχόμαστε. Ακόμα να μη σκεπτώμαστε τα προβλήματα, που τον απασχολούν, αλλά να λέμε τον δούλον σου και ο Θεός θα στέλλη την Χάρι Του.

Κι αν είναι άξιος να την δεχθή, θα ενεργήση κατά την περίπτωσί του. Η Χάρι του Θεού, πάτερ μου, μοιάζει σαν το νερό, που όταν έρχεται στο χωράφι απορροφάται από τις ρίζες και δίνει σε κάθε δένδρο, ό,τι εκείνο θέλει. Αυτή την αρχή δεν τηρούμε και στην Θ. Λειτουργία;

Προσευχόμαστε για όλα τα θέματα, και ο λαός απαντά με το <<Κύριε ελέησον>>. Γιατι, όταν έλθη το έλεος του Θεού, δίνει στον άνθρωπο, ό,τι έχει πραγματική ανάγκη. Αλλά η προσευχή για τους άλλους είναι απαραίτητη ποιμαντική προσπάθεια και για κάποιον άλλο σοβαρώτερο λόγο.

- Θα ήθελα να τον ακούσω. - Προσευχόμενοι για τον άλλο, σχεδόν αμέσως λαμβάνουμε πληροφορία από τον Θεό τί έχει ιδιαίτερη ανάγκη, οπότε μπορούμε να ενεργήσουμε αποτελεσματικά για την σωτηρία του.

Είναι εστερημμένος της ζωοποιού θείας Χάριτος, γι' αυτό και είναι νεκρός: <<όνομα έχει ότι ζη, αλλά είναι νεκρός>>.  Διότι όπως, όταν φύγη η ψυχή, το σώμα πεθαίνει και αναδίδει δυσοσμία, έτσι και όταν φύγη από τον άνθρωπο η Χάρι του Θεού, τότε η ψυχή πεθαίνει και αναδίδει πνευματική δυσοσμία. 

Έμεινα εμβρόντητος. Πολλές αποκαλύψεις μου έκανε μέχρι τώρα μ' ένα τρόπο, που δεν θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις εγωϊστικό. Οι άγιοι ξεπέρασαν όλα αυτά τα σχήματα.

Δεν είναι ούτε εγωϊσταί, ούτε ταπεινοί, αλλά άνθρωποι του Θεού. Δεν τα λένε για να προβληθούν, αλλά για να ωφελήσουν. Όλα για την δόξα του Θεού. Ο νόμος του Θεού έγινε νόμος τους.

Χαράκτηκε βαθειά σ' όλη τους την πολιτεία. - Γενικά, πάτερ μου, συνέχισε, η προσευχή του Ιησού είναι απαραίτητη για το έργο σας. Προσευχόμενοι θα μπορήτε να αναγνωρίζετε μέσα στην καρδιά σας τις κινήσεις του πονηρού. 

Η καρδιά γίνεται τρομερά ευαίσθητη και αφάνταστα οξυδερκής στην αναγνώρισι του σατανά και συγχρόνως παίρνει πολλή δύναμι με την <<ευχή>> για να τον βγάλη μέσα από κει. Έτσι γίνεται χωρητικό δοχείο του Αγίου Πνεύματος.

Τότε ακριβώς με την πείρα που θα έχετε στον πόλεμο εναντίον του σατανά και με την γνώσι της Θείας Χάριτος, θα μπορήτε με πολλή ευχέρεια να εισέρχεσθε στην ψυχή του άλλου και να δεισδύετε στον εσωτερικό κόσμο του εξομολογουμένου.

Η ωφέλεια θα είναι τεράστια. Θα βγαίνη από το εξομολογητήρι άλλος άνθρωπος. Απαλλαγμένος από γνωστά και άγνωστα πάθη.

<<...Ο Θεός γνωρίζει για ποιόν εμείς προσευχόμαστε.

Ακόμα να μη σκεπτώμαστε τα προβλήματα, που τον απασχολούν, αλλά να λέμε τον δούλον σου και ο Θεός θα στέλλη την Χάρι Του.

Κι αν είναι άξιος να την δεχθή, θα ενεργήση κατά την περίπτωσί του.

Η Χάρι του Θεού, πάτερ μου, μοιάζει σαν το νερό, που όταν έρχεται στο χωράφι απορροφάται από τις ρίζες και δίνει σε κάθε δένδρο, ό,τι εκείνο θέλει...>>

Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση 

ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου Βλάχου,

υπό τον τίτλο <<Μια Βραδυά στην Έρημο του Αγίου Όρους>>,

έκδοση της Ι. Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας) Ναυπάκτου,

έκδοση ΙΔ', 1995.