Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστουπατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμούκαι την μεγάλην ευθύνηντων κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,Αθήνα 1982, σελ. 5-13.Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένουΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
Ο Απόστολος των εθνών αποστέλλων προς Φιλιππησίους την ομώνυμον επιστολήν του και επιθυμών να ενισχύση αυτούς εις την κατά Χριστόν ζωήν, η ο οποία τον καιρόν εκείνον εσήμαινε καθημερινόν μαρτύριον, τονίζει εν ενθουσιασμώ και πίστει πολλή: <<Ότι ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν>>! Αυτό δε <<το υπέρ Χριστού>> ερμηνεύων ένας μεγάλος ομολογητής και εραστής των ιερών της Εκκλησίας Παραδόσεων, ο μέγας Θεόδωρος ο Στουδίτης, γράφει: <<Υπέρ Χριστού γαρ και διά Χριστόν, υπέρ ου το πάσχειν πάσχα>>! Όντως ωραίος λόγος εξ ωραίων και οσιακών χειλέων προφερόμενος! Το πάσχειν υπέρ Χριστού, σημαίνει διά την πάσχουσαν υπέρ αυτού ψυχήν, Πάσχα! Μήπως τα ίδια δεν έψαλλε και ένας άλλος μιμητής του αγίου Θεοδώρου, ο πολύς Μελέτιος ο Γαλησιώτης μερικούς αιώνες αργότερα; <<Υπέρ γαρ λόγον αληθώς έστιν η θυμηδεία / ην ο Χριστός τοις δι' αυτόν πανθάνουσι παρέχει' / καν τις συγκρίνειεν αυτήν προς την των προπατόρων, / και προ της παραβάσεως, εύρη διπλήν και πλείω>>. Μακάριαι όντως ψυχαί, ελευθερωθείσαι των γηίνων και μόνον των ουρανίων επιποθούσαι διηνεκώς. Πού σήμερον οι μιμηταί των ουρανοφρόνων εκείνων ανδρών, οι οποίοι έζων και ανέπνεον διά τον Χριστόν και την Εκκλησίαν του; Ελάχιστοι και σπανιώτατοι οι τοιούτοι, καθάπερ οάσεις εν ερήμω... Το τραγικώτερον εν προκειμένω είναι, ότι ενώ οι υιού του φωτός, τα υποτιθέμενα <<φωτόμορφα τέκνα της Εκκλησίας>> παρουσιάζουν την ανωτέρω θλιβεράν εικόνα, αντιθέτως οι υιοί του <<αιώνος τούτου>>, οι άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν ουδεμίαν σχέσιν προς την Εκκλησίαν και την ζωήν του πνεύματος, παρουσιάζονται ολοπρόθυμοι και ζέοντες διά να επαληθεύση ο λόγος του Κυρίου: <<οι υιοί του αιώνος τούτου φρονιμώτεροι υπέρ τους υιούς του φωτός εις την γενεάν την εαυτών εισίν>> (Λουκ. 16. 8). Και όντως! Αναρίθμητοι τυγχάνουν οι εξ αυτών καθημερινώς <<αποθνήσκοντες>> εις διαφόρους επικινδύνους αποστολάς, προκειμένου να προστατεύσουν την εδαφικήν ακεραιότητα της προσκαίρου πατρίδος των, ή το και συχνότερον, να επιβουλευθούν την ανεξαρτησίαν ετέρας πατρίδος! Αι μυστικαί υπηρεσίαι των διαφόρων Κρατών ομιλούν σαφέστατα εν προκειμένω. Η ανωτέρω σύγκρισις προκαλεί, πρέπει να προκαλή, το ερύθημα εις τας παρειάς όλων των ρασοφόρων, των ορθοδόξων ρασοφόρων της εποχής μας. Διότι δεν είναι μικρόν πράγμα να θυσιάζη ο άλλος την μίαν και μοναδικήν ζωήν του, προκειμένου να επιτύχη την δολοφονίαν του α' ή β' πολιτικού αντιπάλου, ή την ποικίλην κατασκόπευσιν της οιασδήποτε χώρας, οι δε μοναχοί και κληρικοί, οι της Εκκλησίας στρατιώται και αξιωματικοί, να μη τολμούν ν' ανοίξουν το στόμα των εναντίον των συγχρόνων υπονομευτών των ιερών δογμάτων και Παραδόσεών της! Αλλά η τραγικότης των ημερών δεν σταματά ενταύθα. Οι ανωτέρω <<υιοί του φωτός>> ουχί μόνον παραμένουν αδρανείς και αδιάφοοι ενώπιον της κηρυττομένης κακοδοξίας των ημερών μας, της παναιρέσεως του Ο ι κ ο υ μ ε ν ι σ μ ο ύ, αλλά ζωηρεύουν και ενεργοποιούνται μόνον όταν πρόκειται να ελέγξουν συναδέλφους των, μοναχούς και κληρικούς, που ετόλμησαν να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και να διεκδικήσουν νομίμως τα δικαιώματα της ορθοδόξου συνειδήσεως, αγωνιζόμενοι υπέρ των ιερών και οσίων της πίστεώς μας.Τα γεγονότα της Ι. Μ. Εσφιγμένου και αι ποικίλαι καταπιέσεις των Αγιορειτών Ζηλωτών αποτελούν ανάγλυφον έκφρασιν των ανωτέρω, διά τον Αγιορειτικόν τουλάχιστον χώρον. Εις το αυτό, δυστυχώς, επίπεδον κινείται και η δραστηριότης της ακαδημαϊκής θεολογίας! Ούτε ίχνος παρουσίας της εις τον στίβον της καλής ομολογίας' αντιθέτως μάλιστα τυγχάνουν πλείσται αι περιπτώσεις της πλήρους συμπορεύσεώς της με την οικουμενιστικήν αποστασίαν των ημερών μας, πλην μιας - δυο περιπτώσεων, και αυτών εντός του στεγανού χώρου της αβροφροσύνης και της μονομερείας κινουμένων... Και ενώ είναι αληθές ότι διά τον ορθόδοξον Σλαβικόν κόσμον ο εκκλησιαστικός ιστορικός του μέλλοντος θα εύρη ικανούς και διαφόρους λόγους να τον δικαιολογήση διά την σημερινήν του αντικανονικήν στάσιν, διά την Ελλαδικήν Εκκλησίαν όμως ποίον δικαιολογητικόν θα προσκομίση; Το μόνον ίσως που θα του απομένη να σημειώση είναι, ότι η αλλοτρίωσίς της εκ των Παραδόσεων και της γραμμής των Πατέρων, ωφείλετο εις την φθοράν που υπέστη αύτη εκ της σπουδής και επιμορφώσεως πλείστων εκ των στελεχών της εις την αιρετικήν Δύσιν - προσόν απαραίτητον διά τους υποψηφίους Καθηγητάς των Θεολογικών Σχολών! - και την διαστροφήν εν συνεχεία του παραδοσιακού φρονήματος του Λαού εκ των ανωτέρω λογάδων, τη επικουρία δυστυχώς και των Θρησκευτικών Οργανώσεων. Το τελευταίον το σημειούμεν μετά μεγάλης πικρίας, διότι γνωρίζομεν πολύ καλώς οποίαν θλιβεράν και αξιοκατάκριτον στάσιν ετήρησαν από της ενάρξεως ήδη του ημερολογιακού σχίσματος μέχρι της σήμερον! Τα παρόμοια συμβαίνουν δυστυχώς και εις αυτήν την <<Ακρόπολιν της Ορθοδοξίας>>, το Άγιον Όρος, το Οποίον, ενώ από την μια μεριά διακηρύσσει τολμηρώς ότι ακολουθεί <<την ακραιφνώς ορθόδοξον γραμμήν>>, από την άλλην αδιαφορεί πλήρως και σιγά σκανδαλωδώς ενώπιον της <<γυμνή τη κεφαλή>> κηρυττομένης κακοδοξίας υπό του οικείου επισκόπου του, του Οικ. Πατριάρχου Δημητρίου, διώκων συγχρόνως ποικίλως τους διαφωνούντας προς την ανωτέρω πορείαν του αγιορείας πατέρας! Είθε η ανάγνωσις των επομένων σελίδων να εξυπνίση ωρισμένας εκλεκτάς κατά τα άλλα ψυχάς, αι οποίαι καλή τη πίστει παραμένουν εισέτι εν κοινωνία μετά της αιρέσεως, ώστε και την ενδεκάτην <<αποτειχίζουσαι εαυτάς την προς τον καλούμενον επίσκοπον κοινωνίας>> εξιωθώμεν της πρεπούσης εις ορθοδόξους τιμής, παρά του δικαιοκρίτου Θεού. Αμήν.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Τα ακολουθούντα κείμενα του παρόντος μικρού έργου εξετάζουν εξ αυστηράς απόψεως το μέγα θέμα του διαλόγου Ορθοδοξίας και Παπισμού, ως διεμορφώθη ούτος κατά την τελευταίαν δεκαετίαν (1971-1981), και ιδιαιτέρως την μεγάλην ευθύνην των κοινωνούντων ορθοδόξων μετά του πεπτωκότος ήδη Φαναρίου!
Και ενώ η κατά Θεόν ένωσις αποελεί ζωηράν επιθυμίαν συνόλης της Ορθοδοξίας, ευχομένης εν τη Θεία αυτής Λειτουργία <<τους πεπλανημένους επανάγαγε και σύναψον τη αγία σου
Καθολική και Αποστολική Εκκλησία>>, εν τούτοις ουδέποτε θα επιτρέψη η ιδία την μίξιν της πλάνης μετά της Αληθείας, επί τω σκοπώ και μόνω μιας ψευδούς, και αντορθοδόξου ενώσεως.
Η εκ της ιστορίας πείρα τυγχάνει πλουσιωτάτη επί του προκειμένου. Οσάκις επεχειρήθη τοιαύτης μορφής ένωσις, υφηγουμένη ήτοι από σκοπούς αλλοτρίους του γνησίου Ευαγγελικού πνεύματος και της των αγίων Πατέρων ιεράς διδασκαλίας, απέτυχεν οικτρότατα.
Επιβληθείσα δις διά βίας (Λυών, Φλωρεντία), πάραυτα απεκηρύχθη παρά του γνησίου ποιμνίου αυτής, του πιστού <<Λαού του Θεού>>, του και <<φύλακος>> όντως της <<παραδοθείσης πίστεως>>.
Εις τας όντως πονηράς όμως ημέρας ημών, κρίμασιν Κυρίου ανεξερευνήτοις, το λείμμα τούτο της ευσεβείας, <<ο νέος Ισραήλ της Χάριτος>> εκολοβώθη σφόδρα, ισχνήν εικόνα διασώζων της πάλαι σφριγώσης αυτού δυνάμεως και παρρησίας.
Περιορισθέντων των διδασκάλων του εν πολλοίς, εις ρήματα ευσεβειολογίας και ξηράς ηθικής, απεξένωσαν αυτόν της δυναμογενούς κόμης του, της γνησίας Ορθοδόξου παραδόσεως, προκαλέσαντες ούτω καινοφανή λιμόν εν τη Εκκλησία του Χριστού, λιμόν πατερικής διδασκαλίας και βιοτής.
Ο ανωτέρω λιμός συν τη χειμαρρώδη εισροή των πολιτιστικών επιτεεύξεων εξεθήλυνε πλήρως την εναπομείνασαν πνευματικότητα και αγωνιστικότητα της <<λαικής>> ευσεβείας, αρκουμένης πλέον εις μίαν κατά Κυριακήν <<παρακολούθησιν>> της Θείας Λειτουργίας και την τυπικήν εκτέλεσιν των έργων της αγάπης...
Και ενώ το πάλαι, αι τιτάνειαι συγκρούσεις προς την αίρεσιν των μεγάλων της Εκκλησίας πατέρων, συνείχον τας καρδίας και την σκέψιν των πιστών, σήμερον, φοβερόν και ειπείν, ου μόνον ο λαός, αλλά ουδέ οι ποιμένες αυτού επεδεικνύουν την απαιτουμένην υπό των καιρών αντίδρασιν της κινδυνευούσης <<παρακαταθήκης>>!
Ούτως η Εκκλησία του Χριστού, προδιδομένη <<φιλήματι ιερώ>> υπό των αναξίων Αυτής πνευματικών ταγών, άγεται δεσμία και ανελεύθερος προς μίαν de facto ένωσιν
μετά των αιρετικών ομολογιών της Δύσεως, καθ' ον χρόνον οι θεματοφύλακες των Οσίων Της, όταν δεν αγνοούν τα τελούμενα, επικροτούν ταύτα δουλοπρεπώς!
Όντως, <<ημαύρωται Κανόνων ακρίβεια, εξουσία του αμαρτάνειν πολλή... αμφίβολος η πίστις, άγνοια κατακέχυται των ψυχών, διά το μιμείσθαι την αλήθειαν τους δολούντας τον λόγον εν κακουργία>> Μ. Βα. επ. 92.
Αληθώς πολλοί και δεινοί οι εχθροί του Σταυρού, αλλά μέγιστος πάντων ο Σιωνισμός, ο οιονεί <<φυσκός>> αντίπαλος του Ευαγγελίου, όστις σημειωτέον, διευθύνει απάσας τας σκοτίους
και Αντιχρίστους δυνάμεις της σήμερον, και ο οποίος εν τω προσώπω του συγχρόνου Μασονισμού και Οικουμενισμού, εξαπέλυσε την μεγαλυτέραν κατά του Αρνίου επίθεσιν.
Τα ορθόδοξα <<άγια των αγίων>> μολυνθέντα ήδη εκ της κοινωνίας των πατριαρχείων Κων/λεως και Μόσχας μετά του αιρετικού παπισμού, προκαλούν την άμερον θυμηδίαν
των επιτελών του επαράτου Οικουμενισμού, όστις Οικουμενισμός, ως προσφυώς ελέχθη, <<μη έχων όρια ο ίδιος, αγωνίζεται να εξαφανίση και καταστρέψη τα όρια της Εκκλησίας του Χριστού>>.
Απολύτως πιστεύομεν ότι η των Εικονομάχων κακοδοξία αποτελεί μικρογραφίαν της καταβαλλομένης σήμερον προσπαθείας διά την ολοκληρωτικήν καταστροφήν
της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, την Οποίαν διά του ιδίου αυτού αίματος εθεμελίωσεν ο Κύριος, και οι απ' αιώνος μάρτυρες και ομολογηταί ανήγειραν εις Ναόν περικαλλούς ευπρεπείας και ωραιότητος.
Το πνεύμα της πλάνης και ασεβείας, αντιληφθέν ότι η ποικίλη κατά των Ορθοδόξων βία ολίγα κατορθοί, εδίδαξεν τους συγχρόνους υιούς του σκότους να μετέρχωνται του λοιπού
τας μεθόδους της <<συνυπάρξεως>>, <<συνδιαλλαγής>> και <<αγάπης>>, ευνουχίζοντες ούτω κατ' αρχάς πάσαν ορθόδοξον μαχητικήν διάθεσιν, δεσμεύοντες αργότερον ταύτην,
και τέλος, ως σύμμαχον παρασύροντες εν τω ιδίω αυτών στρατοπέδω, εν πολλοίς μιτροφορούσαν ή ακαδημαϊκή τηβέννω κεκοσμημένην.
Ο του ψεύδους πατήρ και υφηγητής ήτο αδύνατον να βλέπη τα τέκνα της φωτομόρφου Εκκλησίας επί δύο χιλιάδας έτη να αναπτύσσωνται και να μεγαλουργούν, τη βοηθεία της ανοθεύτου και γνησίας Ευαγγελικής Αληθείας!
Εχάρη, βεβαίως διά την απομάκρυνσιν και αποπλάνησιν των <<Δυτικών Χριστιανών>>, αλλ' εφ' όσον υφίσταται εισέτι η ρίζα υγιής και ρωμαλέα, η Αλήθεια ουκ εξέλιπεν και η τυχόν <<μετακέντρισις>> των πλανηθέντων παραμένει λίαν πιθανή.
Κατόπιν τούτων απητείτο μία δυναμική λύσις' η καταστροφή και απώλεια της ρίζης ίνα μετ' αυτής εκλείψη και πάσα ελπίδα επιστροφής των αποκοπέντων κλάδων!
Το σχέδιον ετέθη εις εφαρμογήν με την ανατολήν του 20ού αιώνος και ήδη αι επίσημοι Αρχαί της Ορθοδοξίας κρατούνται δέσμιαι εις τους ιστούς της δηλητηριώδους αράχνης του Οικουμενισμού!
Μία ελπίς απομένει' η όσον το δυνατόν ταχυτέρα προετοιμασία του <<Λαού του Θεού>>, ο οποίος και μόνος θα δυνηθή να αντιστή εις την κηρυττομένην συγκριτιστικήν καινοφωνίαν,
θραύων τους δηλητηριώδεις ιστούς αυτής και διατηρών ούτως αμόλυντον πάσης αιρετικής κοινωνίας την θειοτάτην αυτού Ευχαριστιακήν Τράπεζαν μέχρι της ερχομένης δευτέρας του Χριστού Παρουσίας!
Είναι αναντίρρητον, ότι και μία μόνον απλή σύγκρισις της συγχρόνου εκκλησιαστικής καταστάσεως και της του παρελθόντος τοιαύτης, δημιουργεί βαρυτάτην κατάθλιψιν εις τον αληθή εραστή της Ορθοδοξίας.
Το πάλαι, διά την παράβασιν ενός και μόνον ιερού κανόνος, έστω απλής ηθικής τάξεως και ευταξίας, εξεγείρετο πλήθος κληρικών και λαϊκών, αγωνιζομένων άχρι δεσμών και φυλακής, εξοριών και αυτού του θανάτου, μη υποστελλόντων όμως ουδέ μέχρι κεραίας την ευθαρσή ομολογία των!
Απηύθυνον το του Προδρόμου <<ουκ έξεστί σοι>> εις βασιλείς και Πατριάρχας, ουδέν προτιμώντες της του Χριστού Εκκλησίας και της ευνόμου Αυτής λειτουργίας!
Σήμερον, εξ αντιθέτου, ενώ <<πορθείται σύνολος η των Πατέρων διαδασκαλία και τα περί την πίστιν ναυάγια πυκνά, σιγά των ευσεβούντων τα στόματα>> (Μ. Βασ. επ. 92), η των ποιμένων παρρησία, πλην ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων, ουδέ ίχνη διασώζει αγωνιστικής διαθέσεως των αρχαίων πατέρων'
τα των αιρέσεων κύματα όντως δεινά και πολλά και <<βράχος>> ουδείς... <<Ου γαρ αγνοείτε>>, γράφει ο Μ. Βασίλειος, <<ότι δημοσία προσκείμενοι πάσιν, ώσπερ οι εν τη θαλάσση
προβεβλημένοι σκόπελοι, ημείς τον θυμόν των αιρετικών κυμάτων υποδεχόμεθα, και περί ημάς ρηγνύμενοι τα κατόπιν ημών ουκ επικλύζουσι>>. (Επιστ. 203η).
Σήμερον όμως αρκεί να υψώση τις φωνήν διαμαρτυρίας, έστω μοναδικήν και ειλικρινή εντός της δαιμονιώδους χορωδίας των Οικουμενιστών και των επικροτούντων ανακαινιστών,
διά να ελεγχθή πάραυτα από τους ιδίους αυτού ποιμένας, και τους συντηρητικούς εισέτι, ως μη οπαδός της αγάπης, ως <<εξτρεμιστής>> και <<υπερθόδοξος>>...
Όντως <<εν έστιν έγκλημα νυν σφοδρώς εκδικούμενον, η ακριβής τήρησις των Πατρικών Παραδόσεων>> (Μ. Βασιλ. επιστ. 243).
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, επιμέλεια, παρουσίαση κειμένου
ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Συνακόλουθες αναρτήσεις εκ του βιβλίου του αειμνήστου
πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου:
''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ''
<<Άρθρα και σχόλια αναφερόμενα εις την σύγχρονον αίρεσιν του Οικουμενισμού
και την μεγάλην ευθύνην
των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής>>.
Έκδοση του περιοδικού <<Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ>>,
Αθήνα 1982, σελ. 5-13.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου